Oudejaarszwijmel

Laatste dag alweer van het jaar 2016.

Een bijzonder jaar, alweer. Met als allerbijzonderste dat mijn kleindochter geboren is. Nu alweer een maandje oud. Da's niks natuurlijk qua leeftijd en als mensen me vragen hoe het met haar gaat zeg ik vaak dat ze al praat en volgende week haar eerste scootertje krijgt. Maar wat een schatje is het, zo lief, zo zacht, zo eigen. Die kleine vingertje, die voetjes.

Maar ik besef maar al te goed het wonder van een kind mogen krijgen. Dat voor veel mensen dat niet zo gewoon is en zo eenvoudig gaat. En soms helemaal niet. En dat sommigen het niet aandurven om moeder te worden.

2016 is ook het jaar waar mijn inkomen nog lager was dan ooit. Bijstandsniveau. Terwijl ik daar wel keihard voor moet werken en werk doe waar ik helemaal simpel van word. 

Waar ik tijden kende dat ik me volslagen onzichtbaar voelde, niet meer nodig. Ook niet meer optimistisch over mijn werktoekomst. Wel realistisch, maar ook dat moeten accepteren doet pijn. Misschien zit mijn persoonlijke groei in het accepteren en niet het constant bevechten van hoe dingen zijn.

Een jaar waarin ik dacht dat ik wel eens eventjes van de diagnose Diabetes af zou komen. Dus het nog niet accepteerde dat het zo is. En in plaats van goed voor mijzelf te zorgen, was ik daar niet meer toe in staat. Nou ja, minder in staat. Ik maakte verkeerde keuzes, ik meed zorgafspraken, ik was bozig - vooral op mijzelf - ik vond mijzelf dom en simpel en deze denkwijzen helpen me niet echt om stress te verminderen. 

Relaties met mensen liepen anders dan ik zou willen, al moet ik eerlijk zijn naar mijzelf; ik deed nou niet veel om een leuker mens te zijn. Dat bevestigt maar weer dat ik niet zo de moeite waard ben. In mijn 'zie-je-wel' stemming dan he. 

Want het is onzinnig om van mijzelf te verwachten dat ik nog kan veranderen in een sprankelende persoonlijkheid. Ik ben, zoals de Rijdende Rechter al zei een soort van :Dit is het en hier moet u het mee doen.

Tsja...niemand wilde "het" met me doen. Ook niet fijn; niet aangeraakt worden, niet gezien zijn als vrouw. Helemaal niks. Ook daar heb ik moeite mee. Dat ik er niet toe doe. Dat dit zo blijft en dat ik het hiermee moet doen. Dan lonkt de ijsschots.

Wat is stress toch een bepalende factor. Wat kan ik in het nieuwe jaar doen om dat te verminderen. 

Me niet zo druk maken om de stress van anderen. Ha! Dat scheelt nachten skypen en meevoelen.

Me niet meer zo druk maken om een werkgever die geen drol geeft om zijn werknemers. Dat is niet persoonlijk, die drol voelt hij voor geen van ons.  Alleen voor zijn Ferrari.

De relatie met mijn kinderen daarin voelde ik me ook lange tijd volslagen overbodig. Uitgevlogen en heel druk bezig hun eigen leven op poten te zetten. Eigenlijk precies zoals de natuur bedoeld heeft natuurlijk. Volgens een bioloog ben je eigenlijk al niet meer nodig als mens als je je voorgeplant hebt en je kinderen zelfstandig zijn. 

Ze wonen niet echt om de hoek, dus moet ik altijd even reizen als ik bij ze wil zijn. En ook daar moet ik kostentechnisch over nadenken, want OV is niet echt goedkoop. Maar goed; bijna alle kinderen van mijn moeder wonen bij haar in de stad en die komen ook niet dagelijks over de vloer dus dat is ook geen garantie.

Het ene kind zit nu lekker met zijn vriendin ergens in de Franse Alpen, hopend op een mooie sneeuwlaag, dan kan hij zijn skibril weer eens op en het andere kind zit heerlijk met haar eigen kind op de bank te genieten van haar prille moederschap. (Of alweer een luier te verschonen en oeps haar hele outfitje, want ondergeplast). Hoop dat haar man vandaag en morgen ook vrij is en ze vanavond kunnen genieten van hun uitzicht over de stad met vuurwerk. In hun nieuwe appartement, binnen de Ring en met hun nieuwe dochter. Wat een mooie dingen allemaal.

Het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Ze is al bij de dokter geweest voor spruw bij haar dochter en een beginnende borstontsteking bij haarzelf. En toch blijft ze ontspannen genoeg. 

Ik hoop dat het scheelt dat ik haar blijf zeggen hoe goed ze het doet. En dat ik van haar hou. Iets wat ik nooit hoorde van mijn moeder.

Kreeg wel een uitnodiging voor vanavond bij vrienden, maar omdat het Openbaar Vervoer stopt vanavond rond 20.00 uur kan ik dan niet meer naar huis. En ik wil graag zelf bepalen wanneer ik kom of ga. Dus hoe lief de uitnodiging ook is (mocht ook blijven slapen), toch blijf ik liever alleen thuis. Heeft ook met zelfstandig willen zijn te maken. Trek de gordijnen dicht, steek wat kaarsen aan en wie weet haal ik 00.00 uur nog wel. 

Wat mij enorm geholpen heeft om toch te blijven staan dit jaar is, behalve sterke beenspieren, kijken naar alles wat er wel goed is en goed gaat. 

En dan moet en kan ik niet anders concluderen dan dat dit toch wel enorm veel is. Ik maak straks een lekker Indiaas Dahlsoepje, zo direct de was ophangen (dat is het enige huishoudelijke karweitje waar ik plezier in heb; wassen) en verder nog wat boodschappen doen en de laatste administratieve karweitjes doen. 

Wens voor 2017 jullie en mijzelf een gezond jaar en vooral in vrede en harmonie en in acceptatie van wat is. 

Snel verdiend

Door een vergelijksite de prijzen van energie te laten vergelijken en zelf ook na te denken een bonus van 295 euro verdiend. Dat is zo'n beetje wat mij de week 'vrij' in januari me kost, want dat krijg ik niet doorbetaald. Vrij = bedrijf is dicht.

Die bonus krijg ik pas in 2018, maar goed...altijd leuk. Maandbedrag is nu al direct wat lager ingeschat, maar misschien - als t gaat vriezen - kan ik die nog naar oude niveau zetten.

Als mijn huidige leverancier zijn zaakjes netjes afrond krijg ik daar ook nog € 100,-- van einde contracttijd.

Nu heb ik deze week ook nog de zorgverzekering gekozen, gewoon alleen de basisverzekering, want meer kan ik me niet permitteren  - en ik weet al dat ik niet voor alle verzekeraars ga waarvoor ik zelf moet bellen op mijn callcenter en dan heb ik weer goed mijn eigen administratie gedaan.

Nog 3 dagen te gaan dus ik neem aan dat ik niet accuut naar een fysiotherapeut moet (nog nooit geweest ook).

Een nieuwe collega is zzp-er maar verdiende gewoon te weinig om rond te komen, dus tsja...wat doe je als je ook al wat ouder bent (voor sommige HR mensen eigenlijk al bejaard)? Dan ga je maar in een callcenter werken. Zei een jonge collega, die nog lekker bij haar moeder woont en hetzelfde verdient als wij allemaal dat je toch makkelijk zo'n € 300,-- kon sparen per maand.

Je zag alle grijzende hoofden schudden - niet van de Parkinson - maar in ongeloof dat ze zo weinig snapte van vaste lasten en een eigen huishouding voeren. En de terugval van een normaal inkomen naar dit.

Maar goed: ik zit toch echt een heerlijk bord Surinaamse Nasi te eten, dus mag ik klagen? Vind van niet. Heb in die nasi de restjes verwerkt van wat er allemaal in de koelkast lag. Ook een zakje beetje verlepte sla. Kan je gewoon roerbakken. Heerlijk. Zo fijn thuiskomen als je weet dat je niet hoeft te koken, maar alleen maar even opwarmen. En de tweede dag is het nog lekkerder.

Morgen nog 1 dag achter elkaar hetzelfde oplezen en voorlezen en dan is het even rustig. Misschien daarna ook nog heel lang want we moeten maar weer afwachten of er werk is.

Daar zou ik me heel druk over kunnen maken, maar dat heeft weinig nut. Er komt niet opeens meer werk door.

Last Christmas

Gisterenavond/vanochtend op weg naar huis in de trein las ik dat George Micheal overleden was. En natuurlijk had ik al wekenlang zijn "Last Christmas" gehoord.

Dat dit zijn laatste Kerst was had ik niet bevroed.

Aparte man die veel vrouwen het hoofd op hol bracht en later nog meer mannen ook. En later in zijn carriere wondermooie ballads zong.

Als laatste een mooie Kerstsong:

Breaking up zwijmel

De me altijd aan mijn tienertijd terug laten denkende David P. zingt het al: Breaking up is hard to do. En deze hele week - tjsa alweer - met iemand intensief bericht, geschreven en gebeld en geskyped die alweer in die fase zit. Met dezelfde persoon. Voor de zoveelste keer.

Vorig jaar Kerstmis was het hetzelfde verhaal en nu alweer. Maar nu - zo zegt hij - ziet hij het licht (om maar even in Kerstsferen te blijven). Ik hoop eerder dat hij zijn roze bril eindelijk heeft weggegooid.

Ik hoop het zo voor hem. En voor haar. Nou ja...als ik eerlijk ben; nee...ik mag haar niet. Zoals ze naar de trouwring van mijn dochter keek op hun trouwdag deed me maar aan 1 ding denken:

Ik snap dat dit niet aardig overkomt. En soms ben ik dan maar niet zo aardig. Dan maar liever oprecht. 

Vanmiddag ga ik de paddenstoelenragout maken die ik bij het programma Binnenste Buiten zag. En hahalkip voor mijn dochter en schoonzoon. Allemaal voor morgen bij mijn moeder. Mijn zoon maakt het dessert. 

Fijn idee dat er morgen vier generaties vrouwen aanwezig zijn. Dat is toch al reden om het een bijzondere Kerst te vinden. 

Wens mijn lezers fijne dagen, hoe je ze ook doorbrengt. En met wie.

DingDong!

Kreeg een appje van iemand en tsja...ik kon het niet helpen, maar het feit dat zijn vriendin voor de 142e maal weer bij hem weg is omdat hij niet NU met haar wil trouwen, deed me uitbarsten in onderstaand liedje:

En nu maar hopen dat hij niet weer voor haar 20.000 appjes, smsjes en telefoontjes valt. Wat zou het fijn zijn als hij in 2017 heksvrij is.

Geen bal aan!

Kerstboom vandaag opgezet (want uit grote kartonnen doos en van kunststof) en dit jaar - alweer - helemaal geen ene bal nieuw gekocht.

Dus geen trendy kleurtjes, alhoewel de ballen in de boom zo oud zijn dat ze nu helemaal hip aandoen, geen blauwe, paarse of bronzen ballen, maar zilver, goud en rood. Maar wel die oude zelfgemaakte bal van papier die mijn dochter van 20 jaar geleden op school maakte. Of die piepschuimen bal van zoonliefs hand. Of die oude kerstklokjes die van mijn Oma zijn geweest, of die jute Kerst-engeltjes uit het geboorteland van mijn broers.

De piek is denk ik al zo'n 30 jaar oud. Ieder jaar gaat hij weer in zijn speciale verpakking. Ook een piek is ouderwets, zo schijnt het. Niet meer pieken in 2016. Waarschijnlijk was een flexpiek hipper geweest. Of een groot dal erop. Een depressieve piek als het ware.

Wel lekker hoor dat het zo vroeg donker is; hoe eerder hoe beter. Gezellig met al die kaarsjes! En Andre Hazes maar zingen op de achtergrond.

Gisteren trouwen nog meegeschreven met Het Groot Dictee. Het was een echte Van der Heijden tekst. Lang, erudiete maar wel uitsluitend Nederlandse woorden en door de tekst nog maar weer even venijnige inwrijvend dat wij bijna tot een soort van Dunglish aan het afglijden zijn in ons taalgebruik.

Cool!

31 fout, dus ik vond het nog lang niet zo slecht. Waarschijnlijk zou ik een 1 voor de moeite hebben gekregen, maar moet ook zeggen dat ik sommige teksten niet goed kon horen. Dus een beetje gokte, maar het zinsverband had zulke 'Van der Heijden' woorden dat ik al blij was dat ik zijn taalgebruikte herkende.

Deze week weet ik zeker dat ik nog ingeroosterd ben voor werk, voor volgende week is dat nog maar de vraag. En dat krijg ik pas op vrijdag te weten, dus als het net als vorig jaar gaat kan het best zijn dat de Ferrari-eigenaar zegt: nou jongens....een lekker lang Kerstweekend, want oh ja...volgende week zijn we dicht. Of variant II: de campagne waar jij op belt heeft aangegeven dat we niet mogen bellen tussen Kerst en Oud en Nieuw dus Fijne Feestdagen he!! (Natuurlijk weet hij dat al vanaf het begin van die campagne)

Dus ben ik een beetje aan het bufferen qua dagen, want ik weet het hier dus nooit. En vrije dagen is niks uitbetaald krijgen.

Dus geen bal aan!

Loop-zwijmel

Van de week liep ik nogal te steunen, want pien an de poten. Wat wel grappig was want ik had net de dag ervoor 10 km gelopen.

En de week daarna ruim 6 dus lopen kan ik.

Kwam, bij mijn gesjok dit fraaie lied in mijn hoofd:

In mijn jeugd (jaren 70) hoorde ik dit vaak op de radio. Even zoeken en dan heb je het zo gevonden op Mijn Buis.

Dacht ik de dag erna alweer: Mensch.....je kan tenminste nog lopen. Zonder rekje, zonder karretje, dus miep toch niet zo! Hoe graag zouden mensen willen lopen die dat nu niet meer kunnen.

Count your blessing dus maar weer, want al te snel vergeet ik wat er allemaal wel goed gaat. En dat ik er nog steeds sta. En loop en er ben. Zorg gewoon wat beter voor jezelf. Voor je lijf en daardoor voor je kop. Als je op een labeltje leest; zonde om weg te gooien, dan hoef jij nog niet voor vuilnisbak te spelen.

Vandaag sta ik ook stil bij een collega die uit het leven stapte een aantal jaren terug. Omdat het leven, de werkdruk te zwaar was geworden. Dat hij dacht dat hij hier niet meer nodig was. Ik was met een andere collega de enige die doorhad hoe erg het was en het feit dat hij na een fijn gesprekje met zijn leidinggevende de volgende dag er niet was, dat deed onze alarmbellen rinkelen. Niet van de anderen.

Dat gevoel van niet meer nodig zijn herken ik helemaal. En de eenzaamheid die hij gevoeld moet hebben daar schaam ik me voor dat ik daar zo weinig aan heb gedaan om dat te verlichten.

Die dag in de sneeuw rondom zijn witte kist zal ik niet snel meer vergeten.

Niks, noppes, nada

Dat staat op mijn to-do lijstje voor vanavond.

Dus thuisgekomen uit mijn werk, ging ik eerst nog even langs de Action bij ons in het dorp voor supergoedkope Kerstkaartjes om aan de buren uit te delen. En verder alleen maar kaneelwaxinelichtjes gekocht en verder zoals in de titel staat. En dat vond ik toch wel heel erg goed van mijzelf. Want die winkel staat nokvol met Kerstmismeuk.

Heb ik het nodig?
Nee?
Wil ik het?
Misschien 10 seconden, daarna realiseer ik me dat ik echt genoeg, meer dan genoeg spullen thuis heb.

Ik liep daarna de Hema binnen, want ik moest even naar toilet. Bijna goedkoper dan op mijn werk gaan :)
En zag daar hele leuke Kerstspullen. Zo'n supergrote bal met een hertje erin. Heel schattig.

Heb ik het nodig?
Nee.
Wil ik het?
Misschien 10 seconden, daarna realiseer ik me dat ik echt genoeg, meer dan genoeg spullen thuis heb.

Dus niks gekocht bij de Hema, alleen wat achtergelaten zeg maar. 

En daarna naar huis met de bus en thuisgekomen lekker de gordijnen dicht, waxinelichtjes aan, pyama aan want er komt hier in de avond echt nooit iemand aanwaaien en mijn vispotje opwarmen wat ik gisteren maakte. 

En dan zo direct geniet van de Hobbits. 

En breien.

Nu alleen nog een kat en dan is het beeld compleet hahah!

Notes on a scandal

Zag deze week bovenstaande film op de Belg.

Fascinerend goed spel en goed script.

Maar ook: wat kan een mens zuur zijn en in zijn hoofd een geheel ander beeld van de realiteit hebben dan het is. Alles afmeten naar alleen de eigen maatstaf en die is dan zogenaamd heel hoog. Terwijl hij in feite kleinburgerlijk is, fantasieloos en strikt.

Doe ik ook zo?

Zit ik hier mijn zielige leventje (nog wel zonder kat!!) op te leuken? Denk ik ook zo met dedain over anderen, terwijl mijn eigen leven tamelijk onbetekenend en saai is? Met mijn zeer ingewikkelde werk op een callcenter?  Ziet iedere dag er hetzelfde uit en spreek ik, behalve op mijn werk, bijna niemand en toets ik daardoor mijn waarheden niet genoeg?

Loop ik met man met hond en hoor ik over hoe hij zijn leven indeelt en denk daar het mijne van. Beoordeel ik dan ook niet? Vind ik mijzelf dan ook niet een 'beter' mens? Of ben ik dan jaloers op zijn vrijheid?

Schrijf ik weliswaar niet in dagboeken, maar wel online (hip hoor) over mijn 'leven'? De hoofdpersoon in deze film hield jarenlang dagboeken bij. Haar notes. Gaf goede dagen, als goede schooljuf, een sterretje. En sommige dagen wel drie sterretjes.

Het verdriet toen haar kat doodging en wat overging in een soort van ongeremde woede op anderen die wel een gezin hebben, wel warmte en aandacht. Alles hebben wat zij niet heeft en niet kan krijgen. Haar huidhonger. Wat een herkenning. Die huidhonger dan.

Maar ook hoe 'men' zich hoort te gedragen, te kleden, te praten. Alles zo zonder enige zelfspot. Ik vond het beklemmend. Hoe ze zich als een parasiet vastzoog aan een levendige vrouw. En dat leven uit haar wilde tappen. Door haar aangeraakt wilde worden en het niet kon velen dat deze vrouw anderen aanraakte en meer dan dat. Zij was van haar!

Brrrrrrrrrrr...

De hele middag aan allerlei administratieve klussen gezeten. Begroting voor 2017, check en dubbelcheck van huidige stand van zaken. En dan is het alweer schemerig aan het worden. En koud, want ik bezuinig op mijn stookkosten door de kachel pas in de avond even aan te doen. Je moet toch wat nietwaar?

Ik keek naar de documentaire Schuldig en werd daar ook niet echt vrolijker door. Ben al een tijd niet meer in een zwembad geweest - keek naar wat een abonnement kost en besloot dat dit te duur is. Dan maar niet dus. En zag daar een dame die zwemt in de schulden vrolijk met een mooie badman in een zwembad gesubsidieerd zwemmen.

Dus ga ik zo met een grote kop thee nog maar een stukje breien. Dat kalmeert. Verder met mijn taken voor vandaag en straks in een lekker schoon bed slapen zodat ik morgen weer de hele dag vrolijk allerlei klanten van de grote verzekeringsmaatschappijen voor een minimumsalaris (en soms minder) kan doorgeven hoe blij we zijn met hen als klant. Ondertussen hoesten mijn collega's vrolijk door want ziek zijn is niet echt slim als je daardoor niks betaalt krijgt.

Vakantiegevoel

Maar dan op een 'vreemde' manier. Of juist niet, als je het kent. Dan is misschien wel hoe gezellig je elke avond met elkaar bent.

De schoonfamilie van mijn dochter had, ter ere van de geboorte van mijn kleindochter, een feest georganiseerd. Voor de mannen en voor de vrouwen.

En op vrijdag in de moskee werd er een soura voor haar voorgelezen. Er werd, traditioneel een schaap geslacht en het vlees werd door de dames heerlijk voorbereid. En daarnaast nog vele schalen koekjes, grote schalen salades, liters muntthee, nog grotere  schalen met kip en olijven. Vers brood. Grote schalen met fruit. Wat een heerlijkheden.

(plaatje van internet)

Het feest voor de mannen was bij mijn dochter thuis en het feest voor de vrouwen bij haar schoonmoeder in Oost.

Ik was daar, de enige Kaaskop, want mijn dochter is ook al gemixed en daardoor ook al gewend aan omgaan met verschillende culturen. Nou ja, ik ook natuurlijk, maar goed....ik spreek hun taal niet en als je met zo'n 40 dames in een klein huiskamertje zit, dan voelt dat alsof je op vakantie ben in Marakesch. (Stel ik me zo voor, want nooit daar geweest haha).

Ken in middels wel de manier van begroeten voor de dames dus dat is prettig. Kom je niet meer in de war welke wang wanneer wordt gekust.

Er werden trommels gepakt, muziek gemaakt, Arabische vreugdekreten geslaakt, gedanst; het werd steeds gezelliger. Oudere vrouwen vooral die lekker dansden. Zonder gene. Niks geen polonaise.

Ik kon nog net de laatste trein naar huis pakken in de stromende regen, met een kleine omleiding, maar goed...thuis kon alles weer drogen dus geen probleem. Door de koffie als afsluiter, met heeeerlijke taart, kon ik niet goed in slaap komen, maar dat maakt ook niks uit want ik had toch, zoals meestal, niks op het programma staan voor de dag erna. Dus mijn boek maar uitgelezen en toen maar in slaap gevallen.

Ik voelde me en een vreemde eend in de bijt en ook eigenlijk helemaal niet. Kan het niet zo goed uitleggen, maar het is de warmte van al die vrouwen die me meegaven dat we allemaal blij zijn met de geboorte van dit kind. Dat de familieboom weer is uitgebreid. En dat ik ook hun familie ben. Een oma zelfs, dus gerespecteerd.

Goh..dat moet ik morgen op mijn werk onthouden.

Jeugdserie-zwijmel

Vooral mijn dochter vond deze serie geweldig leuk. Heel herkenbare materie en leuke actrices. Die nu nog steeds acteren, als volwassen vrouwen.

De eindtitel was van Dolly Parton, want de hoogblonde moeder van Desie was idolaat van deze zangeres. Ik niet hoor, maar deze song doet me altijd terugdenken hoe we samen op de bank keken naar deze serie.

Dat lijkt nog maar zo kort geleden en nu ligt de dochter van mijn dochter samen met haar op de bank, lekker te slapen na de borstvoeding.

Circle of Life -Omazwijmel

Toen de Disney film The Lion King in de bioscoop kwam, waren mijn kinderen en ik er als de kippen bij om die te gaan kijken. In het Engels he mam...

En wat was die leuk!

En lief en ontroerend.

Hoe die welp wordt gepresenteerd aan het dierenrijk. Wat waren we dicht bij elkaar in de bioscoop en fijn dat het donker was, konden de traantjes stiekem worden gedroogd. Dochter was een jaar of 8 en zoon net 6. Ik vers gescheiden, dus alles wat met familie te maken had dat had een kwetsbaar randje.

En hoe jaren later die scene nog een keer zeer grappig wordt herhaald in Modern Family.

Zo voelde ik me ook afgelopen week: kijk eens wat een heerlijk kleinkind ik heb gekregen. Wat een kadootje en wat is ze mooi en lief en zacht en klein. En hoe bijzonder is het dat de familie weer is uitgebreid. 

Hamster!

De acteur die Manuel zo briljant speelde is overleden. Ach wat was die serie geweldig. Nog regelmatig quote ik uit deze serie.

Zoals: Is not a rat, is a hamster!!

Ja; ook ik ben Oma!

Gisteren geboren, de langverwachte kleindochter.

Door drukte in de hoofdstedelijke ziekenhuizen nog even een zoektocht waar ze dan wel terecht kon in plaats van het ziekenhuis bij haar om de hoek, maar gelukkig nog wel in een ziekenhuis in de stad.

Ze vertelde me die ochtend dat haar vruchtwater was gebroken en nog voor de middagthee was haar dochter al geboren. En wat was mijn schoonzoon blij dat hun kind er was. Zelden zo'n gelukkig gezicht gezien.

En wat is een pasgeboren baby klein!  Helemaal vergeten. Alles erop en eraan, maar moest bijna mijn leesbril erbij om de nageltjes goed te zien.

En die geluidjes en dat mondje. Oh, zo schattig. Ben zo dankbaar dat alles goed is gegaan en ze heerlijk met hun drietjes thuis zijn.

Partridge family zwijmel

Hoorde dat de actrice, Florence Henderson,  die de moeder van het hele zooitje speelde, overleden is. Geheel terecht gecorrigeerd; dat was een andere actrice. Bedankt Pourquoi Pas!

Nou ja...ging daardoor weer even terug naar series uit de jaren 70 en kwam bij David Cassidy uit die in de serie de Partridge family speelde als oudste zoon.

Ach...wat was die David lief en mooi vond ik in de jaren 70  en wat was het heerlijk zwijmelen bij foto's van hem en wat was die moeder gezellig. Maar ook modern.

En wat een zalige manier om deze song te gebruiken jaren later in een even zo heerlijke film. Geweldig als iemand zoiets tegen je zegt en nog fijner als het niet alleen bij zeggen blijft maar het jaren en jaren duurt. Och zwijmel..

Ophouden nou - Zip it!

Bovenstaande moest ik te vaak zeggen merkte ik op. Had gordijnen gemaakt voor de babykamer van mijn aanstaande kleindochter. En maar denken dat het nog niet goed genoeg was. Zou ik niet nog een extra vlinder erop appliceren? Zou ik niet...
Bij het nakijken van de materialen om de rail op te hangen, bleek ik de verkeerde ophangdingen te hebben gekocht dus maandag uit mijn werk, lekker in de druipende regen met de bus naar de Ikea om eea om te ruilen. Had ik het nou goed gedaan? Check, check en dubbelcheck; alles lag klaar voor de volgende dag.

En bij mijn dochter aangekomen bleef ik onzeker of het echt wel leuk genoeg gevonden werd. Ook had ik wat kussenovertrekken & kussens gemaakt (gebreid) voor hun bank, want die hadden ze nog niet. In de kleuren die bij de bank passen en eentje met een grote stoffen zelfgemaakte knoop erop. En weer...is het echt wel leuk. Ziet het er niet uit als kneus heeft ook een hobby?

Idem met het hemeltje. Was het echt wel naar de smaak van mijn dochter? Of was het zoiets wat je direct achter de rodondendrons dondert als ik in de lift van hun appartement sta.

De gordijnen konden nog niet opgehangen worden, want ik dacht dat ze een trap hadden, maar die was van een oom en nu niet meer in huis. Dus gaat haar man de rails ophangen. Hopenlijk nog voor de bevalling.

Dus moest ik echt de hele weg in de trein naar huis tegen mezelf aanlullen dat het WEL goed genoeg is. Mijn dochter zei toch dat het leuk was.

Die stem is zo dominant aanwezig. Ik snap die stem wel..Stel dat ik me opeens ga gedragen als iemand die wel dingen kan..poeh...dan heeft die stem geen werk meer!

Ik snap ook dondersgoed waar het vandaan komt en dat al die mensen die me klein hielden dat vooral deden omdat ze zelf klein van geest waren. Bang waren dat doordat iemand iets kan, zij naar hun eigen Zip it moesten luisteren. Dan is het fijn om een ander ook zo klein te maken.

Om niet een talent te prijzen, maar te zeggen dat ze iemand kennen die heel goed kan breien/naaien/schilderen/zingen/verzin het maar. Wat jij hebt gedaan of gemaakt, dat is de moeite niet waard om een compliment over te geven. Nee..die ander...die kan pas goed kleding naaien, tekenen, schilderen, opruimen, schoonmaken. Dus voor de goede orde: JIJ niet.  Ga jij maar naar je kamertje; jij bent niets om trots over te zijn. Niet als dochter, niet als echtgenote en al jaren niet meer als werknemer.

Dus Zip it! Moet het maar uit mijn tenen halen, maar Zip it, Zip it.

November: Geef maand

Her en der lees ik hele mooie geef verhalen. Over hoe mensen door kleine en vooral lieve dingen voor anderen te doen,  invulling geven aan deze maand.

En dan probeer ik ook in mijn leven te geven. Al is het maar een vriendelijk woord voor de cassiere. Want ik vind het moeilijk dat ik dat nog maar zo weinig doe. Alsof ik nu in de ' doneren' sectie terecht ben gekomen. Wat veel doet voor mijn onafhankelijkheidsgevoel.

Dus om een lang zeikverhaal heel kort te maken:

Las de blog Mijmeringen en wil graag oproepen om hieraan te geven. Geen verhalen over voedselbank, maar weer sterk maken van gebroken mensen. Wat een wereldvrouw!!

De link naar Mijmeringen Kerstactie

Regenluchtenzwijmel

Regen, hagel en donder en bliksem vanochtend en nu.  Dus heel lui lang liggen lezen en internetten en heel laat uit mijn heerlijke warme veilige bed. Soms zou ik willen dat ik daar altijd kon blijven.

Gisterenavond op tijd gaan slapen, maar werd toch in de nacht weer wakker en kon niet in slaap komen.

Prachtige luchten wel. Van de week liep ik naar mijn werk en bedacht me dat ik ervoor kon kiezen om me erheen te slepen of te kijken naar wat er aan mooie dingen zo maar om me heen te zien waren. Kijk naar de herfstkleuren van de bomen op je weg. Hoog Sammy, kijk omhoog!
En prompt keek ik omhoog naar een supermooie regenboog. Die 2 minuten later weg was, want toen was de lucht al weer veranderd.

Nog een paar weken dan wordt mijn kleindochter geboren. Het lijkt wel alsof ik er - in mijn hoofd - nog drukker mee ben dan mijn dochter. Ze is redelijk ontspannen. Van de week ga ik de gordijnen ophangen en het hemeltje om het bedje. Die stang heb ik bij hun thuis laten bezorgen, Dat scheelt weer meeslepen in de trein. Van een oude blouse die al 2 jaar in een kast lag te wachten op dunnere tijden, heb ik mooie applicaties gemaakt en zo direct nog even een strik.

Ik heb mijn OV extra opgeladen met meer saldo dan budgettair gepland staat, want stel dat mijn schoonzoon me appt dat ik Oma ben geworden, wil ik wel kunnen reizen. Dan baal ik als een enorme stekker dat ik niet direct in mijn auto kan springen (nou ja..me laten zakken in de bestuurderstoel) en naar het ziekenhuis kan rijden. Maar soit. Ik ben niet de enige zonder auto en gelukkig rijden hier veel bussen en treinen.

Onder het werk, als de telefoon automatisch doorbelt en je wacht totdat er wordt opgenomen, of een voicemail hoort of niet, maak ik altijd tekeningen, plannen en dat soort dingen. Kleuren wordt ook veel gedaan op het werk. Sommigen ontwerpen nieuwe tatoeages. Want soms hang je wel een kwartier achter elkaar voicemails af te luisteren. Dus teken ik een applicatie en kan ik die later thuis gewoon uitknippen van stof en op het gordijn naaien.  Dus het is niet alleen maar kommer en kwel. Onder het slavendrijven kan ik nog steeds mijn eigen plan trekken.

Omhoog blijven kijken dus!

En soms achter de klikko; daar heeft een Blog-Engel zomaar een tas vol heerlijkheden en planten achtergelaten!

Volkop

Vaak nemen mensen mij in vertrouwen en dan snap ik niet waarom. Praten tegen me in de bus of op mijn werk. Maar kennelijk straal ik iets uit, waardoor er van alles waar ze zich zorgen over maken vertelt wordt.

Dingen waar ze mee zitten. Die ze niet elders kwijt kunnen of bij andere collega's of vrienden of familie.

Dat heb ik al jarenlang. Dat geeft wel een prettig gevoel; dat anderen je als een rots inschatten of weinig loslippig, maar is ook gevaarlijk. Want andersom schatten maar weinig mensen in dat ook een rots behoefte heeft aan mogen delen of dat die rots ook maar van poreus gesteente is gemaakt.

Gelukkig is papier, nou ja internet, geduldig. En kan ik hier wat zaken kwijt. En dat lucht vaak al op. Mis ik natuurlijk wel een bemoedigend kneepje in mijn arm (he...in mijn familie is dit al heeeeeeeeeel wat qua knuffelen), maar goed..knijp ik mezelf wel weer.

Zou eigenlijk vandaag naar de grote stad moeten om een stuk lint te kopen voor het hemeltje voor het ledikantje van het aanstaande kleinkind. Maar het was zulk slecht weer en ik had geheel geen zin om met de bus te reizen, dat ik dan wel van de week doe.

Naar de eerste aflevering online van Cold Feet gekeken - die uit de jaren negentig. En oh wat een feest van herkenning. Maar ook dat je weet dat sommigen er niet meer zijn (Rachel!!), sommige stellen niet meer bij elkaar zijn, die kleine baby nu bijna 20 is. Alle hoofdrolspelers vijftigers met vijftig-plus problemen. Hoe snel gaat de tijd. Mijn tijd. Laat ik toch mijn tijd niet zomaar voorbij gaan door muizenissen of een opmerking van mensen of familie. Ik mag er zijn, simpelweg Omdat ik er ben.

Ook online gekeken naar die documentaire over Schulden op NPO1. Ik werd daar heel triest van. Heel triest. En wat een held die man die iedereen probeert te ondersteunen in de papierwinkel.Of door een simpel woord van troost. Het ontroerde me. Als je kop vol ellende zit en je niet eens meer geld hebt voor brood, waardoor je niet meer voldoende functioneert om de administratie goed te voeren. Op te letten en door stress schuld op schuld stapelt.

Al te herkenbare kost. En ook in de hand gewerkt doordat de afdeling Toeslagen van de Belastingen het niet leuker, maar gecompliceerder maakt, zeer gecompliceerd. En als je kop al vol zit, dan trek je dat niet meer. Ik ben zo dankbaar dat mijn administratie nog steeds klopt, er geen ongeopende brieven zijn, geen achterstanden. Maar dat kan zo maar anders zijn. Een aantal jaren achter elkaar allerlei stressfactoren, geen aandacht voor je administratie en hoppa...daar staat de deurwaarder. En lopen je schulden op.

Bedacht dat het tijd was voor (troost) Speculaas-muffins. Geen recept, maar op de bonnefooi gemaakt en ze zijn gelukt. Alleen al die geur in je huis maakt gelukkig. En even iets anders doen. Daarna nog een restje pompoensoep gegeten en een lekkere pesto spaghetti, met alleen maar groene groenten gemaakt, gewoon omdat ik vond dat ik het waard was.

Ik ga gewoon lekker vroeg naar bed. Had mijn winterdekbed aan elkaar geritst verleden week toen het overdag ook maar een paar graden was, maar nu was het vandaag zo rond de 13 graden en in de nacht ietsje minder en dan drijf ik mijn bed uit. Dus toch maar weer alleen het herfstdeel erop.

En morgen redelijk ontspannen op mijn werk want een leuk project waarin het scoren minder telt.

Piet

Altijd fijn om de nieuwe week met een lekker negatief bericht van een familielid te beginnen.

Dat deze ALTIJD alles alleen moet doen voor onze moeder, dat NIEMAND ooit eens helpt en er NOOIT eens iemand van ons de taken overneemt of alles maar half doet.

Liep net op weg naar de bushalte naar mijn werk terwijl deze persoon nog even lekker kon uitslapen en vanuit haar warme bed deze tirade over me heen stort. Zij woont om de hoek, ik moet 2 uur heen en 2 uur terug reizen met OV.

Kon me toch echt nog herinneren dat ik een paar weken terug pas na middernacht terugging naar huis, een dag onbetaald vrij nam en ook nog een aantal zaken heb gedaan die ik kennelijk nooit doe of maar half. Om maar niet te spreken van de vele telefoontjes, die zolang duren dat de batterij van mijn telefoon helemaal op is. Wekelijks.

Als commentaar op dit alles had ik dan ook het nogal vinnige: Je zeurt.'

Niet zo aardig, maar ben wel een beetje klaar met alsmaar begripvol, aardig, geduldig en weet ik veel te zijn.

Oh en daarna nog wel een afzwakkert hoor; dat ik het begrijp, maar dat ze dan niet anderen moet uitschelden (oh ja...dat zat er ook nog bij), maar bij onze moeder aan de bel moet trekken dat het teveel voor haar is. En ja, onze moeder is een kei in het bij iemand op het bordje leggen van taken en taakjes en dan zuchten dat niemand eens uit zichzelf belt of langskomt.

De komende tijd is het heerlijk rustig want er werd beloofd niet meer te appen.

En ja, ja, ja liever lezertjes; natuurlijk zag ik in de spiegel direct hoe ik dan zelf altijd miep en piep. En zeker ook een zeurdert wordt gevonden (denk ik maar zo).
Dus moet ik me hoeden om te zeuren. Dat scheelt zomaar weer een blogje of 45.

Go Max!

Geweldige race vandaag. F1, Max Verstappen op het podium op plek 3. Ouderwets inhalen en blijven inhalen ondanks de regen.

Wat een heerlijke tv om te bekijken, ondertussen her en der wat zaken te doen die nog gedaan moesten worden en genieten van mijn Pompoensoep. De tweede dag nog lekkerder.

Ik zal wel een van de weinige vrouwen zijn die van F1 racen houdt en niet alleen dit jaar, maar echt al toen zijn vader nog in de grindbak reed. Toen ik begin van deze eeuw een keer op het vliegveld van Helsinki stond te wachten om in te checken, stond er een hele rij Finnen die niet wilde inchecken, want F1 was op tv en de Finse Hakkinen deed mee en reed supergoed, dus het vliegtuig moest maar even wachten.

Wat was dat leuk om Finnen enthousiast te zien. Dat is een zeldzaamheid. Nou ja, behalve dan na een liter Vodka. 

Het sneeuwt daar nu alweer volop zo liet de foto van mijn broer zien. En niks geen code oranje. 

Had ik gisteren mijn blog geschreven nog enigszins in mineur; liep ik de deur en en bedacht me dat me down voelen nog niet de realiteit is. Want ik heb een huis, ik mag boodschappen doen, ik kan gewoon lopen dus zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeur niet. En lach een beetje. Al is het maar een klein beetje. En doe rode lippenstift op.

En jemig zeg; dat alles helpt echt.

Leuk praatje tegen de kassadame bij de supermarkt. Bij de jongen bij de andere supermarkt. Tegen een buurvrouw die ik op de terugweg tegenkwam en ook nog eens tegen een kennis die met haar kleinzoon aan de wandel was. Ze vertelde me dat ze het zo grappig vond dat tijdens die hele Zwarte Pieten discussie niemand viel over het feit dat een man een jurk aan heeft. 

Kijk, zo kwam ik stukken prettig binnen dan ik naar buiten ging. En daardoor had ik weer zin om een eindje te gaan fietsen, ik durfde het weer aan gelukkig en kwam tot de ontdekking dat er in ons dorp een Supergrote Lidl was geopend. En ik was niet eens teleurgesteld toen ze mijn wasmiddel helaas niet op voorraad hadden. Komt volgende keer wel. 

En toen ik thuis kwam zei ik in de schuur tegen mijzelf dat ik het gezellig ging maken; alle waxinelichtjes en kaarsen aan en lekker de kachel ietsje hoger dan 15 graden. En een lekker dekentje erbij als dat nodig was. Zo dan.

Heerlijk kijken naar Cold Feet en een man van 48 in wanhoop horen uitroepen dat hij weer terug bij af is qua inkomen, want ontslagen, een rotbaan op minimumniveau  en niemand die hem nog nodig heeft. Die kwam als zeer herkenbaar binnen. En lief dat zijn vrienden zagen dat hij depressief moest zijn. 

Mijn situatie is nog steeds niet veranderd, maar alleen hoe ik ermee omga. Blijf inderdaad kijken naar alles wat je zomaar gegeven wordt. Niet in tastbare zaken, maar vooral in aandacht en liefde.

Doe als Max; ook al regent het en denkt iedereen dat je nooit meer iets kan, blijf volhouden. Zolang de Dikke Dame nog niet gezongen heeft, is het nog niet voorbij.

Onze genengenoot-zwijmel

Luisterde vannacht naar een hoorcollege over primaten en hun hierachie. Altijd fijn als je niet kan slapen. Dat er ook onder apen agressie is en dominantie en dat er veel, zeer veel aan politiek wordt gedaan. Dat wij mensen helemaal niet veel verschillen van deze voorvaders.

Dit hoorcollege ging over het werk van de wereldberoemde Nederlandse bioloog Frans de Waal.Ik vond het fascinerend. Ook kijkend naar wat er nu in de wereld aan de gang is. Of in mijn eigen kleine wereldje. Hoe gedraag ik me. Wil ik te graag gevlooid worden door een grote Aap?

Want ook primaten lossen conflicten op door agressie en daarna wordt de sfeer weer goedgemaakt door vertrouwen of aanraking of sex. Ook zij kennen verzoening en empathie.

Een filosoof omschreef CEO's (bobo's in managementland) als beesten die gedreven zijn door bonussen en honger naar macht. Ook herkenbaar in de apenwereld. Wat De Waal met zijn onderzoek aantoonde is dat apen ook emoties en morele principes hebben. Dus dat wij, de mensen, niet zoveel verschillen van andere dieren. Al denken we natuurlijk van wel.

Wat De Waal ook aangeeft is dat de mens, net als de aap, een sociaal dier is, geen solitair levend wezen. Zonder aanraking, zonder sociale omgeving verpieter je.

Ben al hard op weg een Pieter te worden merk ik. En nog erger; straks ook nog een verzuurde Pieter.

Merk ook dat ik het zat ben dat iedereen zo goed weet hoe ik alles eens even recht kan breien en het dan weer goed komt. Als ik nou maar dit, of dat of wat meer van zus of zo... Wat is dat uberhaupt "weer goed komen".

Ben ik te hard in ontkenning dat dit het is en het niet meer een opgaande lijn, maar hooguit een horizontale. Want kan een ouwe aap nog wel nieuwe truukjes leren?
En is er uberhaupt nog een ouwe aap die interesse heeft in een ouwe Bonobo? Of dit nou op werk of relatiegebied is; overal voel ik me overbodig en totaal geen marktwaarde meer hebbend.

Wat wel grappig is, want op mijn werk wordt ik aangesproken door werkgever op mijn Hoge Niveau voor alweer een topproject voor een zeer bekende grote financiele instelling. Natuurlijk snap ik dat hij zich rot lacht; hoog niveau voor het minimum salaris en hij snapt, als een slimme aap dat mijn ego weer even gestreeld is. Gelukkig zie ik dit ook en is de realiteit alweer snel pijnlijk duidelijk. Omdat ik geen alternatief heb - en nee, ik vind Bijstand nog steeds geen alternatief - accepteer ik dus maar dat ik genaaid word door de Opperaap. In ruil voor inkomen. Zo werkt dat. Wat een aap al niet doet voor een banaan.

Is het niet veel zinvoller om het heden te zien en te accepteren en dat eeuwige zwemmen tegen de stroom in nu maar eens te laten. Misschien blijf ik wel gewoon drijven (nou...misschien...met zo'n zwemband heb je gegarandeerd drijfvermogen!). Geniet van het kunnen drijven. En wat er allemaal voorbij komt drijven!

Dus zaten die apen en meneer Trump nog steeds in mijn hoofd. Kwam ik op onderstaande song; kan geen toeval zijn toch?

De Noord-Amerikaanse idiotentango

Lekker dan: wakker worden met wat ik al vermoedde: Trump wordt de 45e president van de USA.

Lijkt voor het land net de Idiotentango: 4 stappen vooruit en dan weer 6 achteruit. Als een land ooit een acteur koos als hun president, waarom zouden ze dan nu niet een zakenman kiezen. Een nog betere optie kennelijk. Zijn ze toch mooi in de aap gelogeerd ben ik bang.

Nog een stichtelijk woord wat ik later op de dag aantrof:

Roze douche

Vannacht slecht, of eigenlijk heel weinig geslapen. Hopen dat ik weer in slaap viel met een hoorcollege over Wenken voor het Goede Leven op de achtergrond. Toch maar gewoon lezen en dan eindelijk als het al licht is nog even in slaap sukkelen. En een rotdroom hebben. Die moet ik nog even "duiden".

Dan is het kiezen in de ochtend of ik dit mijn hele dag laat beinvloeden of dat ik maar gewoon begin aan de dag en wel zie hoe deze verloopt.

Ik mag tenminste nog weer wakker worden. Iemand in mijn familie vond het leven vorige maand niet meer de moeite waard en stapte eruit. Nog piepjong en nu al moe van het leven.

Dus ontbijten maar  en meteen maar mijn rondje Bless the House gedaan, wat ook een beetje vergeten werd de afgelopen tijd. Terwijl ik altijd zo blij word van het resultaat. Een paar kleine standaard opruimtaken en het voelt weer lichter. Blijven doen dus maar.

Het was koud en donker, het ijs stond op mijn slaapkamerramen. Gelukkig werd ik door man met hond opgehaald om te gaan lopen. En wat was het rustig in het bos. Koud, nat en ook nog onweer erbij. Maar heerlijk die geur van herfst. Met mijn Zeeman jasje van wel tien euro liep het toch net iets warmer dan mijn zomer jas. En tijdens het lopen krijg ik het altijd snel warm dus ik hoef geen supergeisoleerde dure winterjassen.

Wel ontdekte ik de heerlijkheid van een warme sok. In plaats van een bijna doorzichtige Hema-sok. Dat soort dingen gun ik mezelf te weinig. Deze sokken lagen gewoon achterin mijn sokkenla hoor.. Ik geef nog steeds liever mijn geld aan anderen uit. En zie dan hun blijdschap. Met koude voeten weliswaar.

Anyways....de babyshower was warm, leuk en tamelijk chaotisch, maar bovenal heel liefdevol. Er was sprake van African Punctuality* bij sommige familieleden. Zo noemden ze dat in het land van herkomst van de vader van mijn kinderen. Niet zonder zelfspot.
En spreken dan voortaan gewoon 2 uur eerder af, dan komen ze op de gewenste Nederlandse tijd aan. Gelukkig word ik er niet (meer) gestressed van en had mijn dochter gewoon het te druk met met al haar vriendinnen praten en blij zijn dat dit voor haar was georganiseerd. En ach...dan is een paar uur later komen peanuts toch :)

De foto is een stukje van de taart en och wat vond iedereen deze baby schattig gemaakt. Alleen mijn eigen dochter was nog schattiger natuurlijk en ook om op te vreten. Kunstwerkje!

Niemand durfde dit gedeelte van de taart aan te snijden. Te mooi.

Ik denk dat mijn soep nu nog steeds op het aanrecht staat. Er was zoveel fingerfood (Briouat, dadelkoekjes, Chamia cakes etc etc)  en dat was zo ontzettend veeeeeeeeel en lekker dat de soep (1000 liter of zo) en brood maar door een paar mensen, voor de vorm had ik het gevoel, werd gegeten. Ook werden mijn soepkommen gebruikt om de fingerfoods in te serveren, dus ik vroeg me af hoe we iedereen soep konden gaan geven. Dus dat probleem werd ook vanzelf opgelost.

De soep werd lekker bevonden, maar dan voel ik me toch wel onzeker. Of het wel lekker genoeg was, of goed genoeg.  Ik vond het wel een mooi compliment dat sommige van haar vriendinnen me vroegen hoe ik zo had leren koken, want dit was zeker geen Nederlands recept.
Tsja...eerlijk gezegd heb ik gewoon maar wat aangemodderd. Op gevoel. Een beetje van dit en niks van Maggi. Verse groenten, kruiden en specerijen. Ik heb vegetarische linzensoep gemaakt en een soep met Schapenvlees en diverse groenten met linzen.

Wat een fijne dag. Wat is mijn dochter een gezegend mens dat er zoveel mensen zijn die om haar heen staan. En wat een leuke dingen heeft ze gehad. Schattig, lief, zacht en poezelig. Ik word er helemaal zacht en week van. Dacht terug aan hoe het was toen ik zwanger van haar was. Er was zo weinig ruimte voor dagdromen en al helemaal niet voor roze dagdromen. Ik maakte een dekbedhoesje zelf, want weinig geld en gebruikte een oud laken (ja erg he...) om een nachthemd te maken voor in het ziekenhuis. Niks geen steun vanuit thuis. En ondertussen was een vriendin van mijn man (of misschien wel de vriendin van) blij dat wij haar geld gaven om een baby-uitzet te kunnen aanschaffen.

Mijn moeder had helemaal geen tijd om moeder-dochter dingen te doen, want te druk met haar gezin en mijn veel jongere adoptie familieleden. En om staande te blijven in dat gezin met daarbij mijn vader.

Ik hoop dat ik er voor mijn dochter kan zijn als ze me nodig heeft. Toen mijn echtgenoot 3 weken na de geboorte van onze dochter even een maand naar zijn geboorteland ging, voelde ik me heel alleen en onwennig met en in mijn nieuwe rol. Lichamelijk geen klachten en de borstvoeding liep direct al prima, maar tjemig wat een verantwoording. Kon ik dat wel?Voor altijd. Dit kleine mensje was voor 100% afhankelijk van mij. Ik had geen vriendinnen die ook kinderen hadden of familie met jonge kinderen om vragen aan te stellen, of gerustgesteld door te worden.

Maar zo te zien is het wel redelijk goed gekomen; ze is een liefdevol en pracht mens geworden en nog steeds aan het worden. En geeft het stokje straks weer een generatie door.


*African Punctuality: een uurtje of twee later komen dan er op de afspraak staat. 

Soepzwijmel

Kan er niet omheen vandaag. Staat in het teken van soep. Sowieso een lekker soepje maken op zaterdagen vind ik heerlijk. Maar nu dus in iets grotere hoeveelheden.
Wat een leuke reacties op mijn blog van gisteren; veel inspiratie. Fijn!

Kwam er gisteren achter dat de megagrote pan kennelijk in mijn hoofd groot is, helaas voor "maar"20 personen is. Dus vandaag nog op zoek naar pan 2.

Soep voor 40 man/vrouw

Er is mij gevraagd om soep te maken voor de Babyshower van mijn dochter. Minstens de helft van de gasten is moslim dus Erwtensoep met spek gaat 'm niet worden.

Heb in ieder geval al een groot stuk (halal)vlees uit de vriezer gehaald, zodat ik daarvan bouillon kan trekken. Ik denk iets met linzen, dat soort soep kreeg ik ook op de trouwdag van mijn dochter en schoonzoon.

Iemand nog een receptje voor 40 dames?

Ben blij dat ik nog energie heb; vannacht spookte mijn been door helemaal verkrampt te zijn. Op de koude tegels in de badkamer dansen, ontspannen en weer op de koude tegels. Uiteindelijk maar naar beneden gestrompeld en daar 2 magnesiumtabletten geslikt en ik snap niet hoe, maar ik kon daarna toch nog weer in slaap vallen. Heerlijk.

Nu nog maar 1 dag werken en dan een druk weekend voor de boeg.

Niet handig Cavia!

Niezen met een mond vol ontbijt van havermoutpap met lijnzaad. Dat is even de laptop schoonmaken, kleding verwisselen en allemaal net voordat ik de bus moet pakken. Voel een een verwarde Cavia, met havermout in mijn vacht.

Oh ja, en dan net dit getypt hebben en dan het laatste hapje nemen en het NOG een keer doen....

Roze of zwarte Bril

Wat had een vriendin van mij een leuk uitje geregeld. We gingen met een interessant gezelschap een wijnproeverij doen. Het was in haar woonplaats, maar op een plek die ik nooit zelf zou bedenken.

Maar wat een zalige wijnen zeg. Met een hoge mineraliteit en een lange afdronk. En zalige kaasjes erbij met heerlijke brood van een bakker in de buurt. Het gezelschap daar zou ik mezelf nooit toe rekenen. Vooral nu ik geheel geen carriere meer heb, maar een kutbaantje met een salaris wat gelijk is aan minimumloon en soms niet eens dat. En toch werd er gelachen om mijn opmerkingen, voelde ik me niets te min en genoot ik van alles wat mijn vriendin geregeld had voor me.
En diegenen die de proeverij organiseerden hadden zulke down to earth interesse in mooie wijnen. Niks grachtengordel gezemel. Gewoon oprechte liefde voor de wijn.

Het gezelschap bestond uit gesettelde carrieremannen, die na afloop een aantal dozen bestelden van de diverse allemaal heerlijke wijnen. Allemaal met hetzelfde soort - ik noem het maar - carrierebrillen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ook een fikse portie ellende van het leven doorgemaakt, dus daar vonden we elkaar toch weer en ik ervaarde het als bevrijdend dat ik me niets meer of minder voelde dan deze heren en dames met auto's die wel 10 x het bedrag van mijn jaarsalaris waard zijn.

Dat ik met de bus gekomen was (wel een Mercedes); joh...ik KON er in ieder geval komen. Alle angsten die je zoal kan hebben over je inkomen en of er genoeg is, heb ik allemaal al doorlopen. En ik ben er nog steeds. Nog steeds.

Uiteindelijk is mijn conclusie vandaag: Ik ben niet wat ik heb of bezit of hoe ik woon of waar ik woon. Of hoeveel keren ik met vakantie ben geweest en waar en hoever. In mijn geest kan ik zolang en zover reizen als ik wil. Het is de kunst om mijn hoofd te resetten en elke dag bewust te kiezen hoe ik de dag wil bekijken en ervaren.

Alweer een rotdag omdat ik rotwerk doe? De dag beginnen met een grauwsluier dus ( zo voelt dat al een paar weken). Of dankbaar zijn dat ik leef, dat ik er kan zijn voor mijn kinderen, voor vrienden; dat dit betekenis geeft aan mijn leven. Niet mijn werk.
Dat ik me niet murf laat maken door iemand die denkt dat hij 'mijn baas' is en daarom alles kan en mag zeggen. Of mij behandelt als simpel, op intellectueel gebied niet meer meetellend.

Van de week was er een nieuwe collega begonnen en die liep de tweede dag in tranen het gebouw uit. Ze zei dat ze nu dus helemaal niks meer kon, weggestuurd, want als je zelfs dit soort werk niet kon....dan was het wel afgelopen met je kansen en met haar mogelijkheden. Dat greep me zo enorm aan. Ze was nog jong, kennelijk al moeder en al een tijdje op zoek naar werk. En nu weer opnieuw beginnen met de zoektocht. Och...ik hoop dat ze niet haar zelfwaarde aan werk verleend, maar ik vrees van wel.Zo zit de maatschappij in elkaar. Niet wie BEN jij, maar wat DOE jij.

De weinige empathische reactie van werkgever verbaasde me niets; die vinden iedereen sukkels. En lachen zich een kriek om het feit dat ze mensen zo weinig betalen en ze nog blijven ook. En goed weten dat er geen andere opties meer zijn voor ons soort. Anders zaten we hier niet.

Dit weekend viel de dikke gratis weekendkrant op de mat. Gewoon door slim te shoppen een paar weken een gratis krant. Geweldig. Kon ik heerlijk de Herman Koch special lezen. Met een kaneelbroodje uit de oven van de Ikea erbij. Extra vroeg, omdat mijn interne klok zich niet had aangepast aan de wintertijd. De was hangt al lekker te drogen, ik heb een bijzettafeltje gemaakt (alleen nog schuren en beitsen), ga zo direct iets voor mijn kleinkind in wording maken.

Dacht dat ik biaisband had gekocht, maar dit blijkt ander soort band te zijn. Ga ik maar gebruiken voor het hemeltje voor het ledikantje. Gelukkig heb ik net in mijn zeer oude voorraaddoos biaisband van zeker 20 jaar terug gevonden in de juiste kleur, dus wie wat bewaard heeft wat; dikke vinger minimaliseerders :)

Wat ben ik gezegend met lieve vrienden. Wat me doet nadenken hoe ik er voor hen kan zijn. Niet met fancy spullen, die kan iedereen kopen die geld heeft, maar door mijn aandacht. Oprechte aandacht.

Zet je leesbril van 5 euro op en zie dat nou eens!!!!

Amy Zwijmel

Omdat haar stem altijd melancholiek en zelfs depressief klonk. Omdat ze veel te jong is overleden. Omdat de eenzaamheid in haar leven zo groot was. Altijd op zoek naar liefde, maar niet gezien of herkend.

Keuzes en consequenties

Een vriend van mij heeft gekozen voor een relatie met een vrouw die nog getrouwd was toen hij haar recent tegenkwam en van wie de scheidingspapieren nu nog maar net droog zijn en zij heeft een aantal kinderen met haar ex-man. Hij heeft nooit kinderen gehad. Maar weet er wel alles van want heeft er een boek over gelezen.

Hij koos niet alleen voor een ingewikkelde relatie, waarin de oude relatie nog niet eens verwerkt is, maar ging ook maar direct samenwonen. Die keus was grotendeel gedreven door economische redenen. Wat natuurlijk ruk is, want dat is, naar mijn mening, een hele slechte reden om dan maar bij elkaar te gaan wonen. Ik snap het wel, zeker nu ik geen spaarbedragen heb en daardoor ook geen keuzes meer heb. En toch zou dit mijn keus nooit zijn.

Hij verbaast zich nu over het opstandige pubergedrag.

Tsja...stond er niet in zijn boek dat pubers uberhaupt opstandig kunnen zijn. Ook als het thuis allemaal wel rimpelloos is. En dat kinderen die een scheiding meemaken misschien wel driedubbel opstandig kunnen (en mogen) zijn. Immers...zij hebben toch niet om die scheiding gevraagd?

Hij vertelde wat hij, na horendol te zijn geworden (na pas een paar maandjes...hahah....puberteit duurt echt nog wel eventjes en er zijn meer kinderen dus maak je borst maar nat) na de puberopmerkingen en gedrag.

Toen liet hij zich ontvallen dat hij had gezegd tegen de puber dat deze dan maar ergens anders moest gaan wonen als het niet beviel.

Daar zakte een beetje mijn broek vanaf. En dit heb ik hem ook gezegd. Dat in mijn ogen het niet zo moet zijn dat hij als verse stiefvader opeens de opvoeding gaat bepalen, maar wat ik nog erger vond, dat hij niet begreep dat deze puber een kind is. Een kwetsbaar en gekwetst kind. En dat die moeder niet voor haar kind kiest maar voor haar nieuwe lover...onbegrijpelijk. Vind ik. Is mijn mening. Hoeft dus niet de waarheid te zijn of hoe anderen dat zien. Alleen hoe ik het ervaar.
Je stuurt een kind toch niet weg? Vooral niet in zo'n situatie. Ik ken zijn achtergrond en snap daarom helemaal niks van deze opmerking. Juist hij weet hoe het is als je het gevoel hebt dat er niet van je gehouden wordt.
Voor die puber is er al zoveel onveiligheid en zoveel veranderd en niet omdat puber dat vroeg.

Ik hou mijn hart vast voor hoe dit af gaat lopen.

Voor mij is het het belangrijk geweest dat mijn kinderen zich veilig wisten en zeker wisten dat ze zichzelf mochten en konden zijn en bovendien altijd weten dat ze op nummer 1 staan.
Tjsa...zei hij me. Jij hebt dus ervoor gekozen om geen relatie te willen hebben, maar je kinderen alleen op te voeden.

Oh yes. En nog goed ook! Al zeg ik het zelf.


Die relatie kan altijd nog. Als mijn kinderen de deur uit zijn/waren. Mijn kinderen hebben nooit gevraagd om een scheiding, dat was mijn keus. Kinderen gebalanceerd opvoeden was mijn prioriteit ja. En dat vond ik al ingewikkeld genoeg.

En die relaties, die ik wel had,  die speelden zich altijd buiten het zichtveld van de kinderen af. Voldeden de heren niet, dan werden ze niet eens voorgesteld. Niet iedere week een andere oom op de bank dus. Die ene meneer die ik wel een keertje voorstelde, die had zulke vreemde ideeen over omgaan met pubers, toen hij mijn kinderen uiteindelijk ontmoette en dat voelden mijn kinderen ook feilloos aan, dat dit al heel snel een no go was.

In mijn omgeving zag ik teveel gedoe en geneuzel met samengestelde gezinnen. En kinderen die buiten de boot vielen, want moeder of vader had geen tijd meer voor ze. Of ze werden speelbal tussen vader en moeder en hadden last van loyaliteitsconflicten.

En ja; man met hond zei mij ooit dat mijn kinderen niet hebben gezien hoe het is om een liefdevolle relatie te hebben. Dat ik ook een vrouw ben, naast "moeder".  Dat een man mij liefdevol behandeld. Dat zal dan wel. Ik wilde nooit meer comprissen sluiten over zoiets belangrijks als mijn kinderen. Juist omdat ik vroeger zelf voelde dat wij decor waren in de huwelijkproblemen van mijn ouders.

Dus als ik vanavond alleen zit, dan is dat de consequentie van mijn keus. En die accepteer ik ten volle.

Omgevallen

Viel van mijn fiets terwijl ik een mini-heuveltje en daarna een scherpe bocht verkeerd inschatte en er een auto aankwam. Ik wist al dat ik waarschijnlijk ging (of moest) vallen (vallen of aangereden worden), maar dat maakte het er niet minder lullig om.

Om gewoon daar maar te liggen en het liefste onder je fiets weg te willen kruipen. Er was een lieve dame die stopte en me hielp opstaan en 2 jongens op hun fietsen die bleven ook even in de buurt en vroegen nog heel aardig of het echt wel ging. Joh..ik kon eigenlijk wel janken. Niet van de pijn, maar van het kwetsbaar zijn. . Maar ook om de lieve bezorgdheid van vreemden.

Knie geschaafd, maar goede jeans gelukkig heel nog. Daarna toch maar verder gegaan met waar ik naar toe wilde. Leek me ook goed om knie te blijven gebruiken. En niet toe te geven aan zieligheid.
Maar niemand die thuis gekomen even een kusje op mijn knie geeft.

Van de week had ik heel even een auto dus kon ik snel snel naar de bouwmarkt net voordat ik de auto moest inleveren (die altijd lekker buiten de normale woongebieden liggen) om 1 schroef te kopen. En nee, dat formaat had ik net NIET op voorraad.

Kon ik in mijn tas het voorbeeld niet vinden, wat ik ergens in een zijvak of zo had gestopt. En de auto moest op tijd weer worden ingeleverd, dus toen sprak ik mijzelf ernstig toe en sprak af dat die schroef dan maar moest wachten. Geen stress. Het was belangrijker dat de auto weer op tijd was waar ik hem had gehuurd.

Was dus al heel lang niet meer op de die rondweg rond ons dorpje geweest, waar je alleen met een auto kan komen en wat waren de bomen mooi verkleurd. Wist ook niet dat ze daar aan beide kanten aan het verbouwen waren, maar goed..ik vond het fijn om te merken dat ik nog steeds prima kan autorijden, geen angsten heb en met gemak en vooral plezier over de snelwegen zoef. Heel even terugdenkend aan een vorig leven.

Zou het zeker wel Karma zijn dat ik dan dit weekend van mijn fietsje donderde.  Had ik net mijzelf opgepept om toch maar wel even voor die ene schroef dat eind te gaan fietsen.

Nu kan je tegenwoordig niet meer 1 schroef kopen - tenzij een schroef voor een boot - dus alleen een doosje van 4. En bij de vraag of ik het kon ruilen als het niet goed was, zei de dame bij de kassa dat dit alleen kon als het doosje dicht was gebleven. Uh????? Lekker dan.

Thuisgekomen eerst maar een soepje gemaakt in het kader van goed voor mijzelf zorgen.Vandaag doet buigen een beetje pijn, het gaat wel dus niets ernstig behalve een gekneusd ego.
Het is stralend weer, zou het liefste willen genieten, maar weet eigenlijk niet goed hoe. Wegkruipen onder zo'n berg bladeren en dan in het voorjaar weer naar bovenkomen lijkt me heerlijk.

En tegelijkertijd weet ik dat ik een dochter heb die het hart op de juiste plek heeft. Ze gaat vandaag met de tweede leg van haar vader naar de dierentuin. Omdat ze weet dat haar vader dat soort dingen nooit doet en nooit deed en weet hoe fijn het is om herinneringen te maken. En te genieten van dingen die kinderen het gevoel geven dat ze er mogen zijn. Ik weet nu al dat ze een goede moeder zal worden.

Net even de buitendeur opengedaan en dan volgen al snel de tuinschoenen, tuinhandschoenen en snoeischaar. Dan maar het hoge spul te lijf als bukken wat moeilijker gaat. Maar wel in de zon!

Geheime baby besprekingen zwijmel

Net de dames van het geheime  Baby Shower Committee uitgezwaaid. Zo leuk dat de vriendinnen van mijn dochter zo lovend over haar spreken en haar heel graag een leuk feestje gunnen.

Alles is doorgesproken, de taken verdeeld en de uitnodigingen per app verzonden.

Dat is nog eens een leuke zaterdagochtend-invulling en keihard nodig na de energie-zuigende week die ik had.

Dus zocht ik een beetje naar songs met Baby in de titel. Keuze te over!

Pffffff

Had een dag vrij genomen (lees onbetaald) om naar mijn moeder te gaan en haar haar jaarlijkse update laptoples te geven. Het is niet haar hobby, ze is angstig dat ze door op 1 knop te drukken alles kwijt is en nu had ze er al maanden niks aan gedaan omdat ze in het ziekenhuis heeft gelegen.

Die dag was zo intensief door allerlei gesprekken en vooral over haar en mijn broer dat ik pas vroeg in de volgende ochtend thuis was in de stromende regen.

Ik trok het niet om daarna een hele dag achter elkaar hetzelfde te zeggen, die kop van mijn baas te moeten zien dus ben thuisgebleven (ja, alweer onbetaald). Heb de hele middag geslapen, ik was zo moe

En nu nog maar 1 dag werken en liever ging ik vandaag ook niet; want nog steeds heel erg moe. Maar ja..de schoorsteen moet wel roken dus ik schlep me wel door de vrijdag.