Op de fiets gaan dat wist ik al dat me dat niet ging lukken. Alleen al van het woord fiets uitspreken wilde ik al op de bank liggen.
Dan maar met de bus. En alweer besef ik dat ik dankbaar mag zijn dat ook dat nog financieel kan.
Op de OV-site gekeken en oh nee...bus 1 haal ik niet. Oh...bus 2 - het regent inmiddels. Bus 5 of zo werd het, met tegenzin, maar ik wilde zo graag eens iets anders zien dan mijn eigen voordeur. En had nog boeken die dringend naar de bieb terug moesten. En eventueel daarna nog even naar het grote winkelcentrum.
Bieb gehaald. Boeken ingeleverd. Nieuwe boeken ingeslagen en even uitrusten met de nieuwste Linda. Daarna wist ik dat ik gewoon naar huis moest. Niks nog even 'leuk' even in winkels kijken of nog voorraad inslaan. Energielevel = 0 en pap in de benen.
Ik wilde eigenlijk het onderstaande doen, maar ja; in deze keurige gemeente wordt je dan direct opgesloten. Wij hadden hier ooit 1 zwerver op een bankje. Toen heeft de gemeente het bankje weggehaald.
Probleem opgelost vond men.
Met weemoed dacht ik even terug aan de tijd dat ik nog een auto had en als ik zin had in een verzetje of gewoon even de zon in de zee willen zien zinken of even langs vrienden of familie, dan stapte ik in en hoppa....je was al onderweg. Niets sjouwen, regelen of nadenken hoe weer terug. Of even langs een tuincentrum, ter inspiratie. Niet perse iets hoeven kopen, maar gewoon kijken. Gelukkig hebben we Pinterest nog.
En ik kan nog lopen. Al gaat het op tempo heel traag. Vind ik zelf.
Mijn dochter vroeg nog of ik genoeg IJzer at. Dus vanavond aan de Spinazie.
2 opmerkingen:
Het is een logische reaktie vanwege die rotbaan en alles nu. Soms een dagje toegeven is echt niet erg, maar jezelf dwingen tot prettige aktiviteiten kan ook helend werken. Doe het in je eigen tempo en St janskruid kan ook helpen. Je bent dapper en een beetje leeggeraakt.
Kom maar op, Popeye.
Een reactie posten