(G)een boodschap

Kijkend naar mijn boodschappen budget en de inhoud van mijn graanschuren besloot ik eind van de week dat ik geen boodschappen ging doen.

Eens kijken hoe creatief me dat maakt.

Nou...best wel creatief; van mijn herfstdecoratie maakte ik een heerlijke pompoensoepje. Ik dacht dat ik mijn beide pompoentjes nodig zou hebben, maar eentje voldeed al. Dus genoeg voorraad om nog een soepje van te maken en pompoen blijft lang goed.

Een grote chinese kool haalde ik de buitenste bladeren vanaf en daar ga ik groentenwraps van maken.

Het halve schaap (nou...bij wijze van spreke dan he) wat ik van mijn dochter en schoonzoon kreeg een tijdje terug, zorgt voor heerlijke stoofschotels. Met specerijen uit voorraad en o.a. een winterwortel voor € 0,18. Daar kan ik wel 3 dagen mee varieren.

Ik zorg ervoor om altijd genoeg havermout op voorraad te hebben. Kost geen drol zo'n pak (€ 0,41) en je kan er van alles mee, naast een heerlijk havermout-ontbijt. Zo'n ontbijt daar kan ik de hele ochtend op teren en ik krijg geen 'trek' of neiging tot snaaien. Zelfs niet van de gratis koffiekoekjes op mijn werk.

Eieren zorg ik ook altijd voor dat ik genoeg ervan op voorraad heb. Kan je koken, bakken, door deeg gooien, pannenkoeken mee maken etc...en vullen ook altijd lekker. Ik kook er meestal een paar tegelijk en zet die in de koelkast. Heb ik dan toch een keer in de avond 'snaai-zin' dan neem ik een gekookt eitje.

Amandelen koop ik bij de Turkse supermarkt, 1 x per maand of zo (nou eigenlijk nog wel langer) en die zijn ook fijn als tussendoortje. Ongezouten dan he.

Het is zoveel meer voldoening gevend te kijken naar wat ik wel heb, dan te denken 'shit, kan ik geen eens boodschappen doen'. Ik maak er gewoon een wedstrijd met mezelf van...en het grappig is dan natuurlijk dat ik sowieso altijd win dan.

En voedselbank is geen oplossing, ik eet niet meer uit pakjes en zakjes, maar gewoon groenten van het seizoen en weinig fruit. Wel noten. En die zitten niet in die pakketten. Ook eet ik zelden aardappelen, rijst of pasta. Maar ik red me prima. Voel me niet arm, want gisteren weer een goed gesprek met zoonlief gehad.

Over zijn weg naar zijn huidige beroep. Dat mensen die niet te maken hebben met onderhuidse vooroordelen, niet echt snappen hoe het voelt, of die er gewoon echt werkelijk nooit mee te maken hebben gehad, maar wel zeggen dat ze het snappen,  die subtiele opmerkingen die precies aangeven hoe er naar je gekeken wordt als je iets bereikt hebt wat kennelijk in jouw perceptie niet past bij je afkomst, uiterlijk etc., het hokje waarin 'men' je geplaatst heeft. Daar kan hij het alleen met vrienden over hebben die tegen dezelfde zaken aanlopen.
De 'Walk a mile in my shoes club" zeg maar.

Mijn wandelvriend met hond vertelt me altijd dat talent niet datgene is wat je ver brengt, maar je bereidheid om minimaal 10.000 uren te investeren in trainen. Eigenlijk dus je bereidheid om te investeren. Talent alleen maakt lui. En misschien wel arrogant.

Ik bewonder zijn wijsheid. En alweer zie ik hoe rijk ik ben. Zonder messenzegels, speciale chocoladetruffelspeculaaskruid-rechtsgedraaide yoghurtpepernoten, zonder de Bijenkorf-must-haves, zonder auto, zonder vakanties om naar uit te zien, zelfs zonder 'that special someone'.

Gewoon maar doorgaan en een beetje minder tegenstribbelen, dan kom ik altijd wel weer ergens terecht. Hoe meer ik stribbel, des te meer energie het kost. En dan vergeet ik te kijken waar ik me nu bevind.

En dat nu is misschien helemaal zo slecht nog niet.

Zo...net thuis van een gratis wandeling door het plaatselijke bos/park/aangelegd stuk met bomen/ooit nationale tentoonstelling. Heerlijk! Wind tegen en straks wordt er nog hardere wind/storm voorspeld. Geen regen en bijna niemand in het bos. Raar toch...

Mijn Kerstster opgehangen, wat besjes uit het bos in een vaasje gedaan en zo heb ik al een klein beetje Decembersgevoel in huis. Ook weer geheel gratis.

Wat helemaal helpt om vooral dankbaar te zijn voor alles wat ik wel heb en niet te miepen over wat ik niet (meer) heb/ben: lezen bij dit blog. Zo inspirerend wat die vrouw allemaal voor elkaar krijgt.

Er zijn echt nog lieve mensen in deze wereld!!

Sinatra-zwijmel

Binnenkort is de 100e geboortedag van Old Blue Eyes en ik vond het grappig om in DWDD Paul Haenen te horen zeggen dat hij al jarenlang fan was maar dat dit in zijn milieu not bon ton was. Roling Stones, Beatles, maar toch niet Sinatra!! Die ouwe lul! En foute lul natuurlijk. Als man een hele foute lul.

En heerlijk geluisterd naar diverse mooie vertolkingen van klassiekers. Eindelijk een (voor mij) mooie uitzending vond ik. En een heel erg fijn ook jubilerend orkest erbij.

Toen ik een jaar of 15, 16 was ontdekte ik Sinatra nota bene door meneer Willem Duys, op zondagochtend op de radio. Hij draaide altijd Jazzzzzz (zo sprak hij het in mijn oren uit) en ik vond het meeste niet echt mijn smaak, maar toen ik beter ging luisteren, kwam Frank toch wel vaak voorbij. En ging ik naar de teksten luisteren, maar vooral naar zijn timing.

Hij zong alsof het geen moeite kostte. Niet zoals tegenwoordig alleen maar keihard kunnen uithalen en volume van een scheepstoeter, maar niet echt zacht en zuiver.

En weemoedig als ik was en eenzaam in een gezin waar er weinig tijd voor mij was en mijn vader qua uiterlijk een soort Willem Duys was (ook qua praten vond hij zelf), vond ik troost en herkenning in zijn teksten. Voor iemand die iedere keer weer heimelijk verliefd was op allerlei jongens op school of van de kerk, maar zich niet kon voorstellen dat ook maar iemand op die manier aan haar dacht. Want dat werd er wel even ingepeperd. Ik was hopeloos romantisch in die tijd. Altijd hopen dat die ene je opmerkte en het leven opeens wel leuk werd. Niet in de gaten dat die ene ikzelf was.

En dan toen ook nog zo'n afwijkende muzieksmaak wat leeftijdsgenoten betreft.  Als ik op een rommelmarkt oude platen vond van Frank was ik helemaal blij. Snapte niemand, maar net als Paul Haenen had ik het daar eigenlijk met niemand over.

Willem en mijn vader zijn er allebei niet meer en Frank ook al wat jaartjes niet meer. En dat meisje die zich ongezien voelde, die zit nog wel ergens, niet eens zo heel erg diep in mij verstopt. Dus moet de vrouw van vandaag telkens blijven zeggen dat die meningen van toen er niet meer toe doen.

Tot op heden kan ik dus bijna elke song nog letterlijk meezingen. En dan denken dat je kan zingen he...helemaal grappig. Gelukkig is er niemand die ervan hoeft mee te genieten. Dat is dan weer een voordeel van alleenstaand zijn.

Als niet kijkt, dan zie t niet...da's logisch he

Met mijn nieuwe lens zie ik - na een jaar -  nog steeds heerlijk scherp. Van de week zag ik in de tuin van een overbuurvrouw die groene parkieten in de ochtend aan een streng pinda's hangen en ik kan me nog herinneren dat ik toen ik die voor de eerste keer zag, dacht dat mijn rustgevende pilletje nog niet was uitgewerkt.

En vanochtend toen ik naar de bus liep zag ik allerlei koolmeesjes in de bomen zitten. Zo te zien ouders en kinderen. Eigenlijk is er heel veel te zien, als je maar goed kijkt. 

Ook kijken naar wat er nog wel allemaal dat houdt er de moed maar in. En kijken naar wat er allemaal niet meer hoeft. Da's ook heel fijn.
En kijken dat we met de collega's onderling kunnen lachen om het absurde van onze situatie. Bellen voor een grote financiele instelling en dan zo beroerd betaald worden. Oh ja...dat is eigenlijk precies hoe de wereld in elkaar zit.

Maar het lachen vergoed veel. Zorgt voor luchtigheid. En dat heb ik nu nodig. Mega veel luchtigheid.
En een beetje lief zijn voor mijzelf. Niet in de vorm van dingen kopen, maar vooral in goed voor mijzelf zorgen, op tijd naar bed, douchen met een lekker geurtje af ten toe, lezen.

Vooral blijven kijken naar wat er goed gaat. Kreeg gisteren zo'n lieve foto van het babietje in een truitje wat ik heb gebreid. Veeel te groot nog. En ik maar denken dat het te klein zou zijn. Nou...ben dus echt uit 'de baby-maatjes'.
Terwijl het gisteren leek dat mijn dochter in haar ledikantje lag. Op onze kamer, want we hadden maar 1 slaapkamer. Als ik toen kon zien wat een fijn mens ze geworden is. Niet alleen mooi van buiten, maar nog mooier van binnen.

Of hoe mijn zoon een leuke vent is geworden. Terwijl zijn juf van de basisschool er geen vertrouwen in had, want hij moest altijd en overal grapjes over maken. Dat werd niks met die jongen. Hij keek meer uit het raam dan in zijn boeken. Nu kijkt hij de hele dag uit het raam en ziet de hele wereld!

Dat ik alleen uit het raam van de bus een ministukje wereld ziet...macht kein flaus aus. Ik zie tenminste nog wat. Soms zie ik er geen gat meer in, maar dat gaat altijd weer over en dan zie ik weer een gat. En dat is meer dan een jaar geleden.

Alles is relatief.

In de winter voelt 15 graden als lenteweer.
Nu binnen is het tamelijk fris.
Dan is 2 graden hoger al heerlijk warm en 3 graden pure luxe.
Wat een horreur; ik heb maar 2 wintertruien!
Wat heerlijk; ik heb wel 2 wintertruien en 3 vesten dus Variee Overflakkeee.
Gisteren kreeg ik de neiging mijn voeten eraf te hakken.
Vandaag ben ik blij met mijn voetenbadje van gisterenavond en het besluit nooit meer te krappe schoenen aan te doen en loop ik gewoon weer op die sneakers - gewoon inspuiten met waterproofspul (oh ja...nog even doen).
Bekeek gisteren de Engelse versie van The Hunt; vliegende vissen die hun jager ontkwamen door uit zee te kunnen vliegen.

Recht in de bek van een vis-etende vogel.
Vandaag dacht ik even aan mijn financiele plaatje.
Tot ik mijn situatie van vorig jaar erbij pakte....Jeee....ben gewoon (relatief) rijk vergeleken met vorig jaar.
Ook bedacht ik me dat ik toch echt een stuk minder zwaar ben dan vorig jaar om deze tijd.
En minder zwaarmoedig. Misschien wel gewoon moedig. Of simpel.


Alles wat je aandacht geeft groeit zei een wijs persoon ooit. Voor mij betekent dat hoe meer ik ga denken dat ik weinig verdien, te weinig heb en te weinig kan, dit ook zo voelt. Draai ik het om en ga juist kijken wat ik allemaal al heb (bereikt)...vliegt de luchtigheid zo de huiskamer in  (als ik de deur openzet tenminste).

(Totdat ik eind van de maand de rekeningen weer moet voldoen hahah... Allez...toch 5 dagen nog even rust aan het hoofd).

Zondag; oplaaddag

Werkt heel erg prettig voor mij; de zondag echt beschouwen om mijzelf op te laden. Met kunst, met literatuur, met filosofie, mindfullness of een stichtelijk woord, met gewoon je handen in de aarde of met lekkere doucheschuim de dag beginnen. En vooral geen verplichte nummertjes.

Gewoon mezelf ervan bewust zijn dat dit nodig is. Niet doelloos gaan windowshoppen (echt shoppen is voorlopig nicht im frage), of naar anderen kijken wat zij allemaal wel hebben (en me dan realiseren dat ik alleen zie wat men wel laten zien) of me verbazen over het feit dat ik mijn zoon een heel klein (lees goedkoop, maar wel origineel) verjaardagskado kon geven (wat hij wel leuk vond en ik weet inmiddels ook dat als ik niks zou geven hij hier geen waarde-oordeel aanhangt) en zijn toekomstige schoonouders iets gaven wat heul duur en groot was.

Gelukkig heb ik de triggers door en kan ik mijn gevoel van ontoereikendheid en niks-voorstellend direct afschudden en me daar mijn dag niet door laten beinvloeden.

Wel fijn van zoon te horen dat hij ook meer bezig is met gewoon 'ouderwets' lezen ipv op een schermpje van alles te zien/horen/lezen.

Dus; vandaag zag ik via de Joodse omroep een hele mooie documentaire over Spinoza. Heel indrukwekkend. Die man kon zo in onze tijd leven. Of misschien wel niet, gezien de huidige ontwikkelingen omtrent geloof en vrijheid van meningsuiting. Tijdens de documentaire hoorde ik onderstaand lied. Ik vond het zo mooi. Dus even opgezocht.

Gisteren maakte ik een rode linzensoepje dus dat staat nu zachtjes warm te worden.  Kaarsjes aangedaan, mijn bed lekker opgemaakt met schoon en knisperend beddegoed. Misschien volgende week mijn winterdekbed nodig, maar nu nog maar even niet. Het is nog niet Siberisch koud in ieder geval. Straks vast mijn bakje salade maken voor morgen naar mijn werk en dan ben ik daar ook weer helemaal klaar voor.

Wel lekker mijn winterjas van zolder gehaald. Kon het elastiek wat de taille bepaalt flink aanhalen (haha!) en zag dat er een ritsje met binnenzak inzit, dus dat bespaarde me vandaag het maken van een binnenzak voor mijn OV. En zo heerlijk toch...niet hoeven nadenken over een nieuwe winterjas, maar gewoon de jas van de zolder halen en hoppa...klaar is klara. En het scheelt dat ik niet zo'n vrouw ben die 6 jassen wil en moet hebben voor het seizoen, zoals ik deze week van een styliste hoorde. Eentje is genoeg.
Zat inderdaad lekker warm buiten, zo tussen twee buien door.

Positieve zwijmel

Op zoek naar muziek die me vrolijk maakt, me terug doet denken aan blijde tijden en daar was hij:

Naar aanleiding van een uitzending van nota bene Koot en de Bie, waarbij De Bie helemaal idolaat was van The Police en tot schuimbekkend aan toe zijn liefde bekende, ging ik beter luisteren naar deze groep en wat een lekkere muziek. En als bonus ook hele fijne mannen om te zien.

En als ik deze hoor moet ik altijd aan mijn dochter denken. Kan nog steeds niet geloven dat zo'n lief en mooi kind van mij was. En nu alweer een volwassen getrouwde vrouw.

Dus altijd goed voor een zwijmel.

Leuker kunnen ze het inderdaad niet maken

Bij thuiskomst wel drie enveloppen van dezelfde dienst van die mensen van die voorheen blauwe enveloppen. Over mijn toeslagen.

Ik had - omdat ik voorzag dat ik zo'n 100 euro bruto hoger uit zou komen dan mijn ingeschatte jaarbedrag, die wijziging direct doorgegeven. En nu werd dat opgepakt, waardoor ik zo'n 300 euro netto terug mag betalen. Per direct. Ole! Wat concreet betekent dat ik deze maand geen toeslagen ontvang en het restant voor begin januari mag terugstorten.

Dat laatste vind ik prima, maar deze maand nikkus nada noppes is een groot gat in mijn begroting. Niet in mijn budget, maar in de maandelijkse cashflow zeg maar. Kwam ook de rekening van mijn eigen risico nog bij dus uhm.. ik was niet geheel blij toen ik mijn post opende. Niet dat ik er geen rekening mee had gehouden dat ik eventueel wat teveel had ontvangen, maar wel met hun wollige omschrijving, namelijk ' het KAN verrekend worden'. Schrijf dan gewoon DAT het verrekend wordt en je dus niets ontvangt.

Dan is dat maar duidelijk.

Maar ach...ik heb mezelf bij de lurven gepakt en bedacht dat ik er 10 minuten over mag zeiken en eigenlijk was het katterige gevoel al daardoor na 2 minuten weg. Het is gewoon zo dus gewoon maar het ermee doen. Het is niet anders. Deal with it.

Er komt vast wel weer een betere financiele tijd en ondertussen mag ik heel dankbaar zijn voor dat halve schaap in mijn vriezer en nog veel pakketjes voorraad in mijn vriesladen. Dus voordat die echt leeg is hoef ik voorlopig geen vlees te kopen.

En ik drink ook niet, dus ook geen flessen wijn (Chateau Migraine hoor) of andere zaken.

En ik heb nog een laagje spek op de botten, dus heel koud zal ik het niet snel krijgen, dus hoeft de kachel ook maar weinig aan.  Verder kan ik van niets nog iets maken dus wees dankbaar en blij dat je dat kan.

Mijn kinderen zijn allebei gezond en gelukkig dus wat heb ik te klagen. Gezond, veilig en gelukkig.
Ik ga gewoon lekker weekend vieren. Op mijn manier en heb nu al lekker wat waxinelichtjes aan en maak zo nog een heerlijke koffie verkeerd met warme soja melk voor in mijn - wat mevrouw Lemmers noemt - koolhydratenuurtje.

En oh...ik hoor het nu keihard regenen. Wat heerlijk dat ik weer droog overkwam van mijn werk. En energie had om te lopen.

Er is weer genoeg om wel dankbaar voor te zijn, dus laat ik dat vooral doen. En niet miepen, bang zijn of wanhopig of erger afgunstig of gewoon jaloers

Nergens voor nodig.

Mijn barometer is mijn teen.

Had het moeten weten dat er een weers-omslag aan zit te komen - lees kouder weer - want mijn kleine tenen doen een beetje pijn en mijn oma had dat al. Dan riep ze "kind...ik voel aan mijn eksterogen dat het gaat regenen".

Vonden wij als kinderen een rare uitdrukking. Sowieso Eksterogen...wat bedoelde Oma daar nou mee? Waar zat die vogel dan?

Maar jaren later, begrijp ik haar maar al te goed.

Dus voel ik die teentjes, dan weet ik dat het ook weer overgaat als het weer veranderd is. En ik me vooral niet te druk moet maken.

En al helemaal niet me geheel up to date houden met het laatste nieuws. Vanochtend voor ik naar mijn werk ging stond het NOS nieuws aan het en gezellig op de vroege morgen kon je zien hoe een terrorist te werk ging. "wel schokkende beelden hoor ontbijtend Nederland".. En dan weet ik dat ik NIET hoef te kijken. Wat win ik erbij om te zien hoe een mens een ander mens doodmaakt.

Misschien ben ik wel simpel of naief, maar ik kijk momenteel zeer selectief. Zou het liefste een Goed Nieuws krant hebben. Die alleen maar gaat over mooie, goede en lieve dingen.

Dus probeer ik zelf maar elke dag bewust het goede te doen. Aardig te zijn in de bus. Niet asociaal mijn tas naast me neerzetten, zodat er niemand kan zitten. Belangstellend te zijn voor collega's op mijn werk. Niet in mijn eigen bubbel blijven zitten, maar oog hebben voor elkaar.

En kijk nog maar een keer naar de trouwfoto's van mijn lieve dochter en schoonzoon. Hoe alle werelddelen vertegenwoordigt zijn op hun foto. Net als alle geloven. En er die dag geen enkele wanklank was.

Ja, lacht u maar...en noem me naief en simpel. Maar dan denk ik:

Afsluiten

Toen ik vanochtend naar de bushalte liep, zag ik overal fijne takken liggen en her en der een paar omgewaaide schuttingen. Gelukkig waren mijn sneakers droog, want gisteren lekker door de modder gelopen in het bos met man en hond.

In mijn tuin was er alleen de laatste tuinstoel omgewaaid, gelukkig had ik het weekend de rest van mijn tuinstoelen en tafel al onder een groot zeil gezet en goed vastgesjort - alhoewel het nu alweer lekker heen en weer klappert dat zeil.

Merk dat het helpt als ik mijzelf een beetje meer omring met Favourite Things bij tijden van algehele malaise en dan vooral met betrekking tot de laatste ontwikkelingen op terroristengebied.

Dus gisteren inderdaad heerlijk naar When Harry met Sally gekeken en een beetje breien. En op tijd naar bed. Oh ja...ook nog maar een voetenbadje ertegenaan gegooid en mijn hoeven bijgewerkt.

Vandaag relaxed gewerkt en dat helpt om binnen korte tijd mijn target te halen. Als ik denk dat het allemaal niets uitmaakt - wel of niet halen - dan is dat een ontspannende gedachte en stromen de klanten die 'ja' zeggen lekker binnen. Ik krijg er dus nog steeds alleen maar een veer voor, dus uitsloven doe ik niet aan.  Ook weet ik dat vanaf volgende week het hier megadruk gaat worden; dan bellen we o.a. voor verschillende zorgverzekeraars of mensen willen overstappen.

En daarna weer met de bus huiswaarts en in de bus al bedenken wat ik ga maken van dat stuk kip wat ik gisteren uit de vriezer haalde. Het werd een roerbakschotel met courgette en puntpaprika en sesamzaadjes en wat rode ui. Lekker en snel klaar.

Nu heerlijk mijn haar gewassen, pyama aan en de afwas is klaar en verder hoef ik niets van mijzelf. En dan voelt mijn warme bed heel veilig. Mis ik alleen dat gevoel van rijkdom wat ik heel vroeger had, toen mijn kinderen klein waren en we lekker samen in mijn bed lagen als het onweerde of gewoon voor de gezelligheid.

Wat ook heerlijk ontspannen is, kijken naar Poesjes van de VPRO. Of helemaal NIET kijken en gewoon lezen.

Of even aan mijn zoon denken als ik onderstaande gif zie:

As good as it gets of zoiets

Vanochtend maar meteen mijn eigen risico rekening van mijn zorgverzekeraar betaald. Ik heb het geld voor het eigen risico gelukkig al vanaf januari 2015 op een spaarrekening staan, maar het blijft jammer dat het ook geheel op is gegaan. Had ik maar geen rare poliep moeten hebben en van die diabetesmedicijnen.

Moet me onderhand realiseren dat ik onder de categorie Chronisch ziek val en dus hogere zorgkosten kan verwachten. Dus alvast voor 2016 ook reserveren.  En niet meer meerekenen bij mijn totale tegoed.

Kreeg deze week mijn netto salaris..en alweer ruim, heel ruim onder de duizend euro. Nou weet ik hoe en wat en hou mijn bruto salaris de laatste maanden van het jaar bewust lager dan mogelijk, ander mag ik straks mijn gehele huur- en zorgtoeslag terugbetalen, omdat ik er net een tientje boven zit. Blijf het een raar systeem vinden.

Helaas kreeg ik door dat mijn bedrijf de eerste week van het nieuwe jaar dicht is, dus geen inkomsten, dus ook in februari van het volgend jaar wordt het interen. En ook is onbekend of de opdracht waar ik nu voor bel, doorgaat tot en met het einde van het maand, of dat 'men' bedenkt dat we gewoon de week voor Kerst stoppen moeten met bellen. Kan allemaal. En dan droogt mijn bron van inkomsten op.

Veel soepjes eten dus maar de komende tijd. En niet ziek worden of zo, want dat kan ik me niet financieel permitteren. En blij zijn dat het nog zo relatief warm is, dus de kachel niet aan hoeft.

Vanochtend heerlijk gelopen en vooral fijn kunnen praten. Over liefde, vriendschap, werk en ondertussen genieten van hoe onbezorgd de honden in het bos lekker aan elkaar snuffelen en daarna gewoon weer verder lopen, of nog een keer snuffelen, maar er niet zoveel waarde aanhangen als wij doen - als er een keer iemand aan je snuffelt. Of niet aan je wil snuffelen.

Ook maar even een potje gehaald bij de huisartsenpost om volgende week mijn urine te kunnen inleveren voor de jaarlijkse check-up. Dus de komende weken extra goed opletten wat ik eet, want ik hoop echt dat de uitslagen goed zijn of in ieder geval stabiel. Het liefste helemaal geen medicatie meer, maar het is realistischer om op stabiel te gokken.

Ook geen rare (crash)dieeten volgen, maar gewoon blijvend opletten op gezonde voeding om mijn bloedsuikers stabiel te houden. Daarbij helpt het boek Grip op Koolhydraten. Gratis gekocht want ik had genoeg enquetepunten gespaard om twee b ol punt nogwat bonnen te hebben. Dat is altijd weer fijn inkopen. Met een dichte beurs.

Raar toch dat ik me om mijn gezondheid zo druk maak, terwijl om me heen de wereld zo in beroering is. Hoe klein is mijn leven. Niks groots en meeslepend. Geen grote interessante dingen om naar uit te kijken, grote veranderingen of hoop op verandering.

Net nog even wat slopen gestreken. Het slaat nergens op, maar ik vind het rustgevend en mooi staan op mijn bed, gestreken slopen. Niemand anders ziet het, maar ik dus wel en dat is goed genoeg.

Merk dat ik luchtigheid mis. Die gesprekken over (ingewikkelde) relaties van anderen doen me beseffen dat ik weliswaar dat drama mis, maar dus ook de aandacht en het ervoor een ander zijn. Gewoon iemand die opmerkt dat ik er ben. Of er niet ben.

Ga zo maar eens keihard om iets lachen. En nu alvast wat kaarsjes aandoen. En laat ik eens gek doen; ook de kachel op 18,5 graden!

Minuut

Op mijn werk werd - gelukkig - rekening gehouden met de minuut stilte om 12.00 uur. Hoefde ik geen mensen via de telefoon te storen die stilte hielden.

Zie ik net beelden uit Parijs, waar kennelijk niemand zich aan die minuut houdt. En iemand terecht zegt dat er zoveel doden zijn die geheel niet herdacht worden.

En kan me inderdaad niet heugen dat we na de bomaanslagen in Kenia ook een minuut stilte hebben gehouden. Maar ja...dat was zo ver weg. Of dat toestel uit Rusland in Egypte.. of...vult u zelf maar in.

Rare dag met een zenuwachtige uitzending van DWDD, waar ik met de week nerveuzer van wordt. Grachtengordelbakfietsmeningen, waar ik vaak niets mee kan. Mensen die vaak helemaal niks weten van hoe het is om te leven in een achterstandswijk of gediscrimineerd te worden alleen op basis van je naam. Of gewoon niet de kansen te hebben om 'gewoon te doen wat je leuk vindt'. Of je passie te volgen.

Een reclame voorbij zien komen met "heldenboekjes" waarin de VOC mentaliteit nog eens lekker wordt aangedikt. Leuk voor de kinderen!  Lijkt mij juist de bron van veel onrecht in deze wereld, denken dat wij het middelpunt van de beschaafde wereld zijn. Vooral onze manier van kijken naar 'onze' wereld. Dat wij de norm zijn. Dat 'wij' de beschaving brengen en de vooruitgang en dat democratie = vooruitgang.

Dus kies ik er deze week bewust voor om niet alles te lezen, te horen, te zien. En me een beetje te omringen met zachtheid.

Gisteren een babytruitje afgebreid. Heerlijk werkje. Heel klein en lief en schattig. Nu nog even opsturen naar de moeder van het jongetje.
Maar eerst maar de afwas doen. En daarna niks. Geen dringende zaken vandaag. Morgen maar weer.

Parijse zwijmel

Gisteren in mijn eigen bubbel gezeten, geen tv, maar lezen en vroeg naar bed en dan word je wakker, leest het nieuws over de aanslagen in Parijs en dan kan ik alleen maar denken...waar maak ik me allemaal druk om. Die kleine dingetjes, werk, genoeg geld...terwijl het morgen totaal anders kan zijn.

Voor de mensen die gezellig naar het theater gingen...het veranderde die avond.

Courage dus. Courage!

En oog blijven houden voor het mooie, het goede, het juiste en dat pad blijven volgen.

Andre in de aanbieding

Moeilijke gesprekken met iemand die me dierbaar is.  Een keus heeft gemaakt maar daar eigenlijk niet 100% achter staat. En dat nu voelt schuren.

Hoop dat ik niet de fout heb gemaakt door te zeggen wat ik zou doen, of wat hij zou moeten doen, maar dat ik naar hem heb geluisterd en hem zelf aan het denken heb gezet.

Over het waarom van het schuren.

Ingewikkeld. En ook niet. Want waarom zou je een situatie maar laten doorduren? De ander hoop geven en zelf er niet echt blij van worden.

Dat je misschien straks die Hazes klassieker uit de kast moet halen?  Alleen zijn. Koud bed, koud hart? Niemand die naar je uitkijkt als je uit je werk komt.

En ja, knopen doorhakken doet pijn. Maar mij lijkt het dat maar doorleven met een verkeerde keus nog veel pijnlijker op den duur is. En genoegen nemen met Goed genoeg al helemaal.

Niet trouw-zijn loont

Het is natuurlijk al langer bekend. Blijf je jarenlang trouw klant van een leverancier, dan krijg je daar niets extra's voor.

Zeker geen leuke kortingen, die nieuwe klanten wel allemaal krijgen.

De enige remedie is je geheel ontrouw te gedragen. Dus geen jarenlange verbintenissen meer aangaan, maar korte flings.

En flink om je heen shoppen om de beste deal te kunnen vinden. Want ook die levert jouw leverancier niet automatisch zelf aan. Daar moet je zelf, actief voor naar op zoek.

Zo was mijn beveiligingslicentie bijna verlopen. Ik had 'automatisch' verlengen al direct uitgezet. Zo wist ik dat ik direct ontrouw kon zijn. En kon shoppen voor betere deals. Zelfs bij dezelfde leverancier.

Oh ja...ik kon verlengen. Mooie korting. Maar die korting bleek een sigaar uit eigen doos, toen ik hetzelfde pakket elders met nog meer korting kon aanschaffen.

En zo loont het dus ook om op bij alle andere vaste leverancier goed te kijken of ik daar wel de beste deal heb.

Waarom werkt het zo tegenwoordig? Da's toch raar, dat je een vaste klant niet de beste deal biedt, maar hem/haar bijna dwingt om vreemd te gaan?

Het weekend heb ik trouwens een boom nog flink gesnoeid. Dat ging stukken simpeler toen ik ontdekte dat mijn boomzaag ook op een langere stok gemonteerd kan worden en ik zonder trapje een flink stuk van mijn bomen kan zagen. Groenbak zit bijna vol nu. Wil nog iets meer eraf halen, maar even kijken of ik daar morgen tijd en zin in heb. Goede oefening voor de armspieren haha..

Koning, Keizer, Admiraal...

Al maandenlang zag ik dat er een voor mij interessante tentoonstelling in de Hermitage liep. Over Napoleon, Josephine en Alexander I. Hun tijd, hun ontmoetingen, hun kunst, mode etc. Vandaag laatste dag. Dus ik moest echt nu gaan of nooit.

Nu ik als verjaardagkado van mijn kinderen de museumjaarkaart heb gehad is de entree geen uitgave meer. Alleen nog even kijken hoe ik zo efficient en economisch mogelijk kon reizen.

Moest ik mezelf nog overtuigen ook dat ik gewoon maar moest en mocht gaan. Doe maar; is goed voor je!

En dat was het.

Mooie dingen gezien en ik zag al eerder japonnen uit die tijd en wat hebben die dames het koud gehad. Die dunne mousseline en zeer lage uitgesneden jurkjes. Wel heel mooi. Toen dacht men er Grieks gedrapeerd uit te zien, als in de oudheid. Was helemaal hot rond 1800. Wat een imposante dame die Fien. Die nooit lachte met open mond want ze had een zeer slecht gebit. En kijk...zo'n loungebank hebben we nu ook weer. Niks nieuws onder de zon.

En zo grappig te zien hoeveel hedendaagse vorstenhuizen familie zijn van bovenstaande dame. Die toen helemaal niet van Koninklijk bloed was, maar gewoon door haar Nappie werd gekroond tot zijn Keizerin.

Enfin...daarna nog even door de Hoofdstad gewandeld en een kopje koffie MET korting genuttigd (door een handige appje) met een geweldig uitzicht over de singel en daarna me even een uurtje in China gewaand, want dit warenhuis kondigt alle aanbiedingen in het Chinees aan, of Russisch want juist die clientele (met veeeel geld)  is aantrekkelijk en daar is het hele aanbod op afgestemd. Maar zo ben je ook nog eens in andere sferen. En grappig de connectie met mijn zoon die me belde over zijn plannen. Die hoort die taal ook weer vaak deze week.

En dan lekker weer, met korting, in de trein terug naar huis en daar genoten van het genieten. En van mijn linzensoepje wat ik gisteren al had gemaakt.

Zet me niet vast zwijmel

Deze heel oude song kwam deze week bij me binnen toen ik aan het wikken en wegen was over een verbintenis voor een werkgever die totaal nul komma nul commitment naar mij of de rest van zijn 60 werknemers heeft. Maar wel een hele goede wortelboer is.

En al zoekende kom je dan op nog meer leuke versies:

En al wikkende en wegende weet ik dat ik me gewoon nooit meer vast wil leggen bij wortelboeren. Dus bij twijfel ook niet inhalen. Maar wel kijken naar hoe ik voor mij het beste eruit kan halen. En dat is stukken eenvoudiger en meer luchtgevend dan een verklaring ondertekenen waardoor ik me jarenlang aan een wortelboer verbind. Ik speel zijn spel gewoon mee, maar dan zonder me vast te leggen. Zo hou ik mijn vrijheid, zonder hek erom heen.

En alweer besef ik dat ik gewoon blij mag zijn dat ik die keus heb. En inzicht dat ik ten alle tijden kan kiezen. Dus mijn eigen koers kan blijven varen.

Wie zal dat betalen

Ik ben in de gelegenheid om een o pleiding te gaan volgen en ben nu aan het onderhandelen over de voorwaarden.

Vreemd genoeg ben ik de enige die dat aangeboden is, die over de voorwaarden praat. De overigen hebben vorige maand allemaal direct alles ter plekke ondertekend.

Misschien ben ik wel te kritisch, maar ik lees graag alles op mijn gemakje na en toets dit ook nog eens aan wet- en regelgeving. En wil graag gemaakte afspraken op papier zien. Niet alleen een mondelinge toezegging. En ik heb ook geleerd - door schade en schande - dat ik dit natuurlijk ook andersom kan doen. Ik bevestig de gemaakte afspraken en wordt dit niet ontkend, dan staat het ook.

Kan er niet teveel over zeggen maar het schijnt een gewilde o pleiding te zijn. Ben benieuwd hoe bij julllie op het werk een terugbetaalregeling is geregeld of wat te doen bij ontslag voor de regeling verjaard is. Hoeveel en hoelang zeg maar.

Laat me maar horen!

Verder probeer ik zo stressloos te leven, wat nog niet meevalt voor een oude piekeraar. En goed op mijn eten te leten. Vooral lekkere verse groenten en vanavond nog genoten van een roerbakschotel met stukken vis. Die had ik de avond ervoor al uit de diepvries gehaald, dus hoef ik niet na te denken wat ik ga eten. Het snijden is het meeste werk, maar dan ben ik toch echt in een tien minuten klaar met voorbereiden en kan ik rond 18.45 uur lekker eten.
Ben blij dat ik mijzelf dat gun, ook al lijkt het veel werk, al dat gesnij, maar dat is het dus helemaal niet met een goed mes.

Toen ik thuiskwam ook direct de wasmachine aangezet, nadat ik de kleren van vandaag er ook nog bij heb gepropt. Lekker in mijn pyama en ochtendjas genieten van de zeer goedkope avondkrant. En van iets wat ik opgenomen had (Zalig he). De afwas doe ik eigenlijk direct na het eten. Is alles weer klaar en schoon.

En dan ook goed opletten dat ik op werkdagen op tijd naar bed ga. Omdat ik merk dat mijn lichaam veel beter functioneert met genoeg slaap.

En minder doelloos tv kijken. Maar lekker lezen of iets maken. Of een beetje lezen her en der op blogs.

Het is wel retesaai, maar goed ook heel goedkoop hahah!! Nu las ik in het Parool afgelopen week dat sex ouderen vitaal houdt, dus dat ook maar weer eens gedaan.  En vitaal dat ik me voel.

Pogingen iets van het leven te maken - inspiratiemateriaal!

Dit is de titel van het geheime dagboek van Hendrik Groen. Vermakelijk boek. En tegelijkertijd schrijnend. Want hoe klein is de wereld van een man/vrouw op hoge leeftijd (83 1/4 jaar) met weinig vooruitzichten of geld om vooruitzichten (uitstapjes, vakantie etc) te kopen.

En dan heb ik het nog niet eens over het lichamelijk verval. Dat de geest nog veel wil en kan, maar je lijf het niet meer trekt.

En je daardoor afhankelijk bent van de verzorging. Hij leeft helemaal op als hij een scootmobiel aanschaft. Daardoor wordt zijn wereld weer eens stuk groter. En door het vormen van een groepje met medebewoners die meer willen dan klagen over het weer of het eten.

Hoe simpel is het om elke dag op te staan, je voeten naast je bed te zetten en te kunnen lopen en gaan waar je heen wilt. Een functionerend lijf te hebben. Wat niet lekt of kromgetrokken is.

Is allemaal niet zo vanzelfsprekend.

Maar ook niet dat iedereen maar 'lekker' kan genieten van de dagen na het pensioen. Want misschien is er geen tijd meer om te genieten of geen energie meer. Of ben je dan zo dement als een deur, zoals mijn vader. Of heb je alleen je AOW-tje.

Had gisteren naar mijn werk mijn laarzen aangedaan. Op de een of andere manier zaten ze nu niet fijn en ik voelde dat ik mijn hiel had opengeschuurd. Maar ja...zat op mijn werk inmiddels en om daar mijn laarzen uit te doen, pleisters te plakken etc...was gewoon te ingewikkeld met 60 man om je heen en geen privacy en dus gooide ik er maar een paar paracetamol in en hoopte dat ik die avond nog normaal naar huis kon strompelen. Niet teveel aan denken dus maar.

Dus weer even op een goed werkend lijf gewezen. Hoe vanzelfsprekend we dat vinden, maar dat niet is.

Vanochtend nog even om mijzelf gelachen toen ik bedacht dat ik die plek droog moest houden en dus een plastic zak om mijn voet deed. Onder de douche liep die zak lekker vol met water waardoor ik een prive-zwembadje om de voet creerde in plaats van een droge plek.

Daarna afgetaped wat niet zo simpel is in je eentje en met een niet zo yoga-fehig lijf. Maar gelukkig wel kunnen lopen met de man met hond en wat was dat weer genieten. Lekker weer, geen mist, veel blije honden en gewoon weer lopen op de sneakers van zoonlief uit de USA gehad, die ik nu al maanden achter elkaar draag, ook naar mijn werk. Want representatief hoef ik er voor dat tientje per uur echt niet meer uit te zien vind ik. Zijn wel hele hippe sneakers hoor, maar goed...in mijn vorige werkkringen waren sneakers op het werk in mijn soort beroep not done.

Vandaag ook de weekboodschappen gedaan. Had er zaterdag de kracht niet voor en zag dat ik gewoon genoeg in huis had om nog een stadsbelegering mee te doorstaan, dus die boodschapjes konden wel wachten.

Nu een vers kopje thee en even ontspannen. Kan ik de komende dagen mijn werk weer aan.
Hoppa....daar komt de budgetvriendelijke krant in de bus! Ook fijn.

Ongewild op pad

Online kocht ik mijn nieuwe bus-abonnement. Nog even ophalen die bestelling (lees op mijn OV-kaart zetten, want kennelijk is de techniek nog niet zo ver dat de vervoersmaatschappij de bestelling direct op je OV-kaart kan plaatsen. Dat betekent dus even langs een oplaadpunt, of zo kan het tegenwoordig ook, in de bus bij een paal ophalen die bestelling. En ja....dat had ik ook morgenochtend kunnen doen - bij die paal in de bus - maar ik hou niet van onverwachte verrassingen op dat gebied. Dus maar liever vandaag even opladen.

Ik moest toch nog even wat oude kranten/papier weggooien met mijn bejaardenboodschappenkar, dus direct maar langs de supermarkt lopen, waar het oplaadpunt staat.

Defect

Plan B dus maar; even snel langs de dichts bijzijnde oplader fietsen.

Ook defect.

Plan C dan maar; in de bus maar even snel opladen.

Ook defect

Plan D; met diezelfde bus dus maar naar een treinstation en daar kijken of ik kan opladen, via het NS-netwerk. En met mijn busabonnement had ik keus uit wel 2 treinstations. Ole!

Gelukt en met een andere bus weer terug richting fiets.  Inmiddels wel een klein uurtje verder in de tijd. Het was nog steeds heel erg mistig hier in de polder, terwijl de buschauffeur me vertelde dat bij het beginpunt van de bus die ik terugnam het zonnetje lekker scheen. Maar een paar kilometer verderop.

Tussendoor nog even een pitstop bij het grote winkelcentrum, maar eigenlijk dacht ik al heel snel....heb hier niks te zoeken behalve mijn potje Magnesium wat op was en ergerde me aan een dame bij de kassa bij de H ema die tegen haar zus/vriendin/dochter zat te zeiken over dat 'die vluchtelingen alles van ons willen inpikken'. Ik keek eens om mij heen, maar heb in die hele winkel geen enkele vluchteling gezien en verder ook nergens. Dus wat 'ze' dan aan het inpikken waren??

En ergerde me aan een familielid die nu aan 'de vluchtelingen' de schuld geeft dat hij geen huurwoning kan krijgen. Dat hij er al jarenlang er niet actief naar zoekt is hij kennelijk vergeten. En hij heeft een huis hoor. Dus geen accute nood. Alleen een luxe wens om wat anders te hebben.

Bij de fiets aangekomen nog maar even mijn frustratie over dat gezanik en gezeik eruit gefietst en nu weer heerlijk, nog steeds in de mist, thuis. Met een kop verse thee, nog steeds een veilig dak boven mijn hoofd, ik kan zeiken wat ik wil - mijn kop gaat er niet af dan. Nu even rustig wat dingen doen die me opladen voor de werkweek.

En laat ik dankbaar zijn dat ik werk heb. Ja, stom werk, maar nog steeds werk. En kennelijk kan niet iedereen dit werk (volhouden), dus of het dan zo stom is, dat label hang ik er zelf aan.

Zaak is om mijzelf niet te frustreren en te blijven kijken naar alles wat ik wel kan en mag en heb. En vooral mijn eigen spoor te blijven volgen. Wat past bij mij. Niet de dromen van een ander volgen.

Wat heel erg leuk is om te kijken bij lamlendige gevoelens is de kinderserie Poesjes van de VPRO op de zondagochtend. Allemaal kittens in een poppenhuis. Zo lief.