Druilerige zondag

En toch vanmiddag een heel eind door het bos gelopen. In mijn eentje ja, maar dat maakte niet uit. Ik vond het fijn dat ik kon lopen en wilde lopen.

En zag weer veel mooie dingen. Paddenstoelen, mooie kleuren bladeren, kastanjes, eikels en de geur van herfst.

Altijd weer fijn thuiskomen daarna. Soepje wat ik gisteren had gemaakt stond er al.

Gisteren toch nog maar even verder geklust aan de gordijnroe. Want hij hing dan wel waterpas, maar toch scheef en ik stoorde me eraan. Dus nogmaals gemeten, nog steeds waterpas, maar de afstand over de breedte was niet correct.  Vandaar dat scheve gevoel.

Dus hele exercitie nogmaals gedaan. Trapje, boormachine, verlengsnoer, pluggen, waterpas, schroef/boormachine (geheel opgeladen)  en gelukkig hoefde ik nu maar 1 kant te doen. Nog steeds geen liefde tussen de SDS-boren en mij, maar geboord werd er wel en nadat ik alle stof had opgezogen met de stofzuiger, kon ik tevreden zijn.

Recht.

Van de week in de post een hele leuke verrassing van iemand die ik via een gezamenlijk kennis ken. Zo lief en attent!

En dat doet me weer beseffen dat het niet gaat om hoe groot je huis is of dat het een helemaal afgelost koophuis is, hoe hoog je bankrekening of hoe vaak je met vakantie gaat of hoeveel schoenenkasten vol schoenen je hebt, of dat je de perfecte maten hebt. Maar wel hoe je verbonden bent en je verbonden voelt en weet met mensen om je heen. Wat jij kan betekenen voor die ander. Ook al is dat in een glimlach of even opstaan in de bus. Of zien dat de ander jou nodig heeft.

Ook al zie je het zelf misschien niet. Of denk je dat jouw leven niets voorstelt. Of op Zembla hoort dat voor jouw generatie het een verloren zaak is; aan het werk komen. En je zoekt naar geluk, terwijl je het altijd al had.