Lunch

Zit te vaak helemaal alleen met lunchpauze. Als de teamleider er was, had hij altijd wel weer een online bespreking of eentje in het gebouw en pas het laatste stukje schoof hij aan.  

Collega´s die niet geschikt waren voor het vak, een potje maakten van hun dossiers...werd allemaal door de vingers gezien. Ook daar was de teamleider te zwak om dat gedrag te begrenzen. Hij vond optreden lastig. Dus etterde er van alles maar door. En omdat een aantal zo buffelden haalden we iedere maand toch onze targets.

Dat partners en cliënten beginnen te morren, tsja...hij is al van ons project afgehaald. DM (de Nieuwe Manager) mag alles weer lijmen en heel maken. Maar ik schat in met weinig middelen. 

Leuke uitdaging. 

Vooral met medewerkers die wel keihard werken en gewoon hetzelfde of zelfs minder betaald krijgen aan het eind van de dag. Waarom zou je dan nog keihard werken? En waarom krijgen sommigen wel een auto van de zaak en is voor anderen nu er geen ruimte in het budget? Omdat slappe zak op alle verzoekjes ja zei en nu is het potje leeg. 

Vandaag was een collega op kantoor die er meestal niet de maandag is. Ook alleen in het pand. Dus ze vroeg of ik zin had samen te lunchen. Dat was fijn. Ik hoop dat ze zich ook gezien voelde; ik had die ervaring zeker. 

Dus even opslaan: Vraag dat ook zelf vaker als je er behoefte aan hebt. Niet met iedereen, maar met deze collega graag. 

Nam me in de trein ook al voor om als ik thuis kwam, niet direct me op het eten maken te werpen, maar eerst, ter kalmering van het brein lekker in mijn tuin de torenhoge klimopranken te snoeien. Elke dag een stukje en dan komt het ook wel goed. Of groeit het van onderen weer keihard aan. 

Voelde prettig. Werkkleding uit, Shirt aan wat toch al in de was moest en knipknipknip. Voldaan gevoel. 

Kan ik zonder schuldgevoel zo direct heerlijk onderuit bij B&B vol liefde (meer vol relatie en klus-gedoe). Jullie ook? Kijken dan he...schuldgevoel doen we niet aan.