Jacques Cousteau

Ben blij dat er om mij heen lieve mensen zijn. Iemand die aangeeft dat ze zelf snotterig en hoesterig is, maar daar niets over zegt en er gewoon voor me is en me thuisbrengt wanneer ik het nodig heb om niet stoer toch maar met de bus terug te gaan, zoals ik jarenlang heb gedaan.

Hoop van harte dat ze vandaag haar droomhuis vindt, maar weet zeker dat dit op haar pad komt. Ondertussen ben ik al vanaf dat ik 'm kreeg die kikker aan het kussen, maar ik hoop dat ze de bon nog heeft, want hij verandert niet in een lekkere stoere Prins!

Alweer wonderbaarlijk om bij kennis een medische ingreep mee te maken. Op een scherm te zien dat er een cameraatje in de krochten van je vrouwelijke organen zit, daardoor voor het eerst, in full color, dit orgaan gezien en ik voelde me een beetje zoals Jacques Cousteau in zijn duikboot, op weg naar diepe wateren en onbekende wezens.

Nou was dat onbekende wezen een poliep(je) en dat is verwijderd. Het tangetje leek meer op een soort van grote krokodillenbek-tang, maar was natuurlijk niet groter dan het slangetje waar ook de cameraploeg doorheen was gegaan.

Ook prettig dat wat er was beloofd - er zitten geen zenuwen in zo'n poliep, dus pijnloos - ook klopt. Het was fascinerend en tegelijkertijd ook een manier die kennelijk bij mij past om dit soort onderzoeken met minder zenuwen te doorstaan. Ook hier werkt humor en een open mind voor mij goed. Het lukte me zelfs om ontspannen te blijven.

Nu maar weer afwachten wat er uit het onderzoek van dit onderzeese monster komt en wat de volgende stap is. Het is nog steeds niet allemaal op sein veilig, maar ik spreek mijzelf ernstig toe om de komende tijd vooral de goede dingen te zien.

Zoals deze aardige dame met haar kikker.