Gisterenochtend wederom lopend met de fiets aan de hand naar de bushalte in de vroege ochtend. Het had gesneeuwd dus kon niet goed zien waar je wel of niet zou uitglibberen. Was op tijd om mijn fiets aan een nietje vast te zetten en de bus in. Vol - alweer vol, maar rijden maar. Wurmde me helemaal naar de achterste bank en daar was plek.
Overwoog serieus om thuis te werken de hele dag vanwege de gladheid, maar mijn werk is aan een balie, dus die moet elke dag bemenst zijn. Dus toch maar gegaan. Voor die cliënt die eindelijk die stap durft te zetten om een afspraak te maken hier.
En zo heerlijk; had de dag ervoor boerenkool gemaakt. Alles vers. En dan weten dat je eind van de dag dat alleen nog maar hoeft op te warmen.
Zag foto's van mijn kinderen die op verschillende dagen met hun kinderen naar hun Oma waren geweest. Haar achterkleinkinderen. Leuke plaatjes en bijzonder ook. En ben blij met mijn kinderen die dat gewoon doen. Omdat ze weten hoe fijn dat is voor hun Oma. En voor henzelf.
Kijk nu naar buiten; weer gesneeuwd. Lopen dus maar weer met de fiets, want zo te zien in de middag weer weg gedooid.
Nog één dagje maar weer.
2 opmerkingen:
Jij durft
Baliewerk is inderdaad lastig om thuis te doen. Maar fietsen met gladheid is inderdaad eng.
Een reactie posten