Naar aanleiding van het mooi gezongen lied - De gedachten zijn vrij - bij Ik kan Vliegen, klik!zocht ik naar de uitvoering van Reinhard Mey.
Die vond ik niet, maar wel onderstaande, die weer mooi aansluit op mijn blog van gisteren.
En hoe leuk is het om dan weer een bruggetje te maken naar iemand die ook in die stad aan het Spaarne woont en fan is van Reinhard.
Ze kreeg vorige week een mooie prijs (Henriëtte Roland Holst prijs 2020) voor twee van haar boeken en door de Corona-crisis is hier maar weinig aandacht voor. Plus dat er momenteel nul programma's op tv zijn die aandacht voor schrijvers of boeken hebben. Hulde!
Zo is de cirkel van mooie dingen en liefdevolle aandacht toch weer mooi rond. En iedereen van ons kan momenteel wel wat liefdevolle aandacht gebruiken.
Dus huurde ik een sproeivliegtuig, nam tonnen Liefde mee aan boord en besproei ons hiermee! Als dat zou kunnen. Oh en met een anti-virus voor Corona natuurlijk. In één moeite door.
Gisteren was het de laatste keer dat een KLM Boeing 747 op Nederlandse bodem is geland. Nou ja, een passagiersvliegtuig, want hij schijnt nog wel voor Cargo te worden ingezet.
Omdat ik klaar was met mijn gezaag en snoeiwerk in de tuin keek ik even live mee toen deze gigant zou landen. Zo grappig dat de camera-man/vrouw eerst dacht dat een 737 'het' toestel was. Ik zag al snel dat het een te klein toestel was. Kon' m niet zijn.
Nu lijk ik wel een vliegtuigspotter, maar ach...ik heb kennelijk iets met de KLM. Of wat ze hier ook wel zeggen; ik ben niet gek; ik ben een vliegtuigje!
Zit en zat in de familie zal maar zeggen. En ook vrienden die er 'wat' mee hebben. En veel mensen, want de luchtvaart heeft veel werelden geopend. En niet alleen voor toerisme. Letterlijk weer je familie kunnen zien door een vliegtuig te kunnen nemen. Niet een half jaar op een boot te moeten varen.
Enfin...uiteindelijk had de filmcrew toch de juiste in beeld en keurig geland, na wat rondjes over ons land in quarantaine. Ging ik zelfs nog in de tuin staan; misschien kwam hij ook wel hier overvliegen (las dat hij ergens voor de kust vloog) (ok...toch wel een beetje fanatiek. Of gewoon raar).
Niet het laatste rondje wat er al een hele tijd in de boeken stond met een fraai onthaal en veel publiek, en pas in 2021, maar de echte vliegfanaten zijn erbij geweest. Online ook in ieder geval.
Even een Corona-loze zondag. Niet om 14.00 uur de laatste cijfers van de RIVM doorlezen. Alhoewel ik weet en snap dat dit voor velen helaas niet zo is, een dag zonder aan Corona te denken. Dat door dit virus hun wereld totaal anders eruit ziet. Er een leven voor en na Corona is.
Dus gisterenavond ook maar een kaarsje voor alle slachtoffers aangestoken. Denkend aan de paus op dat hele lege plein. In de stromende regen.
Hoe was jullie weekend? Lukt het nog een beetje om moed te houden?
Merk hoe fijn het is als je een tuin hebt. Je kan naar buiten, zonder te hoeven nadenken over afstand houden. Je kan fysiek bezig zijn in die tuin, zo kom je aan de (brood)nodige beweging. En door het werken in de tuin, hou ik ook de muizenissen uit mijn hoofd.
Gewoon die palen en oude boomresten overdekt met klimop en voorzien van een soort van parapluutje helemaal terugsnoeien. Dat loopt wel weer uit, maar niet meer tot een grote wildernis laten uitgroeien. Er zijn nog genoeg plekken in de tuin voor vogels om te nestelen overigens.
Zag een enorme grote hommel en lees online dat dit dat een Hommelkoningin is. Hoe leuk!
Dus afgelopen week, met een stralend blauwe lucht en een zonnetje, zo veel en vaak mogelijk buiten geweest. Niet op straat, omdat ik nog een hoestje had, maar in mijn eigen tuin. Daar zie ik alleen vogels en wat buurtkatten overigens. Die zeggen weinig terug.
Tegelijkertijd besef ik ook dat vooral veel stadsbewoners die luxe niet hebben. Misschien woon je dan wel in een bruisende omgeving, voor 'buiten' moet je de straat op en een park in. En als je dan ook nog met kinderen woont en een partner, dan wordt het wel eens behelpen.
Dus mag ik eigenlijk niet echt klagen, met mijn postzegeltje en dus mijn buitenverblijf. Aangezien mijn budget voor boodschappen nu op is, kan ik niet eens (nou ja..van mijn innerlijke boekhouder dan, het zou nog best wel kunnen. Alleen doe ik het niet) shoppen. Dus moet ik tot 1 april wachten. Want gemerkt dat ik wel 2 weken zonder vers voer afkan. Zonder ditjes en datjes. En goed kijken wat er in de voorraadkast aanwezig is en vooral die voorraad opmaken, voordat ik die weer aanvul.
En aangezien ik qua inkomen al op de bodem zat, hoef ik me daar ook geheel geen zorgen over te maken. Al jarenlang gedaan. Nu even niet. En weet dat ik het ook hiermee - met dit lage inkomen - red. En die terugval in inkomen niet meer hoef te maken.
Al een aantal jaren geleden gedaan- terugvallen - en dat was pittig, maar ik kan het. Alles is al geschrapt, afgeroomd en gekaasschaaft. En geen vooruitzicht op verbetering maar me moeten realiseren dat dit het is. Waarschijnlijk voor een hele lange tijd. En misschien wel voor altijd.
Alles wat wel een stijgende lijn geeft is dan meegenomen.
Eigenlijk mag ik 'blij' zijn dat ik in deze tijd niet met een partner te maken heb. Een partner met vervelende nukken wel te verstaan. Want dan was ik toch echt als een speer aan het breien geslagen vrees ik:
Kan je beter gaan vrijen in plaats van breien. Maar ook dat kan je solo doen uiteindelijk. Een lieve aardige en empathische partner, daar heb ik het niet over. Maar zo'n type is mij onbekend.
Zoekt iemand nog een brei-patroon?
Las een hartverwarmend bericht in de Duitse media over een jongetje die zich eenzaam voelde alleen thuis (moeder moest even weg) en dat een politieman hem een boterham met Nutella bracht.
Heerlijk toch!
112NUT bellen voor wanneer je ziel behoefte heeft aan chocolade. Of gewoon geruststelling en een virtuele omhelzing.
Las ooit dat pubers zo van lang douchen genieten omdat dit ook voelt als een omhelzing. Huidcontact.
Zou er nu langer lang gedouched worden? Om de huidhonger te verdrijven? Douchen jullie langer. Of ga je gewoon samen onder de douche?
Vond deze taart op Youtube. Geen eieren, geen boter maar wel chocolade (poeder). Echt troostvoer!
De hele ochtend klonk van de week het prettige geluid van een schuurmachine. Want; mooi weer, iedereen verplicht thuis, dus dan moet er geklust worden.
Daar gaat de weldadige stilte.
Maar dat weet je als je in een rijtjeswoning woont; stilte is een luxe ding.
In de middag het gedrein van kinderen die op een trampoline springen. Snap ik ook; die moet je toch ergens 'veilig' laten spelen en dan is buiten in de eigen tuin een goede optie. Zou ik ook gedaan hebben en gun ik mijn kleindochter heel erg momenteel. Die heeft alleen een balkon.
Dus moet ik niet zo zeiken van mijzelf en de knop omzetten. Of oordoppen in.
De post bracht een lief kaartje van een medeblogger. Blij mee!!
En ik fietste als een speer naar een brievenbus, want een oud-oom (de jongste broer van mijn Oma) is overleden op zeer hoge leeftijd en ik hoop zijn kinderen en kleinkinderen zo een beetje troost te kunnen bieden. Gelukkig had ik nog mooi briefpapier in huis en een postzegel (al weet ik dat ik die nu ook online kan kopen) dus ik hoefde alweer niet een winkel in. Het was ontzettend rustig onderweg en dus besloot ik een rondje te fietsen en dan niet waar iedereen altijd komt. Goed voor de moraal en zo kon ik eventuele anderen snel ontwijken als ik een kriebelhoest voelde opkomen. Wat ik niet voelde. Ook thuisgekomen niet.
Vandaag voor het eerst na 2 weken boodschappen gehaald. Vooral verse groente, groen groen groen en fruit, dat was ook niet meer aanwezig, maar ik dat haal nooit zo heel veel, want ging liever nog een keer dan spullen weggooien.
Ging vroeg in de ochtend - na het bejaardenuurtje - en nog vond ik het druk. Er stond wel dat er niet meer dan 100 mensen in de supermarkt mochten zijn, maar tel daar het personeel bij op dan kom je daar al snel aan. Ze hadden schoongemaakte karretjes staan en ik had van thuis een setje plastic handschoenen meegenomen. Die zitten altijd bij een verfsetje voor je haar en die bewaarde ik voor rare klusjes in huis. Uiteraard heb ik ook wel van die gele huishoudhandschoenen, maar dat vond ik een beetje opzichtig en nogal overdreven.
Mijn haar weggestoken, want dat wappert door de wind snel in mijn gezicht en dan zit ik dus weer eraan. Wat niet zo verstandig is. Contactloos betalen, dat is ook prettig. En de zegels maar even laten zitten, net als de bon, want zo min mogelijk 'contact'. Ook voor de cassiere fijn lijkt me.
Zag ook iemand met een mondkapje op. En mensen die hun sjaal als mondbedekking gebruikten. En nu dacht niemand aan terroristen.
Goed nadenken dus bij wat voorheen routineklussen waren. En om je heen kijken of je niemand in de weg loopt (daar was ik toch al goed in - ontwijkend gedrag). En onderweg niet aan je gezicht zitten (goed idee die clip in mijn haar dus) en thuisgekomen eerst handen wassen. (Als een mantra in mijn hoofd; was handen, was handen) en na het opruimen van de boodschappen nog een keer. En daarna maar handcreme op de schrale handen smeren.
Maar dankbaar dat er genoeg was (behalve wc papier) vooral voedsel. En dat is helemaal niet zo normaal. Nu hoef ik voorlopig een tijdje niet meer richting winkels en dus mensen. En terug naar mijn kluizenaarsbestaan.
Oh ja...omdat ik 2 weken niets te snaaien in huis had, nu ook niets meegenomen. Nou ja, 1 rol volkoren bescuitjes. Alleen maar enorm veel zin om gezonde spullen te halen. Wel binnen mijn budget passend uiteraard. Oh en zo blij dat er weer yoghurt was! Alles wat een paar weken terug nog normaal was is nu bijzonder geworden.
Hoe is het bij jullie. Thuiswerken, stilte, of juist gewoon aan het werk in een ziekenhuis of bij een huisarts?
Natuurlijk is het makkelijker om jezelf te scharen onder de mensen die het Corona-virus als een griepje kunnen ondergaan. Niks aan de hand. Gezond als een vis immers. Nooit ziek. (Heb ik toch geheugenverlies!!).
Maar dat ben ik niet. Niet in de boeken van mijn huisarts. Noch in de statistieken van de RIVM. Maar nog steeds niet in mijn eigen hoofd. Ik wil er kennelijk niet aan.
Heb Diabetes-2 en bovendien - dat las ik ook nog in een interview met een arts wat ook als kwetsbaarheid geldt, zwaar overgewicht. Dus dubbele woordwaarde en passend in het hokje "kwetsbaarder dus in risicogroep".
Ben ik nu (extra) bang? Omdat ik in dat hokje pas?
Een beetje.
Heeft het nut om bang te zijn? Wel als het me bewuster maakt van het feit dat ik voorzichtig moet zijn, niet zozeer voor mijzelf, maar voor anderen. Die ik niet kwijt wil.
Merk wel dat ik mijn zin in solliciteren geheel kwijt ben. Toch moet ik dat wel weer oppakken, maar geef mijzelf maar wat ruimte daarin. Vooral als ik zie hoe onzorgvuldig er met zaken die mij aangaan, wordt omgegaan. In deze tijd zie ik trouwens toch niet een optie om ergens op gesprek te komen. Hooguit virtueel een gesprek voeren.
Flylady geeft ritme en regelmaat. En ik blijf mijzelf 'dwingen' om in dat ritme te blijven. Ook al is mijn bed nog zo warm en veilig. Kom op; niet terugvallen in ontwijkend gedrag! Dus maandag mijn bed afgehaald, alles in de was en dan mijn bed weer schoon en fris opmaken met een schone dekbedhoes en strak (nou ja...soort van strak) gestreken slopen. Heb zelfs mijn matrassen omgewisseld en omgedraaid. Zo dan!
Zoek naar de schoonheid in kleine dingen en handelingen. Houvast ook.
Zou het wel enorm erg belastend vinden voor anderen als ik het virus zou krijgen met complicaties veroorzaakt door die kwetsbaarheid. Waarvan een hele meute beweerd dat dit allemaal toch gewoon eigen schuld is (Obesitas en Diabetes 2).
Vind het erg dat ik anderen tot last ben en anderen zorgen geef. Want voor mijzelf is het wel prima. Als dit het einde moet zijn, dan is dat maar zo. Een bioloog schreef het ooit al; opgaan, voortplanten en verwelken.
Niemand is van mij meer afhankelijk. Mijn kinderen kunnen het allemaal zelf. Hebben hun eigen gezin en kringen. Mijn moeder gaat nog gewoon lekker naar de supermarkt en dan niet op het bejaarden-uurtje (wat ik trouwens zelf een vroeg tijdstip vind; veel ouderen vinden het prettig om niet meer zo vroeg uit bed te hoeven na een leven van werken en leven op de klok). Maar mijn moeder heeft zichzelf wel onmisbaar gemaakt voor een (ruim volwassen) zus van mij. Dus hoe het leven van die zus eruit ziet mocht mijn moeder komen te overlijden (sowieso ooit) dat vraag ik me af.
Werk heb ik niet (meer), dus ook daar word ik niet gemist. Op mijn vrijwilligerswerk wellicht, maar goed - ook daar geldt wat in de grote mensenwereld van werken een wetmatigheid is; voor jou tien anderen. Zo bijzonder ben ik helemaal niet.
Wel noopt het mij tot opruimen van rommel. Want stel dat ik het loodje leg, dan belast ik mijn kinderen met het ruimen van dit alles. Kan ik beter nu alvast wat gaan doen. En hopen dat de vuilnis nog steeds opgehaald blijft worden. Alles wat we voorheen normaal vonden, niet echt bij stil staan, is nu bijzonder geworden. Hoop dat we dat hierna ook blijven zien.
Ik schaam me dat ik soms deze zwarte gedachten heb, me kwetsbaar voel, en soms zelfs bang, maar weet ook dat ik ze mag hebben. Dat dit angst is en dat ik dit mag voelen, maar ook daarna weer mag kijken naar wat er nog steeds mooi en van waarde is. Dat die zwartheid me - gelukkig maar - niet de hele dag omringt. Alleen af en toe. Als ik de cijfers bekijk.
En het feit dat ik dat kan, dat geeft me energie. En de moed om toch wel op te ruimen, schoon te maken, een stukje te breien, in de tuin te werken, te vragen hoe het met mijn vrienden en familie gaat en of ik wat kan doen voor ze.
Dus wel die kwetsbaarheid voelen en weten, maar er niet in blijven hangen. Zoeken naar mijn veerkracht en dus mijn vermogen om te blijven opstaan. Naar de winkels gaan doe ik nog steeds niet (ik ga mijn record van 2 weken niet geweest halen denk ik) want een hoestje en dat moet echt eerst weg zijn.
Bedacht al een Corona-afstandmeetstok (uitschuifbaar, als een paraplu) om het niet te moeilijk te maken te weten wat precies 1,5 meter afstand is. Volgende week ligt hij in de schappen.
Deze clip geeft het ook wel duidelijk aan. Al zou ik sowieso deze 'dame' ruim 1,5 meter van me vandaan houden. Je weet toch!
Twee weken geleden dacht ik dat ik na een afspraak in de buurt van, wel even - eindelijk weer eens - naar de kapper kon gaan.
Maar de zin daarin viel geheel weg doordat ik nogal behoefte had om als een bal onder mijn dekbed te gaan liggen en zeker niet ontspannen in de stoel van de kapper te gaan zitten.
Nu ben ik blij dat ik geen kort kopje heb, waar je iedere paar weken naar de kapper moet om het in model te houden. En uitgroei ook niet, want ik kleur mijn haar al een paar jaar niet meer en het groeit niet lelijk uit, maar ik krijg hier en daar strengetjes grijs haar tussen mijn donkere haren. Alsof de kapper dat zo heeft aangebracht.
Net als Eva Jinek groeit het langer - vermoed dat zij gewoon geen tijd heeft - , maar staat het niet onverzorgd. Heb helaas geen styliste die voor iedere blogpost mijn haar doet, maar goed; het staat dus niet stom, maar is alleen langer dan het heurt.
Nou; als dat alles is!
Nu hoorde ik gisterenavond op de persconferentie dat kappers en nagelstylisten per direct dicht moeten. Hoef ik me daar ook niet meer druk over te maken. Dus.
Had net een heerlijk laat zondag-ontbijtje op en haalde nog een tweede kopje koffie in de keuken om buiten in de zon, met jas en handschoenen aan op te drinken, toen iets ontzettend kabaal maakte.
Heuh?
Bleek het een inkomend bericht te zijn van NL-Alert:
cc: Trouw
Hoop dat het werkt. Dat inderdaad mensen niet blijven denken dat dit voor anderen geldt. Daarom gisteren thuis gebleven, net als andere dagen waar ik nog dat hoestje had. Ook geen boodschappen gehaald. Al zou ik dat wel willen. Maakte een soepje met dingen uit de voorraad. En dat ontbijtje; heerlijk dat ik nog wat brood in de diepvries had. En eieren in mijn rekje.
Zag zelf een klein Paas (toen heette het nog "Kerst")brood. Dus mocht het allemaal langer duren, dan heb ik die vast in huis.
Ben heel benieuwd of er deze week nog nieuwe strengere maatregelen volgen. Verboden om naar de Praxis te gaan of zo.
En als je een e-mail krijgt met als onderwerp DingDong; niet openen! Zijn Jehova-getuigen die thuiswerken!
Niet meer dan met 3 man in een auto. En geen 4. En zeker geen 4 Russen.
Oh..hierbij mijn vakantieplannen trouwens. Moet nog wel toestemming vragen bij mijn Keesmanager:
Woonkameroen Tuinzania Halsinkie Islamabadkamer Schuurmonnikoog Toiletland Berging aan Zee Serre Leone Keukenhof Parijskast& de Balkonlanden
Kreeg een sms (hoe ouderwets) van de Belastingdienst dat ik nog tot morgen de tijd had om een openstaand bedrag te betalen. Hoefde ik alleen maar even op de bijgevoegde link te klikken en kon ik via iDeal betalen.
Gelukkig weet ik dat ik geen openstaande posten heb, noch achterstallige en snapte ik direct dat dit een phishing-sms was.
Dus gemeld bij de echte Belastingdienst en verwijderd van mijn telefoon.
Na het invullen van mijn Inkomstenbelastingformulier over 2019 zag ik dat ik helaas, pindakaas, geld moet betalen.
Dat zal wel te maken hebben met het wisselen van de wacht. Van UWV naar Gemeente. En ondanks wat aftrekposten, toch nog zo'n € 200,-- te moeten betalen. Van een minimum inkomen. Sterk toch!
Kan er niet wakker van liggen. Het is maar zo. En dan vraag ik wel aan of ik het in gedeeltes mag aflossen. Ook goed. Wel voor dit jaar regelen dat ik een aantal vaste aftrekposten heb in de vorm van ANBI-giften. Dan hoef ik geen rekening te houden met een drempel. Giften die ik toch al ieder jaar doe en belangrijk vind om te blijven doen. Ook met een minimum inkomen.
Maar die SMS die maakte wel een oude angst even wakker. Dat ik achterstanden heb, zelfs onbekende achterstanden en die NU op moet hoesten. En dat ik dat niet kan. En zo voorts en zo voorts tot aan de doos onder de brug aan toe.
Was de Corona-angst even verdreven.
Blijf vandaag rustig thuis, in de tuin en geniet van mijn weekendkrant. Gisteren bezorgd door een bezorger in een auto. Toch fijn dat zelfs dit doorgaat. En voor de rest lees ik de krant wel online. Was een mooie aanbieding dat proef-abonnement.
Toen ik gisteren - bewust -vroeg mijn rondje fietste had ik wat uitgelezen boeken meegenomen om in de bus bij de bieb te doen. Maar die was nu ook gesloten. De bibliotheek is tot nader order tot 6 april dicht. Logisch natuurlijk dat die boeken-bus ook dicht is. Er is niemand om die te legen.
Wel zag ik een grote stapel zaterdagkranten voor de deur liggen. Die zijn natuurlijk voor de leestafel, maar ook die worden niet gelezen. Heel even overwoog ik om een krantje mee te nemen, maar doe maar niet. Is tamelijk asociaal gedrag Citroen! Ook al snap ik dat die kranten er maandag waarschijnlijk nog liggen. Ongelezen.
Snap nu nog beter hoe heilzaam het contact met anderen is. Sowieso gezien worden, aangeraakt - lichamelijk of geestelijk. Maar echte verbinding voelen. En ben blij dat we in deze tijd middelen hebben om elkaar toch te blijven 'zien'. Skype, Facetimen.
Maar het echte contact; daar gaat toch niets boven.
Hoop dat alle mensen die denken toch nog wel even een dagje Zandvoort of ander druk strand te kunnen doen (prime-time) en dan tegen beter weten toch hutje mutje lopen en zitten, daar eens diep over nadenken. Als dit alles straks ook niet meer kan een tijdje. Dat je je individuele vrijheid even moet opschorten voor de gemeenschap. Waar iedereen deel van is. Dat mensen in de zorg keihard werken om ziekenhuizen bemand te laten zijn.
Dat die boosheid over domheid sommigen dan weer inspireert tot een komische noot. Misschien komt het dan door.
Zo fijn; kan weer 'meedoen'. Want iedereen moet thuiswerken werd er gezegd.
Joechei.......ben al de hele dag aan het thuiswerken! Nou ja, meer tuinwerken. Met een voordeel dat ik lekker in de frisse(re) buitenlucht ben en niet de stroom aan Corona-berichten hoef te volgen. Dat hoeft natuurlijk sowieso niet, maar er is bijna niet aan te ontkomen.
Mijn vrijwilligerswerk is tijdelijk stopgezet. Tot het weer 'mag'.
Dat betekent terug naar de tijden waar ik wekenlang niemand zag of sprak. Online misschien, maar in het echt niet. Ik vond mijzelf toen niet de moeite waard voor gezelschap. Wie zat er nou op mij te wachten?
Gelukkig hebben we de foto's nog!
Werk trouw mijn Flylady schema af. Deze week de badkamer. Naast de normale routine's. Dat geeft houvast in 'rare' tijden. En hielp mij in mijn eigen 'rare' tijden aan een anker. Administratie ook weer bijgewerkt. Al valt er niet veel bij te werken. Wat ook weer prettig is, want buiten vaste lasten, weinig rare extra uitgaven.
Vind het nog steeds heel erg geruststellend dat ik nog steeds in de zwarte cijfers schrijf.
Hoestje is nog steeds af en toe aanwezig, dus ik blijf weg uit openbare ruimten. Ook uit de supermarkt. Weinig verse dingen nog in de koelkast, maar met mijn droge voorraad red ik het prima. Dus niet miepen. Hooguit loop ik scheurbuik op. Maar wil niemand bang maken, noch besmetten ook al is het een verkoudheidje. Geen koorts, geen hoofdpijn. Maar wel hoesten af en toe. Dus mijn verantwoordelijkheid nemen en thuisblijven.
Was een tijdje bezig met Haiku's schrijven, een hele leuke bezigheid. Toen ik las dat ook Youp is opgenomen en besmet met Corona maakte ik deze:
Youp opgenomen:
Corona. Is dit een grap?
Of wraak van Buckler?
Merk dat ik moet opletten niet terug te vallen in oude denkpatronen nu ik niemand spreek of zie. Dat ik toch niet de moeite waard ben. Zie je wel.
Maar ik zie het niet (meer) zo. Gelukkig. Ik mag er zijn.
Dus op tijd uit bed. Aan de slag met de Flylady taken. Aan het werk in de tuin. Beetje rommelen in huis. Opruimen. Kijken naar de vogels in de tuin. Hoe ze hun gewone dingen blijven doen.
Ga zo eerst maar even een rondje fietsen. Denk dat er nog niet hele hordes mensen onderweg zijn, maar las online dat onze weekmarkt wel gewoon door mocht gaan. Dat vind ik tamelijk dom. Want heel krap en trekt altijd wel meer volk dan 100 man.
Als ik kijk naar de eeuwigheid, hoe klein is dan onze tijd, 't is maar een dag en dan is ie kwijt recht naar hiernaast. God is het zoveel wat ik vraag, geef me gisteren in ruil voor vandaag. Zodat ik jou weer voor het eerst mag zien en niet voor het laatst, niet voor het laatst.
Las onderstaande tekst in een artikel in Trouw over wat houvast geeft bij ziekte en dood. En het sprak me aan. Zeker na de goede en duidelijke toespraak van Rutte gisteravond. Die duidelijk maakte dat wij waarschijnlijk allemaal ooit met Corona besmet raken, maar dat het zaak is dat we dat niet allemaal tegelijk raken, om de zorg te kunnen blijven beheersen en inderdaad zorg voor de kwetsbaren in onze samenleving mogelijk te blijven maken.
En dat het geen slechte zaak hoeft te zijn om met een grote groep besmet te raken, daardoor bouwen we groeps-immuniteit op. Wat juist de zwakkeren beschermt. Die hebben zo minder kans op besmet te raken.
Daarom sprak deze uitspraak van Marcus Aurelius, duizenden jaren geleden al gedaan, me aan:
“We hebben er geen invloed op wanneer we schipbreuk lijden, maar we kunnen wel beslissen wat we met de wrakstukken doen.”
uit: ‘Meditaties’ van Marcus Aurelius
Dus moeten we 'het Corona' beest in de bek kijken. Het ondergaan. Wat is jullie indruk van de speech van Rutte?
Ergens las ik dat iemand zich serieus afvroeg wat ze moest doen in die 3 weken dat de kinderen niet naar school kunnen en zij thuis moet werken. Dat er wel veel extra gesnoept gaat worden en tsja...dan heb je daarna last van Corona-kilo's.
Corona kilo's
Wiet hamsteren
Corona irritatie door op elkaars lip te moeten zitten 3 weken lang.
Geen koffie kunnen drinken want alle horeca is dicht
Niet naar de sportschool kunnen - ook dicht.
Corona-scheiding
Hamsterschaamte?
Vanwege het Coronavirus is de start van het seizoen verplaatst.
Vandaag zou het seizoen traditioneel weer in Australie openen, maar - erg lang gewacht met knoop doorhakken - toch besloten om het af te blazen. Lijkt me verstandig.
Waarschijnlijk wordt de race in Bakoe begin juni het startpunt van het seizoen. Maar het kan natuurlijk dat Corona ook hier invloed op heeft.
Vind het altijd weer spannend te kijken, maar hoefde dus vandaag niet heel vroeg mijn bed uit om live te kunnen genieten. En leuke afleiding natuurlijk.
Gisteren een aantal uren noest in de tuin geploeterd. Een stukje met oude wortels uitgegraven, een vermolmde houten afscheiding weggehaald. Als je eenmaal begint dan zie je zoveel klussen die nog gedaan kunnen worden. Voor mij werkt het om dan echt te focussen op dat ene stukje. Niet van de hak op de tak te springen en hier nog wat en daar nog wat, maar een paar vierkante meters en dan zorgen dat die helemaal fijn eruit zien. Heerlijk om buiten te kunnen zijn, zonder een gevaar voor anderen te betekenen (in wat voor vorm dan ook).
Was gisteren vroeg wakker (ik merk dat ik me zorgen maak - niet over het virus hoor -, dan maakt mijn biologische wekker me dus vroeg wakker) en maar direct even wat boodschappen (groente, bananen en eieren) gehaald voordat het druk werd. De supermarkt was net een kwartiertje open.
Maar het zweet brak me uit; hoe panisch sommige mensen deden. Want het was al druk, alsof het PrimeTime was. Er was namelijk nog genoeg; dus waarom die paniek. Alleen zag ik dat het verse melk-schap vrij leeg was en er waren ook geen afbakbroodjes meer. Ook weinig aanbod bij de eieren. Bij de kant en klaar dingen kom ik nooit, dus weet niet hoe het daar eruit zag.
Nu deed ik een kriebelhoestje (alsof je lijf weet dat het niet mag - hoesten - en dan juist op dat moment, op die plek, er een lekker kuchje uitperst!) bij de kassa en de man achter me stapte van schrik 2 meter achteruit met zijn karretje. Waardoor ik me nog kriebeliger voelde. En schuldig (mocht ik wel de deur uit?? Was ik eigenlijk niet een ontzettende aso? Met 1 hoestje per dag) Geen koorts, geen klachten, maar ja....dat ene hoestje! Paria! Ben daarna met de staart tussen mijn poten naar huis gegaan en geen andere winkels bezocht. La maar. Tot zover mijn 'uitje'.
Maar snel mijn melaatsenpak uit de zolderkast halen en met een ratel voortaan mijn boodschappen doen. Oh nee...helemaal niet meer doen. Deed meestal toch al weinig boodschappen door de week, maar voorlopig hoef ik ook niet meer. Voorraad zat van 'droge' zaken.
In mijn gemeente zijn er nog nul besmettingen. Wel is de impact van de gevolgen van het virus hoog. Een grote werkgever heeft aangekondigd tot 2000 banen te schrappen en werktijdverkorting voor het overige personeel aan te vragen. Dat heeft direct impact op de stresslevels van veel mensen werkzaam in die branche.
Nam weer een goedkoop proef abonnement op een krant. Het zaterdagnummer ligt nog ongelezen op me te wachten. En straks misschien nog weer even lekker buiten in de tuin werken. In isolement, maar met de buurtkat en alle vogels van de buurt om me heen. Voelt weer een beetje net als de tijd toen ik mijzelf afzonderde van mensen omdat ik dat niet meer trok. Nu moet het. Dat is andere koek.
Las trouwens dat die 'vrij reizen dag' met het boekenweekgeschenk ook wordt verschoven naar een andere datum. Nu nog niet bekend. Dus misschien - van de gratis boekenbon verdiend door online enquetes te doen - toch maar wel een boek aanschaffen. Dan krijg ik het boekenweekgeschenk erbij en wie weet kan ik ergens henen. Investering nul euro. Plezier; hoog.
Oh. Bummer. Krijg net de melding van Bol.com dat het boekenweekgeschenk is uitverkocht. Dus laat ik die bestelling maar zitten. Want juist voor dit boekje (= vrij reizen) wilde ik graag met die boekenbon een bestelling doen. Boek zelf is kadootje voor iemand. Maar nu is er geen haast bij. Mocht iemand twee boekenweekgeschenken hebben en er eentje over hebben, dan hou ik me aanbevolen uiteraard.
Wat staat er bij jullie op het programma? Hou je rekening met de voorschriften?
Een hoogtepunt voor iemand die graag eens lekker ver weg reist met een goedkoop (in dit geval voor € 15,-- aan Nederlandstalige boeken) treinkaartje is altijd de zondag van vrij reizen met het boekenweekgeschenk.
Is dit in Corona-Nederland nog wel een slimme optie. Immers; die treinen zitten altijd afgeladen, dus meer dan 100 personen tegelijkertijd. En allemaal hutjemutje. En waar moet je heen, nu veel musea zijn gesloten?
Dus is het verstandig om voor € 15,-- een risico te gaan nemen?
Een nicht van mij heeft "zorgen voor haar moeder" tot haar dagtaak gemaakt, maar geheel zonder overleg met diezelfde moeder. Die nog nul medicatie slikt, geen enkele chronische ziekte heeft en nog vrolijk in haar auto heen en weer rijdt door het hele land. Fit genoeg, doet graag een boodschapje, ook om onder de mensen te blijven komen en gewoon om lekker her en der te snuffelen.
Die nicht heeft het niet makkelijk - dat zie ik echt wel -, zit al jaren in de ziektewet, maar stort elke dag elke keer hetzelfde "oh wat errug" verhaal uit over haar moeder. Die dat braaf aanhoort, maar dan dus niet zo goed is in het zeggen dat het nu wel klaar is, ze er genoeg van heeft en ze naar haar eigen huis moet ophoepelen. Maar tante en dochter zitten samen in een ongezonde relatie en zijn beide niet echt goed in staat om dat te doorbreken. Tante is nodig in het leven van haar dochter (ze heeft nog andere kinderen, maar dit is haar favoriete projectje) en iedere keer lijdt ze met een grote L onder het drama van de dramaqueen-dochter. Zo erg dat ze soms door haar hoeven zakt en ik door andere tante hierover gebeld werd. Dus.
Tante vertelt dat haar dochter even uit moet rusten van het niksdoen en dan op haar bank even uitrust dagelijks en ondertussen zich met alles bemoeit wat er in het huis van tantelief gebeurd. Gaat de telefoon dan vraagt nicht wie dat is. Haalt ongevraagd even een boodschapje en doet ondertussen ook (van het geld van tante) haar eigen boodschappen erbij. En komt dat dan even langsbrengen. Dagelijks. Of belt haar 3 x in een uur.
Dit speelt al vrij lang. En de enige die dit kan stoppen is mijn tante. En dat doet ze niet, want zo naar, dan wordt mijn nicht boos. En trekt ze zich terug en laat niks van zich horen.
Lekker rustig zou ik denken! Maar mensch.....gooi die grenspaal toch eens dicht! Doe een Trumpje!
Dus toen onze Minister President gisteren aankondigde dat ouderen (vanaf 65+ ben je volgens hem al een oudere) beter niet bezocht konden worden als dit niet echt nodig is, vertelde ik dit aan tante dat ze dit haar dochter maar eens even moest vertellen.
Nee....geeeeeeeeeeeeeeeeen bezoek meer. Mag niet. Van de overheid. Ksssssst. Weg jij. Naar je eigen huis.
Bovenstaande vraag - die ik vaak bij Vlasje las - helpt mij vaak, regelmatig en dinsdag als ik weer eens dreig te gaan malen, of verzink in zelfmedelijden of denk dat ik toch wel "alles" fout doe en het ergste voor mij; dat ik een slechte ouder aka moeder ben. Of eigenlijk mens. Geen goed genoeg mens. Dat ik beter kan verdwijnen.
Want; wat ik denk hoe het zou moeten, wat ik mijn kinderen als basis zou moeten aanbieden.. is dat zo?
Of DENK ik zelf dat zij denken dat ik dit zou moeten denken (bent u er nog bij?).
Regel en doe ik in mijn hoofd al heel veel zaken, die volstrekt niet nodig zijn. Hebben ze allang zelf uitgezocht. Want; heb mijn kinderen opgevoed tot volwassen, zelfstandig denkende mensen die ook in tijden van (hun) nood, nog steeds terug kunnen vallen op hun eigen zelfredzaamheid. En dat is belangrijk; voelen dat je het zelf kan. Ben je twee dan heb je je ouders nodig, maar ben je tweeendertig dan hoor je echt wel zelf je leven te kunnen inrichten. Ook in tijden van nood. Ook als je relatie ten einde is. En je terug naar af moet. Of naar een andere setting.
Ze zijn niet weer terug bij af, want hebben de grote Leerschool des Levens al een heel stuk doorlopen, soms zelfs klassen overgeslagen. Soms leer je heel veel van zaken die niet lopen zoals je denkt. Of wil. Of net anders dan leeftijdsgenoten. Levenservaring. Soms tegen wil en dank.
Maar als er dan altijd iemand is die je straatje voor je schoon veegt. Grote sommen geld op tafel legt zodat jij 'nergens' pijn van hebt, gewoon groots (te groot voor je inkomen, maar toe maar kind, alles voor het kind) en je leven gewoon doorgaat zoals jij dat wil..en op alles wat je wil door je ouders wordt gezegd: regel ik wel..wat leer je daar dan van als volwassen kind. Of als niet-volwassen kind trouwens.
Dat Pa of Ma er toch altijd wel is als backup. Dat hun spaargeld een bodemloze put is, die altijd beschikbaar voor je is. Misschien ga je denken dat je daar gewoon recht op hebt. Maar ook dat je ergens door diezelfde ouders toch als incompetent wordt gezien om het zelf te regelen, te sparen of ervan af te zien omdat het geen realistische plannen zijn. Mama weet het beter.
Altijd hebben mijn kinderen geroepen dat weer terug onder moeder's dak wonen echt het ergste is wat ze zich kunnen voorstellen. Back to square one.
Dus regelden ze zelf wel woonruimte. Een kamer, twee kamers, met vrienden in een appartement, een flat driehoog achter in een niet zo'n goede buurt. Maar allemaal zelfstandig geregeld. Zonder kruiwagens of een schep geld. Nu heb ik dan ook geen scheppen geld en nu al helemaal niet meer, hooguit theelepeltjes, maar ken ouders die dat wel hebben en graag veel scheppen. Heel graag.
Om nog belangrijk te blijven in het leven van hun ruim volwassen kinderen. Van betekenis te blijven (ik quote nu iemand die mij zeer dierbaar is en vind die uitspraak zo triest).
Mmm..voelt het dan voor mij dat ik, omdat dit nu sowieso niet kan, dat ik zelfs dat niet kan dus dat ik helemaal geen betekenis heb.
Nee. Voelt niet zo. Niet meer sinds ik (weer) helderder kan denken. En feedback van mijn kinderen krijg dat ik juist door het hameren op zelfstandig zijn, mijn kinderen een goede basis heb meegegeven.
Dus is echt het zo dat ik nu niet genoeg doe?
Moet ik wat doen dan?
Is er aan mij gevraagd wat te doen?
Is het nodig nu?
Want kan mijn geliefden geen onderdak bieden in tijden van nood. En er lijkt nood aan te komen.
Want dat betekent dat ik dan mijn inkomen verlies en mijn huurtoeslag. Dat bedrag kan niet even gecompenseerd worden door een inwonend familielid. Huurtoeslag weg, dat is nog wel op te vangen. En dat door het inwonen ook over een tijdje mijn huur zo gestegen is (want men kijkt voor de huurverhoging naar het inkomen op dit adres van twee jaar terug) dat ik hier niet meer kan wonen. Want onbetaalbaar. Waar ik dan heen moet weet ik niet; een grote tv-doos onder de brug ben ik bang. Hele grote doos graag.
Maar dus geen 'vrije' keus hebben, dat maakt dat ik me enorm klem voel zitten. En dat ik bang ben dat ik in nood (nu dus) weer rare sprongen ga maken. Die niet goed voor mij noch voor mijn naasten zijn. En ik straks weer terug bij af ben qua geestelijke gesteldheid.
Want wat heb je eraan om iemand te helpen die dreigt te verzuipen als je er zelf ook het leven bij laat. Zwemmer en redder dood. Al zal ik altijd liever zelf ten onder gaan dan geliefden te zien verdrinken. Altijd.
Geen vrije keuzemogelijkheden hebben, dat breekt me op. Of misschien het denken dat ik dat niet heb. Of ze door de stress niet meer zien.
Heb me al laten adviseren maar ook mensen uit het veld zien niet hoe ik die klem kan verwijderen. Zien geen andere opties.
Nou ja...ik nog wel hoor:
Rijke zeer oude Italiaanse man met Corona-virus aan de haak slaan;
De Staatsloterij winnen;
Toch opeens ergens aangenomen worden voor een 'normaal' salaris met normale arbeidsvoorwaarden;
De allerlaatste pinautomaat overvallen;
Klinkt net als Grootouder, maar is het Engelse woord voor Zevenblad. Op sommige tuinnier-sites lees ik dat mensen meer dan 40 jaar bezig zijn dit 'onkruid' uit hun tuin te krijgen. Maar zit er nog maar 1 stengeltje in de tuin, dan blijft het zich lekker verspreiden.
Grond omspitten en zeven (Annemiek doet dat ook fanatiek lees ik op haar blog). Want dat stengeltje he...dat is een bengeltje.
Gisteren scheen de zon uitbundig, dus in plaats van de weekboodschappen te gaan halen, ben ik lekker de tuin ingedoken. Dat had ik net even nodig. In de buitenlucht zijn en mijn ochtendkoffie lekker in de zon opdrinken. Buiten.
Stoel van de huiskamer buiten gezet, krukje erbij en even niks aan het hoofd dan genieten van de zonnestralen.
Wel met een jas aan en zonnebrand op de neus, maar dat had ik net even nodig. Geen gedachten in het hoofd, alleen maar snoeien, opruimen en af en toe struikelen over een ingedroogde kattedrol.
Een nieuwe kringloopketen was vers opengegaan en ik moest toch even stoom afblazen en dus een rondje fietsen en fiets graag met een 'doel', dus daar maar heen gefietst.
Mega-druk!
De duurste e-bikes stonden voor de deur geparkeerd aan driedubbele sloten. De Tesla bezitters konden elkaar handje schudden..Waar is de tijd dat de Kringloop er vooral voor mensen met weinig opties was, gebleven?
Kringlopen is helemaal woke. In de Glossies wordt het omschreven als een uitje. In sommige kringlopen merk je dat aan de prijzen. Die zijn relatief te hoog. Kan voor hetzelfde bedrag een nieuwe bloempot kopen.
Maar deze Kringloop heeft nog heerlijke zachte prijsjes. En alles staat er zo leuk opgesteld. Zelfs een koffiehoek hebben ze er. Met vers gebak.
Kocht er voor de prijs van een nieuwe bloempot dit:
De verhoudingen zijn niet zo goed te zien, maar koffertje is een mini-exemplaar, voor kleindochter (alhoewel ik zelf ook erg van koffertjes hou, maar in het kader van niet teveel verzamelen, voor mijn lieve schatje). Zocht ook al een tijd naar een andere theedoos en deze vind ik wel grappig van design en voor € 0,95 cent kon ik 'm niet laten liggen. En de Max Havelaar. Fijn om een klassieker te kunnen (her)lezen.
En een nieuwe vintage-tas, want een tas die ik gebruikte om de documenten voor mijn vrijwilligerswerk mee te zeulen, was kapot, alles was aan het scheuren, ritsen deden het al eerder niet meer, hengels hingen bijna op apegapen, dus al rondgekeken voor een nieuwe tas waar een A4tje in past (and room for a pony). Hing er eentje daar voor nog geen € 5,--
Dat is mazzel. Stevig, leuk en fijn prijsje. Totaal voor € 12,20 gekringloopt (is dat een werkwoord?).
En zo blij met mijn fietstassen want ging er net allemaal in, dus geen rare capriolen met tassen aan het stuur of zo.
Vandaag kijken wat ik kan inleveren, want iets erin betekent (in het kader hou het overzichtelijk thuis) ook iets eruit. Dus 7 items eruit. Boven heb ik mijn 'verzamelpunt' en heb ik weer genoeg voor in een fietstas, dan moet ik het afvoeren. Niet te lang over nadenken en zeker niet weer terugnemen.
Buren in mijn straat komen uit Zuid-Korea. Hun schoonzoon uit China. Regelmatig zit ik in een bus of trein die Schiphol aandoet en mijn kinderen hebben veel contact met allerlei reizigers aldaar.
Krijg ik nu de prijs voor de Corona-award.
Oh ja..doe ik ook nog eens vrijwilligerswerk waar ik met allerlei clienten werk ook bestaande uit diverse nationaliteiten.
Ben ik bang?
Nee. Wel realist. Zou het ook kunnen krijgen, waarom niet. Maar zou ook griep kunnen krijgen en de griepprik neem ik niet.
Hoop dat voldoende afweer heb en de mijnen ook en voor de rest laat ik me niet hysterisch maken door de diverse tweets, blogs of fora. Wel even hierom meelachen: Wanneer krijg ik het?
Of kromme protocollen vanuit mijn vrijwilligerswerk. Wat uitgelegd wordt vanuit 'belangstelling' maar gewoon een lullige manier van ondervragen is. Dus doe ik daar niet aan mee.
Althans...de gesnoeide takken waarvan ik er een aantal binnen in een vaas heb gezet een paar weken terug. Zo mooi; allemaal roze bloemetjes. Van snoei-afval! Kost niks; levert veel op. Plus dat de bolletjes ook uitgekomen zijn en de narcissen er niet standaard uitzien. Mooi!
Ben dankbaar dat ik nog steeds het mooie kan zien. Daarin blijven geloven is heilzaam. Dat er nog veel mooie dingen om me heen zijn, als je maar kijkt. Zelfs zoiets simpels als tuin-afval.
Grote en diepe valkuil is dat ik graag een 'positief' imago wil hebben. Altijd inzetbaar, zegt vrijwel altijd 'ja' op allerlei verzoeken, trouw, betrouwbaar bladiebladiebla. Alleen zo'n aureooltje ontbreekt aan mijn beeld. Kan - volgens dat imago - zo een engel spelen. En dat hoeft niet eens te kloppen met hoe ik werkelijk ben uiteraard. Alleen met hoe ik graag gezien wil worden.
Het levert even wat veren in de royale reet op, maar geeft me niet de voldoening meer die ik denk wat het gaat geven.
Ben na een 'ja hoor...tuurlijk kan ik nog extra inspringen', moe en moet extra tijd nemen om bij te trekken. Heb daardoor minder tijd beschikbaar voor mijn omgeving. Voor diegenen die er echt toe doen. En dat is zeker niet de bedoeling.
Dus moet mijzelf echt afleren om 'de betrouwbare' te willen zijn. Op de rem trappen. Niet meer in die valkuil vallen.
Zo kregen wij een appje dat iemand ziek was op mijn vrijwilligerswerk. Retevroeg in de ochtend - de zon was nog lang niet op - , dus was ik direct wakker. Bijna asociaal vroeg.
Het is nu heel erg druk op de spreekuren. Dus de hulpvaardige in mij staat al bijna met haar jas aan.
Maar had die week al twee extra diensten staan. En dan nog eentje erbij? Hoho.....niet doen. NIET. Step away from the groepsapp! En ja hoor gisterenavond, ook op een uur waarop ik nooit iemand meer zou appen...kan jij inspringen?
Nee. En bovendien heb ik ook gezien dat ik dit niet mijn probleem moet maken. Mag de organisatie oplossen.
Mijn eigen schema komt in de war en ik trek dat (nog) niet. Of niet meer. Bovendien ben ik nog steeds lerende om die grenzen te bewaken.
Want; Mevrouw Goedigoeddoen heeft me niets opgeleverd. Altijd bereid tot overwerken. Ja hoor...werk moet af. Zat ik daar weer als enige bergen werk weg te werken.
Werk is er niet meer.
Waardering tot aan de stoeprand en dan is het op.
Op mijn grafsteen komt hoop ik wat anders te staan dan dat ik zo'n betrouwbare werknemer was.
Wat ik wel graag wil is voor mijn naasten betrouwbaar zijn. En voor mijzelf. Moet afleren om 'braaf' te zijn omdat dit de enige manier was dat er ook maar iemand me lief vindt.
Bij het advies dat je maar thuis moet blijven bij ziekteverschijnselen die op Corona lijken (of van wat voor virus dan ook) als je uit de gebieden komt waar besmetting vandaan komt, gegeven op de slecht verstaanbare persconferentie zondagmiddag, denk ik even terug aan mijn tijd bij het callcenter.
Om verdere verspreiding te voorkomen, adviseren het RIVM en minister Bruins een extra voorzorgsmaatregel voor mensen die naar 'coronagebied' gereisd hebben (Noord-Italië, China, Iran): als zij lichte luchtwegklachten hebben, dan doen ze er beter aan een dagje thuis te blijven. ,,Neem jezelf in acht, blijf een dagje thuis, wacht af of de klachten erger zijn geworden", zei Bruins
Daar kreeg je niets doorbetaald bij ziekte. Of bij het naar de wc gaan. Of als de directie een weekje vrij nam. Of als je je computer niet op tijd aan had staan. Of met Kerst, Pasen, Pinksteren of als ze allemaal tegelijk vielen.
Dus zaten er altijd mensen te hoesten en proesten. Want te duur om thuis te blijven, want wie betaalt dan hun vaste lasten. Niet werken = geen inkomen. Dat gaf veel stress. Dus zelfs met een zware longontsteking en medicatie toch maar aan het werk. Zonder mondkapjes. Zonder de optie om even snel je handen te wassen (nou ja...dat kon wel, maar dat ging van je salaris af).
En nul sympathie vanuit de werkgever. Nee, die bedacht een constructie dat je dan maar bij die grote overheidsinstantie beginnend met een U moest doorgeven dat je werkloos was als je lang ziek was. Dan kon je WW krijgen. En was je beter, dan kon je gewoon weer aan de poort kloppen of ze wellicht misschien toevallig nog werk voor je hadden. Lekker frauderen kan je daar leren.
Al die mensen die voor ons de pakketjes samenstellen in een groot Warehouse, ons te woord staan bij de klantenservice. Allemaal Veel op oproepbasis zonder enige sociale zekerheid. Dus toch maar wel naar het werk. Ook al is dat voor alle partijen niet echt gezond.
Dus laten we niet zeuren dat onze nieuwe schoenen een dagje later thuis worden bezorgd. Of twee. Misschien besloot de bezorger wel dat hij klachten had en liever niet zijn collega's of klanten wil besmetten.
Een aantal jaren geleden was mijn ex-man in het ziekenhuis opgenomen. Bij een controle zagen ze iets bij zijn longen, hij was erg ziek en verzwakt dus zocht men naar de oorzaak en uiteindelijk bleek het open-TBC te zijn.
Dus direct gold het TBC-behandelingsprotocol. Hij werd in een isolatiekamer opgenomen. Wij mochten alleen op bezoek met mondkapjes en speciale kleding aan. En ervoor en erna uiteraard handen wassen. De GGD nam contact met zijn familie, naasten en werkkring op. Iedereen moest gescreend worden. Er werd een contact-onderzoek gestart en uitgevoerd. Dus longfoto en een tuberculine-huidtest voor zijn kinderen en voor mij. Alhoewel we al aangaven niet heel recent innig contact te hebben gehad.
Als de medicatie zijn werk doet is de patient na enige tijd niet meer besmettelijk. Wel zagen ze dat mijn dochter een vorm van TBC had, niet besmettelijk maar wel aanwezig, dus moest zij een half jaar medicatie slikken. Dat kon ze ook via haar werk hebben opgelopen, want veel contacten met toeristen vanuit de hele wereld.
Mijn ex bleek het via zijn werk te hebben opgelopen. En ook daar zijn dus veel mensen onderzocht en is uiteindelijk de bron gevonden en behandeld. Het vinden van die bron was uitermate belangrijk. Want; als TBC niet goed wordt behandeld kan de ziekte dodelijk zijn.
Was onder de indruk hoe adequaat er werd gereageerd en hoe uiteindelijk na lang speurwerk de bron werd gevonden.
Eindelijk eens een hert in het wild gezien. Was een beetje jaloers op de mooie foto's bij het blog van Klaproos en wist dat ze in de duinen en tuinen van dat durp waar ze de F1 gaan krijgen ook hebben rondlopen. Waar ze volgens de bewoners van de tuinen een plaag zijn geworden.
Ik zag er wel twintig in de duinen vlak bij de weg! Twintig! En ik was op de heenweg in de bus al blij met drie herten. Maar zoveel en zo dicht bij de huizen. Dat is niet echt natuurlijk gedrag. Lijkt mij als niet-natuurkenner.
Wel prachtig.
Was op aanraden van Marlou van het blog Ik kan Vliegen naar de tentoonstelling over Sisi geweest. Heel erg aan te raden, alleen vandaag de allerlaatste dag. Dus wil je nog, moet je NU gaan. En nog even geen files ivm de F1 of lekker strandweer. En ga je met de bus of trein (dat was net iets duurder dan de bus dus toch maar de bus genomen) dan heb je ook geen parkeerproblemen.
Leuk om door een stukje van Haarlem te rijden wat ik niet zo goed ken en ook weer wel.
