Netflix: Derek

De serie is al een paar jaar oud, maar ik kende alleen de reviews en die waren vrijwel allemaal positief.

Nu is de serie, met en van Ricky Gervais, op Netflix te zien. Derek werkt in een Bejaardenhuis, maar heeft ze niet allemaal op een rijtje. Hij heeft het hart op de tong en houdt enorm veel van de inwoners van het huis.

Hij veroverde mijn hart direct door zijn ontwapende eerlijkheid, ook op momenten waar dat niet uitkomt. En de serie roept op tot meer respect voor ouderen. Die ooit ook begonnen als jong mens met hoop en verwachtingen.

Waterbewustzijn

Sinds vorige zomer, toen het heel lang heel droog was, ben ik me bewuster geworden van hoe makkelijk ik drinkwater verspil.

En zet sinds die tijd een emmer bij de douche. Voordat het water op temperatuur is (geen moderne hoppa in een keer water op temperatuurkraan, gewoon zelf mengen tot het de goede temperatuur heeft) loopt dat in die emmer in plaats van door het putje. Douche ook niet lang en - geef het eerlijk toe - helemaal uit bezuinigings-overwegingen - douche ik ook niet meer elke dag.

Dat scheelt energiekosten. Ik was me wel hoor, bij de wasbak en gelukkig hoef ik niet zoals vroeger bij ons thuis, de hele week met hetzelfde keiharde stinkwashandje te doen. Eentje, want de onderkant die hoefde niet gewassen te worden. En thuis 1 x per week in bad of onder de douche.

Met dat water uit die emmer spoel ik de wc door (kleine boodschap alleen he...) maar meestal gebruik ik dat water om de planten water mee te geven.

In de keuken heb ik een bakje staan waarin ik spoelwater opvang en daarmee geef ik ook de planten buiten water. De kraan zou ik niet meer zomaar laten 'lopen'. Dat water vang ik op.

Buiten heb ik een grote plantenbak staan die als een soort regenton dient, want niet echt budget voor een echte. De tuin besproei ik nooit meer. Vorig jaar niet gedaan, ondanks de droogte. Wel giet ik, maar sproeien is gewoon teveel water. Worden je planten lui van.

In de tuin staat niets nieuws aan planten, dus bijgieten hoeft niet. Wel staan er hele plukken Vergeet-me-nietjes. Zo mooi.

Wel grappig dat sinds de Buxusrupsen mijn buxussen hebben opgevroten, mijn tuin er iets anders uitziet. Wel wat kaler in de winter, want het 'frame' is weg, maar minder stijf nu. Ben uit een stekje wat ik illegaal van een gemeentestruik nam,  een struik aan het opkweken. Ja, dat duurt jaren, maar hoe leuk is het als het lukt.

En her en der zie ik al wat klaproosplanten groeien. Door de wind door de tuin geblazen. Ook leuk.

Dus hoe minder prettig het is om buiten te zijn in de regen, voor de tuin en natuur is het goed dat het regent. Ik moest me binnen vermaken, maar dat gaat wel lukken.

Afbeelding van Denis Doukhan via Pixabay 

F1 is vandaag te bekijken. Verstappen start op positie 4. Mooi parcours en hopelijk niet zo'n saaie race als vorige keer.

Voor iemand die onlangs Oma werd ben ik babysokjes aan het breien voor het kleinkind. Gewoon omdat ik dat leuk vind om te doen. Misschien dat zij er niets aan vindt, maar soit. Merk dat ik nog steeds me te vaak afvraag wat een ander ervan vindt. Of het wel 'aan de standaard' voldoet. Leuk genoeg is, mooi genoeg, bijzonder genoeg.

Gaat stukken langzamer dan tijden terug dat breien. Tellen, opschrijven, tellen. Maar goed..ben zelf ook al Oma he hahahaha!!

Eruit!!

Vannacht werd ik wakker door kramp in mijn bovenbeen/lies. Lekkere plek om kramp te hebben. Not.

Dus maar naar beneden gehobbeld en een banaan gegeten (ooit gelezen dat dit helpt door de kalium in de banaan), 2 magnesiumtabletten en 2 paracetamollen en toen even rustig proberen te blijven tot het wegtrok. De krant lag er nog ongelezen, dus die maar doorgebladerd. Alles wat afleidt van de kramp. Zodat ik weer rustig werd en weer verder kon slapen. Geen paniek, maar acceptatie dat het nu even pijnlijk is, maar dat het ook wel weer overgaat. Dat hielp.

Werd door de wekker wakker, dus wel weer geslapen gelukkig. En dus maar de dag goed beginnen. Wat zou ik willen 'doen' vandaag. Doen als in nuttige zaken.

Oh ja..maar weer een paar sollicitatie-brieven verzenden. Mijn CV had ik alweer aangescherpt. Of eigenlijk moet ik het minder scherp maken, want vaak hoorde ik dat ik te 'zwaar' was voor de functie. Tsja..

Er is weinig ruimte in mijn hoofd en schema voor leuke ontspannende dingen - al komen die soms gewoon op mijn pad hoor, zoals gisteren met mijn dochter en kleinkind - merk ik. Alsof ik dat niet 'mag'.  Leuke dingen. Weet ook dat ik niet goed uit de verf kom in grote(re) gezelschappen. Dan voel ik me al snel 'te min'. Iedereen (denk ik dan zelf, maar weten doe ik dat niet) heeft het zo goed voor elkaar. Dat dit niet zo is, dat snap ik ook wel, maar voel ik niet. Dan kan ik me weer moeiteloos een meisje van 11 voelen die nooit ergens als eerste gekozen wordt. Oh..nou ja..kom dan maar bij ons kneuzengroepje.

Enfin...had dus vandaag een afspraak met mijzelf gemaakt dat ik in ieder geval iets van de Oranje zaken in huis mocht halen. Die Hema Tompouce hoort erbij. Gewoon onder het moto Vier uw Feestdagen. En ook omdat de voorspellingen aangeven dat het morgen een nogal regenachtige dag wordt en vandaag was het een blauwe lucht en aangenaam van temperatuur. Dus ga ergens heen. Verander van omgeving, want je zit wel erg veel veilig in de achtertuin.

Dus GAAAAAA dan. kssssst....hup! Nadenken over hoe. Fietsen? Daar had ik zoals Gerard Joling altijd zei 'de kracht' niet voor. Nou..dan is het of lopen en/of met de bus dus.

En op de bushalte wachtend op een bus besloot ik de bus aan de andere kant te nemen. Richting echte stad. Zooooo lang niet geweest. Ja..nog steeds in mijn hoofd dat ik onderweg de directie van mijn c allcenterbaan tegenkom (hahaha...echt niet. Die zitten vastgekleefd in hun Ferrari).

Gelukkig - merk ik achteraf - had ik helemaal geen last van die angst en stapte ik opgewekt de bus in. Ook nam ik me voor om mijn 'verjaardagsgeld' wat ik van mijn moeder van haar rekening mocht halen, maar eens op te nemen. Mocht ik een leuk "kleedje" zien dan kon ik dat aanschaffen. En echt doen dus, niet toch maar weer terughangen.

Dus maakte ik in mijn hoofd al een soort route door de stad. Te beginnen bij de winkel waar ik al een hele tijd nooit meer iets koop, want een paar prijsklassen te duur. Maar alles wat ik daar ooit gekocht heb, is van zeer goede Duitse kwaliteit. En omdat ik niet voor hipperdepip ga maar nogal basic en klassiek, liep ik vandaag de winkel in met een zomerjas van die winkel van zeker 20 jaar oud. En een shirt ook al wat jaartjes geleden gekocht. De interne boekhouder MOEST het even nakijken in de administratie, maar dat is precies 4 jaar geleden. Maar gewoon van katoen, geen stretch gedoe en een mooie snit.

Oh hoe heerlijk dat je daar rustig kan kijken, passen in een hele ruime paskamer en ik hoorde dat als ik online iets had gezien, ik dat daar ook kan afhalen en passen en is het niet goed, dan nemen ze het daar gewoon weer terug. Want online kan ik (en de dame in de winkel gaf dat ook aan) nogal moeilijk de kleuren bepalen. Is het nou lichtblauw met een zweem turquoise of echt turquoise. En met die fantasienamen qua kleur kan ik ook weinig mee. Jaaaa...belangrijke zaken.

Wat ik grappig vond en wat dus echt in mijn hoofd zit, is dat de maat waarin ik 2 blouses paste, te groot viel. Niet mooi als iets teveel flubbert, vooral bij de schouders en neklijn, ook al voelt het veilig, veel stof bij de buik. Wat iemand tegen haar dochter riep in de winkel dat het een A-lijn model was. Toch maar niet gedaan dus en niet in de valkuil getrapt dat iets afgeprijsd is, ik het daarom toch maar moest doen. Zat niet goed genoeg. Nee..niet doen. Niet. meer. genoegen. nemen. met. goed. genoeg. En ook geen zweetstoffen nemen. Staat misschien leuk, maar ik voel me er vies en zweterig in. Gelukkig hebben ze in deze winkel voornamelijk katoen of linnen of andere 'natuurlijke' stoffen. Maar daar betaal je wel iets meer voor.

Als ik die innerlijke boekhouder dan vraag om om te rekenen wat dat shirt me over die 4 jaar gekost heeft, dan krijg je een ander plaatje. Want ik draag dat shirt dus nog steeds en graag.

Verder zat ik op het dak van een warenhuis wat niet zo goed draait maar het La Place restaurant aldaar wel. Want prachtig uitzicht en deze maand kan je daar koffie met een taartje voor maar € 1,-- krijgen.
Dat moest ik uiteraard doen. Zo leuk. Het was mega-druk want we zijn Nederlanders of niet, maar gelukkig was er nog een plekje aan een lange tafel. En dan voel ik me niet te verlegen om een plek te nemen/vragen. Want ook ik mag gewoon ergens zitten. Met een geweldig uitzicht.

Goedkope lunch zo en ik was tevreden met mijzelf dat ik wat zaken af kon strepen van wat ik moest kopen/halen/regelen. In ieder geval 2 basic shirts gekocht. Twijfelde nog over een derde, maar ik vond 2 dingen kopen al veel.

En moest lachen dat ik zoals Beyonce altijd doet nogal Fierce door de stad liep (wel achter een donkere bril hahah).

Alleen een ijsje halen dat durfde ik nog niet. Net de zwemband gezien en ik stond niet voor niets in de grote maten winkel. Ook al zijn die shirts maat 46/48.

Thuisgekomen was de post al geweest, maar nog steeds geen bericht van mijn gemeente over mijn pizzaslice. Wel een folder van de plaatselijke pizzaboer.

Post van de gemeente!

Kwam vandaag een beetje nattig terug van een half dagje bij mijn dochter in huis. Er zou een monteur komen en tussen de tijden dat hij/zij zou komen, moesten ze allebei werken.

Of ik de honneurs kon waarnemen?

Graag. Als ik ze daarmee uit de brand kan helpen. En zo heb ik nog een 'uitje'. De OV-kosten kreeg ik weer terug van mijn dochter, dus dat is lief. En na haar werk vroeg ze of ik mee ging mijn kleindochter op de opvang ophalen. Kon ik ook even een kijkje nemen waar ze speelt en de leidsters.

Wat een lieve mensen daar en leuk al die kinderen. En grappig te zien hoe mijn kleindochter al een eigen foto had bij haar plekje om haar jas op te hangen. En morgen vieren ze Koningsdag dus mag ze in het Oranje. Leuk toch. Ik zag het T-shirtje thuis al liggen.

Ontmoette mijn dochter op haar werkplek en had nog wat tijd te doden en een boodschapje voor haar te doen (had haar pinpas). Dus bij de Hema zo'n kittige tiara met een kroontje erop gekocht voor mijn schatteke. Dat kon wel leien qua budget.

Na het bezoek aan het KDV bracht ze me helemaal naar huis en daarna reed ze door om haar man op te halen van zijn werk, dus alleen maar nat geworden toen ik de auto uitliep naar de voordeur hahah!!

En daar lag bij thuiskomst een enveloppe met het gemeentewapen erop. Zouden ze dan eindelijk me iets laten weten?? Een besluit hebben genomen?

tada


taaadaaaa



TADAAAA

Het was een stempas voor de verkiezing van de Nederlandse leden van het Europees Parlement op donderdag 23 mei.

Dus zet Andre van Duin en zijn ParticiPizzalied maar weer aan! Effe wachten inderdaad. Nog maar weer een keer.

Dat haar van haar/hem

In het weekend zei een buurtgenoot dat mijn haar zo leuk stond, wat langer. Haha....hoe grappig, want ik ben sinds November niet meer naar de kapper geweest. Zuinig, maar ook zo geen zin in. En dan ga ik nog naar de goedkoopste kapper he...
Gelukkig heb ik een kapsel dat wel wat kan groeien voordat het er armoedig uit gaat zien. Daar let ik op. Dus geen korte coupe, want dan zie je direct dat het uit model is gegroeid.

Maar vond het leuk een compliment te krijgen. Met mijn strengen grijs door mijn haar, omdat ik opgehouden ben het te verven, alweer een jaartje of zo geloof ik nu. Dat verven deed ik thuis hoor, maar ik vond het te onnatuurlijk staan. Had al wat tinten lichter genomen dan 'vroeger'.En het leek me wel interessant om te kijken of ik helemaal grijs was, of alleen die lokken aan de voorkant. Mooi wit haar zoals mijn Oma en Opa hadden. En ben blij dat mijn haar niet meer zo vlassig is, nadat ik een aantal jaren terug heel snel heel veel afviel.

Kan het altijd zien of mensen snel zijn afgevallen. Hun haar is meestal in mindere conditie. En dat kost tijd om weer te herstellen.

Afbeelding van Ryan McGuire via Pixabay 

Zo direct nog maar weer wat sollicitatiebrieven opstellen en opsturen en me niet gek laten maken door de radiostilte vanuit mijn gemeente. En ja..kan natuurlijk zelf ook aan de bel trekken, maar heb niet zo'n behoefte eraan om slapende ambtenaren wakker te maken. Want aan de andere kant is de relatieve 'rust' ook goed voor me. Als ik de stress leer buitensluiten. Of hanteren.

Was ik nu maar Tweede Kamerlid. Daar wordt niet gecontroleerd bij wat je doorgeeft als woonadres ook klopt en krijg je zo - misschien per abuis - duizenden euro's extra per jaar. Verbaasde me (en ook weer niet) dat een kamerlid aangaf dat hij het niet had 'gemerkt' dat hij zoveel extra kreeg. Hoe ver sta je dan van de samenleving. Dat je niet merkt dat je per maand duizend euro netto meer ontvangt.

Lees de column van Nynke de Jong hierover en inderdaad vreemd dat je geen enkel bewijs hoeft te tonen om recht op een hogere vergoeding te hebben terwijl iemand in de Bijstand alles moet toelichten.
Is beide gemeenschapsgeld toch?

Uitlachen

Medio jaren 70 zag ik dit bij Toppop en hoorde dit tot uit den treuren op de radio. Versta helaas geen Portugees (Het is Kaapverdiaans Portugees), maar vond het zo aanstekelijk. En lekker zomers.

Niks bijzonders gedaan vandaag. Geen meubelboulevard bezocht, geen fietstocht ondernomen, geen tulpenbollenveld gezien; alleen de achtertuin en een boek over Blondy Dolly gelezen van Tomas Ross. En een beetje in de tuin rommelen, maar dat mag geen naam hebben.

Zag uit mijn keukenraam wel allerlei mensen op hun e-bike naar verre oorden verdwijnen. Weinig echt fietsen, meer bromfietsen. Straks ben ik nog de laatste der Mohikanen met mijn ouderwetse terugtraprem fiets. Zou natuurlijk wel een knijper tussen mijn spaken kunnen hangen, voor een e-bike geluidje.

Gisterenavond zag ik een oude aflevering van TopGear op Spike en ik moest zooo enorm lachen. Dat klopte wel bij de oude Nederlandse commercial over Fiat Panda..die hadden ze namelijk tot formaat limo verbouwd. Zo enorm lang. En onhandig. En daar reden ze mee in het centrum van Londen, met al die kleine rot rotondes. Ik vond dat zeer vermakelijk! Met een Fiat Panda lach je iedereen uit inderdaad.

cc TopGear

Morgen is alles weer 'normaal'...een normale werkweekdag.

Vredige Paasdagen; althans hier.

In de ochtend was ik voor de wekker wakker. Ik luisterde nog naar een boek via de luisterapp en begon rustig aan een zonovergoten Paasdag.

Dat elders in de wereld mensen overhoop werden gebombardeerd, ook hopend op een mooie Paasdag; ik begrijp er geen hol van. Ik wil het ook niet begrijpen.

Toch maar wel buiten ontbijten. Juist vieren dat ik dat kan en mag in vrijheid, zonder angst voor dit soort zaken. Dus stond er bij mijn ontbijt even bij stil. Maar het was erg fijn. Om buiten te kunnen ontbijten op Eerste Paasdag.

En daarna de zaterdagkrant te lezen. Van voor naar achter. (En links naar rechts). En een Flow die ik uit de bieb meenam gisteren. En me even in te smeren want de zon scheen toch wel fel.

Kreeg een appje van zoonlief of ik zin had in een ritje langs de bollenvelden. Grapjas. Het werd juist mensen afgeraden om naar de Keukenhof te gaan vandaag in verband met de drukte. En het was warm en zonnig en een vrij weekend, dus alle wegen richting bollenvelden staan vol. Ook de ANWB site gaf dat aan.

Dus gezellig in de tuin gezeten en wederom mooie gesprekken gehad. Hij verstaat de kunst van doorvragen. Soms zie ik hem en kan ik bijna niet geloven dat hij mijn kind is. En ook weer wel hoor. Mooi te horen hoe hij geniet van een boek dat ik ken - De kracht van het nu van Eckhart Tolle. En mooi te horen hoe hij dingen daaruit toepast.

Hij facetimde nog even met zijn zus, die net klaar met haar werk was. Fijn op weg naar haar gezin.

Had mijn jongere ik, vijfentwintig jaar geleden graag dat beeld willen geven; dat mijn kinderen zulke fijne mensen zijn geworden.

Weg met die bloeiende boom

Vorige week fietste ik naar de bibliotheek en zag een hele mooie bloesemboom. Wit. Met een opvallend mooie kroon die aan alle kanten in balans was.

Op de terugweg waren ze met grof geweld die bloeiende takken her en der aan het wegzagen, want snoeien kan ik het niet noemen.

Snoeien nu?

Dat doe je toch als de boom in rust is, of in ieder geval na de bloei. Ik vond het zonde. Zo'n mooie boom.

Was ik in mijn voortuin wat planten aan het snoeien en een heggetje en wat onkruid aan het verwijderen, liep er een straatbewoner voorbij die me zei dat die boom ook maar vervelend is voor de tegels in mijn tuin. Zo lastig. Kan beter weg. Nou, ik heb nergens last van en hoe prachtig is een boom in bloesem. Het openbare trottoir is keurig netjes, dus verder ook geen last veroorzakend. Ja, een weekje een regen van roze blaadjes.

Maar dit is iemand die zowel in de voor- als achtertuin tegels heeft. En oh ja..2 potten met plantjes. Wat is dan het genot wat een tuin je geeft. Een extra kamer bij je huis? Waar ook zo'n megabank moet staan. Zelfs die staat er niet. Gewoon een leeg tegelveld.

Blij dat mijn Japanse Kers nog even mooi in bloesem staat. Fijn voor de Paasdagen. Voor elke dag, want zomaar gratis schoonheid.

Afbeelding van Hans Braxmeier via Pixabay 

Kon nog net wat algemene boodschappen halen van mijn boodschappengeld. Wil niet weer andere tegoeden aanspreken en ach...er komt geen visite dus hoef ook geen grote voorraad in huis te hebben.
Dus kon alle stapels voorbakbroodjes, paashaasjes, paaskransen, paasbotervormpjes, paaszalm, paaspindakaas, paashagel, paasworst, paasbarbecuepakketten etc allemaal lekker laten liggen. Wel heb ik iedere week wat paaseitjes gehaald. Wel moeilijk om die niet onmiddellijk allemaal te proeven, maar gelukkig kon ik me beheersen.

Mis de Paasbrunch die ik vroeger altijd maakte voor mijn gezin. Mis dat ik de spil was van het gezin. En zelfs het eieren verstoppen in de tuin (dat mijn zoon me vertelde dat hij vroeg in de ochtend een hele grote paashaas in haar nachtjapon eieren zag verstoppen. hahah). Dat we gingen fietsen naar een veld met lammetjes in een dorp verderop. Fietsen zover durf ik niet. Nog niet. Maar misschien ga ik het toch maar proberen. Is er een lammetjes-app?

Toch ga ik morgenochtend mijn gele servies gebruiken. Misschien een fijn ontbijt in de tuin. Dan maar voor mijzelf Pasen vieren. Want het draait niet om die Paaszaken.
Maarrrrr; zoonlief is toevallig vrij morgen en nodigde zichzelf uit. Oh fijn, dan kan ik misschien wel een ei voor je koken. Zei hij nog dat ik geen extra moeite hoefde te doen, waarop ik hem vertelde dat dit juist wel moet. Vooral op Feestdagen. Anders is alles grauw en grijs. Altijd moeite blijven doen.


Herinner me dat ik als ouderling achterin de kerk de gemeente een Paasgroet gaf, maar na 50 x "Gezegende Paasdagen" werd ik zo melig dat ik er Gezegende Paashazen van maakte. Tsja...dat werd natuurlijk nooit meer wat met mij. Alle Paashazen in de wijk waren er wel reuze blij mee.

Special op Netflix

Onmiddellijk gecharmeerd van deze serie. Korte afleveringen en ook maar weinig (helaas).

Werd vroeg wakker, dus direct de was aangezet. Dan had ik al iets 'gedaan' voordat de dag echt begonnen was en kon ik direct de was lekker buiten in de tuin ophangen. En daar hangt de was dus nu ook. En ik weet dat ik van de was doen altijd opgewekter word.

Gisteren was het hier een grauwe grijze dag. Voelde me niet zo prettig, zat alweer te wachten op antwoord wat niet kwam en weet het ook aan de weers-omslag. Dus maar alweer op tijd naar bed en me niet te druk maken, want er zijn nog zoveel zaken die wel goed gaan.
Waar ik te weinig bij stil sta, omdat ik dat voor vanzelfsprekend aanneem.

Dat ik in de ochtend mijn bed uitrol in redelijke gezonde toestand.

Dat ik in vrijheid zo'n blogje kan schrijven. Dat ik te eten heb en een dak boven mijn hoofd. Dat mijn geliefden bij me zijn en het goed met ze gaat.

Simpele dingen, maar wel heel waardevol.

Drijfsijs

Plezant als de dag begint met een aantal dingen die ik van plan was te doen en het dan ook nog lukt. Simpele dingen zoals bed afhalen, witte was in de machine, was buiten ophangen (yeah!). Bed weer opmaken, oh ja..winterdekbed opdelen in Herfst en voorjaarsdeel, want het worden warmere nachten en uit je bed zweten voelt niet fijn.

Administratie bijwerken zoals altijd op dinsdagen. Ook helend te zien dat ik het deze maand nog wel ga redden. Wat er ook gebeuren gaat op het Participizza-front. Want nog steeds geen besluit gehoord. Wel dat een bewijsstuk ontvangen is. En zowaar bevestiging per email. Bewijs wat ik drie weken terug instuurde. Pffffff.

De darmen rommelen nogal, dus nog op tempo elfendertig, maar dat sta ik mezelf dan ook maar toe. En hou die 70% in de gaten. Waardoor er 30% voor ontspanning overblijft. Of gewoon niks doen.

Wat sollicitaties de deur uit. Hoppa!!!

Nog maar even de oude kranten in de papierbak gegooid. Voel me echt nog niet hoera, de zon schijnt, maar dat komt nog wel ga ik vanuit. Het is heerlijk dat het warmer buiten is.

Vandaag luisterde ik eerst het luisterboek Knap voor een Dik meisje af. Zo ontzettend herkenbaar. Nu moet ik even weer moed verzamelen om verder met de dag te gaan. En niet te verzuipen in dat stukje water tussen wal en schip. Nou ja...met al mijn voornamelijk gele en een beetje bruin vet blijf ik waarschijnlijk gewoon drijven.

Maar dat betekent ook dat ik weet en snap dat ik op mijn drijfvermogen mag vertrouwen.

Afbeelding van Yannick Lepère via Pixabay 

Bruin vet

Lees een interessant artikel over bruin vet. Het enige vet in ons lichaam dat positief bekeken wordt.

En lees dat in een wat koudere omgeving leven, goed is voor de aanmaak van bruin vet. Hoera! Want ik heb de hele winter de kachel niet hoger gezet dan 18,5 graden. Uit zuinigheid, maar nu kan ik ook nog zeggen dat ik dat voor mijn gezondheid doe!

Foto van Pixabay

Behalve gisteren dan, toen had ik het koud. Maar nog steeds niet hoger dan 18,5 graden die kachel. Veel te bang om aan het eind van het jaar te moeten bijbetalen.

Vorige week nog een extra dienst van mijn vrijwilligerswerk gedaan. Moest ik dus wel een eindje voor fietsen, met op- en afstap en stoplichten, dus ook weer op- en af. Maar dan zo langzaam naar het stoplicht rijden dat het op groen springt, dus pas afstappen op de plek van bestemming.

Vandaag ook weer een dienst gedaan. Weer veel dingen geleerd, maar ook gemerkt dat ik al heel veel kennis bezit. En kunde. Dat is heel erg prettig om te merken. Dat ik mijn eigen re-integratietraject heb opgezet op die manier. Maar dankbaar dat ik door mijn kennis en ervaring anderen kan helpen.

En blij dat mijn ongesteldheid maar 1 dag duurde. Nou ja...het is nog niet helemaal weg, maar ik kon in ieder geval wel naar mijn clubske.

Had vanmiddag nog een aantal klussen staan. Die moeten voor het einde van de week gedaan zijn, dus maar even noest doorwerken. Maar eigenlijk vermoed ik dat ik alles voor niets aan het uitzoeken en uploaden ben, want de cashflow kwam net op het verkeerde moment op gang en alles kwam tegelijk en zo lijkt het alsof ik 'rijk' ben. Net weer teveel om kwijtscheldingen te krijgen.

Daarvan hoorde ik via mijn vrijwilligerswerk dat het bij de ene instantie kan dat je dit wel krijgt en bij de andere niet. Vreemde zaak toch. "Arm" is toch arm en toch niet bij hokje A wel en hokje B niet en daarom mag je bij hokje B wel alles betalen, ook al gaat dat net kantje boord. Dan gelden de landelijke regels van wat je als 'vermogen' in de Participizza club mag hebben opeens weer niet.

Maar mijn Opa zei vroeger al dat klagers dragers zijn en dus zal ik, mocht mijn verzoek tot kwijtschelding worden afgewezen het bedrag dan maar vrolijk overmaken.

Wel heel fijn dat ik bij deze instantie alles kan uploaden en dus niet nog eens kosten heb van printen en postzegels. Dat doen ze dan weer wel prettig. Dus even doorpakken en afmaken die hap.
Kan dat ook weer van mijn To-Do lijstje.

1000e

Vandaag werd de 1000e F1 race gereden. In China.

Dus voor mijn doen 'vroeg' opstaan op een zondag. Maar met de wetenschap dat sommigen op dit tijdstip 'verplicht' naar een verjaardag 300 km verderop moeten rijden en daarvoor nog al hun dieren verzorgd moeten hebben, geeft me een zalige zucht van vrijheid.

Ik kan dit, ik wil dit en er is niemand die me dwingt om dingen tegen mijn zin - vooral op zondag - te gaan doen.

Foto cc: ProShots via nu.nl

Natuurlijk 'moet' ik daarnaast nog steeds wel veel. Doordeweeks. En dat voelt niet fijn, maar goed....dat je voor mensen dingen moet doen die je zo tegenstaan, maar je toch maar weer je beste beentje voorzet en een pokerface uit de kast haalt en er weer bij bent, misschien ben ik er ook wel te egocentrisch voor (geworden) omdat ik zolang al alleen leef. Of te oud om dat spel mee te spelen.

Heb dit mijn moeder jarenlang zien doen en ik ben er vrij allergisch voor geworden. Dat moeten. Omdat het zo hoort. Omdat het van je verwacht wordt. Omdat je ook niet weet hoe je uit deze situatie moet stappen. Nou ja..je weet het wel, je hebt het ook wel een paar keer geprobeerd, maar dan ging je naar je schoonfamilie, juist die schoonfamilie die je zo haatte (waarom dan naar hen?) en natuurlijk vielen zij hun zoon niet af en stuurde je met hangende pootje terug je rot-huwelijk in. Nou, dan maakte je er nog maar wat kinderen bij. Dat leidt lekker af.

Begrijp maar al te goed dat mijn moeder altijd erop hamerde dat wij onze eigen broek moesten kunnen ophouden. Zij mocht niets. Kon goed leren, maar ach...ga maar naar de Spinazie-academie. En daarna 'moest' ze trouwen, want ik was onderweg. Dat mocht van de schoonouders niet in de vertrouwde kerk, maar een kerkje ergens achteraf in de stad. Ook niet in een witte jurk.

Grappig...wat ik niet wilde vandaag was kotsend boven de pot staan, maar kennelijk viel er iets van mijn F1 ontbijt verkeerd en dat moest er toch echt uit, ruim nadat Verstappen op positie 4 eindigde.

 Dus maar onder een dekentje op de bank, een beetje niksig doen en zijn. Accepteren dat dit kennelijk even nodig is. Geen wilde plannen verder dan een kopje thee en een stukje matzes. En toch maar wel de kachel even aan, want ik heb het koud, zelfs onder een dekentje met een trui aan.

Ja....ik bepaal helemaal zelf hoe ik de zondag doorbreng! Wohahaha!!

Zaterdag Waterdag

Dat vertelde mijn zoon me vorige week toen we door het tuincentrum liepen. Zo onthoudt hij dat hij zijn planten water moet geven. Vond ik wel slim bedacht. Door zijn werk is hij niet elke dag thuis, dus een vaste dag waarop je weet dat dit klusje gedaan moet worden is handig.

Wat is er veel te koop in zo'n tuincentrum. Leuk om inspiratie op te doen. Kreeg van mijn zoon wat groene plantjes voor mijn Urban Jungle. Nu ben ik niet zo begaafd met binnenplanten, dus heb ze ook vrijwel niet. En dan liever ook niet met bloemetjes erin. Dan is het net zo'n vensterbank als bij mijn moeder of Oma. De Vrouwentongenplant (Sanseveria) die ik uitzocht, heb ik in 2 stekken gesplitst. Viel me nog tegen hoe 'duur' ze zijn. Uberhaupt wat een prijzen, maar ben me ervan bewust dat met mijn huidige budget alles duur lijkt. Kokervisie.

Zag trouwens op Linda tv een leuk filmpje bij Buurvrouw en buurvrouw  over hoe 'hip' planten zijn voor je binnenmilieu, maar dan wel de juiste planten...niet dat soort die de ouderwetse buurvrouw al jarenlang in de vensterbank heeft staan. Hip groen advies

Een andere plant die hier al langer stond heb ik ook gestekt. Kreeg ik ook nog advies van zoonlief en dat is toch hartstikke leuk! Dochter heeft niets met planten. Ook wel makkelijk met een peuter, plantloos.

Vanochtend als eerste naar de bieb gefietst. Niet zeuren, hoppa opstappen en gaan. En afstappen gaat daar ook goed, want hoge stoep aan de juiste kant. Eigenlijk zou ik met plateauzolen moeten fietsen!
Het was nog koud, dus handschoenen aangedaan. Vanuit de bieb gaan lopen naar het winkelcentrum in de buurt (geen stoepen in de buurt haha..) en daar toch maar even in wat winkels gekeken. Want kijken kost niks. Keek ik ook nog eens naar leuke kinder-dingen. Jemig...gewone potloodjes; heel duur omdat ze maar half zo lang zijn. Dacht ik direct dat ik een pak potloodjes koop, door de helft zaag dan heb ik tweemaal een setje!

Een vers Batardbrood gekocht in dat andere winkelcentrum, dat ruikt heerlijk en is luxe en voor de rest ook weer niets. In het weekend maak ik meestal soep en daar eet ik dagenlang van, dus dat spaart ook weer geld uit. Maar dat word ik ook wel eens beu. Altijd maar soep. Al kan ik het wel goed; soep koken van niets.

Wel blij dat ik in de ochtend al erop uit ben getrokken want net kwamen er grote hagelstenen uit de lucht vallen!

En ja hoor.....een brief van de gemeente!!!
Oh..een betaalspecificatie van een bedrag wat ik een maand geleden ontving. Omdat ik al een aantal jaren op een zeer laag inkomen leef. Dat concludeerden ze op basis van mijn jaaropgaven en bankafschriften.

Geen besluit omtrent of ik nou wel of niet in aanmerking kom voor een bijstandsuitkering vanuit de participatiewet.

En alweer hoor ik Andre van Duin in mijn oor: ParticiPIZZA, pizza...ooooooooooooooooooh..Pizza...laaaalalaladiela...

Effe wachten
Effe wachten
Nog effe wachten....

Krijg er trek van!

Afbeelding van Martin quijandria via Pixabay

Archie Bunker soortgenoten

Regelmatig 'hoor' ik hem. Hij praat op volume keihard en vooral tegen zijn vrouw/partner/vriendin. Als ze de honden uitlaten. Hij een bruine, zij een witte. Van hetzelfde ras. Soms sleurt hij de witte wel eens voort, maar je ziet de tegenzin. Een man met een witte hond..Kan niet. Alsof die bruine zijn mannelijkheid bevestigt.

Maar omdat hij zo hard praat, hoor ik dat zijn toon altijd verongelijkt is en altijd op een zeurtoon staat afgesteld. Tegen diegene met de witte hond. Jammer dat zij hem nooit eens afblaft!

En het lijkt zo 'gezellig'; samen de honden uitlaten. Uberhaupt 'samen'.

Voor iemand die na een huwelijk al weer heel wat jaartjes alleen leeft, op een korte relatie van net een jaar na (met ook weer een foute man; hij viel alleen op dikke vrouwen en alles wat een normaal postuur had waren kutwijven (zijn woorden)), lijken vooral die 'samen' zaken zo fijn. Daar kan ik me natuurlijk ook enorm op verkijken. Het te rooskleurig zien.

Dat je niet alleen op de bank zit, maar je tegen iemand aan kan leunen. En/of praten. En nu de kinderen alweer jaren de deur uit zijn, is er ook geen 'nest' meer. Niks nest; hobbykamer en dan helaas geen boudoir.

Ik vergeet dat een partner natuurlijk ook keihard kan snurken, of last heeft van jouw snurkgeluiden. En dat jij dan weer last hebt van zijn last. Je schuldig voelt.
Of dat hij altijd het hele dekbed pakt in zijn onrustige slaap. Of als hij wakker wordt, hij wil dat jij dat ook doet. Maar nooit andersom.

De schoonfamilie die je er gratis bijkrijgt. Bij een relatie. Waar je dan verplicht 'leuk' mee moet doen, ook al staan ze mijlen ver van jouw normen en waarden. Voor de 'lieve' vrede, ook al is de vraag natuurlijk wat er zou gebeuren als je eens op jouw voorwaarden die lieve vrede bewaart onderhou je het contact. En jouw grenzen beter bewaakt. Jouw eigen lieve vrede.

Denk dat vrouwen die verzuchten dat ze graag weer eens 'vrij' zouden willen zijn van alle verplichtingen of gewoon van 'die vent', het alleengaande leven ook een beetje mooier schetsen dan het vaak is.

Als ik van de trap af donder, lig ik er drie dagen later nog. Niemand die mijn afwezigheid opmerkt.

Is er iets kapot in huis, aan mijn fiets of weet ik veel moet ik dat altijd alleen maken, repareren, timmeren etc. Geen handige Harry bij de hand. Alle zware dingen moet ik alleen sjouwen, sleuren of weet ik veel. Bomen omzagen; zelf doen. Snoeien etc..zelf doen. Tegels opnieuw leggen; zelf doen.

Bij de 'gezellige' familiedagen, kom ik altijd alleen. Voel ik het 'niet in staat om iemand van me te laten houden' nog even harder binnenkomen. Oh ja...precies dat wat ik al hoorde toen ik een jong meisje was. Vooral als er een familielid maar blijft verkondigen dat scheiden haar nooit zal gebeuren, wrijft dat er nog even extra in.

En vergeet niet hoe fijn de financiele inbreng van een partner kan zijn. Laten we er dan maar van uitgaan dat dit geen negatief kapitaal is. Anders ben je natuurlijk in den Aep gelogeerd.

Dat veel vrouwen om me heen niet werken, of zoals een schoonzus maar 8 uur per week, is voornamelijk mogelijk omdat ze een partner hebben. (Of natuurlijk toch stiekem de Staatsloterij een keer hebben gewonnen).

Maar zoals bij alles is het aloude gezegde weer van toepassing dat ieder voordeel zijn nadeel heb..en vice versa. Dus tel ik mijn zegeningen maar, dat lijkt me veel gezonder.

En lach nog maar een keertje hartelijk om alles.

Bitch

Mijn ex noemde mij een Bitch (dat was weer eens wat anders dan Lelijk en dik)  toen hij uitrekende dat ik pas bij hem wegging toen een lening volledig was afbetaald. Dat had ik zeker zo berekend!

Inderdaad.

Geen trek om met zijn schulden mijn en ons nieuwe leven te beginnen. En ja, dat betekende zorgvuldig berekenen wanneer dat punt bereikt was. En langer bij elkaar blijven dan 'gezellig' was. Grappig was dat hij zelfs toen ik de scheiding had aangevraagd, verhuisd was naar mijn nieuwe woning (nadat ik letterlijk elke dag de afdeling huisvesting van onze gemeente had gebeld wanneer ik aan de beurt zou zijn), hoorde dat ik een nog grotere Bitch was, want nu kon hij geen lening meer krijgen. Omdat hij voor onze kinderen hun levensonderhoud moest betalen. Mijn schuld natuurlijk. Dus verwees ik hem vriendelijk naar zijn advocaat als hij daar problemen mee had.

In die tijd had je een reclame van een bureau waar je 'makkelijk' een lening kon regelen. Vola Vola Vola...voor geld. Ik was daar totaal niet mee bekend. Bij ons thuis werd geleerd dat je eerst voor iets moest sparen en dan pas uitgeven.
Maar nee...die grote tv moest er natuurlijk nu direct komen. Voor hem. Voor zijn vrienden om te laten zien hoe goed het hem ging. Ik kwam ons huwelijk in met niks qua apparatuur. Geen mega-speakers, een lullig cassette-spelertje en dat was het wel. Goed genoeg. Maar daar maak je uiteraard geen indruk mee. Als je leven bestaat uit vooral indruk maken op anderen dat het je voor de wind gaat, dan heb je daar spullen voor nodig. Veel spullen. En kleding.

Vervloekt heb ik mezelf later, dat ik mee-ondertekende, maar goed..nu wist ik beter en deed ik beter. Dat geld was nooit voor onze gezamenlijke huishouding, maar altijd voor hem. Voor zijn dingen, zaken en wie weet voor zijn andere huishoudens.
Ik leerde tijdens mijn werk op een advocatenkantoor dat als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd ook alle schulden straks na de scheiding worden gedeeld. Dus was me heel bewust van de consequenties voor mijn latere leven, waar ik toen al stappen voor maakte. Want zag gelukkig wel, dat ik helemaal aan het oplossen was. Niet lichamelijk, want er kwam steeds meer van mij, maar mijn echte ik. Geen goed voorbeeld voor mijn kinderen. Een vrouw die kennelijk dit soort leven accepteerde.

Een jaar nadat ik bij hem weg was gegaan, belde hij woest op. Door mij kon hij nu geen hypotheek krijgen. Hij kon zijn huurwoning (ons oude huis, waar ik bewust uit ben vertrokken, alle inboedel mocht hij ook houden) kopen van de Woningbouwvereniging, maar ja....hij had niet genoeg vermogen en te hoge vaste lasten.

Zo heerlijk om geen discussie te hoeven aangaan, maar alleen maar te zeggen. Goh..jammer.

En klaar.

Zo blij dat we nooit samen een huis hebben gekocht.

Dus misschien kan je je voorstellen dat ik enorm schrok van het feit dat de gemeente bij de aanvraagformulieren voor mijn participizza-punt ook het scheidingsconvenant wilde hebben. En in het convenant afgesproken dat ik geen cent van hem eis van zijn opgebouwde pensioen en andersom ook niet. En ook geen partner-alimentatie wilde.

Denk je dat je alles afgedicht hebt, jarenlang zuinig geleefd en hard gewerkt om zelfstandig te kunnen zijn en blijven en dan achtervolgt een stap in je leven toen je nog jong en naief was, je nog dertig jaar later.

Een voormalige directeur van een onderneming waar ik werkzaam was, zei het ooit - toen begreep ik hem niet, nu des te beter - dat als je trouwt, je in feite met de overheid trouwt. Alles wat je doet, daar heeft de overheid ook een grote vinger in de pap. En houdt die. Veel te lang.

Lees ik net in het plaatselijke suffertje dat iemand die ik nog van vroeger uit de kerk kende, is overleden. Een aantal jaren terug haar man, relatief jong (onder de zestig)  en nu zij. Maar een paar jaar ouder dan ik.  Dat bericht greep me aan, net als dat van haar man toen. Want het waren lieve en betrokken mensen. Echt betrokken. Niet alleen op zondag.

Ja, het leven is een glijbaan waar je uiteindelijk altijd bij het eindpunt onderaan - de dood - uitkomt. Maar sta "aan", de tijd dat je glijdt! Sommigen met een lekker matje onder hun kont, anderen gewoon met hun billen op het hete staal.

Afbeelding van Wim Vander Elst via Pixabay 

Waanzin!!!!

Soms lees ik over zaken waar de haren op mijn armen recht van overeind gaan staan. Te waanzinnig om waar te kunnen zijn. En toch is het zo.

Ben je (al jaren) gescheiden van een partner die uiteindelijk niet de man blijkt te zijn die je dacht dat hij was, achtervolgt zijn gedrag je nog tot de dag vandaag.  Vooral zijn financiele wangedrag.
Moet jij en niet hij daar de wrange vruchten van plukken. Door een slimme zet. Waardoor hij nu een kale kip (haan/kapoen) lijkt.

Mijn ex deed zich meerdere malen voor als kale kip. Opvallend hoe hij kennelijk regelmatig precies wist waar Abraham de financiele mosterd moest halen. Op andere gebieden was hij 'opeens' veel dommer. Precies wanneer het uitkwam.

Dat had geheel niets met rechtvaardigheid te maken, maar heel veel met van die grote mazen in de wet en sluwheid. Narcistische sluwheid.

Waar jij met je 'eerlijke' inborst totaal never nooit aan zou denken noch doen....heeft deze persoon totaal geen scrupules, maar alleen maar kijkend naar wat goed voor hem is. Oh ja, past inderdaad bij het labeltje Narcisme.

En komt er kennelijk weer mee weg!

Waanzin.

Keek toevallig gisteren (nou ja..zapte erlangs) naar een scene uit Les Miserables op BBCFirst en zag een getergde Jean Valjean een grote steen loswrikken uit een rots en die steen viel hoppa op een plek waar een ontzettende klojo onderstond. Zo...net goed. Vermorzeld.
En dan toch nog helpen om die vent eronder uit te sjorren.

Dat 'net goed' gevoel...dat het zo zou moeten aflopen met 'slechte' mensen. Zo hoort het te gaan.

Maar de realiteit is dat het die 'slechte' mensen maar al te vaak enorm voor de wind gaat. Sta je daar met al je principes aan de kant. En die slechterik rijdt vrolijk rond in zijn autootje, hoeft niet te werken, want heeft iedereen bij het UWV zo bang gemaakt met zijn grote bek en gedrag, dat ze hem maar snel afkeurden. Niet geschikt voor het arbeidsproces. Lekker de hele dag doen waar je zelf zin in hebt. Tralalalala.....nergens over in zitten. En nergens mee zitten.

Jajajajajaja...natuurlijk weet ik verder niet hoe het achter zijn voordeur gaat (nou toevallig wel) en de types die daarin geloven zullen wel iets van Karma roepen, maar ook dat klopt gewoon niet.

De duvel schijt gewoon op een hele hele hele grote hoop. Altijd gedaan en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven.

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay 

Als ik over dit soort waanzin lees en wat dit teweeg brengt bij de mensen die 'netjes' en keurig zich aan de regels hielden en nu wederom vrezen dat hun leven door dit gedrag van die 'duvel' ontregelt dreigt te worden, dan word ik plaatsvervangend ontzettend boos. Dat dit allemaal maar kan. Dat stinkt toch verschrikkelijk die grote hoop stront?

Daar verbleekt mijn participizzapuntje geheel bij.

Parttime molens

Altijd fijn als je doorhebt Wie het gedaan heeft, of hoe de zaken in elkaar zitten bij een detective. Dan voel ik me nog redelijk slim.

Of als ik Twee voor Twaalf kijk en de antwoorden weet. Voel ik me ook weer stukken intelligenter dan ik denk dat ik ben. Of in ieder geval nog niet dement.

Het lezen in "Ach, moedertje" doet die vrees toch weer eventjes naderbij komen. De moeder van Hugo Borst was een zeer belezen en een intelligente vrouw. Toch kwam meneer Alzheimer haar halen. En soms beseft ze dat maar al te goed.
Hugo liet een test doen, maar daar kwam uit dat hij op dat moment geen tekenen vertoonde van Alzheimer. Maar dat was geen garantie voor morgen noch overmorgen.

Hij moest oa tien voor twee op een klok kunnen tekenen. (Dus ik zittend in de zon gisteren dat ook doen...jemig!!!!).

Ook fijn dat ik als ervaringsdeskundige vrijwilligerswerk doe. Dat ik zelf al eerder aan den lijve heb ervaren hoe het voelt als je weliswaar alles netjes binnen de lijntjes hebt gekleurd, maar de ambtelijke molens keitraag draaien, zodat er geen cent meer in je zak zit en je de rest van de maand dan maar met drie tientjes mag doorkomen. En dan ook nog op je werk moet zien te komen, wat je gelukkig nog wel hebt, maar daar komt in de nacht geen openbaar vervoer. Dus moet je er wel met een auto komen.

En dat al die molenaars van die ambtelijke molens je gewoon met die boodschap naar huis sturen. In behandeling.

Foto van Pixabay van Kapa65

Goh...ik zou die vrouw bijna mee naar huis nemen en haar wat van mijn voorraad meegeven. Dat is natuurlijk geheel niet professioneel. Maar bommen!!

Maakte trouwens, omdat ik mijzelf op een zuinig budget had gezet, dit weekend de kikkererwtensoep van het recept uit Trouw, maar als groene kruiden het Zevenblad uit de tuin. Ruim voorhanden en heerlijk vers. Brood uit de vriezer dus dit weekend geen boodschappen gedaan. Maar het voelt totaal anders als je dat wil, dan dat het moet. Omdat je nog maar een tientje hebt.

Dus nog maar weer de voedselbank aangesproken voor die client dat ze een spoedbesluit moeten nemen. En wel deze week! En niet pas over 4 weken. Oh hahaahhaha!!! Ook de voedselbank is slechts parttime bezet. Die nemen pas op woensdag de telefoon op.

Wal en schip. Wal en schip. En ook in dat water kan je simpelweg verzuipen.

Koetshorloge

Heerlijk programma. Van Onschatbare Waarde. Waar mensen hun antiek of rariteit (nee, niet de schoonmoeder) proberen te verpatsen. Of misschien gewoon willen weten of wat zij ervoor denken te krijgen ook markt-conform is.

Die heer, met dito aardappel in den keel accent, die een koetsklokkie had. Neen....een Rijtuigklok.

"Wat dacht u ervoor te vragen..."
"€ 20.000"
"Oh...ik dacht aan € 1.500".

En dan het spel waarin men toch uiteindelijk de hand schudt op de verkoop. Soms is de nood aan pecunia groter dan de nood om het stuk elders nog een keer aan te bieden en zie je dingen voor relatief weinig geld verkocht worden.

En leuker is het als men bijna de prijs krijgt, maar het dan toch niet doet.  Toch te gehecht aan het object, of in de waan dat men er elders echt wel nog meer voor kan krijgen.

Een groot deel van de dag lekker buiten geweest, in mijn tuintje. De met klimop begroeide paal heel erg fors teruggesnoeid. Bijna zo, dat je medelijden met de klimop krijgt. Maar binnen een paar weken is het weer fris groen. En het parapluvormig dakje is weg. Wel goed gekeken of er geen nestje tussen de klimop-wirwar zat uiteraard.

De groenbak zit lekker vol. Mijn hoofd is lekker leeg.

Zoonlief appte het weekend nog of ik zin had om even ergens een kop koffie te drinken en naar een tuincentrum te gaan. Hij is nogal dol op zijn Urban Jungle in zijn huis en ik vind het leuk om te zien dat hij daar zoveel plezier in heeft. En van hem ook wat plantjes gehad voor de opzet van mijn eigen Urban Jungle. Wat nogal Alzheimer-achtig ging, want ik zocht een plant uit, kreeg ook nog een pot eromheen van hem en zocht vervolgens nog meer dingen uit en vergat bij thuiskomst dat ik de plant in pot die ik vasthield voor mij was. Errug.

Altijd fijn om met elkaar te praten, echt te praten - de koetjes en kalfjes lieten we in de wei staan. Toch merk ik dat ik nog steeds een groot gevoel van schaamte heb voor mijn huidige afhankelijke status. Plus die opgelopen kortsluiting in het hoofd.
Dit gevoel zit slechts in mijn denken. Ik weet het. Dus was het ook weer nuttig om een boekje te lezen met de titel - die de lading niet zo dekt - De magie van het het nietsdoen van Jeffrey Wijnberg.

Wijnberg is een psycholoog die de provocatieve wijze heeft grootgemaakt in Nederland. En die methode ligt mij wel.

Hij pleit in dit boek voor de herwaardering van het nietsdoen; toekijken, afwachten, diep ademhalen, lachen, huilen, uitrusten, bijslapen, afleiding zoeken of gewoon een beetje dagdromen. Iets de tijd geven, vraagt geduld. Maar dit geduld wordt meer dan eens beloond.

Hij stelt ergens dat als je alleen denkt in oplossingen, ook je denkvermogen oplost.

En las ik ergens nog de methode die Churchill toepaste, bij problemen:

DELLE

Durch Einfach liessen lassen erledigt.

Oftwel; sommige dingen lossen zich vanzelf op. Dus overal direct bovenop zitten is soms helemaal niet de beste methode.

Die man van het Koetsklokkie wachtte ook geduldig tot hij het beste bod ontving. Het kwam precies op tijd.

Net als mijn roze kersenbloesem die op ontpoppen staat. Precies op tijd. Niet te vroeg, niet te laat. Op tijd.

Afbeelding van Hermann Schmider via Pixabay 

Celebrity Painting Challenge

Donderdag-avond was op BBC1, om 21.00 uur de eerste aflevering van Celebrity Painting Challenge.

Erg fijn programma, vooral wanneer het om schilderen gaat. Dan kan ik helemaal wegdromen en me inleven in zo'n programma. Die 'bekende Britten" neem ik op de koop toe.

Leuk om te zien hoe de deelnemers aanwijzingen kregen van pro's. Die ik al kende van dat andere leuke BBC programma over schilderen (voor amateurs) waar ze het format nu van gebruiken in het Nederlandse programma op de zondag: de Nieuwe Rembrandt.

De jury is ook bekend, een dame die bekend staat om haar portretten, Daphne Todd OBE en Lachlan Goudie en nog twee coaches, waarvan eentje zoals altijd in zijn rode overall. 

Ik neem aan dat we op de Nederlandse tv dit format binnenkort ook wel zien. Kunnen ze Viola Holt weer inzetten.

Vandaag nogal sloom wakker geworden, want droomde zelfs over een toestand waarin je kan komen als je tussen wal en schip valt en je schulden 'niet zo groot' zijn dat het gemeentelijke schuldhulpbureau in aktie voor je komt. Ja...over een maand of zo een eerste afspraak. Met een adviesje. Dat je openstaande rekeningen dan al weer zijn opgelopen, door de boetes en de incassokosten. Klote-systeem. En dan begrijp en spreek ik nog goed Nederlands. Hoe is dat voor iemand die dat niet kan. Die door alle stress ook nul inzicht meer heeft in wat voor nesten hij of zij zich heeft gewerkt. Of niet gewerkt, want geen werk meer tijdelijk. En dus geen inkomen. En de weg niet weet naar hoe dan wel.

Ik weet waar ik kan aankloppen, maar dan nog duurt het voor mijn gevoel eindeloos voordat 'men' eruit is hoe nu verder. Aangevraagd half januari, ingaande half februari. Nu begin april nada de noppes. En of dit 'normaal' is?? Nog maar weer de post afwachten, maar de postbezorger slaapt altijd eerst uit en komt dan ergens eind van de middag nog eens iets in de bus gooien. En aangezien onze gemeente twee postbezorgdiensten gebruikt, weet je al helemaal nooit waar je aan toe bent; om het nog leuker te maken.

Werd wakker en zei tegen mijzelf dat het vrij zinloos is om me daar zorgen over te maken. Kom liever in aktie. Op wat voor manier dan ook. Wees van betekenis.

Dankbaar dat ik koffie kan maken (en er dus geld voor koffie is) en zelfs nog een lekkere volkorenboterham met sla ertussen heb.

En een kring van mensen en familie om me heen heb die werkelijk om me geven. En ik om hen. Kleine kring hoor, maar wel eentje die bestaat uit oprechtheid en liefde. En dat is alles wat telt.

He meisje!!

De meeste jaren deed ik mee en ging ik ook treinen met het boekenweekgeschenk. Soms was dat dan ook letterlijk alleen treinen. Ik kwam het station niet uit. Of de trein. Durfde dat niet. Vond ook dat dit niet voor mij was; iets leuks beleven. Had ook nergens henen te gaan en al helemaal naar niemand. Dacht ik. Was ik van overtuigd. Dat er niemand op een spontaan bezoekje van mij zat te wachten. Of een niet spontaan bezoekje. Dan genoot ik maar van het wisselende uitzicht. Heen en weer, heen en weer. Wel een beetje sneu.

Of dat mensen schrijven dat ze niet van spontaan bezoek houden en ik dat dus onmiddellijk op mij betrok/betrek. Of een lege agenda willen en willen houden. En ik ook dus dacht dat ik geen volle agenda mocht veroorzaken.

Of dat ik dat wel eens had gedaan, een spontaan bezoekje en dan was er niemand thuis. Of kwam het niet uit. (Wat ik uiteraard kan begrijpen, maar het is de pest voor spontaniteit).

Dus liet ik het maar en liep met mijn ziel onder mijn arm allenig door een museum. De snik van Andre Hazes verzon ik er zelf maar bij. Maar die dreef als een soort van stripballon zonder tekst (maar met snik!) boven mijn hoofd.

Nu snap ik beter dat ik last van allerlei angsten had en ik dat gevoel wilde vermijden en dat is nu stukken beter. Maar sluimert nog wel merk ik. Vooral als ik moe ben of in de piekermodus zit.

Vorige week had ik een aantal afspraken in mijn agenda staan en eigenlijk stond ik de gratis-treindag op dat ik niet weer 'eruit op' wilde. Sowieso....wohin?? Maar ook: waarvoor. En wie zal dat weer betalen, Zoete Lieve Gerritje. Want toch eerst weer naar een station reizen. En nee, dan ga en durf ik (nog) niet op de fiets. Voor het eind(je) fietsen niet en voor het risico dat mijn fiets daar gejat wordt niet. Ja, ik weet het, ik beperk mijzelf enorm. Ik doe het allemaal zelf. Eigen schuld, dikke bult.

Ook geen zin in geconfronteerd te worden met 'gezellige groepjes'. Of gezinnen. Zelfs geen zure.
Maar ook geen zin in een lek in mijn energie.

Dus vertelde ik mijzelf dat er niks hoeft. Dat het boekenweekgeschenk weliswaar in mijn bezit is, maar dat betekent nog niet dat ik er weer op uit moet trekken. En zeker als ik geen plan heb. En al zo'n voorgevoel heb van een hoge zieligheidsfactor, die ik er zelf op plak.

Ga in je tuintje rommelen. Lees een boek. Doe niks. Kijk terug op een paar dagen oppassen op je lieve kleindochter wat heerlijk was en zij was wederom heel schattig. En al blij met een gratis Ikea potloodje. Met vers geslepen punt. En drie vouwblaadjes. Of een leuk kleurboekje in de vorm van een konijn. En dan lekker buiten de lijntjes kleuren!

Als een kleine Najib Amhali riep ze naar een kindje in het speeltuintje: he..meisje! Meisje...Meisje.... (het broodje verzon ik er zelf bij). En uitgebreid kijken naar de bomen en de bloemetjes.

Ben achteraf blij dat ik die zondag besloot nergens heen te gaan. Want deze week is alweer - voor mij dan he, misschien lacht een ander zich rot om mijn 'drukte' - druk genoeg. Ook druk in de zin dat ik nog niets weet over die Participizzapunt. Of ik 'm krijg. Of niet.

Dus begon de dag maar met een ouderwets lied in mijn hoofd, in het kader van dat ik vooral kan kijken naar wat er wel goed gaat. Dus dank U voor deze nieuwe morgen!

En nu maar koffie maken gemaakt(fijn dat dit ook nog gewoon kan) en de rest van de dag beginnen. Gewoon mijn lijstje afwerken, kijk vooral naar je financiele status - GEEN achterstanden noch schulden - en wees blij dat je dat goed in de peiling hebt en houdt. 

He...meisje....meisje....je bent goed bezig!!

Wittebroods-dag

Nog bedankt voor alle goede wensen voor mijn huwelijk. De wittebroodsdag duurde maar 1 dag, heel 1 april namelijk.

Maar jullie hadden kunnen weten dat het Fake News was, een 1 april grapje, want: