Geen kwijtschelding mevrouwtje

Om alle populaire meningen even bij te stellen over dat het zo'n feest is om van een minimum inkomen te moeten leven, want dan krijg je "alle" vrijstellingen voor belastingen die iedere burger wel moet betalen.

Ik niet hoor.

De Rijksnorm vermogen (daar kom ik pas achter, wat die norm is,  nadat er een vrijstelling is aangevraagd) is voor dit jaar, volgens de berekening van de Belastingsamenwerking van mijn Waterschap namelijk € 1025,55.

Heb je net de 'pech' dat je achterstallige betalingen ontvangt van weer andere rijksoverheden, dan heb je op dat moment dus teveel 'vermogen'.
Dus spaarzaam zijn loont helemaal niet. Je kan beter al je geld opmaken, dan proberen je eigen broek op te houden en een spaarpotje voor de onvoorziene zaken aan te houden, zoals eigen risico (nou ja..onvoorzien; dat ben ik gewoon kwijt) en voor zaken in huis die vervangen moeten worden want aan het einde van hun (al verlengde) levensduur.

En het allergrappigst vind ik dan de opmerking dat ik nog niet alles betaald heb. Nee...logisch, ik was in afwachting van  uitsluitsel. Dus alweer een goede les - die nergens staat, maar je dus proefondervindelijk moet ervaren - om wel direct te betalen en dan maar kijken of je het achteraf, bij goedkeuring, terugontvangt.

Ach...ik denk maar zo; ik had het in mijn budgettering WEL staan, dus niet gerekend op kwijtschelding, juist omdat ik de normen niet ken. Maar via mijn vrijwilligerswerk al wel begreep dat die erg laag zijn. Dus helemaal niet conform de normen van het Nibud. Of de normen die je als vermogen mag hebben in de Bijstand.

Nu ken ik de normen dus wel, maar ik hoop dat ik er volgend jaar geen gebruik van hoef te maken. Het feit dat je belasting moet betalen, betekent vaak ook dat je een redelijk inkomen of vermogen hebt. En daar best eens bij stil mag staan dat dit niet zo vanzelfsprekend is.

Zag verleden week bij de tentoonstelling van Teun Hocks een beeld van een man slapend in kartonnen dozen in een net pak. Dat bracht mijn voorland of beter gezegd, met grootste angst,  weer even heul dichtbij.

Afbeelding van Claudio Bianchi via Pixabay 

Dus al eerste vandaag maar direct dit openstaande bedrag overmaken. Gelukkig kreeg ik mijn 5% vakantiegeld ook (over een paar maanden maar hoor), dus voelt het allemaal al stukken minder au. Kan ik dat direct doorsluizen. En gelukkig kocht ik die broek niet!

De zon gaat schijnen, het is fijn weer, de was zit in de machine en ga ik straks buiten hangen. Duss..zo slecht is het allemaal niet. Als ik me dat maar blijf realiseren. Elke dag te eten, een veilig dak boven mijn hoofd en ik ben er gewoon nog.

Alleen vandaag nog!

Zag een 'geweldige' aanbieding. Wat een leuke broek. En er zou vakantiegeld aankomen toch? Die broek kon ik, zo praat ik dat dan voor mijzelf goed, eigenlijk best wel gebruiken. Toch??

Oh...en wat doet de site....Dit is de LAATSTE in deze maat. Bestel dus snel, anders grijp je ernaast. Nu, nu, nu bestellen!!

Afbeelding van Gleen Ferdinand via Pixabay

De hele dag stond mijn mandje vol en paraat en toch klikte ik het weg aan het eind van de dag. Want had ik dit werkelijk nodig of werd mijn hebzucht aangewakkerd door de marketing afdeling.

Zou mijn leven nou werkelijk verbeteren door de aankoop van die broek? (Wel een hele leuke broek hoor) Nee...dat snap ik ook wel. Dus is niet impulsief beslissen/kopen en het item nog even laten sudderen een betere remedie.

En dacht ik, aan het eind van de dag: Mwoah.....toch maar niet.

Het grappige is natuurlijk te constateren dat mijn leven er de volgende dag nog precies hetzelfde uitziet. Niet verslechterd in ieder geval hahah!!

En wie weet komt die fantaaaaaaaaaaaaaastische aanbieding nog wel een ander keertje voorbij. In de Sales. Want eerlijk gezegd; nee, die broek heb ik niet echt echt echt nodig.

Boekbespreking: Vissen hebben geen voeten

Vond de titel alleen al interessant, dus nam deze roman mee.

Het is een roman van de IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánsson en ik vond het in het begin een nogal onrustige opbouw hebben. Waar ging dit over? Maar wat een prachtige zinnen maakt hij. En juist dat pakte me. 

Daarbij 'zie' je de beelden van een IJsland wat veranderde door de komst van de Amerikanen en hun oppervlakkig (eet)cultuur. Hoe de visserij het land voorspoed bracht en het ook weer afnam. En de levens van de hoofdrolspeler en zijn familie veranderde. Harde levens. Harde natuur.

Een roman om langzaam te lezen. En daarna nog een keer om van de fraaie zinnen, bijna poezie, te genieten. 

Hoogblonde bimbo makelaars

Via een tip van Aaf Brandt Corstius keek ik op Netflix naar een semi-niet gescripte (hahah...errug semi) serie over succesvolle, Blonde (Bimbo) en 2 brunette makelaars die in LA peperdure huisjes verkopen. Grappig, want mijn zoon heeft een half jaartje in LA gewoond en dat strand, daar heb ik ook foto's van hem.

Selling Sunset heet de serie.

Zo ver van mijn realiteit verwijdert dat het zeer vermakelijk is om naar te kijken. Waar je je druk over kan maken.

Of er wel bij iedere slaapkamer ook een badkamer zit;
Hoeveel afwasmachines heeft de keuken;
Is dit een echte diamant op deze verlovingsring;
Past mijn hondje in mijn designer handtas;
Zit er maar één lift in dit appartement;
Zakt de multigrote tv wel compleet weg in het terras bij het zwembad?

Ja, levensvragen!

Wat wel een beantwoorde levensvraag is, is dat vandaag de uitslag van de tietenpletterbus binnenkwam en er nu niets qua borstkanker te constateren is (en ja...ik snap en weet dat dit morgen natuurlijk zomaar wel kan). Halleluja!

En eindelijk maar eens, na ik denk wel nou ja laten we zeggen een hele lange tijd, een voordeurbel gemonteerd en opgehangen. Zelfs het kleine schroefje van 3 mm lengte weer onderaan gemonteerd. Wat nogal een uitdaging was, haha! Niet electriek de bel, want dat werkt gewoon niet meer en is aan de bewoner en niet de verhuurder om te fixen kennelijk want jaren terug al nagevraagd, maar een wireless ding. Ooit kado gehad van mijn dochter.

Het was wel heerlijk rustig zonder voordeurbel en ik zie helaas niet een on/off knopje op de ontvanger. Maar ik neem aan dat 1 batterij eruit halen hetzelfde resultaat heeft.

DingDong!! Of klinkt het nou als Bimbo!!

Troep trekt troep aan

In mijn straat gaat er iemand verhuizen en om alle, kennelijk nu overbodige rommel, uit zijn huis kwijt te raken, is er een container gehuurd. Die staat op de parkeerplaats en zit al propvol. Na een nachtje ontdekten andere mensen deze container ook en komt er nog meer troep bij.

Na een tijdje ontdekten kinderen deze container (in hun ogen denk ik een Grote Schatkist) ook en spelen met de troep die ze er weer uitgehaald hebben. Wel legden ze na het spelen het weer allemaal keurig terug. Dus ik had geen reden om te zeuren vond ik. En ik snap die kinderen wel. Een kadootje gevuld met prachtige dingen!

Nu staat er ook opeens een winkelwagentje met zooi bij de container. Die kennelijk bij iemand stond ergens in de buurt en de nog 200 meter naar het winkelcentrum te ver is om het wagentje daar te brengen. Nee joh...lekker bij de tijdelijke vuilstort.

De huurders van de container hebben er geen zicht op want die zijn al over verhuisd. Dus niet meer dagelijks in hun oude huis.

Hoop dat die container snel weer wordt opgehaald, want erg fraai staat het niet. En wat ik al schrijf; troep trekt troep aan. En om een kennelijk geliefde uitspraak te citeren: Vol is vol! Want de container is tot de nok toe en nog voller, vol.

Afbeelding van Walti Göhner via Pixabay 

Doet mij trouwens ook weer nadenken over wat er allemaal in mijn huis staat, wat ik niet meer nodig heb en waarmee wellicht anderen blij mee kan maken. Naar de Kringloop dus ermee. En echte troep, gewoon wegdoen. Wat erg dat je kennelijk een hele container kan vullen met ongewenste spullen.

Rondje Bless the House weer gedaan en dat blijft altijd fijn voelen. Het stelt in de ogen van, denk ik echte poetswonders, niet veel voor, maar omdat het elke week gedaan wordt, ontstaat er niet 'opeens' een lawine van rommel. En buiten dat heb ik bepaalde routines ongemerkt me eigen gemaakt. Zoals niet meer van plekken in mijn huiskamer 'verzamelplekken van ongedefinieerde objecten' te maken. Direct zaken die niet bewaard hoeven worden, weggooien. En administratie-zaken ook direct opruimen in de ordner waarin ze thuishoren.

Want troep trekt troep aan immers.

Voor ik naar bed ga, alles 'netjes' achterlaten. Geen puinzooi in de keuken, geen rommel in de huiskamer en alleen dat scheelt al veel. Op het oog he..Oftewel De Franse Slag. Hahah...

Zo direct ook weer mijn dagelijkse rondje Solliciteren doen. Dagelijks ja, want ik 'moet' een hoge productie draaien. Maar wel op de 70% inzet als ik er eigenlijk de kracht niet meer voor heb, want afwijzing, afwijzing en afwijzing. Dat motiveert niet echt. En ik wil persé niet meer in de valkuil trappen dat ik dan maar een baan aanneem die me totaal leegzuigt.
Been there, got the T-shirt.

En nee...ik heb al diverse sollicitatieklasjes achter de rug, dus breek me de bek niet open. Het enige wat ik niet kan veranderen is mijn geboortedatum. En die weghalen heeft ook weinig zin, want mijn lijst van werkervaring is bijna 40 jaar lang. Dus dan ben ik niet 44, want in die tijd was de Kinderarbeid al afgeschaft.

Soms kom je wel verder in een procedure en komt dan de datum waarop het bedrijf (of school in dit geval) met je in zee zou willen dichterbij, dan weet ik al weer hoe laat het is. Want niets gehoord en tenzij de beoogde kandidaat zich terugtrekt en men opnieuw moet beginnen ben ik ook hier afgewezen.

Wat wel inspireert is dat ik nu al een tweede training aangeboden krijg via mijn vrijwilligerswerk. Altijd leerzaam en na jaren in een commerciele omgeving te hebben gewerkt is het een verademing om met 'mensen' als product te werken.

Zo, nog een kop koffie en dan maar de Sollicitatietaak doen; kan ik die ook weer afvinken van mijn lijstje. Voor vandaag.

Volg het Rode mieren pad

Omdat ik zelf vond dat ik relatief weinig gebruik maak van mijn,  als kado gekregen, Museumjaarkaart en ik een hele leuke beschrijving bij Bertiebo las, of wel twee eigenlijk, besloot ik naar dat museum te gaan. En dus ook naar die stad.

Geheel van deze tijd zet ik mijn (goedkope AH aktie) kaartje niet op papier, maar laad deze in de NS app. Even je telefoon voor het schermpje houden van de OV-chip poortjes en hoppa...

Het begon allemaal voorspoedig, had de dag ervoor alles klaargezet en zelfs al mijn lunch gemaakt. Dus ik was er klaar voor en ging op tijd de deur uit voor de bus naar het station.  En die kwam maar niet. Ook de andere bus die ik zou kunnen nemen richting station had vertraging. Ik zou mijn trein nog net kunnen halen en ik hou helemaal niet van 'nog net', dus haast.  Bus kwam, ik had nog een paar minuten om de trein te halen. Dus toch maar haasten. Snotvergeme!

Haha...het OV-chip poortje zei 'bekijkt u het maar met uw smartphone. Ik ga niet open voor jou!!'. En dan is er richting mijn bestemming maar één zo'n port!! Dus miste ik mijn trein. Iemand zei nog dat ik misschien de helderheid van mijn scherm hoger moest zetten. Gedaan maar nee hoor. Dus toen dacht ik dan ga ik wel via de andere kant naar een groter station en neem daar de intercity wel en stap alsnog een paar keer over.  Daar ging het poortje WEL open. Het lag dus niet aan mijn telefoon noch aan mij. Maar jemig de pemig, daar moest ik 20 minuten wachten op een boemeltje, dus ik ging terug en probeerde via de liftingang naar het perron te gaan. En dat lukte wel.  Dus alles was een half uurtje vertraagd, maar ik zei tegen mijzelf dat ik GEEN haast had, er wacht niemand op me, dus maak je niet druk. Kijk maar hoe de dag verder gaat. En geniet van het feit DAT je kan gaan.

Alleen begon mijn batterij van de telefoon raar te doen. Ik kon 'm niet opladen met een powerbank, dus ik dacht dat het aan de kabel zou liggen en besloot dan maar in Breda bij de Hema op het station (vrijwel overal zit er wel een Hema op een station) er eentje te kopen. Of in de stad. Komt goed.

Enfin...makkelijk de route te vinden in Breda. Je loopt immer gerade aus, dat pad is versierd met rode mieren, alsof je zonder die mieren echt de weg naar het Park niet kan zien (het ligt echt voor je neus!) en komt dan bij het museum uit. Er staan ook nog op iedere hoek bordjes hoe je moet lopen. Mieren, bordjes, kan niet mis gaan toch? Nou ja...behalve als je afgeleid bent door de leuke koffietentjes aldaar en het straatje mist waar het museum ligt.  hahah...maar goed; van buiten een heel oud pand en van binnen supermodern en strak. Heel uhm....apart.

Leuke tentoonstelling, echt mooie schilderijen en tekeningen maakt hij en er zit veel symboliek in zijn werk. Er was een werk van hem met Engeltjes en Duiveltjes en ik moest aan Pourquoi Pas denken, die zo door die duiveltjes wordt geplaagd. Gewoon erover heen verven en weg zijn ze!

Tentoonstelling Teun Hocks

Daarna maar even de stad in op zoek naar een Hema of een Action of iets voor een kabeltje, want op het station kon ik helemaal niets vinden qua winkels.

Mooie binnenstad met heel veel winkels die nu eens niet van een keten zijn. En autovrij en overal terrasjes. Echt overal.. Maar goed: ik had bammetjes van thuis mee en een thermosflesje met koffie dus straks in het park mocht ik lunchen.  Die Hema of Action die zag ik dus nergens. Waarschijnlijk net aan de andere kant van de binnenstad. Dus ik besloot dan maar op station Rotterdam te shoppen. Of in Leiden. Dan bleef ik op het station en hoefde niet uit te checken, want mijn batterijvoorraad stond al op 30% en opladen was niet meer mogelijk. Rond de 22% dan valt hij spontaan uit en kon ik dus niet meer in- of uitchecken, want geen papieren kaartje. Ja...living on the edge!!

Maar langer in de stad blijven, dat durfde ik niet, want toch wel een braafkaasje kennelijk. 

Omdat ik heel veel tijd had om de trein richting Amsterdam te nemen, ging ik toch maar kijken of ze op station Breda geen winkeltjes hadden en ja hoor...helemaal ergens in de kelder waren ze verstopt. Eigenlijk alleen maar vreetzaken. Ik zag alleen een Etos, als zijnde geen vreetzaak (geen Hema te vinden) en vroeg of ze daar wellicht kabeltjes verkopen en hoera! Gered.

Tot ik in de trein zat en het kreng het nog steeds niet deed. Geen groen signaaltje en nu stond hij al op 27%. Via Haarlem naar Spaarnwoude (ook nog Haarlem) gereisd. Naar de Ikea. Even naar toilet en gratis koffie gedronken (met NIETS erbij..Ramadamadoenda - met mijzelf afgesproken dat ik deze maand alleen de normale maaltijden eet en geen extra's zoals tussendoortjes of wijntjes of zoiets) en door de winkel gestrumpeld. 

Nou nee; ik vind het altijd leuk om in die huiskamertjes rond te neuzen en inspiratie op te doen. En ik moest een rekje voor in de douche hebben. Maar verder niets. En dat is alweer bijzonder want er is zoooooooooooooo veel in de Ikea. Alleen al aan kaarsen en dingetjes. Leuke kussens. Maar nee...streng zijn en ook niets bij de koekjescounter.

Het was toen inmiddels bijna 17.30 uur. Dan moest ik nog een uur wachten voordat ik weer met de trein mee kon (dat kaartje geldt niet in de spits dus na 09.00 uur en niet tussen 16.00 tot 18.30 uur), maar ik vond het wel prima zo, want de batterij was bijna uitgevallen en ik had geen zin meer in gedoe, (he...mevrouw u heeft geen geldig kaartje!) dus nam gewoon - betaald - de bus naar Haarlem station (wist dat die rond 17.30 kwam daar) en daar de bus naar mijn woonplaats. Kon er wel af wat verder niets uitgegeven dan een stom kabeltje. 

Thuis online gekeken wat ik allemaal zelf kan doen aan een dode batterij, of althans een batterij die niet goed op te laden is. Een ding wat die site voorstelde is om het gedeelte waar je kabel in moet, even stofvrij te maken. Gedaan en hij laadt nu weer op en het advies was ook om hem tot 100% te laten opladen en dan even zo te laten liggen aan de kabel. Door te laden. 

Ik zoek nu voor mijzelf ook zo'n kabeltje. Dat je energie weer op 100% staat. Even lekker doorladen!

Leuke stad Breda en nog genoeg andere bezienswaardigheden en och...die terrasjes, die lonkten. Maar budgettechnisch niet handig noch verstandig en blij dat ik van te voren had bedacht om een lunch mee te nemen. En een flesje water. Ja, saai.  Gezeten op dat bankje in dat hele fraaie park was ik toch zeer tevreden. Vooral omdat die dag ook de zon zo heerlijk scheen. En dat ik nog de hort op kan. 

Mankell: De witte leeuwin

Wat een fijn boek om te lezen. Helaas is de auteur een aantal jaren geleden overleden, maar zijn serie over de politieagent Wallander blijft fijn om nogmaals te lezen.

Deze kende ik nog niet, heb toch al aardig wat van Mankell gelezen. Het pakte me, als zoveel van zijn boeken, direct. Ik las expres wat trager, want anders zou dit boek zo snel al 'op' zijn.

Het speelt in Zweden en in Zuid-Afrika ten tijde van Nelson Mandela en De Klerk. Een moord in Ystad blijkt verband te houden met een politieke aanslag in Zuid-Afrika. Weer een goede les in hoe de zaken zo zijn gelopen en hoe sommige dingen verband hebben ook al zou je dat niet direct vermoeden of zien.

Nog steeds aktueel vind ik.

Aangeraakt

Een vriendin van mij volgt een opleiding tot masseur en nodigde me uit als proefkonijn. En daarnaast ook gewoon voor de gezelligheid.

Had ik verleden week een ervaring met aangeraakt worden, maar dan geheel niet op een warme en aandachtige manier in de Tietenpletterbus, nu zou mijn hele lijf worden aangeraakt. En dat vond ik op de een of andere manier eng.

Qua aanraken en lichamelijkheid is mijn leven nogal schraal. Ja...ik ben geen melaatse in een leprozenkolonie hoor, dus mijn kinderen omhelzen me en kusjes van kleinkind, maar las ooit ergens iets over huid-armoede. En zo voelt dat. Altijd alleen zijn levert een soort van huid-armoede op.

Maar wat was het een fijne ervaring. Ook omdat ik haar al zo lang ken en volledig vertrouw.
De massagetafel was stevig genoeg (ook voor mij), het was even wennen met je hoofd in zo'n donut te liggen, maar ik ontspande en gaf me over aan de ervaring. Ze vertelde achteraf dat ze een uurtje bezig was geweest. Geen idee van de tijd.

Was ook fijn dat ze niet heel poezelig aanraakt, maar stevig masseert. Dat voelt prettig en mijn lijf kan dat goed aan. Wat voelde het ontspannend en zalig!!
Ze vroeg nog of ik ergens niet aangeraakt wilde worden en ik gaf aan dat ze dat Happy End maar moest laten zitten dit keer.

Zo direct even stemmen, dan heb ik mijn burgerplicht ook weer gedaan. Had halve plannen om ergens heen te gaan, maar bij nader inzien kan ik beter hele plannen maken en dat een andere dag doen.

Wat een verschil als de zon schijnt, dan ziet de wereld er toch weer wat vriendelijker uit.

Afknapperrrr

Doe je de voordeur open, want er wordt aangebeld. Staat er een jonge man op de stoep met in zijn rechterhand een tablet. Dan weet je eigenlijk al hoe laat het is.

Maar zijn openingszin was wel zo belabberd slecht dat ik direct niks meer zou willen kopen.

"Is de directrice van de huishouding aanwezig?"

"Neen"

Kleine pauze en hij keek me al raar aan, want DAT antwoord had hij natuurlijk niet verwacht. (In zijn script staat; bij een vrouw, zeg directrice, bij een man zeg directeur. En kijk er vooral guitig bij. Zo van wat zijn wij gevat he...)

"Weet u ook wanneer ze er wel is dan?"

"Neen, en trouwens zeg maar dat ze je een ander script moeten geven want dit is de meest waardeloze introductie zin die ik ooit heb gehoord. Dit wordt echt niks zo".

En hij droop af.

Ach...arme student. Ga toch wat leukers doen als bijbaan.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Gelukkig is het vandaag hier wat minder grauw, kil en grijs en zie ik af en toe zelfs de zon! Dat geeft de burger moed. In ieder geval geen dik vest aan hoeven doen vanochtend.

Kijktip: The Split

Via BBC First heb ik de eerste serie al bekeken en vond het een fijne serie om te bekijken. Nu staat hij op de Nederlandse tv op het programma, maar net als Cold Feet, op een zeer laat tijdstip - rond 23.00 uur op zondagavond,  dus iets om op te nemen of later via NPO start te bekijken.

Wat het interessant maakt is dat ook Barry Atsma er een grote rol in speelt. Het gaat over de echtscheidings-advocate Hannah, die het advocatenkantoor van haar familie verlaat om te gaan werken bij de concurrent: Noble & Hale. Hierdoor komt de relatie met haar moeder Ruth en haar zussen Nina en Rose onder grote druk te staan.

Aanrader!

Was vooral onder de indruk van de mooie kleding en hakken die de hoofdrolspeelster in haar rol draagt. Ik ken haar vooral uit series waar ze wat meer 'gewonere' vrouwen speelt en hakken niet echt handig zijn. Politievrouwen en vrouwen die op de boerderij werken. Leuk haar eens in een andere huid te zien kruipen. En wat mooie goedvallende kleding kan doen. En die hakken.

Jajajaja...lekker oppervlakkig, maar een mens is opgebouwd uit vele facetten en dit is er ook eentje van mij. Die schoonheid heel erg waarderen kan.

Goedkope Bloemon

Laat me regelmatig inspireren door bloemschikkers en tegenwoordig zijn nette strakke boeketjes uit, maar de boeketten a la de voor mij dure online service van Bloomon hip.

Heb niet echt budget voor een boeketje verse bloemen, maar wel genoeg ideen hoe ik dit toch voor elkaar kan krijgen. Nep!

Afbeelding van dh_creative via Pixabay 

En de nepbloemen zijn steeds meer 'echter'. Her en der te koop. Kijk voorbij de lelijke nepperds en opeens zie je mooie schatten.

Zet de fake bloemen met een echte tak of wat echte bloemen uit de tuin in een grote vaas of bij voorkeur nog grotere kan of iets dergelijks en voila...kan je jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren mee doen.

Ik varieer wel met de seizoenen en met echte bloemen uit de tuin. Maar zie bij de bloemisten dat er soms in de winter al bloemen in een vaas staan die bij mij in de tuin pas in de zomer bloeien.
En als de bloemen (pioenrozen of zo) in mijn tuin in bloei staan, dan mag er uiteraard ook eentje binnen in een vaas. Of twee. Of doe eens gek, drie.

Maar zo hou ik de kosten relatief laag en het plezier hoog.

Gewonnen!!

Nou ja, Nederland is nummer 1 geworden op het Eurovisiesongfestival. Was erg spannend, vooral de puntentelling. Eerst de vakjury en daarna van de tele-voters (het publiek dus). En bij de laatste cijfers kwamen enorme verschillen uit de bus. Wat het spannend maakte.

Zo leuk om een avond 'eruit' te zijn! Want dat is het effect. Even geen ruimte in je kop om aan andere dingen te denken (lees piekeren). En of dat dan met zeer oppervlakkig vermaak is..ik ben er bliet miet!

Dan blij zijn met mijn eerste kop lekkere sterke koffie hahah en de superverse bieslook uit de tuin in mijn roer-eitje.

Ben blij dat hij gewonnen heeft met een simpel liedje, zonder enge dansers, rare kostuums, SM-acts, vallende goudgespoten Engelen of een namaak-madonna. Het is allemaal zo over The Top dat het weer grappig wordt. En hou van het commentaar op een Engelse nieuwssite.

De echte Madonna viel zwaar, heel zwaar, wat zeg ik, enorm tegen. Het is natuurlijk al bekend dat ze niet echt een 'goede' stem heeft en het meer van haar 'merk' en imago moet hebben, maar sinds ik vorige week die zangles volgde bij het Happinez festival, weet ik dat dit echt superflut was. Of eigenlijk een woord wat rijmt op superflut.

Haar gloriedagen zijn voorbij, maar dat beseft ze nog niet helemaal. Of niemand durft dat tegen haar te zeggen.

Oh heerlijk eitje zeg!

Eurovisie Songfestival - guilty pleasure

Eigenlijk is het al geen guilty pleasure meer, want heel veel mensen kijken ernaar. Maar ik hou ervan. De nepperigheid, het drama, de outfitjes, de latex lieslaarzen, de maffe songteksten, de valse noten, het vileine commentaar van Graham Norton op de BBC of bij de Belg. Kom maar door!

Heb de rauwkost al ingekocht en gesneden voor vanavond. Geen snaaizaken, maar groente, want deze maand denk ik bewuster na over wat ik extra eet. Als moslims de hele dag het opbrengen niet te eten en drinken, dan moet het mij toch lukken om alle tussendoortjes en koek en zopie te laten staan?

Met een aantal kijkers wissel ik online razensnel snedig commentaar uit. Ook leuk. Maar je moet echt sneller typen dan het licht om het bij te houden, want het clubje wordt steeds groter en sneller. Geheim clubje.

De eerste noten van Duncan donderdagavond vond ik niet zo fraai klinken. Tegen het valse aan. Maar goed..."iedereen" denkt (net als toen bij Ajax en toch in de laatste minuut verliezen) dat hij gaat winnen vanavond. Of op zijn minst in de top drie komt.

Verheug me op het optreden van Madonna. Vooruit...nog een guilty pleasure. Gaat er nog iemand kijken vanavond?

Ooh, ooh

All I know, all I know

Loving you is a losing game

Ooh, ooh

All I know, all I know

Loving you is a losing game

Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh

Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh

Dan neem je toch gewoon een nieuwe!

De titel van het boek van Antoinnette Scheulderman over het leven met een huisdier en hoe dat je leven (meestal positief) beinvloedt. Word er wel erg blij van en zou bijna al mijn vrienden met honden of katten dit boek kado willen doen. Zo herkenbaar zijn de verhalen over hoe erg het is als je je liefste huisdier moet missen. En dat die gevoelens niet raar zijn.

En inderdaad sommige mensen dan botweg zeggen..dan neem je toch gewoon een nieuwe!

Deed me eraan denken om voor mijn zus een kaartje te sturen, want een jaar geleden ongeveer overleed haar kat plotseling. En ze was daar nog maanden heel verdrietig van. En een beetje overstuur.

Zou haar ook dat boek graag laten lezen, maar ze leest eigenlijk alleen tijdschriften. En volgens mij is ze geen lid van de bibliotheek.

Maar fijn boek, ook als je geen huisdier hebt.

Gelukkig gaat net de zon hier af en toe schijnen, want bij wakker worden was het grijs en grauw. En gisteren in de tuin gewerkt, maar vond het ook nog fris, dus nog winterjasje aan.

Tietenpannenkoek

Er staat stond een afspraak bij de Tietenpletterbus. Op zich vind ik die afspraak niet zo eng en ook het pletten niet (het is maar 10 minuten denk ik totaal en er zijn wel vervelender dingen te bedenken). En eigenlijk blij dat het kan.

Maar dat ik dan alweer op de fiets erheen moet (want vind het onzin om zo'n klein eindje met de bus te gaan), dus in mijn hoofd al de hele route gescand heb en nu nog steeds niet weet of ik wel ergens op een verhoogde stoep kan afstappen, da's niet zo fijn. Dat malen. Door juist steeds meer te fietsen wil ik ervan af, dat nadenken en shit...ik kan niet 'zomaar' afstappen, want dan blijft mijn been hangen en donder ik om.

Maar goed; het pletten tot pannenkoek (spekpannenkoek)dikte is weer achter de rug. Er hing een bordje dat 1 op de 7 vrouwen met borstkanker te maken krijgt in haar leven. Wat dit precies betekent (want volgens mij hing er 2 jaar geleden een bordje dat dit er 8 waren) is niet helemaal duidelijk, maar het deed me wederom bedenken dat het niet onlogisch zou zijn als ik iets zou hebben. Waarom ik niet.

Afbeelding van Rudy and Peter Skitterians via Pixabay 

Maar uitgeplet en weer de fiets gepakt (jaaaa, er was een hoog stoepje) vond ik, en ik had dat al op mijn kalender geschreven met een vraagteken, dat ik ook maar weer eens naar de kapper moest of eigenlijk mocht. Want ik fiets erlangs en dus kleine moeite om daar af te stappen (oh God...) fiets in het rek en naar de winkel.

Zonder om te vallen af kunnen stappen en wat een mirakel; er zat niemand te wachten en er zat ook niemand in de behandelstoelen. Ik kon direct naar de wasbak. Fijn weer een stuk eraf laten halen en in model laten knippen, goed doorgesproken hoe ik het wil en vooral hoe niet en dat ik het thuis vrijwel nooit föhn en zeker niet met allerlei borstels en dan met een kapsel a la Beatrix de deur uitloop, wat ik thuis nooit meer na kan doen. Bij de kassa bleek uit de administratie dat ik al een half jaar niet was geweest. Oeps.

Met een lichter hoofd bedacht ik me dat ik dusssss nu ook voor een fiets moest kijken met een lagere instap. Dus daarhenen gelopen, naar de fietsenmaker. Tsja...leuk maar nogal duur, dus nog maar eens nadenken hoe ik dat op een andere manier voor elkaar kan krijgen. Het heeft geen haast. Plus dat ik het nog steeds heel eng vind om een nieuwe fiets te hebben. Het jatgevaar is hoog. Dus ga dan liever voor een wat ouder uitziend exemplaar (of, wat ik nu heb; wel nieuw maar koopgoed en dan een heeeeeel oude set fietstassen erop. Dan oogt het ook oud).

Als ik fietsend weer terugrij (neee....nu eens niet via een omweg (dan hoef ik niet af te stappen), maar hup...immer gerade aus en je kan het!! En moet je stoppen voor een stoplicht en er is geen stoepje, of geen ruimte voor jou bij het stoepje...Je kan het!!) lijkt het of het hele dorp op Stella fietsen rijdt (allemaal lage instap) of op dure merkfietsen ook met lage instap. Of ik zie die NS-fietsen, ook met lage instap..Waar koop je zo'n model? Ik weet dat het brein zo werkt (net als je net zwanger bent, dan lijkt het alsof iedereen dat is) en weet ook dat ik niet zo mag zeiken.

Ik heb een fiets, ik kan fietsen dus klaaro die klaaro ermee. Ophouden nu. Focus op hoe fijn het is dat je heel thuis bent gekomen en van jezelf niets meer hoeft uit het Vakje Verplichte dingen. Nou ja...misschien nog een sollicitatie eruit gooien.

Ontspan. Relax.

Alweer een rondje Obese

Las via de luisterbieb het boek (Knap voor een dik meisje) van bovenstaande vrouw, die heeft meegedaan met Obese. Daarin zagen wij de supersnelle metamorfose van een obese vrouw naar een vrouw met een gemiddeld postuur.

Alleen voelde ze zich in haar hoofd niet beter. En kwam na Obese weer aan. En schreef daar een boek over.

Vrijwel iedereen is het erover eens dat het afvallen niet eens de grootste job is, maar het eraf houden. Blijvend. Want je kan niet je hele leven op een streng dieet blijven. Je moet leren omgaan met je oude verslaafde gedrag. Maar ook met de wereld waarin je leeft. En erachter komen waarom je dat nodig hebt (gehad). Of, zoals zij, dat je een gendefect hebt waardoor je nooit een 'vol' gevoel hebt. Kan blijven dooreten en ook door wil eten.

Las via Blendle ook nog een mooi artikel in Trouw over Obese. En wat ik jaren terug al hoorde, dat als het je lukt om 10% gewicht blijvend eraf te houden, dit al een enorm winst is voor je gezondheid. En dat is stukken realistischer dan 60 kg eraf moeten houden.

Maar het bijbehorende gedrag wat tegenwoordig Fatshaming heet; pijnlijk. Waarom altijd kandidaten in hun ondergoed op de weegschaal zetten? Willen we echt alle vetkwabbels zien en dan thuis verzuchten dat het bij ons zo 'erg' nog niet is? Ja, dat willen we, kennelijk.

En met een zak chips erbij kijken we dan hoe de kandidaten keihard trainen om over een paar maanden later slank en opeens 'gelukkig' op de weegschaal staan. Nu begint het leven!

Ook lang zo gedacht en zo geconditioneerd, maar het leven dat is gewoon al begonnen toen ik geboren werd.

Happinez Festival

Mijn vriendin nam me mee naar het Happinez festival. Ze had een tijd terug al kaartjes gekocht en we hadden een datum geprikt (het was op meerdere dagen).

Erg lief en leuk om meegenomen te worden naar iets geheel anders dan...nou ja..ik kom niet zo vaak ergens, dus gewoon leuk om eruit te zijn. En met mijn lieve vriendin natuurlijk.

Vond het grappig dat het Happinez festival zelfs een bijpassende bus had geregeld om mensen van het station of van een parkeerplaats op te pikken; de Pendelbus.

Veel workshops, veel kraampjes met van alles en nog wat, wat ook maar enigzins te maken heeft met Spiritualiteit en Postivieve Energie (dus ook letterlijk een Energiebedrijf!!)Zelfgroei en verdieping, veel guru's (vooral veel zelfbenoemde), veel 'mooie' meisjesvrouwen, 3 mannen en een groot centraal plein waar je even rustig kon zitten uitpuffen in een soort kas met een hele leuke styling, veel groene planten.

Kreeg van mijn vriendin een massage-sessie aangeboden, maar daar had ik geen behoefte aan. Niet daar, niet van een vreemde. Lekker star ben ik weer. Maar vriendin vond juist dat ik heel goed ben in mijn grenzen aangeven, op een nette manier. Leuk om er op die manier naar te kijken. Dat er daarna toch iemand aan me ging zitten, daarvan moest ik bijna #me2 denken. Blijf toch van me af!!! Maar moest er ook een beetje om gniffelen.

Een hele fijne dag, leuke plek waar niemand last van ons had, want ver van de bewoonde wereld, in ieder geval droog, wel fris buiten, maar ach, nog steeds een wintertrui aan en heerlijk om mensen te kijken. Om mooie spullen te zien, die ik allemaal niet echt nodig heb om toch Happinez te zijn.

Wat ik het allerleukste vond was een Zangcoach-sessie bij Labette Labeij. Had een tijdje terug haar autobiografie gelezen en kende haar naam van een oud-collega die zanglessen bij haar heeft en ze traint half zingend Nederland. Ook is ze bekend als zangcoach van The Voice.

Wat fijn om je stem te vinden. En samen met een zaal vol,  tweestemmig te zingen. In je lijf te voelen hoe het is als je vanuit je buik een schreeuw laat horen of netjes vanuit je borst (of keel). Toen ik in de avond thuis werd gebracht merkte ik dat ik helemaal niet meer wist WAT we nou hadden gezongen. En schoot de Alzheimer-voorschotangst me even te binnen. Maar ik bedacht ook dat de informatie ergens in een hokje in mijn hoofd zit en het er wel weer uitkomt. Niet te ingespannen gaan denken en zoeken...laat het maar vanzelf komen. Laat het los. Neeeee...niet Babette gaan mailen!
(ja...klok kon ik nog tekenen. Op kwart voor twee. En Pindakaas ruiken...oh shit...op!! )

Las een boek voordat ik ging slapen en opeens maakte mijn neuronen ergens connectie denk ik want er schoot een zin in mijn hoofd...Snel op Youtube gezocht en ja hoor....dat was 'm.

De persoonlijke blessing van Swami Ramboetantotrammelkast hebben we overgeslagen en lekker in de rij gaan staan voor de Pendelbus terug. Tijdens het wachten vaarde er achter ons een mega hoge cruiseboot voorbij. Als je niet keek, dan zag je het niet. Dat alleen al is een diepe waarheid. Johan Cruyff zou 'm bedacht kunnen hebben.

Nummer 3!

Verstappen eindigde gisteren op positie no. 3. Goed gereden en zijn kansen optimaal benut. Genoten van de race.

Volgens Maarten van Rossem is iets doen/kijken/lezen wat je interesse heeft goed voor je geluksgevoel. Dan telt de F1 zeker mee. Voor mijn geluksgevoel dan, want snap dat anderen daar geen enkele interesse in kunnen hebben. Of zelfs een afkeer.

cc Pro Shots

Haalde het weekend o.a. een flinterdun boekje van Maarten van Rossem getiteld "Wat is geluk" en heerlijk en geluk-makend om te lezen. Als je van Maarten van Rossem zijn stijl houdt natuurlijk.

Voor mijn geluksgevoel is het prettig dat ik de was lekker buiten kon hangen vanochtend. De zon schijnt zowaar. Straks mijn bed weer schoon en fris opmaken. Altijd een genoegen.

En hoe heerlijk voelde het om in de ochtend tussen het gezoem van de hommels een kopje koffie buiten te drinken. In een mooi kopje zoals Pourquoi Pas me mee heeft gegeven en ook nog eens voorverwarmd, wat ik ooit van een vriend van mij, Motormaniaman, leerde. Aandacht voor detail.

Kreeg leuke feed-back van mijn vrijwilligerswerk en dat doet me goed, want zoals Van Rossem in zijn boekje al schrijft "mensen willen erkend en liefst bewonderd worden, ze willen hun positie in de pikorde verbeteren. Ze willen applaus, al is het maar een heel klein beetje".

En van een broer van mij kreeg ik op moederdag een lief bericht over mijn kinderen en mijn (zoals hij dat ziet) rol in hun opvoeding. Van beide kinderen ook een lief bericht. Nou...wat wil een mens nog meer: applaus en bevestiging!

Auto-connaisseur

Snap het zelf ook niet, want heb niet eens een auto voor de deur staan en ben ook opgegroeid in een gezin zonder auto - wij deden alles met Openbaar Vervoer (leve de NS-gezinskaart) of met de fiets, maar ik herken en ken auto's vrijwel altijd. Dit in het kader van nutteloze weetjes.

Merk en soort bedoel ik dan. Ook de bijzondere.

Laatst stond er hier in de straat een auto met de neus naar mij toe geparkeerd en ik dacht..goh...wat doet die Bentley hier?

Zocht ik het later op (of het inderdaad een Bentley is) en klopt het ook. Herinner me nog dat een dame op mijn werk een aantal jaren terug antwoordde op de vraag; wat voor auto heb je (vraag van een man) dat zij antwoordde: Een zwarte.
Op de parkeerplaats zag ik dat het een zwarte BMW coupe was. Nogal vaag..een zwarte. Maar wie weet rijdt ze altijd in dit merk en is dit voor haar gewoon de zwarte variant.

En grappig dat ik niet begreep dat vrouwelijke collega's een piepkleine auto uitkozen, maar ook eentje met een kleine motor qua vermogen. Daar kom je geen vrachtwagen aan voorbij. Als je elke dag op de weg zit, is het goed om een stevige auto en dito motor te hebben. Dat is wat anders dan een boodschappenauto. Vrouwen zijn vaak erg bescheiden. Maar ja, wij hoeven niet de vergelijking aan met de maat van ons geslachtsdeel qua passende auto.

Kijk al jaren naar de F1 races. Vind ik gewoon ontspannend. Dit weekend ook weer. Olé. En toch zou ik het niet een goed idee vinden als er volgend jaar op Zandvoort F1 wordt gereden. Het wegennet is daar totaal niet op berekend. Bij een zonnige dag staat bijna tot aan mijn straat alles in de file. In Assen is er door de TT ook een mogelijkheid en betere opties om het verkeer op te vangen. Maar ja, daar zit geen prins met een grote vinger (nog groter dan zijn bril) in diverse internationale pappen.

TopGear; tot en met het oude team regelmatig gekeken. Hoor zo die tune weer in mijn hoofd.

De Nederlandse autoprogramma's vind ik allemaal ruk, want gesponsord dus er zal nooit worden gezegd, zoals bij TopGear wel,  dat de nieuwste Toyota het net niet is. Of dat deze jeep meer geschikt is voor een kapster die van roze houdt.

Als mensen vragen wat voor auto ik rij, antwoord ik Mercedes. Het verlengde model. Met chauffeur.

Heerlijk dat het vandaag droog is en de zon schijnt. De was hangt lekker buiten te wapperen.  Ook buiten koffie gedronken op mijn terras. Simpele genoegens. Heel erg blij-makend. Of liever gezegd; tevreden makend. Een ketting van tevreden momentjes rijgen. Dat is de kunst. En af en toe een verkeerde kraal ertussen, want zo gaat het nou eenmaal.

Kreeg net een appje dat mijn dochter even snel iets komt ophalen. Ook leuk. Om haar weer even te zien.

Cold Feet serie 8

Op vrijdagavond vrij laat op NPO 3 is er weer een serie van Cold Feet te zien. Omdat het zo laat wordt uitgezonden (wat errug zeg...lijk wel een oud wijf) kijk ik het wel op een ander moment. Wel opletten, want na een week na uitzending staat het op een betaalde locatie van NPO start.

Blijf het een fijne serie vinden. Normale mensen, herkenbare situaties met kinderen, vrienden, werk en geen werk, daten en ziektes.  Maar vooral humor.

Moest erg lachen en ook grimlachen om de uitzending waarin David Marsden bij een callc enter (ook herkenbaar dat je dan maar in Godsnaam dat soort werk gaat doen) een relletje veroorzaakt en uit principe opstapt met het idee dat het hele team achter hem staat en ook opstapt. Helaas - en te voorspellen - staat hij er alleen voor en slaapt hij in zijn auto, heeft geen zelfstandige woonruimte meer, geen baan, geen uitkering - want zelf opgestapt - en komt nergens meer aan de bak. Te oud, te duur, te ervaren (niet meer om te vormen).

Aanrader dus Cold Feet.

Ramadamadoedan

Blijft grappig:

Gisterenavond gaf mijn dochter door dat ze een lekker soepje had gegeten, dus ik appte terug: Oh...Harakiri soep. 

Moest vandaag een online toets doen voor een sollicitatieprocedure. Ben benieuwd wat daar uitkomt, maar ik ben nog minder dan gematigd optimistisch eerlijk gezegd. Om mijzelf een beetje in te dekken, want het doet toch iedere keer een beetje pijn een afwijzing. En dan niet 10 x, maar 10 x 10 maal.

De ramen voor- en achterkant gekuisd. Altijd een fijn werkje, want onmiddellijk resultaat. Al wordt het daarna onmiddellijk bewolkt, wat zo heurt. Want altijd als ik mijn ramen weer spic en span heb, dan gaat het gieten. Moet er altijd maar een beetje om lachen. 

En dat is het beste medicijn. 

Ritme van de regen

Ben even gaan terugdenken waarom 'een nat pak' en dus de hele middag 'nat' op mijn werkplek moeten zitten kennelijk me zoveel doet. Meer dan ik wil en meer dan ook nodig is, want het is maar tijdelijk en jemig...je bent echt niet de enige die wel eens door de regen moet. En het is maar regen.

Heb pas relatief laat een rijbewijs gehaald, want tijdens en voor mijn huwelijk wel rijlessen genomen, maar dat werd al snel te duur en van geen enkele kant kreeg ik ook maar enige waardering voor mijn poging. Ik deed niks goed en kon ook nog eens niet autorijden. Het er van huis uit ingestampte - je voldoet eigenlijk niet - stampte hij er nog even verder in.

Bijna als eerste na mijn scheiding mijn rijbewijs gehaald. Zo dan!! Nog steeds geen budget voor een auto, dus moest nog steeds alles met de fiets of met Openbaar Vervoer doen, maar ik kon na een jaar wel af en toe (in de vakanties) een auto huren. Heerlijk was dat, boodschappen doen met de auto, spontaan even ergens heen rijden en dan ook echt van deur tot deur. Echt een groot gevoel van vrijheid.

Tijdens mijn huwelijk had mijn echtgenoot wel een auto, maar was altijd te beroerd om bij regen of onweer ons (mij en de kinderen) even weg te brengen. Nooit spontaan aangeboden. Echt nooit. Eigenlijk was het zijn privé-vervoersmiddel.

Op een ochtend (hij lag in bed) regende en onweerde het keihard en ik vroeg of hij de kinderen naar school kon brengen vanwege het noodweer. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om dat nu aan hem te vragen. Woest werd hij. Hij moest slapen. Zag ik dat dan niet?

Een paar dagen ervoor had een 'vrind' hem gebeld of hij hem van Schiphol kon ophalen. Dat deed hij altijd. Iedereen die hem belde voor een dienst, die was hij terwille. Dus dat wierp ik hem voor zijn voeten. "Ja...maar die betalen mij ervoor"
Dus smeet ik een tientje op zijn kussen, maar goed...ik wist alweer genoeg. Zelfs voor zijn kinderen was het al teveel moeite. Was in die tijd mijn scheiding al aan het voorbereiden hoor. Gelukkig zag ik dat ik op die manier helemaal uitgewist zou worden en dat voorbeeld wilde ik mijn kinderen niet meegeven. Dat had ik thuis bij mijn eigen ouders al gezien.

Dus fietste ik met een kind achterop en voorop mijn fiets door de regen en het onweer en daarna naar mijn werk. En de nattigheid kon me niets schelen, maar het niet belangrijk genoeg zijn, zelfs voor mijn echtgenoot niet. Als er een tekstballon boven mijn hoofd kon hangen stond daarin: Ik voel me zo verdomd alleen.

Kom je als een verzopen kat op je werk aan en dan zegt een uit zijn auto stappende collega...nat hè!

Ja hoor. Jouw hush-puppies kregen net twee druppels mee.

Als ik naar mijn ouders of familie met de trein reisde ergens in het midden van het land, toen mijn kinderen nog heel klein waren, had ik er eentje in de buggy en eentje in een draagzak. En liep ik van het station naar hun huis. Waar de rest van de visite, in hun auto gekomen, zat.  En altijd opletten of je op tijd weer weg ging, want lopen en met de trein en met de bus. Door weer en wind.

Als ik met de trein naar mijn moeder reis, haalt ze me nooit op van het station. Nee...want dan is haar parkeerplekje voor de deur 'weg'.

Jemig...toen ik eenmaal een auto had,  omdat die bij mijn baan hoorde, haalde en bracht ik dat het een lieve lust was. Juist omdat ik wist hoe stomvervelend het is dat je je aansluiting mist omdat de bus niet komt, of net te laat is. En hoe koud het is om te wachten. En hoe fijn het is gezien te zijn.

Maar vooral dat aspect dat het niemand een bal kan schelen dat jij daar in de kou staat. Letterlijk. En dat iemand met een auto de optie heeft om dat op te lossen, maar er geen zin in heeft. Of zich niet kan voorstellen dat je twee keer zo lang onderweg bent. Want altijd een auto gehad. Bijna mijn broers en zussen, op eentje na, hebben één of meerdere auto's. Ook de volwassen neef en nicht. Vanaf 18 een auto. Nooit met de trein gereisd, dus werd er ook als excuus opgevoerd dat de auto kapot was als de tienjaarlijkse visite bij mij werd afgezegd.

Tsja..Openbaar vervoer is voor het plebs natuurlijk.

Anyways..Ik moest toch wel enorm om mijn gezeur lachen. Maar snapte ook waar het vandaan kwam en dat stemde me milder.

Het regende inderdaad toen ik weg moest en ook toen ik naar huis moest. Maar ik vond het helemaal niet erg meer.
Ik snapte waar de treurnis vandaan kwam en had besloten om me niet weg te laten regenen. Vond in de schuur nog mijn zeker 30 jaar oude Agu lange regenjas. Deed een olijk petje op, spoot mijn schoenen nog eens extra in en hoppa...op de fiets jij. Je kan het!

Ik kan het en deed het en verder was het weer zo interessant bij mijn vrijwilligerswerk dat ik alle geneuzel van mijzelf al snel vergat.

Goed gedaan jochie!

Koud

Kon het gisterenavond in bed niet echt warm krijgen, maar snap het wel, want had de kachel niet aangezet (ons bin zunig) in de huiskamer, voor die paar uurtjes in de avond, dus het was 17 graden. En dat is vrij frips.

In de slaapkamer nog kouder, want raam op een kiertje, dus in de nacht toch maar een pyama-broek aangedaan. Waar ik een hekel aan heb. Iets aan mijn benen in bed. Behalve de benen van een fijne vent dan. Maar niet mokken, lekker die broek aan en dat hielp wel want ik viel verder in slaap.

Beetje duf wakker, maar hoppa...douchen en wakker worden en de dag beginnen. Ook duf zijn mag. Een verantwoord havermout-ontbijtje gemaakt en ook maar direct een sollicitatie verzonden dan is dat ook weer af te strepen.

En dan zijn de 'verplichte' nummertjes ook weer gedaan.

Wat nu?

En dan 'bevries' ik. Oh ja...nog de administratie doen. Piece of cake, want alles is bijgewerkt en dankzij mijn begroting, geen verrassingen op dit front. Alle bonnetjes van huishoudelijke zaken ingevoerd. Ook daar blijf ik (huishoudgeld) netjes binnen mijn zelfopgelegde budget). Hoera.

Bevries omdat ik me nu al zorgen maak hoe ik morgen 'droog' op mijn vrijwilligerswerk aankom. Alsof iemand dat erg zou vinden. Dat ik zeiknat daar zit. Fact of life toch? Het regent, ik heb geen auto, Openbaar Vervoer komt daar niet (op dat tijdstip) dus ja...dan loop of fiets je door de regen en kan je nat worden.

Dat ik 9292.nl uitgebreid heb uitgetest, via plattegronden van de plaatselijke busvervoerder heb gekeken of er een paar straten verderop toevallig een bus in de buurt stopt, want weet dat er een halte is (oh..éénmaal per uur maar) en wat betekent dat dan, als ik per bus er heen moet. Drie keer overstappen? Is dat handig, verstandig, fijn.

Kut met peren; nu baal ik dat ik op een andere plek ingezet ben (met mijn goedkeuring hoor, maar ja...had geen trek in Lange Gezichten en gemor en gezanik dat ik iemand zijn plek innam).

Is dat wat me echt dwarszit? Dat ik op een vrijwilligersplek ook te maken krijg met politiek, ego en gedoe? He...wake up and smell the gratis koffie. Natuurlijk....want die zaken zijn overal. Overal waar mensen zijn, heb je hiermee te maken. Traumaatje Citroen??

Laat toch gaan Sjaan.

En zet straks WEL de kachel aan. Om de kilheid uit je huis en kop te verdrijven. En ga zo direct maar even kijken of er nog een passende regenbroek (gets...iets aan mijn benen!) of regenjas ligt. (mwhahahahah...denk het niet. Klopt. Alleen nog een regenjas van een kind met een spinnenlijk eronder. Grote spin wel).
Of accepteer gewoon dat het morgen regent en dat je dusss nat wordt. En dat dit niet erg is. En denk aan die waterproof mascara!

Oh...en het kan ook zomaar zijn dat het morgen op je ETA NIET regent. Dus.

Jemig...wat maak ik alles toch ongelofelijk ingewikkeld. Daar heb ik een bijzonder groot talent voor denk ik.

Snap out of it!!

Afbeelding van KANGHEE HAN via Pixabay 

En doe wat aan die koppijn. Pilletje erin. Of kop eraf.

Ouwe wijfies

De straat waar ik woon ben ik een van de vele oudere alleenstaande vrouwen op het rijtje. Nou vooruit...de meeste zijn 20 jaar ouder dan ik.
Allemaal ééngezinshuizen, maar het merendeel wordt bewoond door alleenstaanden. Omdat hun man of partner is overleden. Of omdat hun kinderen zijn uitgevlogen inmiddels. Dat was al zo toen ik hier met mijn kinderen kwam wonen.

Zou ik in een appartement willen wonen. Geen tuin?
Of een seniorenwoning. Een laag minder, dus wel een tuin, maar minder slaapkamers. Alleen woon je dan dus in een vrij eenzijdige omgeving (alleen bejaarden) en ik vind het prettig om toch nog midden in het leven te staan. Voel me nu al soms verschrompelen van saaiheid in deze straat.

Ben ingeschreven bij twee grote woonbemiddelaars, maar meestal maak ik weinig kans op iets anders. Ik hoef en wil nu ook nog niet weg hier. De huurverhoging is dit jaar gelukkig 0%. Tsja..mijn inkomen lag vorig jaar nog onder bijstandsniveau. Maar ben er blij mee, want ik snap maar al te goed dat ik relatief 'goedkoop' woon. Als ik hoor wat mijn dochter en schoonzoon voor hun appartement moeten betalen in de vrije sector dat besef ik dat ik spekkoper ben. En een andere woning voor hen is nog duurder.

Maar moet wel nadenken of ik dit huis kan aanhouden - en blijven betalen - en of het een handig huis is voor als ik minder goed kan traplopen ooit.

Maar voor dit jaar zijn dat soort veranderingen helegaar niet aan de orde. Ik ben al blij dat ik blij ben. En heb besloten om soort van mee te doen met de Ramadan. Wel eten en drinken hoor overdag, maar geen extra's. Want door al die extra's - die niets toevoegen qua voedingswaarde - saboteer ik mijn eigen gezondheid. En nog meer medicatie dat wil ik liever niet. Maar dan moet ik dus echt serieus beter mijn best doen. Structureel. Niet voor een maandje en dan weer terugvallen in oude gewoontes.

Er was een tijd dat het me geen bal meer kon schelen. Maar alleen in La Grande Bouffe gaan mensen dood door actief teveel eten.

Enfin; vandaag mijn rondje Bless the House weer gedaan, de was hangt al aan een rekje te drogen, nog een sollicitatie eruit gooien en dan 'mag' ik voor de rest van de dag lekker lummelen. Nou ja...iets in de tuin doen - het gras groeit als een gek, opruimen in huis, genoeg zaken die aandacht vragen.

Voor mijn vrijwilligerswerk heb ik een andere dag in een andere wijk toegewezen gekregen, dus maandag is weer herkenbaar als BTH-dag. Deed die taken wel op een andere dag, maar dat voelt toch 'anders'.

Hoop dat ik spoedig kan zeggen dat ik meer tijd hierin kan stoppen, maar ik merk ook dat ik heel goed mijn grenzen moet bewaken. Teveel 'moeten' in een week zorgt voor onrust en stress en terugkeer naar 'oud gedrag'. Dat oude gedrag daar wil ik graag vanaf, dus is het zaak op te blijven letten. Op alle fronten.

Zo; vloer van de keuken is aan het drogen. Ruikt altijd weer lekker fris. Gisteren in de tuin gewerkt, met een trui en winterjas aan. Maar weet zeker dat het wel weer warmer zal worden. Ben blij met de regen voor de grondwaterstand.

Oh ja...dan moet je natuurlijk wel je blog publiceren, want ondertussen in de tuin gewerkt, vuilnisbak schroef gemaakt en gerepareerd, 2 brieven geschreven en nu maar eens nadenken wat ik ga eten vanavond.

Ik hoef in ieder geval niet tot zonsondergang te wachten.

Blondy Dolly

Las het boek van Tomas Ross over Blonde Dolly.

Heel interessant, want haar dood en haar leven heeft flink onder de invloed van de Tweede Wereldoorlog gestaan. Daarom was het lezen van dit boek rond deze tijd van het jaar extra interessant. Blonde Dolly was een prostituee die in 1959 door moord om het leven kwam. Zij leidt een dubbel of misschien wel drie- of vierdubbel leven want heeft ook kennis aan diverse mannen op hooggeplaatste posities.

De schrijver staat bekend om zijn researchwerk en de zaken die hij aankaart in dit boek, oorlogsmisdadigers die erebaantjes krijgen dankzij 'vriendjes' op de juiste plekken en vriendjes moet je dan lezen als mensen die veel te verliezen hebben als die vriendjes hun mond open doen. Maar ook de wraakactie van een Joodse verpleegster op een man die haar vader heeft verraden in de oorlog.

Las met interesse over de Velser affaire en over hoe men in en vlak na de oorlog dacht over communisten. Wel te verklaren als je weet dat nog maar een kleine 20 jaar geleden voor het begin van WOII in Rusland de troon was uitgemoord (en alle koningshuizen in Europa wel een familielink met hen hadden en hebben) en het land onder strakke hand stond van de communisten. En die invloedssfeer steeds groter werd.

Tegelijkertijd ben ik een luisterboek aan het 'lezen' over een familie in Georgie. Het achtste leven. Hoe dit land ruim 100 jaar geleden nog vrij was, onderdeel van de Sovjet-Unie werd, oorlogen doormaakte en hoe ze nu in de wereld staan. Dik boek, schijnt meer dan een kilo te wegen en als luisterboek zijn het 6 delen van elk een uurtje of 7. Erg fijn als je niet kan slapen.

Waar we nu zijn, hoe we nu in vrijheid van alles en nog wat kunnen schrijven en doen; zo 'gewoon' en vanzelfsprekend is dat niet en niet altijd geweest. En voor sommigen nog steeds niet.

Oh my Gad

Op Netflix kan je de Franse comedian Gad Elmaleh zien. In het Engels, want hij wilde altijd al in de VS optreden en zoals hij zelf al zegt, daar spreken ze hun talen niet echt.

Hij is in Marokko geboren, van Joodse afkomst en wereldberoemd in Frankrijk (schijnt).

Grappig hoe hij vanuit zijn Franse achtergrond dingen bekijkt die voor Amerikanen heel normaal zijn. En voor hem (en voor mij als mede-Europeaan) niet.

De serie waarin hij een rol speelt op Netflix vind ik minder te pruimen, want zijn karakter komt me niet sympathiek over (en is de nummer 1 regel in een serie niet dat je in ieder geval 1 iemand aardig moet vinden..), maar de stand-up show is grappig en de Marokkaanse zaken herkenbaar.

Zojuist (met Koningin Juliana-accent uit te spreken) bracht NL post me een document waarin ik 33 miljoen kon krijgen. He...jammer dat dit niet de post van mijn gemeente was!  Nog steeds onderweg. Niet te geleuven! En dat doe ik dan ook niet.

Lekker de witte was gedaan, opgehangen en kon vanmiddag de slopen al strijken, ondanks dat ik de was binnen moest hangen, want het regende. Geen kachel aan hoor. De was doen geeft me een goed gevoel, omdat dit (vrijwel) altijd lukt. Het wordt schoon, ruikt weer fris en vooral zo'n stapeltje frisse slopen of een rijtje al la Maria Kondo opgevouwen onderbroekjes (nou ja...broeken) geeft direct aan te wijzen resultaat. Kijk; gedaan!

En dan ook nog een vers schoon opgemaakt bed. Wat een luxe gevoel, ook geheel gratis, maar niet te versmaden. Dat je in de middag al weet dat je bed er zo aantrekkelijk eruit ziet. En voelt.

Las een reportage over een journalist die een dagje in een luxe hotel in Amsterdam verbleef en wat dat dan inhield; luxe. Materiaalkeuzen, iemand die voor jou de gordijnen dicht doet, topkwaliteit op alle gebieden en oog voor detail.

Tsja...denk dat dit allemaal heel snel went. Dat je er tamelijk snel nogal blasé mee om gaat, want zo zijn de zaken nu eenmaal. Dit past bij jouw levensstandaard (vind je zelf). Erger nog: hier heb je gewoon recht op! (Entitlement noemt men dit).

Duur Egyptisch katoen op bed. Elke dag een geheel verschoond bed, dikke warme handdoeken, kaviaar op toast, champagne bij het ontbijt op duur design porselein. Geen bak slobber maar een barista die koffie voor je maakt geheel op jouw smaak afgestemd.

Waar een overnachting zowat mijn gehele maandinkomen bedraagt. De goedkoopste overnachting dan hè.

IOAWoooooooooooooooooooo

Had, ook na een goede tip van een lezer, voor begin deze week als eerste To do ding staan dat ik achter mijn Pizzastuk moest aanbellen. Waar bleef die bezorger nou!! Want de beslistermijn is 8 weken. Dat had ik ook al gelezen ergens online (wat nou transparant, dat soort regels zijn moeilijk te vinden), maar wist ook dat mijn zaak weer wat ongebruikelijker was, door mijn zelfgespaarde pensioenpotje en dus niet bij een pensioenfonds via een werkgever (die meestal aangaven dat je dat zelf maar moest regelen, daar deden ze niet aan).

Terwijl ik op mijn vrijwilligerswerk zat werd er gebeld, maar dan heb ik mijn telefoon uitstaan. Erg fijne ochtend gehad daar. Alle clienten kon en mocht ik zelf behandelen en dat gaf me een prettig gevoel. Kreeg positieve feedback. Goh...ik voelde me opeens weer een heel mens. En het was nog druk ook. Wel merk ik dat ik eigenlijk nooit - gelukkig maar - gebruik heb moeten maken van allerlei sociale voorzieningen en me erover verbaasde dat er zoveel opties zijn. En dat veel mensen die opties vaak goed kennen en ook willen hebben. Direct.
Ik kijk naar mijn budget, concludeer dat iets niet mogelijk is en doe het dan niet. Heel "dom" kennelijk. Gewoon doen en dan later aankloppen met de onbetaalbare rekeningen.

Thuisgekomen werd ik nogmaals gebeld.

Lang verhaal, maar men heeft uitgezocht dat ik geen Participizzapunt krijg, maar onder de IOAW val. Daarom duurde het ook langer om alles uitgezocht te krijgen.
Betekent ook dat mijn 'vermogen' niet relevant is, dus ook mijn gespaarde Pensioenpotje niet meetelt.

De beschikking is vorige week kennelijk al verzonden, zweeft nog ergens bij de postkamer denk ik, maar ben blij dat ik door de ambtenaar zelf gebeld ben om eea toe te lichten. En om door te geven dat alle verstrekte informatie omtrent vermogen vernietigd wordt.

Na dat bericht merk ik dat ik een beetje murv en duf ben. Moet ik blij zijn, opgelucht..hieperdepiep? Deze uitkering is nog steeds op bijstandsniveau en de sollicitatieplicht blijft ook.

Inmiddels is het een paar dagen verder en nog geen post ontvangen verder. Wel de centen. 

Zojuist...zojuist kwamen er wel 2 postbodes in mijn straat, maar nee hoor, alweer geen post. Dus ik 'verdenk' de ambtenaar ervan dat het gedeelte van de uitwerking van hoe of wat nog begin deze week op papier gezet moest worden. Anti-dateren kunnen we leren nietwaar. En dat er uit schuldgevoel gebeld is, want beetje vreemd als er al wel geld gestort is, inclusief omschrijving, maar de uitleg erover nog niet is ontvangen. 

Oh ja...digitaal?? Hoe werkt dat?

Maar misschien heb ik ook wel last van een soort van Complottheorie-syndroom. Omdat het lijkt dat niets 'vanzelfsprekend' gaat. Of van het gedoodverfde leijen dakje. 

Zit dus een beetje vast, in mijn hoofd en daardoor ook in mijn lijf. Wel een klok geprobeerd te maken, dus de tijd tikt nu weer gewoon door. En slipt zo door mijn vingers.