Het einde

Lekker dramatische kop he.

Het einde van mijn gesprekken bij de psycholoog. Want mijn uren zijn op voor dit jaar. Niet dat ik niet meer 'gestoord' ben. Mijn streven is om vooral stabiel te blijven. Minder te dippen dus. Om daarna weer meer te kunnen en te durven. Ben wel bang dat met het vallen van de blaadjes ik me weer somber ga voelen, maar goed...er vallen nu OOK al heel veel blaadjes. En somber voel ik me niet (meer). Maar wel zo realistisch dat ik denk dat er een aantal zaken ingrijpend zijn veranderd, die wellicht niet meer 'goed' komen.

Maar ja...gaat u maar lekker met uzelf het gesprek aan. En dat meer kunnen en durven zal ik proefondervindelijk moeten doen en ervaren.

Of betaalt u een psycholoog verder uit eigen zak. Dat is geen optie. Want die eigen zak heeft een gat.

Foto van Pixabay

Er zijn nog wel wat zaken die ik aan wil pakken.

Mijn aanvaarding en omgaan met en van mijn gewicht en lijf. Goed zorgen voor mijzelf.
Mijn diabetes (misschien valt dat wel onder dezelfde noemer)
Hou ik oprecht van mijzelf? In welke vorm dan ook. Mijn ziel zit in die vorm.
Mijn eigen verkozen kluizenaarsleven.
Vinden van werk wat echt goed bij me past. En niet werk met aanzien dat mensen zeggen.. oh...werk je daar? Heb je die functie? Dat alles maakt het werken zelf niet prettiger. Meestal is mijn ervaring dat het werk niet 'erg' is, maar alle politieke spelletjes eromheen wel. Daar kan geen lange vakantie tegenop. Het sloopt mij.
Eigenlijk moet ik schrijven: vinden van een inkomen.
Alle apen in hun eigen circus laten spelen.


Van de week had ik extra oppas-dienst. De oppas voor die week was door haar enkel gegaan en kon dus niet oppassen. Stond ik al om voor 06.00 uur op een bus naar het station te wachten. Met nog veel meer anderen, dus zo bijzonder was dat niet. En is het niet, maar ik merk dat ik dat hele vroege ochtendritme helemaal ontwend ben. Om 05.00 uur uiterlijk uit bed en dan nog merken dat ik Slome Sjakie nadoe. Heel goed nadoe.

En merken dat ik me druk maak of de bus wel op tijd komt, of ik aansluiting met de trein heb, of de trein op tijd is en of ik dan ook nog op tijd bij het huis van mijn dochter en schoonzoon ben, als zij naar hun werk moeten. He....niet doen! Heeft geen nut.

Lukt best wel, maar merk dat ik wel moe ben, lichamelijk. Daar moet ik gewoon weer aan wennen. Op de klok leven. Wat een luxe positie he? Dat realiseer ik me maar al te goed. Dat ik blij mag zijn dat ik 'rustig' aan mag wennen. En de reden waarom ik vroeg op moet, heel erg leuk is; dan ga ik weer een dagje doorbrengen met mijn kleinkind. Die nog lekker lag te slapen toen ik kwam. Och..ik zou er zo naast willen gaan liggen om de warmte van haar lijfje te voelen. Maar denk niet dat het kinderbedje dat houdt.

Heb bijna 40 jaar op de klok geleefd, met (kleine) kinderen en werk en iedereen die jonge en schoolgaande kinderen heeft gehad weet hoe druk je dan bent, want halen, brengen en naar sportclubjes halen en brengen en spelen bij vriendjes, ouderavonden etc etc .. en nu een tijdje weer 'druk' dus.

Maar ik hoef daar helemaal niets anders dan voor mijn kleinkind te zorgen. Geen wasjes draaien, niet stofzuigen, niet schoonmaken, geen boodschappen doen. Niets. Daar hoor ik wel eens andere berichten over. Dat de Oma's maar al te graag worden ingezet als onbetaalde schoonmaakster, boodschappendienst en oh ja...kok. Dat ze taken krijgen voor die dag.

Uiteraard doe ik wel iets, als ik toch niks zit te doen als kleinkind slaapt. Even alles aanvegen, aanrecht schoonmaken. Alle speelgoed bij elkaar zetten (volkomen nutteloos, want als ze wakker is dan gaat ze alles weer op de grond gooien, er mee spelen dus ) dat heeft alleen zin aan het einde van de dag.

En goed nadenken of ik me ergens mee moet bemoeien. Nee dus. Niet mijn circus! Ik mag vooral heel veel genieten van kleinkind. Die gisteren zowat mijn oorbellen uit mijn oorlellen trok, want mooi gekleurd die dingen, Oma! Nog leuker dan die knijpers bij jou thuis. En tegen iedereen in de trein 'dag!" riep en zwaaide. hahah...zo grappig.

Maar als ik zie hoe lief mijn dochter en haar man zijn voor hun dochter, hoe blij ze met haar zijn; dat is toch waar het om draait? Dat je al vroeg snapt dat dit geluk niet te koop is. En voor sommigen niet is weggelegd, al zouden ze het graag gehad willen hebben.

Dit weekend geen verplichtingen, zoals vrijwel elk weekend. Ik heb een heel klein leven, maar dat is prima. Nu duik ik onder de parasol met nog een kopje koffie en kijken of de witte was al lekker droog is.