Zo keek ik naar Good Girls, Ozark, La Casa de Papel, Breaking Bad, Marcella.
Toch is die grens (en wat is die grens dan?) overstappen of milder gezegd wat verleggen voor heel veel mensen misschien wat vager dan je nu denkt.
Want als je niet betrapt zou kunnen worden, zou je het dan wel doen? Een misdaad plegen die nooit opgelost zal worden.
Zou dat het makkelijker maken. Een greep in de kas te doen, je schoonmoeder een duwtje te geven op het perron, overwerken in horizontale stand of te liegen op je CV? Dat laatste gebeurt trouwens regelmatig. Er zijn namelijk maar weinig mensen die nog daadwerkelijk naar diploma's vragen. Je kan zelfs diploma laten 'maken'.
Wat die series doen is de hoofdpersonen die wel die grenzen overgaan zo sympathiek mogelijk te laten lijken. Met een leuk gezin. Bijna 'normaal'. Of een reden laten hebben om grensoverschrijdend bezig te zijn.
Een zwaar ziek kind die dure medicijnen nodig heeft bijvoorbeeld.
Of de bedreiging van de veiligheid van hun gezin door drugsbaronnen.
"I did a terrible thing, but I did it for us".
Of juist dat er geen gevolgen meer gedragen hoeven te worden want binnenkort ga je toch dood aan jouw ziekte. Dus niets meer te verliezen. Nu pas durf je los te laten, misschien wat meer jezelf te worden. Niet door dat jatten of moeiteloos moorden, maar wat minder binnen de lijntjes kleuren.
Wat denken wat jullie wel zouden doen wat je nu wel laat, als je nooit betrapt zou kunnen worden. Echt nooit dus. Dat betrapt worden.
Vertrouw nooit de zeer keurig nette mensen. Juist die knijpen alle katjes in het donker. Zo had ik ooit een collega. Iedereen vond hem enorm aaaaardig. Nooit was iets hem teveel. Zoveel 'hart' voor de zaak ook. Veel overwerken. Nooit te laat. Keurig gekleed. Bijna de ideale schoonzoon.
Hoorde ik later dat hij betrapt was op het bezit van kinderporno. Op zijn werklaptop. Nogal dommig om daar die zooi op te zetten. Uberhaupt om je daarmee bezig te houden.
18 opmerkingen:
Je zet me aan het denken
Ik ben echt iemand die niet kan liegen of tegen de regels in kan gaan. Dus als ik een regel overtreed is dat vooral omdat ik die regel nog niet ken. Denk niet dat het makkelijk is om zo'n heilig boontje te zijn want dit levert mij best problemen op die ik met liegen of vals spelen had kunnen voorkomen.
Maar dan kan ik mezelf niet meer in de ogen kijken...en tja, dan maar problemen.
Ik heb het me nooit afgevraagd. Wel hoe ik me tijdens de bezetting gedragen zou hebben. Een antwoord heb ik niet
Ieder mens kan over de grenzen gaan, als die drempel weg is. Geen idee wat ik zou doen. Misschien wel Robin Hood spelen, of een harem stichten...
Voor mijn kinderen en kleinkinderen, voor allen die me lief zijn, zou ik veel dingen kunnen doen die ik normaliter nooit zou doen.
Eerlijk? Ik heb wel eens dagdromen over de perfecte moord. (OOhOO, errrug!) Ik heb er tenslotte genoeg boeken over gelezen.. hahahaha. Sommigen in mijn omgeving .... zou ik wel wat kunnen doen tsja! En sommige mensen daarbuiten ook. Ik denk ook dat ik wel over het randje zou gaan als 1 van mijn kinderen in gevaar zou zijn,of iemand anders die ik liefheb. Of in een oorlog. Nee, ik heb geen illusies over mijzelf.
Iedereen gaat wel eens over een grens. Zij het vaak onbewust. Vergeten wat op te geven bij de belastingdienst, of per ongeluk een artikel vergeten te scannen bij de zelfscan kassa, etc etc.
Allemaal mogelijk, het gaat pas mis als mensen er een slaatje uit willen slaan en het doelbewust gaan doen, want als je eenmaal het gewend bent schuift die grens steeds verder op.......
Oh ja, het is goed dat er van buiten aan mij grenzen worden gesteld. Want sommige mensen zou ik bést iets aan kunnen doen, als ik ermee weg zou komen. Ik vind het soms heel erg moeilijk dat mensen in dit leven wegkomen met misbruik op allerlei manieren - en ik weet niet of ik het recht niet een beetje zou willen helpen, als ik er niet voor gestraft zou worden (gelukkig blijft het tot nog toe bij fantaseren....)
Een treffende opmerking van Maarten 't Hart over het boek van Rutger Bregman 'De meeste mensen deugen' (https://www.youtube.com/watch?v=-bWxUIxS09Y): de meeste mensen deugen, zolang ze niet beproefd worden.
Hmm, ik vrees dat al mijn passief-agressieve gedachten dan wel eens actief-agressieve acties zouden kunnen worden ;-)
Op mijn Aso- bucketlist staat o.a. het al fietsend kapottrappen van de buitenspiegel van asociaal geparkeerde auto’s (half op de stoep, met twee wielen op het gras, of zelfs met vier wielen), het omver trappen van de elektrische scooters die met wel vier per plek overal in onze wijk zo zichtbaar mogelijk geparkeerd staan, ook als dat betekent dat ze midden op de stoep staan - wat een geluk toch dat niemand in een rolstoel zit, achter kinderwagen of rollator loopt! En verder zou ik het leuk vinden om vervuilers van het park te stalken en vuilniszakken vol rotzooi voor hun voordeur leegte storten.
Best nog wel braaf dus. En vooral getriggerd door hufterigheid.
Leuke dingen die ik graag zou doen zijn: een sleutel jatten van het zwembad en altijd met vrienden of in mijn eentje gaan zwemmen als ik er zin in had; bij totaal onbekenden op de bruiloft binnenvallen en lekker mee “smikkelen en smullen” (in gedachten spreek ik dit uit met de stem van Lowieke de Vos uit de Fabeltjeskrant) en brutaal & joviaal iedereen feliciteren en zoenen; of, nee, én een hele fijne, dure auto jatten en er eens een fijn dagje mee gaan toeren.
Braaf, hè?
Kasade
Hebben we niet allemaal een donkere kant?
Als ze met hun poten aan je kind zitten bijvoorbeeld.
of aan iemand anders die je lief is.
Ik twijfel er niet aan dat ik in een vreselijk mens kan veranderen als ik zoiets zou meemaken.
Hem 3 keer iemand geslagen die een van mijn honden sloeg.
Zonder na te denken, knal.
Jammer dat de ene een kind van 6 jaar was maar die schopte mijn hond in zijn buik en ja ik sloeg.
Heb mij toen reuze populair gemaakt bij de schoonfamilie.
Nooit spijt van gehad, zou het zo weer doen.
Is trouwens helemaal goed gekomen hoor met die familie.
Ik heb me al zo vaak afgevraagd hoe ik me tijdens WO II zou hebben gedragen? Zou ik net zo dwars zou als in het dagelijks leven om me schikken naar de wens van de vijand? Ik heb geen idee...
Er is een country liedje dat gaat: 'No one know what goes on behind closed doors,' daar doet dit me aan denken.
Maar bij zowel Breaking Bad als Good Girls zie je ook hoe goede mensen kunnen afglijden. Door omstandigheden. Ik vind dat interessant!
Geen idee of ik dat zou kunnen, ik kan niet tegen liegen en bedriegen, ben zo vaak bedrogen en ik snap niet dat iemand zoiets een ander aan kan doen. Ook kun je je inderdaad heel erg in mensen vergissen. Jaren geleden was er in het complex op GC waar ik met ex een studio had een klusjesman. Ontzettend aardig en altijd vrolijk. Deed het zwembad, maakte de omgeving rondom schoon. zette bedden klaar, was altijd behulpzaam. Dol op alle kinderen. Ging als hij vrij was ook wel met ze spelen en zwemmen in het zwembad. Onze kleindochters waren nog klein. Opeens was hij weg, bleek hij vast te zitten wegens misbruiken van kinderen. Nooit meer gezien die man. Echt doodeng.
Er komt bij die series altijd een moment dat ik ze niet meer sympathiek vind. Bij Breaking Bad bijvoorbeeld, leefde ik heel lang met de hoofdpersoon mee. Maar op een gegeven moment was hij niet ziek meer, hij was gewoon een keiharde crimineel geworden, die niet meer kon stoppen met moorden en intimideren. Inmiddels was het voor de kick. Toen kon ik er niet meer naar kijken.
Ik denk heel vaak lelijke dingen, ben gewoon maar een mens.
Ha Cellie,
ja... die serie Good Women... jij raadde die destijds aan.
Ik ben er aan begonnen en nu in de laatste serie, op de helft.
Zal het missen als het klaar is.
En het is gek: inderdaad worden ze heel sympathiek afgeschilderd. Je leeft met ze mee...
Een mens zit raar in elkaar...
Groetjes van Marlou
.
Het moet natuurlijk: "Good Girls" zijn...
Een reactie posten