Want; wat ik denk hoe het zou moeten, wat ik mijn kinderen als basis zou moeten aanbieden.. is dat zo?
Of DENK ik zelf dat zij denken dat ik dit zou moeten denken (bent u er nog bij?).
Regel en doe ik in mijn hoofd al heel veel zaken, die volstrekt niet nodig zijn. Hebben ze allang zelf uitgezocht. Want; heb mijn kinderen opgevoed tot volwassen, zelfstandig denkende mensen die ook in tijden van (hun) nood, nog steeds terug kunnen vallen op hun eigen zelfredzaamheid. En dat is belangrijk; voelen dat je het zelf kan. Ben je twee dan heb je je ouders nodig, maar ben je tweeendertig dan hoor je echt wel zelf je leven te kunnen inrichten. Ook in tijden van nood. Ook als je relatie ten einde is. En je terug naar af moet. Of naar een andere setting.
Ze zijn niet weer terug bij af, want hebben de grote Leerschool des Levens al een heel stuk doorlopen, soms zelfs klassen overgeslagen. Soms leer je heel veel van zaken die niet lopen zoals je denkt. Of wil. Of net anders dan leeftijdsgenoten. Levenservaring. Soms tegen wil en dank.
Maar als er dan altijd iemand is die je straatje voor je schoon veegt. Grote sommen geld op tafel legt zodat jij 'nergens' pijn van hebt, gewoon groots (te groot voor je inkomen, maar toe maar kind, alles voor het kind) en je leven gewoon doorgaat zoals jij dat wil..en op alles wat je wil door je ouders wordt gezegd: regel ik wel..wat leer je daar dan van als volwassen kind. Of als niet-volwassen kind trouwens.
Dat Pa of Ma er toch altijd wel is als backup. Dat hun spaargeld een bodemloze put is, die altijd beschikbaar voor je is. Misschien ga je denken dat je daar gewoon recht op hebt. Maar ook dat je ergens door diezelfde ouders toch als incompetent wordt gezien om het zelf te regelen, te sparen of ervan af te zien omdat het geen realistische plannen zijn. Mama weet het beter.
Altijd hebben mijn kinderen geroepen dat weer terug onder moeder's dak wonen echt het ergste is wat ze zich kunnen voorstellen. Back to square one.
Dus regelden ze zelf wel woonruimte. Een kamer, twee kamers, met vrienden in een appartement, een flat driehoog achter in een niet zo'n goede buurt. Maar allemaal zelfstandig geregeld. Zonder kruiwagens of een schep geld. Nu heb ik dan ook geen scheppen geld en nu al helemaal niet meer, hooguit theelepeltjes, maar ken ouders die dat wel hebben en graag veel scheppen. Heel graag.
Om nog belangrijk te blijven in het leven van hun ruim volwassen kinderen. Van betekenis te blijven (ik quote nu iemand die mij zeer dierbaar is en vind die uitspraak zo triest).
Mmm..voelt het dan voor mij dat ik, omdat dit nu sowieso niet kan, dat ik zelfs dat niet kan dus dat ik helemaal geen betekenis heb.
Nee. Voelt niet zo. Niet meer sinds ik (weer) helderder kan denken. En feedback van mijn kinderen krijg dat ik juist door het hameren op zelfstandig zijn, mijn kinderen een goede basis heb meegegeven.
Dus is echt het zo dat ik nu niet genoeg doe?
Moet ik wat doen dan?
Is er aan mij gevraagd wat te doen?
Is het nodig nu?
8 opmerkingen:
Fijn dat je dit inziet.
En natúúrlijk snap ik ook jouw eerste "reflex": jouw kinderen! Daar moet het goed mee gaan, koste wat kost!
Maar gelukkig is er wat rust gekomen.
Wat goed, dat je je kinderen zo goed hebt opgevoed dat ze bij ups en bij downs het grotendeels zelf voor elkaar kunnen krijgen!
Als "kind" zeg ik: het is fijn om te weten dat je ouder(s) er zijn, met een luisterend oor, soms met een dagje helpen verven of iets dergelijks, dat is een heel fijne steun!
En die steun kun jij natuurlijk ook bieden. Luisterend oor, klankbord, een dagje meehelpen of een keer voor ze koken. En dat is heel fijn!
Weet je wat het allerbelangrijkst is in het leven? Ja natuurlijk weet jij dat, maar nu even niet als het om jezelf gaat. FAMILIE. en dan familie waar je op kunt rekenen. Mama mag ik even bij je uithuilen, mama kun je even oppassen op mijn kind waar je zo van houdt en waar ik weet dat ze veilig is . Mama kan ik even met je praten, ik zit ergens mee. Mama kan ik jou midden in de nacht bellen?
Je bent een toppertje.
Ja, je moederrol is precies wat Helene beschrijft. Meer hoeft niet. Een uitgegane relatie, met bijbehorende problemen, is hun pakkie an, en jij kunt ondersteunend, liefhebbend helpen. Niet met geld, niet met huisvesting bieden wat wettelijk jou in de problemen brengt. Inderdaad is het vaak je eigen denken wat je zou moeten doen of wat je denkt dat anderen van jou verwachten, hier het grootste struikelblok. Een zelfstandig kind heeft zijn eigen kring van vrienden en relaties om op terug te vallen. Die redt zich wel en leert weer een les. En jij ook.
Een collega zei mij ooit: Kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen ....., maar je kunt ze nergens voor behoeden, alleen leren om er op een goede manier mee om te gaan. (En ze vangen als ze vallen).
Marijke
Wanneer je je kinderen hebt opgevoed tot zelfstandige mensen,heb je het goed gedaan. Even jezelf een schouderklopje geven dus.
Je zou menigeen een moeder als jij gunnen.
Ha Cellie,
je bent er heus wel voor ze, als ze je nodig hebben.
Maar ze moeten het toch allemaal zelf doen.
En dat is goed.
Zo hoort het ook.
Doen vogeltjes ook...
Hou je haaks, je doet het prima!
Groetjes van Marlou
.
'Doe ik wel genoeg?' Dat vind ik een herkenbare vraag en eentje die ook regelmatig door mijn hoofd spookt. Maar het klinkt dat je je kinderen juist hebt opgevoed tot zelfstandige volwassenen, en dat ze bij jou altijd terecht kunnen voor emotionele ondersteuning. En dat is belangrijker dan voor geld. Vind ik tenminste.
Een reactie posten