Toevallig waren de ouders afkomstig van een land waarin vakantie vieren niet gedaan wordt. Is ook geen dingetje. En al helemaal niet dat je dan op school 'niks' te vertellen hebt. Ik weet dat omdat mijn ex-man uit dit land komt.
Ik vond de actie van die persoon zo vanuit onszelf gedacht. Onze norm in onze rijke cultuur - iedereen heeft recht op vakantie - opdringen aan mensen die een totaal andere cultuur hebben. Waarvoor dat niet belangrijk is. Dat neemt niet weg dat ik het wel heel lief vond voor dat kind.
Bijna koloniaal gedacht vond ik het.
Toen ik nog getrouwd was met ex-man, wel 11 jaar lang, gingen wij ook nooit in de zomer met vakantie. Nooit. Dat deed hem niets. Dat zijn kinderen misschien het wel leuk vonden of zijn vrouw, dat deed hem ook niets. Dus ging ik picknicken, dagjes uit naar pretparken, bioscoop, een dagje naar het strand, naar het zwembad. Altijd alleen. Alsof ik niet getrouwd was. Enorm eenzaam.
Oh ja...die ene keer dat hij samen met mij bij de supermarkt van alles insloeg voor een picnick. Wat leuk!! Toen ging hij doodleuk met een vriendin en haar dochtertje naar het strand. Niet met ons; wel met hen.
Maar ja, ik was ook zo lelijk; ik hoefde niet te denken dat hij zich met mij ergens kon vertonen natuurlijk. Die subtiele boodschap werd er iedere keer even ingeramd. En laat dat subtiel maar zitten.
Na 11 jaar verloor ik plotsklap wel 70 kg aan zeulgewicht. De ex.
En wat was ik blij en trots dat ik ieder jaar iets verzon om te doen in de zomervakantie. Nog steeds niet ergens heen, maar dagjes uit of een paar dagen naar mijn broer in Engeland. Of een auto huren en met een actie een nachtje in een hotel met ons allen. En toen ik geld genoeg had daarvoor, we in het vliegtuig naar Kreta vlogen. Zo heerlijk. Zelden heb ik me onbezorgder gevoeld dan daar. Al komen de laagvliegende muggen en de enorme hitte wel weer terug in de herinnering.
Maar ja..toen veranderde de omstandigheden, moest ik de tering naar de nering zetten. Had met ex en LBIO en rechtszaak te maken. Maar dit terzijde.
En nu..nu maken mijn kinderen hun 'gebrek' aan zomervakanties her en der meer dan goed. Meer dan.
Dat deden ze al toen ze een jaar of 16, 17 waren. Toen gingen ze met vrienden op vakantie.
Ik bleef thuis. Ik vond niet dat mijn budget reisjes toeliet. Vond het belangrijker dat ik de schoolboeken kon betalen. Of een potje had voor onverwachte kosten.
En heel mooi om te zien hoe mijn kinderen de kinderen van de tweede leg van vader meenemen met dagjes uit en leuke dingen, onder inderdaad het mom; dan hebben ze tenminste ook iets te vertellen op school na de vakantie. Want vader (en moeder) doen niets aan entertainment.
En net toen ik dacht - alle vogels het nest verlaten en misschien nu eindelijk tijd voor reizen, stortte mijn hele koninkrijkje en ikzelf daardoor ook in.
Ben ik daardoor ongelukkig? Dat ik - alweer - niet een weekje of langer eruit kan? Nee hoor. En trouwens, dat lange weekend bij een lieve vriendin - DAT voelde als een hele lange vakantie.
Als ik her en der lees hoe snel de herinneringen aan vakanties slijten, denk ik dat het begrip 'weggaan met vakantie' misschien wel overdreven positief beoordeeld wordt. Of even 10 minuten kijk naar een klachtenprogramma op tv over vakanties.
Nu is het natuurlijk wel enorm luxe dat er hier nu een Kreta-klimaat is. Dus ik ook al in de ochtend in badpak de tuin kan betreden. Het was vanochtend vroeg in de huiskamer al 25,5 graden!
Mooi boek (uit de bieb uiteraard) aan het lezen van Abdelkader Benali. Wat aangeeft dat er nog heel veel meneren Blok aanwezig zijn in besturen. Die op hun eigen Bibelebonse berg wonen maar toch meepraten over integratie. Zo'n beetje als het eerste voorbeeld. Dat het niet op vakantie kunnen gaan traumatiserend is voor een kind. Of volwassene.
Geen liefde voelen van je vader, je ongezien weten; dat is pas traumatiserend. Die vakantie is niks als die zaken spelen.
Vanochtend wilde ik mijn vroege wandelrondje combineren met een bezoekje aan de apotheek. Maar die is pas om 08.30 uur open. Dus maar iets later gaan lopen, want 2 x eruit daar kreeg ik het bij voorbaat al warm van. Ondertussen de was in de machine en bij thuiskomst een zoom in een broek genaaid. Kocht die broek ooit voor € 4,--, maar zakte af en dan slepen je pijpen over de grond. Dus er een soort van bermuda van gemaakt. Is het niks, dan is er geen man overboord.
Was hangt al te drogen buiten en ik denk dat ik maar eens koffie ga maken. Alles wat er op mijn to do lijst stond is gedoen!
8 opmerkingen:
Ik vind het niet koloniaal.
Gewoon goedbedoeld. Idd denkend vanuit onze cultuur.
Tis niet dat je er iemand mee benadeeld toch?
Ik heb zelf ook járen geen vakantie gevierd. Krijg je niks van ;)
benadeelt. oeps ;)
Misschien vreemd gedacht maar evengoed goed bedoeld denk ik.
Wees maar blij dat je van je ex af bent. Zoals je hem beschrijft, een nare man.
Take it easy deze week, vakantie in eigen tuin!
Ik ben het helemaal met je eens dat op vakantie gaan en bv de nieuwste I-phone hebben geen enkele garantie is voor een gelukkig leven. Maar is het is wel zuur, denk ik, als je daartoe uit geldgebrek wordt gedwongen. Ik ben zelf gelukkig vrijwillig niet in het bezit van I-phone, merkkleding en dure auto, maar als ik het zou wíllen, dan kocht ik er 10! (Telefoon dan, geen auto's). Dus niet op vakantie willen is wat anders dan niet op vakantie kunnen, wil ik maar zeggen. Wij gaan graag en vaak, maar mijn kinderen vinden vakantie eigenlijk niet leuk. Gek toch?
Marijke.
Vrienden van ons hebben jaren kinderen opgevangen in de zomervakantie voornamelijk uit het Oostblok. Die kinderen waren dan een paar weken per jaar weg uit de (nare) thuissituatie en daar knapten ze enorm van op. Ze kregen jaren later nog bedankt briefjes. Ze deden het gewoon voor die kinderen. Niets koloniaals aan.
Poeh.. mijn ouders gingen ook nooit op vakantie. Waren kleine zelfstandigen die 6 dagen per week werkten, allebei in een gezinsbedrijf, 16 uur per dag. En zondags 2 keer naar de kerk. Vakantie, verjaardagen, Sinterklaaskadoos, sportclubs en culturele uitjes, dat waren dingen voor anderen die een vast inkomen hadden. Niet voor ons.
Dat heeft denk ik niets met koloniaals te maken. Gewoon met geen koopkracht hebben, of er geen prioriteit aan geven omdat je misschien in je thuisland zon genoeg hebt (i.t.t. het traditionele idee over vakantie: 'de zon opzoeken') maar het ook niet gewend zijn, dus er geen behoefte aan hebben, het niet missen.
Ik ga nu- om heel andere redenen- ook niet op vakantie. Maar ik merk wel dat het kennelijk normoverschrijdend is, er wordt mij regelmatig gevraagd of ik 'nog' op vakantie ga. Of 'al' met vakantie ben geweest. Net zoals wel of geen kerstboom zetten. Kennelijk een maatschappelijke norm. Ik zie daar niets koloniaals in.
In Ierland waar ik 12 jaar geleden was waren vooral ouderen ook helemaal geen vakantie gewend. Er moest vooral hard gewerkt worden voor brood op de plank. In zuidelijke landen viert men in augustus Maria tenhemelopneming. En wij kregen daar toen ook een keer 'Mariahapjes' aangeboden. Daar keken we wel van op, maar we begrepen dat het bij die cultuur hoorde en niet zozeer bedoeld was vanuit een katholiek perspectief. Als het Ramadan is, krijgen we daar ook wel eens iets van mee. We leven dan mee, krijgen soms iftarhapjes. Of we ervaren dat de winkelopeningstijden worden aangepast aan de Ramadan.
Beetje tegenstrijdig (en verbitterd) gedacht, vind ik. Jij prijst - terecht- jouw dochter omdat ze haar halfbroertje/-zusje meeneemt omdat die anders niets hebben, maar hebt kritiek op andere mensen die kinderen opvangen om ze een vakantie te gunnen?
wat een klojo was je ex toch:-( bah.. die had ik allang een trop onder z'n joe noow whottus gegeven,
ben maar blij dat je nu lekker in je vel zit en mag doen wat jij wilt,
ik geef ook nik som weg vakantie:-)
weekje op de boerderij passen maakt me helemaal happy
xxx
Een reactie posten