Verliefd!

Het voelt als wachten op een  bevestigend bericht (appje??) van een nieuwe liefde na een eerste date. Vindt hij mij ook leuk. Gaan we nog een keer samen uit? Was het zoenen praten met elkaar aanleiding tot kijken of we echt bij elkaar passen? Zit er wat in? Gaan we samen verder?

Dan heb ik het over wachten op een bericht van een potentiele werkgever na een tweede sollicitatiegesprek. Je zet je hele levensloop qua werk in een CV en een kekke foto erbij, mooie motivatiebrief. Werkgever heeft natuurlijk ook allang online naar je gekeken. Dus dat moet je ook up-to-date houden. Of juist onzichtbaar.

Wat is er bekend van je? Wat vertel je zelf? Ben je niet te open (denk je achteraf). Maar ook; je kent je grenzen veel beter dus goed om die ook op tafel te leggen. En niet weer in een chaotisch bedrijf terecht te komen, waar overwerken 'normaal' is. Maar dat wordt dan verpakt onder de noemer "flexibel zijn". Jarenlang flexibel geweest. Ik legde mijn pen niet om 17.00 uur neer en liet de boel de boel. En toch ben je vervangbaar. Hart voor de zaak is mooi, maar het is uiteindelijk niet jouw zaak.

Dus...na een fijn gesprek, gaan we verloven? In een volgend gesprek probeer je over te komen zoals jij denkt dat je 'echt' bent. Of zoals je graag wil dat je overkomt. Met je beste kleren aan, nagedacht over de kracht van kleuren en een schone onderbroek.

Maar wachtend op dat bericht:

Niet de ramen durven wassen, want stel dat je 'zijn' telefoontje of appje mist als je met je handen in het sop zit en nog buiten ook;
Al om 05.45 uur wakker worden en zijn want vandaag is het D-Day.
In de wachtstand staan tot het verlossende telefoontje...we gaan doorrrrrrrrrrrrrrr (a la Matthijs. Alhoewel; hij stopt ermee; op eigen verzoek.).

In je hoofd zie je jezelf alweer elke dag in de volle bus, trein en metro zitten. Want dat werk is niet om de hoek. Nou ja, eigenlijk wel op de keper beschouwd, maar geen auto voorhanden en dat zou voor het werk ook niet handig zijn want parkeren is daar stervensduur. Blij zijn met kantoor-koffie. Zelfs slechte kantoorkoffie. Nadenken over hoe je je lunch weer moet gaan meenemen. Hoe ga je dit met je vrijwilligerswerk combineren. Al die dingen. Al die veranderingen die er dan eindelijk lijken te komen. Eindelijk!! De hoop wordt gevoed al weet je dat je dit beter niet kan doen.

Die vlinders en dat gevoel dat alles nu bij de ander ligt, zo voelt het. Positief onrustig. Nog niet helemaal blij durven zijn, want die ander kan alles afblazen en dan is het voorbij. Is je hoop op verandering weer over.

...

En dan toch weer een verzameling Dooie Vlinders nadat je dus afgewezen bent. Nee...helaas moet ik u mededelen..ik ben toch verliefd op een ander! Bummer!!

Afbeelding van Akka Olthoff via Pixabay 

Dus maar weer terug naar doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr solliciteren. Misschien wel tot ik een ons weeg; dat zou nog eens een goedkope afslanktruc zijn.

En mijn 'liefdesverdriet' maar weer verwerken. Al zijn dat vage herinneringen wat dat voor soort verdriet is, maar het gevoel van afgewezen te zijn, dat is vrijwel identiek.