Ik zie sterretjes!

Had mijn wekker gezet om in de nacht, of voor sommigen al vroege ochtend, wakker te worden om naar de vallende sterren te kijken. De Leoniden zwerm.

Eerst zag ik niks. Oh ja...raam was beslagen. Raam opengezet. Zag nog niks. Oh ja..buurvrouw heeft sterke buitenlamp, waardoor er soms Boeings in de achtertuin landen.

Wende uiteindelijk aan het donkerte en zag tot mijn genoegen toch een aantal vallende sterren toen ik het Steelpannetje kon onderscheiden en dan daaronder die zwerm. Mooi!!

Toen mocht ik weer naar bed van mijzelf.

Heerlijk warm dan en ik viel, tijdens het luisteren naar een boek van Michael Ondaatje, tevreden weer in slaap.

Had gisteren de Nacht van de Popmuziek opgenomen. Fijn om dat af te luisteren - is bijna Radio op tv, maar dan met beelden, oh ja...dat heet tv. En een proefabonnement van een andere krant door te lezen, dikke zaterdagkrant alweer voor een bedrag waar mijn budget blij van wordt.

Koffie erbij, gekookt eitje...mens, wat is er weinig nodig om tevreden te zijn toch. En dat dak boven mijn hoofd en een lekker soepje van een pompoen gemaakt die al een paar weken voor de sier op mijn buffet lag, terwijl ik de verhalen lees van hoogopgeleide mensen die toch in de daklozenopvang terecht kwamen; dat zoiets iedereen zou kunnen overkomen. En dat zij voorheen ook zeiden dat dit voor hen niet gold. Om het koud van te krijgen.

Het fijne van buiten koud zijn, is dat het binnen relatief warm lijkt. En een grote kom warme thee is zalig dan bij thuiskomst. En ja, nu mag de kachel wel wat hoger. En wat waxinelichtjes aan.
Zo maak ik het thuis warm en knus.

Vreemd toch; mijn financiele plaatje is niet iets waar ik jaren terug blij van zou worden en toch weet ik dat ik het onder controle heb. Niet dat het leuk is, maar wel dat het is zoals het is en dat ik er nog steeds ben. Dat ik dit kan.

Dat ik zelfs nog genoeg vind om over te lachen. Of me over te verwonderen. Iets simpels als een sterretje

.