Wachten op de bezorger

Er zou wat bezorgd worden en ik kreeg online de bezorgtijd door. Oh..de hele dag dus vrijwel thuis zijn betekende dat.

Nu is dat geen probleem want ik had genoeg 'te doen' thuis. En het regende ook de hele dag. Maar het wachten op is nooit fijn.

Had me al voorgehouden dat de bezorger waarschijnlijk net 5 minuten voor het einde van de te verwachten bezorgtijd op de stoep zou staan. Maar nee, ook dat niet.

Nog een keer online de track & trace bekeken. "nog onderweg".
Kan ik dan nu 'het risico' nemen om boven de was op te gaan hangen. Straks hoor ik niemand aankloppen (ja...nog steeds geen werkende bel). Dus nee...wacht nog maar even. Ze zullen toch wel voor de avond langskomen?

Nog maar een grote kop Rooibosthee gemaakt om kalm van te worden. Zegt men. Nee....je mag pas over een half uur weer naar de track & trace kijken. Niet telkens refreshen die pagina. Ksssst!!

Anderhalf uur na het laatste bezorgmoment klopte de bezorger aan. Gelukkig ijsbeerde ik net in de gang, dus hoorde 'm kloppen. En zag hem door het keukenraam al als een soort Hulpsinterklaas tientallen pakketjes doorworstelen om die met dit adres eruit te halen. Zag er een beetje ongeorganiseerd uit.

Maar ach; heb er geen vrij voor hoeven nemen, had toch niets dringends buitenshuis te doen en ik merk dat een wat lakonieker houding me meer kalmeert dan alles willen regelen, weten en bijhouden.

Ontspan, adem in en toen 'mocht' ik van mijzelf de was ophangen. Er zit nog wel wat rest-stress in mij merk ik. Gelukkig kan ik enorm om mijzelf lachen als ik dit gedrag vertoon. Ik zie het mezelf doen en zie ook dat het me weinig winst oplevert.

Het resulteerde er wel in dat ik in de avond wel 6 Nijntje koekjes achter elkaar opat, die ik op voorraad had voor kleinkind. Smerige, veel te zoete koekjes, maar qua Marketing trapt deze grootmoeder er blindelings in en vreet ze dan zelf op in een kleine vreetbui-aanval. Kleindochter heeft er niks van gehad toen ze hier was. hahaha!! Dus zelfs dat kan ik niet 'veilig' in huis hebben.

Dus sliep ik ook slecht, maar gelukkig hebben we daar het luisterboek van de bibliotheek-app en hoorde ik hoe je moet omgaan met een relatiebreuk. Altijd handige info.

Werd narrig en klammig wakker, maar besloot niet  toe te geven aan de lamlendigheid dus hoppa onder de douche jij, met een lekkere geur van Rituals, de hammangeur (allemaal nog uit de Goede Tijden) daar word ik altijd door opgepept. En lekkere zwarte koffie.

Foto van Pixabay

Zo dan!

Boeken; Wim Kieft De Terugkeer

Heb geen enkele interesse in voetballers, bekende of beroemde voetballers en toch nam ik het boek van Michel van Egmond over Kieft mee uit de bieb.

Omdat ik had gehoord dat Wim Kieft in dat boek over zijn dwanghandelingen sprak. Dat die wellicht het gevolg waren van zijn jarenlange drugs- en alcoholverslaving. Waar hij van afgekickt is.

Het viel de schrijver op dat Wim toch af en toe een glas wijn (altijd witte) nam. Maar, zoals een ras-echte verslaafde altijd zegt:hij kon er mee omgaan. Dat verslaafde gedrag was nu echt klaar.

Wat dus niet zo is. Want het triggert oud gedrag, dat ene wijntje. Hij noemt zichzelf mateloos. En verslavingsgevoelig. Herkenbaar. Alleen blijf ik ver van grote hoeveelheden alcohol en helemaal van harddrugs. Daar ben ik altijd 'bang' voor geweest, dat die me in hun greep zouden krijgen. Omdat ik al vroeg begreep dat ik tamelijk verslavingsgevoelig ben.
Nu kreeg hij wel steeds meer 'last' van zijn dwanggedachten en die worden openhartig besproken. Hoe dat is en werkt. En hoe het hem vooral in beslag neemt.
Dat vond ik vooral interessant om te lezen omdat een familielid van me ook hiermee worstelt.

Wat Wim Kieft helemaal was vergeten hoe bijzonder zijn periode in Italie was. Dat hij daar als jong broekie heen ging en met bijzonder getalenteerde voetballers speelde. Omdat hij dat zelf ook was. Hij maakte zijn aandeel altijd minder speciaal en toch - zo blijkt uit dat boek - was dat het niet.
Hij gaat in het boek op een soort van sentimental journey en komt pas dan tot het besef dat het een mooie periode in zijn leven is geweest. Waar hij met recht trots op mag zijn.

Het boek leest makkelijk weg en geeft een inkijkje in het leven van iemand die zichzelf nooit de moeite waard vond en al terugkijkend beseft dat hij dit wel degelijk is.

Nu moet ik nog maar eens in de bieb het eerste deel gaan lezen.

Overstroming

Plotseling overstroomt mijn brein met allerlei creatieve ideeen. Iets voor het kleinkind, nog iets voor kleinkind, iets voor broer, iets voor ...

Wel leuk hoor zo'n dam-doorbraak, maar ik weet dat ik er goed aan doe om dingen ook af te ronden, niet alleen aan te beginnen. Dan blijf ik bij ideeen-maker, maar kom nooit bij de uitvoering van zaken uit. Ja, je kan er een leuke Unvolendete sticker op plakken, maar prettig voelt het als dingen worden afgemaakt.

Maar ook: om van mijn eigen idee af te komen dat ik NOOIT iets afmaak. Dat klopt namelijk niet; ik maak wel dingen af.

Muts met pompoen voor kleinkind : af
Bijpassende sjaal met leuke sluiting; af
Kleed, doorgestikt en gevoerd, met ritsen, sluitingen, klittenband en strikken; af
Rokje voor dochter;af

Wel op tempo elfendertig, maar wel af!

Oh ja..Ikea hack; tekentafeltje met ruimte voor rol papier (afrolbaar) voor kleinkind; af

Alles zelf bedacht, geen patroon of wat of voorbeeld, gewoon uit eigen brein ontsproten. En wat ben ik dankbaar dat er uberhaupt iets leuks uitkomt. Na maanden van bangigheid en worst-case-scenario's uitwerken.

Vandaag kwamen mijn jarige kleindochter en haar moeder even langs. Ik had het "gehackte" Ikea-tafeltje al klaargezet, met kleurpotloodjes (ja mam, zei mijn zoon al je moet van die kleine hebben, klm-formaat, die kan ze goed vasthouden). Geen klein stoeltje in huis, maar he...een keukenopstapje werkt ook prima, want ze ging direct lekker zitten.

En toen ze mijn kadokleed zag, met ritsjes, sluitingen, klittenband etc...viel ze direct op de sluitingen aan. Want daar is ze dol op. Open, dicht, open, dicht, open, dicht. Net als thuis in haar kinderstoel. Hoe simpel kan het leven zijn he..

De Duplo, alweer een autootje (NIET roze!!) viel ook in de smaak. Ook daarvan zat de lol vooral in het in en uit elkaar halen. En weer terug in de doos doen. En dat honderd keer herhalen he...

Toen we met ons drieetjes naar even naar Poesjes keken en ze voor de tv stond te miauwen...niet te betalen hoe leuk dat is. Mijn lieve kleindochter.

(Oh ja...muts op...STOM Oma....weg muts. Goed zo; dat hoort zo.)

Zo, nu ga ik de hele avond spinnen!

Mannetjes op Mars

Binnen afzienbare tijd kan het dus echt. Naar Mars gaan.

Ik ging al heel vaak op zoek naar Mars. Die repen per 3 verpakt, in de supermarkt of vroeger bij het tankstation toen ik nog 40.000 km per jaar in een auto reed.

Laat ik voorlopig maar er alles aan doen om hier op Aarde een zo goed mogelijk mens te zijn. En Mars links laten liggen voorlopig. De reep en de planeet. 

Waar ik graag aandacht voor wil vragen is de Kerstactie van Annemiek. Geen Cybermonday of Black Friday, maar gewoon voor mensen in de knel die een lichtpuntje nodig hebben om zelf weer verder te kunnen en durven.

Hier is de link: Annemiek's Kerstactie 2018

Kantoor als mijnenveld

Ooit werkte ik bij een onderneming met een hoofdkantoor in het Zuiden van het land. Altijd als de directeur ons bedrijf een bezoekje kwam brengen, dan wisten we al dat het foute boel was. Want ieder bezoek wat de beste man bracht ging gepaard met berichten van Vernieuwing, Verandering, Verbetering en niet als laatste de Stoelendans. Altijd.
Oh ja....en uiteraard altijd op vrijdag. Want dan had het personeel geen tijd om de hele week erover te vergaderen of na te denken. Maar wel je weekend verneukt.

Iedereen wist dan al dat sommigen van ons management vervangen zouden worden. Door managers of mensen met de ambitie om vooral hogerop te komen binnen het bedrijf van een andere vestiging. En die werden als zijn pionnen ingezet om vooral veel te observeren en door te geven van het reilen en zeilen binnen die onderneming. Die op papier zelfstandig was, maar gewoon met vele draadjes, waar die managers de draadjes voorstelden, aan hem verbonden waren. Die nieuwe managers waren vaak nog zo vers uit de HBO-schoolbanken, dat ze het hele politieke spel niet doorzagen. Maar blij met hun titel waren.

Altijd zorgde hij er ook voor dat al die ondernemingen nooit meer mensen in dienst hadden dan het wettelijke aantal nodig voor een ondernemingsraad. Inspraak en je houden aan sociale regels, dat is voor losers.

Hij schoof en schoof en schoof met zijn pionnen. Sommigen kregen de rol van Het Paard. Die kon en mocht grotere en andere sprongen maken. Dacht het Paard. Wist niet dat de teugels nog steeds strak in handen van de directeur lagen. Dat hij zijn eigen masterplan had waarin hij niet te beroerd was om zelf het vuile werk te doen. Vooral de exit-gesprekjes, daar genoot hij op een bepaalde sadistische manier van leek het wel. Leek het wel, want ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken.

Nog even inwrijven dat je niet alleen ontslagen bent omdat je je werk niet goed genoeg gaat doen, maar omdat je lastig bent.

En zo'n gesprek vermommen als een gesprek met een van zijn beulen van de HR afdeling. Beulen, want die voerden al zijn ontslagrondes zonder het knipperen met de wimpers uit. Maand na maand, jaar na jaar. En stond er eens iemand op die hem durfde te spreken, dan ging zijn kop eraf. Of althans, moest zijn kop eraf. Gelukkig had die ene tegenspreker een heel goede case en dito advocaat.

Maar dat nam niet weg dat die kleine overwinning die persoon wel een paar jaar van zijn leven kost. Met de stress, de frustratie en de angst en boosheid. Dat er niemand van je collega's is die je bijstaat. Want die zijn zelf allemaal te bang om hun baantje te verliezen. Net een hypotheek afgesloten, kind met dure studiekosten of gewend aan ieder jaar 4 x op vakantie gaan en kunnen.

Nooit meer wil ik op dit soort kantoren werken. En met dit soort politieke spelletjes te maken krijgen. Gezeik, gekonkel en mensen waarvan je denkt dat je iets in vertrouwen vertelt, je vertrouwen beschamen om aan hun eigen ego tegemoet te komen (baas....ik weet iets van iemand!!!)  en jouw zaken direct doorvertellen aan hun manager. Die jou vervolgens op het matje roept.

Een waar mijnenveld die kantoortuin van toen. Waar je directe  collega's de beste mijnleggers bleken te zijn. Boem!

Foto van Pixabay

Zin

Reed in de bus naar het busstation in de woonplaats van een vriendin van me. Daar zou ze me oppikken en zouden we samen naar een treinstation in de buurt rijden (waar je nog gratis kon parkeren) en vanuit daar naar de Domstad. Ik had haar uitgenodigd voor een evenement voor Zin-lezers. Al hun columnisten zouden aanwezig zijn, cabaret en een hapje en een drankje (mevrouw.....mevrouw u moet wel in de rij gaan staan heur!!!).

De buschauffeur reed beheerst door de smalle straten van de dorpen waar de streekbus doorheen rijdt op weg naar het eindpunt - het busstation. Ik zag dat hij opeens midden in een woonwijk stopte, uitstapte en zag naast de bus, op de stoep,  een jongen van een jaar of twaalf en zijn fiets staan. Met een blik in zijn ogen dat hij maar 1 woord nodig had om enorm te gaan janken. De busschauffeur praatte tegen hem, raakte hem bemoedigend aan en ik zag de spanning van het gezicht van de jongen afglijden.

Toen we bij het eindpunt waren ben ik toch maar even  naar de buschauffeur gelopen in plaats van via de uitgang te verdwijnen, want ik kon me zo voorstellen dat hij ook enorm geschrokken was. Bijna een kind onder je wielen!

En ook aan zijn gezicht zag ik dat hij nog moest bijkomen van de gebeurtenis. Hij vertelde dat dit soort dingen vrijwel elke dag gebeuren. Dat mensen niet goed opletten of nadenken en niet snappen hoe groot een bus is. Dit kind ging opeens van de stoep af en toch de weg op en gelukkig zag de chauffeur het op tijd. Vond het prettig te merken dat de de chauffeur het fijn vond om het even van zich af te kunnen praten. En dat de spanning langzaam verdween van zijn gezicht en lijf.

Was een leuk event die Zin bijeenkomst. Mijn vriendin en ik kwamen wel tot de conclusie dat er vooral veel 'alleen maar nette mensen' waren, verwijzend naar het boek.
Na afloop een dikgevulde goodie-bag met veel tijdschriften voor onze doelgroep - alleen maar nette en vooral witte mensen interesses - en wat ik erg leuk vond een bundel van columns van de te jong overleden Renate Dorrestein, die ter plekke aan haar 'nep'-kinderen werd overhandigd.

Ik, als minima (niet qua lijf he...alleen qua inkomsten), vond het grappig dat het boek van Diederik van Vleuten te koop was en ook nog gesigneerd werd voor "slechts"  € 40,--. Tsja..dat is nou net mijn weekbudget dus dat boek lees ik wel in de bibliotheek. Of spaar ik wel van de boekenbonnen die ik met enquetes invullen verdien.

Vond het vooral heel erg prettig om met mijn vriendin in onze oude stad terug te zijn. Op een plek waar we toen niet zo heel vaak kwamen, nog wel kenden en die nu ook helemaal opgehipt is. En zelfs een eigen stationnetje heeft. Niet te geloven dat we daar meer dan 38 jaar geleden op ons fietsje reden. Jong en nog onbezorgd.

Thuisgekomen besloten haar man en mijn vriendin dat we maar lekker uit eten moesten wel zo gezellig. En werd ik dus ook nog eens mee uit eten genomen!

En werd ik ondergedompeld in gezelligheid, want daar kwamen we ook weer kennissen van hen tegen met de leukste verhalen.

Zo dankbaar dat ik er helemaal bij was en genoot van iedere minuut. Dat ik nu een beetje afgeknoedeld ben dat hindert niks.

Vanochtend lag ik zo heerlijk warm en veilig in bed, dat ik het recenste boek van Michel van Egmond uitlas over Wim Kieft, over een man die langzaam maar zeker zijn zelfvertrouwen hervindt. Dat laatste maakt het heel herkenbaar.

Poesjes kijken!

Och, zo leuk en vooral ontspannend!

Weer een nieuw seizoen, vanavond begonnen op NPO3

Black Friday gevoel

Was verbaasd te horen dat een kennis zei dat ik er nog steeds vrolijk uitzie. Heuh?..

Maar ook wel fijn. Ik zie er niet uit als Dineke Desperaat kennelijk. We ontmoeten elkaar bij de kapper.

Jawel: ik had de moed en vooral zin in de kapper. Gewoon omdat ik vond dat het mocht. En het kon financieel gelukkig ook, want iedere maand spaar ik ervoor en dan nog ga ik naar een budgetkapper, dus hahah...meer dan twee tientjes is het niet wat ik kwijt ben. De prijzen zijn wel relatief aardig gestegen in korte tijd. Heb nog kadobonnen van mijn dochter hiervoor liggen, maar die hou ik liever nog even in voorraad voor nog magerder tijden.

Maar niet gezeikt; ik was dus blij dat ik in de stemming was om naar de kapper te gaan en daar vooral van te genieten. Ja, genieten.

Die ontmoeting was al prettig -  al is praten onder het fohnen wat ingewikkeld hahah!! Had verder mijn stembiljet in de damestas gestopt,  want er mocht gestemd worden. En vind het belangrijk om altijd mijn stemrecht te gebruiken. Dus bijna thuis, eerst nog maar even gestemd. Het stembureau vertelde dat er maar weinig mensen nog waren geweest. Kennelijk speelde het niet zo.

Na de kapper nog even een rondje door het winkelcentrum gedaan, maar vond het eigenlijk wel prettig te merken dat ik me niet een minima voelde omdat ik niet kon kopen. Sterker nog; ik had helemaal geen behoefte aan kopen, kopen, nieuw nieuw nieuw; ik kreeg het benauwd in winkels vol met Zwarte Vrijdagzaken...en waar ik wel keek - naar kleding in mijn maat - vond het ik allemaal synthetisch spul, waar je alleen maar snel in gaat zweten.
En dat hele Zwarte Vrijdag marketinggedoe....wij doen hier in Nederland toch niet aan Thanksgiving...dus wat nou Black Friday. Hooguit de dagen voor Sinterklaas en Kerst, maar verzin eens iets anders dan een Amerikaans dingetje kopieren.

Keek naar speelgoed, maar jemig de pemig zeg....wat is dat duur allemaal. Nou ja...Duplo en dat soort educatief speelgoed dan. En wat een enorme bonk zooi ligt er her en der.

Ben iets aan het maken voor kleindochter, want mijn dochter vertelde dat ze altijd bezig is om ritsen open te maken, sluitingen los te maken en weer vast (haar autostoeltje-sluiting krijgt ze ook al gedeeltelijk los), knopen los te maken, etc dus zo'n kado - nergens te koop - dat leek haar enorm leuk. Dus nu al alles op het kleed gespeld en in de voorraad wist ik dat ik nog stof voor een leuke achterkant had, dus knippen en aan elkaar naaien en ertussen een lekkere zachte vulling maken. Haar eigen klusdekentje. Wel alles goed vastmaken en niet te lange stukken in verband met de veiligheid. En elke dag een klein beetje doen, want anders draai ik door.
Net als het rokje voor mijn dochter. Net nog de tailleband doorgestikt, maar ben zo kritisch dat ik maar moeizaam tevreden ben. En zo langzaam werk als een slak die in de bocht afremt. Nu alleen nog de zoom. En ook daar moet ik over nadenken.

Foto van Pixabay

Oh ja...mijn favoriete merk naaigaren is ook al nergens meer te koop. De stoffenzaak in de grote stad, heeft een ander merk en een kleine fourniturenwinkel met wol en dat soort dingen verkocht opeens ook een ander merk. "Net zo goed hoor". Ik naai mijn hele leven eigenlijk al met garen van dat merk, begint met een G en eindigt op utermann.
Niets zo leuk en heerlijk truttig dan precies de juiste kleur garen uitzoeken bij jouw lapje stof. Maar goed; ergens zal er vast nog wel een winkel zijn waar dat kan, ik denk in de stad van mijn dochter vast wel. En ja...anders online, maar dan mis ik het genot van zoeken en matchen. Nu ging het om zwart en gelukkig is die kleur vrij universeel. Qua naaigaren dan. Volgens sommige politica niet.

Kreeg nog een interessante opdracht van een 'bekende' schrijver. Hahah.....alsof ik een interessant leven heb he...Heb me kostelijk vermaakt en kwam tot de conclusie dat ik op mijn CV-tje ook termen als Research en Analytisch denken kon toevoegen. Hatsikideeee!!

Aapjes kijken

Waar over tientallen jaren de dierentuinen zoals wij die nu kennen niet meer zullen bestaan, kunnen we online of gewoon ouderwets op tv gelukkig nog volop aapjes kijken.

Zo zijn daar diverse reality shows en vinden ook in ons land de zogenaamde Bekende Nederlanders, het interessant om als Dierentuin-materiaal te fungeren.

Maar ook onbekende Nederlanders, bijvoorbeeld de mensen die op tv gaan daten met iemand die ze niet kennen. En dan aan het eind horen of het wel of geen match is.

Of boeren die een vrouw zoeken.
Of naakte mannen die naakte vrouwen daten.
Of naakte bekende (in eigen tv-kring denk ik dan vooral) BN-ers, die naakte onbekenden daten.
Etc
Etc

In de zomer hebben we daar de terrassen, waar we kijken en bekeken worden. Ook altijd leuk. En in het Openbaar vervoer kan je ook heerlijk Aapjes kijken en dan ook nog vaak hele gesprekken meeluisteren.

Brood mee en je hebt een heerlijk dagje uit.

Heel Australie bakt

Heel toevallig zag ik een aantal weken terug dat omroep Max op een nogal 'raar' tijdstip deze serie uitzendt.

En nam het op om het op een later tijdstip te kunnen terugkijken en/of doorspoelen.

Wat een heerlijke mensen toch die Australiers. Misschien komt het door het ritme van hun taal en het zangerige daarvan. Of gewoon goede herinneringen aan Australiers :)

In ieder geval was het leuk om te kijken naar alweer een heel hoog niveau van bakken. Dan is onze "Hollandse" meer een soort van Natte Keek.

Weet niet of het nog terug te kijken is op uitzending gemist, maar ik heb genoten, zonder dat ik om 06.30 uur op zondagochtenden al voor de buis hoefde te zitten. Raar dat zo'n mooi programma ergens weggemoffeld wordt. Is ook nog online te bekijken uiteraard.

Genieten van heerlijke taarten, zonder ze te hoeven op te eten. Dat is nog eens fijn!

Tegen mijn wil in toch maar de verwarming iets aangezet vanochtend. Kil en grijs buiten. Wel alweer flink wat dingen van mijn "Doe" lijstje afgevinkt, om maar in beweging te blijven. En om mijn hoofd kalm te houden.

Zo werd ik gisteren gebeld door de fanclub voor een afspraak en vandaag wederom gebeld dat de afspraak niet door hoefde te gaan. Eiland 1 kwam kennelijk op de brug Eiland 2 tegen. Pas vanavond begint Kanniewaarzijn weer op tv. Ik heb er al een aantal seizoenen opzitten.

House of cards

Ben een inhaalrace aan het doen van wat 'iedereen' kennelijk al heeft gezien op Netflix: House of Cards.

Daarin is de eerste scene al zo veelzeggend over wat voor soort man de hoofdpersoon is en wat hij doet wat hem past in zaken van belang, dat ik me bijna moet inhouden om niet direct naar het eind van de eerste serie te gaan om te zien wat er gebeurd is met zijn pionnen in zijn persoonlijke schaakspel. Of kaartenspel.

Herkenbaar die hoofdpersoon. Zo heb ik veel mensen hun kaartspel zien spelen. De ene kaart na de andere uitspelend. Intriges, schaakzetten, schaakmat.
Maar ook dat Kevin Spacey door de hele wereld al veroordeeld werd zonder proces en als een hoofdrolspeler in zijn eigen House of Cards werd afgevoerd als zijnde niet meer nuttig voor de serie.
De Koning is dood. Leve de Koning.

Foto van Pixabay

Mijn eigen kaartspel vandaag hield in dat ik mijn rondje Bless the House deed, mijn rondje doe wat ik moet doen voor de fanclub, een rondje knutsel een kindertafeltje in elkaar met behulp van een gordijnophangsysteem en een lack-tafeltje wat in de opslag stond, rokje voor mijn dochter toch maar de rits opnieuw doen, dus alles weer loshalen en opnieuw rijgen, de tailleband rijgen, spelden en weer rijgen, een stapeltje slopen strijken, een rondje om de kerk lopen (gelukkig net op tijd thuis voordat het ging hagelen), lekkere warme thee maken en toch maar aan het eind van de dag de kachel wat hoger zetten en me verheugen op de Harry Potter film vanavond.

Mijn pompoensoepje staat te wachten en bijna roep ik als Jeroeneke van de Belgische tv uit: Zalig he!

Ik zie sterretjes!

Had mijn wekker gezet om in de nacht, of voor sommigen al vroege ochtend, wakker te worden om naar de vallende sterren te kijken. De Leoniden zwerm.

Eerst zag ik niks. Oh ja...raam was beslagen. Raam opengezet. Zag nog niks. Oh ja..buurvrouw heeft sterke buitenlamp, waardoor er soms Boeings in de achtertuin landen.

Wende uiteindelijk aan het donkerte en zag tot mijn genoegen toch een aantal vallende sterren toen ik het Steelpannetje kon onderscheiden en dan daaronder die zwerm. Mooi!!

Toen mocht ik weer naar bed van mijzelf.

Heerlijk warm dan en ik viel, tijdens het luisteren naar een boek van Michael Ondaatje, tevreden weer in slaap.

Had gisteren de Nacht van de Popmuziek opgenomen. Fijn om dat af te luisteren - is bijna Radio op tv, maar dan met beelden, oh ja...dat heet tv. En een proefabonnement van een andere krant door te lezen, dikke zaterdagkrant alweer voor een bedrag waar mijn budget blij van wordt.

Koffie erbij, gekookt eitje...mens, wat is er weinig nodig om tevreden te zijn toch. En dat dak boven mijn hoofd en een lekker soepje van een pompoen gemaakt die al een paar weken voor de sier op mijn buffet lag, terwijl ik de verhalen lees van hoogopgeleide mensen die toch in de daklozenopvang terecht kwamen; dat zoiets iedereen zou kunnen overkomen. En dat zij voorheen ook zeiden dat dit voor hen niet gold. Om het koud van te krijgen.

Het fijne van buiten koud zijn, is dat het binnen relatief warm lijkt. En een grote kom warme thee is zalig dan bij thuiskomst. En ja, nu mag de kachel wel wat hoger. En wat waxinelichtjes aan.
Zo maak ik het thuis warm en knus.

Vreemd toch; mijn financiele plaatje is niet iets waar ik jaren terug blij van zou worden en toch weet ik dat ik het onder controle heb. Niet dat het leuk is, maar wel dat het is zoals het is en dat ik er nog steeds ben. Dat ik dit kan.

Dat ik zelfs nog genoeg vind om over te lachen. Of me over te verwonderen. Iets simpels als een sterretje

.

Genoeg parkeerplek

Even wat schoenkadootjes scoren vanochtend en mijn auto kon ik gewoon voor de deur kwijt. Heerlijk!

Foto Wilfred Scholten@ Parool

Doel behaald, terug naar gefaald

Heb een vreemd mechanisme. Als ik een doel - en laten we het beestje maar bij de naam noemen - een gezonder lijf dus minder zwaar wegend lijf en betere cijfers  - heb bereikt, als iedereen me prijst en me complimenten geeft over hoe goed ik het doe, dan schiet ik in een soort van terugval-reactie.

Saboteer mijzelf in feite. Alsof ik het niet aandurf om tsja...om wat eigenlijk.

Zag dit in het programma 'Verslaafd'. De verslaafde doet heel veel moeite en vindt zijn motivatie extern, want iedereen wil zo graag dat hij/zij het verslaafde gedrag achter zich laat, doet een paar weken flink zijn best, haalt het doel. Maar dan?

Alle aandacht verstomd. Het is normaal om nuchter te zijn. Net als alle andere mensen om je heen.
Je krijgt niet meer dagelijks complimenten. Of ondersteuning. Je moet het nu maar zelf uitzoeken. Je bent niet meer afwijkend, maar 'normaal'. Maar je weet helemaal niet meer hoe 'normaal' is. Nooit geweest, altijd dat stempeltje Dikzak gekregen.

Dus is het externe doel; die kilo's afvallen en een streefgewicht halen, niet het juiste doel. Doel is eigenlijk het jezelf gunnen dat je van jezelf houdt en daarom het beste met dit lijf omgaat. Zou bijna schrijven omdat je het waard bent.

Maar dat is zo'n holle kreet. En voel ik nog steeds niet zo.

Als ik dan elders lees hoe iemand het ervaart die patienten krijgt, die of niet eens opdagen op haar spreekuur voor diabeten, of maling hebben aan de leefregels, dan schaam ik me. Want kennelijk ben ik dan ook zo'n type waar mijn huisarts van denkt...je weet het best, maar kennelijk doe je er geen fuck aan. Zoek het maar lekker uit.

En niet alleen de huisarts, maar misschien mijn omgeving ook wel. Hoe lang is het geduld van mensen die het nog hebben over een knop die je moet omdraaien.

Hoelang is mijn geduld met mijzelf?

Beetje kil nu binnen. Kwam beneden en lees dat het 16 graden is. Frips. Een lekker kopje goedkope AH groene thee van de aanbieding doet wonderen. Net als een bak warme havermout met sojamelk en lijnzaad.

En even terugdenken aan een prettig bezoekje van mijn zoon die vertelde over stress en hoe zijn vrienden stress ervaren. En als ik dan hoor dat hij zijn werk totaal niet als stressvol ervaart, dan bewonder ik hem enorm. Maar ook omdat hij ziet wanneer dat wel zo kan zijn. Bij hoge druk, lange werkweken en het gevoel hebben dat je nu al geleefd wordt. Je vastzit in een zelfgebouwde gevangenis.

Fijn om met hem te sparren over zaken waar ik tegen aan loop. Of ik bij de T-splitsing links- of rechtsaf moet gaan. "Maar mam, volgens mij heb jij al je route bepaald'. Klopt, maar ik hou ervan om frisse blikken op zaken te krijgen.

Boekbespreking De Doorbraak

Ben meestal onder de indruk van de boeken die Simone van der Vlugt schrijft. Vooral haar historische romans maken indruk. Omdat ze zich goed inleest in het onderwerp en levensechte historische figuren ten tonele brengt.

De thriller De Doorbraak speelt in de huidige tijd en gaat over een jonge vrouw die vanuit het niets bliksemsnel carriere maakt en te maken krijgt met de neveneffecten van de showbusiness.
Ze komt uit een klein Noord-Hollands dorpje en ontvlucht haar ouderlijk huis om een reden die niet heel duidelijk gegeven wordt, maar dat het "erg" (incest?) is dat moeten we maar geloven. Ze kan het goed vinden met haar broer Rob, maar die gaat tegelijk met haar ook het huis uit en op wereldreis. Deze Rob heeft met het 'erge' te maken.

Het is jammer maar dit boekte pakte me nauwelijks. Niet sterk geschreven, geen ontwikkeling van de karakters en nogal voorspelbaar hoe de plot in elkaar zit. Voor mij jammer, want ik waardeer deze schrijfster juist om die verdieping in haar historische romans.

Je bent wat je leest

Blij dat ik mijzelf kon motiveren om op de fiets naar de bibliotheek te gaan. Sowieso om naar buiten te gaan. Dus twee vliegen in een klap.

Fijn om weer een stapeltje leesvoer te hebben. En nog een kadootje van Nederland Leest; Je bent wat je leest. De hele maand november staan de openbare bibliotheken in het teken van voeding.
Altijd aansprekend dat onderwerp.

Verder besloot ik dat ik niet naar winkels hoefde, ook al was ik dichtbij. Shoppen om het shoppen is niet nodig en brengt me niets. Terug naar huis met een heel erg laagstaande prachtige zon voor een vers kopje thee en een spelletje stratego.

Foto van Pixabay

Tante Til effect

Keek naar BinnensteBuiten op NPO 2 vanavond en ik zag een heer die zijn huiskamerwanden, deuren en kozijnen knalroze had geverfd. Tante Til Roze.

Maar ik vond het ondanks het Shocking Pink, wel heel verfrissend. Ik hou wel van harde en felle kleuren. Misschien wel Papegaai geweest in een vorig leven.

Heb een wand in mijn huiskamer rood geverfd. Kersenrood was de omschrijving, dus wel warm of eigenlijk meer 'koud' want meer blauw dan oranje ondertinten.

Zijn gang heeft de man van BinnensteBuiten knalgeel geverfd. Ook prachtig. Vooral als je het doorgevoerd hebt tot in de kleinste details. Toen ik nog wel eens collecteerde voor goede doelen, zag ik veel gangen. En de meeste waren saai en/of heel rommelig. Dat maakte dat ik eens goed naar mijn eigen halletje ging kijken. En opruimde en kleur toevoegde. Appelgroen.

Straf

Lees online het verhaal van de Belgische meestervervalser Geert Jan Jansen, waar ook een toneelstuk over gemaakt is. Kostelijk. Hij nam twintig jaar de kunstwereld bij de neus.
Vooral een uitspraak van hem bleef hangen:

Jansen: “Het was het waard. Zes maanden cel is natuurlijk niet fijn, maar ik denk altijd: andere mensen krijgen dertig jaar kantoor.” (lacht)

Foto van Pixabay

Grappig. Zou ik dus weer terug verlangen naar deze straf? Ach, voor mij voelde dat niet zo en ik heb er inmiddels al meer dan dertig jaar opzitten, bijna veertig zelfs. Maar kantoor veranderde door de jaren heen en de laatste nieuwigheid was de Kantoortuin. Vreselijk!

Met flexplekken, waar uiteindelijk mensen altijd toch hun eigen vaste plek hadden, want daar zaten ze immers altijd. Daar soms zelfs extra vroeg voor op kantoor kwamen. Om die plek te bezetten. Vooral de mensen met dominante trekjes. Net als de 'vrije' parkeerplaatsen tegenover mijn huis. Iedereen zet zijn auto al jaren op hetzelfde plekje en oh wee als iemand de auto op die plek zet. Raar toch dat bedenkers van de Flexplek dat concept nooit begrepen hebben. Dat mensen het fijn vinden om vaste dingen te hebben.

En ook ik ben kennelijk gewoontedier, want vanochtend fijn mijn rondje Bless the House gedaan en de witte was. Die hangt te drogen nu en straks nog even mijn bed opmaken.

Nog even nagenieten van de F1 race gisteren, waar Max Verstappen jammer genoeg niet de eerste plek haalde, maar tweede werd, door een aanrijding door iemand die helemaal achteraan reed maar hem even wilde inhalen en zijn auto raakte. Snap dat hij kwaad was, maar dan moet je professioneel genoeg zijn om meneer Ocon niet fysiek te grazen te nemen. Maar ja..opvliegendheid zit in de familie. Nu krijgt hij een taakstraf.

Tijd om mijn havermout te eten. En even rust te pakken. Want dat lees ik dat dit goed is, in de Week van de Werkstress. Op tijd rust pakken. Oh ja...moet je wel werk hebben natuurlijk. En arbeidsgeschikt zijn. Oh nee...ik ben op wonderbaarlijke wijze 'geschikt' verklaard.

Flouw

Gisterenmiddag zin om een vegetarische Indiase Dahlsoep te maken van rode linzen en met, dat maakt het vooral zo heerlijk, garam massala en komijn. Die kruiden die bak je mee met de ui en knoflook en dan komt het aroma helemaal los.

Het snijden van ui en knoflook vind ik altijd heel erg prettig en rustgevend. Net als het maken van de soep. Heb geen recept nodig, ik kook meestal op gevoel en weet nu wat het beste resultaat geeft en welke hoeveelheden. En toch gooide ik een stukje gember erbij. Gewoon...voor de gein. En de smaak uiteraard. Vandaag hoef ik niet te koken, alleen op te warmen. Heerlijk.

Verder gewerkt aan een rokje voor mijn dochter. Merk dat ik mijn grenzen daarbij te ver kan oprekken, dus moet tijdig stoppen en denken dat er morgen weer een dag is en ik het helderder zie. Maar blijft een heerlijke bezigheid. Iets maken.

In het kader van een Flylady opdracht ruimde ik een plank in mijn voorraadkast - noem het altijd De Kelder - op. Ziet er direct beter uit. En inspireert om meer te doen. Op te ruimen.

Zag gisterenavond in een tv-programma over tv, iets waarvan ik in een deuk lag. En niets zo heerlijk als even in een deuk liggen van het lachen. Het is superflauw, maar kan me soms niet flauw genoeg zijn.

Verder krijg ik van diverse aanbieder wel 11% korting als ik NU NU NU iets bestel, want Singles Day en dat vieren natuurlijk door wat te kopen. Voor jezelf. Als ultieme verwennerij.

Mijn bak met snoep staat klaar, maar ik hoop dat de kinderen in de buurt op tijd klaar zijn, want ik wil de laatste F1 race graag zien en die begint op een tijdstip dat hier de meeste kinderen aanbellen, want donker dan.

Nu nog een beetje breien, maar ook dat niet teveel en te fanatiek, want merk dat ik een pijnlijke elleboog krijg. Heb ik het toch nog achter de ellebogen!

Prettige Flow vandaag en dat is goed om te beseffen.

Vier uw feestdagen

In het kader van vier uw feestdagen mag ik morgen volgens Social Media Singles Day vieren!

Hoera. Wat is het fijn om alleenstaand te zijn.

Nooit iemands vieze sokken meer te hoeven wassen of van de grond oprapen;
Nooit verplicht naar voetbal hoeven kijken;
Zelf de baas van de afstandsbediening zijn;
Eten wat je wil;
Wanneer je wil;
Diagonaal in bed kunnen liggen;
Muziek horen die alleen jij mooi vindt;
Kleding dragen die bij jou past, niet bij de smaak van je partner;
De hele week soep eten als je dat wil;
Of je banksaldo je dat opdraagt;
Altijd zelf alle (zware) klussen in huis doen op jouw manier en tijd;
Geen schoonmoeder;

Tel uw zegeningen is het aloude gezegde. Dus in plaats van alle uren van eenzaam op de bank te tellen, kijk ik naar dit lijstje. Zo lang alweer alleen dat ik totaal ongeschikt ben om me nog aan iemand aan te passen (denk ik). Hooguit Latten. Hahaha...wat fantaseer ik nou. Rien ne va plus.

Bij een winkel voor BH's krijg je Singlesdag korting. Of leveren ze dan maar 1 cup af?

Vandaag vieren we trouwens de Dag van de Mantelzorgers. Kijk, dat is pas iets om je petje voor af te nemen.
Vaak zijn mantelzorgers mensen die dat als vanzelfsprekend doen. En waar de last soms te zwaar voor wordt, maar ja....wie doet het anders. De zorg is tamelijk uitgehold, want we moeten allemaal zelf zorgen dat we een mantel om ons heen hebben of die mantel zijn.

Mijn moeder zorgde voor haar moeder, die geen liefdevolle of aardige moeder voor haar was. Ze had liever haar andere dochter, waarmee ze - volgens mijn moeder - de leuke dingen deed - winkelen, ergens koffie drinken, nieuwe kleren kopen. Die tante woonde niet in de buurt, dus was het vanzelfsprekend dat alle zorg op mijn moeders schouders kwam liggen.

Mijn moeder mocht dan de zware dingen doen, regelen, boodschappen halen, mee naar de huisarts, de was,  op stel en sprong langskomen als mijn Oma in paniek was en op het laatst zorgen dat er een plek voor mijn Oma werd geregeld in een Verpleeghuis omdat het uiteindelijk te gevaarlijk werd voor haar om nog zelfstandig te wonen. Het werd gezien als plicht en weinig uit liefde. Mijn Oma was nogal egocentrisch en 'zag' niet het verschil in omgaan met mijn moeder of mijn tante. Zo waren de rollen vastgelegd, al in de jeugd van mijn moeder en zo werden ze gespeeld. Jarenlang. Of het nou uitkwam of niet.

Herinner me nog hoe ze ieder weekend op zondagen altijd bij mijn ouders wilde zijn en ook was. Anders duurde de zondag zo lang. Zichzelf vermaken kon Oma maar moeilijk. Nou ja...ze breide hemdjes voor de zwartjes.

Toch wel apart, want ik heb mijn ex-schoonfamilie nog nooit in zo'n zelfgebreid hemd zien lopen.

Als een kind zo blij

Eigenlijk is dat niet zo ingewikkeld. Als je je remmingen maar thuis laat.

Opgepast op kleinkind en er zou ook nog een monteur komen want de verwarming deed het niet. Maar mam...jij bent dat soort temperaturen gewend he...dus je zult het niet koud vinden in huis.

Dat klopte inderdaad. Maar ik heb dan ook geen klein kind in huis en een ruime speklaag en kies er bewust voor om de kachel niet te hard te branden vanwege de kosten.

Had bij zo'n prijsklapper kinderlaarsjes gezien en dacht uiteraard direct aan kleindochter. Wat heerlijk om lekker samen door de bladeren te stappen en niet eraan te hoeven te denken dat je schoenen vies worden. Dat soort dingen moet je sowieso niet aan denken als je lekker buiten bent.

De monteur zou nog later komen dan de planning, dus hoppa eerst maar richting het park. Kleindochter zag de laarsjes (saai blauw, maar het ging mij om het concept, niet het 'plaatje', want daar betaal je direct 2 x zoveel voor) en deed ze direct - met wat hulp - aan. Ze pasten!

En dan van die grappige lompe passen door die laarzen. Hahah....je kon me meteen al wegdragen. Of ons aanmelden bij Ministry of Silly Walks.
Maar hup, naar buiten. De wagen mee, maar in het park lekker 'los'.

Och...ik smolt zowat. Ieder blaadje was bijzonder. Ze keek naar boven en je zag de verwondering op haar gezichtje. Wat een prachtige bomen Oma. Parmantig liep ze met twee mooi geelgekleurde blaadjes in haar beide handjes verder. We schopten door de bladeren, liepen lekker raar, we keken naar een lief hondje en mijn vage plan om ook nog langs de speeltuin te gaan liet ik maar varen, want de monteur zou komen en al het geloop en geschop duurde langer - heerlijk hoor - dan even met een wagen een eindje lopen. Maar ik vond het voor haar zo'n heerlijke ervaring.

Dacht ook aan een kinderliedje wat mijn ouders op een LP hadden. Voor een broertje gekocht geloof ik met een kinderkoortje op de achtergrond. Altijd als het herfst is dan denk ik aan dat liedje.

De monteur kwam gelukkig vroeg (altijd tussen x en y en hij kwam meer rond x dan y) en kon het probleem na een uurtje oplossen. Er was iets kapot en dat moest gerepareerd worden. 

Daarna voelde de vloer weer heerlijk warm en was het tijd om een verhaaltje voor te lezen en kleindochter lekker te laten slapen, want volgens haar vader was ze al heel vroeg op die ochtend. Dus wel toe aan wat rust. 

Haalde het voorleesboek te voorschijn en ze luisterde met haar eigen grote speelgoedkonijn in haar armen naar het verhaal over een konijn en zijn autootje. En toen moest ik het nog een keer voorlezen (uiteraard hahah), wat ik graag deed. Daarna ging ze zonder morren lekker slapen. 

Toen ze wakker werd speelde ze met haar Duplo lieveheersbeestjes-auto en de rest van de duplo die ze al had. Ik denk dat mijn 'Latte Factor' mijn kleindochter is, want al dat educatieve speelgoed zoals Duplo...zo leuk om haar ermee te zien spelen. Los, vast, los vast..met het autootje lekker door de vensterbank rijden, over de tafel...vroem vroemm vroemmmm.

Oh ja...had ook nog een paar potloden en tekenblok meegenomen. Leuk Oma, maar die potloden zijn toch echt een tikkie te lang voor mijn handjes. Hahah....maar ik heb toch wel mooi haar eerste kunstwerkje in mijn bezit. 

Toen kwam haar moeder uit haar werk en zo hartverwarmend te zien hoe blij ze allebei zijn om elkaar weer te zien. Net als toen een tijdje later ook haar vader thuiskwam. 

Ik bleef eten en kreeg ook nog een bakje Rendang mee voor vandaag. Wat lief allemaal. Toen naar het station gelopen en lekker richting huis. Een volle dag, maar ik merk dat ik zo blij wordt van de puurheid van Oma zijn. 

En weer een beetje het kind in mij te ontdekken. 

Vandaag rustig aan doen, maar zullen velen zeggen...mensch dat doe je al tijden lang! Nou en.

Boek aanrader

Uit de bibliotheek (uiteraard) haalde ik het boek van de Amerikaanse schrijfster Janice Steinberg, Het blikken paardje.

Een meeslepende roman over een beladen zussenrelatie. Dat sprak me direct al aan.

De vijfentachtigjarige Elaine Greenstein vindt bij het opruimen van haar huis een aanwijzing voor een adres van haar verdwenen tweelingzus Barbara. Meer dan zestig jaar geleden verbrak zij het contact met haar familie voorgoed, nadat ze haar zus bedrogen heeft met haar vriendje.

Hoewel de zussen samen opgroeiden in de jaren dertig in de Joodse wijk van Los Angeles, waren ze totaal verschillend  (en ook weer niet vind ik). Elaine wilde studeren, Barbara had haar zinnen gezet op Hollywood.

Mooi omschreven hoe de familie via emigratie vanuit Europa, waar de sfeer voor Joden steeds grimmiger wordt, naar Amerika verhuisd, daar kinderen krijgt die vervolgens een heel ander leven gaan leiden dan hun ouders. Maar ook familie opneemt die Europa ontvlucht.

Ook interessant dat de schrijfster al op leeftijd is als deze debuutroman uitkomt. Hoop doet leven!

Stratego

Dacht een strategisch gesprek met mijn huisarts te kunnen hebben om inderdaad iets van een 'case' te hebben opgebouwd, maar toen ik plaatsnam in de wachtkamer zag ik de notitie hangen dat mijn huisarts afwezig is. En kreeg ik dus een vervanger.

Aaaaaaaardig man (zou Wim Kan zeggen), maar om nou helemaal uit te gaan leggen hoe mijn gemoedstoestand nu is en wat en waarom...dat had weinig zin. Vond hij ook gelukkig. Wel kreeg ik nog wat tips mee, hoe ik dan dingen zou kunnen aanvliegen en daar ga ik maar mee aan de slag. Wanneer mijn eigen huisarts er weer is, kon hij niet zeggen.

Het gevoel er alleen voor te staan, dat kwam even hard binnen. Maar ik weet dat het maar een gevoel is. Laat maar waaien!

foto van Pixabay

Dus vandaag de administratie bijgewerkt. Alles loopt. Daar mag ik uitermate trots op zijn. Oh ja, dat zei de plaatsvervangende huisarts ook, nadat ik hem kort vertelde dat ik in het verleden dit soort afspraken vermeed, niet ging, niet durfde. Dat ik er vandaag wel zat dat was echt top (jonge huisarts he).

Moest verder enorm hard lachen door een telefoontje wat ik ontving, net nadat de inkt op mijn digitale CV droog was.

Dat CV aanmaken is verplicht van de fanclub, anders voldoe je niet aan de afgevinkte hokjes. Ook al ben ik officieel nog ziek. Raar toch? Oh nee, niet raar, want dat eiland communiceert niet met mijn huidige eiland.

Had dat CV al aardig gedownsized, want wil niet meer terug in commerciele beroepen met auto en kippenleren aktetas (met boutjes), maar dat had de headhuntert niet goed begrepen.

Want hij had een fantaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaastische baan voor me.

En zo blij dat ik niet opgewonden en vrolijk werd dat ik wellicht misschien eventueel een gesprek zou kunnen hebben voor die commerciele baan, maar blij dat ik door kon geven dat ik daar geen enkele ambitie meer voor heb. Noch interesse.

Glijerd

Telkens weer mijzelf blijven motiveren. Dat het wel de moeite waard is om op tijd - dat vind ik belangrijk, om een redelijk ritme te blijven houden - op te staan, uberhaupt op te staan en dan wat zaken te doen die dag die er toe doen.

Nou ja...iets schoonmaken, bijhouden, weggooien, opruimen. Deze week zijn we in de keuken zegt Flylady. Eerst, zoals als altijd op maandagen, mijn rondje Bless the House gedaan. En daarna gekeken wat er op het lijstje stond. Bah..geen zin an!

"Nou...dan maak je gewoon maar zin. Niet afglijden!"

Afglijden naar het niks. Het zwarte gat waar er niets meer toe doet.

Sopje van groene zeep gemaakt, de geur motiveert alleen al op iets te gaan soppen...hahah en dat werkt inderdaad. Dus niet alleen het kastje onder mijn aanrecht gesopt, maar ook nog een plank, waar ik al tijden me aan ergerde, leeggehaald, dingen die daar stonden bekeken en weggedaan (al jaren niet gebruikt) en hoppa, soppen maar!

Kon de binnenkant van mijn hoofd maar zo makkelijk gereinigd worden. Want plankje is weer stralend wit en schoon en ruikt lekker. En alles wat overbodig is, is weg.

Kan ik die metafoor niet doortrekken naar het koppie?

"Spring niet zo van de hak op de tak!" (Als ik opeens een krijt-tekening bekijk van pompoenen, die ik ooit maakte en die lijkt op wat ik aan de muur heb hangen van een poster uit een oude Flow. Ook zwarte achtergrond. Mmm...wie was die vrouw die dat in haar vingers had?)

"Eet iets goeds, iets wat energie geeft" (Vooruit, the good old Havermout met sojamelk gemaakt; kan ik een aantal uren op vooruit).

Olie gefilterd die ik maakte van een aantal bladeren munt om zo - experimentje - muntolie te hebben.

Denk om!

Denk om!!

Je glijdt niet af, je staat precies aan de andere kant van die glijbaan; je klimt weer omhoog. Treetje voor treetje. Je zou weer in een negatieve spiraal raken als je precies hetzelfde doet als een paar jaar terug. Toch maar wel elke willekeurige baan aannemen, want dan voldoe je aan het positieve zelfstandige broekophoudende plaatje en ben je van al het gezanik van instanties af.

Maar: Die broek blijft vanzelf wel hangen. Zaak is dat je koppie niet meer hangt! Dat is belangrijk. Pas dan kan ik weer iets voor anderen betekenen.

Zo; en nu verder werken aan een rokje voor mijn dochter. Niet te lang, maar wel even focussen op iets wat je met je handen en intuitie doet. En plezier in hebt.

Foto van Pixabay

Wij zijn toch zusjes?

Las het van oorsprong Duitse boek met deze titel over hoogbejaarde zussen die terugkijken op hun leven op de viering van de honderdste verjaardag van de oudste zus geschreven door Anne Gesthuysen - Wij zijn toch zusjes.
Aan te bevelen!

Vond het mooi geschreven en ook een bijzondere kijk op het leven van zussen die twee grote oorlogen meemaakten en daarin hun keuzes moesten maken.

Grappig dat er over een zus wordt gesproken die de Benjamin is, "slechts" 84 jaar oud.

Zoveel verschil qua leeftijd ik ook met mijn jongste familielid. Geen bloedband, maar op een andere manier familie geworden. En achteraf bekeken 'maar' 4 jaar samen opgegroeid. Daarna ging ik op kamers wonen en leefde ik mijn eigen leven, kreeg mijn eigen gezin en omdat we niet om de hoek woonden, zoals de rest van de familie, hing ik er maar een beetje bij. Of zo voelde ik dat. Bekritiseerd over mijn keuzes en mijn niet in het gareel willen lopen. Een andere broer zei het al zo prachtig: jij, jij moet altijd alles raar doen.

Vandaag het boek bij de bieb in de bus gedaan. Ik had het al verlengd, want had geen tijd/zin/mogelijkheid om het in te leveren. Dus maar vandaag gedaan. En niet in de verleiding gekomen om weer boeken mee terug te nemen. Er liggen er nog twee, waarvan ook een boek over zussen, tweelingszussen (nee, niet dat boekvan Tessa de Loo). Een Joodse familie in de USA die in de jaren twintig en dertig emigreert vanuit Oost-Europa, voordat en omdat daar alles te gevaarlijk is geworden.

Nam toen ook nog een boek, mee wat ik na kort lezen toch niet uitlas. Niet echt fijn geschreven, maar ook over het thema familie. Kennelijk speelt dat in mijn hoofd. Hahah!!

Blij dat ik mezelf opdracht gaf vanmiddag om een stuk te gaan fietsen. Mijn bovenbeenspieren zijn echt pap vergeleken met de jaren waarin ik elke dag op de fiets zat, door weer en wind. En niet bang was om af te stappen (opstappen dat gaat eigenlijk best wel goed en nu ook weer - als je het over damesdingen hebt, kruislings op de pedaal gestapt en dan de rest over de fiets geslingerd). Dat ging ook prima. Dus.

Heb nog steeds op mijn lijst van nog te regelen zaken een fiets met lage instap staan. Zelluf doen he..ik weet dat ik het kan. Dat onderhandelen zeker (huidige fiets inruilen). Maar om dat hele stuk (met afstappen voor stoplichten) naar het winkelcentrum te rijden en daar naar de fietsenwinkel te gaan en mijn voorstel te doen, dat is nu nog even een brug te ver. Maar komt wel. Op mijn tijd. Pas dan voelt het als een echte overwinning van weer een ding. Dus eerst die pap in de bovenbenen omzetten in spieren. Dus vaker fietsen.

Regenboog pompoen

Zag gisterenmiddag, nadat ik mijn damesding had gedaan, bij terugkeer wel 2 regenbogen. Naast elkaar. Daar word ik altijd blij van. Het regende opeens heel hard; iets om minder blij van te worden, maar ik bedacht dat alle kleren weer gedroogd konden worden. Het is maar water.

Iets om te onthouden als ik ergens in de donkere krochten zit van mijn gedachtenspinsels. Die regenbogen. En hun belofte. Die pot met goud daar geleuf ik helaas niet in.

Mijn damesding was in het geheel niet spannend (helaas) noch sexy, geen taartjes eten met een smakelijke tafelheer, maar gewoon naar het grote winkelcentrum getogen, daar met mijn gelakte vingernagels van alles aanwijzen en denken dat 'iedereen' onder de indruk was van die gelakte nagels. Not. Ik was denk ik de enige.

Kocht bollen rood breigaren, want wil al weken een dasje en wie weet ook nog wel een mutsje voor mijn kleinkind breien, maar rood is kennelijk geen trendy kleur meer. Alles in poederkleurtjes. Liep een beetje over de markt, maar zo druk dat ik me daar niet echt prettig voelde en ik hoefde ook niks, dus dat was doelloos damesdingen doen.

Wel had ik die ochtend wat witte zomershirts boven naar zolder opgeruimd en de 2 truien die ik al wat jaartjes in de winter aanheb weer in mijn kast gehangen. En trok een van die  truien aan. Dunne trui hoor, want ik heb het al snel warm en kan altijd nog een shirtje eronder aan doen mocht het echt koud gaan worden. Bijpassende oorbellen in - altijd en een beetje snuffelen. Niet verlangen, maar inspiratie opdoen.
Oh ja, kocht nog wel een bus waterafstotend spul (nu in de sale!) voor mijn sneakers in de winter. Zo kan ik ze blijven dragen.

Vanmiddag nog even in de tuin gewerkt. Wat dingen die uitgebloeid zijn weggehaald, maar ik laat ook planten staan want leuk voor de vogels en insecten. De geraniums kan ik desnoods achter gaan zitten, want die staan op zolder, kort en kleingeknipt.

Vandaag had ik zin in pompoensoep. Nu kijk ik al wat weken tegen 2 pompoenen aan die voor de sier op het buffet liggen, maar ik wist dat ik verleden jaar een flespompoen had gekocht en die lag in de voorraadkast onder de trap. Regelmatig gevoeld of hij nog goed was. Nog keihard. Dus vandaag toch maar aangesneden en verbazingwekkend. Een beetje ingedroogd maar. Dus in stukken gesneden en geschild en die soep pruttelt nu. Ruikt heerlijk naar herfst.
Die andere pompoenen blijven ook nog weken goed, dus die komen nog an beurt!

Foto van Pixabay

En aangezien ik een stukje gember in de soep gooide, van de schillen thee getrokken. Heerlijk! Zo'n goedkope vrouw ben ik.

Kijk op Netflix naar Bodyguard en moet even wennen om Mevrouw Durrell in een andere rol te zien. Maar doet ze goed, erg goed.

Lampje voorgelezen

Via de app van de bibliotheek, de voorleesbibliotheek, hebben ze momenteel het bekroonde kinderboek "Lampje" als voorleesboek.

Weet dat het een kinderboek is en toch is het zo heerlijk om als je in je warme bed ligt in het donker (het liefst nog met regen op de dakramen) je voorgelezen wordt uit dit prachtige boek. Dacht erover na, maar kan me niet herinneren dat mijn moeder me voorlas. Maar misschien ben ik ook wel vergeetachtig op dat punt, dat kan.

Vind het in ieder geval heerlijk mijn kleinkind voor te lezen. En vroeger mijn kinderen. Dribbel was favoriet.

Och die lieve moedige Lampje toch! Las dat de VPRO er een kinderserie van gaat maken.

Las trouwens dat je in Bangkok (om het over iets anders te hebben - geheel zonder bruggetje) door moet vragen als je een vegetarisch gerecht besteld. Dus niet alleen vragen of er geen dierenvlees in is verwerkt, want het restaurant serveerde mensenvlees. Of mag je als vegetarier wel eigen soort oppeuzelen?

De bonte was zit in de machine. Had ik bij het opstaan zin an. Om lekker ruikende kleding te hebben. Omdat ik maar 4 broeken heb, moet ik wel regelmatig wassen. Gisteren wokte ik spruitjes met reepjes spek en paprika. Lekker, maar alles ruikt naar spek. En zit je in die lucht dan merk je dat minder. Alleen als buiten alle honden achter je aan kwijlen, dan begrijp je hoe of wat.

En gisterenavond keek ik naar Grace & Frankie op Netflix, ter ontspanning en bedacht dat ik tijdens het kijken wel eens kon uitproberen hoe zwarte nagellak op mijn vingernagels stond. Heb daar vrijwel nooit felgekleurde nagellak op. Hooguit blanke lak of zoiets. Ben te ongeduldig om dat netjes te doen (dacht ik altijd), maar nu maar the works. Dus eerst blanke lak, drogen, linkerhand beginnen met zwarte lak, dun en rustig kijken hoe en waar je dat moet aanbrengen, drogen, idem rechterhand. Tweede laagje zwarte lak, drogen en daarna weer blanke lak. Bijna 2 afleveringen kunnen kijken hahah! En dan nog met een wattenstaafje alles wat niet op de plaats van bestemming was gelakt, weer verwijderen. Oh ja..in de nagellakremover gedrenkt uiteraard.

En nu heb ik opeens dameshanden. Waar ik om moest lachen want ik ben ver in de 50 en dan heb ik dus al heel wat jaren dameshanden.
Nu willen die handen naar buiten, de hort op, damesdingen doen!

Nou ja zeg!

Ga eerst maar, met huishoudhandschoenen aan he..., een stukje luxaflex schoonmaken weer.

De wet van de waanzin

Met die wet in mijn hoofd bedacht ik dat ik dan maar als eerste vanochtend een rondje moest gaan lopen. Ja, ik vind het vaak en regelmatig helemaal niet leuk, al lopende wordt het ietsje leuker, maar nou ja...aangezien bewegen goed voor mij is, MOET ik het toch maar doen. En nee, ik hou helemaal niet van wandelen met een clubje. Ik loop langzaam en hobbel altijd achteraan.

Zag de bui ook al hangen en als ik wacht tot vanmiddag dan kan ik tegen mijzelf zeggen dat het nu niet kan..want het regent. Echt...ben een kei in mijzelf voor de gek houden. En ja, ik heb regenkleding en paraplu's.

Daarna even naar opgenomen Koffietijd gekeken, maar heel veel doorgespoeld, want niet zo interessant. Wel een prettig koffiemoment.

Van mijn dochter hoorde ik gisterenavond dat haar vriendin bevallen is van een gezond kindje. En zag de foto's van haar met die kleine frummel. Want kleindochter lijkt daarbij vergeleken een reus natuurlijk. En kreeg accuut brei-kriebels. Hahah!!

Vanochtend ook even nagekeken of mijn begroting klopt. Yep. Alles afgeschreven per de 1e en nu dus weer een maand om te sparen en regelen. En weten dat ik geen achterstanden heb. Hoe fijn is dat.

Mag ik de rest van de dag 'vrijaf' hebben. Uiteraard doe ik nog wel dingen die 'moeten', maar die heb ik verpakt in 'mogen'. Dan voelt dat minder zwaar en alleen maar leuk.