Begrafenis vader

Terugkijkend zeggen alle aanwezigen dat het een mooi en passend afscheid was.

Mijn broers en zussen en hun partners en kinderen en mijn moeder waren bij de begrafenisondernemer bijeengekomen en we konden nog een laatste keer onze vader zien in zijn kist. Als je dat wilde. Daarna werd de kist gesloten en begon de rit naar de kerk, waar de afscheidsdienst gehouden zou worden. Mijn vader in die grote Mercedes, alle bloemstukken van de kinderen en kleinkinderen (met hele lieve zelfgemaakte vogeltjes) erbij en daarachter de volgauto en de rest van de familie in hun eigen auto's. Alleen die stoet was al lang en indrukwekkend. Wat ik heel mooi vond, was dat de man die de begrafenis helemaal heeft begeleid, voor de auto uitliep. Wat zou mijn vader dat geweldig hebben gevonden. Zoveel aandacht en respect. Waar hij zijn hele leven naar op zoek was. Respect.

We hadden afgesproken dat we niet rechtstreeks naar de kerk zouden rijden, maar via zijn geboortehuis en wijk en daarna langs zijn en mijn moeders huis. Daar stonden we stil en vanaf daar liep de begrafenisondernemer voor de auto uit, tot we in de kerk waren.

Mijn vader werd toen door alle mannen in de familie (oa mijn zoon) de kerk ingedragen. Alweer een heel mooi moment. 
Mijn moeder had samen met ons en de dominee de liturgie samengesteld en dat waren veel gezangen die mijn vader bij voorkeur luidkeels meezong. Vrolijk en positief. In die kerk ligt een heel stuk geschiedenis van onze familie. Altijd in het kerkbestuur gezeten en actief meegedaan, ik ook, jarenlang. Daarom was het zo goed om daar zijn afscheid te vieren. Met de organist die in de jaren 70 hip en langharig was en nu ook alweer een man die met pensioen is. Maar wel mijn vader kende en wist hoe hij hield van modernere muziek in de kerk.

In de liturgie was ook ruimte om te spreken over mijn vader. We verbloemden niet dat mijn vader een moeilijke man en vader was, maar wat uiteindelijk overblijft is de liefde. En inzicht in als wij anders willen we dit zelf moeten doen, nu in ons eigen leven en niet die wens bij een ander neerleggen. Mijn kleine nichtjes zongen heel lief met hun gitaar een lied voor Opa en zo werd het een heel persoonlijk afscheid. En ja, tranen waren er, maar dat is goed. Voor de kleinkinderen het besef dat ze geen Opa meer hebben, voor ons geen vader en voor mijn moeder het definitieve afscheid van haar echtgenoot. En dat mijn vader nu zijn rust gevonden heeft, na een onrustig einde in het Verpleeghuis.
Na de dienst droegen al zijn kinderen (het scheelt dat het er heel wat zijn) hem de kerk uit.

Daarna naar het kerkhof op een mooie plek onder de bomen en daar hebben we hem begraven. Ook weer met bloemen en tekeningen van zijn kleinkinderen op zijn kist en met het Onze Vader de kist laten zakken. Hoorde ik toch even die stem van mijn vader meespreken. Altijd net iets op de tekst vooruit en net iets te hard.