Happy New Year

Digi nee

Vandaag de knoop doorgehakt, na enig rekenwerk over een aanvullende verzekering die ik niet meer neem in 2015. Dus vrolijk proberen inloggen via mijn ziektekostenverzekeraar via hun knop inloggen met Digid deze aanpasssing door te voeren.

Dat werkte de hele dag niet.

Bedacht dat half overstappend Nederland natuurlijk nu nog op de valreep inlogt en regelt, dus nam me voor wat later op de dag of misschien wel heeeeeeeeel laat in de avond in te loggen. Toch nog maar even gecheckt via de officiele DigiD site en die gaf aan dat er inderdaad een inlogprobleem was/is.

Maar ook via Social Media tips gelezen hoe je dan wel bij je ziektekostenverzekeraar kan komen en dat kan via de omweg door op de Digid site in te loggen en dan door te loggen naar je ziektekostenverzekeraar.

Gelukt.

Ik ben blij verrast met alle lieve reacties op mijn log over mijn lagere getallen. Dat geeft de burger moed. Ook was het fijn om op de verjaardag van een vriendin te zijn en daar weer wat andere mensen te spreken.

Of eigenlijk; het is gewoon heel prettig om weer mensen te spreken. Tegen jezelf praten is toch weinig verrassend.

Vandaag ook een hele bups medicijnen gehaald. Kan het nog mooi op het conto Eigen Risico 2014 en beginnen we vanaf donderdag weer met een schone lei. In mijn begroting is het potje Eigen Risico in ieder geval al gevuld. En ik vermoed dat dit ook weer spoedig leeg zal zijn. Krijg nu ook een pilletje voor het omlaaghouden/brengen van mijn Cholesterol, alhoewel de waarden hiervan goed waren en niet te hoog. Toch wel een pilletje, omdat het goed voor de vaten is.
Ik ben liever geheel pil-vrij dus denk er het mijne van, maar ik weet ook dat ik nu even niet moet mauwen en ervoor moet zorgen dat mijn gewicht omlaag gaat en lager blijft. Pas dan mag ik mijn mening geven over eventueel niet meer nodige medicatie.

Had nog precies een tientje op mijn huishoudrekening voor 2014; dus vandaag boodschappen voor wel € 8,50 gedaan. En ik moet erbij zeggen dat dit een flink aantal pakken Soja melk waren en er nog genoeg groenten en vlees op voorraad zijn voor de eerste week van het Nieuwe jaar. Heb wel genoeg geld klaarstaan voor januari, maar ik vind het overzichtelijk voor mijzelf om proberen om binnen het door mijzelf opgelegde budget, rond te komen.

Verder lekker mijn Kerstboom afgetuigd. Je moet toch wat met al die opgekropte agressie. En nu maar eens heel duidelijk op alle dozen geschreven wat erin zit, zodat ik minder hoef te denken in welke van de 4 dozen de witte ballen ook alweer zaten. Als ik dit jaar behoefte heb aan Witte Ballen natuurlijk.

Lager, lager...

Allerlei bepalende getallen zijn lager vandaag. Mijn glucosewaarde is zover gedaald dat het binnen de 'normale' normen is. Mijn gewicht daalt nog steeds (als ik 2,50 meter zou zijn dan was het ook normaal), wat super allemaal. Ik kan weer een broek aan die een tijd terug niet meer dicht ging. Joehoe!!

Ik ben er nog lang niet, er zijn nog wat zaken die 'normaal' moeten worden, maar we zijn op weg. Ik ben trots op mezelf dat ik het kan, doe en volhou. Zonder applaus of coach. Maar dan doen we maar gewoon Applaus voor jezelf!

(Aan)geraakt

Vandaag bezocht ik wel twee musea (fijn die Museumjaarkaart) en eentje ging over Beroering in de kunst. Men beweerde dat 'men' momenteel maar moeilijk huilt bij (hedendaagse) kunst. Omdat de rust ontbeert en men de ontvankelijke houding mist.

Dan heet ik geen 'men'. Maar ik ga dan ook graag alleen naar een museum. Kan dan lang bij een werk hangen, of juist niet en hoef mijn tempo en mening niet aan de groep of aan iemand aan te passen, of af te vlakken.

Zo zag ik een heel mooi beeld van iemand die zijn armen om zichzelf had heen geslagen. In feite een koel marmeren beeld. Het was een herkenbare houding. Kwetsbaar zijn.

Fijn om dat op een zondagmiddag te mogen ervaren.

Daarna nog naar het oudste museum van Nederland doorgelopen, maar daar was het zo ontzettend druk dat ik daar nog wel een andere keer naar toe ga om het goed te bekijken. Hoewel het een interessante tentoonstelling was zo op het eerste gezicht te zien.

Ik ben blij dat ik niet rustig thuis ben gebleven maar lekker door de kou heen (viel ook weer reuze mee) en zomaar mooie dingen zien.

En fijn dat de busverbinding nu een snelbus is geworden, maar ik mis diverse haltes op de route; die zijn kennelijk snel opgeheven. Hoezo wil men meer mensen in het Openbaar Vervoer hebben? Oh...dan loop je nu gewoon toch in plaats van 10 minuten 20 minuten naar de halte. Lekker bewegen tegelijk. En we maken het ook nog weer wat duurder en dat is ook niet erg toch?

Nu maar een lekkere kop thee en zo nog even een stukje breien.

Fijne Kerstdagen

Wens iedereen die dit leest Fijne rustige Kerstdagen toe, alleen of met diegenen die jullie lief zijn.

Jacques Cousteau

Ben blij dat er om mij heen lieve mensen zijn. Iemand die aangeeft dat ze zelf snotterig en hoesterig is, maar daar niets over zegt en er gewoon voor me is en me thuisbrengt wanneer ik het nodig heb om niet stoer toch maar met de bus terug te gaan, zoals ik jarenlang heb gedaan.

Hoop van harte dat ze vandaag haar droomhuis vindt, maar weet zeker dat dit op haar pad komt. Ondertussen ben ik al vanaf dat ik 'm kreeg die kikker aan het kussen, maar ik hoop dat ze de bon nog heeft, want hij verandert niet in een lekkere stoere Prins!

Alweer wonderbaarlijk om bij kennis een medische ingreep mee te maken. Op een scherm te zien dat er een cameraatje in de krochten van je vrouwelijke organen zit, daardoor voor het eerst, in full color, dit orgaan gezien en ik voelde me een beetje zoals Jacques Cousteau in zijn duikboot, op weg naar diepe wateren en onbekende wezens.

Nou was dat onbekende wezen een poliep(je) en dat is verwijderd. Het tangetje leek meer op een soort van grote krokodillenbek-tang, maar was natuurlijk niet groter dan het slangetje waar ook de cameraploeg doorheen was gegaan.

Ook prettig dat wat er was beloofd - er zitten geen zenuwen in zo'n poliep, dus pijnloos - ook klopt. Het was fascinerend en tegelijkertijd ook een manier die kennelijk bij mij past om dit soort onderzoeken met minder zenuwen te doorstaan. Ook hier werkt humor en een open mind voor mij goed. Het lukte me zelfs om ontspannen te blijven.

Nu maar weer afwachten wat er uit het onderzoek van dit onderzeese monster komt en wat de volgende stap is. Het is nog steeds niet allemaal op sein veilig, maar ik spreek mijzelf ernstig toe om de komende tijd vooral de goede dingen te zien.

Zoals deze aardige dame met haar kikker.

Durf te vragen Zwijmel

In het kader van Durf te vragen en de nog vele lessen die ik daar nog in te leren heb, leek onderstaande song wel passend.

Hou van de stem van Eartha en de humor in dit Kerstlied.

En dat Lieve meisjes eigenlijk niet vragen....maar stoute wel. En wat heb ik behoefte om stout te zijn de komende tijden.

De participatiemaatschappij - hoe voelt dat voor degene die moet vragen?

Heb dit echt al heel lang niet meer gehad; wakker worden en direct een soort van paniekgolf voelen. En daardoor in tranen.

Maar niet weggeduwd, maar gevoeld en onderzocht wat dit veroorzaakt. Ik moet volgende week voor een klein ingreepje naar het ziekenhuis en in de folder staat dat het raadzaam is om iemand te hebben die je naar huis brengt.

En ik voelde me zo eenzaam en alleen toen ik dat hoorde; want ik had al mijn opties (dacht ik) bekeken en die waren er niet. Zoon is op vakantie, dochter moet werken (en natuurlijk ben ik te trots met mijn zelfstandige hoofd en houding alweer te vragen of ze me kan helpen of zelfs vrij wil nemen, ook omdat ik had gehoord dat ze het megadruk heeft en alleen die dag tijd heeft om samen met haar vriend iets te ondernemen wat al heel lang op haar verlanglijstje staat. Dan voel ik me een ouwe zeur als ik dan met mijn dingetje kom.

Broers en zussen; ik heb er veel, maar er is er maar eentje die het zou willen doen, maar die woont 7000 km verderop.

Buren? Heb ik nauwelijks en zeer oppervlakkig contact mee.
Vrienden? Die wonen aan de andere kant van het land of zijn naar ouders in het buitenland of (vul ik zelf in) werken en zijn druk of hebben geen auto.
Kennissen: heb ik geen zin in om al mijn privé sores te vertellen.
Dat grote netwerk wat ik heb gebouwd en waar nu zoveel mensen van profiteren? Niemand heeft me na mijn vertrek nog ooit gevraagd hoe het met me is en ik ben gewoon zuinig op mezelf om zomaar van alles te delen met iemand.

Ik zie heel goed dat ik bijvoorbaat al iedereen uitsluit en alle opties die er wel zijn niet wil of durf gebruiken. Omdat ik het heel lastig vind om te vragen. Geven doe ik graag en makkelijk, maar vragen....dan loop ik inderdaad nog liever een straatje om. Of ga ik wel met de bus. 5 minuten lopen van de bushalte naar huis en ik ben niemand tot last. Misschien vind ik het zelfs wel heel prettig, me zo alleen voelen. Heb ik Bor de Wolf-genen!

Ik moet dus aan de slag vandaag om een oplossing voor dit logistieke probleem te vinden en heb direct na de jankbui besloten dat dit niet mijn gevoel van de dag is, maar alleen wat ik NU voelde. En dat dit weer voorbij gaat. Als een regenbui. Misschien neem ik wel gewoon een taxi. Probleem opgelost!

En wie weet valt het allemaal reuze mee met de napijn of de lekkages. De laatste keer dat ik in dat gebied iets had, kreeg ik ook te horen dat ik de pijn goed kon verdragen. Dus misschien maak ik er nu meer van dan het is. Of vind ik dat stiekem lekker...om een beetje dramatisch te doen. Oh oh oh....kijk mij eens met mijn aandoeningen. Interessant!! A la Brigitte Kaandorp met mijn heeeeeeeeeeeele zware leven.

Heb daarom heerlijk gedouched met een opwekkende geur. Daarna mijn oefeningen met Cher gedaan, heerlijke koffie gemaakt en een muffin gegeten van Amandel en Kokosmeel, gezoet met banaan als ontbijt. Ogen gedruppeld en gekeken wat ik vandaag ga ondernemen om te genieten van de dag. En misschien wel van het leven.

Eens met Han Lips

Dries van Agt is onuitstaanbaar

Ben het helemaal eens met Han Lips en ik kon dit jaar het dan ook niet verdragen om met deze man aan wiens gedrag ik al sinds mijn tienertijd een hekel heb, mee te doen noch te kijken naar het Groot Dictee.

Nou ja...Nederland is er nog steeds, dus geen rare dingen gebeurd omdat ik niet meeschreef.

Marqt - de Action voor de bovenmodale man

Liep van de week voor het eerst binnen bij (de??)Marqt. Ik was op zoek naar iets gezonds en tevens feestelijks en aangezien het op de route lag (nou ja, bijna tegenover de bushalte) besloot ik mijn gezonde aversie tegen deze winkel in mijn binnenzak op te bergen en er eens binnen te stappen.

Jemig de Pemig; wat een pretentieuse supermarchée zeg. En wat dolkomisch dat de zwervers recht tegenover deze vestiging staan met hun bierblikken (vast niet Paleo...of bio).

Alles is daar bovenmodaal geprijsd en was vroeger de kreet in de mode - wat je van ver haalt, is lekker - nu is het credo kennelijk, waar je de sticker 'Bio' op zet, is het geheel verantwoord om dit 10 x zo duur te prijzen dan in een normale supermarkt. Omdat we voor de gek gehouden willen worden en het zo goed bekt, dat je 'natuurlijk' eet. Ik geloof er niets van dat de meneer achter deze keten het louter doet omdat hij zo begaan is met ons soort mensen die ongezond eet. Het is trendy, het past in de tijdsgeest en je kunt er een leuke belegde boterham (wel zuurdesem hè) mee beleggen.

Je hoeft er niet eens je handen voor vies te maken, zoals je wel zou doen als je die wortels echt uit de grond haalt, uit een ouderwets volkstuintje, altijd vlak bij een spoorlijn. Nee, ons soort Marqt-mensen haalt ons bio, rechts of linksgedraaid voedsel hier. Lekker duur. Want dat kunnen wij ons veroorloven.

Versta me niet verkeerd; ik ben helemaal voor goed voedsel, maar toch niet met een elitair strikje eromheen. En dat vertegenwoordigt Marqt voor mij. Ik hoef alleen maar te kijken naar de prijzen en de mensen die er wel kopen. En wie met een onder modaal inkomen kan er kopen? Wie kan er de keus maken om daar zijn dagelijks voedsel te halen?

Ik val dan ook - denk ik - niet binnen de doelgroep van deze supermarkt. Sterker nog, zou er ook niet bij willen horen. Ga liever bij de boer in de buurt op zoek naar eerlijk voedsel. Of haal dit uit mijn eigen kruidentuintje.

Zag op 24 Kitchen het programma Wat de boer niet kent en daar was een Gronings boerengezin die het belangrijk vond om eerlijk te boeren en hun groente via een kraam aan de weg rechtstreeks aan de consument te verkopen. Dat is een fijne manier van eerlijke en heerlijke groenten halen.
En wat werd ik warm in mijn hart door de liefde voor het land en de liefde voor elkaar die ik zag. Wel keihard buffelen en waarschijnlijk maar net het hoofd boven water kunnen houden, maar ik voel me hier zoveel meer bij thuis dan bij deze supermarkt.

Nou ja..weer wat geleerd toch?

Vanochtend lekker aan gelummeld en mijn Kerstboom opgetuigd. Ja...zo is het goed. En ga ik nog meer zoeken naar balans in mijn leven.

Omdat ik maar al te goed heb onthouden wat het met je kan doen als die weg is. En je dan denkt dat eruit stappen de enige juiste optie is.

Het foute hoekje

Was aan het twijfelen of ik mijn kerstspullen nog verder zou neerzetten, plus de kerstboom want wilde eigenlijk de uitslag van een onderzoek afwachten. Maar het is nog niet gedaan en er volgen nog meer onderzoeken.

Toch bedacht ik me en vond dat ik gewoon meer licht nodig heb. En zachtheid en schoonheid. En humor.

Dus gaan graven in mijn kelderkast (zo noem ik 'm, al is het gewoon een kast onder de trap hahah). Wat een juweeltjes uitgegraven weer. En zoveel...zoveel..meer dan genoeg. En oude en kapotte spullen nu maar echt weggegooid. Ook hier ruim ik op en verminder ik het aantal dozen.

Wel mis ik 1 dingetje en die heb ik ooit,  in de zomer nota bene,  op Texel gekocht. Een Kerstvogel. Stond altijd met Kerst op mijn werkplek, samen met foute ballen. Ach...hij zal wel weer terug komen vliegen en is het het nodig dat ik die vogel erbij heb?? Nee toch? Niet druk maken en stoppen met zoeken.

Heb, naar aanleiding van Het Foute Uurtje, een Fout Hoekje gemaakt, met allemaal van die Kerstmishuisjes, waar je een waxinelichtje in kan doen plus diverse heul foute Kerstkaarsen in de vorm van de Kerstman, Kerstbeer. Allemaal meer dan 25 jaar oud en toen was het al fout hahah..

Maar wat dondert het. Heb denk ik een beetje Engels bloed want zou het liefste van die slingers maken met gekleurde blaadjes en Christmas Crackers. En van die Pie's en andere heerlijkheden. Maar ik doe het niet, want niet zo goed voor de glucosewaarden al die koolhydraten. Die slingers heb ik vroeger wel gemaakt hoor toen mijn kinderen nog jong waren. Heerlijk frutselen.

Ooit maakte ik een Gevulde Kalkoen voor een gezelschap die dat geheel niet kon waarderen. En perfectionist als ik toen was, ook nog kastanjepuree en dat soort dingetjes. De Oma van mijn vader was een zeer goede kok. Haar dochter echter niet, die maakte van die grote smakeloze gehaktballen in de soep of in de spaghetti, zelfde recept, even smakeloos. Kruiden had ze niet van gehoord, alhoewel haar keukenrekje aangaf dat ze echt wel bekend waren in die jaren.

Het maakt verschil of er met liefde wordt gekookt of dat koken gezien wordt als Oh bah...weer voor 16 man eten maken. Alsof je in een grootkeuken staat en voor de kazerne moet koken.
Dat is een beetje hoe ik het van huis uit ben gewend. Geen culinaire hoogstandjes, gewoon zeer Hollandse pot en af en toe iets exotisch als Macaroni of Rijst met Ragout (uit blik - nog erger), maar allemaal een beetje tot snot gekookt en weinig variatie. Je wist als kind al direct wat je op vrijdag ging eten of zondag. Of zaterdag.

En toch vind ik het belangrijk om dan juist wel, als ik me alleen en gespannen voel, mijn huis te versieren. De Kerstboom op te zetten, de lichtjes aan te doen. Heb leuke passende geschenken gekocht voor mijn kinderen en hun aanhang, die leg ik deze week onder mijn boom. Wanneer ze langskomen waaien om die op te halen weet ik niet; wel dat ik ze met liefde voor ze heb gekocht.

Leuk klusje voor morgen; de Kerstboom versieren.

Ik zie een ster!

Niet eentje, maar heel veel. En vallende sterren. Eigenlijk meteoren. Het was de Geminiden-zwerm.

Gisterenavond laat stond ik zeker een half uur in een pikdonkere tuin naar de sterrenhemel te kijken en zag een heldere wonderschone lucht met duizenden lichtjes waarvan sommigen opeens wegschoten.

Het zag eruit zoals het plaatje op de foto. Echt geweldig!!! Vooral omdat ik door mijn nieuwe bionische oog alles zo goed kon zien. En bij elke vallende ster een wens mocht doen.

Soms zijn mooie dingen en ervaringen zo dichtbij als je eigen achtertuin, met je hoofd omhoog!

Tot ziens Zwijmel

Van de week las ik dat de zanger met het diepdonkerbruine stemgeluid van deze band is overleden. Hij heeft zich gevoegd bij Barry White hoop ik dan maar in een mooi Hemels koor.

Doet me meteen ook denken aan mijn vader, die deze week ook alweer 2 jaar geleden naar het Mannenkoor daarboven ging. Hij heeft jaren in een koor gezongen en kon daardoor leuke reisjes maken. Niet met het gezin of zijn vrouw, maar met het koor, tot grote afgunst van mijn moeder. Er was nooit eens iets leuks voor haar.

Dat trekje van mijn moeder daar zal ik best wel iets van hebben meegekregen, afgunstig of jaloers zijn op mensen of zaken, waar je eerlijk gezegd niet echt jaloers op hoeft te zijn. Want je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt.

Als ik onderstaande song hoor, ben ik terug op feestjes waar ik met mijn ex-man naartoe ging. Die pas laat begonnen en rond middernacht steevast werden onderbroken door of de politie wegens geluidsoverlast of een flink bord nasi met kip. En daarna door feesten. Met dit soort nummers hoefde het volume ook niet zo hard meer.

Mijn naam is Citroenvlinder en ik ben..

Iets waar ik heel lang mijn kop voor in het zand stak, maar wel bang voor was, is dat ik door mijn gedrag (overeten en daardoor zwaar overgewicht) een chronische ziekte zou krijgen. Dat is me namelijk van jongs af aan al ingepeperd door iedereen die er de ballen verstand van had, maar dacht dat dit me wel zou motiveren om van mijn dikke buik af te komen.

Je krijg een hart wat in het vet ligt
Je krijgt sneller een hartaanval
Je krijgt suikerziekte omdat je zoveel zoets eet
Je hebt geen conditie en dus krijg je het aan je hart
Je krijgt een beroerte
Je krijgt kanker
Je krijgt Alzheimer


Toen mijn vader aan Alzheimer overleed, 2 jaar geleden, is vooral mijn zoon zich gaan verdiepen in de oorzaken van Alzheimer. Mijn vader kreeg op latere leeftijd diabetes, toen zat hij al lang en breed in een verpleeghuis.

Hij en zijn zus zagen zijn aftakeling en begonnen steeds beter op hun voeding en lichaamsbeweging te letten, zich in te lezen in het hoe en wat van het effect van vet- en suiker, terwijl ik weer terugviel in mijn oude gedrag - omdat ik nog niets had gedaan aan mijn eigenwaarde -  en daardoor al mijn verloren kilo's (en nog wat meer als bonus) terugvond, depressief werd en zo was de cirkel weer rond.

Enfin; begin van dit jaar psycholoog gevonden, maandenlang sessies gedaan (wel op een SMART manier) en ook nog EMDR therapie gedaan voor zaken uit het verleden die elke keer mijn huidige gedrag triggerden en nu dat dan achter de rug was ben ik zelf aan de slag gegaan om toch maar weer wat kilo's gewicht te verliezen. Want natuurlijk snap ik allang dat als je boven de 100 weegt en niet 2 meter lang bent, dit toch wat minder gezond is. Voor je hart, organen en gewrichten. Stel je eens voor dat je elke dag een mud aardappels meezeult.

Toen ik een soort van noodkreet van alweer mijn kinderen kreeg, die zagen dat ik weliswaar beter in mijn vel zat, maar dat ik nog steeds mijn hooglaadgewicht had en ik bovendien ook nog eens aan Staar werd geopereerd, iets waarvan 'men'  dat met suikerziekte associeert, heb ik toch maar mijn struisvogelkop uit het warme zand getrokken en een APK bij de huisarts aangevraagd. Het verschil met al die mensen in voorgaande jaren is dat mijn kinderen me aangaven dat ze van me houden en me graag nog langer gezond in hun midden hebben.

Ding dong!

Te hoge glucosewaarde bij de eerste meting. Volgens de protocollen ben je dan al direct een diabeet.
Ik verhulde dat door het 'te hoge glucosewaarde' te noemen. Vorige week nogmaals bloed laten prikken en testen en nog steeds te hoge waarden, zelfs nog hoger. De huisarts vond het aan te raden om nu wel met medicatie te beginnen en raadde me ook aan om het hele protocol te volgen.

Dat betekende dus dat ik mijn voeten heb laten nakijken, ik slik medicijnen om mijn glucosewaarden omlaag te krijgen, ik maak vandaag - als ik toch weer naar het ziekenhuis ga voor mijn staar na-controle, een afspraak bij de oogarts voor een onderzoek van mijn ogen, wat nu ieder jaar op de agenda staat en ik heb gisteren al een afspraak gehad bij een dietist voor advies over mijn voedingsgedrag.

Dat laatste had ik mijn eigen kritische bedenkingen tegen, want ik ben gewend om dietisten te horen zeggen dat ik bijvoorbeeld Becel moet gebruiken of meer fruit eten, of meer volkorenprodukten, drink meer melk, of gebruik geen vet of neem meer tussendoortjes zoals sultana's en allerlei 'gezonde' koekrepen of zoals de laatste dietiste me maandenlang heeft aangeraden, om via een pakjes en zakjesmethode snel snel snel veel kilo's af te vallen, maar niets te hebben geleerd van het waarom en hoe nu verder.

Maar was sowieso aangenaam verrast door wat de Praktijkverpleegkundige me aangaf; dat het beste dieet eigenlijk het EDH (Eet de Helft) dieet is en dat het niet gaat om dieten, maar om een verandering van voedingswijze. En bovendien meer bewegen en dat alles niet voor een half jaartje, maar je hele leven lang.

Ook de dietiste gaf me aan dat de inzichten veranderd zijn en dat men nu veel meer kijkt naar het verhogen van de eiwitiname en verlagen van snelle koolhydraten. En dat voor iemand die zijn glucosewaarde moet verlagen het doel en streven moet zijn 10% blijvend gewichtsverlies. Dus niet snel crashen en daarna weer 15% erbij. Maar streef erna - en nog fijner om te horen - om niet snel, maar gestaag dat mindere gewicht te realiseren en blijf stabiel. Vooral dat stabiel blijven is belangrijk. Natuurlijk is het prettig dat je nog meer zou kunnen afvallen, maar BMI binnen bepaalde waarden is iets wat nu niet meer een hele strenge eis is.

Ik voelde me na dat gesprek al een stuk lichter. En helemaal niet meer de neiging om nu nog even lekker snel een moccagebakje te gaan halen omdat ik morgen ga beginnen.. (oud gedrag).

Nee, ik ben eind oktober begonnen met afvallen en dat gaat goed en gestaag. Heb me verdiept in de theorieen zoals die beschreven staan in Broodbuik en zoals Amber Alberda die omschrijven en verder gebruik ik mijn gezond verstand. Ik mag dan ook best wel eens iets eten wat 'minder' gezond is - ik zie dat niet als vergif of slecht of wat dan ook, maar zoek - zoals bij alles de balans.

Nu is het dus zaak om onder ogen te zien dat ik niet slechts een keertje te hoge glucosewaarden heb, maar de diagnose Diabetes heb gekregen.

En er alles aan mag en kan doen wat in mijn macht ligt om zorgvuldig met mijn lichaam om te gaan. Misschien dat er na een tijdje wordt gemeten dat de waarden beter zijn. Misschien ook niet.
Maar ik moet af van "zie je wel....JOUW schuld (dikke bult) vreetzak.
Net zo min als gezond zijn ook mijn aandeel is. Het is zoals het is. De een heeft mazzel en de ander pech. Mijn idee is om de dealen met de realiteit. Met het nu.

Het zit immers in mijn familie en zoals mijn huisarts al zei, kan het best zijn dat ik gewoon de dikke pech heb dat ik het een erfenisje is.

He....het is geen Ebola!! En mijn specialisten gaven al aan dat je er prima oud mee kan worden.

Wat wel fijn is uit die APK,  is dat mijn bloeddruk goed is en mijn cholesterolwaarden ook goed zijn. Ook niet onbelangrijk.


Dus; Mijn naam is Citroenvlinder en ik heb diabetes.

Waarom zijn meisjes allemaal prinsesjes?

Keek vanochtend naar Koffietijd - ja, je moet toch wat als je niet werkt - en daar zag ik een kapster hele jonge meisje, die allemaal in roze poedertintjes gekleed waren, de haren opsteken of in een knotje doen.

Alle meisjes zagen er schattig uit. Schattig en roze. Met van die stomme (sorry) meisjesschoenen en wat mis ik De Stoere Meid. De Pipi-Langkous!

Gewoon een meisje die lekker mag stoeien in haar kleding, kleding die tegen een stootje kan, vies mag worden en er op is gekozen om vooral aan een imago te voldoen; Het kleine prinsesje.

Het lijkt wel alsof deze meisje meisjes helemaal niets stoers mogen doen, maar vooral alles in roze moeten uitzoeken en doen en ook vooral heel schattig moeten zijn. Ik kan me niet herinneren dat dit zo was toen mijn dochter en zoon jong waren. Die roze trend. Nu spreekt Oma over 25 jaar terug hoor :)

Ik zie om me heen vrouwen die zo blij zijn dat ze dochters hebben want die kunnen ze leuk aankleden. Jeee...koop dan een Barbie! Misschien dat je dochter wel lekker in een spijkerbroek en een warme trui de hele dag buiten in de boom wil klimmen!

Ook heel stereotype vind ik deze ontwikkeling.

Hoe ervaren jullie dat? Of zie ik het te zwart/wit??

Brei 'm erin!

Lijkt me een leuk en ontspannend projectje; de Kersttrui.

Zeker als het model diverse keren moet komen passen. Zou het helemaal niet bezwaarlijk vinden als hij daarvoor diverse malen bij mij thuis het achter- of voorpand tegen zich aan moet houden, uiteraard over zijn onderhempje, om te kijken of ik al kan afkanten. Of overhalen. Of overgehaald moet worden.

Kijk...dat breit nog eens lekker, met zo'n passend model.

Licht en luchtig

Deze zondag gebruik ik om me los te schudden van de boosheid en verontwaardiging over iets wat me raakt, maar waarvan ik ook besef dat het geen enkele zin heeft om me daar zo druk over te maken. Het gaat niet over mij; wel over iemand waarvan ik hou. Mijn boosheid heeft te maken dat ik slecht tegen mensen kan die de waarheid verdraaien. Dat dit niet zou mogen, maar de realiteit is dat de meesten daar verder meekomen dan de braverikken die alles keurig en eerlijk doen. Veel verder.

Ik maak me druk omdat de beweringen niet op feiten zijn gestoeld, maar meer passen in het sprookje wat zij heeft geweven en ieder kind in haar situatie weeft. Het doet me ook twijfelen of wat er ooit eerder is gezegd dan ook wel klopt. Zaken waarvoor ik voor die persoon door het vuur ben gegaan en dat met een soort van stempel dat ik te rechtlijnig denk heb moeten bekopen in mijn familie en bovendien een uitsluiting uit hun sociale kring heb gekregen. Die ik met genoegen accepteer als ik daardoor mijn kinderen goed heb kunnen beschermen. En dat zo weer zou doen. Geen tapijt voor mij waar ik alles onder veeg.

Het stuwt in ieder geval mijn stresslevel te hoog op en dat is iets wat ik nu, meer dan ooit, niet meer wil en kan gebruiken. Mijn glucosewaarden moeten omlaag immers!

Dus moet ik loslaten, me niet druk maken, het is haar ding, haar leven en het zegt niets over mij. Ik moet leren dingen te doen, zonder verwachtingen te hebben. Dat scheelt teleurstelling.

Vanochtend nog even heerlijk onder mijn dikke winterdekbed naar een luisterboek geluisterd. Zonder schuldgevoel of wat en daarna lekker douchen met een geurige Rituals douchefoam.

Heb op de voordeur mijn Kerstkrans gehangen. Niks extra's gekocht; hij hing er nog van vorig jaar en is zo duurzaam dat hij hoppa zo weer op de deur kan. En is nog wit ook!
Mijn adventsster heb ik net maar weer aangezet; het is tamelijk donker buiten en ik kan wel wat licht gebruiken.

Licht en luchtigheid. Luchtigheid

Zaterdag ziekenhuisherinneringzwijmel

Toen ik als kind wekenlang in het ziekenhuis lag, had je de mogelijkheid om een plaatje aan te vragen via de ziekenhuisomroep.

Ik weet niet meer waarom, maar misschien had ik het die weken vaker gehoord. In ieder geval niet thuis, want daar hoorden we dat soort muziek zeker niet.

Ik wilde graag Edelweiss van Heintje horen. Heintje!!

En dan de keus van dat lied....dat het me jaren later nog steeds ontroerde, tot tranen toe komt denk ik door de associatie met die ziekenhuistijd. Doodziek, ijlen en dan waarschijnlijk dat lied een aantal keren via de ziekenhuisomroep gehoord.

Edelweiss

Pakjes-avond

Blijft altijd heerlijk om naar te kijken op deze dag:

Pepernoten gemaakt van speltmeel, en een poging om een speculaaspiet te maken, maar ik keek pas nadat het ding al in de oven stond op internet hoe dat moest en kwam erachter dat je het deeg in de vorm moet persen en dan er weer uithalen (heel hopenlijk) en dat vormpje op een bakplaat kan bakken. En als je heel enthousiast ben meerdere pietjes kan maken. Kijk....ik heb aan 1 piet mijn handen al vol, dus ik ga volgend jaar wel weer een poging wagen, DV.

Merk dat ik me lichtelijk opwind over zaken die het opwinden eigenlijk niet waard zijn, of eigenlijk, het maakt die zaken geen ene moer uit of ik me nou wel of niet opwindt, zij heeft mij niet nodig. Het zegt niets over mij. En al helemaal niets over mijn waarde.

Dus laat maar waaien.

Iedereen zijn eigen waarheid.

En......Los!!!

Ik verlang vandaag naar toen ik een klein kind was, vol ongeduld zat te wachten op pakjesavond en Opa en Oma langskwamen en een tante en we een bons op de voordeur hoorden en er opeens in de gang allerlei wasmanden stonden gevuld met pakjes. Voorzien van gedichten in een bekend, onleesbaar voor een jong kind, handschrift. En dan geen 4 regelig-gedicht, maar lang en mooi. De amandelletter die mijn moeder al in de middag op de gaskachel had gelegd, om warm te worden. De geur van speculaasbrokken, zelf gebakken door mijn moeder, lekker dik met een amandel bovenop en soms had mijn Oma haar zelfgemaakte roomborstplaat harten meegenomen. Zo lekker. En natuurlijk warme chocolademelk met vel. En pepernoten van de grond geraapt want opeens was daar die gehandschoende hand die een handje pepernoten in de kamer gooide.

Als kind had je geen weet van alle stress en gedoe rondom de organisatie van die avond en de frustratie dat de tante aan het eind van de avond op wonderbaarlijke wijze nog een wasmand onder haar welgevulde benen vandaan haalde en oh oh oh Sinterklaas toch...allemaal voor haar!! Toen wist je niet dat zij dat zelf kocht, alles van haar dure uitzetlijst en allemaal topkwaliteit, terwijl haar kadootjes voor de rest van de ploeg uit de grabbelbak van de plaatselijke goedkope winkel vandaan kwamen.

Weer even klein en goedgelovig zijn. Lijkt me heerlijk.

Gewoon doorsnee log

Niet erg veel te melden vandaag. Ja, dat ik een rondje opruimen deed, hoewel ik daar niet echt zin in had, maar van de week was het me ook al zo meegevallen en opgevallen hoeveel er weg kon van wat ik jaaaaaaaaaaaaaaaaarenlang bewaarde, dat ik me er toch maar weer aan waagde.

Met timer. En ik blijf het heilzaam en verbazingwekkend vinden hoeveel ik kan doen ik een stief kwartiertje. Meteen een hele berg textiel wat in de bak voor oud textiel van de gemeente mocht. En dus ook daarna maar direct in een zak gedaan en in mijn bejaarden-boodschappentrekkar afgevoerd. Hopppa...direct weg ermee.

Daarna even boodschapje gedaan (gaaaap) en blij met mijn koopgedrag. Niks geen pepernoten, hoewel die vandaag per kilo aan je opgedrongen worden, geen chocoladeletters noch heerlijke speculaasjes of andere Sinterklaastractaties. Wel ga ik vandaag of morgen mijn eigen pepernoten maken. Niet uit een pakse, maar gewoon van de normale ingredienten.

Ook nog een leuk kado voor mijn dochter gekocht voor onder de Kerstboom. Iets waarvan ze zei dat ze het wel nodig had in haar nieuwe flat. Altijd leuk om iets te geven wat niet achterin de kast verdwijnt.

Heb deze maand 'vakantie' genomen en toen ik vanochtend wakker werd vond ik het komisch om te bedenken dat ik dus ook niets HOEF of MOET. Ja, genieten. Dus rustig aan wakker worden, oog-ding eraf peuteren en lekker douchen.
Stukje breien, beetje lezen en verder is mijn wereld niet zo heel groot momenteel. Als ik denk aan even ergens naar toe gaan, dan springt mijn inpandige boekhouder ook direct op en vraagt me of ik besef hoeveel het vervoer alleen al daarna toe kost.
En oei ik bloei dus ver weg gaan had ik ook al niet echt behoefte aan.

En dan denk ik al snel...ach...laat maar even zitten...zo nodig heb ik die behoefte niet. En ik wil ook niet mijn leegte vullen met doelloos shoppen of naar een winkelstad gaan en daar veel zien, maar weinig kunnen. Of willen. Daar zit geen bevrediging in.

Wel onderzoeken wat me vrolijk maakt, waar ik daadwerkelijk energie van krijg (denk zo maar dat de Staatsloterij winnen er onderdeel van zou kunnen zijn).

Anyways: tijd voor luchtigheid. Mijn nieuwe WC hebbedingetje van BNN kwam vandaag binnen. Leuk leesvoer.

Vanavond roerbakte ik snijbonen, pepertje en gerookte makreel en een uitje. Zalig he (zou Jeroen verzuchten). Ik wel in ieder geval.

Zeg eens A

Hoorde van de week dat je glucosewaarden ook door stress omhoog kunnen schieten en toen dacht ik..goh...die snap ik.

Nog steeds geen baan gevonden, nieuw bionisch oog (prettige stress, maar wel stress), rondje huisarts en ziekenhuis voor diverse APK zaken en nog steeds niet helder hoe of wat, bijstand dreigt volgend jaar, kan ik hier blijven wonen, waarom reageren sommige familieleden totaal niet als ik iets over mijn oogoperatie laat weten, maar wel hele dramaverhalen op Feestboek over wat echte vrienden zijn. Enfin (om Martin Bril te citeren) genoeg om lekkere hoge stresslevels van te krijgen.

En toch...en toch voel ik me anders dan vorig jaar om deze tijd. Ik heb geleerd om zaken los te laten en heb inzicht gekregen waarom ik reageerde zoals ik deed en ook geleerd dat dit niet altijd even effectief was. Maar ook besef ik veel beter dat het zinloos is om maanden vooruit te kijken en me daar druk over te maken, terwijl er misschien nu een roodborstje tegen mijn raam tikt. Hoe mooi is dat?

Ik zoek de lichtheid en schoonheid van de dingen meer en natuurlijk, door mijn bionische oog, ZIE ik dat nu ook nog beter. En elke dag lachtherapie door bewust grappige dingen te lezen, te zien of meete maken. Hardop lachen, 3 x per dag.

Bedacht me dat ik dit hele jaar nog geen enkele WW-vakantiedag had opgenomen (heee...ik heb toch nu elke dag vakantie?????) en dat als je die dagen niet opneemt, ze vervallen. Per jaar bouw je er 20 op. Leuk: vrij tot einde van het jaar. En vrij betekent niet hoeven solliciteren. As if.

Had natuurlijk ook 'vrij' kunnen krijgen in verband met de plaatsing van mijn bionische oog, maar ach...teveel rompslomp en met dat ene oog kan ik nog best mijn cv ergens plaatsen of op een vacature reageren. Dus la maar.

Hoe leuk was het dat zoonlief langskwam. Met een ontzettend lelijke Kerst-trol. Zo lelluk (zou mijn Utrechtse Oma zeggen) dat ie weer mooi is. Want van hem gekregen. Volgens hem was dat daar, in Scandinavie helemaal hipperdepip.

Toen ik vanochtend door het winkelcentrumpje liep zag ik overal Kerststukjes, bomen, ballen en weet ik veel staan, liggen en hangen. Duik zo direct maar eens even in de grote voorraadschuren en kijken hoe ik langzaam aan de Kerstsfeer in huis kan halen, zonder mijn rekening te plunderen.
De Kerstster hangt al vanaf zondag. Heerlijk die lichtjes in huis. Mag natuurlijk alleen wit licht zijn. Geheel trendy en politiek uhm...correct.

Goed advies zwijmel

Vandaag heb ik op mijn to-do lijstje 2 dingen staan; ogen druppelen en KIJKEN.

Toen ik vanochtend uit het raam keek zag ik 3 groene parkieten buiten in de boom zitten. Natuurlijk dacht ik dat mijn pilletjes nog steeds werkten, maar het waren echt groene, knalgroene, parkieten.
Die lekker aan de vetbollen smikkelden en aan het vogelzaad wat de overbuurvrouw had gestrooid voor de vogels.

Wat een apart uitzicht!

Ik ben dankbaar voor alle goede en bemoedigende commentaren op mijn blog van gisteren en heb me voorgenomen vooral te kijken wat er allemaal goed gaat. En dat is zoveel!

Nu ga ik de rest van de dag kijken en het advies van onderstaande meneer opvolgen.

Here's a little song I wrote

You might want to sing it note for note

Don't worry be happy

In every life we have some trouble

When you worry you make it double

Don't worry, be happy...

Sapperdepap

In het kader van mijn APK liet ik ook een uitstrijkje maken omdat ik,  na al een tijd niet meer de Maandverband-industrie te sponsoren, toch weer hun producten nodig had. En ik was al in de overgang, dus toch ook maar even melden bij de huisarts. En niet denken dat dit wel vanzelf stopt (dat deed het wel, het bloeden, maar goed...het blijft abnormaal dus raadzaam om te laten onderzoeken en nu eens niet te denken dat wat vanzelf komt, vanzelf weer weggaat).

Gelukkig had ik al een vervolg-afspraak bij de Gynaecoloog staan want de uitslag van dit uitstrijkje gaf dat ook aan dat dit nodig is.

Eng, niet fijn, liever een 'goede' geruststellende uitslag, maar ja...het is niet anders.

Ik zag een tijdje terug een Amerikaanse arts met een T-shirt: Don't Google, ask ME!! Die ergerde zich eraan dat zijn patienten al helemaal wisten wat ze hadden, medische rapporten konden lezen en doordat ze inzicht hadden in hun dossier nu zich van de hoed en de rand hadden gegoogled. Alsof de huisarts voor niks jaren had gestudeerd.

Dus laat ik dat nou ook maar doen. Het aan de arts vragen.

Ooit vertelde een medicus me dat sommige zaken totaal verkeerd kunnen worden uitgelegd. Een bultje wordt ook een tumor genoemd, maar hoeft niet hetzelfde te zijn als een tumor zoals bij kanker.

Laat ik dit weekend me verheugen op mijn nieuwe manier van kijken, letterlijk en figuurlijk. Wat zijn de kleuren helder en wat zijn de contrasten nu duidelijker dan voorheen. En wat heb ik nog steeds zin om zoveel luchtiger te mogen zijn, het zware en zwaarmoedige achter me te laten. Net als mijn oude ooglens, gewoon weg laten zuigen.

Kom...ik pak de stofzuiger even; doe ik het zelf wel.

Bionisch oog

Wonderbaarlijk; gisteren onderging ik een staar-operatie en vanochtend haal ik het verband eraf en kan ik alles weer helder zien.

Word er gulzig van en zou honderden schilderijen, bomen, zeeen, zonsondergangen en weet ik veel willen bekijken.
Zo mooi en zo niet doorgehad hoe slecht mijn zicht was in dat oog.

En wat een aparte ervaring die operatie. Ik had het gevoel alsof ik door een Kaleidoscoop keek. Ik zag allerlei vormen, kleuren, figuren tijdens de operatie. En ondertussen legde de arts telkens uit wat ze deed of wat ik voelde. Fascinerend.

De operatie was geheel stress- en pijnloos. Door de goede uitleg en de prettige begeleiding. Ontzettend lieve en betrokken verpleegkundigen. Ook daarna geen pijn of ongemak. Geweldig!

Wat ben ik een gezegend mens.

Hobby of werk

Soms begrijp ik, voornamelijk, sommige vrouwen niet helemaal.

Ondoordachte plannen, toch maar met iets beginnen of met een bepaalde ziekte toch als masseur willen gaan werken, wetende (of toch kop in het zand??) dat hierdoor je kwaal gaat verergeren en dan mauwen als je uitgeschakeld bent.

Maar ach...gelukkig heeft mijn partner/echtgenoot een fulltime baan, dus het maakt niets uit. Het leven gaat gewoon door. Wat gingen we ook alweer doen met Kerst? En die voorjaarsvakantie...kan ik me nu al op verheugen.

Of bedenken dat je krentenbollen en broodjes in een mobiele wagen wil gaan verkopen. Zo leuk...en echt geen hout verstand hebben van brood, broodprijzen of van verkopen of uberhaupt hygiene regels. Maar wel het avontuur aangaan en Jo helpt in zijn vrije weekenden ook zo fijn mee, want natuurlijk heeft de dame van de Krentenbollen altijd een Jo achter de hand. Die zorgt voor een goed inkomen en later een fijn pensioen.

In mijn werkende leven heb ik altijd mijn werk serieus genomen. Goed voorbereiden, alles weten van hoe,wat waar en van je potentiele afnemer/klant/markt... Maar het lijkt wel alsof ik alleen maar mensen om me heen zie die GROOT dromen. Eigenlijk met de nadruk op dromen. Want een echt basisinkomen genereren ze niet. Want oh ja....vergeten om alle investeringen van hun inkomsten af te trekken en dan in feite een negatief inkomen hebben.

Maar ook dat dondert niet. Zij doen het toch maar lekker...hun droom volgen, hun passie beoefenen en kijk eens hoe fijn we bezig zijn. Ga je doorvragen dan hoor de de hopeloze verhalen van uren op een jaarmarkt staan en na afloop alle broodjes weg kunnen gooien. Niemand koopt, iedereen kijkt alleen maar en haalt elders hun broodje. Of hoor je wat de dagopbrengst is en kan je zo wel op je handen narekenen dat er dik geld bij moet.

Of die dame die massages geeft. In feite is haar netwerk niet groter dan haar vriendinnenkring. En tsja..op een keer is het nieuwtje eraf. Of speelt die pijnlijke pols wel heel erg op.

En daardoor ben ik gewoon erg bang/schijterig/perfectionistisch om ook iets te beginnen.Wat als mijn ideeen ook nogal simpel zijn en er geen hond belangstelling heeft voor mijn diensten.

En ik dus geen inkomen genereer. Ik heb geen achterwacht, partner of iemand die dan de rekeningen wel betaalt. En besef maar al te goed wat ondernemer zijn betekent.

Zat me deze week te ergeren aan een dame die er rond voor uitkwam dat de man die interesse in haar toonde nooit De man kon zijn, want hij was niet rijk. Wel lief, maar ja...niet rijk. En tegelijkertijd aangaf dat ze het liefste lekker thuis bij haar zoontje wilde blijven totdat hij uhm...puber of zo was. Lekker.
Lekker met een rijke man, die voor het gezinsinkomen zorgt, zodat jij volop tijd hebt voor je Yogamatjes en kralentassen. Ik geloofde mijn oren gewoon niet. En dan ook nog proberen om je af te laten keuren door het U WV. Kan je nog langer legitiem niet werken. Vind het vooral erg voor mensen die graag zouden willen werken, maar dus echt afgekeurd zijn, omdat hun lichaam of geest het daadwerkelijk niet trekt. Niet uit luxe.

Heb nooit zo'n soort instelling gehad en ook nooit gekend dat er iemand in mijn leven was die voor mij zorgde. Dat was of niet aanwezig of ik zorgde voor die ander. Gewoon altijd werken, mijn best doen om vooruit te komen en nu...is carriere maken nu nog mijn topprioriteit? Ik heb niemand meer om voor te zorgen, behalve dan voor mijzelf. En hoef niet meer zonodig.

Realiseer me heel goed dat mijn ontslag in feite a Blessing in disguise was. En dat mijn energie allang helemaal op was. Dus ik voor een soort baan/werk/loopbaan moet kiezen waarbij ik niet meer onder druk sta. Of mezelf onder die druk zet.

Solliciteerde ook nog op iets wat ik via mijn werk coach binnenkreeg. En gaf aan dat ik binnenkort onder het mes ga voor mijn bionische oog. Geeft de coach aan dat ik daarom maar beter niet op deze functie kan reageren en hij me niet uitnodigt voor een gesprek met werkgever. Echt te grappig.
Maar ja, ik heb mijn goede wil weer getoond toch??

Pindasoep!

Wat valt er voor opwindends te melden over mijn maandag, behalve dan dat ik mijn rondje Bless the House heb gedaan, lekkere koffie heb gemaakt (voor 1 persoon), naar de bieb ben geweest voor wat verse boeken en genoten heb van mijn laatste kopje Dahlsoep. Met een omeletje erbij met verse groenten.

Realiseer me dat ik de hele dag niets heb gezegd, behalve tegen mijzelf en af en toe hardop gelachen (in da house hoor, anders zat ik nu wel met zo'n overhemd met extra lange mouwen op een afdeling in de buurt) over iets wat ik zag of las.

Had een tijdje terug contact met iemand over samen iets opzetten, maar er komt gewoon nada nikkus vanaf die kant. Alsof die ander zit te wachten tot ik weer met mijn planbord langs kom en mijn ideeen en me heb verdiept in het hoe of wat. Daar moet ik dus maar niet mee in zee gaan.

Terwijl de urgentie aan die kant nog veel hoger is. Maar kennelijk de zin minder.

Bedacht vandaag wat ik morgen eens ga maken en zag dat ik nog wat drumsticks had. Ik zag Humberto Tan en zijn liefde voor dansmuziek en wist het: Surinaamse Pindasoep.
Heb altijd wel Madame Jeanet pepers in de vriezer en morgen alleen nog even de goedkoopste pindakaas halen en tauge.  Voor de rest alles in huis.

Eigenlijk at ik dit voor het eerst toen mijn ex-man dit had gemaakt, maar dan met palmolie. Heel machtige en zware soep. Maar heerlijk. Koken kan hij als de beste.

Wat me doet denken aan een hele leuke serie die ik op 24 Kitchen zag; Wat de boer niet kent... Verleden week een gezin wat werkelijk niets gewend was en als eerste een Afrikaans gerecht kreeg. Kan me de keukencultuurschok wel voorstellen. Gelukkig mochten zij bestek gebruiken, maar ik kan me mijn eerste keer fufu eten nog wel herinneren. Soep eten met je handen!

Maar toen er een Turkse kok kwam en ze aangaven nog nooit aubergine te hebben gegeten, vond ik dat toch wel een beetje wereldvreemd. Maar ik denk dat mijn moeder ook nog nooit aubergine heeft gemaakt of gegeten, dus zo vreemd is het ook weer niet, als je altijd Hollandse pot maakt.

Als je kijkt, dan zie je wat - da's logisch he!

Rustig wakker geworden en zo fijn dat ik niets hoef van mijzelf. Geen verplichte bezoekjes, niet aan familie noch aan meubelboulevards of gewoon doelloos winkelen. Heerlijk.

Dus na een eitje en een kop koffie maar even de winterjas aangedaan en een blokje om. Dat werd een iets langer blokje om toen bleek dat mijn knie dat wel aankon (had me iets vergist in de diepte van de afgrond bij  de busbaan afgelopen vrijdag, dus toen klapte ik iets te hard (en dat gaat natuurlijk extra hard met meer gewicht) op den knie).

Dus richting bos (nou ja...aangelegd bosachtig groot gebied) en liep eens in een andere richting dan ik normaal zou lopen. Maar wat was het warm buiten. Ik zweette als een otter in de winterjas. Of die jas was zeer warm of ik was dat, maar snel de rits losgemaakt en met open jas lekker doorgestapt. Of getript, want ik maak kleine pasjes. Vind ik zelf.

Anyways...het was dus een groot blok om en ik was gewoon blij en dankbaar dat ik dat deed. Ik kon tenslotte ook zielig thuis blijven sippen.

En als bonus zag ik in de verte in het bos, bij een ringbaan voor paarderennen, opeens mijn Prins op het Witte Paard. Oudere man, geld genoeg want hij kan iedereen kadootjes geven...en hij is nog single!

Sommigen van zijn Pieten zwaaiden naar me, maar once you go black, you need to go there again zeg maar. Maar zo grappig; zie je opeens Sinterklaas op zijn paard in het bos! Je moet dus wel heeeel goed kijken, want ik had niet ingezoomd (en zag zonder leesbril niet zo snel hoe dat moet).

Nu even rustig nog wat lezen. En een beetje uitdampen. Scheelt wel dat de kachel nog steeds overdag niet hoger hoeft dan 15 graden. Dan is het hier in huis zo rond de 17 en ben ik lekker bezig, is dat warm genoeg.

Het is een immens fijn gevoel om tevreden te zijn met wat er allemaal wel goed gaat rondom je. En je niet (meer) blind te staren op hoe anderen succesvol(ler) lijken te zijn om je heen. Wat telt is hoe ik het ervaar. En ik ben een tevreden mens.

Zo..nu een lekkere kop koffie met opgeklopte sojamelk.

Zaterdagzwijmel

Opeens zat ik weer in de jaren 80 en had Bruce Willis weer haar.

Op de Belg zonden ze de pilot uit van Moonlighting, een serie die ik verfrissend en grappig vond. Het had de uitstraling van de Screw Ball comedies uit de jaren 30 en 40 en Bruce speelde grappig naast de wonderschone dame die Maddie speelde.

Dus zo leuk om weer even terug in de tijd te zijn. De mode, de auto's en de muziek. De zanger, Al Jarreau, was begin jaren 80 op zijn populairst en bekend van zijn album Roofgarden, die op mijn kamertje in Utrecht ook was grijsgedraaid. Leuke tijd. Onbezorgd, uitgaan en het enige waar je je druk over maakte was of je dat weekend ook nog zou gaan dansen en dan de hele week macaroni eten, of toch maar niet...Heerlijk die macaroni met smack!

Zeg niet neeheeheehee

Dit liedje schoot onmiddellijk in mijn (kennelijk) seniorenbrein toen ik via Waarom Niet een leuke spontane uitnodiging kreeg.

En wat was het ongedwongen gezellig. Een pak van mijn hart.

Zo moeilijk is het toch helemaal niet om het leuk te hebben. Gewoon eens een keertje ja zeggen. Of geen Nee (dat durf ik niet, dat weet ik niet, dat ken ik niet, dan kan ik niet, daar heb ik geen geld voor, daar ben ik te gierig voor of zullen ze me wel aardig vinden en vul zelf de puntjes verder maar in waarom je dingen afwijst, die eigenlijk heel leuk zijn).

En ik kan weer een tijdje teren op een leuke ervaring. Minder tinten grijs, meer tinten gezelligheid.

50 tinten grijs

Jemig de pemig zeg....wat is het grijs weer vandaag. Wel 50 tinten grijze wolken drijven er voorbij. De hele dag geen zon gezien. En het wordt steeds killer; ook in huis.

Vandaag liep/loop ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Wat moet ik nou eens doen? Wat wil ik doen (op een onbewoond eiheland...) en verdorie, moet ik alweer in mijn uppie mezelf up zien te peppen. Wil eigenlijk het liefste opgehaald worden en geheel verzorgd verzorgd worden. Iemand die voor me zorgt, boodschappen doet, afwast..hahah...dream on!

Heb ik net gisteren mijn broer zo'n lekker hart onder de riem gestoken, zit ik vandaag een beetje grijs te sippen.  Niet doen hoor...hoppa; lekker naar werk zoeken maar weer! Such Fun!!

Natuurlijk was vandaag die site weer zo traag als een slak die in de bocht afremt en ook viel hij diverse keer gewoon uit. Maar goed, houdt er de moed maar in en zo toch wat nuttige dingen kunnen doen (40000000 DE punten gevonden in oude blikken doosjes in voorraadkast).
Ondertussen maar een soepje gemaakt van de stronk van de Brocolli die ik gisteren at, ajuintje (zalig he), winterwortel en nog wat losse groentjes en zo direct maar eens even de staafmixer erop loslaten.

Eind van de middag toch de kachel maar ietsje hoger zetten, want 17 graden is frips. Zelfs met vest aan. En mezelf maar weer eens fors omarmen. Iemand anders doet het niet.

Kan niet wachten tot ik mijn bionische oog krijg en alle andere kwalen ook weer onder controle zijn.
Doet me terugdenken aan de tijd toen ik nog sex met een partner had en hij me wees op iets wat niet anatomisch correct leek. Had toch een knapperd van een gyneacoloog....Niet normaal meer! (of weinig gewend dat kan ook), maar dan lig je daar toch niet echt op je voordeligst. Of juist wel.

Enfin; ik lach me er maar weer doorheen en ga nu lekker wat waxinelichtjes aansteken. Voor licht en gezelligheid.

Beautycase

Wie kent 'm en wie gebruikt de Beautycase nog (steeds)?

Ik schafte er eentje aan in ergens in 1999 of 2000, toen ik eindelijk op vakantie kon met het vliegtuig met mijn kinderen samen, en hij was van hetzelfde merk en materiaal als de koffers. De koffers zijn nog steeds in gebruik (hoe rendabel is dat??) maar de Beautycase sinds jaren niet meer.

Niet handig omdat je geen vloeistoffen aan boord mag meenemen en sowieso omdat ik na die datum nog maar 2 keer met het vliegtuig op reis ben geweest, dus erg regelmatig reis ik niet. (Of juist wel haha).

Kwam de case vandaag tegen bij het opruimen en vroeg me af waarom ik hem nog heb en of het nuttig is deze te bewaren. Is nog helemaal netjes en heel, maar in het kader van opruimen ben ik kritisch aan het kijken naar dingen die ik niet meer gebruik.

Wie gebruikt er nog een beautycase van jullie en neem je die dan mee in het vliegtuig? Hoe gebruiken jullie dat ding of is het een twintigste-eeuwse niet meer handige tool?

Systeem I of systeem II

Had een interessant klein boek uit de bieb van een Duitse schrijver, Rolf Dobelli, over De kunst van het verstandig handelen. Hoe veel, zoniet de meeste mensen, besluiten nemen op basis van verkeerde informatie of een verkeerde manier van (logisch, maar dus niet logisch...da's logisch he) denken of gewoon het niet opmerken van wat er onder hun snufferd gebeurt.

Hij omschreef daar verschillende experimenten van bekende psychologen en wetenschappers en toevallig zag ik gisteren een BBC/Horizon uitzending over hoe onze manier van beslissingen nemen ons vaak in de weg zit en we daarmee onszelf in de weg zitten. Maar we dit kennelijk blijven doen. Nog steeds.

Ik vind dit zulke interessante materie! Lees hier graag over, dus de bieb heeft een goede aan me. En herkenbaar in mijn eigen manier van hoe ik dingen besluit. Al te snel handelen is soms dus niet handig. Goed nadenken, met je langzame brein (system II), zoals Professor Kahneman uitlegt.

Het doet mij in ieder geval weer bewuster nadenken over hoe ik de dingen doe of juist niet doe en of dit inderdaad wel zo logisch is. En hoe ik zaken bekijk. IS dat wel zo, of vertaal ik dat alleen maar zo.

En ondertussen niet vergeten om mijn Blessings te counten en ook het kleine te eren wat er allemaal wel goed gaat. En eigenlijk blijkt er elke dag wel iets, meerdere ietsen, te zijn waarvoor ik dankbaar mag zijn.

Dat ik de feiten onder ogen zie en op verschillende fronten actief aan de slag ga om gezonder te worden - waar dat mogelijk is. En te accepteren wat er is. En mijzelf milder te bekijken ook door dat wat mijn huisarts me vertelde. Dat ook al leef je gezond, je alsnog een ziekte kan krijgen die in je familie zit. Kwestie van pech. Natuurlijk snap ik dit allang, maar voelen deed ik dit niet. Noch ervaren, bang voor het aloude vingertje en de I told you so verhalen.

Ik ben blij dat het beter gaat met mijn broer, die de lol van het leven langzaam weer ontdekt en daardoor minder tijd heeft om te piekeren over zijn ex-vrouw of zich te verliezen in komt ze ooit nog terug-scenario's.

Sterker nog, ik zou willen dat ik wat meer van zijn Joi-de-Vivre had. Ik sluit mezelf nog steeds teveel op onder het mom van Leuke dingen doen kost geld of daar heb je anderen voor nodig. Wat natuurlijk onzin is, maar haha...mijn eigen bias. Of mijn excuus voor het niet voluit leven.

Hij komt, hij komt zwijmel

Dit liedje maakt me gewoon vrolijk. Dan denk ik terug aan hoe opgetogen mijn kinderen waren als Sinterklaas weer in het land was. We in het durp gingen kijken als hij aankwam. In een brandweerauto of een ander soort opvallend vervoer. Niet in een boot, want we hebben hier niet echt een haven. Maar ach....Paard, brandweerauto, dat maakt kinderen niets uit. Ze waren uitgelaten als er handenvol pepernoten werden gestrooid en ze de eerste dag dat hij weer in het land was, hun schoen mochten zetten bij de Centrale Verwarming.
Met winterpeen en briefje voor Sint

Heerlijk toch die onbevangenheid en heilig geloven in iets waarvan ze nu allang snappen (al heeeeeel lang) dat het een kinderfeestverzinsel is. En ondertussen zelf op kinderfeestjes voor Piet (de zwarte nog) hebben gespeeld met veel plezier.

Toch kon ik het niet laten om ook aan mijn lang volwassen kinderen en aan hun vriend en vriendin een klein welkomstkadootje van Sint te geven. Met gedicht.

Ach ja...je bent een sentimentele muts of niet!

London calling!!

Schreef ik deze week nog dat ik carriere-technisch nu het liefste helemaal niets wil, maar dat de realiteit me gebiedt om toch wel enige aktie te ondernemen, zo werd ik gisteren gebeld door iemand uit die Engelse hoofdstad met een aanbod wat zo goed was dat niemand dat zou kunnen weigeren.

Zeker niet iemand die zo hogelijk wordt aanbevolen door Johnny als jij, Citroenvlinder!!

Heuh??

Buiten dat ik even moest schakelen naar mijn zakelijke Engels (2 nanoseconden) dacht ik ook...Johnny....??? Ik ken helemaal geen Johnny en hoe komt deze dame aan mijn mobiele nummer. Daar ben ik meestal nogal zorgvuldig mee bij het ronddelen daarvan.

Maar goed, ze ging door met haar Geweldige Verhaal en konden we nu niet even op skype bla die bla die bla. Gelukkig ging het luikje van mijn gezonde verstand open en op mijn vraag om meer details per e-mail te sturen, bleef ze nogal ontwijkend antwoorden.

Gelukkig is Google mijn vriend en via haar naam en telefoonnummer kwam ik erachter dat haar aanbod inderdaad te goed is om waar te kunnen zijn.

Namelijk een portie gebakken lucht op een Bone China bordje.

Daar trappen wij niet in Spelende Vrouw. Hoe ego-strelend (maar dat is een oude truuc die meestal nog uitstekend werkt) haar verhaaltje ook klinkt.

Gelukkig vandaag weer terug in de realiteit en zoonlief kwam vanochtend nog een keertje langs om nog wat spullen op te halen. Hij woont nog steeds in het land van de Kleine Zeemeermin en werkt daar nog steeds ook, maar kreeg een superaanbod van zijn maten voor een leuke woning in de stad aan het S paarne. En omdat hij verwacht medio 2015 in Nederland te gaan werken was dat voor hem een leuke deal. Ook gewoon fijn om zijn eigen plek te hebben.

Ik zie hem zijn dingen doen en verbaas me erover wat een leuke vent hij toch is. En wat een bijzondere dingen hij doet en meemaakt. En mij blij maakt door mijn tuinstoelen op te vouwen, want ik snapte die constructie niet, alhoewel ik ze deze zomer toch echt zelf in elkaar schroefde.

Heb trouwens met mijn beide kinderen uitgebreid kunnen praten over waar ze zich zorgen over maakten en mijn ontwijkingsgedrag en ingebeelde bangheid voor de stel-dat-het-slecht-nieuws-is-uitslag. Ze zijn allebei heel trots op me dat ik ondanks al deze zelfopgelegde hindernissen ik het toch maar doe. En aktief bezig ben om goed voor mijzelf te zorgen.

En nee Mam, je hoeft echt niet hier te blijven wonen, omdat je dan weet dat je ons kunt helpen in het geval dat nodig zou zijn (tijdelijke noodopvang etc, eten uit de graanschuren der voorraden van moeders). We redden ons wel. Ga je eigen plan volgen en denk wat minder aan anderen.

Poe....onbaatzuchtig, alleen maar aan wat ik wil denken en dat dan ook nog gaan doen? Op veel vlakken kan en doe ik dat natuurlijk al, maar nu wil ik dit in een versnellinkje hoger doen.

Dus vanochtend eerst maar een rondje lopen, MET timer en die net wat hoger gezet dan normaal, dus weer iets langer gelopen. Stelt geen reet voor op de grote schaal of bij mensen die elke dag 5k lopen/hardlopen, maar ik moet ook stoppen om me te vergelijken met anderen. Het gaat erom dat ik mijn grenzen iedere keer langzaam verleg. Elke dag een stukje. En dat doe omdat IK dat wil en voel dat het me goed doet.

Non carriereplan

Vandaag al direct begonnen met iets wat uit de bloedonderzoeken bij de huisarts duidelijk werd. Ik heb een vitamine D-tekort. Vandaag de eerste ampul genomen en de komende 6 weken ook weer. Daarna moet ik maandelijks een shotje nemen.

Verder vrijdag weer een afspraak om de rest van de zaken te bespreken. De regelmatige lezer weten dat ik een schijthuizerige struisvogel ben met ontwijkingsneigingen, maar ik had nog wel goed onthouden wat mijn huisarts me vertelde en over de route die ik zou moeten lopen bij bijvoorbeeld diabetes. Dan zou ik naar een wijkverpleegkundige worden verwezen en die begeleidt je dan. Dus niet eerst weer naar de huisarts.

Ik hoorde van de assistente dat die afspraak met de huisarts, bij navraag, was voor oa schildklierafwijking die bleek uit het bloed en ze zei nog zoiets ook met diabetes. Nu komt de schijtlijster om de hoek; ik hoorde het D woord en durfde niet verder te vragen. Ik durfde dat niet; 54 en niet durven. En bedacht, met medewerking van de struisvogel, dat er dan wel niet zo veel aan de hand zou zijn. Toch??? Toch??

Pfffff..soms kan ik zo om mijzelf lachen. Hoe moeilijk ik het mezelf kan maken en om het vrezen om het vrezen zeg maar.

Dus besloot ik dat het wel klaar moet zijn met het gepieker. Als het al zo is, dan IS het al zo en vrijdag hoor je meer en kan je meer vragen. Wees niet bang, pieker niet en wees dankbaar dat je in een land leeft waar de zorg zo goed is. Je woont niet in West-Afrika en heb net gehoord dat je Ebola hebt!!! Cheer-up!

Dus geen troostvoedsel gekocht op de terugweg van de apotheek, maar gewoon groenten die nodig is voor mijn avondeten en dat staat nu lekker te pruttelen.

Ik ben ook blij en dankbaar dat ik elke avond goed kook. Niks meer uit zakjes en pakjes, geen M aggimixen of Maaltijdpakken of ander gemaksvoedsel, maar alles vers. Zo weet ik wat ik eet en heb ik bovendien lol in het ontdekken wat ik allemaal kan en de smaak van versbereid voedsel is vele malen beter en minder zout dan voorbereid voer.

Natuurlijk scheelt het dat ik niet meer om 19.00 uur kom binnenrollen na een 2 uur lange autorit van een klant ergens in het land. Of een lange dag met oerstomme vergaderingen. Of 24 offertes die perse die dag de deur uitmoeten of een aanbesteding die geheel uitgewerkt moet worden en in twintigvoud in mooie mapjes gedaan moet worden en voor 1800 uur met de koerier mee.

Goh....wat verlang ik eigenlijk naar een huisvrouwenbestaan. Je hoeft niks. Geen targets en geen druk (ja je huis schoonhouden, maar daar heb je zoveel tijd voor en die boodschappen is ook geen ingewikkeld verhaal) en je ook niet druk hoeven maken je wel genoeg salaris binnenbrengt, want dat wordt ook geregeld via man- of vrouwlief. Heerlijk!!

Tot je 65 wordt en dan krijg je voor al je jaren thuisblijven ook nog AOW. Hoppa.... Tel uit je winst.

Maar nee, ik moet aan de bak. Verzuimd om een man/vrouw aan me te binden dus huisvrouwenbestaan is niet voor mij.

Ik moet vooral nog heel veel en momenteel wil ik eigenlijk niks. Errug he. Geen flitsende carriere meer, maar een baantje. Een parttime baantje bij voorkeur. Waardoor ik veel, heel veel vrije tijd heb om aan het leven te besteden.

Niet meer meedoen met de Ratrace.

Traditie met een staart

Vanochtend zat ik alweer in de wachtkamer van de huisarts voor nog een onderzoekje. Zo'n onderzoekje waarbij je als vrouw de Gebraden Kiphouding aanneemt.

En ook dat was uiteraard weer geheel Peggy Lee-waardig. Hoe vaak heb ik al niet sex gehad in geheel andere houdingen en met mannen die het niet zo goed met me voorhadden als mijn huisarts tenslotte. Dus stel je niet aan en uit die broek.

Er lagen twee stapeltjes uitgezochte boeken om naar de Kringloop te brengen. Die had ik natuurlijk kunnen opsparen tot ik nog meer had, maar aangezien ik mijn spullen met de fiets breng, is het dan verstandiger om dit in kleine porties te doen. Sla ik bovendien nog twee vliegen in een klap; en beweging en opruiming. En weg is weg.

Toch nog maar even naar binnengelopen en vooruit....ook nog iets meegenomen voor de diepte-investering van wel € 0,50. Iets wat over niet al te lange tijd historische waarde heeft. Ga van de week eens kijken of ik daar echt een speculaaspopje uit kan halen. Hopenlijk niet zwart geblakerd!

Nou, ja Kunst en Kitsch zal ik er voorlopig niet mee lastig vallen.

Waar ik wel door lastig gevallen hoop te worden, zijn straks horden kinderen, want ik heb mijn schaaltje met snoep al klaarstaan. Toen mijn kinderen jong waren vond ik het altijd geweldig om de opwinding op hun gezichtjes te zien. Spannend in het donker met een lichtje langs de huizen en ook spannend wat je zou krijgen. En wie er wel of niet opendoet. Want je ziet door de gordijnen echt wel dat ze achter de bank liggen!

Dus geef ik buurtkinderen graag dat heerlijke gevoel terug. 

Is that all there is?

Bovenstaande song gezongen door mevrouw Lee, schoot meerdere malen door mijn hoofd. Het weekend, deze maandag en waarschijnlijk ook nog wel dinsdag, woensdag of vrijdag.

Opzien tegen iets waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden, maar waarvan je verstand weet dat het wel meevalt, gewoon routine voor veel mensen en stel je nou toch niet zo aan als een nietswetende kleuter.

En ja...ik weet dat ik bang ben voor verwijten (mevrouw HOE heeft u in hemelsnaam het zo uit de klauwen laten lopen!! Waarom weer zo dik....kijk toch eens wat u uw lijf aandoet; eigen schuld!!), ben bang voor een slechte uitslag (bekeken en naar huis gestuurd; niets meer aan te doen)...Ik schaam me voor deze rare i en schaam me helemaal als ik de rouwkaart van een kennis bekijk. Of terugdenk aan iemand die me lief was en waarvan de man met de zeis haar heeft meegenomen.

Dus vanochtend de afspraak bij de huisarts voor mijn APK, niet omdat mijn voertuig een oproep kreeg, maar omdat ik dat zelf wilde (nou ja...als ik eerlijk ben, wel onder enige begeleiding van schoppen onder den derriere door mijn kinderen).

Wat buisjes bloed gedoneerd, dat kon ook direct, terwijl ik in mijn hoofd het hele weekend had zitten afwegen of ik nou lopend of met de fiets naar de huisarts zou gaan, want met de fiets kon ik direct door naar het ziekenhuis naar het lab. Geeft maar weer aan dat ik erg weinig bij huisartsen kom, want een paar keer per week kan je daar gewoon, in da house, bloed laten aftappen.

En terwijl ik daar zat ook maar een ander probleem aangekaart, terwijl de struisvogel in mij zei; nee joh...gedoe, nu is het toch weer over...niks aan het handje. En daarvoor ook direct een vervolgafspraak gemaakt.

En ik vraag me ook af waar deze zo niet stoere houding vandaan komt, maar meer nog dat het me kennelijk weinig meer oplevert dan me zorgen maken over iets wat er niet is of nog niet is of misschien en hopenlijk wel nooit zal komen.

Wat een verspilling van mijn energie.

Wil je anders, doe dan anders

Gisterenochtendvroeg had ik een afspraak gemaakt op de luchthaven om daar een D eens treinkaartje af te geven aan de vriendin van mijn zoon. Die zou hem gaan opzoeken en dan was het handig als ze naar zijn woonplaats met een reeds betaald treinkaartje kon reizen.
Was gezellig om elkaar weer even te spreken en een kopje (nou ja...reuzenmok) koffie te drinken.

Daarna was ik alweer braaf bij de bushalte voor de bus terug gaan staan en overdacht hoe mijn zaterdag er dan uit zou zien verder. Boodschappen doen? Blaaaaah...totaal saai en voorspelbaar. Ik wilde iets anders beleven. Maar hoe?

Toen zag ik de toeristenbus naar de hoofdstad en omdat er nog genoeg op mijn OV-kaart stond en ik mijn museumjaarkaart al maanden ongebruikt in mijn portomonnee had sprak ik mijzelf ernstig toe en adviseerde om, net als Einstein, om iets anders te doen om een ander resultaat dan gebruikelijk te verkrijgen.

Hoppa in de bus en een kwartiertje later stond ik op het Museumplein. Ienemiene mutten tien pond grutten...welk museum zou ik eens naar toe gaan....

Het werd het museum van die schilder die zijn oor eraf sneed. Wat fijn was van relatief vroeg in de stad zijn, was dat de wachtrij ook relatief kort was. Helemaal als je geen kaartje hoefde te kopen.
Wat een ontzettend mooie doeken hingen er, zelfs een theedoek.

En hoe fris en vers zagen zijn doeken eruit. Alsof hij gisteren de verf mengde en zijn luchten en zonnebloemen schilderde.

En wat verwonderde ik me over de museumwinkel. Wat een meuk! Alles waar men maar enigzins de naam van de schilder aan kon verbinden - en dat waren zelfs tassen, kettingen en nog meer prullaria, werd daar voor een aardig prijsje verkocht. Nagelvijltjes met Van Goghmotief. Echt?

Door een diepte-investering van wel € 2,-- kwam ik in het bezit van 2 kaarten met afbeeldingen van zijn schilderijen. Ter inspiratie.

Toen ik het museum uitliep zag ik een mooie dame voor het museum staan. Ik herkende prinses Caroline van Monaco (vraag me niet waarom...maar die tik heb ik kennelijk dat ik uit een menigte direct een bekend gezicht herken). En een man met een oortje. Een brede man.

Ze ging kennelijk ook wat schilderijen bekijken.

Ik liep nog even om de hoek, de PC Hoofdstraat in, maar stoorde me aan het proletengehalte in die straat en genoot eigenlijk alleen maar van de toekomstige auto van mijn zoon die daar in een winkel stond. Begint met een T en eindigt op esla.

Dus hoppa, de bus weer terug en daarna via een een kleine pitstop langs een andere supermarkt in een ander winkelcentrum wat kleine boodschappen gehaald.

En toen ik thuiskwam was er nog genoeg zon in mijn achtertuin om in mijn trui, zonder jas dus, de zaterdagkrant te lezen, met de zon op mijn hoofd.

Zalig he.

Jammer dat reizen niet gratis is, maar wel heerlijk dat ik iets anders dan gewoonlijk heb gedaan.

Gisterenavond mijn haarverf alvast klaargezet en vanochtend als eerste mijn haar in de donkerblonde verf gezet. Ziet er net ietsje frisser uit, de grijze slapen zijn weer donkerblond, met de nadruk op donker. En het voelt fijn om even geheel mindful met verven bezig te zijn. Al bleef mijn oor op zijn plek.

Ook las ik een ontzettend leuk en grappig boek uit; Het Rosie Project van de Australische schrijver Graeme Simsion. Een aanrader!' Ik werd er in ieder geval vrolijk van

Zijn antwoord op de vraag of hij al eens seks heeft gehad: “Natuurlijk, alleen ik denk dat het toch wat ingewikkelder wordt wanneer je een tweede persoon toevoegt.”