Hartige zwijmel

Terugzappend in de tijd kwam onderstaande song tevoren. Altijd goed om te zwijmelen. En een beetje triest te worden. Want ik heb een goed hart, maar niemand weet het te vinden kennelijk. Misschien de cardioloog ooit.

En ooit zei een dame ooit dat de weg naar een man's hart recht door zijn borstkas is, dus die was ook niet echt subtiel.

Pi Pa Pompoen wat kan je ermee doen?

Soep mee maken en dat heb ik gedaan. Heerlijk, echt een herfstsoepje. Met een lekkere schep Griekse yoghurt. Verder las ik een recept voor muffins met pompoen en die staan nu in de oven. Ben benieuwd of die gelukt zijn, want geen boter of vet, maar in plaats daarvan puree van pompoen.

Maar goed; het houdt je van de straat. Beetje uitproberen met lekkere ingredienten. En niet duur, want de pompoen kocht ik op de markt voor € 2,--. De lieve marktkoopman zei me nog dat het een pompoen was.

Goh...ik dacht een koets.

Met de herfst drijft ook het eenzame gevoel een beetje binnen en daar wil ik niet al te veel aan toegeven. Het ligt ook grotendeels aan mij. Ik bel op zo'n dagje dat ik kan treinen niemand die mee zou kunnen treinen. Misschien te schijterig om te horen dat hij/zij niet kan/wil. Andere, veel interessantere dingen te doen. En ja, dan loop ik de hele dag in mijn eentje door die mooie stad. En reis alleen en kom alleen thuis, waar er ook weer niemand is om mijn verhalen aan te horen. Lig alleen in mijn bedje en word alleen weer wakker. En moet dan soms in mijn tenen zoeken naar de zin des levens.

Klinkt niet echt logisch he. Dat ik gezien wil worden en ook weer niet.

Ga mijn muffins uit de oven halen en eens kijken of het wat geworden is. Het ruikt in ieder geval zoals Den Belg me altijd zegt: Zalig he!

Nu nog even 35 waxinelichtjes aan en dan word ik vanzelf warm van binnen. En nog even wat lezen of bekijken wat me doet schaterlachen. Altijd goed.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand?

Van de week zat ik in de trein - had een tijd terug een aanbieding van de NS gehad; goedkoop kaartje en alweer bijna vergeten DAT ik die had - en bedacht waar ik eens naar toe zou treinen.

Had slecht geslapen en wa,wa, waanzinnig gedroomd, dus niet zo in de mood om alles uit dat kaartje te halen. Dat hoeft ook niet vond ik zelf en zo kwam ik in het midden van het land uit. Heerlijke stad blijft het.

Leuke winkeltjes, heerlijke grachten en fijn om nu eens in de tuin te lopen van de Domkerk die mijn Opa ooit getekend heeft.

Doordat ik een app van een groot warenhuis op mijn telefoon heb, kreeg ik de melding dat ik korting kreeg omdat ik in de buurt liep, dus heerlijke gratis koffie en een gezonde salade van allerlei gegrilde groenten genomen.

Nadat ik wel genoeg gezien had en een beetje moe was, richting huiswaarts, maar toch nog maar een stukje extra getreind en daardoor nog bij een groot Zweeds warenhuis uitgekomen. Ook daar was de koffie gratis. Nou...heel fijn met mijn budget.

Niks gekocht...alleen maar even overal gekeken en zo kneuterig ben ik dat ik geniet van die ingerichte kamertjes..raar he. En gewoon kijk naar kleurencombinaties en hoe zou ik dat thuis kunnen toepassen. Met wat ik nog heb.

En hoppa...gooi er ook nog maar een gratis kop thee tegenaan. Kan niet op vandaag.

Lekker naar huis met de trein en daarna met de bus en ook dat was al betaald, want busabonnement en daarna heerlijk met de voeten in een gratis voetenbadje.

Dat was een fijn dagje. Niemand gesproken of iets kunnen delen van de mooie dingen.  Maar wel veel gezien en ook weer leuk hoe mensen zich in de trein gedragen. Of op het station.

En hoewel ik door enige stress en een rotdroom me niet zo fijn voelde, toch gegaan en me telkens ingeprent dat ik niks hoef, maar heel veel mag vandaag.  En vooral goed kijken. En ook weten dat niet alles is wat het lijkt.

Dus toen ik langs de rij spiegels liep in de Ikea en in eerste instantie direct dacht; Jeeee...wat dik nog.. maar even terug gelopen en in die spiegels gekeken en gezegd: he....lekker ding!

Kijk...die man met de rug...die dat ooit zei en me kennelijk zo leuk vond maar niks meer heeft laten horen, dus hoe lekker vond hij me dan?? dat doet me toch meer dan ik dacht. ..Dus moet ik echt mijzelf meer kietelen en dan maar zelf zeggen dat ik er mag zijn. Niet met opgetrokken schouders en mismoedig door de winkelstraten schleppen.

Blijf kijken naar wat er nog wel kan en dat is telkens weer meer dan ik zelf denk.

Weet je nog wel oma:cassettebandjes!

Gisteren was de laatste dag van een leuke tentoonstelling over muziek en muziekdragers in een museum in de buurt en het eerste bezoek met mijn nieuwe museumjaarkaart die ik voor mijn verjaardag van mijn kinderen kreeg.

Heerlijk om zo even binnen te kunnen lopen, niet in de lange rij te hoeven staan, maar hoppa...scannen en naar binnen maar.

Wat voelde ik me oud toen een vader zijn zoontje uitlegde wat een cassettebandje was en hoe hij dat gebruikte vroeger. Dat dit dus al in een museum staat. Het cassettebandje!!

Ik wilde perse er een fijne dag van maken. Ontspannen en vooral genieten van alles wat er WEL kan. Dus op mijn werkabonnement naar de stad - kost niets extra's want abonnement.

Daarvoor was ik naar een stoffenbeurs geweest in het centrum van de stad. Erg leuk en oh wat zijn er een hoop mooie stoffen.

Maar ik hield me in en bedacht dat ik nog aardig wat lapje heb liggen voor projecten die ik nooit ben begonnen, dus nu niet nog meer kopen, maar eerst maar eens echt iets uitwerken. Niet kopen om het kopen dus. (Had daar trouwens wel een maximum budget voor - gewoon van mijn kledingbudget).

En ik wilde perse nog een lekkere tweed-achtige zwarte winterbroek maken, dus daar ben ik voor een tientje voor geslaagd. Met een rits voor het megabedrag van wel € 0,80! Nu nog het patroon van een bestaande lekker zittende broek natekenen en dan kan ik misschien ergens in het voorjaar - mijn tempo kendende - van de broek genieten :)

Geen terrasjes of kopjes koffie of zo maar wel toen ik thuis kwam genieten van een lekkere kop thee.

En dan heerlijk de kaarsjes aan. Genieten van de eerder invallende schemer. Van dat het helemaal niet koud nog was.

En zo deed ik genoeg energie op om vandaag weer heeeeeeeeeel vaak hetzelfde achter elkaar te zeggen en dan toch enthousiast te blijven. Zo enthousiast dat ik op de terugweg in de bus wat ongemakkelijk bij een paal hing, want zitten ging niet meer. Er zat namelijk een bos enorme veren in mijn reet. Van mijn baas.

Want het groepje waar ik mee werk op een project kreeg te horen dat we toch iets harder eraan moeten trekken, behalve ik, want ik had kennelijk een soort van constante stroom van resultaat. Ik zei direct dat ik dat niet echt herkende; ook ik had regelmatig momenten van wanhoop en mismoedigheid en van je helahola houdt er de moed maar in.

Dus een collega vroeg me wat ik dan anders deed dan de rest. Toen zei ik dat ik er altijd bij zeg dat ze dan gratis ook nog mijn tieten mogen zien.

Want hoe diep die veren ook ingebracht zijn; toch kan ik er nog steeds niets van boodschappen mee betalen. Dus alleen maar egostrelend. En ik hou er ook niet van om Teacher's pet te zijn.

De Nike slogan, Flylady en verven

Al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang nam ik me voor mijn badkamerraampje (ieniemienie raampje) eens opnieuw te verven. De bladders hingen er namelijk bij en het zag er niet echt fraai uit. Of eigenlijk heel erg lelijk en armzalig.

Toch deed ik het niet.

Want;

Heb niet de juiste verf
Moet het eerst heeeeeel goed schuren
Heb niet het juiste schuurpapier
En dan nog een keer schuren
En ook de hoekjes
En dan afbijten (of zoiets)
En dan nog een keer schuren (toch??)
En dan met de juiste kwast verven
Maar dan moet ik eerst de hele badkamer afdekken, want ik spetter/knoei altijd zo, want zo zei mijn moeder altijd; "JIJ bent precies je vader".
Ik heb niet de juiste kleur wit
Ik heb niet de juiste kleur wit aflak
Ik weet niet wanneer ik daar tijd voor heb
Het wordt vast lelijk met van die zakkers
Ik heb geen geld voor verf.
Heb niet de juiste soort kwasten
Etc
Etc
Etc

Al heel wat jaren maak ik mijn huis en mijn hoofd schoon met behulp van de website van de Flylady.
Fly staat voor Finally Loving Yourself. Nou ben ik nog bezig om mijzelf te 'loven', maar een van de andere credo's van die site is ook dat perfectionisme je juist bevriest. Doordat het perfect MOET van jezelf, doe je het dan maar niet. Want het zal dan toch wel weer niet goed genoeg zijn. Het kan maar op 1 manier en dat is de perfecte manier.

Wanneer je dat los laat...en maar gewoon aan de slag gaat....dan krijg je veel meer gedaan. Heb ik althans ervaren. En in hele kleine stukjes gehakt.
Ik hoef niet uren te staan schilderen. Ik 'mag' van mijzelf er ook iedere dag een half uurtje aan besteden. En dan morgen weer een half uurtje...En het hoeft ook niet perfect te zijn. Als het maar gedaan wordt.

En zo kreeg ik deze week dus opeens de geest. Ik dacht eraan dat ik mijzelf het best mocht gunnen om nu eindelijk eens een mooi ongebladderd badkamerraampje te hebben. Net als andere mensen hebben. Die hebben zelfs een hele mooie gelikte state of the art badkamer. Ik hoef geen genoegen te nemen met 'laat maar...wordt toch nooit wat'.

Het grappige vond ik dat ik ontdekte dat ik dus een schuurmachine bezit MET ingebouwde opvangklep voor het schuursel. Die HEB ik gewoon....hahaha....en toen werd ik zo enthousiast dat ik ter plekke helemaal in de NIKE mood zat en hoppa verlengsnoer (geen stopcontact in de badkamer of overloop; wie verzint dat???)gepakt, schuurmachine aan en schuren maar.

Oh ja...wel handig om even een brilletje op te zetten tegen het stof. Oh ja...toch wel handig om de badkamer een beetje af te dekken...want niet alles verdwijnt in die bak.
Dus de volgende dag dus maar wel wat voorbereidingen getroffen en wat heerlijk....binnen een aantal minuten zag ik die oude bladderlaag verdwijnen en wist ik dat ik kon doorpakken.

Dus opzoeken van verf was mijn volgende taak. En die vond ik sneller dan ik dacht. En afdekzeil. En terpentine.
Mooi; alles klaargezet en verven maar. Oh ja...kwasten. Alweer gezocht, maar ik vond wel veel rolletjes om mee te verven of wat blokkwasten of Schilderkwasten, maar geen geschikte verfkwast.

Maar niet opgeven nu; vooral niet nu ik de geest te pakken had. Dus hoppa....op de fiets maar weer naar de bouwmarkt. Na eerst de boodschappen te hebben gedaan en tot de ontdekking komen dat bij het winkelcentrum in de buurt geen kwast te bekennen is.

En wees blij dat het niet regent of waait of vriest en dat je gewoon kan fietsen, dus zeur niet. En ook nog zo slim geweest om de bonnetjes van mijn vorige expeditie "doe het zelf" te bewaren en 1 setje ongebruikte ijzerzaagjes terug te gaan brengen. Kon ik mooi een kwast van kopen. Of een gedeelte van die kwast.
Had ik ook nog de mazzel dat die bouwmarkt de BTW als korting gaf dus voor het riante bedrag van wel 1 euro had ik twee kwasten.

Edoch....nu zou ik thuisgekomen kunnen opgeven of denken dat er morgen weer een dag was, maar ik had me voorgenomen om toch minimaal 1 stukje te verven vandaag. Dus die bus verf maar eens openmaken. Appeltje, Eitje. Leek mij.
De bus dacht er anders over. Het hele deksel al recht gemaakt. Klauwhamer erbij. Echt wel 20 minuten wrikken, hakken en weet ik veel, maar muurvast. De verf was echt nog vloeibaar hoorde ik. Jemig wat miste ik een Handige Harry!!

Toen dacht ik aan Churchill.. en ging ik maar door met klauwhamer/trekken/duwen/wrikken en hehe....het deksel kwam los.

Ook bedacht ik me, onderweg van de bouwmarkt naar huis, dat het een slim idee was om de handschoentjes die bij het verf voor in het haar pakket zaten, nu te gebruiken bij het verven van het kozijn. Hoef ik niet van die vieze terpentine over mijn handen te gieten.

(Ben je al moe van het lezen....moet je nagaan hoe dat dan in mijn hoofd eraan toegaat....en dan heb ik nog geen streek geverfd!!!!).

Thuisgekomen, trapje gepakt, plasticje van de kwast gehaald (waarom?????) en na het gevecht met het deksel dan eindelijk de eerste verf op het kozijn gesmeerd. Oh wat een genot. Het knapte direct al op en dat is dan gewoon nog maar grondverf. Niks blinkends of mat of weet ik veel wat, maar gewoon een ondergrondje.

En niet te lang doorgegaan. Niet geverfd totdat het perfect was, maar gewoon...nu is het goed. En ik zag vanochtend dat ik nog wel een aantal toetsjes mag bijwerken, maar dat komt vandaag dan wel.
Eerst genieten van het feit DAT ik in actie kwam. Niet meer wachtte totdat alles perfect kon en was, maar gewoon maar doen en dan tevreden zijn met het resultaat.

Perfectionisme houdt me af van in aktie komen. Gewoon maar eens beginnen en dan maar zien wat er dan gebeurt.

Back to the Future zwijmel

Heerlijke films vonden wij thuis altijd. Met veel plezier met mijn kinderen ernaar gekeken. Keer op keer.

Niet in de bios, want toen waren ze nog geboren, maar op tv. En ze bleven leuk.

Deze week was het 30 jaar geleden dat de tijdmachine op 21 oktober 2015 werd gezet. Back to the Future dus.

Wat is er allemaal uitgekomen wat er in die film gewoon werd geacht in deze tijd. Daar zijn hele verhandelingen over geschreven. Erg komisch. Helaas nog geen sneaker met automatisch dichtstrikkende veters.

Hoe zouden wij denken dat we over 30 jaar leven. Welke technologische veranderingen zijn er dan. En vinden dan normaal. Of prettig. Of een aanvulling op ons leven.

Iedereen op Tinder?
Tinder met lichaamsgeur?
Tinder voor werkgevers
Selecteer je huisdier op basis van je genen?
Hebben we allemaal onze eigen zorgrobot?
Mogen we maar 65 worden en dan hoppa Pil van Drion?
Niemand heeft een rijbewijs nodig, want zelfrijdende auto's.
Thuis heeft iedereen een Smart-wc; ieder plasje en poepje wordt geanalyseerd en op basis daarvan wordt je gezondheid gemonitord en bijgestuurd.
Al voor je geboorte zijn alle ziekten die je kan krijgen in kaart gebracht.
TV kijken doet niemand nog; er zijn geen omroepen meer; iedereen kijkt wat hij zelf kiest op zijn eigen muur of via de mindplayer.

Nog meer interessante nieuwe ontwikkelingen?

Afscheid

Gisterenavond Sterren op het Doek gekeken en wat een ontroerende laatste aflevering. De gast werd nu niet uitgebeeld, maar Hanneke Groenteman zelf. En Matthijs van Nieuwkerk deed het interview en zat in het complot.

En paar keer zei Hanneke dingen die me lieten beseffen dat ze niet geheel vrijwillig ermee op moest houden. Dat ze het stoppen met De Plantage ook al een foutje noemde bijvoorbeeld. En het wollige omschrijven van 'ja...ze hebben wel gelijk'.

En ach...wat moest ze huilen op het eind en wat een eind! Die wil helemaal nog niet stoppen!!

Alweer een mooi programma opgehouden omdat we 'het nu wel gezien hebben'. He...halen we de Nachtwacht ook maar weg. Die hebben we nu ook wel 'gezien'.

Maar wat bijzonder dat ze uit haar onderduikadres nog een stukje hout konden vinden uit die tijd en dat in haar portret konden verwerken. En haar boodschap; Laten we nu doen wat zij toen voor mij hebben gedaan.

Geen paniek nu

Een opgenomen serie gekeken op TLC. Een Britse journaliste, Katie Hopkins, wilde bewijzen dat dikke mensen alles aan hunzelf hebben te danken/wijten; zij ging wel eens eventjes in drie maanden aankomen en het er dan ook weer in 3 maanden aftrainen. Ze was toen ze begon te licht voor haar lengte en at er in 3 maanden zo'n 20 kg bij. Lekker elke dag 6500 cal eten. Niet echt een normaal eetpatroon. Ik eet althans nooit zoveel elke dag.

En...zo was haar redenatie; als ik het kan, kan iedereen het.

En dat klopt niet. Ik ben zo'n 'iedereen' en ik kan ook prima heel snel in een paar maanden afvallen. Wat ik nog beter kan is daarna weer aankomen. En dan wil ik dus weer afvallen want Dik zijn is nog steeds en wordt ook steeds minder geaccepteerd en dat lukt dan ook en dan wil mijn lichaam weer zo snel mogelijk volle vetcellen hebben. Niet mijn kop; maar mijn lichaam.

Niet alleen hebben recente onderzoeken aangegeven dat maar een klein percentage afgeslankte, voorheen dikkere mensen, dit afgevallen gewicht er blijvend afhouden, ook geven onderzoeken aan dat er meer factoren spelen dan input = output.

Mevrouw Hopkins, buiten dat ze een zeer onsympathieke dame is die op wel meer zaken zeer controversieel reageert, maakt de klassieke denkfout van iemand die 'slechts' 3 maandjes wat overgewicht meezeult, maar daarvoor wel altijd slank was en bovendien gewend is aan een sportief leven. En met haar dikkere lichaam zichzelf als vetzak aanduiden, doet pijn. Want ze heeft gewoon een doorsnee lichaam met wat extra kilo's. Terwijl ze hiervoor dus in feite te licht was. Ongezond. Wat ze totaal NIET linkt aan allerlei te kunnen krijgen ziektes. Alleen overgewicht doet dat in haar ogen.

Laat ik het ook maar niet hebben wat dit heel snel aankomen en snel afvallen met haar lijf doet. Ook uitermate ongezond.

Vandaag helaas niet gelopen met de man met de hond. En daardoor en ook omdat ik slecht sliep en al wakker werd met het gevoel dat hij zou afbellen, een beetje in mineur.

En dan moet je natuurlijk niet je financiele plaatje nog eens gaan doornemen. Vooral niet nadat je - omdat je vorige maand een paar dagen vrij nam in verband met het huwelijk van je dochter, een (weliswaar berekend) begrotingstekort hebt. Ik heb geen vakantiedagen noch vakantietoeslag. En heel even de paniek toesloeg. Maar ik weet dat ik hier weinig aan heb. Het is zoals het is. Deal with it dus.

En oh ja...nog even de opgenomen documentaire bij Zembla over oudere werkzoekenden bekijken helpt ook niet om je beter te voelen.

Heb vorige maand voor de zekerheid maar een hoger bedrag doorgegeven voor de toeslagen. Dus, hoe krom het ook klinkt, ik moet deze maanden goed bijhouden of ik niet teveel inkomen genereer, met mijn nul-urencontract hahah!! Niet omdat ik nu zo goed verdien, maar omdat ik begin van het jaar nog een ww-uitkering had op basis van mijn oude inkomen. Pas in mei ben ik enorm gekelderd in inkomen.

En ik heb een kleine buffer, dus die paniek is niet nodig. Nou ja...die buffer wordt niet groter elke maand, want sparen kan ik niet meer met een salaris onder de € 1000. En waar ik nog op kan bezuinigen moet ik voor de tigste keer maar gaan bedenken/berekenen. Heb verleden jaar al gekozen voor de goedkoopste ziektekostenpremie, zonder enige aanvullingen.  Ik spaar iedere maand voor een aanvulling op mijn pensioen via een verzekeringsmaatschappij. Dat wil ik eigenlijk niet opgeven, aangezien ik ook geen pensioenopbouw (meer) heb, naast een pensioenravijn van twintig jaar.

Ik voelde me een beetje zielig in mijn koude huis, met dik vest in plaats van trots op mijn vindingrijkheid. Trots dat ik ondanks alles geen schulden heb. Dat ik eigenlijk elke dag wel naar bed ga met een tevreden gevoel. Dat ik blijf kijken naar wat er wel goed gaat.

Dus nu ga ik een gezonde maaltijd maken en een heerlijke bak salade voor morgen naar mijn werk klaarzetten. En dan hoef ik niks meer dan nog even lekker verder breien aan een babytruitje.

Druilerige zondag

En toch vanmiddag een heel eind door het bos gelopen. In mijn eentje ja, maar dat maakte niet uit. Ik vond het fijn dat ik kon lopen en wilde lopen.

En zag weer veel mooie dingen. Paddenstoelen, mooie kleuren bladeren, kastanjes, eikels en de geur van herfst.

Altijd weer fijn thuiskomen daarna. Soepje wat ik gisteren had gemaakt stond er al.

Gisteren toch nog maar even verder geklust aan de gordijnroe. Want hij hing dan wel waterpas, maar toch scheef en ik stoorde me eraan. Dus nogmaals gemeten, nog steeds waterpas, maar de afstand over de breedte was niet correct.  Vandaar dat scheve gevoel.

Dus hele exercitie nogmaals gedaan. Trapje, boormachine, verlengsnoer, pluggen, waterpas, schroef/boormachine (geheel opgeladen)  en gelukkig hoefde ik nu maar 1 kant te doen. Nog steeds geen liefde tussen de SDS-boren en mij, maar geboord werd er wel en nadat ik alle stof had opgezogen met de stofzuiger, kon ik tevreden zijn.

Recht.

Van de week in de post een hele leuke verrassing van iemand die ik via een gezamenlijk kennis ken. Zo lief en attent!

En dat doet me weer beseffen dat het niet gaat om hoe groot je huis is of dat het een helemaal afgelost koophuis is, hoe hoog je bankrekening of hoe vaak je met vakantie gaat of hoeveel schoenenkasten vol schoenen je hebt, of dat je de perfecte maten hebt. Maar wel hoe je verbonden bent en je verbonden voelt en weet met mensen om je heen. Wat jij kan betekenen voor die ander. Ook al is dat in een glimlach of even opstaan in de bus. Of zien dat de ander jou nodig heeft.

Ook al zie je het zelf misschien niet. Of denk je dat jouw leven niets voorstelt. Of op Zembla hoort dat voor jouw generatie het een verloren zaak is; aan het werk komen. En je zoekt naar geluk, terwijl je het altijd al had.

Doorgaan zwijmel

Wat een heerlijke film vond ik Jewel of the Nile uit de jaren 80. Een film waarin veel actie was, romantiek en humor. Een beetje a la screwball comedy uit de jaren 40.

En dan ook nog deze heerlijke titelmuziek en het leuke filmpje erbij. Zit ik zo weer terug in die tijd.
Waarin grote oorbellen (clips!! au) in de mode waren, permanent in je haar om krullen te suggereren (meestal uitgegroeide kroeskop).

Maar de boodschap van Billy Ocean's lied is dat wanneer het moeilijk is in het leven, het juist een uitdaging voor je is om dan toch door te gaan en opties te blijven zien. Je eigen juweel dus. Je hebt het in je die kracht. Een diamant ontstaat immers alleen onder grote druk.

Gisterenavond uit mijn werk direct maar door naar de kapper gegaan. Het was van dat miezerweer en ik had meer zin om met een dik vest op de bank te zitten breien na een hele dag hetzelfde te hebben gezegd achter elkaar, maar ik wist dat die paar uurtjes wachten me in de loop van de week meer opleveren (lekker haar weer) dan voor de snelle bevrediging te kiezen. En het was nog gezellig ook. En ook weer grappig om een man tegen een vrouw van mijn leeftijd (echt!!) die wat moeizaam uit haar stoel kwam te horen zeggen dat gebrek kennelijk met de jaren komt. En zij haar kruk pakte en zei: Inderdaad meneer.
Kon je me opvegen!

Mijn haar iets anders laten knippen. Ook wel weer eens leuk om te varieren. Niet in het oude vertrouwde blijven hangen. Maar niet kort hoor. Ik vind het nu prettig om als ik aan het sporten ben of in de tuin werk, mijn haar te kunnen opsteken. Of gewoon zo maar als ik er zin in heb. Omdat het kan.

En ook prettig om vanochtend wakker te worden, lekker de witte was in de machine te stoppen en te genieten van feit dat dat zomaar kan. Dat ik keuzes kan maken.

Zo nog een lekker kopje koffie en dan even de oude kranten in de papierbak gooien en wat boodschappen halen. Ook dat kan. Oh ja...en genieten van wel 2 gratis kranten op de mat. Gewoon slim surfen op het web.

Kachel (nog) niet aan overdag, maar pas in de avond. Dus gewoon een wat dikker vest aan. Wil niet verrast worden door een hoge energierekening, dus zolang het nog kan, hou ik de temperatuur laag. Kijk...dat is dan een voordeel van buiten de deur werken. Hoeft de hele dag de kachel niet aan.

Never, never never give up bij klussen

Picture this:

Men kope een gordijnroe en twee bevestigingsstukken. Uiteraard meet je eerst op hoelang de roe moet zijn. En leest dit na in de winkel. En vraagt na in de winkel of de roe ingekort kan worden. En met welk soort zaag.

Dan thuis checken in de voorraad of er genoeg pluggen en bijpassende schroeven zijn. Want zo zonde om telkens weer nieuwe te kopen, terwijl er genoeg thuis aanwezig zijn. Dus check en in orde.
Dan alle materialen klaar leggen, ijzerzaag, boormachine, hamer, schroevendraaier, electrische schroevendraaier, waterpas, verlengsnoer, potlood en een overdosis kluszin.

Men neme de ijzerzaag en begint met het inkorten, na nameten, van de roe. En zaagt, en zaagt en zaagt, maar schiet geen mm op. Snotvergeme, waarschijnlijk is dit dan toch geen ijzerzaag.

Wat nu?

Op de fiets naar de bouwmarkt dan maar weer en met de zaag in de tas om zeker te weten dat ik met de juiste zaag zaag, geeft de heer achter de informatiebalie aan dat dit wel een ijzerzaag is, maar mevrouw, het zaagblad is geheel versleten. "aha, die heb ik net nog vervangen".

Dus verwezen naar het schap waar de ijzerzagen te vinden zijn, ook de duurdere en het alternatief was dus a; nieuwe bladen of een geheel nieuwe ijzerzaag. Dus was de vraag; hoe vaak gebruik ik die ijzerzaag. Het antwoord is; zelden. Dus diepte-investering zou ik er niet uitkrijgen. Dus maar beter zaagbladen kopen en hopen dat ik nu er wel mee kan zagen. En anders maar weer op de fiets terug en wel die zaag kopen.

Een klein uur later weer thuis en ik bevestig de nieuwe zaag in het armentuurtje en hoppa....het lukt. Heb een mooi chromen ringetje.

Daarna eerst maar een kop thee, want klussen valt nog helegaar niet mee. Vooral als je niemand hebt die zegt: He.....dat waren HOUTzaagjes....

Nou ja..zo direct dus maar afmeten waar de bevestigingssteunen moeten komen, gaten boren, pluggen erin doen en dan de roede in de steunen en dan pas ophangen, andersom krijg je het niet voor elkaar. en oh ja...ook nog eerst het gordijn door die roede doen, anders gaat het ook niet lukken.

Dus dat was het plan:

Even vergeten dat ik nog steeds niet goed uit de voeten met mijn boormachine met SDS boren (glijdt er heel makkelijk in mevrouw) overweg kan. Alsof die boren er gewoon los in zitten. Hoe ik ook druk, draai, glij of wat dan ook; mijn oude boormachine was gewoon erin doen, aandraaien; klaar en boren maar.

Dus boren met hindernissen. Maar eerste gaten zijn klaar en ophangen maar; oh oeps....accu electrische schroefmachine bijna leeg. Altijd handig. Dus maar met de hand schroeven. Ook fijn op die hoogte en boven je macht. Het hangt op de manier waarop mijn vader al helemaal tevreden zou zijn. 3 gaten, 3 pluggen en 3 schroeven. Nog niet helemaal aangedraaid want als het niet goed is, dan draai ik ze er weer makkelijker uit, met de hand.

Nu de andere kant en dat is ingewikkelder, want eerst met waterpas meten, dan direct terwijl de stang er nog tussen hangt, aftekenen (oh wat mis ik een extra paar handen dan) en dan alles weer eraf en boren maar. Haha...met die k#^* boor. Maar het lukt en dus de stang ophangen, eerst gordijn opzoeken, uit de verpakking die vacuum gezogen lijkt, trekken en aan de stang hangen en dan de stang in de houder en dan schroeven. En dan op het oog; is het recht....mwoah....met de waterpas; is recht; dan zal het plafond wel scheef zijn. Zo nog maar een keer nameten, want ik vind het nog steeds, op het oog er scheef uitzien. Kan helaas niet de knikkertest doen.

En dan straks nog alles goed aandraaien, stofzuigen, gordijn inkorten en maar met de hand omzomen, want hell no dat ik alles weer eraf ga schroeven.

Als het dan af is, dan heb ik een gordijn voor de voordeur die de tocht hopelijk tegenhoudt in de wintermaanden zoals op Nova Zembla en de gasrekening laag houdt.

Of ik moet de hele winter dit soort klussen gaan doen, want ik heb het me toch een partij warm gekregen.

Gordijn had ik dus al een een flink aantal maanden in mijn bezit. En pas nu opgehangen. Of ik zou ook tegen mijzelf kunnen zeggen: nu al! Want nu pas komen de koude maanden eraan en heeft het gordijn nut.

Blij dat ik nog een lekker schaapstoofpotje op het fornuis heb staan. Alleen opwarmen en klaar!
En oh ja...nog even een bakse salade maken voor naar mijn werk morgen.

Dagelijkse kijk-Kost

Meestal neem ik het pleazante programma op den Belg op. Kan ik kijken als ik thuis ben, of wanneer ik tijd heb. Altijd weer fijne inspiratie.

Nu nog meer, want hij neemt het vanuit een andere locatie op en ik vind het fascinerend te zien hoe bijna iedere uitzending mensen op straat langs het pand lopen - te zien door de grote ramen in de dubbele deur - en dan weer teruglopen en door het raam gaan staan kijken. Of wijzen. Of als kleine kinderen met hun hand op het raam kijken om het nog beter te kunnen zien. Of zwaaien.

Geweldig!

Of om met Jeroen te spreken: Zalig he. Dat heerlijke gedrag van mensen. 

Gisteren kwamen beide kinderen onverwachts, maar wel samen afgesproken (nog leuker!), langs met hun partners. De een had taart bij zich, de ander kadootjes en het was zo leuk om verrast te worden door die lieverds. Was het toch nog gezellig en voelde ik me gezien.

Wel apart dat een zus van mij haar jaarlijkse telefoontje pleegde en het zo jammer vond dat we niet zo spontaan waren en zomaar bij elkaar langs kwamen. Ik was niet in de stemming om haar vooral nu eens een spiegel voor te houden, want zij doet naar mij toe nooit iets spontaans, terwijl er in haar gezin op een gegeven moment 4 auto's waren en bij mij nul. Alsof zij niet begrijpt dat reizen voor mij niet zomaar spontaan kan, want of te weinig saldo, of ik moet een stukse reizen met bus, trein en bus. Dus doe je dat minder spontaan dan de auto pakken die toch al voor de deur staat. Of die andere auto, of nog een auto. 

Maar net als die man in die film dacht ik: 

Geen zin in uitleg geven en dan weer tot volgende jaar oktober wachten op een 'spontaan' telefoontje. 

Wel op blijven letten dat wat ik anderen verwijt, ik zelf ook niet doe of blijf doen. Anyways...vandaag voor het eerst de kachel aangedaan. Het was maar 17 graden in de huiskamer en dat is een beetje fris. Dus de kachel op 18. Net goed. Wel lekker de was buiten kunnen drogen vandaag, want had een dagje vrij genomen. En niks gedaan vandaag dan een beetje aankeutelen. 

En nu lekker verder breien aan een leuk babytruitje voor een vriendin van mijn dochter. Zo leuk om te doen.

Het bijzondere leven van een levende trekharmonica

Vandaag verjaar ik. En kom ik in de categorie nog moeilijker te bemiddelen werkzoekenden. Oh nee...ik HEB werk. Ik ga jullie binnenkort allemaal opbellen om te vragen of je wil overstappen naar ziektekostenverzekeraar X.

Had bezoek van een lieve blogvriendin. Ons leven lijkt veel op elkaar, alleen is zij veel ondernemender en zo komt ze nog eens ergens. En verandert haar leven omdat zij wel die stappen zet. Ik vind dat mijn leven momenteel te vergelijken is met ronddobberen in een heel klein rubberen zwembadje. Ik verzuip er niet in, maar echt zwemmen kan je het niet noemen. En dat badje staat heel veilig in mijn eigen achtertuin, waar ik niemand zie en niemand mij ziet. Na de kleine fling met de Man met de Rug ben ik teruggevallen in de uitschuiftrekharmonica-stand.

Bekijk je het van de "het glas is halfvol" methode, dan heb ik een uitstekend drijfvermogen. Ja...vet drijft op water zeg...dat is een oude natuurwet!

Mijn lijf lijkt op een trekharmonica. Dan weer heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel breed en dan weer ingeperkt en aan banden gelegd en van kleiner formaat. En zo trekt de trek aan mij.

Misschien zorgt dat wel voor prachtige muziek, dat trekken, maar het is wel nooit af. Het blijft maar doorgaan. Tenzij ik drastisch in mijn lijf laat snijden. Dus niet iets doe aan het waarom van het groter, kleiner, groter, kleiner.

De afvalindustrie spint garen bij mensen zoals ik. Probeer dit dieet. Werkt echt!! Nu revolutionair resultaat.

En inderdaad; ieder dieet doet keurig zijn werk. Maar dan erna. Wat moet je dan. Ben je opeens een ander (beter??) mens. Wordt je wel gezien. Tel je wel mee. En hoe ga je daar in Godsnaam mee om?
Er is geen enkel dieet die je daarop voorbereidt. Op de keiharde afwijzing van jou als Dikkere Trekharmonica. Nu wel goed genoeg; keurig plat en opgevouwen maar oh wee als je weer uitschuift!

Alleen goed genoeg om als Gezellig Object te dienen, de vrouw die altijd zo lekker kookt,  lieve moeder is, goed luistert naar iedereen die daar maar behoefte aan heeft, maar verder niet meedoet; geen verlangens heeft naar wilde nachten of gewoon tedere nachten of gewoon naar iemand die in de ochtend de slingers al heeft opgehangen voor zijn geliefde en met een taart (ja...calorieloze worteltaart of zo) met heeeeeeeeeeeel veel kaarsjes je wakker maakt. En ja, voordat het uitgekauwde: 'je moet ZELF die slingers ophangen' als commentaar volgt: Retesaai net als masturbatie.

Maar goed: de trekharmonica heeft ook enorm mooie dingen opgeleverd. Dus laat ik maar focussen op de mooie dingen in mijn leven. Waar er nog steeds veel van zijn. 

Mooie quote van verjaardagsgenote Dawn French:

"For me, whatever age or size I’ve been, I have rather liked myself. The shell is not the thing at all.”

Which is, coincidentally, what I’ve always said about peanut M&Ms.

Malle Zwijmel

Omdat ik in de stad van de mevrouw uit dit liedje werk, zoonlief er woont, het me een fijne stad lijkt om te wonen en omdat in het jaar waarin deze song uitkwam ik de zanger nog herkende uit "Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer" en als tiener - wie niet in die tijd - een beetje verliefd was op hem. Was ik maar Lidwientje Walg hahah (of Loeki Knol). Heerlijke serie met van die lekkere fantasienamen en mooie kostuums. Toen al dol op kostuumhistorie.

En van de week nog heel gezellig met een stel vrienden urenlang op een terras in de buurt waar die Malle Babbe toen waarschijnlijk haar werkplek had, gezeten, heel onduurzaam onder de terrasverwarming. Maar genoten van de stad, het terras en mijn vrienden.  Even beseffen dat ik moet blijven kijken naar alle goede dingen. En dat het er zo veel zijn; Ik hoef niet op een gammel bootje ergens heen, mag geloven wat ik wil, heb genoeg te eten om nog een flinke dame te zijn en heb de luxe om op zaterdagochtend even te mijmeren over de jaren 70.

Enfin; nadat  Rob de weg naar Hamelen had gevonden, ging hij meer Nederlands zingen en dit soort liedjes.

Als hij zong over Lekkere Kont dan moest de tv van mijn Oma direct uit. Schande! En die verwijzingen naar op zondag keurig in de kerk zitten, maar de kat in het donker knijpen waren helemaal not done natuurlijk. Er was geen kat en wij knepen natuurlijk ook nooit!

Ik neem nog een kop koffie; bulletkoffie helemaal a la hipster (Gewoon filterkoffie en dan een klontje roomboter er met de staafmixer doorheen mixen = romig laagje).

In de goot

Ontspannen avond gisteren, want ik had me al voorgenomen om vooral te genieten van de finale van het BBC programma The Great British Bake Off. Zo spannend wie er zou winnen. Voor mij allemaal al winnaars, want wat kunnen ze mooie dingen maken. En wat is dit heerlijke tv.

Dus toen ik thuiskwam van mijn werk eerst een goede maaltijd gemaakt voor mijzelf; geroerbakte Brocolli, paprikareepjes en stukjes soja. Daarna alle afwas gedaan en toen hoppa naar boven en mijn haar gewassen en ontspannen kleding (in dit geval pyama hahaha) aan.

Ik zorg wel beter voor mijzelf, maar moet enorm oppassen dat ik op gebied van voeding niet niet uit de bocht vlieg. Mijn lichaam is zo energie efficient dat alle extra energie direct in de vetcellen wordt opgeslagen. En kom ik binnen zeer korte tijd veel aan. En dat wil ik niet meer; die pieken en dalen.
Balans en stabiel dat is belangrijk. Geen graasgedrag meer en denk nou beter na, WAAROM je denkt dat je echt die suikers weer in je lichaam gaat stoppen en dat nodig is. Ik snap het wel een beetje. De eenzaamheid wegvreten want nu contact met man met rug is weggevallen is dat wel een stuk rustiger, maar ook heel stil. Niemand die mij meer een aantrekkelijk vrouw vindt of tegen me zegt dat ik een Lekker Ding ben. Oppervlakkig; ik weet het. Toch heb ik het kennelijk nodig om 'gezien' te worden.

Wat me ook altijd enorm veel rust geeft is de avond ervoor mijn kleding uitzoeken en klaarleggen. Nadenken over wat ik aandoe (het is afwisselend koud en warm in het gebouw waar ik werk). En ik zie ook dat ik lol heb in varieren ook al heb ik een hele kleine garderobe. Het is genoeg zo en ik gooi af ten toe maar eens een andere kleur sjaal om.

En om stress zo laag mogelijk te houden bouw ik dus van die ontspan momenten in. En moet ik ook nog eens opletten dat ik toch niet 20 dingen tegelijk ga doen. Tv kijken, nog even internetten, krant lezen, werkje in huis. Alleen breien mag samen met tv kijken van mijzelf. Omdat me dat ook ontspant. En op tijd naar bed. Ook goed slapen is goed voor mijn lijf. En mijn balans.

Van de week een enorm gezellig borrel gehad met vrienden die ik nu al weer een hele tijd ken. Er kwamen ontboezemingen op tafel die alleen kunnen als je elkaar vertrouwt. Dat je weet dat dit veilig kan. En zo heerlijk dat we buiten op een terras zaten en het om ons heen al regende maar we dat helemaal niet door hadden.

En hoe gezellig wijntjes drinken ook is; ik merk het direct aan mijn lijf. Het houdt alle energie direct vast. Dus kost het me weer een paar weken omdat weer in balans te krijgen. En dat is wat ik de komende tijd meer moet doen. Controle houden en bijsturen. Vooral op tijd bijsturen; ik wil niet weer als een verkeerd gestuurde bowlingbal in de goot belanden.

De oproep voor de griepprik en het feit dat ik die oproep krijg omdat ik diabetes heb, deed me weer even beseffen dat ik dus mooi mijn eigen lijf heb verkloot (nou ja...in een negatieve insteek; kan ook best dat het gewoon in de familie zit en dat ik pech heb). En dat ik er dus constant op alert moet zijn goed en mild voor mijzelf te zijn. Geen koekiemonster-gedrag. Geen pepernotenoverkill.

Nu zo direct weer richting bushalte en dan weer een dag potentiele klanten bellen/verleiden.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan met een relatie

Soms hoor ik van mensen om me heen dat ze voor zeer gecompliceerde relaties kiezen. Of erin zitten. Willens en wetens. Wetens omdat ze de feiten kennen, zelfs anderen afraden zoiets te doen, maar zelf een enorm grote roze bril met bijbehorende helm ophebben. Want kennelijk hoe dan ook toch weer iemand in hun leven willen hebben. Of zeggen dat ze dat 'overkomt'.

Die mensen weten mij ook altijd goed te vertellen hoe ik mijn leven zou moeten oppakken.
Zo vertelde een vriend van mij een 'relatie' te hebben (na een paar weken al!) met een vrouw die hij al vanaf zijn jeugd kende.  Hij verliet zijn geboortestad al snel en zij trouwde met de eikel van de stad (volgens zijn zeggen). Toen kwam hij haar na jaren weer tegen op Feestboek - toevallig - en begonnen ze te chatten. En werden verliefd. Naar mijn mening heb je geen relatie, maar dan ben je aan het daten of in zijn geval landjepikken.

Want; Oh klein detail. Zij is nog getrouwd. En heeft vier kinderen van de herfstvrucht. Nu maken ze al plannen om naar een huis voor hen samen te zoeken. Terwijl de trouwring nog om haar vinger zit. Ik vind het sneu voor de vriend, want hij heeft al meerdere malen verkeerde keuzes gemaakt op partnergebied, maar ik onthou me van commentaar. Hij vraagt er niet om, dus dat is niet aan de orde mijn mening.

En andere vriendin woonde al een aantal jaren (echt; jaaaren) samen met een meneer die ook nog getrouwd was en de knoop maar niet door wilde hakken. Waarom tolereer je dat en doe je je voor als iemand die zeer zelfstandig is. Dan ben je dat toch niet als je zo over je grenzen laat gaan.

Dan voel ik me zo'n sukkel nog niet met het tijdig doorhakken van contacten met herfstvruchtige achtige meneren die potentieel partnermateriaal waren. Liever niets dan zoiets.

En misschien heet dat dan wel geluk.

Webshop Normale Man

Zag van de week op de Belg een Engelse detectiveserie en wat een fijne vent speelde daarin. Zo'n kop met van die trouwe hondenogen, daar kan ik zo voor vallen.

Waar vind je dit soort, gewoon 'normaal'. Zouden ze een webshop voor moeten maken. Webshop voor de doorsnee, normale man.

Maar fijne tv.

Zwijmel

Gisteren zat ik de hele dag weer hetzelfde verhaal af te draaien op mijn werk en ik bedacht me in de bus al dat ik vandaag iets eerder naar huis zou gaan. Kost me wel een tientje, maar ik wilde nog even genieten van de herfstzon en ik had er wel een beetje genoeg van om de Braafkaas van het bedrijf te zijn. Vaak zit ik er op vrijdag in mijn eentje, want veel zijn dan plotsklap ziek. Of op maandag.

Maar goed; wat was het fijn om een uurtje eerder thuis te komen en nog net de middagzon op mijn eigen - gratis - terras te kunnen hebben. Nog even door te lezen in het boek van Rosita Steenbeek, te lezen hoe de Jodenvervolging in de jaren 30 en 40 steeds meer ingreep in het gewone leven. En ik bedacht me waar ik heen zou kunnen vluchten als iemand in de regering bedacht dat ik niet een Volbloed Nederlander was. Of mijn kinderen. Of hun kinderen.
Dan zou ik ook al mijn geld over hebben voor hun veiligheid. Die van mij is nog niet eens zo relevant, maar als mijn kinderen maar veilig zijn. En ja, dan zou ik ook blij zijn met mijn smartphone want dan kan ik contact houden met de mensen die nog wel in Nederland zitten.

Niet helemaal toevallig dat dit natuurlijk al eerder speelde in mijn familiehistorie. In de zeventiende eeuw vluchtte mijn familie uit Frankrijk naar de veilige Nederlanden. Omdat ze een ander geloof hadden dan wat in Frankrijk het Staatsgeloof was.

Oh hoe weinig lering trekken we uit onze geschiedenis.

Nu maar even wegvluchten in een zwijmel eind jaren 70, begin jaren 80. Grijsgedraaid deze lp. Ook weemoedig van toon.

Dit is hem dan!

Arjan Lubach:

En hier een aantal look-a-likes:

Arjan Lubach look-a-likes-verzamelstation

Een tijdje geleden was ik op uitnodiging van zoonlief met hem naar Amsterdam gereisd en daar bij de Foodhallen een hapje of wat gegeten.

Erg leuk concept. Ik voelde me wel een dorpeling, want tsjonge....wat zat heel hip Amsterdam daar trendy  te wezen.

Er was bijna geen man te vinden zonder hipsterbaard of baardje of een kek hoedje wat vroeger je Opa op had of nog erger zo'n mutsje waar je vroeger op de hoek van de straat je snel vanaf maakte want daar kon je niet mee gezien worden op school.

Het wordt weer tijd voor de baardloze trend. Zoveel mooie mannen verstopt onder al dat haar. Zo zonde. 

Was gezellig even samen met mijn zoon te zijn, tussen zijn drukke schema door. En nog wat plannen van hem en zijn vriendin gehoord en dan voel ik wel even dat ik geen enkel plan durf te maken of heb en dat dit me nekt. 

Dus vanaf die avond ben ik weer voorzichtig begonnen te dromen, te plannen en misschien ook wel meer te willen. Ik ben tenslotte nog niet dood en begraven. De enige makke die ik nu heb is, dat mijn inkomen en mijn vooruitzichten op zinvol werk zo klein zijn, maar daarvan zou ik van alle mensen toch moeten weten dat dit zomaar snel kan veranderen. Nu dan de negatieve kant op, maar wie weet zit ik wel bij die gelukkigen die iedere maand € 10.000,-- winnen.