Laatste dag van 2012.

Het was wederom een bijzonder enerverend jaar. Het jaar waarin mijn vader overleed. Het jaar waarin ik mijn baan verloor. Genoeg stress-opwekkende gebeurtenissen zou je denken.

Maar ook het jaar waarin mijn zoon zijn vliegopleiding positief afsloot en zijn droom in vervulling zag gaan; piloot zijn. Het jaar waarin mijn dochter haar doel bereikt heeft; meer dan 45 kg afvallen; slanker en vooral daardoor gezonder worden en haar buikwandcorrectie heeft laten uitvoeren.

Een jaar waarin ik bijzonder trots ben om moeder te zijn van die twee mensen. Niet een lijnrecht pad naar wat ze graag willen in hun leven, maar wel constant beweging. Zei iemand niet ooit dat leven beweging is (in welke vorm dan ook natuurlijk..vooral geestelijk bewegen).

Een jaar waarin er door mijn reislustige kinderen veel is gereisd. Momenteel viert mijn zoon de jaarwisseling met een paar maten in Londen en over 2 dagen vertrekt mijn dochter voor de bruiloft van een vriendin naar P akista n. En ikzelf heb kunnen genieten van een vlucht naar Spanje met mijn zoon als co-piloot. Verder tripjes met de - gelukkig toen nog wel - leaseauto naar Duitsland met dochterlief.Voor de rest geen vakantie, maar sommigen zullen zeggen dat nu ik geen baan heb, mijn hele tijd betaald vakantie is. Tsja...Ik had ook liever vandaag kunnen verzuchten dat het hehe...de laatste werkdag van het jaar was, maar mijn tijd is nog niet gekomen.

En een jaar waarin ik nu eens niet een voornemen had, maar gewoon in actie ben gekomen en ook bijna 40 kg ben afgevallen en daardoor er nu compleet anders uitzie. Van de buitenkant. Van binnen voel ik me niet anders. Dat lijkt me een mooie opgave voor 2013. Mijn gevoel bijschaven en weten dat ik er mag zijn. Ik heb het bandje van mijn vader - Je bent te dik en dus te lelijk om ooit een vriendje te krijgen - in zijn kist meegegeven, dus die hoeven we nooit meer af te draaien. Ook zelf niet.

En ondanks het feit dat ik geen zicht heb op een andere baan, veel minder inkomen heb, voel ik me onmetelijk rijk. Wat wat er echt toe doet; mensen om me heen die om me geven en zelf weten dat ik er mag zijn, dat heb ik gewoon. En zo gewoon is dat niet.

Kom maar op 2013!

Kerst

Gisteren, Eerste Kerstdag ben ik met de trein met mijn zoon en zijn 40% ov studentenkortingskaart (heul fijn), naar mijn moeder (ik wilde schrijven; ouders...maar het komt even binnen als ik dat moet corrigeren) geweest. Een kort bezoekje, dat wilde ze graag zo. Geen verplichtingen, maar gewoon even bij elkaar. Geen Kerstdiner voor 20 man. Of uberhaupt een Kerstdiner gezamenlijk.

Het voelde anders dan anders, Eerste Kerstdag. Voorheen begonnen we de dag met een uitgebreid brood-ontbijt, de tafel was mooi gedekt met het speciale Kerstservies (gewoon Intratuin hoor) en ik was dagen druk met broodjes kopen, maken, beleg inslaan etc en het algehele gevoel of ik wel genoeg in huis had gehaald. Omdat mijn dochter nog geen brood eet, ik nog steeds een aantal kilo's wil afslanken en ook geen brood eet en mijn zoon rond de middag mij zou komen ophalen, was ik opeens even mijn Kerstroutine kwijt. Ook had ik niet echt nagedacht wat we zouden eten, het kon me niet zoveel schelen dit jaar. Totdat mijn zoon vroeg wat we deden en ik toch nog even snel iets voor hem moest bedenken. Maar geen culinaire uitstapjes dus. En ook een beetje zat van het gevoel dat ik niet genoeg zou hebben...er is altijd genoeg. Als je het maar ziet.

Toch vond ik het belangrijk om vast te houden aan die kleine dingen die Kerst bijzonder maken. Een mooie rode loper met daarop kaarsen op de tafel. Een stukje Kerstbrood voor mijn zoon. En kadootjes onder de boom, nu ook voor de vriendin van mijn zoon. De avond voor Kerst nog een aantal Kerstcakejes gemaakt voor mijn moeder.

Zo hartverwarmend om te zien hoe mijn kinderen hun best hebben gedaan iets leuks te vinden voor elkaar en voor mij en ook voor hun halfbroertjes en zusje en hun vader. En niet omdat ze zich verplicht voelen, maar omdat ze het gezellig vinden. En met elkaar te praten over wat je bezig houdt. Meer respect voor elkaar is ontstaan. Dat ze hun best doen om zaken ook vanuit de andere kant te bezien.
Mijn dochter voelde zich niet zo lekker en besloot om thuis te blijven, dus ging ik alleen met mijn zoon naar mijn moeder. Zo anders dan toen ik opgroeide en je altijd verplicht was om naar de Oma's en Opa's mee te gaan. Nu gaat mijn dochter gewoon een keertje bij haar Oma langs, gewoon omdat ze haar graag wil zien.

Leuk gesprek met zoonlief gehad over een recent sollicitatiegesprek wat hij had in het buitenland en de hoop op een vliegbaan voor hem. Dat hij daardoor in het buitenland komt te wonen is een bonus voor hem. Ik bewonder hem, dat hij zo jong al zoveel zelfinzicht heeft. En ambitie. In een moeilijk economisch klimaat.
 
Met de auto van mijn moeder zijn mijn zoon en ik nog even naar de begraafplaats van mijn vader gereden en zijn graf bezocht. Het was voor hem goed om een plek te hebben waar je naar toe kon gaan. Rituelen alweer. En zelf nadenken of wat jij denkt wel goed is voor je nabestaanden. Ook in het licht van het afscheid van mijn vader en hoe mijn moeder zaken bekeek (alleen vanuit haar gevoel; even vergeten dat haar kinderen er ook nog waren..pffff...moeilijk en zware zaken).

Op de terugweg alweer een diep gesprek met mijn zoon, nu over mijn ambities en doelen. Ik kan me niet heugen dat ik dat met mijn mijn ouders ooit heb gedaan. En dat ik mijn ouders kritische vragen kon en mocht stellen. En dat ik, zoals ik in mijn grafrede over mijn vader al zei, ik hem dingen verwijt, ik dit alleen in mijn eigen leven anders kan doen.  En niet dingen moet blijven uitstellen!  Voor je het weet is het te laat.

Kerstboodschappen

Gisterenmiddag een ontzettend leuke Kerstborrel gehad van mijn netwerkclub. Alle gezelligheid rondom Kerst (of het nou opgelegd is of niet...) die je automatisch meekrijgt als je een baan hebt, die mis je als je werkeloos bent. Dus we dachten; we organiseren zelf een borrel. In de kelder van een leuk restaurant mochten we gratis gebruiken maken van die locatie. Erg gezellig!

We hadden een aantal sprekers uitgenodigd die vertelden hoe zij weer aan een inkomen waren gekomen na ook een ontslag op latere leeftijd en dat was inspirerend. Het was hartverwarmend om je niet zo alleen te voelen in een tijd waar je op bijvoorbeeld Facebook allerlei 'leuke' dingen rondom Kerst en werk ziet staan. Of de verhalen leest over Kerstpakketten en terugdenkt aan de tijden waarop je die zelf uitdeelde aan de medewerkers en in de zomer al moest gaan tellen en nadenken over de inhoud van die pakketten.

Natuurlijk weet ik best dat het vooral op Facebook veelal poses zijn, zo leuk en gezellig is het allemaal niet; maar ik merk dat ik gewoon mis om ergens bij te horen, onderdeel te zijn van....mee te tellen.

En ook dat is weer tegenstrijdig met hoe ik me meestal voel. Ben best wel een einzelgänger en kan mezelf prima vermaken. Wat sommige mensen ook weer niet begrijpen en dan denken dat ik ruzie met ze heb omdat ik niet om de haverklap koffie kom drinken. Vind het gewoon heerlijk als ik het huis voor mezelf heb, geen dochter die alle trashkanalen moet bekijken...gewoon even rust aan mijn hoofd.

Vanochtend vroeg wat boodschappen gedaan en waarschijnlijk weer iets te zwaar beladen (flessen, pakken melk en yoghurt en drinken..) en weer eens omgekieperd. Lag ik daar op straat, de boodschappen uit mijn fietstassen rollend.

Er stonden wel 3 mensen klaar om me op te tillen, de boodschappen in de fietstassen terug te stoppen en één oudere man zei me dat ik maar beter even kon lopen ipv fietsen.. Jemig de pemig, op zo'n vaderlijke toon (mijn vader was nooit zo bezorgd, eigenlijk hoor ik dan meer mijn Opa...), maar het gevolg was dat ik helemaal jankerig was. Gelukkig wel uit het zicht van die mensen, pas toen ik om de hoek was ging het huilknopje om.

Getver...ik wil echt niet zo'n labiel mensch lijken, maar het werd me even teveel... Leek net mijn vader, die de laatste tijd van zijn leven ook telkens viel. Niet naar huis gelopen, want ik vond dat ik direct weer terug in het zadel moest en toch maar weer verder gefietst. Niets aan de hand, behalve een gedeukt ego denk ik en een schaafplek op mijn knie.

Weet niet hoe ik Kerst ga invullen. Misschien moet mijn dochter wel werken die dagen.  En zit ik in mijn uppie. En groots Kerst-eten daar doen we allebei niet aan, dus dat is ook niet iets om naar toe te werken (geen Konijn dit jaar).. Mijn moeder voelt er ook niets om een uitgebreid  Kerstdiner op stapel te zetten en ik weet dat zij ook het liefste met een boek op de bank zou willen zitten deze dagen.

Vroeger...vroeger was Kerst een nieuw boek van W.G. van der Hulst in je tasje van de zondagsschool. Met een megagrote sinasappel en een Kerstkrans. En lichtjes...overal licht in de stad. En een magisch verhaal, verteld door het hoofd van diezelfde zondagsschool.

Begrafenis vader

Terugkijkend zeggen alle aanwezigen dat het een mooi en passend afscheid was.

Mijn broers en zussen en hun partners en kinderen en mijn moeder waren bij de begrafenisondernemer bijeengekomen en we konden nog een laatste keer onze vader zien in zijn kist. Als je dat wilde. Daarna werd de kist gesloten en begon de rit naar de kerk, waar de afscheidsdienst gehouden zou worden. Mijn vader in die grote Mercedes, alle bloemstukken van de kinderen en kleinkinderen (met hele lieve zelfgemaakte vogeltjes) erbij en daarachter de volgauto en de rest van de familie in hun eigen auto's. Alleen die stoet was al lang en indrukwekkend. Wat ik heel mooi vond, was dat de man die de begrafenis helemaal heeft begeleid, voor de auto uitliep. Wat zou mijn vader dat geweldig hebben gevonden. Zoveel aandacht en respect. Waar hij zijn hele leven naar op zoek was. Respect.

We hadden afgesproken dat we niet rechtstreeks naar de kerk zouden rijden, maar via zijn geboortehuis en wijk en daarna langs zijn en mijn moeders huis. Daar stonden we stil en vanaf daar liep de begrafenisondernemer voor de auto uit, tot we in de kerk waren.

Mijn vader werd toen door alle mannen in de familie (oa mijn zoon) de kerk ingedragen. Alweer een heel mooi moment. 
Mijn moeder had samen met ons en de dominee de liturgie samengesteld en dat waren veel gezangen die mijn vader bij voorkeur luidkeels meezong. Vrolijk en positief. In die kerk ligt een heel stuk geschiedenis van onze familie. Altijd in het kerkbestuur gezeten en actief meegedaan, ik ook, jarenlang. Daarom was het zo goed om daar zijn afscheid te vieren. Met de organist die in de jaren 70 hip en langharig was en nu ook alweer een man die met pensioen is. Maar wel mijn vader kende en wist hoe hij hield van modernere muziek in de kerk.

In de liturgie was ook ruimte om te spreken over mijn vader. We verbloemden niet dat mijn vader een moeilijke man en vader was, maar wat uiteindelijk overblijft is de liefde. En inzicht in als wij anders willen we dit zelf moeten doen, nu in ons eigen leven en niet die wens bij een ander neerleggen. Mijn kleine nichtjes zongen heel lief met hun gitaar een lied voor Opa en zo werd het een heel persoonlijk afscheid. En ja, tranen waren er, maar dat is goed. Voor de kleinkinderen het besef dat ze geen Opa meer hebben, voor ons geen vader en voor mijn moeder het definitieve afscheid van haar echtgenoot. En dat mijn vader nu zijn rust gevonden heeft, na een onrustig einde in het Verpleeghuis.
Na de dienst droegen al zijn kinderen (het scheelt dat het er heel wat zijn) hem de kerk uit.

Daarna naar het kerkhof op een mooie plek onder de bomen en daar hebben we hem begraven. Ook weer met bloemen en tekeningen van zijn kleinkinderen op zijn kist en met het Onze Vader de kist laten zakken. Hoorde ik toch even die stem van mijn vader meespreken. Altijd net iets op de tekst vooruit en net iets te hard.

Overleden

Een uurtje geleden belde een broer me dat mijn vader zojuist was overleden. Had hij nog een half uurtje daarvoor genoten van een toetje. Dat gelukkig nog wel.

Heb net mijn dochter op haar werk gebeld en daarna mijn zoon ingelicht. 

Dag Pa. Ga maar naar het grote Mannenkoor daarboven.

Heen en weer

De ene dag voel ik me goed en zoals vandaag, heb ik het gevoel alsof ik het leven vanachter een scherm bezie. Werd te vroeg wakker en uiteindelijk versliep ik me enorm.

Ik snap goed dat dit alles komt door de toestand van mijn vader. Het besef dat het binnenkort dus echt wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hem zie. Zijn lichaam dan, want zijn geest is alweer een hele tijd geleden vertrokken.

Ik slaap anders, slechter merk ik. Probeer wel de harde randjes van de dag af te halen door het mooie en het goede van het leven te zien. Gisteren uiteindelijk de kerstboom neergezet. En weer heerlijk een aantal zaken kunnen wegdoen (direct gedaan), dus weer meer ruimte in mijn kelderkast (waar de kerstspullen onder het trapgat staan).

Heel fijn om een warme sfeer in je huis te creeren, ook al voel je je zelf een beetje leeg. Heb nu ook al de lichtjes aan. Heb het gewoon een beetje nodig. Morgen ga ik weer naar mijn vader; mijn dochter huurt voor mij een auto. Dan kan ik op de terugweg mijn broer op Schiphol afzetten en op de heenweg een zus meenemen.

Mijn hoofd staat totaal niet naar actief werk zoeken, maar ook dat moet gewoon doorgaan, dus doe ik dat dan ook maar tamelijk mechanisch.

De junk in mij is rustiger. Ik hoef niet meer zonodig alle verboden zaken. Net was ik in de supermarkt, maar eigenlijk alleen maar groente en kwark gehaald. Terwijl alle kerstschappen vol met eten liggen. Luxe, duur en suikerrijk eten. Dat oude gedrag, dat bij stress ik aan het eten sla, daar moet ik vanaf want het is niet effectief. Zo enorm veel overgewicht is slecht voor mijn knieeen en heupen en ik zie er gewoon veel leuker uit als ik slanker ben. Ik hoef me niet meer te verstoppen achter die laag vet.

Voel nou maar het verdriet; je bent daar niet alleen in. Iedereen moet ooit zijn ouders verliezen. En het gevoel dat mijn emoties heen en weer gaan hoort daarbij. Nu heen, straks weer.

Versieren

Als er een auto door de straat rijdt, knerpt de opgevroren sneeuw onder de banden. Een hard geluid. Jammer, want pasgevallen verse sneeuw zorgt ervoor dat de wereld stiller is. Mooier. Een plaatje vaak. Er is niet zoveel gevallen als code Oranje aangaf, maar wat er ligt geeft een fraai effect.

Straks maar even lopend de boodschappen doen, met de fiets vind ik een beetje eng nu.

Gisterenochtend had ik weer een bijeenkomst van mijn netwerk en we hadden een workshop georganiseerd voor onze leden. Allemaal gratis. Ik vond het grappig dat ik als baanloze vroeg uit de veren moest en bij code Oranje van het KNMI (vooral niet de weg op als je niet naar je werk hoeft)  toch met OV ging reizen. Niet om naar mijn werk te gaan, maar om aan werk te komen!

Mijn dochter had van haar werkgever iets lekkers gehad voor Sinterklaas (dat soort dingen krijg je ook niet meer als je werkeloos bent)  en vroeg me of ik die mee wilde nemen, want wij zouden dit toch niet gaan opeten (ook niet stiekum, een stuk eraf valt heeel erg op hahaha). De eigenaar van het etablisement vond het goed dat we meegebrachte etenswaren uitdeelde en zo zaten we daar gezellig in de warmte, hele lekkere koffie, uitkijk door mooie glas-in-lood raampjes op de sneeuw buiten, met elkaar inspiratie op te doen.
En dat voelt goed en geeft energie. We kunnen elkaar steunen en wijzen op interessante ontwikkelingen in onze eigen netwerken. En op die manier niet wegzakken in lamlendigheid, maar energiek en beschikbaar blijven voor een nieuwe functie. En natuurlijk op mijn CV kunnen vermelden dat ik dit initiatief heb genomen. Ik onderneem en blijf niet afwachten.

Heftig vertraagd door de te verwachten sneeuw is gisteren de vlucht van mijn broer uit Scandinavie binnengekomen. Die is toch maar een extra lang weekend naar Nederland gekomen om onze vader te bezoeken. Hij logeert bij mijn moeder. Vind het fijn dat hij er is en hoop hem volgende week even te kunnen zien als we een familieberaad hebben in het verpleeghuis.

Heb na Sinterklaas een zelfgemaakte Kerstkrans op mijn deur gehangen. Heel eenvoudig zonder al te veel versiersels. Alleen zag ik gisteren dat het lint al aan het scheuren was en heb ik de krans maar met touw via de brievenbus en buitenkant opgehangen. Ooit zag ik in een tuincentrum een soort van grote lange haak die je over je deur kan hangen. Eens kijken hoe ik dat zelf kan maken. Vraag me alleen af hoe dat bij harde wind houdt.

Zo...de was zit al in de machine, ondanks dat het zaterdag is ben ik lekker vroeg beneden en ga ik nu maar eens een lekkere pot koffie zetten. Het junkerige gedrag is een stuk minder nu ik met de billen bloot heb moeten gaan en het voor mijn dochter duidelijk is dat ik het nog steeds moeilijk vind om verleidingen te weerstaan. En dit ook heb toegegeven. Ik denk weer beter na bij wat ik in mijn mond wil stoppen en of ik daar echt blijer van wordt. Nu maar vooral straks.

 En kijk in de spiegel en zie daar nog steeds een leuke vrouw. Waar iemand in de bus gewoon naast gaat zitten...ruimte zat.

Misschien straks de Kerstboom opzetten? Heb al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren een nepperd. Een van de eerste dingen die ik kocht toen ik hier met mijn kinderen kwam wonen en dat is ook alweer bijna 19 jaar geleden. Dat was nieuw in die tijd; een kunstkerstboom en hij was toen tamelijk aan de (gulden)prijs. Als ik nu uitreken wat hij me per Kerstfeest kost is dat een schijntje. En hoewel ik enorm hou van de geur van een echte....is het toch wel een beetje raar dat we ieder jaar een dode boom in ons huis halen. En die daarna weggooien. Dan is een boom met kluit, die daarna ergens verder mag groeien, een beter alternatief natuurlijk, maar daar heb ik de tuin niet voor en ik heb natuurlijk die nepperd.

Ook heb ik me voorgenomen nu echt grote ballenschoonmaak te houden. Heb zoveel dozen (vind ik zelf dan) met Kerstspullen. Maar eens goed kijken wat nog bruikbaar is en alles wat kapot is of te oud wegdoen of weggeven.  Al mijn Kerstspullen zitten in oude Kerstpakketdozen. Die ik ooit van werkgevers kreeg.
Allez...ik ga de dag bij zijn lurven grijpen!  De lucht is mooi blauw, de vogels in de tuin genieten van de vetbollen, de koffie pruttelt. Carpe Diem!

Junkie XL

Blij dat ik gisteren, samen met mijn kinderen, naar mijn vader en hun Opa ben geweest. Hij was wakker en heeft hele avondvierdaagse gelopen met iedereen die aanwezig was. Zijn oude dominante karakter kwam weer even boven want hij bepaalde hoelang het rondje duurde. En overal even binnenkijken en dan weer verder. Hij sprak niet, mompelde slechts en leek zonder gebit een stuk ouder. Hij dronk goed en zijn eten bieden ze vooral gemalen en zacht aan zodat hij het makkelijker naar binnenkrijgt, zonder tanden.

Het was fijn om ook even mijn tante en oom te zien, mijn zusje was er ook, dus het voelde goed dat er zoveel aandacht voor mijn vader was. Dat de zorgen over hem gedeeld worden.

Op de terugweg in de eerste serieuze sneeuwbuien terecht gekomen, maar mijn dochter is zo'n goede chauffeur dat we ons geen moment onveilig voelden.

Ik schreef hier al een tijdje over mijn onrustige gevoel. Dat ik weer wil en erger nog; dat ik weer snaai! Toen mijn dochter klaar was met haar dieet en weer 'gewone' koekjes in huis haalde of zoals rond Sinterklaas een zakje pepernoten...toen werd ik zwak en moest ik dit ook hebben! De begeerte laaide op, terwijl mijn hoofd heel goed weet dat ik er goed aan doe dit soort suikerbommen te vermijden, riepen de pepernoten mij stuk voor stuk...en de pakjes TUC van de verjaardag..Het voelde alsof ik uit eigen collectie aan het stelen was en ik verborg de buit dan ook grondig. En soms kocht ik dan ook een nieuwe verpakking, zodat het leek alsof er niets was gebeurt. Hoe dom.

Nou is mijn (oude) snaaigedrag stiekum. Je zal mij nooit in het openbaar een heel pak speculaas op zien eten. Sterker nog....in het openbaar genieten van iets lekker doe ik bijna nooit. Eenvoudiger is om het af te slaan en niet weer de blikken te krijgen van...zie je wel...dikke muts...daardoor ben je zo dik. Wat dan altijd gebeurt is dat ik in de eenzaamheid van mijn woning een voorraadje lekkers haal en dit achter elkaar opeet..Achter elkaar want eenmaal een verpakking open dan MOET het op. Want de schimmel komt er binnen 2 seconden op natuurlijk, of binnen 5 minuten wordt de koek zacht en smelt de chocolade. Iets bewaren, of EEN koekje eten, dat kon en kan ik kennelijk nog steeds niet. Ik ben meer van het alles of niets beleid. Liever gewoon een heel leeg huis zonder verleidingen, maar dat is niet realistisch.

Niet natuurlijk, maar dit soort gedrag vertoon ik. En dan gooi in de verpakkingen zorgvuldig verpakt in iets anders weg, zodat niemand zit wat ik heb gegeten. Denk ik.
Hahaha....had ik niet op mijn dochter gerekend.
Zat ik gisterenavond na terugkomst van mijn vader en ook nog een rondje boodschappen door de sneeuw met de huurauto gezellig op de bank te hangen met een trashprogramma op de tv, zei mijn dochter opeens out of the blue (voor mij dan)  of ik kon uitleggen hoe haar voorraad koekjes toch opeens zo slonk. En of er wel echt 30 kinderen voor Sint Maarten aan de deur waren geweest of dat het er 3 waren en de rest van de verpakking misschien door mij was opgegeten??

Damn...ik voelde me betrapt! Uitermate infantiel gedrag natuurlijk, want wie hou ik nou voor de gek. Alleen mijzelf toch? Wiens hand glijdt toch telkens in de pot met chocolade pepernoten en erger nog....wiens benen en lijf gaan daarna NIET extra bewegen om de gegeten extra calorieeen weg te branden???
Wie denkt dat het wel kan? Dat het wel meevalt...Dat dat handje kaas, noten, drop, speculaasjes, TUC, etc etc...meevalt...en dat het gewicht wat er extra aanzit gewoon vocht is...gewoon vocht...echt...morgen weer terug in het regime...en dan komt het wel goed, maar nu heb ik toch echt een beetje troost verdiend.

En wie praat nooit met haar dochter, die het hele traject ook heeft gedaan, die nu enthousiast sport, door weer en wind gaat om te sporten, die zelfs een buikwandcorrectie heeft laten doen omdat ze heel graag gezond wil zijn, goed kunnen sporten zonder flabberende buikvellen over mijn gevoelens?

Juist...ik dus. Vraag me hoe het gaat en het antwoord is altijd..prima, maar hoe is het met jou??

Niets geleerd en zo bang om af te gaan, als een mislukking te worden gezien en dat zei ik ook tegen mijn dochter na hangen en wurgen en pfffffffffffffff.....me heel klein voelend en vooral heel dom.

De hamvraag is waarom ik mezelf saboteer in het zicht van de haven. Ik ben bijna 40 kg en eigenlijk als ik terug in de tijd ga bijna 50 kg afgevallen en ben bijna op mijn streefgewicht en waarom haak ik dan nu bijna af. En denk dat het wel genoeg is, dat ik het niet kan zo mooi en slank zijn. Zo gewoon zijn. Gewoon gezond zijn en niet meer opvallen doordat je altijd zoveel ruimte inneemt en opvalt door je omvang.
Hoe heerlijk is het om een taille te zien, dunnere benen te hebben die niet meer tegen elkaar aan schuren, een broek maat 44 aan te kunnen en waarom ga ik dan nu verslappen en er zoveel slecht voer ingooien.

Mam, je bent het waard om je goed te voelen, om gezond te zijn. En te blijven. Mijn dochter vond nadat ze zag hoe het met haar Opa was en de stress die dat bij mij teweeg bracht (ik slaap ook slechter) dat ze mij mocht aanspreken op wat ik dacht wat onzichtbaar was gebleven. Als een junk die stiekum toch weer gebruikt en denkt dat de hele omgeving niets aan hem ziet.

Ik heb nog zoveel te leren!! En tegelijkertijd ben ik blij met mijn kinderen, niet die bang zijn om mij, hun moeder, aan te spreken op haar gedrag. Zo'n verhouding had ik niet met mijn ouders. Mijn vader was niet a
aan te spreken, want alles lag aan een ander en mijn moeder kroop zo snel in haar slachtofferrol, dat je het wel liet om iets van een discussie aan te gaan. Zij waren de ouders...wij de snotneuzen!

Terwijl ik het zo mooi vind iets van mijn kinderen te leren en ik merk hoe fijn ze het vinden om voor vol te worden aangezien. Niet als snotneus of als net-niet-goed genoeg. Ben ik nog blijven steken in kinderlijk gedrag? In goed genoeg willen zijn maar niet weten wat dit is of hoe ik dit voor elkaar moet krijgen.

Nou...tijd voor een portie zuurstof en even wat minder zware denkstof. Schoenen aan en de sneeuw in. De (hoger dan de) blauwe lucht roept mij!

Onrustig

Onrustig geslapen. En midden in de nacht wakker geworden denkend wat ik over mijn vader zou willen zeggen op zijn begrafenis.

Niet een zoetsappige speech maar ook niet alle pijnlijke zaken aanhalen. Vanmiddag ga ik naar hem toe. De verpleging gaf aan dat hij uit bed is vanochtend, een bordje pap op heeft en een eindje gelopen heeft. Nog steeds geen gebit in zijn mond, dus het is dan echt een oud mannetje wat je ziet.

Een email van mijn tante ontvangen zijn zus. Zij gaat straks haar broer verliezen. Er spelen zoveel emoties in mijn hoofd, dat het lijkt alsof die op knappen staat. En het feit dat ik dan wel afscheid ga nemen, maar niet weet of het echt definitief is, of dat hij volgende week weer vrolijk in de de huiskamer dominant zit te doen.

En dat ik geen zaken meer kan bespreken. Niets meer.

En hoe onhandig mijn moeder met dit alles omgaat, hoe ik me buitengesloten voel...Niks hoor, maar zelf moet bellen.

Zou graag even iemand hebben die me vasthoudt. Heel stevig.

Einde?

Kreeg een telefoontje van de verpleeghuisarts van mijn vader. Dat hij zich zorgen maakte over de toestand waarin hij zich bevond en dat hij geen lichamelijk aanleiding had gevonden voor zijn lamlendigheid. Waarop ik zei  "Behalve de Alzheimer natuurlijk..."

Hij gaf aan dat als hij niet meer uit bed zou komen, niet zou willen eten en drinken het nog een kwestie van een paar dagen zou zijn. En dat ik er goed aan deed om familie te waarschuwen dat als ze nog afscheid wilde nemen ze dat deze week moesten doen. En hij legde uit hoe de procedure in het verpleeghuis was bij een dergelijk geval (geen infuus, geen geforceerd eten of via een buisje).

Maar ook; het kon best zo zijn dat hij er weer bovenop kwam (behalve over de Alzheimer dan) en gewoon nog een aantal jaren vrolijk verder leefde. Aan zijn vitale organen mankeert niets.  Het was kortom tamelijk grillig.

Dus gisteren naar al mijn broers en zussen een snel sms-je gestuurd en de één was direct naar het verpleeghuis gegaan, de ander na zijn werk en weer een ander had mijn moeder opgehaald zodat ze niet alleen naar haar man hoefde te gaan. Die broer vertelde me dat hij zelf aangaf uit bed te willen, aan de eetkamertafel lekkere pudding had gegeten en ook nog een ommetje wilde maken, waarbij hij zelf aangaf welke kant hij op wilde.

Ga straks even bellen met zijn verpleegkundige hoe hij nu is en dan moet ik maar even bekijken of ik ook richting Pa reis of dat het allemaal wel meevalt.

En ja, dan is het niet hebben van een auto wel lastig, maar goed....niet onoverkomelijk. Mijn vader is al een hele tijd geleden niet meer bij ons. Ieder bezoek is opnieuw weer afscheid nemen en weer een stuk minder vader zien. Toch realiseer ik me dat als het einde straks komt, het een definitief einde is. Ik kan zijn hand niet meer vasthouden, niet naar zijn guitige gezicht kijken en daar het mijne in zien en gewoon zeggen dat mijn vader er nog is.

Alles is familie

Gisteren kregen de kinderen van mijn moeder een dienstmededeling via de email binnen. Ze vindt het soms lastig om iedereen (meer dan 5) apart te bellen en vooral bij lastige zaken mailt ze dan liever. Niet dat  ze daarin handiger is, maar het scheelt een directe confrontatie.

Nou is ze helaas geen begenadigde schrijfster die haar gevoel in een email kan leggen en wat betreft mijn vader is het gevoel al jaren weg - wat gezien hun huwelijk begrijpelijk is -  wat ze maar blijft ontkennen naar haar kinderen toe. Vanuit haar geloofsovertuiging en haar lage zelfvertrouwen en haar weinige financiele middelen (en kennis van hoe wel aan die middelen te komen) en oh ja die schare te verzorgen kinderen is ze toch altijd getrouwd gebleven. Nu hij in een verpleeghuis woont met Alzheimer is ze nu zijn onbestorven weduwe.Ze zorgt goed voor hem vindt ze zelf, zorgt dat hij nette kleren heeft, genoeg verzorgingsproducten, maar het houden van en daarom een stapje extra doen, dat is er niet. En dat is voor wie het wil zien zo zichtbaar. En pijnlijk omdat ze het maar blijft ontkennen.

Mijn vader is nu tamelijk apatisch, slaapt veel en heeft zelfs weinig interesse meer in eten en drinken. Toen ik dit hoorde was voor mij het duidelijk dat we de laatste fase ingaan met mijn vader. Het kan zo zijn dat we zeer binnenkort horen dat hij dood is.Ook omdat een aantal vaste bewoners onlangs ook zijn gestorven en een dame die een tijdje zijn vriendin in het verpleeghuis, ook overleden is. Zij was nog jonger dan mijn vader.

Maar in plaats van zoiets te schrijven, krijgen we nogal klinisch een bericht dat hij weer gevallen is, maar dat hij nu weer een goede bloeddruk heeft en oh ja, mijn moeder zelf moet ook nog een medisch ingreepje ondergaan.

Daarop schreef mijn broer gisterenavond laat een mailtje waarin hij zijn ongerustheid uitsprak, maar alweer zonder te benoemen waar het nou echt om ging.

Ik dacht...laat ik nou ook maar niet mailen en doen wat ik anderen verwijt, want geschreven tekst kan altijd verkeerd worden uitgelegd en vanochtend vroeg maar met die broer bellen en horen hoe ongerust hij is en vooral dat erkennen. Ik voelde dat hem dat goed deed. En dan moet je weten dat we niet echt close met elkaar omgaan; ik heb gewoon een heel andere levensinstelling dan hij en hij lijkt ook precies op mijn vader qua doen en laten, maar ik voel zijn verdriet door zijn woorden heen.

En verdorie, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik mijn oude rol van oudste kind, van bemiddelaar, moeiteloos weer op me heb genomen, waarbij mijn gevoelens er totaal niet toe doen. Gisteren, toen ik mijn moeder belde, vroeg ze geen enkele keer hoe IK me nou voelde onder de toestand van mijn vader. En ik laat dat dan weer gebeuren omdat ik het rot voor haar vind omdat ze ook maar alleen zit in dat grote huis en er maar weinig kinderen vragen hoe zij zich voelt....

Wat is dat toch ingewikkeld...familie!!