Geen paniek nu

Een opgenomen serie gekeken op TLC. Een Britse journaliste, Katie Hopkins, wilde bewijzen dat dikke mensen alles aan hunzelf hebben te danken/wijten; zij ging wel eens eventjes in drie maanden aankomen en het er dan ook weer in 3 maanden aftrainen. Ze was toen ze begon te licht voor haar lengte en at er in 3 maanden zo'n 20 kg bij. Lekker elke dag 6500 cal eten. Niet echt een normaal eetpatroon. Ik eet althans nooit zoveel elke dag.

En...zo was haar redenatie; als ik het kan, kan iedereen het.

En dat klopt niet. Ik ben zo'n 'iedereen' en ik kan ook prima heel snel in een paar maanden afvallen. Wat ik nog beter kan is daarna weer aankomen. En dan wil ik dus weer afvallen want Dik zijn is nog steeds en wordt ook steeds minder geaccepteerd en dat lukt dan ook en dan wil mijn lichaam weer zo snel mogelijk volle vetcellen hebben. Niet mijn kop; maar mijn lichaam.

Niet alleen hebben recente onderzoeken aangegeven dat maar een klein percentage afgeslankte, voorheen dikkere mensen, dit afgevallen gewicht er blijvend afhouden, ook geven onderzoeken aan dat er meer factoren spelen dan input = output.

Mevrouw Hopkins, buiten dat ze een zeer onsympathieke dame is die op wel meer zaken zeer controversieel reageert, maakt de klassieke denkfout van iemand die 'slechts' 3 maandjes wat overgewicht meezeult, maar daarvoor wel altijd slank was en bovendien gewend is aan een sportief leven. En met haar dikkere lichaam zichzelf als vetzak aanduiden, doet pijn. Want ze heeft gewoon een doorsnee lichaam met wat extra kilo's. Terwijl ze hiervoor dus in feite te licht was. Ongezond. Wat ze totaal NIET linkt aan allerlei te kunnen krijgen ziektes. Alleen overgewicht doet dat in haar ogen.

Laat ik het ook maar niet hebben wat dit heel snel aankomen en snel afvallen met haar lijf doet. Ook uitermate ongezond.

Vandaag helaas niet gelopen met de man met de hond. En daardoor en ook omdat ik slecht sliep en al wakker werd met het gevoel dat hij zou afbellen, een beetje in mineur.

En dan moet je natuurlijk niet je financiele plaatje nog eens gaan doornemen. Vooral niet nadat je - omdat je vorige maand een paar dagen vrij nam in verband met het huwelijk van je dochter, een (weliswaar berekend) begrotingstekort hebt. Ik heb geen vakantiedagen noch vakantietoeslag. En heel even de paniek toesloeg. Maar ik weet dat ik hier weinig aan heb. Het is zoals het is. Deal with it dus.

En oh ja...nog even de opgenomen documentaire bij Zembla over oudere werkzoekenden bekijken helpt ook niet om je beter te voelen.

Heb vorige maand voor de zekerheid maar een hoger bedrag doorgegeven voor de toeslagen. Dus, hoe krom het ook klinkt, ik moet deze maanden goed bijhouden of ik niet teveel inkomen genereer, met mijn nul-urencontract hahah!! Niet omdat ik nu zo goed verdien, maar omdat ik begin van het jaar nog een ww-uitkering had op basis van mijn oude inkomen. Pas in mei ben ik enorm gekelderd in inkomen.

En ik heb een kleine buffer, dus die paniek is niet nodig. Nou ja...die buffer wordt niet groter elke maand, want sparen kan ik niet meer met een salaris onder de € 1000. En waar ik nog op kan bezuinigen moet ik voor de tigste keer maar gaan bedenken/berekenen. Heb verleden jaar al gekozen voor de goedkoopste ziektekostenpremie, zonder enige aanvullingen.  Ik spaar iedere maand voor een aanvulling op mijn pensioen via een verzekeringsmaatschappij. Dat wil ik eigenlijk niet opgeven, aangezien ik ook geen pensioenopbouw (meer) heb, naast een pensioenravijn van twintig jaar.

Ik voelde me een beetje zielig in mijn koude huis, met dik vest in plaats van trots op mijn vindingrijkheid. Trots dat ik ondanks alles geen schulden heb. Dat ik eigenlijk elke dag wel naar bed ga met een tevreden gevoel. Dat ik blijf kijken naar wat er wel goed gaat.

Dus nu ga ik een gezonde maaltijd maken en een heerlijke bak salade voor morgen naar mijn werk klaarzetten. En dan hoef ik niks meer dan nog even lekker verder breien aan een babytruitje.