Pipo....koeien! Of eigenlijk Pipo......Boeien!

Heb 1 korte (sommigen zouden zeg toch wel tamelijk lange) korte broek. Oh ja...Bermuda is de term. In mijn geval meer de Bermuda driehoek. Iedereen verdwijnt als ze me erin zien.

Gehad van mijn dochter toen ze heel veel was afgevallen, dus al zeker tien jaar oud. Wilde van de week in die korte broek ergens heen (ga vrijwel nooit in korte broek buitenshuis) en zag op het laatste moment dat er een scheurtje zat in de stof. Slijtage zo te zien. Van de stof.

Moet ik dus nadenken wat ik dan in de tuin draag. Of inderdaad...mensch...dan KOOP je toch gewoon een nieuwe korte broek. Zeik toch niet zo.

Wat me altijd heeft geholpen is de vraag: "Hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen" en dan binnen mijn budget-opties wat fijns te vinden. Of een creatieve oplossing. Want hoe vaak heb ik - over het hele jaar gezien - een korte broek aan.

Nu een tussenoplossing. Een broek die te wijd was geworden aan de bovenbenen (de maat van mijn benen klopt niet met die van mijn buik en heupen en oh ja kont), dus nogal flodderig eruit zag, heb ik gisteren maar gewoon de pijpen een stuk korter geknipt. Nog een zoompje erin en hoppa...instant korte/semi korte broek. Niet te lang over nadenken; gewoon doen.

Man met Hond vond dit altijd een Pipo-broek. Nou ja...wie nu de Pipo is laat zich raden. Maar dan voelde ik me nog onzekerder in een broek die gewoon prettig zat bij het lopen en waarvan ik geen pijn in mijn maag kreeg, omdat hij zo strak zat. Terwijl ik als hij zo 'grapte, cq me afzeikte' zou moeten zeggen dat ik wel klaar ben met zijn altijd immer aanhoudende kritiek. Waarom had hij dat nodig om altijd iemand te moeten kleineren. Maar dat zat in zijn aard. Zijn kinderen waren ook altijd net niet goed genoeg, zijn moeder niet lief, zijn broer een zeikerd. Altijd oordelen. Niks was meteen leuk of mooi, altijd zat er wel een randje aan waaraan gepeuterd kon worden. Altijd. Doodvermoeiend.

In ieder geval heerlijk en helend om even terug te denken aan hoe fijn ik het het weekend over de grens heb gehad. Wat maakte dat nou zo fijn. Het voornaamste was dat ik me een 'normaal' mensch voelde. En dat er iemand met me wilde praten. En ik geen enkele dag opstond met het gevoel dat ik zo moe was. Of wie er nou op mij aan het wachten was.

Dat wil ik zo graag vasthouden. Maar is moeilijk merk ik.

Goed dat ik net nu online een boek uit de vakantiebieb lees, getiteld: Not giving a F**k. En combineer met lessen die Engelen me te vertellen hebben. Als ik als nuchtere protestant me daarvoor open durf te stellen.

Jemig de pemig mensch...en trek je toch ook niet alles zo persoonlijk aan. Zo belangrijk ben jij niet. En zo heilig ook niet. Je maakt fouten of schrijft dingen nogal klunzig op. En jouw mening is al helemaal niet belangrijk.  Ga naar buiten met je kopje koffie (wat nu dus koud is geworden en snuif gratis vitamine D op. Gratis..ook voor jou. Of maak een lekker broodje (mag best) met een eitje en denk terug aan de lieve kipjes van over de grens. Ga nou eens grenzeloos genieten


Pipo....Boeien!!!!