Dan voel ik me een nietsnut. Ik kon niet meer slapen, las nog wat in mijn boek, voelde de Zweedse kou en opeens was het daar...het gevoel van alleen op de wereld en niemand die voor mij zorgt. Ik wist niet dat dit gevoel me zo intens verdriet deed. Ik snap het wel; ik maak me zorgen over mijn werk - of liever gezegd het niet hebben van werk - en weten dat er niemand is die mijn vangnet is. Het bracht ook direct gevoelens van het missen van mijn vader, denken aan hoe hij vroeger voor mij was, toen ik een nietwetend kind was. Was hij toen beschermend?
Ik voelde de leegheid van mijn bed, het mezelf elke nacht warmhouden, zonder een arm om me heen of iemand die naar me luistert. Me hoort. Me aanraakt. Draaide het dekbed zo als een huls om me heen dat ik in een strakke rol lag, ingebakerd leek het wel. Baby's worden er rustig van en ik ook kennelijk.
Groggy stapte ik daarna mijn bed uit en zette direct de wasmachine aan, dook onder de douche en trok mijn sportkleren aan. Toen ik de dvd wilde aanzetten hoorde ik wel geluid, maar zag de immer jonge Cher niet in beeld. Prutsen met de afstandsbediening, nog een keer prutsen...me ergeren dat ik dit niet snapte...aan de bedrading geprutst en natuurlijk was er een aansluiting iets los.
Up up, down down en hotsaflots...en waarom liep de koffie eigenlijk niet door? Omdat de hele stekkerdoos uit de wand lag. Dus de electriciteit checken, eraf halen in de meterkast, kijken wat er aan de hand is, zien dat er een draad losligt...draad er weer in stoppen...en op hoop van zegen de electriciteit er weer op zetten en duimen dat ik niet de hele keuken onder stroom had gezet. Jemig...waarom is er hier geen vent in huis die dat even voor me regelt!
Contact, maar de wandcontactdoos kreeg ik niet weer netjes terug, zonder dat de draad losspringt. De woningbouwvereniging opgezocht op internet - wachten totdat de verbinding weer is gereset - formulier ingevuld en hopen dat dit onder mijn onderhoudscontract valt.
Zoonlief kan dan wel een Boeing 737 aan de grond zetten, maar van electriciteit heeft hij niet veel kaas gegeten. Dat was altijd meer mijn afdeling, maar ook deze klus gaat mijn pet te boven.
Dus mijn hele ochtend verliep anders dan ik dacht, met andere gevoelens.
2 opmerkingen:
Beste 'Optimist',
Wat schrijf je toch eerlijk en open overal over.
Het zijn hele herkenbare gevoelens.
Zelf heb ik ook recent een ouder verloren en zit ik met weinig uitzicht op een baan thuis. Dan is het beter als je 's nachts doorslaapt anders ga je malen: Over vroeger en over betere tijden en of die ooit weer zullen aanbreken.
Gelukkig ziet alles er 's morgens een tikje beter uit.
Groeten en succes met de fitness...
pfff hoe herkenbaar allemaal, ben ook alleenstaand met een dochter , en zit op dit moment met flinke problemen op het werk ,waardoor ik bang ben zonder werk te komen zitten en heb verder ook geen vangnet om mijn problemen in ieder geval mee te kunnen delen, voel me dan behoorlijk alleen, hoezeer mijn dochter ook haar best doet om me te steunen, vandaag alle documentatie over mijn werk verzamelt en voornemens morgen naar het C.W,I. te gaan voor advies, dat lijkt me verstandiger dan door te modderen met allee frustraties over de problemen op mijn werk, die komen mij gemoedsrust en gezondheid niet ten goede.
Een reactie posten