Laatste dag van 2023

Genoten van het oppassen en vooral spelen met mijn kleindochters. Ze vonden de Kerstboom heel erg mooi, ik moest wel tien keer horen dat dat ding bovenop een Piek heet. En de jongste wilde eigenlijk alle ballen even bestuderen, vasthouden en bewonderen. 

Had al eerder die week nog wat glitter knutselspul (nee, niet dat losse in een buisje, want dan weet ik al dat ik tot 2027 overal glitters terugvind) gekocht. Nu vooral in de vorm van tape en glitterkarton. 

Slapen wilden ze het liefste allemaal bij mij in mijn bed. Niet in het logeerbed dat klaarstond op mijn kamer. En dan met de grootste Bambi-ogen zeggen dat ze bang zijn...waarvoor wisten ze eigenlijk niet, maar mag ik bij jou in bed Oma? 

Ach...wat zou het bommen. Gezellig is het en een warm en veilig gevoel voor de meiden. Ze hoorden de wind rondom het dak - dat was nieuw, want in een appartement hoor je dat minder en vooral door de schuine ramen hoorde je de regen en wind stukken harder. En af en toe vuurwerk. 

In de ochtend samen ontbijten. Lekker hen alles zelf laten doen. Dus nogal een knoeiboel. Maar een doekje erover en klaar weer. Haalde de knutselspullen tevoorschijn en de oudste is echt creatief, die ging direct mooie kaarten maken en wilde daarna voor haar nieuwe Barbie in nogal een saai jurkje een nieuwe outfit maken. Met glitters. Ook glitterhakken wilde ze maken. 

Uiteraard ook lekker buiten spelen als het weer het toeliet. Want het regende nogal. Buiten bellen blazen. Of een nieuwe pot vogelpindakaas in de houder doen. 

Naar een ander speeltuintje geweest dan normaal, want men was de vloer aan het egaliseren met een enorm lawaai makend apparaat. Maar voor de dames altijd weer leuk om nieuwe dingen te ontdekken. Hoger schommelen, harder ronddraaien. Lekker hun energie kwijt.

Thuisgekomen de jassen weer zelf ophangen aan hun eigen kapstokje (speciaal voor hen gemaakt op hun hoogte) en de schoenen ook weer in de gang en slofjes aan. En verder met knippen, de jongste is helemaal dol op knippen. Tot ze ook even wat van het haar van haar zus afknipte. Of bijna in haar eigen oor knipte (hoe dan?). Altijd lachen met ze. En op tijd de zooi een beetje indammen, gemorst drinken opvegen. En klaar met bouwen met Lego, dan alles graag weer terug in de doos doen. Er ligt denk ik nog een duplo-auto onder de bank, maar die komt wel weer tevoorschijn. 

De hele dag nul schermtijd. Nul. Gewoon spelen, lezen, voorlezen, fantaseren. Niet passief kijken. Toen hun moeder ze kwam halen wilde ze liever nog een nachtje blijven. Dat is toch heerlijk om te horen. Dat ze het fijn vinden hier. 

Verbaas me erover dat ik kennelijk zoveel slaap nodig heb. Sta ik op een werkdag op om 05.30, nu kan ik zomaar rond 09.30 wakker schieten.  En ik ga niet echt mega-laat naar bed. 

Ook nog bij mijn moeder langs geweest. Om zelf te constateren hoe het met haar gaat in plaats van de nogal drammerige en wij weten het het beste berichten van broers en zus als waarheid aan te nemen. Er is geen waarheid trouwens. Alleen onze eigen perceptie daarvan. Ook mijn idee van hoe het echt is, zal wel niet helemaal kloppen.

De rollator stond ingeklapt in de gang. Had mijn broer met haar aangeschaft. Vond ze wel aardig dat hij dat had betaald. Nou...mam; jij hebt dit betaald hoor. Ze wist er niets (meer) van hoe dit gegaan was. Kennelijk toch gepind, dat zag ik al eerder in haar bankzaken. Dat zal mijn broer wel hebben gedaan. 

Maar mijn moeder snapt daar echt de ballen van. Wel wist ze nog dingen over mijn Finse broer van verleden jaar te vertellen (zonder hints van mij) en dat ze binnenkort jarig zou zijn. En hoe jammer het is dat haar zuster overleden is. Wie kent haar verleden nog?

Vroeg wanneer ze de rollator gebruikte. Ze doet nog steeds de boodschappen met haar fiets aan de hand en dan de boodschappen in haar fietstassen. Ook naar de kerk lopen met rollator is niet nodig, want een leuke jongeman komt haar ophalen en dan loopt ze gearmd naar de kerk. Ze had het ding dus helemaal nooit gebruikt.
Ook stond er een klok voor Vergeetachtige Bejaarden op haar bureautje. Kon ze direct zien welke dag het was en hoe laat en welk jaar. Wat een uitermate lelijk ding plastic ding. Ja, maar ik wil dat niet hoor en dan neemt je zuster hem maar weer mee. Die had dat bedacht. Echt niet. Zo gaat het namelijk al jarenlang. Er wordt iets meegenomen. Leuk he mam en mam mag de rekening betalen, ook al vind ze het niet leuk, niet nodig. Maar in plaats van dat ding tegen de muur te smijten, gedoogd ze het.

Het standaard antwoord. Tegen mij. Tegen de rest zegt ze, om van het gezeur af te zijn zo vertelt ze, dank je wel of is goed. En gebruik het ding vervolgens niet. Maar eigenlijk doet niemand het echt goed of fijn in haar boekje. Dus ik dan ook niet.  Maar ook dit is gedrag wat ze al jarenlang vertoont. Niet werkelijk zeggen wat je dwars zit, wat je echt wil. Maar wel mokken. En ik snap dat dit gedrag is ontstaan om tijdens haar huwelijk mijn vader 'rustig' te houden. Wat dat had een psychiater ook tegen haar gezegd is haar uitleg. Ze moest mijn vader voornamelijk heel rustig houden. Geen opwinding, boosheid of dat soort zaken. 

Verhalen over haar vader, een strenge man in mijn kinderogen, die op het laatst van zijn huwelijk bij haar moeder weg wilde naar een andere dame. Bij hen in de straat. Alle plannen lagen er al. Toch niet doorgezet. Niemand wist hiervan. Pas na zijn dood sprak mijn moeder met die andere vrouw. 

Goh...dan ben ik de enige kennelijk die wel uit een slecht huwelijk durfde te stappen. Wel de consequenties accepteert ook al zijn die soms nogal pijnlijk. Maar nog pijnlijker zou het zijn om mijn kinderen op te zadelen met mijn probleem van schijterigheid.

Was blij dat ik mijn eigen tijdsgrenzen in de gaten hield en voor mijn doen op tijd weer naar huis ging. Of eigenlijk te vroeg voor korting voor reizen buiten de spits.

Iedere keer als ik via de mooie lanen weer terug naar huis loop, naar het station, vraag ik me af of dit de laatste keer is. Woont ze er dan nog steeds? Of leeft ze nog en hoe ziet haar leven eruit. Kan ze nog zelfstandig in haar huis wonen? 

Nu heeft de buurtgek van de straat hier een grote partytent op 4 parkeerplekken gezet. Daarmee dat stukje van de straat tot asodorp gemaakt. Zijn ManCave in de tent, lekkere grote speakers ook en buiten brandt al vanaf de ochtend in een groot oud olievat de eeuwige vlam. Gevoed met allerlei sloophout uit zijn achtertuin. Lekker nat hout, dan geeft dit zo'n fijne geur in de hele straat. Het regent nu en dan, maar dat mag de pret niet drukken. Uiteraard heeft zijn zoon de grootste klappers van de straat. Hoe leger het hoofd hoe grootster de vuurwerkknallen. Wat een aso's. 

Straks maar de gehoorapparaten uit laten. Ik investeer liever op Oudjaarsdag in een goed doel dan voor honderden euro's de lucht in te knallen. 

Rommel de avond door, kijk wat op Netflix. En hoor de Hazes en consorten muziek boven de knallen uit in de straat. Zelfs zonder hoorapparaten in. 

Wat een bijzonder jaar was dit. Voor de derde keer grootmoeder mogen worden. Het gaat goed met mijn kinderen en hun kinderen en hun geliefden. En eigenlijk is dat waar leven en leven doorgeven om draait. Liefde. In het donker toch het Licht blijven zien. 

Blijf dat zien!

Fijne dagen

Eerste Kerstdag ben ik alleen en ben van plan daar uitermate lui van te gaan genieten. Want zo fijn dat er geen verplichte nummertjes zijn. Van de week pas ik op mijn kleindochters, want de opvang heeft ook vakantie. Komen ze lekker een nachtje logeren. Kijk er nu al naar uit.

Wens jullie allemaal het soort Kerstdagen die bij jullie passen met de mensen die je lief zijn. Of alleen, maar hou dan in ieder geval voldoende van jezelf. 

Heel erg bedankt voor het trouwe lezen van dit blog. Stel ik heel erg op prijs. En vooral jullie wijze commentaar. 

Image by Monika from Pixabay

Mazzelkont

Bij de supermarkt kon je een gratis mini-kerstboompje in een pot meenemen. Stonden aan het eind van de kassaband. Heerlijke Kerstgeur, gewoon gratis! 

Nu nog een paar kabouterballen vinden. 

Image by Monika from Pixabay

Vond de tijd om een mooie Zweeds uitziende Kerstster met lichtjes (op een timer vond ik uit - vrij laat, dus batterijding kan er gewoon in blijven; hij gaat automatisch aan en ook weer uit; zo handig!) op te hangen. Wel een trapje nodig om bij het ophangpunt te komen, maar doe maar gewoon. Blij met het resultaat. Er komt hier niemand hoor, maar om mijn ziel te verwarmen. 

Maak me klaar voor de Kerstbrunch met mijn kinderen en kleinkinderen in de stad van mijn zoon. Hij regelde dit allemaal, zo fijn! 

Kocht met de Kerstmarkt in die leuke winkel een kadootje voor schoondochter, maar toen ik het wilde inpakken, zag ik dat ik het had vergeten in de winkel. Het was ook enorm druk toen. Dus toch van de week weer teruggegaan (ik bewaar altijd alle bonnen) en uitgelegd aan de jongen aan de kassa. Dat ging zijn besluitvermogen te boven en hij verwees naar die "lange meneer". Legde mijn probleem uit en hij kon me vertellen dat ze toen inderdaad een item bij de kassa overhielden. Dus pak maar een nieuwe! Zag nog wat mooie kaarsen dus nog erbij gehaald en die werden met zeer veel liefde ingepakt. Duurde wel 3 x zo lang als bij een 'gewone'winkel, maar boeien. Steun ze graag.

Mijn dochter komt me straks ophalen, hoewel ik ook makkelijk met de bus kan. Maar ze doet het graag zegt ze.  Extra fijn, want het regent inmiddels (alweer).

Mazzelkont ben ik. 

De Hoop mag de ziel niet verlaten

Mijn zoon gaf me gisteren door dat de kinderarts mijn kleindochter heeft nagekeken en aangaf dat ze hier zelf weer kan uitkomen. Alles ziet eruit als een gezonde en goed groeiende baby. Thuis bij haar ouders in haar eigen bedje. 

Maar kan me zo goed voorstellen dat rustig slapen voorlopig even een uitdaging is voor mijn zoon en schoondochter. Je ligt toch te luisteren of alles goed is. Of de ademhaling niet hapert of anders klinkt. 

Die roze wolk zijn ze met een dreun vanaf gevallen. 

Werd al ik om 05.00 wakker en ook al eerder. Nog steeds onrust in mijn lijf. Gisteren tegen mijn eigen idee niet alle losse eindjes netjes vastgemaakt op mijn werk. 

Er was nul kerstsfeer. En meestal regel ik wel iets, maar daar had ik nu en geen puf voor en geen zin in. Dus gisteren was het alleen maar werken, werken en doorwerken. 

Leidinggevende zat de hele week al te mokken want hij had vrij gevraagd de laatste dagen van deze week, maar dat mocht niet, want er moest een leidinggevende aanwezig zijn. En toch ging hij eerder weg. Gaf niet eens aan dat wij ook wel een uurtje eerder mochten stoppen. Echt geen gevoel voor dit soort zaken.

Dus wel op tijd gestopt, niet meer doorgewerkt om alles 'perfect' achter te laten. Laat maar. En de hele dag veel, heel veel tijd geïnvesteerd in de stagiaire, die aangaf steeds beter te snappen waarom ik de zaken op een bepaalde volgorde doe en hoe het belangrijk is te focussen en methodisch te werken. Gelukkig hadden we in de ochtend samen wel even wat meer ontspanning (naast werken) en kon ik van haar ook weer veel leren. En van een fijne collega van de opdrachtgever. Dat gaf dan weer positieve energie.

Uiteraard had ook mijn laatste trein naar huis voor mijn vakantie weer een riante 10 minuten vertraging. Tuurlijk! Dus was nogal gaar toen ik gisteren later dan normaal mijn huis inrolde en ook nog bijna weggewaaid was op de fiets. 

Werd verdrietig door het (te verwachten) eind van de serie Maud en Babs. Zie de overeenkomst met hoe het met mijn moeder gaat. En hoe we als gezin verdeeld zijn hierover. Werd opgewonden over een Kerstkaart van mijn moeder, maar bedacht en geschreven door een broer of zijn vrouw. Ik vind dit verschrikkelijk stom. 

Stuur dat dan niet. Mijn moeder - naar hun zeggen - stelt alles uit en in hun voortvarendheid hebben zij dit dan maar gedaan. Bah! Is niet de tekst van mijn moeder, niet haar handschrift. Laat maar. Accepteer dan dat zij dit niet meer doet. Of kan. Is prima voor me. Ze was mijn hele verjaardag ook vergeten. Geen kaart, geen telefoontje of iets. 

Ik heb mijn kerstkaarten ook riant laat geschreven en verzonden. En ja, misschien ook wel aan het aftakelen he.

Vanochtend schoot ik wakker en bedacht me dat ik nog geen presentje voor de krantenbezorger bij de deur had gehangen. Doe ik altijd, want ze bezorgt altijd elke zaterdagochtend de krant door weer en wind en op tijd en weet ook dat haar inkomen niet zo riant is. Dus snel aan de deur gehangen en ze heeft de krant bezorgd en presentje (nou ja, envelop met kaart & inhoud) meegenomen. 

Zou het liefste me onder mijn dekbed willen verstoppen. Warm, donker en veilig. De wereld buiten sluiten. En vooral alle lelijke, angstige, pijnlijke en afschuwelijke zaken niet hoeven meemaken. 

Toch maar onder de douche gesprongen, de was opgeruimd, koffie gemaakt en aan de dag begonnen. Kerstmuziek opgezet. En de kachel wat hoger. 

Mooie column gelezen: Hoop 

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Gekke Henkie

Ben nog niet echt in de feestelijke stemming. Te druk nog op mijn werk en ook nog te druk in mijn hoofd door hoe mijn familie (nou ja de "slechte" helft dan) heel voortvarend de zaken rondom mijn moeder regelt en de regie naar zich toe heeft getrokken. Nul ruimte voor input van de anderen (afvallige 3 anderen).

Wat mij altijd opvalt is dat alle mini-bonnen gedeclareerd worden. Dat als er iets voor de veiligheid in huis aanbevolen wordt door een geraadpleegde ergotherapeut, mijn moeder alles kan betalen. 

Geen kind die zegt; Mam....regel ik (en betaal ik) voor je. Zo kan je goede sier maken op kosten van je moeder. Die toch op alles "Ja hoor kind, is goed" zegt, want a. ze wil geen ruzie en b. besef van kosten heeft ze niet echt meer en c (volgens een goede vriendin van mijn moeder ook) ze vindt dit ook wel heel makkelijk. Dus waar maak ik me druk om eigenlijk. 

Als ik zou willen langskomen met Kerst dan moet ik dat eerst met het cluppie afstemmen, die haar al in de zomer geclaimd heeft en die afspraak in de agenda heeft gezet. Van enige spontaniteit is geen sprake meer. 

Doet me zo enorm denken aan toen mijn vader dement was en in het verpleeghuis woonde. Mijn broer was altijd gebrouilleerd met hem en andersom, vroeger sloegen ze elkaar verrot, later enorme ruzies met schreeuwen en uitschelden en dan bleef die broer makkelijk heel lang weg van bezoekjes aan zijn ouderlijk huis en nu vader een oudere demente man was geworden, toen ging die broer opeens vader-zoon dingen met hem doen. Wat iedereen moest weten, hoe fijn het was. Ja, koekkoek, mijn vaders geheugen was kapot dus een andere man. Breekbaar en beïnvloedbaar. Serveer mijn vader een hazelnoottaartje en hij was zo mak als een lammetje.

En die constante toon in de mail. We MOETEN voor onze moeder zorgen. Nee....ik wil dat (en soms wil ik dat helemaal niet dus), maar ik moet niets. Hou toch op om mij de les te lezen!

Vergeten is kennelijk dat ik bij iedere heupoperatie weer zorgverlof nam. En bij haar in huis voor haar zorgde. Als enige. Kon ik dus salaris inleveren. Nee, niet gedeclareerd. 

Of toen haar baarmoeder verwijderd werd. Ik nam ook toen alweer zorgverlof en bleef bij haar in huis. Al die mensen die nu zo goed zorgen, heb ik toen niet gezien, behalve Steelzus, maar die had toen al permanent geen werk en dus meer tijd dan ik. En ze woont op 5 minuten fietsen.

En ik zorg ook, maar ik denk niet zo geweldig en fantastisch als die drie. Niet te geloven hoe goed ze bezig zijn! Ook zo zichtbaar voor de buitenwereld. Kijk ons eens goede kinderen zijn. Precies zoals ze thuis meekregen.

Wat uiteraard een thema is in onze familie-dynamiek. Doe goed, doe vooral normaal en dan pas wordt er van je gehouden. Spreek je je uit of bespreek je moeilijke zaken of ga je je eigen pad dan ga je in de ban. Rotmeid! Rotkind. Ondankbaar en nog dik en lelijk bovendien.

U begrijpt dat er weinig van mij gehouden wordt. Maar dat is was voor mij al vrij normaal. 

Heb moeten leren wat liefde is, houden van is. Hoe je dat geeft en ontvangt. Onbaatzuchtige liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Ook houden van mijzelf. Ik hoop dat ik die levensles beter heb doorgegeven bij in ieder geval mijn kinderen en nu de kleinkinderen. Ik blijf student hoor. Constant bijlerend. Heb niet het idee dat ik klaar ben met leren. Hooguit diploma watertrappen. 

En och...hoe stompzinnig is bovenstaande als je hoort dat je jongste kleinkind ademhalingsproblemen had/heeft, waardoor er in de nacht een ambulance werd gebeld. 

Image by 5921373 from Pixabay

Waar heb ik het dan over. Wat doet er dan echt toe? 

Sigarenboer

Nee, geen salarisverhoging (buiten wat vrijwel iedereen in het bedrijf krijgt door het eindelijk uitgerolde salarishuis, waarvan ik al opmerkte tegen het hoofd HR bij het introductiepraatje dat dit eigenlijk een Tiny Huis is, gezien de hoogte van de salarissen). Geen ruimte voor meer werd er gezegd. 

Deze verhoging is ook eigenlijk, in mijn administratieve boekje een inflatiecorrectie. Die we niet krijgen. Dus blij met een paar procentjes?? De bijstand stijgt bijna met hetzelfde percentage ter vergelijking.

Dus een enorme sigaar uit eigen doos naar mijn mening en gevoel (en berekening). 

Image by Ba-Su from Pixabay

Kreeg wel een aardige kerstkaart met nog fijnere complimenten daarin van mijn leidinggevende, maar ja, was vanochtend bij de Albert Heijn en die betaalkaart accepteerde men daar niet!

Geen tijd voor blog vanwege herdenking vandaag

 Las dat het Wereld Orgasme dag is. 

Artikel over deze dag

Wat moet ik me daar nou bij voorstellen? Actief herdenken dan maar.

De duffe en de slome

Razend druk weer op mijn werk en helemaal nu ik de stagiaire alles moet uitleggen. Laat haar vooral veel zelf doen, maar ze blijft nogal onzeker en niet onthouden wat ik heb uitgelegd en ook nog eens in een handboek soldaat MET plaatjes heb toegelicht. 

Als ik haar vraag één taak de hele dag uit te voeren, blijft het toch liggen. Geen tijd, geen aandacht, terwijl ik dat bordje gewoon erbij draaiende houd.

Volgende taak gaat ook moeizaam. Vooral omdat ik moet controleren of het correct is gedaan. 

Telefoon idem; geen headset nog. 

Kan af en toe wel even gillen: NU EVEN NIET. Maar ja, dat geeft ook weer zo'n gedoe. En is niet fair of aardig naar de stagiaire toe (die kan er ook niets aan doen). Dus werk ik nijver door. Weet goed wat prioriteit heeft, maar jemig....werk je iemand in en dan weet je al dat ze straks toch weer weg is. 

En mijn kop is ook nogal duf momenteel, dus ik duik maar vroeg ins bed. Alleen.

Morgen Nu nog maar 3 dagen werken en dan is het klaar voor dit jaar. 

Eucalyptus

Als ik me een beetje "Under the weather" voel, dan douche ik altijd graag met een geur van Rituals waar Eucalyptus in is verwerkt. Dan voel ik me verkwikt plus dat die geur me ook aan Dampoo doet denken, iets wat ik dan ook gebruik voor ik mijn bed induik. 

Geen pillen of wat dan ook; alleen dat. 

En een beetje alles in de eerste versnelling doen. 

Jaren terug kreeg ik zo'n mini-cadeausetje van mijn zoon. Daar doe ik heel lang mee. Wat ook weer aangeeft dat ik me niet vaak zo voel. Dat is dan weer positief. Of ik ben gewoon heel knieperig ermee. 

Zag gisteren bij de bloemist mooie kerststukken staan. Dus maakte wat na, met nepsneeuw (vorig jaar gekocht), wat dennenappels en wat blingbling door kleine kerstballen. Alles uit voorraad. 

Wil niets nieuws kopen dit jaar. Heb nog zoveel en wat moet je met zoveel spullen en dan nog meer erbij. Oh nee, nu spreek ik mijzelf tegen. Kocht bij de plaatselijke boekhandel een eikeltje voor in de boom. Als reminder dat er overal Eikels zijn. En misschien ben ik zelf ook wel een eikel. 

De kerstboom uit de kast onder de trap (he...Harry P. jij ook hier??) gehaald en herinnerde me dat ik vorig jaar een stapel lichtjes naar de kringloop had gebracht. Geen ledlichtjes, dus voor mij niet zuinig in gebruik. Misschien dat het een ander minder kan schelen. Maar nu dus nog maar één doosje lichtjes. 

Het grappig is dat het prima uitkomt. Het is allemaal genoeg. Meer dan genoeg. 

Had toen ik vanochtend wakker werd zo'n vaag gevoel dat er wat met deze datum is. Tot ik mijn Kerstengel uit het papier haalde. Oh ja, dit is de dag dat een oud-collega uit het leven stapte. Hoe kon ik weten dat de stad waar zij woonde, ik nu werk. Herinner me nog hoe een chaotische bende het in haar huis, hoofd en keuken was. En confronterend was; want overduidelijk dat ze hulp nodig had. 

Hoe ik enorm heb moeten aandringen dat haar huisarts kwam. De assistente mocht hem niet sturen, want de patient moest dat zelf aangeven. Zelf bellen. Hoe ik, na het consult, waar ik op de galerij ging wachten, want te privé wat daar besproken werd, haar naar de GGZ heb gebracht; spoedconsult (dit is meer dan 12 jaar terug; denk dat je nu het maar moet uitzoeken). Ook daar weer lang wachten en uiteindelijk ook nog naar de apotheek ben geweest. 

Dat mijn manager dat soort dingen niet aankon of trok. Ze dat ook zo zei. Muts! Herinner me ook weer dat bij dat bedrijf ook elke paar maanden er weer een reorganisatie was. Hoppa....hele afdeling eruit. Hoppa, manager weg. Hoppa, 2 afdelingen bij elkaar gevoegd. Hoppa....de kantoortuin. Nooit eens rust. Onveilig gevoel. De stress die ik daar bijna constant voelde kan ik zo weer oproepen. 

Kaarsjes aan, eentje om haar te gedenken en vooral dankbaar zijn voor alle goede, mooi en liefdevolle zaken om me heen. 

Nog Beter Horen Habibi

 Wat een ontdekking! Dat ik via die app van de hoorboer zelf kan regelen hoe hard geluid binnenkomt, maar ook achtergrond geluiden kan dempen. Maar ook rechtstreeks mijn telefoontjes op mijn gehoorapparaten binnen kan krijgen (Geen sandwich methode meer en dan op de speaker) en ook Podcasts kan streamen op mijn ''oortjes" en nu de genoegens ontdekt van via mijn oortjes ook Spotify beluisteren. 

Allemaal via Bluetooth. Zo heerlijk in de trein luisteren naar Kerstmuziek, of lopend naar de bus (maar ik ben nog steeds een knieperd, dus alleen als ik op de wifi van de bus of trein kan of hier thuis op mijn eigen wifi). 

Of als ik in de tuin bezig ben een podcast beluisteren. Heel helder, zuiver en ik hoor ieder hijgje. 

Zo zag ik op instagram een filmpje over de basisstappen van buikdansen. Zo fijn om dat dan even te gaan doen (nadat ik ook al in de tuin lekker aan het werk was geweest). En dan verder op Spotify zoeken naar dat Habibi liedje en dan in het (algoritme aan) Arabische muziekparadijs terecht komen.

Heerlijk. Even het hoofd leeg en de ziel vol. 

De helft

Blij dat ik vanochtend laat contact met mijn Scandinavische broer kreeg. Deze week zouden in zijn bedrijf grote ontslagrondes worden bekend gemaakt en hij was bang dat ook hij zijn ontslag zou krijgen. Al wat ouder en dus duurder voor pensioen etc. Zijn manager is ontslagen, een oud-manager ook eruit. Hij 'mag' blijven, maar hoort komende week hoe de rolverdelingen nu zijn. Zijn hele team mag blijven, maar krijgen een andere manager (dus niet mijn broer meer). 

Machiavelli zou zich in zijn handen wrijven. Prachtig spel van de macht. 

Maakte me een beetje zorgen. Hij zit daar ook maar alleen (geen leuke blonde vriendin!!) en hoe zou dat nieuws (ontslag?) vallen. Of juist dat hij mag blijven. Herken de stress die dit geeft. Bij mij jarenlang (en dan ook nog een laag inkomen en nul vermogen, eigen huis en goederen).

Hij was lang niet te bereiken. Ook niet online. Zag hem al aan een boom hangen bij wijze van spreken. Ja; doemdenker hier. Niet het zonnetje in huis en altijd optimistisch ben ik. 

Wat is dat toch? Dat werk je leven zo beïnvloedt? Of eigenlijk; dat wij dit zo'n grote invloed geven. 

Ook mijn broer wilde op tijd financieel onafhankelijk zijn, maar ja, toen kwam zijn scheiding en moest hij zijn ex-vrouw de helft van zijn vermogen overhandigen. 

Best wel een beetje bitter of geweest, maar heeft hij toch echt zelf toen niet goed geregeld toen ze met elkaar gingen trouwen. En de wet is de wet, dus slikken en dooooor! Ooit vertelde een directeur van een bedrijf waar ik voor werkte, dat trouwen eigenlijk een overeenkomst is tussen de staat en jij. Want ga je uit elkaar (uiteraard was ook hij door een scheiding wijzer geworden) dan bemoeit de staat zich met wat je moet nakomen. 

Ik vond en vind haar een fijne vrouw en haar familie ook en snap ook dat als de liefde op is, je voor jezelf kiest. Maar hij zag het totaal niet aankomen. Zat toen ook al (te)veel met zijn hoofd vooral bij zijn werk. Wat hem ook zo dumpt als het uitkomt. Dus waarom die loyaliteit? 

Maar goed; opgelucht dat hij zich meldde. Want ik hou veel van hem. 

Silent Night

Zag al dat de intercity een stuk kleiner was dan normaal en daardoor ook al veel voller zat, naast de 10 minuten vertraging. Pfffffffffffffffffffffffffffffffffff... Dat werd proppen.

Plekje in de Stiltecoupé. Hoera, wat minder prikkels dan ik de hele ochtend op mijn werk kreeg. Op mijn werkplek had onze opdrachtgever grote (echt grote) groepen clienten uitgenodigd, de hele ochtend lang en die namen ook mijn bespreekruimtes in beslag (dat kon gelukkig; mijn afspraken waren eerder die ochtend al geweest). Druk, veel geroezemoes de hele ochtend en dan ook nog een huilende, smekende client aan de balie bij de collega's. Blij dat de collega er zat die altijd kalmte uitstraalt. 

Maar die trein dus.

Zit je tegen het raam/muur aangedrukt, niet echt ontspannen, dus appeltje eten gaat 'm niet worden. Ook omdat ik mijn tas op mijn schoot moet houden. Man naast me bij het gangpad, die er al zat, begint mee te hummen met de muziek op zijn mobieltje. Zacht, maar wel hard genoeg om toch te kunnen horen zonder gehoorapparaten in. 

Begint hij ook nog op onzichtbare piano mee te spelen op zijn tafeltje naast me. Zo'n zin om die man een por in zijn zij te geven, zodat hij met piano aan de andere kant van het gangpad uitkomt (helemaal niet agressief hoor ben ik!! Haha).

En een dame voor me die lekker een telefoongesprek begint. 

Wat begrijpen zij niet aan het concept Stilte?

De dag erna stond er wederom een zeer kort treintje klaar. Had een staanplaats met uitzicht op een niet volle eerste klas. De tweede klas stampend vol met staande mensen in het gangpad. En dan aankomen op een druk station, nog in de verbouwing. 

Maar nog maar 5 werkdagen te gaan en dan een weekje vrij!! 

Hear hear

Afspraak bij de Hoorboer gehad, want ik merkte dat ik minder goed hoorde. Toestellen nagekeken, mijn oren nagekeken (had zo'n nachtmerrie dat ik ENORME bergen oorsmeer in mijn oren had - niet waar, heel schoon) en opnieuw een hoortest gedaan. 

Daaruit bleek dat mijn gehoor iets achteruit en iets vooruit was gegaan, dus werden mijn toestellen daarop aangepast. Ook werd de app op mijn telefoon gezet en uitgelegd wat ik daar zelf ook allemaal mee kan. 

Zo heerlijk. En dat miste ik bij de eerste afspraak. Alles nieuw en nogal indrukwekkend uberhaupt dat ik gehoortoestellen kreeg en nodig had. Wist ook niet goed waar ik op moest letten, wat ik allemaal moest vragen en te weten komen. Er ging toen een nieuwe wereld voor me open. 

Nu kan ik telefoontjes direct via mijn hoortoestellen horen. Niet op de speaker of het toestel aan mijn oor houden. Maar ook podcasts kan ik luisteren terwijl het toestel ergens anders ligt. Alles via Bluetooth. 

Nu nog uitvogelen hoe de telefoonsoftware op mijn werk ook op die manier te beluisteren is, want daarvoor gebruik ik een headset en dat is echt een crime met gehoortoestellen. De ontvanger zit achter je oor bij het gehoorapparaat. Dus zit altijd met een scheve headset op. Geen porum en ik hoor het alsnog half.

Wat wel weer past bij een halve gare. 

Image by PublicDomainPictures from Pixabay

Je gaat het pas zien als je het doorhebt!

 When you understand why something really hurts, Cellie, it stops hurting.

When you understand you have options, you take action.

And when you get that no one can ever stop you from loving more, you feel the love you had earlier denied.

It’s time to get it on,

  The Universe

Image by Alexa from Pixabay

Transparant

Horendol-makend en ook weer heel typerend hoe de zaken gaan in mijn familie. Een paar uur voordat er een gezamenlijke afspraak plaatsvindt even een appje van een broer dat ik er ook bij kan zijn. Want 'ze' gaan 'eea' bespreken bij mijn moeder.

Wat gaat er dan besproken worden? Wat is eea? Wie zijn 'ze'?

En waarom kan hij dat niet eerder aangeven. Dan kan ik er rekening mee houden. Nu overvalt hij me hiermee.

Nu weet die broer dat ik geen auto heb, dus met OV moet komen. Waar ik de hele week al met vertragingen etc te maken had dus geen trek om dan ook nu weer heen en weer te pendelen plus dat dit weekend ik sowieso had moeten omreizen want verbouwingen aan het spoor en ook nog eens in de regen. Vier uur totaal onderweg heen en terug. Om waarschijnlijk met een enorme kater thuis te komen.

Nu is een huisdier leuk hoor, maar dit is een rotbeest. Die altijd krabt en bijt. En je brokjes niet blieft.

Maar dus alweer dingen gaan bespreken met Incestbroer, Steelzus en hijzelf. En ik heb mazzel "mag" er ook bij zijn en haast me gek en kom dan heel laat thuis van zo'n overlegje. Zij niet, wonen om de hoek. En alles is uiteraard toch al in kannen en kruiken. Die drie bekokstoven samen hoe en wat. Ik word voor de vorm gevraagd, maar op zo'n manier dat het al bijna duidelijk is dat ik er niet bij kan zijn en dan nog. Ik kan dus geen tegenstem zijn.

Snap ook heel goed dat dit de oogst is van moeders Kolen-en Geiten zaaien en met de mantel der liefde incestzaken en nog zowat bedekken. 

Heb dit ook al jarenlang bij haar aangegeven en mijn keus gemaakt, maar ja 'ze houdt niet van ruzie'. 

Dank u de Koekkoek dus. Laat me niet meer gek maken. Ik doe niet meer mee met dit spel. Wel blijf ik opletten of er geen onrechtmatige zaken gebeuren, maar die vinden al plaats. 

Mijn broer moet maar de politiek in. Lekker achterkamertjespolitiek bedrijven. Lijkt hij me zeer geschikt voor. En dan iedere keer zeggen dat hij vooral zo transparant bezig is. 

Nee. Klaar mee. Met die familie-clan. Het maakt me wel verdrietig. En eenzaam door het uitgesloten zijn. Oh ja, dat doen we altijd zo. Heb jij een afwijkende mening - nul contact meer. Trouw jij met een verkeerde keus (voor de familie); uitgesloten. 

Hieronder een afbeelding van transparant. Uit eigen archief:

Sagrada

Was naar de Kerstmarkt geweest in de stad aan het Spaarne. Mijn zoon was daar de eerste dag al geweest, met zijn dochtertje in de kinderwagen (zo mooi te zien hoe trots en blij de jonge ouders zijn) en het was toen nog helemaal niet druk. Zaterdag regende het, dus leek me niet zo'n pretje, maar de zondag was een perfecte dag. Zelfs zo zonnig, dat ik vertrok naar de bushalte met mijn zonnebril op. Zalig!

Bij de bushalte was het al heel erg druk. De bus die er stopte zat eigenlijk al vol. Proppen dus en ik vond toch nog een plekje naast iemand (getraind uiteraard door dit elke dag te moeten). Maar bij elke halte kwamen er nog meer mensen bij. 

Bij de halte aan het begin van de stad stapte ik uit en stortte me direct op het begin van de Kerstmarkt. Overal koek en zopie tentjes. Kerstdecoraties, ballen, herten. En weer koek en zopie (en dan vooral warme chocolademelk of gluhwein). Heel erg druk, voetje aan voetje schuifelen. Ik kreeg het er wel een beetje benauwd van. 

Had een aantal dingen op mijn lijstje staan waar ik voor wilde kijken/shoppen. En altijd leuk om mensen te kijken. Had expres al alleen een T-shirt met korte mouwen onder mijn dikke winterjas aan. Het zou relatief warm worden en ik wist al dat met drukte ik als het ware door de mensenmassa opgewarmd word. 

Bij die leuke winkel, die ik recent ontdekte, even binnengestapt. Zulke fijne kleine kadootjes en dan ook weten wie dit gemaakt heeft. Werd helemaal blij door de fraaie en vooral liefelijke presentjes daar. 

Blij dat ze bij de Jumbo ook wat Hema producten hebben, want anders zou ik weer de hele route terug moeten nemen en ik trok dat slecht, de drukte. Toch maar een beker Gluhwein gekocht. Hoort erbij toch bij een Kerstmarkt? Ja, ook als je daar in je uppie bent. 

Liep even naar binnen bij een mooie schoenenwinkel waar ik fraaie leren handschoenen in de etalage zag, maar niet in mijn kleur. Heel gesprek met de eigenaar ontspon zich, vooral omdat ik precies wist hoe mijn kleur heet en wat ik wilde. Nee, niet mosgroen dus. Hij vertelde me dat hij veel van kleuren weet want zijn hobby is glas-in-lood dingen maken. En liet me een hele fraaie vaas zien die hij had gemaakt. En van het één kwam het ander. Dat zijn inspiratie vanuit  Gaudi kwam. 

Hij kwam zelf uit Barcelona (ok..nu moest ik even de link met I'm Manuel from Barcelona loslaten in mijn hoofd) en oh die Sagrada Familia zo mooi. En bijna af. Hij liet me ook een heel fraai filmpje ervan zien en vertelde voluit hoe wat en waar en dat ik echt dit moest gaan zien als ik ooit weer in Barcelona kwam. De pilaren, de ramen! En naar een mis daar moest gaan. Ook al zo mooi. 

Image by LoggaWiggler from Pixabay

Apart, hoe mensen makkelijk hun verhaal aan me doen. Kennelijk straal ik iets uit wat vertrouwen wekt. Dat ik anderen respecteer en ook wel oren heb naar het hoe en waarom het verhaal van mensen.

Of het was de Gluhwein?

Nog even doorgelopen tot aan het eind van de Kerstmarkt, maar toen was ik geheel gaar en gekookt. Het zweet brak me uit en toen zag ik nog niet hoe druk het bij het busstation was. Aan de ene kant nog steeds heel veel mensen die de stad ingingen vanuit het station en busstation, maar ook die graag weer huiswaarts wilden. 

Hutje-aan-mutje. Ook nu weer toch een zitplaats, klapstoeltje, maar zitten is zitten. Pas bij mijn thuishalte werd het iets minder vol in de bus. 

Thuisgekomen, wat kaarsjes aangedaan. Een aflevering van Morse gekeken op de laptop. Casten naar de tv ging niet meer. NPO heeft de website aangepast en aangezien ik een hele oude, domme tv heb, lukt casten niet meer met de nieuwe app. Nou ja, dan niet. Geen grote ramp.

Wat te eten bedenken. Mijn lunch voor naar werk maken en in de koelkast klaarleggen. Kleding uitzoeken voor morgen en dan weer even rust. Oh nee, ook nog even de was ophangen. En kijken wat voor weer het morgen wordt en wat voor schoenen ik dan wel of niet aankan. Poepoe...vol leven hoor.

Nu even niet!!

Hoorde van een collega hoe mijn leidinggevende opeens ontplofte. Al la manier van die man van Cup a Soup. Kennelijk teveel stress.

Collega gaat hem hierop aanspreken, want op deze manier met elkaar omgaan was voor collega onacceptabel. Groot gelijk. Kan niet. 

Benieuwd of onze George ook met de billen bloot gaat.

Opstopping

Kwam uit de lift, naar het perron, stond er een dame en die had al haar megagrote koffers voor/in het poortje gezet waar je moet inchecken. Zelf stond ze te wachten op haar dochter gaf ze aan.

Ik werd een beetje ongedurig van zo'n duffe actie. 

Mevrouw; kunt u die koffers opzij zetten; ik kan er niet doorheen namelijk. En ook niet overheen.

Oh.

Dat ging allemaal zeer moeizaam. Maar had geen enkele behoefte om eens flink te helpen. Was gewoon een loeistomme actie. Los het lekker zelf op! Je zet toch je koffers niet zo pontificaal precies in het doorgangspad?

Toen ik door het poortje ging, piepte ze snel (toen wel) achter mij aan met haar horde koffers en zette ze allemaal buiten het poortje op het perron. Mmmmm... rare actie. 

Fucking amazing!

Elke dag beleef je wel iets blog-waardigs in het OV. Dat dan weer wel. 

Jullie ook?

Happy??

Ben ik eigenlijk wel blij met straks een vast contract? Na zo'n beetje een jaartje of twaalf te hebben moeten schipperen tussen uitkering, bijstand, en veel tijdelijke contracten en daarbij ook nog het totale ruk-concept van een nul-uren contract. Dus terugvallen naar een lager inkomen, naar een inkomen wat zelfs nog onder bijstandsniveau lag, naar bijstandsniveau en gesodemieter met toeslagen en constant solliciteren. En uiteraard rondkomen met dat lage inkomen en geen uitzicht op snelle positieve verandering. 

Ja, ben blij dat de stress van wat zou er nu weer met me gebeuren op dit vlak even in rustiger vaarwater komt. Maar ik maak me niet te blij. Ook vaste contracten kunnen ontbonden worden. Bedrijf kan failliet gaan. 

Been there, got the T-shirts. Hele kast vol.

Gelukkig is het product/dienst wat mijn bedrijf levert waarschijnlijk altijd nodig. En is ons contract met de gemeente waar we voor werken nog wel zeker tot ver na mijn pensioenleeftijd geldig. Dus dat geeft ook rust. 

Ik kan het laten gaan, loslaten het idee van weer moeten solliciteren (niet willen) omdat het moet. En snappen dat dit is wat het is de komende jaren. Tenzij ik zelf iets anders vind (en ga zoeken).

Indien het OV allemaal goed meewerkt, dan is het te overzien. Als iedereen nou wel braaf thuis werkt, dan heb ik een zitplaats in de trein en bus en ik weet nu al dat alle beloften dat men structureel iets gaat doen aan ondersteuning voor mij, loos zijn. 

Ha, er is nu toch een stagiaire!! 

Ja...wel voor 6 maanden, nul ervaring en dan?

Oh...dan trekken we weer een nieuw blik stagiaires open. 

Die kan ook wel gesprekken met cliënten voeren (dit vind ik echt verschrikkelijk; kom je je ellende vertellen zit er een onervaren snotneus tegenover je, die gewoon nog bij papa en mama woont).

Zo goedkoop en wie weet blijven ze wel hangen ook. Lekker onderaan de financiële ladder beginnen, want weten toch van niks en onderhandelen doen ze ook niet, zo blij dat ze werk hebben.

Ik voel het gewoon niet zo, uitbundig blij zijn dat ik eindelijk een vast contract heb. Ook door de manier waarop. Het kon nooit - nee, we hebben een flexibele schil, waarbij ik dan het zoveelste schilletje was. Heb mijn waarde echt wel bewezen. Diverse extra werkzaamheden gedaan en doe ik nog steeds. Omdat ik het kan en leuk vind. En interessant. En ik ook goed ben om dingen uit te puzzelen, te onthouden en terug te koppelen. 

Misschien even meezingen met onderstaande?

Wortel en hongerig houden

Mijn (derde) contract op mijn werk loopt 31 december af. Dus zou ik uiterlijk 30e van de maand ervoor iets moeten horen. Vast contract of Tot Ziens. Had al nagelezen bij Juridische adviezen dat dit zelfs per appje kan. 

Ik verwachtte dat men dit 'vergeet'. Al merk ik wel dat mijn leidinggevende uitgaat van mijn aanwezigheid door de zaken die in januari 2024 voor mij op de planning staan. Dus daar hoef ik mijn mooie hoofdje niet mee te vermoeien. Maar gewoon weer uitermate slordig hoe men hiermee omgaat. En nee, ik ga ze niet helpen door dit zelf aan te geven. Doen ze niets en kom ik 2 januari, dan is het vaste contract een feit.

Bovendien kan ik ze ook aanklagen voor het te laat aangeven. Daar wordt de verhouding uiteraard niet beter van, maar ik heb niet het idee dat er een warme band is. Teveel voorbeelden gezien van hoe men heel koelbloedig afscheid van mensen neemt. 

Van de week krijgen we ook te horen hoe ons salarisstelsel in elkaar gaat zitten. Dat is er namelijk niet en nog steeds Under Construction. Druk mee bezig hoor! Goede tactiek waarmee men al heel lang tijd heeft gerekt. Die bos wortels is zoooo aantrekkelijk! 

Mijn interesse heeft het al niet meer. Mijn salaris is relatief laag, maar dat ben ik ook al jaren gewend. En zicht op iets anders? 

Waar dan?

De klik is er niet.

De voorkeur ging naar iemand anders.

We hebben gekozen voor iemand met meer aansluitende ervaring

De andere kandidaat vonden wij beter in het team passen.

Toch "manifesteer" ik die baan bij een gemeente in de buurt. Op fijne OV afstand. Half uurtje maximaal. Met goede secundaire arbeidsvoorwaarden. En een leuke CAO. Maar heb zo schoon genoeg van solliciteren. En afgewezen worden. En toch telkens weer, tegen beter weten in, hopen dat het lukt dit keer. 

Dus voor mijn budgettering 2024 uitgaan van een paar scenario's.

Eentje met huidige inkomen.

Eentje met wel 2 maanden WW en dan hoppa, terug naar de Bijstand en dan maar eerst mijn te hoge buffer opeten.

Eentje waarin ik de staatsloterij heb gewonnen.

Of eentje waar ik toch functie elders heb gevonden.

Maar de stress die ik voel uit alle appjes en gesprekken met mijn broer, die weet dat er medio december bij hem in zijn bedrijf 20% personeel uit moet en hij ook wellicht, die ervaar ik toch stukken minder. 

Omdat ik die stress al meerdere malen kende. En nu begrijp dat ik nul invloed heb op dat soort managementbesluiten, maar wel op hoe ik daarmee omga. 

Hij ziet momenteel alleen wat hij kwijt dreigt te raken. Is een dure manager voor het pensioenfonds en op een leeftijd dat je een beetje over je hoogtepunt heen bent. 

Plus dat hij, vind ik dan, daar nogal eenzaam leeft. Ver weg van zijn familie (en dat snap ik ook nog eens), geen partner en in een land wat nou niet bekend staat om hartelijkheid en gezelligheid. Wel hele lange donkere winters. Ik maak me regelmatig zorgen over hem. Want mijn liefste broer. 

Inmiddels weet ik dat ik 'mag' blijven. De manier waarop dat ging is tekenend voor hoe men hier met het personeel omgaat. Op de laatste dag van de maand zat ik op mijn werkplek beneden in ons gebouw. Kwam mijn leidinggevende even iets vragen, hij liep toevallig in de buurt en hij had zijn hielen al gelicht, toen hij zich nog even omdraaide en zei: Oh ja, je contract wordt verlengd hoor. 

Dus direct tegen hem gezegd dat ik deze manier van zoiets doorgeven uitermate lullig vind. 

Oh?

Ja, dit zo lang mij laten bengelen, waarvan je weet dat je toch door wil gaan, geeft me stress. En ik vind dat uitermate slecht uitgevoerd, zo even tussen neus en lippen dit doorgeven op de allerlaatste dag. Alsof dit niet belangrijk is. Alsof ik niet belangrijk ben. Slecht gedaan dus!

Oh.

Kwam er nog een heel verhaal dat hij al 42 dagen voor einddtijd een seintje had gekregen. Maakte hij het nog slechter ervan. Dus je wist het sowieso al. Dat je in aktie moest komen. En dan toch op het nippertje zo'n lullig momentje kiezen daarvoor. 

Kan je natuurlijk zeggen dat hij een autist is. Of een lul. Of weinig empathisch. Maar hij voert gewoon trouw het beleid uit van mijn bedrijf. Houd de mensen lekker lang in spanning. Want stel men weet het goede nieuws en gaat dan opeens luieren of zich ziek melden. Of het slechte nieuws en dan werkt men niet meer gemotiveerd.

Hou ze hongerig! Lekker die wortel voorhouden. Altijd!

foto van Pixabay

Kreeg van de week een afspraak voor een veroordelingsgesprek. En daarin dat mijn contract verlengd wordt. En hoeveel percentage standaard salarisverhoging - in mijn categorie - ik krijg. Geen prijscompensatie dus. Maar 'verhoging'. Wel VIER procent erbij. Ga straks wel champagne kopen en kaviaar, want nu kan het. 

Niet.

Dus al weer teruggemaild dat het geen verlenging is maar een omzetting naar een vaste aanstelling. Aangezien ik al drie tijdelijke contracten heb gehad. 

Wat een stelletjes sukkels bij onze HR afdeling. Maar ja, die noem ik al mijn hele carrière de Beul van het Management. Zijn er echt nooit om voor onze belangen op te komen, maar om beleid uit te voeren.

Heel trouw. Tot ze zelf hun eigen deur moeten dichtdoen. 

Oh? 

Twaalf

Nog 12 werkdagen te gaan en dan eventjes vrij. Te kort eigenlijk naar mijn zin. Dus dacht ik aan dat oude liedje (he...dat klinkt toch net als dat liedje????). Om de moed er maar in te houden.

Vooral toen ik vanochtend uit voorzorg ging lopen naar de bushalte. En eerder wegging. Eerst de klikko aan de weg zetten en dan door...Bus netjes op tijd en op het station helemaal niets netjes op tijd. 

Uitval, treinen die 45 minuten vertraging hadden, er stonden 2 treinen op het perron, dus dat er nog eentje overheen zou rijden naar mijn bestemming daar was weinig kans op. Liften die het niet deden, mensen in de chaos op de app kijkend, geen Pro-railer te zien op dat moment, pas toen ik al een kwartier stond te wachten verscheen er eentje. Wat had ik zin om de bus naar huis te nemen!

Gelukkig kwam die vertraagde (met 45 minuten dus) trein eraan. Geen intercity ging er meer, dus het boemeltje. Kost me ook weer extra tijd. 

Maar we gingen, we reden en ik was uiteraard weer keurig op tijd. Braaf hoor. Een van de stagiaires had zich ziek gemeld. Vaak op maandagen of vrijdagen. Lekker zo'n lang weekend. En dan iets vaags, waar ze heeeeel ziek van is. 

Hele drukke dag, alweer een nieuwe stagiaire inwerken (dat vraagt men niet, maar neemt gewoon aan dat ik dat wel doe). Al mijn gewone werk bleef bijna geheel ongedaan liggen. 

Dus vond het niet zo gek dat ik in de bus naar huis, voor het eerst, bijna in slaap sukkelde. 1 seconde en dat je dan schrikt dat je wegdommelt. Alert blijven, opletten joh!!

Thuisgekomen direct mijn eten klaarmaken, had gisteren al gekookt. Dus opwarmen en eten maar. Zo fijn! Ben wel gaar nu. Even opladen bij het Sinterklaasjournaal.

Op tijd naar bed dus maar. 

En dan nog maar 11 werkdagen te gaan.

Joechei

Genoten en gesloopt met een grote G

Gisterenochtend werden mijn oudste kleindochters gebracht. Hun moeder had een mega-grote bus gehuurd om een vriendin mee te verhuizen. Vind het zo stoer dat ze gewoon instapt en gaat. 

Had bij de Action voor de dames een boekje glitterkarton gekocht en ook glittergelpennen. Warme (uiteraard) roze slofjes voor bij mij mij thuis en die had ik ingepakt als Sinterklaascadeautje, direct uit te pakken. Dat viel meteen in de smaak en wow...kijk een prinses erop! (Nee, niet Amalia). Met het glitterkarton en de glitterpennen ging de oudste een kroon maken en die versieren met nog meer glitters. Dus u kunt de puinhoop een beetje voorstellen. Overal snippers (ze houden enorm van knippen!) Maar goed, het is maar papier en dat kan allemaal weer opgeruimd worden. Glitterpennen moesten ze even goed kijken hoe die werkten, maar ook toen...overal op schrijven en wow...zilveren glitter! Ook fijn dat het bij de jongste dan vooral op haar handen terecht kwam en dit alleen met olie eraf te halen was (daar had ik al op gezocht na haar ik kleur mijzelf helemaal vol met vilstiften-drama). Dus de fles olijfolie stond naast de handzeep.

Had ook nog een verjaardagscadeautje voor de oudste, ze wilde dolgraag een sieradendoosje van Gabby. Van wie? Gelukkig had ze in het grote speelgoedboek al aangegeven wat ze dan bedoelde en ik was blij dat ik dit zeer op tijd bij die winkel in mijn werkstad had gekocht. Maar wat staan die speelgoedwinkels vol! Zoveel, zoveel keus ook. Voor de jongste kleertjes voor de Barbie's en binnen één seconde was één van de schoentjes al kwijt. Spoorloos! Hoe krijgt ze het voor elkaar. Die vond ik vanochtend onderin de boodschappentas waar de barbiedingen inzitten terug. Hoera!

Het was droog, maar koud buiten. Lekker even naar het nieuwe speeltuintje. Mega saai, maar één speelding om mee te spelen, leuke schommeltje en draaimolentje zijn weg. En een grote bak zand, waar alle katten van de buurt superblij mee zijn. Of daar nog iets neergezet gaat worden? 

Dus daar waren ze al snel uitgespeeld en alles was ook nog nat door de ontdooiende ijslaag. Maar even naar een speeltuintje verderop lopen. Kijken of ze daar, meer in de zon, iets konden. Lekker buiten zijn en hun energie even kwijt kunnen. 

Hadden het nog over de kat van de andere oma toen ze een buurtkat tegenkwamen. Kat was dood. Ja, die is nu in de kattenhemel zei de oudste. 

Ook nog even naar het winkelcentrumpje bij mij in de buurt. Vooral de jongste is watervlug dus goed in de gaten houden. Helemaal dol op alle Kerstglitter die er al te zien was. Doosje stempels gekocht en kleurplaten.

Thuisgekomen aten ze de Marokkaanse pannenkoeken die hun moeder had meegegeven, msemmen. Vierkant en heerlijk. Ik mijn volkoren boterham met komijnenkaas, als echte Hollander.

Daarna wilden ze graag even 'laptoppen'. Op mijn werkkamer op het losse toetsenbord doen alsof je achter de laptop zit. 

En daarna weer knutselen en toen werd het al donkerder en ik had een Sinterklaaskrant bij een boekwinkel meekregen dus die bekijken en naar het Sinterklaasjournaal van de dag ervoor kijken. Die had ik gemist. En ook nog even geprobeerd de code van de kluis online in te tikken, maar wat wij hadden bedacht, die code pakte hij niet. Wel grappig dat ze ook nog alle Sinterklaasliedjes wilden horen. 

En daarna ook nog houten mini-vogelhuisjes versierd. Dat moest met stiften, dus die krengen weer uit de kast gehaald en uiteraard vielen ze op de grond. Of de doppen raakten kwijt. Ik ging met mijn stoel per ongeluk op eentje staan, kapot, vulling lekker op de grond druppend, jongste liep uiteraard, ondanks dat ik zei dat ze stil moest staan, lekker met haar maillot-voeten er door heen. Toen ontplofte ik heel even. Want even daarvoor ook haar drinken over de grond. En daar ook het liefste doorheen rollen. Net een jong hondje. 

Het is uiteraard niet alleen maar pais en vree. En hoe later op de dag, hoe drukker de jongste doet. Ze slaapt niet meer in de middag en je merkt dan aan haar gedrag dat ze dit best nog wel even nodig heeft. Teveel indrukken denk ik dan maar en nog niet alles kunnen wat je oudste zus kan. Gaf direct aan dat het me speet, die ontploffing, maar het was allemaal alweer goed. Oma is ook maar een mens tenslotte. Wat ik niet wil in mijn huis dat ze gillen en schreeuwen of dingen moedwillig kapot maken. Oh en ook geen stickers op de muur plakken. Of op mijn meubels schrijven. 

Voor het avondeten vroeg ik de oudste of ze de komkommer wilde snijden. Dat hoefde ik geen twee keer te zeggen. Nog een keer uitleggen, dat ze goed moet kijken hoe ze het mes vasthoudt en haar vingers die de komkommer vasthouden een beetje als een klauwtje houden. De komkommer gesneden en alle tien de vingers heeft ze nog.

Even eten samen. En daarna rustig een boek voorlezen. De troep ruimde ik tussendoor zoveel mogelijk op. Net als alle papieren, blaadjes, stiften, pennen, scharen, plakband, lijmstiften etc etc. En ook nog de afwas met de hand gedaan; zij waren aan het spelen in mijn werkkamer. Oh nee, even mijn werk aan het doen.

We lazen over Pim en Pom. Oudste kan echt al woorden herkennen en dus ook lezen. En toen ging de voordeurbel en werden ze opgehaald. Mijn dochter gaf aan dat ze in de auto al in slaap vielen. En gelukkig veilig thuis ondanks de gladheid. 

Vanochtend de rest opgeruimd en bij elkaar geveegd. Was gisteren gesloopt maar wel weer genoten. En gewoon blij dat ze kunnen genieten van simpele dingen zoals op een groot vel papier stempelen. Een kroontje maken van glitterkarton. 

Ook even nog wat verse groente gehaald, maar het was wel verraderlijk glad op de stoepen vooral. Dus ik liep als een pinguin. En bedacht dat als dit morgenochtend er nog steeds zo bij ligt, ik beter kan gaan lopen naar de bushalte. Ben ik 2 x zolang onderweg. 

Tunnelvisie

Eindelijk vrijdagmiddag. Goed gewerkt, veel zaken kunnen afvinken van mijn lijstje, dus prettig. Ook de trein vertrok maar heel even te laat en ik kon ook nog zitten. Op het station voor mijn aankomststation werd het, zoals altijd, veel drukker. Alle plaatsen bezet. Maar bijna op mijn eindstation, dus hindert allemaal niet.

Oh nee. We stonden heel lang stil, net voor de tunnel richting station. Heel lang. Defecte trein voor ons. Uiteindelijk duurde dit wachten in de tunnel ruim een half uur. En dan is het meteen chaos, mensen moet hun aansluiting halen of hun vliegtuig, dus iedereen breekt als een gek uit de trein. Met grote rolkoffers en nog grotere rugzakken. Die zo lekker in je gezicht zwiepen. 

Ik wilde alleen maar de bus in en dan richting mijn fiets en naar huis. Ook de bus liet op zich wachten. Gelukkig is mijn winterjas lekker warm. Dat was een goede aankoop en bovendien ook nog waterafstotend. Wachten en wederom wachten.

De bus kwam uiteindelijk ook en ook daar weer dat gedrag van IK eerst en niet eens wachten tot iedereen uitgestapt is. Ook hier had ik gelukkig een zitplaats, naast iemand op de buitenkant, maar dat is al helemaal normaal. In de ochtend zit iedereen het liefste met zijn tas naast zich en kijkt uitermate verveeld als ik die plek mijn mijn derriere wil vullen. Echt niet dat ik ga staan als er een tas op een plek ligt.

Dan mijn fietszadel ontdooien, laagje ijs erop, dat zit wat vervelend. Naar huis, pakketje ophalen wat gisteren zou komen, maar helaas pas vandaag, dus was ik niet thuis. De buren al om 19.15 uur in pyjama. Schattig. Daarna naar de winkel, de volgende dag pas ik op mijn kleinkinderen en ik weet niet of ik nog tijd en zin heb om heel vroeg naar de winkels te gaan en nu was het koud, maar gelukkig niet glad (nou ja, een beetje). 

En dan eindelijk thuis en de avond beginnen. Die al half voorbij is. Want het is alweer bijna 20.00 uur. 

Pfffff..

Kaarsjes aan, alles opruimen en even verstand op nul en blik op oneindig. Weekend!

Investering

Las online dat het nieuwste Sinterklaasboek van Charlotte Dematons veel geld opbrengt op o.a Marktplaats. Bedragen van € 185,-- worden er geboden. 

Bericht in Trouw over woekerprijzen

Interessant. Heb ik een investering gedaan voor de toekomst (voor mijn kleindochters). Hoop ik. Nou ja, vooral investeren in boekenliefde. En tekenen.

Deze leuke etalage zag ik in de stad waar mijn zoon woont. Zou dat hele huis wel willen hebben, zo enig. Plus het briefje over het boek ernaast:

Iemand het oude boek nog?