Er wordt dan gesproken over een I-pad aanschaffen, over reisjes maken, over toch maar met de auto ergens naar toe gaan, ze trekken een kortingsabbonnement of een jaarkaart OV uit hun zak en dan ook nog eens over hun echtgenoot verhalen en dan voel ik me mijlen slechter af.
Dan denk ik, in mijn verongelijkte state of mind, dat het wel makkelijk is, zo werkeloos zijn maar toch nog mogen nadenken over dit soort keuzes. Dat ze kennelijk een groot vangnet hebben en met minder geld hoeven omgaan nog helemaal geen issue is. Allemaal aannames! Wie weet hoe het echt eraan toegaat achter hun voordeur. Ik kennelijk niet.
Hoe kan ik mezelf veranderen door alleen nog maar te kijken naar alles wat - voor de hand liggend en waar ik kennelijk nooit genoeg over nadenk - goed gaat. Ik moet mijn tevredenheidsniveau opschroeven. Ik merk dat ik zuur wordt van dat verongelijkte denken en telkens zo'n stemmetje te horen..jaja...makkelijk praten met je dure huis, goedverdienende echtgenoot, grote afkoopsom...Ik wil gewoon tevredener zijn. En mijn aandacht op het goede richten.
Deze week sprak ik op verschillende gelegenheden twee politieke kopstukken uit de landelijke politiek. Over wat werkeloos zijn inhoud en dat er altijd over ons wordt gesproken, maar nooit met ons. Ik denk dat sommigen in Den Haag echt nog nooit een werkeloze in het wild hebben gezien. Krijg energie van mensen spreken en zaken onder het licht brengen. (Aha...positief!).
Ik kreeg een schop onder mijn kont door een spiegel van iemand die ook aanwezig was en heel verongelijkt stond te vertellen over hoe de praktijk van een recruiter eruit zag, de oneerlijkheid en de vooroordelen die werkgevers hebben en mogen hebben in deze zware economische tijden. Dat hij daar niet meer tegen kon. Ik vroeg hem dat als hij zo goed wist wat hij NIET, waarom hij dan niet zelf zo'n bureau begon?
Oh nee.....oh neee... dat niet. En ik verbaasde me over zijn stellige antwoord. Ik zag iemand die heel goed kon verwoorden hoe of wat maar angstig was om de consequentie te aanvaarden van zijn stelligheid.
Shit...ben ik ook zo bezig? Komt daar die verongelijktheid vandaan? Dat ik het allemaal wel goed weet te vertellen, maar in feite te schijterig ben om iets te DOEN??
Ik weet dat ik een afweger ben, iemand die lang nadenkt over de voors- en tegens en dan een weloverwogen besluit neemt en daar dan ook voor gaat. En alle beren op de weg al is tegengekomen. Maar soms moet ik maar weer eens gewoon springen. En op mijn eigen kunnen vertrouwen. Want waar ik altijd bang voor was - geen werk meer hebben - is me dus al lang en breed overkomen.
Mijn dochter vertrekt net dik aangekleed op de fiets naar de sportschool - door de sneeuw - en ik...ik ben te lui om buiten de deur te sporten, ben al tevreden met mijn half uurtje steppen met Cher. Stel ik te lage eisen aan mijzelf? Ben ik een watje geworden?
En dan denk ik aan vrienden van mij die heel graag zouden willen werken, maar door hun ziekte daar uberhaupt niet aan toekomen. Hun leven compleet anders hebben moeten inrichten. Maar dat wel gedaan hebben en kennelijk een soort van rust hebben gevonden en kracht.
Het sneeuwt weer. Zo direct lekker door de sneeuw wat boodschapjes halen. Niet veel, want gisteren heeft mijn dochter al een hoop in huis gehaald (Positief!) en ik merk dat ik een hekel heb gekregen aan de opjuthamster-acties. Ik hoef toch niet tot 2023 wasmiddel in huis te hebben, of soep? En iedere 6 weken komen diezelfde producten toch weer in de bonus/hamster/kruidvat je bent gek als je NU niet koopt folder voorbij.
Rommelig logje. En oh ja. ik stel commentaar bijzonder op prijs. Anders word ik weer zo verongelijkt dat er niemand reageert...
3 opmerkingen:
Ha citroenvlinder,
Vraagje: waarom begin je zelf niet voor jezelf? Volgens mij heb je genoeg talenten!
C.
Ik hoef me financieel geen zorgen te maken (doe ik toch) want ik heb een partner met een goed inkomen.
We doen veel leuke dingen en aan de buitenkant lijkt t allemala erg mooi en gezellig want echt we lachen veel en op feestjes zijn we de gangmakers.
maar mijn gezondheid he, die depressies zoals in december weer, zijn zo erg.
Daarbij heb ik veel fobieen en angsten.
Ik kan niet reizen, geen visite krijgen, durf heel veel dingen niet te ondernemen omdat het even te ver (30 km) van huis is met vriendinnen.
Wel met mijn man hoor.
Mijn familieverhalen ken je misschien en dat doet iedere dag weer pijn.
Ik ben heel veel mensen kwijtgeraakt vanwege mijn angsten.
Ik heb heel weinig energie en kan dus weinig.
Er zijn veel mensen die ongelukkig bij elkaar blijven omdat ze geen kant opkunnen of ze wachten vol ongeduld tot de kinderen eits groter zijn.
Lieverd ik lees je niet de les hoor want ik kan me zo voorstellen dat je graag een leuke partner zou willen en niet hoef te piekeren over geld, werk, toekomst en ik heb het net als jij ook regelmatig dat ik zie dat anderen meer hebben dan ik wat bijvoorbeeld gezondheid hebben maar ik moet gewoon kijken naar wat ik wel kan en heb.
En verder gewoon opschrijven wat je oplucht en wat je bezighoudt.
Wat mij heel goed geholpen heeft is om vrijwilligerswerk te doen. Ik voel me nuttig, houd mij bezig, leer, zie andere mensen.
dikke knuffel.
Wel herkenbaar hoor, ik heb soms dat zelfde gevoel als alleenstaand moeder van 3 kids in de ww. En weet je, soms mag je best even toegeven dat het best zwaar ís allemaal. Ook niet te streng zijn voor jezelf.
Van de week nam mijn dochter een meisje uit een asielzoekerscentrum mee naar huis: Ze kwam binnen en riep: oh wat hebben jullie een mooi huis, jullie hebben alles, een computer, een tv. En weet je, ik keek door haar ogen om me heen en schaamde me want inderdaad vergeleken met zo veel anderen ben ik hartstikke rijk. Dit was voor mij even een moment met een gouden randje.
gr. J
Een reactie posten