Uitputtende Waanzinnige Vereniging

Wat ben ik blij dat ik, ondanks Kafkiaanse toestanden, nog steeds kan lachen en een soort van helikopterview kan houden. Vooral om mijzelf lachen,  maar ook om de toestand bij en met bovengenoemde club.

En dan prijs ik mijzelf maar dat ik alles noteer en iedere dag - zo erg is het al - een soort van digitaal logboek bijhoud. Met naam, rugnummer en tijdstip.

Zo had ik van de week iemand aan de telefoon die iets na ging kijken voor mij en dan - echt....het is gewoon KoefNoen, tegen me zei dat hij op een kalender van een ander jaar zat te checken...Oepsie!

Of dat er wordt geschreven wie je contactpersoon is, maar dat deze contactpersoon je eigenlijk over technische vragen niet kan helpen, iets wat juist zo belangrijk is momenteel. En je vervolgens naar het algemene nummer terugverwijst, waar je alweer een ander persoon aan de telefoon krijgt, waar je alles van het begin weer mag uitleggen. En doorverbinden; dat mogen ze niet.
Juist als je niet goed in je vel zit, dan is het fijn dat je niet zoveel stresswerk erbij krijgt.

Of weer een andere team die een brief stuurde, maar die brief werd niet gestuurd. Dus ik heb die brief niet ontvangen. En dus stuurde die afdeling maar een email dat de brief niet verstuurd kon worden en of ik contact kon opnemen, want ik zou die dag een afspraak hebben. Heuh????????

Oh Digitale omgeving waarom besta je?? Vooral als je zelf moet aangeven wat de voorkeur heeft van communiceren.  En dan nog tig brieven per post sturen, of in dit geval, proberen te versturen.

En bovenstaande zou inderdaad enorm grappig zijn, ware het niet dat je als afhankelijk van deze bron van inkomsten maar moet wachten totdat er een uitspraak ligt en daarna nog wachten totdat er naar aanleiding van die uitspraak een geldstroom op gang komt. En er met grote koeienletters op gewezen wordt dat je er alles aan moet doen om onmiddellijk wijzigingen door te geven, want anders...

Zou je gewoon lekker in je vel zitten, ja dan lach je hierom. Dan kan je de idioterie hiervan goed zien en het naast je neerleggen, niet denken dat het aan jou ligt.  Dat jij op alle slakken zout legt. Dat je grootste onzekerheid blootgelegd is: jij doet er niet toe en daarom mag je zo genegeerd  behandeld worden.

Daarom moet ik, om niet geheel door te draaien, mijzelf afremmen. En een dag in mijn to-do-lijst (met of zonder bullets) inbouwen waarin ik NIKS hoef. Niks qua administratieve uitzoekwerkjes.

En dat is heel moeilijk; ik sta nog steeds in de Aktie-modus (Ja, u mag nu lachen, de meeste bejaarden zijn actiever dan ik) van braaf alles uitzoeken en direct afhandelen.

Zodat niemand kan zeggen dat ik niet goed genoeg ben. Of een slappe zak. Of een dikke luiaard.