Arrogant?

Is het arrogant als je tegen mensen die hun baan kwijt bent zegt dat ze hun passie moeten volgen, want dat doe jij ook.

Jij woont weliswaar in een groot huis in Wassenaar en je man voorziet in een riant inkomen, waardoor je die uitkering eigenlijk helemaal niet nodig hebt en ook helemaal niet in hoeft te leveren in basale dingen zoals huishoudgeld en vakanties, maar je weet wel hoe je je beter gaat voelen. Vooral nadat je, hé heerlijk, net verkwikt terugkomt van 3 lange zomervakanties achter elkaar. Zooooo ontspannen.

Dat je empatisch vermogen niet ingekocht kan worden dat is duidelijk als je nog blijer verkondigd dat je aan dikke mensen gaat leren hoe ze moeten eten, nu dat je dan die dure prive opleiding gaat volgen om meer over voeding en koken te leren. En dat er minstens 3 mensen met zwaar overgewicht naast je zitten, dat maakt nog steeds niet dat je je passionele mening voor je houdt.

En als klapper verkondig je dan ook nog dat je ons  ook gaat leren hoe we goedkoop kunnen koken, van onze karige uitkerinkjes. Ja...allemaal 5 euro inleveren dan ga ik daar voor jullie iets van koken. Goedkoop toch. Nou.....goedkoop? Met 30 man kom je toch op een bedrag van 150 euro daar kan ik een maand boodschappen van doen, dacht ik.  En voor 5 euro kan ik echt wel een aantal mensen voeden. Dus hoezo leren goedkoop koken?

Maar ja, had ik natuurlijk niet met de prijzen van de groentejuwelier in Wassenaar rekening gehouden en de flesjes bijbehorende wijn en bronwater uit een geheime bron in de Franse Alpen.

Wat kreeg ik een jeuk van dit badinerende verhaal.

En van coaches die je maar blijven zeggen dat als je nou maar je passie vind, dat je dan ook weer aan het werk komt. Misschien als je Adriaan heet en je broer Passie???

Maar toch niet als je een simpele adminstratieve medemewerker bent, die ontslagen is omdat hij te oud is bevonden. Die gewoon weer graag op kantoor wil werken. Eerlijk zijn brood verdienen en aan het eind van de maand een salarisstrook wil ontvangen en in het weekend zijn eigen ding wil doen. Passie??? Die zich zorgen maakt of hij zijn hypotheek wel kan betalen, zijn vrouw een schoonmaakbaan erbij zoekt om maar meer geld te verdienen, zodat ze hun boodschappen kunnen blijven betalen. Alle abonnementen allang hebben opgezegd.

Het is tijd voor coaches die met hun voeten stevig in de aarde staan. Niet geaard, maar gewoon....normale mensen kennen. Geen rijkeluisvrouwtjes met een hobby begeleiden.

Slim

Niet slim:

Een kind in de buurt wat normaal al de boel bij elkaar gilt en dreint een fluit als speelgoed geven.

Niet slim;

Aan je zoon, die piloot is, vragen of hij de weg wel weet naar het ziekenhuis om de hoek. Gewoon het fietspad af en dan Immer gerade aus....Die blik alleen al :)

Niet slim:

Naar de serie Luther kijken die je zoon op usbstick meenam. Verslavend. Al was het alleen al om Luther!!

Wel slim:

Om alles maar een beetje lachen.

Woensdag; maak gehakt van je uitstelgedrag-dag

Dat zegt mijn guru, The Flylady. Woensdag is altijd anti uitsteldag.

En dus vandaag wat administratieve zaken afgehandeld waar ik al een tijd tegenaan zat te hikken en tsjonge...nog even de enveloppe in de brievenbus doen en lekker afgehandeld!

Verder komt mijn zoon vanavond. Heb nog voor zijn verjaardag vanochtend het boek De Voedselzandloper gekocht en ondanks dat het Anti Uitsteldag is, moet bekennen dat het boek nu al uitgelezen is. Ooit wende ik me snellezen aan. Nooit afgeleerd, vooral bij studieboeken niet. Of het beklijft is een tweede, maar wel interessante informatie.

En veel dingen doe ik al, zoals mijn Havermoutontbijtje. En donkere chocolade. Once you go black..
Maar dan natuurlijk maar één stukje nemen he....niet gelijk het hele blok :)

Ook stond ik vanochtend maar weer eens op de weegschaal die ik angstvallig ontweken had, al weken lang.
Mmmm....viel niet mee, maar ook niet heel erg tegen. Ik wist al dat ik zoals de Belgen zo liefelijk zeggen, ietwat verdikt was. En dat na een hele maand bijna weer goed opletten dat er geen familiepak koek doorheen gaat. Omdat ik het niet meer in huis haal. Ook niet als beloning voor een week goed oppassen...Echt! En ik nog geen enkele keer heb toegegeven aan mijn zin in ijs. Maar ijs draaide van Magere kwark met wat er maar aan fruit voorhanden was. Dus die stand op de weegschaal zou eigenlijk nog veeeul erger moeten zijn.

En het rare is. Ik voel me geen moment een Big Loser. Eigenlijk heb ik het afgelopen jaar namelijk heel veel gewonnen. Meer inzicht in eetgedrag, meer inzicht in wat nou echt gezond is, nieuwe dingen leren eten en maken (Quinoa bijvoorbeeld), een andere manier van eten aanleren, de dieetiste die mij heel graag haar pakjes en zakjes bleef verkopen niet meer spekken (ha...pun intended) De Ekoplaza als nieuw adres ontdekt, meer gefietst dan ooit, minder schuldgevoel dan ooit. Mijn streven was dat ik eind van de maand mijn spijkerbroek weer normaal dicht kan doen (dat ging even niet en nee....niet te heet gewassen!!). En dat is voor mij een veel betere controle dan iedere keer maar dwangmatig wegen.

Minder mijn waarde afmeten aan mijn gewicht. Ik heb gemerkt dat ik geen ander mens ben met 40 kg minder. Want onder al dat vet zat en zit ik gewoon. De verpakking is dan wel anders en die wordt anders ontvangen, maar goed....ze staan nog steeds niet in rijen dik voor me. Het leven is niet opeens geheel anders. De heren staan nog steeds niet in rijen dik voor de deur. Ja, de dieet-industrie. Die wel. Volg dit dieet, word net zo slank als ...Als ik het kan, kan u het ook.

Wat was het gisteren heerlijk om in een korte bermuda (oh dat is dubbelop geloof ik) en een hempje op de fiets naar een vergadering in die stad aan het Spaarne te fietsen. Fietsen. Dus niet met de bus. Dus en beweging gehad en geld bespaard en heerlijk in het zonnetje gereden. Zonder al te veel inspanning. Dat is nou de winst. Dat ik dat gewoon doe en kan en niet meer denk; ze zullen wel denken..Dikke dame op de fiets, met blote armen....LELIJK!

Nu maar eens even langs de bibliotheek; op de fiets en dan bedenken wat ik straks ga eten. Heb genoeg groenten in huis om iets lekker te maken. En nog wat vega gehaktspul, dus dat komt wel goed.
Ik kan gewoon onbezorgd lekker fietsen, zonder bang te zijn dat mijn regering een aanval met gifgas doet en mijn familie op een rijtje gelegen  in de krant komt op een hartverscheurende foto.
Niets te klagen.

Maandagochtend, huis weer schoon net als het hoofd van binnen.

Waar de meeste werkenden de maandagochtend met vrees en beven tegemoet zien - alle saaie vergaderingen en gewoon weer in het keurslijf, vind ik de maandagochtend geweldig.

Het is mijn Bless the House ochtend. Ik gooi alle oude kranten weg (nou...zo klaar; ik koop geen kranten meer en de huis aan huis bladen zijn er maar 4 en ruim tijdschriften op (ook zo klaar...koop niets meer), maak alle prullenbakken leeg, haal een doekje over alle deuren en spiegels, stof de huiskamer, haal de stofzuiger door de kamer en gang en dweil de keuken en wc-vloer.

Alles ruikt heerlijk schoon en ik gooi meestal ook dan nog mijn beddegoed in de was (dat hangt nu al lekker buiten te drogen).

Goh....wat krijg ik daar een energie van en het stelt in feite geen drol voor. Want alle karweitjes doe je in maximaal 10 minuten.

En al doende zie je dat sommige dingen ook wel een doekje kunnen gebruiken en dat doe ik dan ook. Als extra. Maar de kunst is, om niet door te schieten en dan als een gek ook nog dit en ook nog dat en ook nog hier en ook nog daar en dan in feite alles of half of je helemaal over de kop te werken.

Focussen dus. En perfectionisme loslaten (nou...op gebied van huishouden ben ik verre van perfectionist). Het is goed genoeg.

Door ook zo de andere zaken van het leven aan te pakken, merk ik dat ik een veel lossere houding heb en ook durf Nee te zeggen tegen zaken. Na enige aarzeling, maar ik voel veel eerder dat ik dingen niet moet doen omdat 'men' dat van mij verwacht. En zeker niet als 'men' mij daar nooit iets tegenover levert. Het een éénzijdige actie is en zal blijven.

Dus niet altijd braaf alle familieverjaardagen aflopen, terwijl er voor ons een stuk minder belangstelling was. Uberhaupt dat gedoe met verjaardagen eens onderwerpen aan wat wil ik nou. En al helemaal niet meer meedoen met hele dure kado's die vervolgens door een verwend nichtje blase in de hoek worden geworpen. Oh...een boek. Je met zorg, geschikt voor haar leeftijd, toch voor jouw budget tamelijk dure boek.
Niet meer doen. En ook niet meer doen als je gewoon geen budget hebt om weer een tripje 60 km verderop te maken, waar je je totaal onzichtbaar voelt en als een soort familie-versiering aanwezig bent.

Wel doen; een leuk uitstapje op de fiets met een vriendin in de buurt gemaakt, waar een festival plaatsvond en daarna weer heerlijk op de fiets naar huis, via een weggetje wat je nog nooit gereden hebt, maar wat mooi! En ook nog met een pontje gevaren. Ook op 5 km van je huis, maar ook nog nooit gedaan.
En dan in de avond lekker voor jezelf koken, helemaal verantwoord, geen enkele behoefte aan snaai en graaigoed. En na het bekijken van een ubergladde Wouter Bos bij Zomergasten lekker naar bed gaan en bedenken dat je toch wel weer veel hebt om dankbaar voor te zijn.

Ik ben best wel goed genoeg namelijk.

Pleegzuster Bloedwijn to the rescue

Gisteren naar mijn moeder geweest, ze was al een tijdje ziek. Waarschijnlijk een zware verkoudheid, want een paar dagen koorts en nu nog een zere keel en weinig energie.

Mijn ene zus had al boodschappen gedaan en een kippensoepje gemaakt, ook een vriendin had een pannetje soep langs gebracht en weer een ander een heerlijke bos bloemen. Een broer had gezorgd dat ze paracetamol in huis had.

Mijn moeder slikt geen enkele pil en op haar leeftijd (73) is dat bijzonder. Dat zeiden ze ook al toen ze voor haar vervangende heup-operatie werd opgenomen. Dat kwamen ze niet vaak tegen. Ze is een dame die ook niet echt goed kan slikken dus die paracetamol was in vloeibare vorm. Maar als het aan haar lag, dan smeerde ze zich in met Vicks en dat was het dan. Geen antigripine, asperine, extra vitamine of wat dan ook. Ze houdt niet van medicijnen en is daarbij ook nog al tamelijk eigenwijs. Medicijnspiegels etc doet ze niet aan. Als ze denkt dat het wel genoeg is, dan is het klaar met medicijnen slikken.

Toen ik haar sprak over de telefoon viel me op hoe zwakjes ze klonk en dat klopte wel met wat ze me vertelde wat ze at. Bijna niks. 1 hap van een beschuitje met jam, 1 hapje yoghurt en de soep daar had ze geen trek in, 2 hapjes en dat was het dan wel. Verder alleen maar thee of water en zelfs dat niet van harte. Dus dacht ik dat het goed zou zijn als er wat kant en klaar voor haar stond om te eten en iemand die het voor haar klaar zette en gelukkig was ze eergisteren alweer wat opgeknapt en een paar dagen koortsvrij en bleef er een schaaltje yoghurt in met 3 stukjes banaan. Echt eten als een muisje.

Dus lekker boodschappen gedaan, een eitje voor de lunch gekookt voor haar, haar gras gemaaid, bed verschoond en daarna voor 2 dagen (of misschien wel 3) dagen eten gekookt (op haar manier, dus bijna sufgekookt) en in de koelkast gezet. Daar at ze gelukkig een redelijk normale portie van dus wel wat meer voedingsstoffen naar binnen en de hele dag door goed drinken. Schoonmaken hoefde niet zei ze, maandag komt haar hulp weer. Maar het was eigenlijk meer het gezelschap wat ze prettig vond. Niet alleen zitten en aanspraak hebben. Want ze hoorde verder niets van de rest van mijn familie, die belden of het goed ging en was het zo dan bleef het daarbij. Allemaal wonen ze binnen een straal van 5 km.
Ik heb aangegeven dat mijn moeder dat toch echt moet vertellen dat ze het fijn zo vinden dat ze even langs kwamen. Al was het maar voor een half uurtje. En zelf is ze ook niet iemand die spontaan opbelt. Of langskomt. Ze voelt zich altijd teveel.
Maar ja, als je je leven lang gewend bent geweest op de tweede rang te moeten zitten, dan verander je dat niet meer denk ik.

Dus was ik blij een dagje samen met haar te kunnen doorbrengen en naar haar verhalen te luisteren. Die er ondanks haar zere keel nog volop waren. En stapte ik over mijn gezeur heen dat ik een hele dag kwijt ben en andere broers en zussen het met een belletje afdoen. Ik bedacht me hoeveel dagen mijn moeder al niet in mij heeft geinvesteerd, sinds mijn geboorte. En...had ik dan nog iets anders op de agenda staan soms? En bedacht me dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je nog een moeder hebt. En dat het zomaar over kan zijn. Dus geef dat extra geld uit voor dat treinkaartje - gewoon even de broekriem nog strakker aantrekken, wat ik sowieso wil (dat de broekriem strakker kan hahah) en ga nou maar!! En zeur niet!

Toen ik mijn fiets bij de bushalte pakte aan het eind van de dag brak net het vuurwerk uit van een mega groot feest aan de overkant. Heel erg mooi om te zien. En leuk al die feestgangers in de bus tegen te komen die op het station opstapten.

Knoop doorgehakt

Gebeld met opdrachtgever en mijn opdracht teruggegeven.

Het leert mij om:

a. Beter naar mijn intuitie te luisteren
b. Langer te onderhandelen en niet maar te accepteren wat niet goed voelt. Nee is ook een antwoord.
c. Mijn eigen waarde beter te onderkennen
d. Uit mijn comfortzone te stappen en niet terug in mijn oude vak te willen, maar meer opties te onderzoeken
e. Blij te zijn dat ik kan hakken. Ook in deze moeilijke situatie.
f. Bij een sollicitatiegesprek me minder afhankelijk op te stellen. Niet direct alles op tafel leggen. Dat wil zeggen niet direct vertellen dat je echt weer graag wil werken omdat je brood op de plank moet hebben. Misschien moet ik me een air aanmeten van een rijke suikeroom in de kast, een partner die multimiljonair is, genoeg geld op de bank om heel lang te Sabbaticallen. Nu gebruikt men dit als lokaas....en ik bijt omdat ik maar al te graag weer onafhankelijk wil zijn. Alleen zal ik die worm nooit kunnen doorslikken, want hij zit aan de haak. Dezelfde haak als die worst.


Pffffffffffff....

Wat wel weer heerlijk voelt; merk dat ik niet meer elke dag zo'n loopje naar het winkelcentrum maak om nog even een boodschapje te doen. Sowieso omdat ik aan het werk was, maar ook omdat ik perse met mijn huishoudgeld wil uitkomen. Mijn budget verlaagd nadat mijn dochter hier niet meer woont en kijken of ik mezelf kan trainen om meer achteloos en daardoor teveel uitgeef boodschapjes doe. Even hier kijken, ach neem direct even een zakje sla mee, of tomaten en oh...aanbieding hiervan... Gewoon nu 1 x per week naar de winkel en dan mijn lijstje halen en klaar. En goed de voorraad in de ijskast opeten. En heerlijk Sla uit eigen tuin eten.

Ik wil het nog een tijdje kunnen uitzingen als er niet weer zo'n kans voorbij komt. Of als ik niet snel genoeg in staat ben zelf weer zo'n kans te creeeren.

Wel een schril contrast met een mede-werkeloze die vorige maand op verre vakantie ging, aangeeft een dure particuliere opleiding te gaan doen en trots met zijn nieuwe Macbook Pro rondloopt.

Inhalen of toch maar niet?

Schreef ik een tijdje terug over bij Twijfel niet inhalen, die gevoelens zijn deze week weer erg versterkt.

Die opdrachtgever gedraagt zich eigenlijk als een werkgever en zoals ik het voel, heeft zij er erg veel belang bij dat ik al mijn oude contacten in de d atabase invoer. En zo snel mogelijk.
Ze verweet me dat ze erg weinig input zag en ook vond dat ik te weinig deed, want niet zichtbaar. Was ik wel enthousiast genoeg?

Ondertussen houdt zij mij de worst voor van een p roef  plaatsing, wat met recht een worst is, want zij heeft in het eerst gesprek al direct aangegeven dat een dienstverband er niet in zit. Geen vacatures op die afdeling, maaaaaaaar...stel dat ik nou zo verbazingwekkend veel klanten binnentrek, tsja...dan haalt zij een nog grotere worst uit de voorraadkast en word ik nog hongeriger, want dan kan ik wellicht, misschien, perhaps wel in dienst komen.

Want wie wil nou niet een lekkere sappige worst eten?? In deze economische moeilijke tijd, waar sappige worst schaars is?

Dus wat komt er na die worst?
Wat is het criterium dat ik worst mag gaan eten?
Is het wel worst?
Of een vegetarische vervaning (eigenlijk een wortel dus..)


Voor mij voelt het nu alsof er meer belang bij is om mijn Goud, mijn contacten met adressen en de hele rattaplan, zo snel mogelijk ingevoerd te hebben. In a worst case (pun intended) scenario zegt de opdrachtgever hierna dan....mwoah....volgens mij is die worst niet jouw smaak en stop ik 'm weer in de koelkast.

En dus twijfel ik nu - alweer - of ik moet inhalen. Of dat deze twijfel mijn intuitie is die me zegt: dit is niet goed voor je. Hier ga je niet gelukkig van worden. Dit zijn gewoon niet de omstandigheden die bij jou passen. Je bent geen standaard snelle verkoper, maar een luisteraar, geen opgeklopte lucht, maar echtheid.

Wat?

Of je worst lust!

Iemand nog goede suggesties?

Diesel

Soms voel ik me net een Dieseltrein. Het duurt even voordat ik op snelheid ben, maar ben ik dat, dan ben ik niet meer te stoppen.

Alsof ik op zoek was, of aan het wachten op, het juiste moment om toe te slaan. Wachten als in waakzaam zijn. Als een geheim agent, een krijger....

De opdrachtgever wil mij in de vorm van een proefplaatsing aan het werk bij hem hebben. Omdat dit mij en hem beter beschermt. En weinig risico oplevert voor beide partijen.
Hij zou het liefste een langere proefperiode van de twee maanden die er nu voor staan bedingen, maar ik heb al gelezen dat dit alleen kan als je lichamelijk of geestelijk de werkdruk niet aankan en in mijn geval zou het meer zijn dat mijn inspanningen dan resultaat afwerpen. De Salesfunnel zeg maar. Maar ik denk dat het U Wv dat niet gaat snappen en ook niet kan inpassen in hun computersysteem.

Wat een ontwikkelingen allemaal. En ook net nu we met onze Stichting ook een grote stap voorwaarts doormaken en bij partijen aan tafel zitten waar ik ook wel voor zou willen werken. Want altijd mijn insteek is geweest, want door te net werken kom je met partijen in aanraking die je kunnen helpen in je zoektocht naar een betaalde baan.

Gisteren was mijn zoon even op bezoek uit het buitenland. Hij is dit weekend vrij en had een aantal afspraken op zijn agenda staan. Lekker met zijn vrienden chillen op Haarlem Jazz, met vrienden uit eten gaan, langs zijn familie, naar de garage (ook een oude vriend van de familie) en natuurlijk weer zijn vriendin zien en daarna rijdt hij weer terug en gaat zijn zus met hem mee. Om zijn stad daar te ontdekken en gezellig samen met haar broer te zijn. En ik vind dat toch zo leuk om te zien. Hoe goed ze nu met elkaar door één deur kunnen. Dan kijk ik naar oude foto's van ze toen ze 5 en 7 waren en altijd al samen speelden en elkaar beschermden wanneer dat nodig was en zie ze nu zo'n 20 jaar later met respect met elkaar omgaan. Andere levens, maar wel liefde voor elkaar.

Leuk te zien hoe hij, door een andere manier van eten te vinden, inderdaad ook koolhydraat-arm, vet (vet? hij????) is kwijtgeraak en door effectief te trainen nu echt spieren kweekt. En zich veel gezonder voelt door geen suiker te eten, frisdranken te laten staan. En veel meer groenten en eiwitten te eten. De inspiratie kwam toen hij zag hoe en zijn zus en ik veel zijn afgevallen en ons stukken fitter voelden. Dat ook hij kokosolie in zijn koffie doet en we lunchen met een salade. Leuk! En het grappig vond mijn bakje zelfgekweekte sla te zien. Lekker vers en onbespoten.
En dat ik dus me niet meer zorgen hoef te maken of ik wel mannenkoeken voor hem in huis heb gehaald (Mannenkoeken; grote dikke vette koeken, zoals gevulde koek, roze koek etc etc). Die hoeft hij niet meer.

En helemaal hartverwarmend om in een lang gesprek met mijn zoon te horen dat hij zijn drive om het werk te krijgen en te vinden wat hij het allerliefste wil doen, al zijn hele leven lang, van mij heeft. Dat ik zijn inspiratiebron ben. Goed inlezen, goed voorbereiden, precies de juiste timing hebben en dan toeslaan.

Goh....zo had ik mezelf niet eerder bekeken. Strategisch denkend, maar kennelijk zien anderen dat wel. En kom op....ik weet dat ik een goede analyticus ben. Snel verbanden zie en nog sneller zie hoe de zaken ervoor staan. Goede dossierkennis heb. Snel doorheb wie bla bla bla is en wie echt zaken kan aanpakken en dingen ook echt doet in plaats van heerlijk lang slap te o-h-en.

Behalve in de liefde dan...want nog steeds slaap ik elke nacht alleen.

Nou ja....ik moest op Haarlem Jazz wel heel erg in mijn geheugen graven bij zien een zeer leuke saxofoonspeler. Was hij het nou met wie ik een stomende nacht in een zeer krakkemikkig hotel heb doorgebracht, ondertussen kijken naar een natuurfilm over het leven van de grizzlybeer. Dus genoeg herinneringen over memorabele nachten. En wat was het gezellig in de stad. Geen moeilijke dingen, gewoon met een paar vrienden slenteren van plein naar plein en genieten van de muziek, een hapje een drankje en daarna lekker weer naar huis.

Heul fijn!

Niemand weet, niemand weet...dat ik Repelsteeltje heet!

Ben voorzichtig begonnen met een kleine opdracht voor een opdrachtgever in mijn oude vak.
En wat is het ego-strelend dat al mijn oude klanten mij nog kennen. Dat ik geen standaardpraatje en daarna het standaardafscheep-antwoord krijg, maar echt een gesprek voer. Wat een verademing; ze kennen me nog! Ik ben/was iemand.

En wat een leuke werkplek heb ik. Goede koffie, goede lease-fiets, pauze wanneer ik wil. Werktijden die ik zelf kan indelen.
Het staat allemaal nog wel heel erg in de kinderschoenen en zelfs die zijn te groot dus hang ik nergens aan de grote klok dat ik "werk". Want ik werk dan wel, maar verdien nog nada nikkes, nop.
Investeren heet dat geloof ik. Pas als ik inkomen verwerf, kan ik eea gaan melden. En ondertussen doorzoeken en doorsollicitereren.

En maar verder bouwen aan mijn netwerken en door mijn dossiers spitten die ik had opgeborgen voor je weet maar nooit.

En ook nog druk voor mijn werk voor de stichting. Van de week beginnen we weer met bijeenkomsten en dat moet ook weer goed geregeld zijn en een projectgroep is druk bezig om een groot event te organiseren. Hun laatste bijeenkomst was ik als bestuurslid bij aanwezig en wat heerlijk om in de luwte van een grote parasol met een goedkoper kopje koffie (want met kortingsbon) allerlei besluiten te nemen. En dan lekker met je fietsje het hele eind weer naar huis, waar je anders weer de bus zou nemen, dus nu en extra beweging en geld hebt bespaard. Nou.....geweldig toch!

Gisteren, onder werktijd - hahaha -, even bij mijn dochter langsgeweest. Ze had mijn accu-boormachine nodig, want was een kastje in elkaar aan het zetten. Daar even wat hand- en spandiensten verleend en daarna samen naar boven gesjouwd. En haar kamer bewonderd. En haar.
Zo grappig om te horen dat ze het druk heeft, want schoonmaken, koken, wassen draaien, afwassen en werken. Dat ze zo nog even de keuken ging dweilen. Een boodschap moest doen. En of ik wist hoe je een doucheslang moest vervangen.

Dat wist ik, dus een doucheslang voor haar gekocht op mijn route naar haar, die ik zo direct weer kan terugbrengen, want bij het zoeken naar een waterpomptang, kwam ik erachter dat ik nog een nieuwe slang had liggen (hoera voor voorraadbeheer! - not) en die past op haar aansluiting, dus dat was een betere oplossing.

Weer een werkende douche daar, ze heeft ook gezorgd voor een douchecabine, een wasmachine en iemand die 'm voor haar en haar vriendin kon monteren. Ik vind het zo leuk om te zien hoe lekker en goed ze de zaken organiseert. Zonder dat ik iedere keer bij moet bijsturen. Kost me ook geen enkele moeite. Om niet te willen bijsturen. Ik zie wel dingen, maar weet nog dat fijner voelt dat jouw manier van doen gerespecteerd wordt in plaats van bekritiseert. Pas als ze me vraagt om hulp/mening of wat dan ook, dan kom ik over de brug. Maar nogmaals, ze is veel veel handiger dan ik. Ze kan zo klusvrouw worden.

Ik denk dat ze wel redelijk snel op zoek gaat naar iets wat echt van haar is, maar goed....dat is hoe IK erover denk en ach....heb ook een hele tijd op kamers gewoond toen ik jong was en dat was prima. Ik zo'n inklapbankje als bed, toen ik een vriendje (later echtgenoot) kreeg, waar je gewoon op de grond lag) en later erfden we het twijfelaartje van mijn overgrootmoeder. Niks geen klachten hoor; gewoon doen met wat er voorhanden was.

Prins Friso overleden

Lees zojuist dat Prins Friso is overleden.

Wat eeuwig zonde van zo'n jong leven, maar ook: was dit nog wel een volwaardig leven. Maandenlang al in coma liggen. Met zeer weinig zicht op herstel en weinig hersen-activiteit.

Mijn gedachten zijn bij zijn moeder, zijn vrouw en kinderen en bij zijn broers.

Zo kan je weg zijn....leef dus voluit en ik denk dat Friso dat tot de allerlaatste minuut voor zijn ongeluk heeft gedaan. Voluit geleefd.

Ziek

Deze week op bezoek geweest bij een schoonzus die in het ziekenhuis ligt met mysterieuze uitvalverschijnselen. Ze heeft de MRI scanner inmiddels al een paar keer van binnen gezien en nog weten ze niet wat het is. Ook al vele liters bloed en andere lichaamssappen laten aftappen en onderzoeken.

Haar bezoek zat een soort van vergelijkend warenonderzoek te doen met wat voor ziektebeelden en ziektegevallen ze allemaal al hadden gehad, waar ze last van hadden, hoe vaak naar de fysio, wat hun kinderen mankeerden, welke therapieen ze volgden en meer van dat soort opwekkende praat. Alsof ze een soort van wedstrijd hadden wie het meeste leed had en de ergste kwalen.

Er was weinig gelegenheid om te achterhalen hoe ze zich nou echt voelde. Wat betekende dit nou voor haar, behalve dat het ongelegen kwam en ze geen vakantie had en die niet verzetten kon.

Ik voelde me geheel een vreemde eend in de bijt. En realiseerde me dat ik die Blessing nou wel eens heel hard mag gaan counten.
Nooit ziek, nog nooit bij een fysiotherapeut geweest, geen pillen, medicatie of wat dan ook. En kennelijk is dat niet zo gewoon als ik het ervaar.
Ik heb natuurlijk wel eens eens een pijntje hier of daar, of een ontsteking, 20 jaar terug een longontsteking, maar voor de rest kennelijk niet zo ernstig dat er een arts aan te pas moet komen en dan is het al weg als ik bedenk dat ik misschien toch maar eens naar de huisarts moet.....

En ook mijn kinderen zijn gezegend met een goed gestel.

Dus realiseerde ik me in de trein terug dat dit allemaal niet zo normaal is als ik het ervaar. En zeker niet voor iedereen geldt.

Ook nog naar de begrafenis van de buurman geweest. Een heel mooi gelegen kerkhof, maar wat was ik direct terug bij de begrafenis van mijn eigen vader. Ook op zo'n mooie plek. En wat een verdriet voor de zoon van mijn buurman. Die afscheid moest nemen en dat met gebroken stem deed. En fijn te zien dat heel veel buurtgenoten de moeite hadden genomen om bij zijn laatste tocht te zijn.

Wel grappig dat iemand, van die buurtgenoten, me vroeg wie ik dan was. Uhm.....de buurvrouw. Oh...heb ik je nog nooit gezien. Mmmm..ik woon hier toch al 20 jaar. Kennelijk geheel onzichtbaar, onopvallend. Of zou dat met mijn afvalrace te maken hebben, of dat ik voorheen altijd werkte overdag en weinig tijd had om me met de buurtgenoten te bemoeien? En weinig zin. Ik ben denk ik een echte einzelgänger. Dat blijkt ook uit het vele commentaar op mijn blogs. Of eigenlijk het gebrek aan.

Itsy Bitsy Teenie Weenie Polkadot bikini

Heb een bikini gekocht, ik denk voor het eerst in 30 jaar of zo... of  nog wel langer, ik ben/was van de badpakken en zit daarmee in de achtertuin. Nou ja....heb nog een hempje erover aan en die net, binnen (haha) uitgegaan.

Heb geen droomfiguur, behalve als je Peter Paul Rubens heet, maar tjonge.....gewoon maar doen. Een keer de zon op je buik en maag.. En niet wachten op je ideale gewicht, figuur, tijd, plaats.

Vind het wel stoer dat ik het draag, weliswaar in de beslotenheid van mijn tuin, maar wil perse beter voor mijzelf zorgen en liever voor mezelf zijn (zweefteef-mode uit). Wat heeft het voor zin om jezelf maar te blijven afkraken en te wachten op een ideaal lijf (van buiten dan). En ondertussen alle mooie dagen voorbij laten gaan.

Het kan immers in zucht voorbij zijn.

En weg ben je..

Van de week kwam ik thuis en zag een politieauto in de straat staan. Mijn dochter had toevallig haar skates gehaald en vertelde me dat er eerder ook al twee ambulances stonden. Bij de buren.
Buurman is overleden. Zomaar. Niet dat het een jonge God was, maar nog wel een fitte man, altijd goed op de benen. Lekker aan de wandel altijd. Of op de fiets.
En dan zeggen we, de buurvrouw en ik, dat het zo raar is dat het leven toch gewoon doorgaat. De kaarten er al liggen en de begrafenis al geregeld is. Er moet zoveel dan.

Motormaniaman is nog steeds van streek over de streek die zijn verloofde heeft geleverd. Van het een op andere moment bij hem weggegaan. Hij blijft het maar niet snappen. Het huis was helemaal naar haar smaak, waarvan hij zegt dat het ook zijn smaak was, ingericht, vooral van zijn geld, wat hij eigenlijk niet echt in overvloed heeft.

Als hij de muren ziet wordt hij alweer verdrietig want denkt aan haar. Ik gaf hem de suggestie om er een lekkere pot verf overheen te gooien, desnoods de goedkoopste van de bouwmarkt.
En hij blijft maar vasthouden aan het idee dat hij alleen toch minder waard is dan onderdeel van een koppel. Met ook nog eens zijn ideale vrouw (mmm....die bij je wegloopt?). Ik gun hem zo dat hij zich ook eens gelukkig gaat voelen met zichzelf. Niet iemand nodig heeft om zich compleet te voelen.

Ben verder druk om het zakelijke aanbod (of eigenlijk mijn aanbod) uit te werken. Volgende week weer een bespreking.

Nu is het bijna weekend, alweer augustus en een maand van nieuwe ronden, nieuwe kansen....zoals elke dag eigenlijk.

Wat was het warm vandaag!! Dan wel handiger om vroeg op te staan en rond 12.00 uur binnen te werken. Ik zou vandaag even bij mijn dochter langs gaan, maar ze vroeg of het een andere dag kon; ze wilde liever gaan zwemmen en kwam nog even snel een lekkere strandtas halen.

Geniet maar lieve schat....het kan zo over zijn!