In isolatie

Bij het advies dat je maar thuis moet blijven bij ziekteverschijnselen die op Corona lijken (of van wat voor virus dan ook) als je uit de gebieden komt waar besmetting vandaan komt, gegeven op de slecht verstaanbare persconferentie zondagmiddag,  denk ik even terug aan mijn tijd bij het callcenter.

Om verdere verspreiding te voorkomen, adviseren het RIVM en minister Bruins een extra voorzorgsmaatregel voor mensen die naar 'coronagebied' gereisd hebben (Noord-Italië, China, Iran): als zij lichte luchtwegklachten hebben, dan doen ze er beter aan een dagje thuis te blijven. ,,Neem jezelf in acht, blijf een dagje thuis, wacht af of de klachten erger zijn geworden", zei Bruins

Daar kreeg je niets doorbetaald bij ziekte. Of bij het naar de wc gaan. Of als de directie een weekje vrij nam. Of als je je computer niet op tijd aan had staan. Of met Kerst, Pasen, Pinksteren of als ze allemaal tegelijk vielen.

Dus zaten er altijd mensen te hoesten en proesten. Want te duur om thuis te blijven, want wie betaalt dan hun vaste lasten. Niet werken = geen inkomen. Dat gaf veel stress. Dus zelfs met een zware longontsteking en medicatie toch maar aan het werk. Zonder mondkapjes. Zonder de optie om even snel je handen te wassen (nou ja...dat kon wel, maar dat ging van je salaris af).

En nul sympathie vanuit de werkgever. Nee, die bedacht een constructie dat je dan maar bij die grote overheidsinstantie beginnend met een U moest doorgeven dat je werkloos was als je lang ziek was. Dan kon je WW krijgen. En was je beter, dan kon je gewoon weer aan de poort kloppen of ze wellicht misschien toevallig nog werk voor je hadden. Lekker frauderen kan je daar leren.

Al die mensen die voor ons de pakketjes samenstellen in een groot Warehouse, ons te woord staan bij de klantenservice. Allemaal Veel op oproepbasis zonder enige sociale zekerheid.  Dus toch maar wel naar het werk. Ook al is dat voor alle partijen niet echt gezond.

Dus laten we niet zeuren dat onze nieuwe schoenen een dagje later thuis worden bezorgd. Of twee. Misschien besloot de bezorger wel dat hij klachten had en liever niet zijn collega's of klanten wil besmetten.

Een aantal jaren geleden was mijn ex-man in het ziekenhuis opgenomen. Bij een controle zagen ze iets bij zijn longen, hij was erg ziek en verzwakt dus zocht men naar de oorzaak en uiteindelijk bleek het open-TBC te zijn.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Dus direct gold het TBC-behandelingsprotocol. Hij werd in een isolatiekamer opgenomen. Wij mochten alleen op bezoek met mondkapjes en speciale kleding aan. En ervoor en erna uiteraard handen wassen. De GGD nam contact met zijn familie, naasten en werkkring op. Iedereen moest gescreend worden. Er werd een contact-onderzoek gestart en uitgevoerd. Dus longfoto en een tuberculine-huidtest voor zijn kinderen en voor mij. Alhoewel we al aangaven niet heel recent innig contact te hebben gehad.

Als de medicatie zijn werk doet is de patient na enige tijd niet meer besmettelijk. Wel zagen ze dat mijn dochter een vorm van TBC had, niet besmettelijk maar wel aanwezig, dus moest zij een half jaar medicatie slikken. Dat kon ze ook via haar werk hebben opgelopen, want veel contacten met toeristen vanuit de hele wereld.

Mijn ex bleek het via zijn werk te hebben opgelopen. En ook daar zijn dus veel mensen onderzocht en is uiteindelijk de bron gevonden en behandeld. Het vinden van die bron was uitermate belangrijk. Want; als TBC niet goed wordt behandeld kan de ziekte dodelijk zijn.

Was onder de indruk hoe adequaat er werd gereageerd en hoe uiteindelijk na lang speurwerk de bron werd gevonden.