Regen!

Was donderdagochtend en vrijdagochtend al in de motregen naar mijn werk gegaan, maar nu het echte werk. 

Regen met grote druppels en man man man, wat ruikt het lekker dan. En zo goed voor de natuur en mijn regenton en tuintje.

Fijn dat ik op tijd mijn boodschapjes heb gedaan, nog droog toen ik naar de winkels liep. En ook maar direct mijn zomerdekbed even naar de stomerij gebracht. Wel zo fris. Die prop ik dan in mijn bejaardenboodschappenkarretje (die geuzennaam kreeg het Ikea-ding van mijn toen nog thuiswonende kinderen. Of ik daarmee echt ging lopen??). Na 20 jaar voldoet het karretje nog steeds. En loop ik er nog graag mee als ik dit soort onhandig grote dingen weg moet brengen. Of flessen haal. Of grote en zware dingen die moeilijk te tillen zijn.

Daarna lekkere koffie gemaakt en even ontspannen en daarna weer inspiratie om mijn huiskamer wat op te ruimen en meteen weer nieuwe rotzooi gemaakt, want schilderprojectje. Goed te doen binnen nu het regent. 

Het geeft energie om dit soort dingen te kunnen bedenken en uitvoeren. 

Zaterdagmiddag zie ik dat er twee films van Mission Impossible worden uitgezonden op tv en ga er eens goed voor zitten. 

Toevallig zit mijn broertje, op mijn aanraden, in Helsinki naar de nieuwste film van de serie te kijken in een grote bioscoop.

Daarna ook nog een leuke - in mijn ogen dan helemaal met je hoofd in de film en nergens anders bij - film van Jurasic Park. Maar het lukt me niet om mijn ogen tot het eind open te houden, dus die kijk ik dan wel de volgende dag af. Ook dan regent het nog in de ochtend. Maar niet zo hard meer. 

Kan me nog zo goed herinneren hoe ik met mijn kinderen in Amsterdam in de bios zat voor de allereerste film en die T-rex zooo hard brulde dat mijn zoon, toen nog 5, zich even aan me vastklampte. En dat de hele bioscoop donderde en dreunde...Heeerlijk effect!

Dat was ook alweer 30 jaar terug. 

Als ik ga slapen, dan gooi ik toch maar mijn gewatteerde sprei over mijn herfstdekbed. Want vind het frisjes. En wat slaap ik daardoor heerlijk en diep. Zo simpel kan het zijn. Warmte. Plus op tijd naar bed. Plus minder gezoem in mijn hoofd. Door dingen daar te laten waar ze horen. In het hondenhok.

Ik haal de 7 uur slaap vrijwel nooit door de week. Tenzij ik al zo vroeg naar bed ga, dat ik net mijn eten op heb. Want kom laat thuis. En wil ook nog even ontspannen. En dat laatste vind ik moeilijk. Dan neem ik de spanning van de dag mee naar bed. 

Heb al geen tv op mijn slaapkamer daarvoor. Maar ja, wel een telefoon en daar kijk ik denk ik ook teveel online naar zaken. Of wind me op over wat ik zie. Ook niet ontspannend.

Duik de achtertuin in als het droog is en ontdek dat de plaatselijk kat een kadootje in het gras heeft achtergelaten. En bedankt! In een krant rollen en weg ermee. Jammer voor de poepvliegen, maar die gun ik hun maaltje niet.

De voortuin moet nodig gesnoeid worden, dan ziet het er weer netter uit. Dus dat doe ik dan maar. Veel werk. Maar ook hierbij ben ik van de straat. En knip ik erop los, kan ik niet denken aan de tsunami van werk die er nog ligt en waar ik kennelijk de enige ben die dit oppakt. 

Want Sneeuwvlokje is er telkens niet op de dag dat ik niet werk, dus ligt werk wat zij zou doen er ook nog te wachten en iemand die ik ´erbij´ heb gekregen in het kader van snuffelen aan werk en moet opleiden is al 2 weken ziek. 

Dat snuffelen past wel bij ons Hondenhokbeleid. Alleen weet ik al dat het bij snuffelen blijft, want er is aan mij al aangegeven dat het werken bij ons haar niets lijkt. Gezien het grote aantal zieken en de hoge werkdruk. 

Gelijk heeft ze. Maar ja...ik zit nu met een hondje die alleen snuffelt, af en toe een plasje doet en weer door dribbelt. Naar een ander baasje. Huidige baasje krijgt dan wel een pluimpje door hier gelegenheid voor te bieden. Wat een sociaal bedrijf.

Je moet het spelletje doorkrijgen, dan is het makkelijker te voorspellen hoe de hazen lopen. Hazewindhonden.

Stop met snoeien in de voortuin als mijn groenbak vol zit en het begint te regenen. Lichtjes, maar wel natmakend. Voldaan dat het er weer beter uitziet. En dat ik het kennelijk nog steeds kan, tuinieren. En er plezier in heb. 

Heb een boeket op mijn dressoir vervangen door (nep)bloemen uit het seizoen. En zet wat serviesstukken van mijn overgrootmoeder erbij, omdat ze ook zo vrolijk zijn qua kleur. Niemand wilde het hebben toen. Lelijk vond men het. Tsja.. Of ik heb geen smaak natuurlijk. Schijnen meer dan een eeuw oud te zijn, Art Deco van Engelse makelij.