Goed Volk

Neem de uitzendingen van Goed Volk op de Belg altijd op, dan kan ik ze rustig bekijken als ik tijd en zin heb.

Deze week was Jeroen te gast bij De Chassidische Joden van Antwerpen en wel bij de familie Hoffman, die diverse winkels en restaurants in een straat hadden, waardoor ze zeiden dat de meeste mensen vertelden dat dit de 'Hoffmanstraat' was.

Interessant om te zien hoe zij hun orthodoxe leven indeelden. Hun spijswetten en hun manier van kleden en hoe de familie een partner uitkiest (moest direct denken aan dat liedje...Matchmaker, matchmaker...)

Jeroen maakt deze reportages met een ingetogenheid en bescheidenheid die me enorm aanspreekt. Amai...ik mag Jeroen graag zien. Al versta ik hem soms niet goed. Maar dat kan ook aan mijn oren liggen.

Weet niet of het aan de Oranjebitter lag of gewoon de emotie van Jeroen, maar het liefdevolle afscheid daar sprongen de tranen bij hem en bij mij in de ogen.

Hij maakt dan in de week ook altijd een gerecht gebaseerd op wat hij die week heeft gezien of gekookt.

Dat was deze week Cholent, een stoofgerecht wat veel rond de Pasen wordt gemaakt met vlees en bonen, wat lekker uren staat te pruttelen.

Kreeg trouwens dit weekend van mijn dochter een heerlijke portie Rendang met zilvervliesrijst mee. Die Rendang had ze zo'n 3,5 uur laten sudderen. Het was dan ook, zoals Jeroen zou zeggen: Zalig he.

Ook was Jeroen een tijdje terug op een boerderij in Noord-Frankrijk waar 4 broers op leeftijd samen woonden. De vijfde woonde op zichzelf. En zou je denken dat het allemaal eenvoudige boertjes van buuten waren, dan vergis je je. Er was een broer die van reizen hield en overal was geweest, er was een broer die filosofie lesgaf en een broer die in de ICT had gewerkt. Mooi portret. Jeroen vroeg hoe ze hun leven zo konden leven - "Gewoon, elke dag weer een dag". Of hoe ze dachten over doodgaan. Allez...eerst gaat de ene, dan de andere en uiteindelijk blijft er een over. Net de 10 kleine negertjes zei hij.

Wat grappig was dat ze veel groenten lekker lang laten koken. Boontjes een uur, want ze moesten wel goed gaar zijn. Je zag Jeroen kijken en denken.

Mooie tv. Veel rustiger voor het hoofd dan DWDD. Ik kan dat laatste programma niet meer zo goed verdragen en kijk het nog zelden. Ik denk dat de sjeu er een beetje af is. Altijd stoppen op je hoogtepunt lijkt me een goed streven.

Vonkenzwijmel

Ergens is er een vonkje ontsprongen en het voelt net alsof ik nu "Aan" sta.

Misschien komt het omdat ik inzag dat ik er toe doe voor sommigen in mijn naaste omgeving. Of dat ik inzie dat ik 'nut' heb. Nu moet ik nog leren inzien dat ik er ook gewoon mag zijn zonder nut, zonder nodig te zijn. Gewoon zijn dus.

Nu overal hout zoeken om dat vonkje aan te houden en een wild vuur te laten ontbranden! Nou ja...wild vuur, een sudderpannetje is ook goed. Als 'het' maar aanblijft. En die zwarte hond wegjaagt.

Waar zouden we zijn zonder de trein op Koningsdag

 

 

 

Niet op station Tilburg in ieder geval, maar met een ander vervoermiddel kom je er ook. Vond het ontspannend om naar de uitzending te kijken over de viering van Koningsdag in Tilburg. Wat een mooi gezin heeft onze Koning.  Gisteren ook dat interview bekeken en ondanks dat ik me stoorde aan de interviewer, die in het huis van de Koning deed alsof het zijn eigen huis  was, - aanwijzen waar hij naar toe moest lopen of voorstellen dat ze konden gaan zitten - wat ik tamelijk onbeschoft en vreemd vond overkomen. Onze Koning durft zijn emoties te tonen. Dat vind ik al mooi om te zien. Sowieso voor een man of vrouw.

 

Van de week maakte ik ook een treinreis. Ik kwam erachter (goh...alweer!!) dat mijn goedkope NS kaartjes eind van deze maand zouden vervallen. Eerder had ik geen energie en puf en idee om verder van huis te gaan dan het plaatselijke winkelcentrum, maar ja...de zuinige Nederlander zegt dan dat ik toch mezelf maar moet vermannen en eens wat moet gaan doen. Alleen waarheen waarvoor dat wist ik niet. En ik had het koud, in april met een winterjas en sjaal om en handschoenen aan.

 

Het was een reisje met hindernissen, voornamelijk door mijzelf opgeworpen en dat maakte het uiteindelijk ook wel weer tragi-komisch. Ik begon met reizen op een moment dat de meeste mensen de lunch op een leuk terrasje al achter de rug hadden. De bus naar het station had pech onderweg. overstappen op andere bus. De trein naar mijn gekozen stad die ging niet, dus maar via een andere route gereisd. Alleen al het nadenken over 'wat nu dan' en vechten tegen de neiging om maar direct weer naar huis te gaan, kost energie.

 

Dus via omweg op tussenstation uitgekomen. Even bewonderd hoe mooi dat was verbouwd. Maar ik kan er weinig aan doen dat ik denk dat alle nieuwe station zo enorm op elkaar gaan lijken. Overal dezelfde enorme hoeveelheden eetopties. Echt enoooooooooooorm veel. Zelfs voor iemand die van eten houdt is het een overweldigende hoeveelheid. Alsof morgen al het eten op is. En dan tussen al die Broodjes van Kootje en Kutchina Italiana of Kroket van Ed een roltrap naar een perron.

 

Ik bedacht me dat ik op Koningsdag tenminste een Hema Tompouce wilde. De Hema in het overdekte winkelcentrum verkocht alleen onderbroeken en pennen. Geen gebak. Dus toch maar even die stad in. Gelukkig ken ik de weg goed aldaar en liep ik langs de plek waar ik vroeger veel uitging bijna linea recta naar de H ema.

 

Alles wat Oranje was en zeker de tompoucen geheel uitverkocht! Morgenochtend nieuwe batch.

Nu had ik even kunnen uitrusten, een bakje koffie in die mooie stad en zeer leuke stad kunnen nemen, maar ik voelde alle energie alweer uit te me lekken. Ik wil naar huis!!

 

Nee, zei de energiekere versie; dan maar even langs de Appie; die zag je ook en heul toevallig..heel toevallig heb je daar zo'n 35 jaar geleden je allereerste boodschap gedaan toen je hier op kamers woonde. Op dezelfde plek. Alleen zat er toen geen AH maar volgens mij een ander merk supermarkt, ik dacht Simon de Wit of De Gruyter, dat weet ik niet meer. Enfin...

 

Bij de Appie zag ik ook niks, dus toch maar even gevraagd en een meisje zei me dat er nog een laatste pak lag daar......en ik zag mijzelf in slow motion naar dat schap rennen (ok...iets sneller lopen dan normaal)  met de gedachte: Afblijven.....die zijn voor mij!!!!!

 

 

 

Daarna weer richting station gelopen en had nergens anders meer energie voor of zin an. Niet langs familie; zag de trein richting hun stad wel staan, maar nee, nu maar even niet en ook niet langs een museum. Ik vond mijzelf tamelijk merkwaardig.

 

Wel enorm genoten van regenluchten en mooie wolkenpartijen. Zat nogal klem, want ging rond spitsuur weer huiswaarts. Heel veel mensen met koffers en tassen. Oh ja...mei-vakantie natuurlijk. Alsof alles langs me heen gaat en elke dag hetzelfde voelt.

 

Bijna thuis dacht ik de trein te pakken. Stond de trein op het andere eind van het perron. Reed net weg toen ik erachter kwam. Dan maar volgende trein. Oh...die rijdt ook net weg. Nou ja...geen probleem, dan maar even naar de wc eerst en dan de trein maar en ook die reed net voor mijn neus weg en tenslotte lukte het me de trein huiswaarts te nemen, wat eigenlijk niet zo'n gekke zet was, want ik hoefde doordat ik alle voorgaande treinen gemist had, nog maar 5 minuten op de bus naar huis te wachten. Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.

 

Zo kwam het dat ik vandaag op de verjaardag van onze Koning toch nog een oranje gekleurde tompouce kon nuttigen. En een glaasje Oranjebitter. Of twee. En dat maakt de dag een stuk vrolijker. Ook zeker weten dat vandaag geen enkele instantie je gaat lastig vallen, want feestdag.

 

En had ik energie om een heul klein stukje van een project aan te pakken. Alsof ik opeens meer energie heb. Nou niet te lang doorgaan, want dan bezuur ik het straks weer. Gewoon tevreden zijn met het behaalde resultaat, babysteps, en als je zin en energie hebt, morgen weer verder. Het is goed zo. Er is geen aannemer die je een deadline oplegt, geen instantie die je maant voor 1 mei klaar te zijn...neem de tijd! En vergelijk je niet met anderen. Niet doen. Want er zullen altijd mensen zijn die zo'n karweitje in een dagje klaar hebben. Wat zeg ik...misschien wel een half dagje. Die schaterlachend jouw verdiensten voor vandaag bekijken. Is dat alles??

 

Nou en.

 

Iemand nog iets leuks gedaan vandaag?

 

 

 

 

 

 

 



Versie 1.3

Hoorde Rik Felderhof  zeggen dat een moeder zich zo gelukkig voelt als haar meest ongelukkig voelende kind.

Tjonge...dat legt ook nogal wat verantwoording bij dat kind dan. Dat een kind verantwoordelijk is voor het geluk van zijn moeder. Al snap ik de sentimentele insteek wel. En voel ik dat ook zo.

Zou het niet fijner en lichter zijn dat je als moeder/vader/opvoeder het beste doet wat je kan, met de kennis die je op dat moment hebt om de beste omstandigheden te scheppen voor een kind om zo goed mogelijk in balans op te groeien.

Dus ook wat tegenslag, ook wat ongeluk, want zonder wrijving geen glans. En hoe makkelijk is dat op te schrijven dan het ook echt te moeten ervaren. Het fietsen zonder wieltjes, het zelluf willen en moeten doen. Dat je soms vanaf de zijlijn moet toezien dat een kind niet helemaal gelukkig is. En dat dit erbij hoort. Misschien is streven naar tevreden zijn veel beter dan Gelukkig, juist omdat dit zo ongrijpbaar is.

Dan denk ik altijd maar aan wat die goede oude Dr Phil altijd zei: You need a soft place to fall.

Dus een zacht kussen wil ik zijn.  De vorm heb ik al.

Betekent ook dat ik nog meer ga kijken hoe ik zelf weer in een beter conditie kan komen. Fysiek, mentaal, financieel. Verzin het maar. De beste versie van mijzelf zijn, worden of blijven.

Broekenwijsheid

Niet meer doen:

Een broek aantrekken die 2 (misschien wel 3)  maten te groot is, te lang (toch ingekort maar), heet wassen en dan nog steeds van je kont afzakt, maar ja...hij was maar € 3,-- en ik moet toch iets.  En stretch..dus zit voor geen meter, te vormloze kont erin en niemand ziet dat je benen echt gespierder en slanker zijn dan je denkt en wat deze broek laat zien.

Niet doen: het geeft een stom gevoel, het staat ook onverzorgd en iedere 2 seconden je broek ophijsen (en zelfs aan bretels denken).. NIET DOEN. Oh en ik heb zo'n hekel aan een broek die en afzakt en over de grond slobbert.

Dus doneer broek maar aan de Kringloop. Weg ermee!

Echt...niet meer doen, dat gevoel voeden dat dit soort kleding goed genoeg is voor mij.

Wel doen:

Even tussen de buien door in de tuin. Lekker snoeien, paardenblommen weghalen, kijken hoe snel alles groen wordt en hoe snel sommige planten groeien.

Niet meer moeten. Je moet niks. Je mag dingen, maar lukt dat niet, nou dan niet vandaag. (Zo lekker cryptisch).

Genieten van alle vogels in je tuin, die lekker kunnen spelen tussen de heggen met klimop en andere groenblijvers. Of tussen de struiken. Of merels die in het gras een wormpje pikken. En brutale musjes, die samen heel wat te bespreken hebben in jouw tuintje.
Gratis vermaak.

En zeg gewoon nog 100 keer tegen jezelf, omdat niemand anders dat zegt als je in je bedje ligt: Komt wel goed schatje. En probeer onderstaand modelletje eens. Geeft het bouwvakkers-decolletee een geheel andere invulling. Heb je twee keer kans op sjans.

Was ik maar meer als een vogel zwijmel

Die maakt zich ook geen zorgen of hij morgen nog een visje vangt of wat zijn doel in de wereld is. Gewoon een vogel zijn en lekker vliegen. Op zijn tijd een beetje fluiten naar een leuke andere vogel. En je voortplanten hahah...

Dat laatste heb ik gedaan, dus doel bereikt zou je zeggen. Nu nog wat meer vogel zijn. Vrij vliegen. Niet in je hokje blijven zitten. Vlieg op de wind.

Hop hop!!

Oh en dan met "kon ik maar meer als een vogel zijn" bedoel ik niet de Schijtlijster die ik nu nadoe.

Feng Shui nogwat of Goede/Betere/verbeterde doorstroming van Energie

Oftewel, misschien helpt het dat er van de week een bedrijf de dakgoten heeft schoongemaakt namens de woningbouwvereniging. Dan stroomt "het" weer. De man die het schoonmaakte zei dat het wel meeviel, want hij was ook wel eens luiers en andere onfrisse zaken in de goot tegengekomen. Hoe kom je erop om dat in de dakgoot te gooien?

Dus nu een schone, doorstromende dakgoot. Ik kon er zelf niet goed bij, dus ben reuze blij met deze service.

Ook fijn dat ik dit jaar geen huurverhoging krijg, die brief kwam ook deze week. Jarenlang wel ieder jaar (handig als je kind weer even thuiswoont en dat inkomen wordt meegetelt) en sommige jaren het maximale percentage en dan schiet je huur snel omhoog. Gelukkig nog net niet boven de huurtoeslaggrens. Weer even een jaar rust op dat gebied. In het kader van tel je zegeningen.

Mijn energie-peil is nog niet 'normaal' vind ik zelf. Ben nog volop in het regelwerk en ervaar de onprofessionaliteit/slordigheid van sommige instanties als schokkend.

Waar kan je je beklag hierover doen? Het voelt zo onmachtig Je kan niet zeggen "weet je wat; ik ga wel naar die andere club".

Daar waar je met (financieel zeker) kwetsbare mensen te maken hebt. Dan voel ik mezelf nog niet zo enorm kwetsbaar, maar mijn lijf vertelt me toch iets anders.  Dus ga ik op tijd naar bed en daardoor voel ik me een bejaarde. En lekker slapen ho maar. Gelukkig is daar het luisterboek. Zo luisterde ik van de week naar Mees Kees. Ja, kinderboek, maar dat niveau kan ik net aan. En zo leuk!

Mijn concentratievermogen is veranderd. Soms dwing ik mezelf om inderdaad maar 1 ding tegelijk te doen. Heel bewust. En zelfs dat vind ik ingewikkeld. Ik voel mezelf steeds dommer worden.

Dikke rekening van de advocaat ontvangen. Nou ja....die had (in het kader van tel mijn zegeningen) veeel dikker kunnen zijn, maar gelukkig is de verlegging van mijn peiljaar geaccepteerd en is mijn eigen bijdrage stukken minder. Maar ja..Griffierechten en deurwaarderskosten die komen er gewoon nog bij. Dus ook daar maar weer regelen - en dat mag had advocaat gezegd - dat ik deze rekening in gedeeltes betaal. Het is niet goedkoop om je recht te krijgen. Vind het ook weer gezeik dat mensen om me heen beweren dat je met een laag inkomen 'altijd'  een gratis advocaat krijgt. Nou nee dus. Gratis sowieso niet en de rest van de kosten ook niet gratis.

Daarom denk ik ook dat veel mensen zaken maar laten zitten en zo dit soort onrechtvaardigheid (zoals bij mijn werkgever) kan blijven bestaan.

Verder 'beleef' ik weinig. Op gebied van uitjes, weer eens wat anders zien dan de steeds groener wordende achtertuin. Dan is een stelletje gotenschoonmakers al een lichtpunt in de week! Ik vroeg nog of hij koffie of thee wilde, maar hij zei met dat hij leeft op RedBull. Laten we dat nou niet in huis hebben. Maar vond hij niet erg. Hij krijgt zijn vleugels elders wel.

En ik vind het koud; mis de zon. Zit overdag gewoon in 1 van mijn 2 wintertruien. En s'avonds onder een dekentje.

Oh en fietsen.....ben toch zo bang dat als ik een eind ga fietsen er zoiets gebeurd (hahah!!). Of dat mijn band spontaan alle spaken verliest. Is maar een goedkoop fietsje namelijk. En met een, zo las ik in de LINDA vandaag in de bibliotheek vandaag over Obesitas, een obsese berijdster. Dubbel belast.

Dus toch maar even met de bus (dat vind ik te luxe bijna nu) naar het centrum. Want ik vond dat ik echt echt echt even eruit moest. Boeken naar grote Bieb gebracht en nieuwe mee terug. Zag zo'n lief boeken over vogels breien. Ja, vogels BREIEN. Niet meegenomen, want ook met het Paasboek heb ik niks gedaan. Ik ben al blij dat ik 1 babyslofje af heb! Maar wie weet later ooit nog. Als mijn innerlijke Feng Shui weer in balans is.

Nog even gratis de bladen gelezen. En even uitgerust. Een echte Oma. Gelukkig had ik de leesbril standaard in de tas. Oh en heerlijk; je kan daar ook nog eens gratis naar de wc. (Ja..hoogtepunt van de dag).
En ondanks dat er markt was, helemaal geen kracht daarvoor en uiteraard ook geen budget, dus linea recta naar de bushaltes. Nou, nee....niet linea recta.

Eerst nog even een paar goedkope verjaardagskaarten gekocht en tsja....dan zie je zoveel leuke boeken, spullen, handwerkboeken en mooie katoen en vooral voorleesboeken voor kleinkind.. Maar ze is pas 5 maanden, dus dat is nog een beetje vroeg schat ik in.

Het Leven zwijmel

Zit ik net in een gesprek over de zaken des Levens, komt er een jolig persoon aan de deur met de vraag: "Stoor ik u heel erg, of is het niet zo erg?"

U stoort HEEEEEEEL erg.

Geen tijd voor onzin.

Wel voor leven.

In balans, Uit balans, In balans etc etc

Koud is het. In huis nog maar 17 graden. Werd een beetje lamlendig wakker; misschien (ook) wel door de kou.

Enfin; ik denk nog meer ook doordat ik mezelf zo dwars zit. Een leuke uitnodiging voor dit weekend sla ik af; omdat ik vind dat ik nu een zo niet leuke versie van mijzelf ben (alsof er dan dus ergens WEL een leuke versie is). Daar wil en kan ik niemand mee lastig vallen. Laat mij maar alleen. Ik heb niets te bieden dan extra gedoe. Laat maar. Gewoon slapen tot dinsdagochtend.

Ben bang dingen te zien en ernaar te verlangen. Dan lijkt het simpeler om niets meer te kunnen. Of te mogen. Of naar te verlangen. Dan is de pijn van het niet kunnen minder. Nee, ik post niet op Feestboek hoe ik me voel, of hoe mijn inkomen gekelderd is. Ik trek me terug in mijn hol in een anonieme straat.

Mijn inkomen over 4 maanden is nog niet eens de helft wat ik vroeger in 1 maand bruto verdiende. Dan zou ik bijna blij worden van mijn inkomen bij mijn vorige werkgever. Oh nee..want daar werd ik constant door de gebelden afgewezen, afgesnauwd en op mijn werk neergekeken. En moest ik voor mijn eigen gezeik betalen. Nu kan ik naar de wc zo vaak het nodig is, zonder met 10 andere collega's in de rij te staan. En daardoor alweer een hele korte pauze te hebben.

Waarom ga ik niet naar buiten (geen zin, geen energie, schaam me voor mijn lamlendigheid en denk dat dit zichtbaar is), waarom niet een eindje fietsen (neeeeeeeeee), een leuke hobby (kan alleen maar schrijven voor mijn miljoenpubliek), iets maken (wat dan? Voor wie dan) Naar de stad? (Nee joh...al die vrolijke mensen die van alles en nog wat kopen..ik wil niks meer. Nooit meer. Ja, een grote zwarte Burka. Met tentstokken.

Vanochtend nog wel een stukje van mijn heg gesnoeid aan de voorkant van mijn huis, dan kan het snoei-afval nog mee met de groene bak vandaag.

Was gedraaid en opgehangen.

Las net dat de Matthaus Passion vanmiddag op tv komt, onder leiding van Reinbert de Leeuw. Prachtig! Balsem voor de oren en mijn ziel.

Gisteren die andere Passion gekeken en wat een mooie zanger die de rol van Jezus zong. En dat plein in Leeuwarden is ook al zo oogstrelend. De zangeres die Maria speelde was ook heel erg prettig. De verteller viel niet zo in de smaak (mijn smaak dan), vond hem een te hoog "Ik wil scoren" gehalte hebben. Dan ben ik wel een sentimentele muts; zit ik in mijn uppie te kijken (oh ja...altijd), breiwerkje erbij, grote mok thee, dekentje en moet ik oppassen dat ik niet in mezelf ga praten, wat mijn buurvrouw doet als ze buiten in de tuin werkt.

Soms zou ik willen dat ik kon drinken...lekker even niks. De flessen staan er allemaal, maar onaangeraakt, al jaren lang. Ik ben veel te bang dat ik het veel te lekker/makkelijk vind en binnen no time een alcoholist ben. Ben  - gezien mijn eetgedrag - verslavingsgevoelig schat ik in. Dus die flessen zijn voor bezoek. En aangezien dat bijna nooit komt, moet ik ze regelmatig afstoffen.

Pilletjes of iets te roken is ook mijn ding niet. Ook veel te bang controle te verliezen. En wie weet welke beerput er dan open wordt getrokken. Laat de deksel maar op Pandora's doos. En ook die doos is al tijden lekker ongeopend.

 

 

 

 

En dan nog, stel dat ik tegen mezelf ga praten, dan zal ik mezelf nog tegenspreken. Heb je een discussie met jezelf. Nou ja...dan hoor je tenminste nog eens een stem. Oh fuck....ik hoor stemmen.

Maar ik lees net dat ik moet gaan stomen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik dat principe dus wel ken, maar bij bevallingen, geleerd van mijn Surinaamse en Afrikaanse vrouwelijke kennissen. Er zijn speciale kruiden die helend werken. En...use Ginger...good for everything. Misschien moet ik dat eens proberen. Krimp je vanzelf tot normale proporties. Misschien zelfs wel acceptabel.

Stomen voor gevorderden

Naschrift:

Luisteren naar de Mattheus Passion, toch maar even naar buiten, daarna kop thee en daarna nog even in de laatste middagzon wat onkruid weghalen. Het is allemaal niks, maar wel beter dan niks en geeft toch weer een beetje moed.  Nu nog even stomen dus ;)
 

 

 

 



 



Uitputtende Waanzinnige Vereniging

Wat ben ik blij dat ik, ondanks Kafkiaanse toestanden, nog steeds kan lachen en een soort van helikopterview kan houden. Vooral om mijzelf lachen,  maar ook om de toestand bij en met bovengenoemde club.

En dan prijs ik mijzelf maar dat ik alles noteer en iedere dag - zo erg is het al - een soort van digitaal logboek bijhoud. Met naam, rugnummer en tijdstip.

Zo had ik van de week iemand aan de telefoon die iets na ging kijken voor mij en dan - echt....het is gewoon KoefNoen, tegen me zei dat hij op een kalender van een ander jaar zat te checken...Oepsie!

Of dat er wordt geschreven wie je contactpersoon is, maar dat deze contactpersoon je eigenlijk over technische vragen niet kan helpen, iets wat juist zo belangrijk is momenteel. En je vervolgens naar het algemene nummer terugverwijst, waar je alweer een ander persoon aan de telefoon krijgt, waar je alles van het begin weer mag uitleggen. En doorverbinden; dat mogen ze niet.
Juist als je niet goed in je vel zit, dan is het fijn dat je niet zoveel stresswerk erbij krijgt.

Of weer een andere team die een brief stuurde, maar die brief werd niet gestuurd. Dus ik heb die brief niet ontvangen. En dus stuurde die afdeling maar een email dat de brief niet verstuurd kon worden en of ik contact kon opnemen, want ik zou die dag een afspraak hebben. Heuh????????

Oh Digitale omgeving waarom besta je?? Vooral als je zelf moet aangeven wat de voorkeur heeft van communiceren.  En dan nog tig brieven per post sturen, of in dit geval, proberen te versturen.

En bovenstaande zou inderdaad enorm grappig zijn, ware het niet dat je als afhankelijk van deze bron van inkomsten maar moet wachten totdat er een uitspraak ligt en daarna nog wachten totdat er naar aanleiding van die uitspraak een geldstroom op gang komt. En er met grote koeienletters op gewezen wordt dat je er alles aan moet doen om onmiddellijk wijzigingen door te geven, want anders...

Zou je gewoon lekker in je vel zitten, ja dan lach je hierom. Dan kan je de idioterie hiervan goed zien en het naast je neerleggen, niet denken dat het aan jou ligt.  Dat jij op alle slakken zout legt. Dat je grootste onzekerheid blootgelegd is: jij doet er niet toe en daarom mag je zo genegeerd  behandeld worden.

Daarom moet ik, om niet geheel door te draaien, mijzelf afremmen. En een dag in mijn to-do-lijst (met of zonder bullets) inbouwen waarin ik NIKS hoef. Niks qua administratieve uitzoekwerkjes.

En dat is heel moeilijk; ik sta nog steeds in de Aktie-modus (Ja, u mag nu lachen, de meeste bejaarden zijn actiever dan ik) van braaf alles uitzoeken en direct afhandelen.

Zodat niemand kan zeggen dat ik niet goed genoeg ben. Of een slappe zak. Of een dikke luiaard.

Verstappen, Johannes Passion en gewoon heul mooi weer = gratis geluk

Vanochtend vroeg zag ik de heer Max Verstappen heel veel F1 auto's inhalen en hem op plek no. 3 eindigen. Dus op het podium in China.

Mooi!

Volg de F1 al jarenlang, weet eigenlijk niet waarom, maar maakt dat uit? Ik put er plezier uit.

Toen ik wakker werd dacht ik aan hoe ik zou willen ontbijten. Gewoon een zachtgekookt eitje op een volkoren bolletje (die lagen zwaar afgeprijsd bij de Appie, want over datum morgen en ik eet niet zo heel vaak brood) en dan de onderkant lekker geroosterd. En zo gezegd, zo gedaan. Dan moet ik me concentreren om niet nog 20 andere dingen te doen, maar gelukt. (Ondertussen wel de meterstand opgenomen, wat spullen naar boven gebracht die in de huiskamer liggen, rondje tuin, oh even wat onkruid weghalen) In de zon, met eitje en kop thee en het geluid van de electrische grasmaaier van de buurvrouw die daarmee haar gazon van 3 x 3 meter kortmaait.

Ondertussen via Zwijmelen op Zaterdag de Johannes Passion opgezet en wat mooi. En gedacht aan heel heel vroeger, toen ik zondagsschooljuf was en op Palmpasen we zo'n haantje op een tak prikten. Vroeger liepen we dan ook nog een rondje door de wijk, maar dat herinner ik me vaagjes. En omdat ik juf van de jongste kinderen was; gewoon lekker zo'n tak versieren en de kinderen het haantje nog net niet opeten voordat je naar huis ging.

Later bakte ik voor mijn kinderen altijd zo'n broodje. Wat niet altijd goed lukte; vaak leek het meer een soort kikker of giraf met korte nek. Maar het genot van de broodlucht en die vrolijke koppies als ze zo'n haantje op hun bord kregen. Onbetaalbaar.

Uit de bibliotheek had ik een dik verwentijdschrift meegenomen. Een Flow, Happines of een ander dik en vooral relatief duur tijdschrift voor dames uit Aerdenhout /betere kringen  met een groter  budget die lezen hoe ze zen en minder druk kunnen worden, of gelukkig en meer kunnen genieten van minder. En ieder jaar een andere methode. En dan wel met de juiste schaaltjes en kommetjes in de kleuren van dat seizoen uiteraard.

Ik prijs me gelukkig dat ik niets hoef. Nergens heen hoef, niet in de file naar het strand of naar de bollen hoef te staan (wat sowieso ingewikkelder is zonder auto). Ik mag wel van alles en het mooie daarvan is dat er weinig druk op ligt. Het mag namelijk ook niet.

Vind het wel opvallend dat hoe minder ik focus op wat ik niet heb (inkomen, pensioen, eigen woning, eigen partner, nou ja...de hele Rimram) hoe losser ik leef. Hoe meer ruimte er komt om stil te staan en ook echt te gaan voelen dat ik alles al heb wat er werkelijk toe doet.

Dat ik met nul inkomen nog kan nadenken over wat ik nou eens zou gaan eten vanochtend....daar kan een medemoeder in Soedan alleen over dromen.

Dus al die zorgjes van mij; in het grote geheel zijn ze minimaal.

Nu is mijn grootste zorg wie boer Olke kiest vanavond.

Liefde zwijmel

Gewoon mooi.

Verder schijnt de zon af en toe, hangt de was lekker buiten te drogen, komen straks mijn dochter, schoonzoon en kleinkind heel even langs om wat spullen van mijn moeder, nou ja eigenlijk nog van mijn vader - moeder is dolblij dat het laatste meubelstuk wat nog aan hem herinnerd de deur uit is, langs te brengen.

En kon ik me niet inhouden om een uberschattig klein jurkje voor kleindochter te kopen. Wel met lange mouwtjes, want zo warm is het nog niet helaas.

Eigenlijk zou je niet meer nodig hebben om gelukkig te zijn.  Zie dat, voel dat!

Feel my love. Voor jezelf. Voel dat nou eens. Of ga op biodanza of zo. Of ga jezelf eens ontzettend laten 'krupe'...hahah!!

Licht aan het eind van een tunnel???

Voorlopig zie ik weinig, dus toch maar mijn contactlens in.

De zon schijnt, geheel gratis. Dus ga niet binnen zitten miepen, maar ga naar buiten, in de luxe van je eigen tuin. Zeker; je ziet er niemand en het voordeel is dus ook dat niemand jou ziet.

Toch zorg ik ervoor dat ik elke ochtend fris douche, make upje op, oorbellen in en indien nodig schone kleren. Ook al maakt het geen drol uit wat ik aantrek.

Helemaal een kluizenaar ben ik niet, maar ik schurk er wel tegenaan vind ik zelf. Misschien omdat ik denk (niet dat dit een feit is dus, maar ik denk het) dat ik weinig te bieden heb momenteel. Het voelt uit balans als anderen aanbieden om me mee uit te nemen en ik niks terug kan geven.

Ik was heel blij dat ik deze week een buurvrouw even naar het ziekenhuis kon brengen in haar auto, omdat ze zelf niet meer kon autorijden. Kon ik eindelijk iets terugdoen.

Dus zoeken naar licht aan het eind van mijn zelf gegraven tunnel:

 

 

 

Zou vandaag naar de markt kunnen, maar zoals Gerard Joling altijd al zegt: Ik heb er de kracht niet voor. Ook het geld niet hahah! Dus verstandiger om niet te gaan dus.

 

De zaadjes die ik van een lieve blogvriendin kreeg komen voorzichtig op. Als ik nou de slakken kan overtuigen dat ze dit jaar niet aan al mijn jonge plantjes beginnen dan heb ik straks hele mooie bloemen. Zomaar..gratis en voor niets.

 

Gisteren zag ik bij Binnenstebuiten een tuin-metamorfose. Zo prachtig. Tot ik hoorde wat het kost en toen dacht ik dat iedereen met zo'n bedrag een geweldige bloeiende tuin kan krijgen. Houden is punt twee natuurlijk. Dus blijf ik maar snoeien en kijken wat er dit jaar opkomt. En kijk ik iedere week trouw op de BBC naar Gardener's World. Waarin ze niet hele nieuwe volwassen planten in tuinen gooien, maar advies geven over het vermeerderen door splitsen, zaaien en gewoon je tuin langzaam tot je eigen paradijsje laten groeien. Een verademing. En waarin aan het eind altijd even wordt gemeld wat je deze week in je tuin zou kunnen doen.

 

 

 

Helaas doet mijn Magnolia, die ik vorig jaar kocht (of was het al het jaar daarvoor?)  het nog steeds niet. Hij geeft wel bladeren, maar die mooie bloemen, daar moet ik nog een jaartje of wat op wachten denk ik. Story of my life...Geduld, geduld!! Kennelijk komt mijn tijd nog wel. Maar wanneer dan?

 

Mijn zevenblad doet het volop hoor! En ook madeliefjes en paardenbloemen willen graag hun kopjes laten zien. Ik zie per dag de stengels van de Pioenrozen de grond uit groeien. Indrukwekkend hoe snel dat gaat.

Die staan al jaren op dezelfde plek en daarom bloeien ze altijd zo goed. De eerste paar jaren niet, dus hou dat in je achterhoofd. Ook een plant moet zich aanpassen en de ruimte krijgen om volwassen te worden.

 

Wat niet kan; dat kan niet maar blijf toch kijken naar alles wat er wel kan. En wel goed gaat.

 

Kreeg vandaag de uitslag van de Tietenpletterbus, waar ik twee weken geleden mijn borsten liet platpersen onderzoeken binnen: niks te zien wat op borstkanker lijkt. Dat is toch fijn!  Want 1 op de 8 vrouwen krijgt in haar leven hiermee te maken.

 

Nou..kom op; maak wat van je dag!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



 

 

 

Adem in, adem uit....Don't be a Basil

Mijn advocaat meldt dat er geschikt zou kunnen worden. We hebben een tegenvoorstel gedaan.

Niks gehoord.

Dat dit ook niets betekent moet ik echt mezelf blijven doorgeven. De advocaat is niet van de snelle. Of - omdenkend - ik ben van de ongeduldige! En de advocaat van de tegenpartij staat er al om bekend dat deze de zaken traineert. Doelbewust. Met de strategie: van uitstel komt afstel.

Wel zag ik dat in plaats van wat in mijn hoofd zat aan datum van de zaak,  het vandaag zou zijn en nou krijg ik me toch een gevoel van enorme sukkeligheid!!!!

Ik; die altijd en alles noteert, die claimt zo zorgvuldig te zijn.....die de kleding al had uitgezocht....Heb ik mijn eigen kansen verschoten??

Rustig!!


Rustig...

Denk je nou zelf niet dat ALS je daar aanwezig had moeten zijn, dat er niet onmiddellijk een belletje naar je zou zijn gepleegd door je advocaat????

Denk eens logisch na.

Rustig nou....en neem contact op met je advocaat hierover. Niet zelf gaan fantaseren en vooral doemdenken.
Je moet je blijven realiseren dat dit alles een tactisch spel is. Dat de tegenpartij het werkelijk geen ruk uitmaakt of jij al 3 maanden geen inkomen hebt. Of dat je al die tijd dat je voor deze partij gewerkt hebt, nooit ziek bent geweest, altijd op tijd aanwezig was en overal inzetbaar was. Jij telt niet!!! Het gaat niet om jou persoonlijk. Hij behandelt al zijn personeel zo.

Rekken, uitstellen, ik een beetje geven, hij een beetje nemen en elkaar ergens in het midden ontmoeten en dan hopelijk never nooit meer!!!

Momenteel voel ik me zoals Basil:

Eerst maar eens even rustig hergroeperen. Die paniek is niet nodig. Ga je inlezen in de procedure en ga even wat anders doen dan je de hele dag op papier, in je hoofd en online en in je dromen bezig houden met de diverse instanties waar je om ondersteuning hebt gevraagd.

Procedures

Geen van allen hebben nog positief gereageerd. Alleen maar met een bevestiging van ontvangst van verzoek, een blik in de procedure, of erger nog een fout in hun administratie.

Misschien moet ik een tentje opzetten voor het gemeentehuis. Of bij het UWV op de stoep.

Ga eerst maar een kop thee maken. Even ontspannen. En uit die Basil-houding kruipen!!

Gratis reizen met het boekenweekgeschenk van Herman Koch

Had het al helemaal in mijn hoofd. Wat zou ik gaan genieten en heel Nederland door crossen met mijn Boekenweekgeschenk. Wat ik ook nog eens gratis kreeg, want ik gebruikte boekenbonnen om een boek te kopen.

Had ik even niet gerekend op weinig energie. Alsof er pap in mijn benen zat. Dat klopt ook wel; havermoutpap, maar meestal geeft dat energie.

De Fundatie te Zwolle dat leek me wel iets, vooral toen ik van de week zag wat een mooie tentoonstelling daar is. Waar ik ook weer gratis, of misschien zoals tegenwoordig steeds meer gebruikelijk is, met een kleine bijbetaling, in mag want een Museumjaarkaart.

Allemaal nog aangeschaft in de 'goede tijd'. :)

Werd vannacht al een aantal keren wakker. Sprak mijzelf vermanend toe: Nee...je gaat gewoon weer verder slapen!

Het hielp een beetje, maar toch voelde ik me niet heel erg energiek vanochtend en heel Nederland doortreinen? Pffffffffff... Liever bleef ik onder mijn dekbed liggen. Onzichtbaar.

Toch mijzelf maar onder de douche gedwongen en alles stond al klaar om te gaan reizen. Dus toe nou...kom op!

Had nog wel iets liggen wat ik aan mijn dochter wilde brengen; handig voor mijn kleindochter, maar dochter gaf aan dat dit helemaal geen haast had. En dan toch willen he. Ik wil gewoon willen. En kunnen. Kreeg ook nog een appje van een vriendin dat zij al in de trein naar een ver oord zat.

Dan maar op de fiets naar de bushalte; dat scheelt een beetje en ook voor de terugreis. Kan je lekker fietsen naar huis.

Zag de bus al komen aanrijden, dus moest nog net doen alsof ik ging rennen (Kleine aardbeving geregistreerd in Noord-Holland) en dat hielp; ik haalde de bus en daarmee ook de aansluitende trein naar mijn dochter.

Gelukkig woont zij niet zo ver lopen van het station en het was zo'n balsem voor de ziel om haar te zien, haar dochter te zien en de halfbroertjes en zusjes van mijn dochter. Die mochten lekker een nachtje logeren.
Haar man was even sporten en kwam later ook. Allemaal heel ontspannen, er ging een flesje in kleinkind en later zijn we nog even boodschappen wezen doen en ondertussen de eendjes brood voeren.

Wat is mijn dochter een topmens. Ze is zo oprecht lief voor haar halfzusjes en broertjes (net als mijn zoon trouwens - ook daar logeerpartijtjes). Daar kan ik nog wat van leren.
Dat ze bedenkt dat haar vader en zijn vrouw het ook wel eens prettig vinden om even alleen te zijn. Zonder handenbindertjes. En hoe leuk het voor de kinderen is om bij hun grote zus te logeren. Lekker koekjes samen te bakken.

Liepen in de hoofdstad samen, met kleindochter in de wandelwagen, boodschapjes doen en een gesprekje aanknopen met een echtpaar die uit het land van haar vader kwamen. Hoe multiculti wil je het hebben. En vooral respectvol. Dat viel me zo op. Dat ik na 30 jaar nog een beetje de taal spreek en mevrouw enorm moest lachen toen ik kon zeggen hoe pittige soep heet. (behalve heet dan!).

Ik bedacht me dat anderen voor zo'n ervaring naar het Tropenmuseum moeten. Of naar het Afrikamuseum. En zich verder niks kunnen voorstellen hoe het echt is, een andere cultuur.

Las trouwens de briljante grap dat iemand (Volgens mij Freek de Jonge) dacht dat Peniskoker een beroep was!

Enfin.....na mijn bezoek aan mijn familie bedacht ik dat het helemaal niet slim zou zijn om met het boekje nog verder te gaan reizen en morgen helemaal kapot te zijn. Was dit - gewoon een paar uurtjes geluk - niet al mooi genoeg. Zwolle kan altijd nog. Een andere keer.

Nou...bijna genoeg dan.

Want op Centraal aangekomen was het zulk mooi zonnig weer en ik zag het IJ en wist dat ik even op en neer en heen en weer met de pont wilde. Een paar keer. En gewoon gratis. Even het gevoel dat je eruit bent. Aan de overkant bij het Eye stond verscholen, net naast het aanlegpunt een bankje. Lekker zitten, genieten van het mooie uitzicht, het zonnetje, flesje water van thuis.

En helemaaaaal niets moeten. Niets. Niet snel naar huis, niet op tijd naar huis, niet ergens wat drinken. Alleen maar kijken.

En dan weer terug en als ik zou willen nog een keer en nog een keer.

Het scheelt dat ik met weinig tevreden ben. :)

Daarna lekker de trein huiswaarts, toen op de bus in het laatste zonnetje gewacht en gelukkig was mijn fiets niet gejat bij de bushalte. Dus op het fietsje naar huis en daar stond mijn gisteren gemaakte kippensoep al te wachten. Makkelijk leven.

Wat hebben jullie vandaag voor reis gemaakt met het Boekenweekgeschenk? En iemand Herman Koch nog in de trein gezien?

Japanse zwijmel

Toen mijn kinderen  jonger waren, zo'n 11 jaar terug, was er een serie op tv die anders was dan andere series. Heroes

Er was een hoofdrolspeler die opeens vloeiend Japans kon spreken. Dat leek vooral mijn zoon heel erg gaaf. Of iemand die kon vliegen. Dat leek hem ook wel wat.

Natuurlijk had hij wel in zijn hoofd dat hij er later wel eens naar toe zou kunnen gaan - Japan - , maar dat hij er nu regelmatig komt door zijn werk; hoe blij zou hij zijn als puber van toen.

Hij spreekt geen Japans, maar een vriend van hem wel en samen met hem is hij daar nu weer. Het land verkennen met een rugzak.

Ben stiekem wel jaloers; mijn aktie-radius is zo'n beetje de straat en de achtertuin. Meer budget en energie heb ik niet. Gelukkig was het heerlijk zonnig weer de afgelopen week; dan kan ik in mijn hoofd denken dat ik nu precies doe wat heel veel mensen zouden willen; Niks.

En ondertussen pas ik de Japanse kunst van het Kaizen toe. Veranderen naar beter.