Wat een heerlijkheid

Niet om 05.30 uur de wekker zetten maar om 07.00 uur. En dan nog veel te vroeg aan den arbeid. Thuis, want had een afspraak waardoor ik niet snel heen en weer kon reizen vanaf of naar mijn werk en waarvan ik ook niet wist hoe ik me daarna zou voelen. Al 1,5 maand geleden aangegeven en dan kan er gelukkig wel iets geregeld worden, maar nog steeds niet structureel een achtervang hebben opgezet. 

Was daar al met al zo pissig over, dat ik begin van het jaar 1,5 week vakantie heb ingepland. Niet met de Kerst; laat maar; iedereen wilde en nam direct vrij. Dat er dus dagen zijn dat ik als enige aanwezig ben. En als eerste reserveerde wederom de leidinggevende zijn vrije dagen, dus klaar ermee. Hopen dat het rustig is met die dagen en ik gewoon in stilte mijn werk kan doen. 

Maar wat heerlijk, de rust van thuis (NUL geluid) en dan even op de fiets naar de afspraak. Die ook nog eens om de hoek was. En omdat het toen toch pauze was op mijn werk (= geen inkomende telefoontjes), lekkere verse broodjes gehaald bij een winkelcentrum verderop. Beleg had ik genoeg in huis en dan weer, in het zonnetje, terugfietsen. 

En dan zo'n zin om te spijbelen. 

Doe ik niet. Daarvoor ben ik te plichtsgetrouw denk ik (of een grote schijterd). En er was nog genoeg te doen. Hoorde van leidinggevende dat er nu al 10% meer aanmeldingen zijn dan vorig jaar het hele jaar.

En ook heerlijk; na einde werktijd 2 stappen naar de keuken, pan soep opwarmen en dan op tijd kunnen eten. Op een tijd waar ik anders hutje-aan-mutje zit in de trein. 

Zalig he!

Ik werk op een plek waar een inloopbalie is. Die zit op een fysiek andere plek dan waar onze kantoren zijn. Dus daarom zit ik daar altijd, want een functie die je niet op die andere plek kan uitoefenen. Sterker nog. Binnen het gehele concern ben ik de enige met zo'n functie. 

Nu nog even me los te maken van hoe mijn familie, die nu alle touwtjes qua uitvoering in handen hebben rondom mijn moeder, zich gedraagt. Opeens heb ik ook geen toegang meer tot het zorgportaal, waarin ik kon meelezen en vooral het origineel kon inzien van de Kees manager. Want heb sterk het vermoeden dat mijn familie met de teksten heeft geknipt en geplakt. Maar bewijzen kan ik dit niet, want kreeg pas toegang nadat die erop waren gezet en je kan niet verder terugkijken tot de dag van aanmelding. En de Kees manager mengt zich niet in dit soort familiepolitiek. Dus aan haar vragen om de originele teksten is denk ik Water under the Bridge. Ze gaf al meerdere malen aan dat ze er voor mijn moeder is. Over wat een Kees manager doet lees ik toch andere dingen.

Ik voel het aan mijn water dat het zaakje stinkt, maar wil ik dit geheel en al uitdiepen, moet ik diep graven en die tijd is voorbij. Tenzij ik een advocaat in de arm neem. Maar wat zou dat betekenen, vooral voor het welzijn van mijn moeder? 

Maar ook dat moet ik loslaten. Protesteren, een zaak ervan maken. Voor mijn eigen gezondheid. Niet meer doen. Pas heel recent slaap ik weer normaler. Gewoon zonder piekeren en malen en telkens wakker worden. Erg slecht voor mijn gezondheid. En nog maar niet te spreken over alle wegvreetstress.

Hoop dat Karma inderdaad een Bitch is.