Welkom in Nederland.
En elke ochtend zie ik de schoonmakers al die peuken weer opzuigen of de kauwgom van de stoep schrapen.
Het was een hele drukke dag. Maar het lukte me mijn hoofd tamelijk helder te houden. Kreeg aan het eind van de dag ook nog mijn favoriete dakloze op gesprek. Geen afspraak maar hij wilde iets checken over zijn nieuwe huis en over onrecht waar hij tegen vecht en dat herken ik wel. Vechten tegen de grote bekken en de bierkaai.
Dus nam ik toch maar tijd voor hem. Hij is zo opgeknapt doordat hij nu uitzicht op een woning heeft. Een kapper doet ook wonderen. Maar hij ziet er ook niet meer zo mager uit. En is veel rustiger.
Kreeg van bewindbroer een dienstmededeling. We mogen uit 2 datums kiezen om te kijken wat we uit het huis van onze ouders willen en dan ook direct meenemen. Stel ik zou een kast willen hebben, hoe neem ik die mee in een personenauto? En geen optie om een andere datum te prikken, want oh oh oh hun tijd is ook kostbaar.
Alsof ze De Koning zijn. En trouwens, waarom spreekt hij opeens over ons en wij? Ik dacht dat hij alleen Bewindvoerder was. Niet zijn vrouw of incestbroer.
Wat zou ik graag willen hebben?
Foto's denk ik. Spullen heb ik zelf al genoeg en de smaak van mijn ouders/moeder is de mijne niet. Maar iets sentimenteels als een naaidoos. Of een typemachine. Dat misschien. En de verrekijker die mijn dochter aan haar Oma gaf, omdat ze vogeltjes wilde kijken. Of de boeken van Agatha Christie.
Denk dat de inhaligen van de familie al lang hun spullen uit het huis hebben gehaald. En moet ik dan bij mijn broer gaan smeken of ik een theelepeltje mag hebben.
Maar zo eindigt dan een leven lang je best doen om mooie spulletjes te verzamelen. Gaan allemaal naar de Kringloop. Dag antieke kast van mijn Oma, dag tafel, dag...etc.
Jemig...ik schrijf mezelf direct in mineurstemming!!
Klaar!
Ophouden nou!
Ga vieren dat je vrij bent. Dat je vrij hebt. Dat hier nog niet een Poetin of een Trump de regels maken.
Dus werkkleding uit en relaxkleding aan. Had al Crodino in huis in van die leuke kleine flesjes. Dat is al feestelijk. Lekker koud uit de koelkast.
Hang die slingers op en maak je eigen feestje.
14 opmerkingen:
Hier zou ieder normaal mens van in mineur raken. Toch moet je wel echt gaan hoor en de herinneringen die je noemt meenemen.
Kijk naar wat je uit het huis van de moeder meeneemt met de ogen van later. Beter te veel,dan die herinneringen missen
Knap dat je probeert niet in mineur te raken. Sowieso is dit natuurlijk wel heel moeilijk en pijnlijk - en ook dat mag gevoeld worden. Sterkte!
Ik ben het niet helemaal met Izerina eens, maar misschien sta ik ook anders in het leven: de herinneringen heb je tóch, of je de spullen nou hebt of niet. Als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik zó door het huis van mijn jeugd reizen, ook al zijn mijn ouders inmiddels verhuisd en hebben de nieuwe bewoners dat huis grondig verbouwd. Dus ik zou vooral "licht" proberen te reizen en alleen een of twee dingen meenemen die symbolische waarde voor je hebben en die niet te groot zijn (want dan liggen/staan ze maar in de weg) en/of ook nog bruikbaar zijn.
En PS: fijn weekend, met hopelijk toch nog een beetje zon, al zijn de voorspellingen niet heel goed.
Fijn dat je op het nippertje van je werkweek zo'n positief resultaat van jouw werk kon zien. Wat mij laat zien dat jij ruimte hebt voor de menselijke maat.
Ik wens je toe dat je inderdaad een paar fijne, tastbare herinneringen kunt meenemen uit het huis van je moeder.
Fijn weekend!
Een bewindsvoerder, eigenlijk belachelijk dat men het elkaar zo lastig kan maken. Zowel bij mijn ouders als schoonouders is de verdeling en afwikkeling makkelijk gegaan. Bij mijn ouderlijk huis zijn er 6 broers en 2 zussen. Ik koos duidelijk voor symbolische kleine dingen. Mijn zus die veel gedaan heeft voor mijn ouders deelden wij het meeste toe en als wij bij haar op bezoek zijn , dekt ze met het servies en bestek uit onze jeugd. ook de mooie servieskast kreeg ze mee. Als ik zie hoe blij ze ermee is word ik daar ook blij van. Ik koos een klein mini kristallen flaconnetje met een vloeistof erin waarom??Vroeger vertelde mijn moeder dat we dat nooit open mochten maken, zo vond ik dat heel mysterieus. Ook het spaarvarkentje van mijn vader, dat inmiddels meer dan 100 jaar oud is. Ik stop daar nu het kleine geld in . Als de kleinkinderen komen logeren mogen ze het geld verdelen. Kleindochter vraagt wel eens door de telefoon of het goed gaat met het varkentje, het is een begrip geworden. Verder kreeg ik wat zilveren sieraden en gingen de gouden sieraden naar zus en kleindochters, Bij mijn schoonouders vond ik het vanzelfsprekend dat de dochters recht op de spullen hadden. Mijn partner koos voor de "mannendingen". Het is fijn om te ervaren dat er geen enkele wanklank ontstond tijdens de verdelingen. Groet Astrid
Ach ja. Doet me denken aan de spulletjes uit mijn ouderlijk huis. Kun je iemand meenemen, die samen met jou wat dingen gaat bekijken? Het is toch wel emotioneel, je ouderlijk huis leegmaken. Neem dingen mee, die een glimlach op je gezicht brengen. Mijn ouders hadden geen kostbare bezittingen. Mijn moeder liet stapels volgekleurde kleurboeken na, want dat was haar hobby toen ze oud was. En ik heb de theepot met melkkannetje en suikerpot, die altijd in mijn moeders kast te pronk stonden, nu op mijn salontafel staan. Het melkkannetje is door mijn vader gelijmd, want mijn opruimerige moeder had het hele zaakje eens in de vuilnisbak gekieperd, omdat ze het servies eigenlijk niet zo mooi vond.😊Goede herinneringen blijven altijd, ook zonder spullen. Mijn ervaring is dat nu bij het zelf ouder worden, goede herinneringen meer boven komen dan de mindere ervaringen. Misschien omdat je met meer mildheid terugdenkt. Je ouders waren ook maar mensen. Of ik heb gewoon een slecht geheugen. 😉
Heel goed weekend!
Ik vind wietrokers echt stinken. Brrr... Wat een vieze lucht!
Spullen meenemen kan lastig zijn. Ikzelf heb hier ondertussen van allerlei spulletjes uit erfenissen: van grootouders, ouders, schoonouders en van ooms en tantes die zelf geen kinderen hadden. Ik koos altijd praktische dingen uit zoals naaispullen of dingen voor in de keuken of de tuin. Ik zit hier alleen ook nog met een paar verzamelingen waar ik graag van af wil. Binnenkort maar weer eens met broers en zus overleggen of zij hier een oplossing voor hebben.
Tsja, soms heeft een mensch even genoeg van alles. Ben je moegestreden en lul je jezelf een sinkhole in. Is ook nodid. Go with the flow.
Toen we het huis van mijn ouders gingen leegruimen, lieten we eerst de kleinkinderen kiezen. Veel van hen waren net op kamers. Zelf heb, behalve foto's niet veel meegenomen.
Acht jaar later kom ik nog steeds bij mijn kinderen de dingen van mijn ouders tegen. Dat is eigenlijk heel leuk. Mijn jongste dochter heeft het Perzische tapijt op haar vloer. En dat tapijt blijft mooi. Mijn zoon gebruikt nog steeds de onverslijtbare walra handdoeken van mijn moeder. En als we bij hem eten zit de sla in de slakom van mijn moeder, inclusief couvert. Ook heeft hij de ikoon van Maria van zijn overgrootvader aan de muur hangen.
Mijn oudste dochter gebruikt het mepal campingservies op vakantie. En bij verjaardagen zie ik het oude gebakservies terug, inclusief de vorkjes met afbeeldingen van steden.
Laatst ging ik op kraamvisite bij mijn neef. De beschuit met muisjes lagen op een heel bekende kristallen koekschaal. En ook de vaas waar de bloemen in gingen kwam me heel bekend voor.
Fijne dag en groet, Elly
Wat fijn dat die dakloze meneer uitzicht op een huis heeft en dat jij de tijd voor hem neemt!
Toen mijn moeder overleden was samen met mijn broer gekeken wat we wilden hebben, mij ging het om sentimentele redenen, mijn broer dacht in waarde. Hij nam een glazen bonbon doosje mee, ik had het best willen hebben, maar goed, wou er niet moeilijk over doen. Maar de regel was wel als hij het weg zou doen, kreeg ik het. Was best wel boos toen ik het bij zij schoonouders zag staan, maar er ruzie over maken was mijn eer te na, Johmar
Zelf ben ik nu al aan het ontspullen , omdat ik nog weet wat een opgave het was om het huis te moeten uitruimen toen mijn moeder naar een verzorgingshuis ging.Tien jaar daar voor hadden we het ouderlijk huis moeten uitruimen omdat mijn vader overleden was en mijn moeder naar een veel kleinere woning ging. Ik heb zelf wat dingen bewaard van mijn ouders en die gaan straks naar mijn dochter. Maar herinneringen verdwijnen niet omdat je de tastbare spullen niet meer hebt. Ze komen ook tevoorschijn als ik op een rommelmarkt of in een museum loop. Dan vertel ik mijn dochter vaak dat hadden wij vroeger ook. Voor ik nu zelf spullen wegdoe, vraag ik aan mijn dochter of zij er waarde aan hecht is dat zo dan blijft het zo niet dan gaat het weg . Zodat wanneer de tijd daar is of door mijn overlijden of doordat ik naar een verzorgtehuis moet zij niet opgescheept zit met het overdenken wat zou mijn moeder willen dat er mee gebeurt. Mijn eerste ouderlijk huis is grondig verbouwd en het 2e is jaren geleden gesloopt, maar ook ik weet nog precies hoe ze eruit zagen.
Een reactie posten