Al een paar keer iets in een online winkelmand gestopt, kleding, schoenen, leuke laarsjes, huishoudelijke apparaten en dan begint het nadenken. "Heb ik dit echt wel nodig of denk ik dat alleen maar nu, op dit moment?"
En dan bestelde ik het toch maar niet. En aangezien ik nog steeds in leven ben, heb ik het kennelijk niet echt enorm hard nodig. Misschien volgende maand ook niet. Bedenk ook dat je door slimme algoritmen van de diverse sites ik dan 'opeens' elke keer zo'n aanbieding zie. Nee...dat is niet opeens, dat heet online-marketing! Hetzelfde werkt het algoritme met het zoeken van nieuws over bepaalde zaken. Voor je het weet zit je in een eenzijdige informatie-bubbel. Dus ik gebruik een zoekmachine die alle reclames weert, geen zoek-informatie doorsluist dus. Geen zoekprofiel aanmaakt. Al die hebbe-dingen gezien in een nieuwsbrief (zelf aangeklikt he), of een folder die door de bus kwam.
Genoeg hebben en daar tevreden mee zijn, niet altijd maar meer, nog meer en nog meer hebben. Dat is een kunst. Die beheers ik nog helemaal niet hoor. Niet de onrust dempen met kopen. Ook niet met eten trouwens, wat ook kopen is.
Eerst dus maar eens voor de laatste maal dit jaar, de administratie bijgewerkt. Alles is betaald. Hoera!
Nog iets 'leuks' doen gisteren? Hup....je hebt nog recht op korting met de bus en die verloopt op 1 januari, dus ga erop uit. Even weg van kantoor/thuis/malend hoofd. Voor maar € 1,50 werd ik midden in de Hoofdstad afgeleverd. Maar één keertje overstappen.
Even over wat grachten gelopen, alleen buiten dus geweest, ook de bus was niet druk dus ik kon ruim afstand houden. Maar redelijk wat toeristen en kennelijk zijn coffee/koffieshops ook cruciale zaken. En wat ook fijn is, was ik het zat, dan hoefde ik me niet schuldig te voelen omdat de reis zo duur was en ik er maar zo kort bleef. En kon ik gewoon weer naar huis gaan. Hoefde dat ook met niemand te overleggen. Ook zo fijn. Ja; snap heel goed dat ik die leuke momenten met niemand kan delen. Dat is dan de keerzijde van de vrije medaille.
Keek trouwens een 'andere' korte serie op Netflix. Hoe levens met elkaar verweven zijn of worden. Een Zweeds modern sprookje vond ik. Waar ik bij de ene politieagent wel moest denken aan hoe mijn broer sommige Finse/Zweedse mannen-gezichten omschreef; Jonge varkentjes met blond haar.
Jullie nog plannen voor vandaag? Carbidschieten? Oliebollen bakken? Vertel!
Beetje rommelen in huis. Kijken of ik toch een werkplek boven kan maken in plaats van aan de huistafel te zitten. Een wat betere scheiding van werk en privé. Proberen, want bevalt het niet, is de wifi niet goed genoeg of vind ik er toch niets aan, dan verhuis ik gewoon weer naar beneden straks. Maar probeer ik het niet uit, dan weet ik het ook niet. En ook een betere stoel boven. Een bureaustoel. Geen zin om zo'n stoel permanent beneden te hebben staan, ook al woon ik alleen. Lelijk gezicht zo'n soort stoel. Het is niet voor niets een kantoorstoel. Huiskamer is geen kantoor. En ook even nadenken over hoe ergonomisch-technisch correct mijn werkhouding is. Heb niet voor niets al maanden last van mijn pols. Of shit...zou dat nou ook stress zijn? Of aanstelleritus.
Dus wat opruimen, anders indelen, een stellage/kastje maken waar de printer op kan staan en waar ik ook mijn naaimachine in kan opslaan. Want die moet dan van de werktafel/bureau af van mijzelf.
Haha... Empty Desk policy hier in de werk/hobbykamer! Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Bewaar teveel. En wel graag zo'n geweldig mooi overzichtelijk opbergsysteem, met van die fraaie doorzichtige bakken, met stickers erop wat erin zit. Dat is de psychopaat in mij dan, die dat wil. Of de anaalgefixeerde. De realist kijkt naar hoe met de huidige middelen er toch een redelijk overzichtelijk systeem kan komen. En gooit nog meer weg.
Dus zoeken in huis (had al een idee hoe) of ik alles compleet kon krijgen of toch nog dingen nodig heb. Want wie wat bewaart, heeft meestal teveel zooi.
Maar in mijn geval ook nog precies genoeg palletjes om in de Ivar stelling te kunnen steken, wat slim dat ik ze in het voorraadbakje van de schroeven etc bewaarde en nu alleen nog in de schuur zoeken naar zo'n ding - oh ja, steunkruis - wat je erachter kan vastschroeven om het steviger te maken. Want één tikkie en het valt om.
Gevonden. En ook nog 4 kleine schroefjes gevonden. Hoera. Even voorpriemen met een priem en dan met de schroefboormachine hoppa....niet te geleuven, in een keer goed! Staat nu enorm stevig.
Heerlijk om daar met verstand op nul mee bezig te zijn. Schroeven, monteren en kijken wat anders kan. En dat ook direct gaan doen. Op mijn eigen tempo en precies hoe ik het wil. Was/is toch snertweer. En nul afspraken buitenshuis.
En minder tijd om te piekeren maar wel duimen voor een vriendin die wel wat mazzel kan gebruiken doe ik ook met mijn handen in ordners en andere opruimplekken
Opruimen is vooral veel weggooien.
Zo kom ik alweer een dag door en nu even tijd maken voor een lekkere grote mok thee. Het is alweer donker aan het worden.
Later even proefdraaien boven. Werkt de wifi naar behoren (denk het wel, op mijn telefoon wel, in de kamer ernaast), maar doe liever niet mijn werklaptop open. Ga ik toch weer de inbox lezen. En het niet-weten is juist zo rustig nu. (Ignorance is bliss tenslotte).
En misschien helpt deze fysieke verandering me ook wel. Om even een andere blik op de zaken te hebben. En een andere blik geeft weer nieuwe inzichten. Meestal.
Mijn oudste kleindochter was helemaal blij met alle vouwblaadjes die ik nog op voorraad had (Zeeman, Hema en Action, dank u wel) en ik dacht toen ze door de voorraad heen was...ach..haal ik morgen weer nieuwe. Oh nee. Alles dicht!
En dan nog een bekertje Fristi eroverheen.. dus instant Papier Maché.
Blaadjes met cijfers erop geschreven. En die kan ze ook lezen. Knapperd. De hele tafel bezaaid met vouwpapiertjes. Grote, kleine. Haar zusjes was op onderzoek in de doos met duplo- en lego stenen. En de kerstballen in de boom. Die gelukkig onbreekbaar zijn. Knutselen in het boekje over Pluk van de Petteflet.
Ondertussen even eten koken. Met een half oog op de kleine. Zoete aardappelen en die Halalkip en gezonde spinazie. Ging erin als koek. Zo fijn dat mijn jongste kleindochter gewoon 'eten' eet en niet aangewend is uit potjes te eten. Dus ik deed geen zout in het eten. En even later kwam hun moeder ze ophalen en die at ook een bordje mee. Dat scheelt haar weer thuis iets koken voor haar zelf. Ondertussen moest ik zelf nog eten en dat gedaan nadat iedereen weer weg was. In plaats van spinazie (op) verse salade erbij.
De kadootjes onder de boom allemaal uitgepakt door oudste kleindochter, behalve die voor hun oom en zijn vriendin. (he...jammer Oma...) en ook die voor hun moeder toen ze er was.
Wat is het fijn om een kind blij te zien om het mogen uitpakken van dingen. Niet eens voor haarzelf, maar het leuke van uitpakken! (En ik geniet dan weer van het inpakken, graag een beetje netjes).
Zo...het was hier een compleet ontplofte speeltuin, maar ik pak de bezem, bezem alle lego en duplo bij elkaar, de vouwblaadjes mieter ik ook weer op hun vaste plek en schaartje en kleurpotloden ook weer zo opgeruimd. Dan de afwas en dan mag ik lekker nagenieten van een zalig middagje met de kleindochters.
Wist niet dat ik zoveel van ze kon houden. Zal wel onder de categorie Simpel (Geluk!!!) vallen.
Keek via Netflix naar serie 4 van Bonusfamilie, een Zweedse serie van een familie met stief-vaders, moeders, oma's, nieuwe vriendin, oude vriend, bonus vriend en vooral bonuskinderen, jong en oud.
Kleinbehuisd sommigen door veel kinderen of woningnood en daardoor stress en leuk om te zien hoe de kinderen die in het begin van de serie rond de 12 waren, nu pubers zijn en al jongvolwassen. En hoe sommige ouderen zich als peuters gedragen.
Vooral aflevering 4 is kostelijk. Het Kerst-spel, waarin je kadootjes krijgt door dobbelen, maar ze ook weer moet afstaan en juist dat is een probleem.
Deed me denken aan het Sinterklaasspel ooit op mijn werk gespeeld en guttteguttegut...de hebzucht van sommigen was niet te verbloemen. Het grootste kado moest ze hebben; had ze gewoon recht op (zoals op alles in het leven en op het werk). Hierrrrrrr met het kado.
Bleek het een vrijwel lege doos te zijn, met een heel klein kadootje erin. Dat krijg je als je voor de buitenkant gaat en niet op de inhoud. Ze kon het denk ik ook niet hebben dat ik het hele zooitje leidde. Dacht ze 'safe' te zijn, bleek het spel anders te beslissen; Hup.....geef je kado aan je buurvrouw door. Nu! De regels van het spel en nee...we gaan het voor jou niet anders doen. En weg is weg. Niet terugpakken. Of stiekem vragen.
Dus internationaal dit gegeven. Hebberigheid en niet tegen je verlies kunnen. Zijn we allemaal mensen voor. Ben ik er ook eentje van trouwens. Een mens die geheel niet perfect is.
Op BBC1 was een heerlijke kinderfilm (Gangsta Granny) op 1e Kerstdag. Ik dronk mijn koffie uit een mok met een lief eekhoorntje en hulstakjes als versiering erop.
Las de weekendkrant. Nog niet uit; veel te lezen.
Hing mijn kerstkransje gemaakt van lange klimpoptakken (afval eigenlijk) weer goed in de boom buiten. De wind of een vogel had 'm een stukje naar voren opgeschoven. Vond 'm later op de dag (en zag wel een vogel met interesse kijken) bij de voordeur.
Genoot van een heel mooi kerstboeket bloemen (al ben ik niet zo'n liefhebber van snijbloemen). Maar het idee is fijn.
Blij dat iemand die ik zeer bewonder een andere baan heeft gezocht en gevonden. Dat inspireert! Kreeg in de post het nieuwste boek van Nicolien Mizee kado. Van haarzelf. Wat lief van haar. Nu moet ik wel gaan vogelen! Kan ik uitzoeken wat voor vogel zo'n interesse had in mijn kerstkrans met een rode bal.
Maakte Kerstavond nog een klein taartje. Voor bezoek vooral. (uhm...welk bezoek???) Maar ook omdat het leuk is om te doen. Kamertemperatuur voor de boter bedoelen ze vast zo rond de 20 graden mee. Niet 17,5.
Ook Halalkip met abrikozen gemaakt, ook voor bezoek. Als ze blijft eten of enorme zin in kip heeft.
Oh ja, maakte Kerstavond zelf Baileys. Had niets in huis gehaald en opeens zin an. Zocht een recept online en niet echt gevolgd, maar met wat sterke koffie, room en vooral whisky kom je een heel eind. Geen suiker of zo erbij, dus 'gezonder' dan uit de winkel (hahaha....zo hou ik mijzelf toch aardig voor de gek!).
Dochter kwam in de middag langs op Eerste Kerstdag en we zijn een lekker eindje gaan fietsen in de zon, zij op haar skates. Als de kinderen er niet zijn heeft ze juist tijd om te sporten. Ze had in de ochtend al een rondje hardgelopen vertelde ze. Vooral nu de sportscholen dicht zijn, wil ze dit bijhouden op deze manier. Bewonder haar hoe ze haar leven oppakt en vooral goed voor haarzelf zorgt. Doet ze beter dan ik het deed/doet. Zo inspireert zij mij weer.
Kkkkoude handen bij terugkomst, maar fijn om lekker buiten te zijn. Daarna een lekkere warme kop thee in een kerstmok en een plakje Kerstcake. Ze bleef niet heel lang, maar dat was ook niet afgesproken. Wil haar niet in een keurslijf persen van hoe het heurt. Volgens mijzelf dan vooral.
De kachel wel op 19,5 graden gezet (voor bezoek voornamelijk).
Mary Poppins II op de BBC in de middag.
Home Alone (voor de 35e keer of zo)
Die Hard (ultieme Kerst film alhoewel na 33 jaar de meningen nog steeds verdeeld zijn)
Aardappelpuree maken, rustig aan, een tijd geleden dat ik aardappels at, dus traktatie. Lekkere broccoli erbij en die Halalkip. Genoeg ook nog voor morgen, lekker in een ovenschaaltje alvast gedaan, die puree dan.
Dankbaar dat ik in een warm bed kan stappen, een dak boven mijn hoofd heb en genoeg te eten (meer dan genoeg!). Zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet. En dan heb ik ook nog werk. Ook al mopper ik zelfs daar nog over. Dus nog maar een extra gift aan een goed doel overgemaakt. Want ik heb het enorm goed. Dan breng ik op mijn manier toch nog wat licht in iemands leven. Ook al is het maar een klein lichtje.
Nu genieten van niets hoeven/moeten/verplicht opzitten en pootjes geven. En lezen in boek 2 over de Cazalets. En als ik naar buiten wil, kan dat ook. Zonder moetjes en geheel alleen. (Wel met zonnebril op vanwege lage zon gisteren).
Net ook een rondje dorp gefietst en kwam tot de ontdekking dat net-vrije vogelvoederdingen gewoon in de supermarkt om de hoek liggen en niet helemaal ergens in een tuincentrum (wat gesloten was overigens, maar goed; wel even lekker buiten, dit keer zonder blauwe lucht en felle zon).
Wat hebben jullie deze Tweede Kerstdag (of de Eerste mag ook) uitgespookt?
Heb het goed of kijk in ieder geval naar dingen die wel goed zijn/gaan - dat zijn er verbazingwekkend veel - en geniet van onderstaande nieuwe Boys-Band.
Haven't all the years you've spent being Santa Claus, Cellie, been more fun than all the years you spent waiting for Santa Claus?
And not just for the joy you've helped place on your favorite faces, but for your ability to act instead of wait. Acting makes the suspense bearable. It gives you a starring role. Time passes more quickly. And best of all, it makes possible your dance with life as you network and mingle with other dancers.
And so it is in all things, Cellie, including those dreams that have placed their trust in you… act, don't wait.
Mijn broer kondigde een tijdje terug al aan dat hij misschien wel naar Nederland zou komen met de Kerstdagen. Maar dat woordje misschien geeft al een beetje aan dat het vooral van de Covid-regels en ontwikkelingen afhing of het ook kon en hij wel kon reizen rond die tijd (en weer terugkomen). Zorgde in ieder geval voor vrije dagen. Plus dat ik er nog de pest in had dat ik mijn zomervakantie naar de herfst moest verplaatsen. Dan maar 'genieten' rond de Kerst.
Maar had al half het idee dat het niet door zou gaan. Nu liet hij het (oh ja..dat is vrij normaal bij ons; wat zeg ik - ik doe zelf kennelijk ook zo onaangepast, nukkig en narcistisch) heel laat weten van niet dus. Pas van de week gaf hij het aan me door en dan ook nog alleen omdat ik ernaar vroeg.
Mijn kinderen moeten werken met de Kerstdagen. Dat wist ik al vorig jaar eigenlijk. Want als ze het ene jaar vrij zijn met Kerst, betekent dat het jaar erna werken op die dagen. Oh...ook verkeerd begrepen. Alleen zoon moet werken, dochter is thuis. Maar de kleinkinderen zijn dat weekend bij hun vader. Dus het werd sowieso al niet een knusse familiekerst. Mis dat wel.
Mag ik dat zeggen? Ja..dat mag ik zeggen! (Denk aan Mart Smeets in foute Kersttrui).
Door de Lockdown nu een geheel ander soort Kerstvakantie dan, tsja...dan in de vorige eeuw of zo. Niet naar een museum, naar een leuke stad. Alles dicht.
Jajajaha...met een thermosfles koffie en een dikke jas kom je ook een eind, maar ik WIL helemaal niet met...
Voelt momenteel even meer als een eenzaam winkelwagentje, zonder winkelmuntje dan. En dat dan ook nog waar iedereen liever een mandje pakt om samen mee te winkelen. Nergens nodig.
Ga dus proberen om om te denken en heerlijk een Kerstweekend Netflixen, BBC kijken en Lezen plannen. Scheelt weer weer enorm inkopen doen. Klaar. Niks meer nodig. En jaaaaaaaahaaa....daar zit het 'm niet in. Meer in het gevoel nergens nodig te zijn.
Heb mijn dochter dus gevraagd of ze zin had om even langs te komen. Niks hoeft, maar ik zou het wel gezellig vinden. Dus ze komt. Lijkt mij niks Kerst zonder de kinderen als ze nog zo jong zijn (maar heb het ook wel meegemaakt, maar dan een vader die nooit een weekend de kinderen had en dan opeens met Kerst Grote plannen had). Haar ex-man houdt zich wel aan de samen afgesproken regeling en dat vind ik prettig, vooral voor de kleinkinderen.
Lekkere passief-agressieve ondertoon in dit blogje. Moet ik even wat aan doen. Heb ik niets aan en maakt me zeker niet een aantrekkelijk persoon om mee op te trekken of bij te zijn. Wat blijkt.
‘Godfried Bomans zei: humor is overwonnen droefheid'
Had een collega van de week aan de telefoon, die ook vrijwel nooit (meer) op kantoor werkt, want vliegende keep en dan ook nog de corona maatregelen en het was echt even 'Knabbel en Babbeltijd'. Dat missen we allebei. Niet even zien dat je collega's nieuw kapsel heeft. Of oorbellen. Of gewoon een Bad Hair Day. Of er even doorheen zit. Even door een glimlach elkaar 'zien'. Gezien zijn. Even tijd voor die ander maken, koffie halen voor de groep. Simpele dingen die voor binding zorgen. Samen zeuren over de Software. Of over de stagiaire die taalgebruik van de straat in officiële mailtjes gebruikt en gewoon niet open staat voor opbouwende kritiek. Nou ja...er is gewoon nul begeleiding. Dus snap het kind ook wel. Men is al blij dat er iemand zit zo komt het over op mij. Kwaliteitscontrole tsja?
Maar er is nergens tijd meer voor. Iedereen zit als een Razende Roeland dossiers vol te maken en rapporten, brieven, verklaringen e-mails en weet ik veel wat allemaal uit en in te voeren. Afspraken af te handelen. Gesprekken te voeren en dat laatste minimaal vanwege de nog steeds geldende Covid-regels.
Geen tijd voor Zoom-overleg. Dat is al een paar maanden geleden afgeschaft en ging dan toen ook alleen maar over de nieuwe software. Niet over ons. Het team. Toen heb ik al voorgesteld om die meetings door te laten gaan, maar dan even een contactmoment voor het team. Geen respons. Niet van collega's, niet van leidinggevenden.
Dus zien we elkaar helemaal niet meer. Als je thuiswerkt. Zit je op kantoor dan is er nog wel contact, maar ik voel me wel regelmatig een buitenboordmotor. Onder water en onzichtbaar dus.
Wat zou ik graag in een organisatie werken waar dat teamgevoel er wel is. Af en toe voel ik het wel hoor, maar dan moet ik altijd zelf moeite doen. Het water voor het warme bad moet ik zelf erin laten stromen.
Dus: Wel onthouden wanneer iemand jarig is of wat er speelt. Even een aardig mailtje sturen. Kost niks, maar ik weet wat het effect is. Je bent gezien. Je hoort erbij. Bij mijn vrijwilligerswerk had ik dat wel. Nog steeds. Erg fijn.
Zo was er een collega ziek en had dat aan een andere collega doorgegeven, maar hij niet aan mij. Dus ik wist van niets en stuurde tot 2 x toe een mailtje (kreeg hem niet telefonisch te pakken) dat ik toch echt heel graag antwoord wil op iets qua planning. Pas na het weekend hoorde ik van die persoon zelf dit verhaal. Nee, wist ik helaas niets van. Niemand informeert mij.
Dus altijd voorzichtig zijn met de toon in de e-mail, want je weet niets. Grote NIVEA-factor!
Kreeg ik van de week een mailtje van een collega en uiteraard mailt ze dan in cc naar de manager hoe het met inplannen van bepaalde zaken stond. Werd een beetje pissig, want dit had ik allang doorgegeven, in dossiers vermeld en al geregeld alleen snap ik heel goed dat met 200 dossiers op je naam, je dat allemaal niet meer onthoudt. Maar eerst even checken (is dat zo?) voordat je wat uitstuurt, dat doe ik altijd.
Bovendien; was het werkelijk een pissig mailtje of maakte ik dat zelf ervan? Dus even parkeren en pas toen ik mijn zakelijke toon terug had gevonden een antwoord verzonden. Dat parkeren, nadenken en uitvoeren heb ik nul-feedback van collega's bij. Wel door veel jaren werkervaring wijzer geworden. Dus nooit in emotie iets publiceren. Of dronken (maar dat geldt dan weer voornamelijk privé)
Maar: Niet fijn dat op eieren lopen want iedereen overbelast, buitenboordmotor gevoel en dan ook nog de werkdruk.
Dus ben al om me heen aan het kijken en wat vuurtjes aan het opstoken.
Kwam dit weekend erachter hoe je een deelbare rits kon gebruiken. Jahaaaa...pas dit weekend. Eerder nooit het nut ingezien van een deelbare rits.
Heb je dus een lekkere warme tot over de dijbenen vallende jas (in mijn geval is dat dan tot in de knieholtes), dan fietst dat wat minder comfortabel. Mis uhm..beenruimte.
Ergens las ik dat het zo handig was, dat je tijdens het fietsen die rits even los kon ritsen tot de hoogte van een jack.
oh ja joh?
Jemig de pemig zeg!! Wat een openbaring!!!
Nooit geweten. Of gedaan.
Moest wel even om mijn eigen onnozelheid lachen. Hardop!
En dan ook nog een nieuwe (oude) regering. Ook geheel deelbaar.
Met wat online contacten. Zo ontspannend, alhoewel de wedstrijd nagelbijtend spannend was.
Max Verstappen F1 Wereldkampioen geworden in een werkelijk bloedstollende eindrace. Het leek er de laatste 2 ronden niet meer in te zitten en dan toch nog zo sterk terugkomen. Kansen pakken waar ze lagen.
Heel mooi om te zien. En snapte de ontlading bij team Verstappen ook en ook bij zijn concurrent. En ontroering bij mijzelf.
En toen mocht ik, toen de overwinning een feit was, van mijzelf de kerstboom in de huiskamer zetten en versieren. Ontspannend werkje. Letterlijk licht brengen. En de Dennentakken vond ik voor een paar euro op de markt op zaterdag. Gewoon een paar en niet een bos a € 10,-- wat ik elders op de markt zag.
Dit filmpje vond ik wel droogkomisch. Dat binding met de wereld houden. Via Feestboek.
Lekkere sterke kop zaterdagochtend koffie gemaakt. Dankbaar dat ik koffie heb en kan kopen. Dat het in de winkel ligt.
Kan me echt nog herinneren, hoe ik er een sport van maakte om met aanbiedingen toch een lekkere koffie te kunnen maken. Niet meer een A-merk, maar overstappen op huismerken. Prima hoor. Ben gelukkig niet zo snobby dat ik perse en alleen dat merk moet hebben.
Kocht ik wel bij een speciale koffiewinkel voor zoonlief dure bonen (nou ja...in mijn ogen dure bonen), want hij had zo'n super apparaat in zijn keuken staan, die de bonen maalt en er dan de gewenste koffiesoort van maakt. Drink bij hem graag een lekkere cappuccino. Hahah...jajaja...met Havermelk inderdaad.
Dochter haalt voor mij ook Havermelk in huis, want ik verdraag gewone melk al jaren niet meer zo goed. Dus thuis altijd sojamelk in de koffie (eigenlijk alleen feest op zondag haha) of in de havermout.
Ik geef nog steeds liever dan ik iets duurs voor mijzelf koop. Dus net nog koffie uit de aanbieding gehaald. Jemig...wat staan die supermarkten tot de nok toe gevuld met vreetspullen momenteel. Lijkt alsof het ieder jaar meer wordt. Nog meer luxe, nog meer meer meer en dan januari de Nationale Dieetmaand uiteraard.
Maar een ouderwetse lekker naar hars geurende dennentak?? Nergens te koop hier. Ook niet bij de bloemist. Dus ga zo direct wel een rondje fietsen en op zoek naar De Tak. Is sowieso prettig, want de lucht is blauw en het is bovendien droog buiten. Hoe fijn! Heb ik even een verzetje.
Boodschappen al gedaan, was nu even ophangen. Actiever dan ik verwacht had, want las een nogal indringend boek in bed van Manon Uphoff en de Piekerprins was ook weer aanwezig. En ik keek het einde van Home Alone nog even in bed op mijn telefoon tv-app. Dacht direct terug aan hoe ik samen met mijn kinderen ieder jaar knus op de bank gezeten enorm kon genieten van de meligheid van die film. Voorspelbaar en toch ieder jaar weer dom samen lachen erom.
En juist die momenten die mis ik. Kerstontbijt samen. De Kerstfeesten van school. Wij samen tegen de wereld.
Dus nogal duf wakker. En dan niemand om dit even mee te delen die dan zegt: Maak je niet druk joh. Dus doe ik dat zelf maar, door me vooral met luchtige dingen bezig te houden. En op tijd een kopje koffie in een mooi kopje.
En de postbode die mooie dingen in de brievenbus stopt! Lieve Kerstkaarten. Dus hoppa...op de bicyclette en gaan. Niet blijven hangen in wat was. Kijk naar wat er nu is!
Bijna saai om (weer) te schrijven hoe druk het weer was op mijn werk, maar goed; dat was het dus wel. En nogal chaotisch aangezien er een flinke krimp in FTE's is plus geen leidinggevende plus vervangende niet beschikbaar door trieste omstandigheden. Plus ingewikkeld als niet iedereen even helder communiceert of dat nog niet geleerd heeft.
Tel daar ook nog wat software problemen bij op, die direct invloed op onze clienten hebben. Dus dan is de telefoonshift vol en daardoor weinig tijd voor normale werkzaamheden.
Dus vrij laat (en ook al vroeg geopend) de laptop dichtgedaan, maar bewust, want wilde in alle rust overzicht hebben wat er morgen te doen is. Wat prioriteit heeft en wat wel even kan wachten. Waar, wat ooit een manager zo vrolijk riep, geen bloed uitliep.
Wel al nagedacht wat ik zou willen koken. Surinaamse Bami. Had nog kip in de vriezer (op tijd eruit gehaald) en genoeg groenten en kruiden en bami daar gebruiken we dan spaghetti voor. Zo heb ik het van mijn Surinaamse vrienden geleerd. Sommigen die weinig geld te verteren hadden maakten juist daarmee alle restjes op. Pluizen gebakken kippenvleugeltjes zodat echt het allerlaatste restje vlees eraf is. En zoveel zit daar niet aan. Van weinig kunnen ze veel maken. Restje rijst nooit wegdoen. Opbakken of in een ander gerecht hergebruiken.
Wat me weer even terug deed denken aan een client aan wie ik vroeg waar ze geboren was en Paramaribo zei. Ja, in Suriname, zei ze er nog bij. Dat wist ik ook toevallig, maar ook dat er geen tweede stad met dezelfde naam van is in de wereld, dus ja...dan klopt het. Maar maakt zo'n gesprekje net wat losser.
Of die jongen die een stad opnoemt waar ik ooit geweest ben. Goh...niemand weet dat (hoor hem denken..van die witte kantoormensen).
Heerlijk hoe de keuken naar knoflook ruikt. En nog heerlijker dat ik dat ruik, want lees her en der dat door Covid je je reuk kan verliezen. Tijdelijk of heel lang met de hoop dat het ooit terugkomt.
Of door een chronische hersenaandoening dat je daardoor ook minder ruikt. En het genot van een simpel kopje thee al zoveel minder is daardoor.
Ben ik toch dankbaar voor wat er wel is. En dat ik uit mijn eigen voorraad zo'n lekkere maaltijd kan maken wat me rust brengt en even genieten van alle geuren en texturen. Het snijden van alle zaken,voorbereiden. En de werkdag daarmee bewust afsluit, door iets geheel anders te doen.
Zo; afwas doen en dan kijken wat ik nu mag doen. Niks is ook een optie (maar daar ben ik niet zo goed in).
Was op normale wakker, maar had ontdekt dat mijn podcast app geheugen VREET, dus moest even wat aan de settings doen. Toen ik dat had opgelost had ik weer veel geheugen terug. Ging dat ook maar zo makkelijk met Alzheimer! Reset en klaar.
Wist even niet wat ik allemaal zou moeten doen tot ik tegen mijzelf zei dat ik helemaal niets moest. Wel dat er van alles en nog wat mag. Opties te over. Dus uitgelezen boek naar de bibliotheek gebracht. Niet echt op een toptijd, want de middelbare school daar vlakbij stroomde ook uit en alle fietsenrekken zijn dan vrijwel ook nog allemaal bezet door scholierenfietsen. Plus dat de pubers allemaal of keihard van een bergje af komen rijden - yeah...klaar met school... of met hun hoofd bij die leuke meid of jongen in Havo3 zitten dus in het geheel niet opletten, maar dat is sowieso iets wat ik niet verwacht van pubers. En snap. Veel te vol hoofd en lijf met hormoonzaken.
Dus als een haas tussen de meute door. Bij de bieb probeerde een vrouw een boek in de buitenbrievenbus te gooien, maar die is overdag als de bieb open is, dicht. Zag dat ze baalde. Ik moest toch ook naar binnen dus bood aan om haar boek ook even in te leveren. Was ze blij mee, want had ook nog een hond bij zich en die mocht niet naar binnen. Geen abonnement natuurlijk die hond!
Nog even her en der gekeken, maar was eigenlijk op zoek naar van die lekkere geurende dennentakken. Moet ik denk ik wachten tot het weekend is, dan is daar een marktje met een grote bloemen- en plantenkraam. Die hebben dat vast wel. Hier in mijn winkelcentrum niet gezien.
Wel dat vrijwel iedereen de winkel naar binnenloopt zonder handen te wassen en dat bij veel zaken dat pompje het of niet doet, of leeg is. Dat schiet ook niet op. Plus dat kinderen lekker tegen je aan schurken en door hun moeders er niet op worden gewezen afstand te houden.
Maar genoeg bejaarden ouderen die dat ook niet doen, want hoppa...van rechts bij de kassa 'vergeten dit ook te kopen, ga ik even tussendoor en lekker in mijn nek hijgend. Je zou ze een kopstoot willen geven, maar dat helpt onvoldoende. Als er toch al zo weinig werkende hersencellen inzitten. Dus laat maar.
Opwindende dag weer. Oh ja...ook nog die grote gele Kerstster opgehangen. Trapje uit de schuur en nadenken wat een goede plek is en hoe hang ik 'm op. Lichtjes erin geen optie, want dan moet ik dus elke dag 2 x dat trapje erbij pakken. Want op batterijen en die zouden dan in die ster zitten. Niet handig dus. Dan is een stekkertje wat je aan en uit kan doen op afstand beter. Maar geeft wel een beetje Scandinavische look, zo'n papieren ster. .En die lichtjes gebruik ik wel voor iets anders dan.
En nu een lekkere grote mok thee en beginnen aan boek 2 van de Cazalets. Want jaaaaa...had boek 1 op tijd uit! Heerlijk boek, mis alleen zo'n knapperig haardvuurtje bij het lezen. Maar ook dat valt te regelen! En neee...ook al lees ik op mijn zakelijke telefoon wat werk wat gedaan moet worden. Niet vandaag. Morgen is weer vroeg genoeg. Weet nu al dat ik vroeg begin, vroeger dan 08.30 uur in ieder geval.
Cellie, to make hard tasks easy, mountains molehills, and challenges simple, you can opt for one of two paths. You can be still, wait for guidance, and expect spontaneous enlightenment.
Or you can just roll up your sleeves and get busy doing what you can, with what you've got, from where you are.
May I suggest the latter? It's usually much faster. And it makes you a lightning rod for divine guidance and spontaneous enlightenment.
De een na laatste race van dit seizoen. En de een na laatste keer bij Ziggo te bekijken. Dus in plaats van naar rustgevende klassieke muziek te luisteren via het programma van Paul Witteman, racemonsters bekijken, vroem vroem vroemmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.
Herken altijd het geluid van een Porsche als die ergens in een straat gestart wordt. Nou ja..niet de elektrische denk ik. Maar dat diepdonkerbruine geluid. Heerlijk.
Zal wel komen door al dat etalagehangen vroeger als kind tijdens de zondagse wandeling bij de garage van Volkswagen, waar ook altijd een Porsche stond. Op het hoekje van die straat en de etalage liep met de hoek mee. Van alle kanten kon je die auto's bewonderen.
Spannende maar ook weer zeer vreemde race. Een aantal keren stilgelegd. Gele vlaggen alsof het vlaggetjesdag was. En dan allebei eindigen met hetzelfde puntentotaal, dus volgende race is bepalend wie de uiteindelijke winnaar is.
De sfeer, zelfs online te voelen, op mijn werk, heeft wel degelijk zijn effect op mij. Alleen herken ik het nu eerder. En snap beter hoe ik in elkaar zit. Dat ik de neiging heb om (te) loyaal te zijn aan een bedrijf die dat totaal niet aan mij is. Noch aan de medewerkers die er al jaren en jaren werken, dat is nog erger. Ik nog net geen jaar. Dus wat maak ik me druk. Ja, om de clienten, daar maak ik me druk om. Krijgen die wel waar ze recht op hebben.
Zo'n bedrijf waar er nog door de meesten gerookt wordt. Denk zelf als middel om met stress om te gaan en een excuus om even naar een rookplek te gaan en daar ongestoord te kunnen praten met collega's. Maar nu alle contact online gaat, zijn dat soort momenten er helemaal niet meer. Dus ik voel geen verbinding, verbondenheid.
Was blij dat ik vanzelf op een mooie tijd wakker werd. Gewoon op dezelfde tijd als ik moet opstaan door de week. En maar lekker eruit en de dag beginnen. Had een aantal dingen bedacht die ik even wilde halen en doen, maar bij voorkeur vroeg in de ochtend, voordat de hele meute boodschappen ging doen. Maar man man man...zo druk! Bij de Hema stond de rij tot aan de schappen. Wel met 1,5 (nou meer 1) meter afstand onderling, maar allemaal haast haast haast.
Dus even timen dat ik dan rond 10.00 uur bij de bieb was. Dan ging het pand open en kon ik ook daar even snel doorheen rauschen. Met een doel. Yeah! Doel behaald. Deel 2 van de Cazalets stond op de plank. Hoera! Klaarrr...inchecken en wegwezen!
Och...even ontroert door alle schoentjes die in de bieb stonden en van die mini-mensjes met hun vader of moeder die het gevulde schoentje kwamen halen. Zo leuk! Die blije koppies! (Aanwijzing voor zacht ei zijn).
Kocht bij het Kruidvat vitaminen, magnesium, tandpasta en zag een te schattig kindertasje voor kleindochter. Jajaja.....Zacht ei!
Focus op vooral de lichte en luchtige zaken. Die zijn er genoeg, maar dan moet je dus wel kijken!
In de middag bedacht ik, ondanks lichte regen, dat ik even lekker wat klimop ging snoeien. Stoorde me eraan hoe het er nu bijlag/stond. Het schoot alle kanten mijn boom in en een beetje in toom houden kan geen kwaad. En gewoon lekker om buiten bezig te zijn. Natte handen, natte kop, maar wel even met geheel wat anders bezig zijn. Heel fijn!
Vlocht een krans van hele lange strengen klimop en hing die weer terug in de boom. Instant feestelijk! Vanochtend toch nog maar her en der een ijzeren draadje erom heen. En misschien straks nog wel een bal eraan of zo. Leuk! (Vind ik).
En om de lamlendigheid een beetje op de achtergrond te douwen; een heerlijke gin-tonic gemaakt en tsjonge wat gaan die ijsblokjes hard dan (Las in Lichte Jaren dat ze daar ook regelmatig van een (roze) G&T genoten; fijne inspiratie).
Vanochtend ook weer bewust rustig aan gedaan, maar wel op tijd wakker weer (vanzelf) en ook genoten van lekker douchen met een heerlijke geur, vorige jaar gekregen van mijn zoon en zijn vriendin voor Kerst. Bewaar ik voor speciale gelegenheden. Ook niet goed; want nu is die geur alweer uit de collectie hahah!! En het is ook nog eens zo'n miniflesje. Maar niet zeiken; ruik even aan mijn arm en zalig ruikt die al zeg ik het zelf. Oh ja..ook lekker scrubben onder de douche; hetzelfde merk en om het luxe gevoel af te ronden, ook nog bodycreme her en der. Heerlijk!
En dan ook met aandacht kleding uitzoeken. Laagjes voor de warmte, maar wel leuke laagjes. En altijd oorbellen. Kocht laatst in de Black Friday leuke en nog enorm afgeprijsde die precies passen qua motief en kleur bij een nieuw aangeschaft lang vest.
Mijn nieuwe ding; lekkere warme lange vesten die goed combineren bij de kleding die ik heb. Zo kocht ik - in een impuls - maanden terug zo'n lang zwart vest, ook nog met zakken, bij een winkel waar ik langsliep toen ik uit mijn werk naar het station liep. Ik moest van mijzelf even gaan kijken, niet eens op zoek naar 'het vest'. Tijd zat, want wilde sowieso niet in een te drukke trein zitten. Toen zag ik dat vest hangen. Lang, zacht en idem prijsje. NU kopen, want straks is jouw maat weg. Passen deed ik niet. Kan wel redelijk inschatten of iets past. Maar schrok toen van die impuls-aankoop. Alsof dat niet mag voor mij. Tuurlijk wel. Ben ook gewoon maar een vrouw. En nu ietsje meer inkomen. Dus het mocht. Van de innerlijke boekhouding. Wat zijn die vesten lekker licht. Brei ik ze zelf, lijken ze kilo's zwaarder te wegen, ook al neem ik dunne pennen en zacht garen.
Lag het vest alsnog maanden onderin de kast te wachten. Tot ik besloot dat ik, ook op thuiswerkdagen, iedere dag mijn best wil doen er goed en vooral verzorgd uit te zien. Voor mijzelf. Voor het prettige gevoel dat ik daarvan krijg. Moeite doen voor jezelf. 'Omdat ik het waard ben'. (U kunt nu overgeven).
Weer, zoals elke zondagochtend, de meterstanden genoteerd. Gewoon om te kijken of er geen rare uitschieters zijn. Nou, eentje; Brand je een Kerstster bij je raam dan kost dat extra stroom, want geen ledlampjes, maar een ding uit het jaar oliekruik. Dus misschien dit jaar kijken voor een led-ster. Na de Kerst, in de sales. Lag nu bij de de Appie, maar op batterijen. Mwoah....achteraf gezien geen goede keus, dus misschien breng ik die nog wel terug. Wel heel vrolijk geel gekleurd. Nou ja...niets moet.
Besef maar weer al te goed dat ik dankbaar mag zijn over al deze luxe zaken. Kan ook geheel anders zijn, daarvoor hoef ik maar even een paar jaar terug te bladeren in mijn blog. Lees ook hier: Geld over?
Luisterde vanochtend vroeg naar de podcast van Marc-Marie en Aaf die wat vonden van Kaarsen en hahah...dan ben ik toch wel simpele Truus met mijn waxinelichtjes van de Hema of Action, bij voorkeur uit de aanbieding. Maar licht is licht en daar heb ik geen dure geurkaars van een nog duurder merk voor nodig. 98% van de prijs zit in de marketing. Maar de kapper van Aaf vertelde haar als tip, dat ze net zo goed de kaarsen bij de Action kon halen. Slimme kapper!
Dankbaar dat ik vandaag kan en mag indelen zoals mij past. Lezen, beetje tutten, wat dingen op de post doen, plastic afval in de plastic container, allemaal karweitjes van niks, maar je bent weer even bezig en lekker buiten. Wel in de regen. Motregen, waar je zeiknat van wordt zonder het te merken. Thuisgekomen bedacht ik dat ik ook nog wel een boek kon brengen naar de buurtbieb en dat ook maar direct gedaan. Dan is het heerlijk warm binnen en buiten eerlijk gezegd ook niet koud. Alleen nat.
Gisterenavond moest ik hier wel om gniffelen. Een beetje het beleid van de overheid. Lijkt me heel lastig voor scholen en voor de ouders. Om over de kinderen maar niet te spreken.
En dan heb ik geheel niets op de agenda staan. Behalve op zondag F1 kijken. Prima. Nu nog een onzichtbaarheidsmantel en ik ben helemaal in mijn sas.
Vrijdagochtend extra vroeg begonnen, dan kon ik nog even lekker doortrekken voordat het telefonisch spreekuur begon en daarna weer doorrrrrrr..zei toch tegen me, myself and I dat ik lekker bezig was. Nog een spoedklus tussendoor, eentje die was blijven liggen bij een ander, maar gelukkig zag ik op tijd dat het bloedspoed was. En client nog voor het weekend kunnen helpen. Dat is fijn voor client; hoeft hij niet het hele weekend in de stress te zitten. Daar doen wij dit werk tenslotte voor.
De post op tijd naar de brievenbus gebracht, het was alweer donker buiten. En daarna naar huis en de laatste dingen afronden en dan afknijpen en klaar! Klaar. Voor vandaag.
Het hele thuiskantoor opgeruimd en weggezet. Nu is de werkplek weer een lees-, eet en laptopprive-plek.
Las dit Sinterklaasliedje. Moest er hartelijk om lachen. Hoop jullie ook.
Dacht dat ik de top wel bereikt had qua drukte, maar kan nog wel wat meer bij zo blijkt. En gelukkig durf ik nog steeds op tijd mijn laptop dicht te klappen en GENOEG te roepen (tegen niemand, want ik woon alleen). Ook niemand om in de avond even tegen aan te praten, klagen, zeuren. Of er gewoon even keihard om te lachen.
Wel heel blij dat ik thuis werk. Zulke lange dagen dat werkt niet op een kantoor. Zeker niet met de reistijd erbij dan ben ik echt supervroeg weg en heul laat thuis. En trek ik helemaal leeg. Nu rol ik van kantoor naar de keuken, kook wat en heb de avond verder aan mijzelf.
In de ochtend doe ik al koffie in het filter en water in het apparaat; hoef ik alleen rond 10.00 het knopje aan te doen en dan 'mag' ik van mijzelf even koffiepauze houden. Even maar en dan moet ik er ook nog op letten even de telefoon zo te schakelen dat hij niet doorrinkelt en ik nergens aan toekom.
Maar het vertrek van alweer een collega, hele negatieve berichten van een zusterbedrijf waarmee wij moeten fuseren en waar wij nu de kooltjes voor uit het vuur aan het halen zijn, het niet hebben van een coördinerende manager, een aantal doorgebrande collega's, een manager die met zijn hoofd echt ergens anders zit plus dat zwaard van Damocles van het niet winnen van die aanbesteding misschien geven mij het idee dat wij door de mannetjes van boven allang zijn afgeschreven. Want nul investeren. Laat maar klappen dit bedrijf.
Worden we net als de Bijenkorf opeens van de hand gedaan aan andere investeerders of opkoper. Moet je je procedures opeens in het Thais vertalen. Zegt de bordenwasser tegen zijn collega: Ben je bang kok? (Ok..gestolen van Herman Berkien).
Zag een vacature voor Keesmanager in mijn huidige woonplaats bij de Sociale Dienst zoals dat vroeger heette. Want ja, ik ben weer aan het kijken naar opties en dus vacatures.
Kan ik zo doen. Ervaringsdeskundige en heb de competenties. Baanzekerheid!! Ambtenaar. Het Walhalla! Nu aan de andere kant van de balie.
Hoorde ik toch keihard onderstaande in mijn hoofd:
Was al naar boven gegaan, na James Herriot en bezig om me in mijn nachtkleding te hijsen, tanden poetsen, contactlens uit etc etc... Voordeur op het nachtslot en gordijn ervoor dichtgetrokken, want best wel frisjes bij de deur. Dat scheelt weer energiekosten.
Altijd, als een soort van dommige routine, kijk ik even de straat in door het raam op de voorste slaapkamer om te zien of alles 'rustig' is. In een straat met bejaardenhuizen he..hier gebeurt zelden iets!
Enfin. Zie ik 2 grote bestelbussen in de straat staan. Na 22.00 uur dus al. Nieuwsgierig keek ik wat er gebeurde. Zag een man met een pakketje in rood/gele verpakking lang op zijn telefoon kijken onder de lantarenpaal. En naar de straat. De straat inlopen. Waar was dat adres nou. En toen belden ze hier aan.
Hallooooooo...niets besteld en het is al na 22.00 uur, donker, koud en nat en echt niet dat ik de deur nu open ga doen. Had ook geen appje of mailtje gehad en meestal als ik iets bestel krijg ik een track & trace. Maar heb niets besteld. Nee, nee, nee, nee. Ik doe daar niet aan mee. Pakketjesterreur :)
Wel lag er vanochtend een kaartje in de bus. Dat ze mij gemist hadden en alsof iedereen een smartphone heeft, kon ik even de barcode scannen dan zag ik wanneer ze wel kwamen.
Kon mijn postcode niet vinden. Uit ervaring wist ik dat het pakketje dan voor een straat aan de andere kant van de bloemkoolwijk moest zijn. Al te vaak komen hier mensen aan de deur voor een Marktplaatsdingetje, de postbode met een brief, de bezorgdienst met een pakketje. Even checken op die andere postcode en bingo.
Hoop niet dat ze vanavond weer zo laat aanbellen. Nou ja; dezelfde routine. Nobody fucks with Frank de Grave tenslotte! Maar gaat wel tegen mijn natuur in om die mensen even een handje helpen. 'Do....do ist der Bahnhof!'
Het is hier ook ingewikkeld hoe de straten lopen. 20 meter verderop begint een andere straat. Niet logisch en toch is het zo. Ik woon net in het staartje van die andere straat.
Regen- en wind vandaag. Dus ideaal om even te kuisen in huis. En sowieso geen behoefte om me in grote groepen te begeven, ook gezien de huidige mini-lockdown. Tussen de buien door even snel naar de supermarkt wat kleingrut halen en eind van dag mijn Sinterklaaspakje (brievenbusformaat, ken net) op de post gedaan. Het spetterde gelukkig maar een beetje.
En administratie weer bij te werken, maar dat doe ik ook als het tropisch is. Declaraties uitwerken. Lekker stofzuigen, beneden en boven. Fijne lichte stofzuiger. Blij mee. Even lekker soppen, verstand op nul en blik op oneindig.
En Kerstmuziek. Eigenlijk ben ik nogal streng in de leer, pas na Sinterklaas mag het. Maar niemand van mijn kinderen doet (meer) daaraan. Dus ook kleinkinderen niet. (Al heb ik bij oudste kleindochter uiteraard wel wat in haar schoen verstopt vorige keer en was ze heel blij ermee) en stuur ik echt nog wel een klein kadootje op over de Sinterklaaspost. Oh...nu regelen, want er IS hier geen postkantoor in de wijk meer.
Jammer genoeg, want ik kijk met plezier terug op plaaggedichten met Sinterklaas. Dat ik voor mijn vader van de fabriek van o.a. Prodent waar ik toen op de marketingafdeling werkte, een meer dan manshoge tandenborstel had geritseld, omdat hij zo slecht zijn tanden poetste (woonde ik nog net thuis). Heeft niets geholpen, maar wel gelachen erom. Oma en Opa met altijd manden vol met kadootjes. Mijn Opa die altijd Sinterklaas was op school. En me later vertelde dat hij dan wel altijd een andere bril opdeed, dan zouden we hem niet herkennen. Opeens mis ik die Opa. Ook al is hij 30 jaar terug overleden. Voor mij was hij een fijne Opa. Net als zijn vrouw, maar mijn moeder ervaarde dat als schoondochter geheel anders.
En juist lichtheid en lachen heb ik veel behoefte aan nu. En dankbaar kunnen zijn voor alles wat er wel is en goed gaat. Ga ik zo direct ook even wat lichte en luchtige dingen neerzetten en voorzichtig aan Kerst beginnen. De Herfsttakken opruimen (namaak) en de bak met kastanjes (echte) ook weer in de kast. Voor - DV - volgend jaar. Brand een kaarsje voor de broer van mijn manager. Ernstig ziek en misschien al overleden.
Hoe kan ik het leven van andere 'verlichten'. Dat klinkt nogal pretentieus als ik het zo lees en tegelijkertijd ook heel simpel.
Alweer een collega die opstapt. Elke maand een afscheid. Helaas niet elke maand een welkom. Was er wel een beetje van uit mijn hum.. Hoe trekken we dit nog? Gaan er nog meer collega's weg/omvallen?
Haalde vorige week uit de bibliotheek twee boeken. Had mijzelf op rantsoen gezet. Was nog bezig met het jurkje voor kleindochter en een te grote stapel nog te lezen boeken zou me alleen maar leesstress opleveren in plaats van ontspanning.
Moet
Uit
Binnen
Leentermijn!!!
Doe ik natuurlijk zelf; dat ik daarvan stress ervaar. Maar goed; Een van de boeken was een eerste van een reeks, ze stonden er allemaal in de bibliotheek (hoera!). De boeken over de Cazalets. Het eerste boek; "Lichte jaren" meegenomen.
Via de schrijfster Nicolien Mizee had ik al gehoord hoeveel plezier zij had bij het lezen van deze boeken, dus ze stonden al lang op mijn lijst. Maar hoewel zeeën van tijd, geen concentratie. Zag ze wel vaker liggen in de bibliotheek, die boeken, maar de dikte (500+ bladzijden) hielden me tegen. Maar nu dus niet. Gewoon aan het eind van de dag even zitten met een kop thee en dan lekker lezen. En kijken hoever ik kom binnen de leentijd. Niet echt een boek om in bed te lezen, te zwaar haha om goed vast te houden zonder koude schouders te krijgen.
Maar fijne schets van een tijdperk, een familie en alles daarom heen. Dat Hillary Mantel een aanbeveling deed, dat zegt ook al iets.
Een rustpunt in de dag. Heel bewust gemaakt. Want kan blijven doorjakkeren, maar daar eindig ik niet heel ontspannen door.
Amai, dat zouden onze zuiderburen zeggen. Het jurkje voor kleindochter is af. Echt wel op tempo Slak-die-in-de-bocht-afremt. Het venijn zat 'm in de staart. Vond de zak niet goed zitten. Niet recht en ook niet goed aansluitend.
Weer uitgehaald. Opnieuw gedaan, opnieuw gemeten, gekeken, gespeld, gemeten, geregen, nog een keer gemeten en vastgenaaid en hoppaaaa! Klaar.
Kreeg al direct weer nieuwe ideeen, maar even de rem maar erop gezet. Laat maar even sudderen die ideetjes. Wat misschien valt het niet in de smaak. Stomme stof of stom ontwerp (uit de laatste Knippie, dus niet helemaal stijl jaren 80!).
Nu nog hopen dat het dametje het ook een leuke jurk vindt. Ook nog een ander kadootje gekocht al een paar weken terug. Oma's mogen dat; verwennen! Zou soms willen dat ik geld genoeg had om van die enorme grote Lego of duplo zaken te kopen, zo'n doos groter dan het kind zowat, maar gelukkig weet ik dat het voor het kind geen drol uitmaakt. Ze is ook blij met namaak-legoblokjes van Zeeman. Kan ze bij mij uren mee fantaseren en spelen en daar gaat het om. Prikkel haar fantasie.
Had een paar jaar terug een Kerstkado gehad. Van een hele lieve en vooral attente blogger. Stond voor de deur opeens. Een grote doos. En in die doos verzamel ik nu het hele jaar door allerlei kadootjes. Voor de kleinkinderen, voor mijn kinderen als ik iets zie waarvan ik denk dat het bruikbaar is. Zo komt de hele riedel niet in één keer en spreid ik mijn uitgaven.
De kadodoos noem ik dus de uhm..Kadodoos.
Denk ook eens aan deze kado-doos; geen strijkstok, maar wel praktische hulp en voor wat hoort wat principe, zodat je je niet een 'arme sloeber' voelt, maar je gezien wordt en weer wat terug kan doen. Je ertoe doet.
Weer een fijn lichtpuntje in deze Lockdown-blijf vooral binnen, plannen die niet door mogen gaan en zie niemand-tijd! Juist die lichtpuntjes blijven zien. Wat is er allemaal wel goed en fijn en mag ik dankbaar voor zijn.
Leuke en beetje over the top Italiaanse romantische serie over een single vrouw die voor een tv-netwerk werkt en daar een tv-programma bedenkt over astrologie. En ondertussen wat interessante dates heeft.
Gewoon Nederlandse ondertiteling. En maar een half uurtje per aflevering.
Door een tip van een medeblogger even wat muziek opgezet, de Evergreen top 1000 op radio 5, terwijl ik de klussen van vandaag doe en afstreep. En door de soort muziek meteen een flashback naar toen ik een tiener (=puberette) was. Altijd op mijn kamertje (echt mini-kamertje met klapbed, dan kon je net (als bed was opgeklapt) aan een teakhouten bureautje - nu voor honderden euro's helemaal te gek hip te koop - je huiswerk maken) luisterde ik naar de radio. Die was toen al oud want van mijn vader geweest, maar he...als ik maar kon luisteren naar muziek daarop.
Wat zwijmelde ik daar wat uurtjes weg zeg. Beter dan beneden zitten, daar was het altijd De Koude oorlog. Of mijn moeder lag op de bank met zware hoofdpijn.
Later kreeg ik een kamer op zolder, ook niet groot, maar stukken groter dan opklapbed-kamertje.
Maar die muziek dus. Wat een fijne breker van de stilte overdag. Zit toch wel erg veel alleen thuis. Te werken en privé ook veel alleen. Dat kan ik goed en ik vind ook altijd wel vermaak, maar geen gezelligheid met me, myself and I.
Oh ja...weer even de administratie bijwerken. Klopt alles nog en eigenlijk moet ik al de begroting voor 2023 klaar hebben.
Want in december krijg je altijd de toeslagen over januari, dus moet ik NU al inschatten of mijn salaris ENORM (nee dus) gaat stijgen en mijn toeslagen minder worden. De belastingdienst heeft al een schatting gemaakt. Dus check of die klopt.
Ik hoef eerlijk gezegd helemaal geen salarisverhoging. Ik kom rond, budgetteer nog steeds strak, maar blijf ergens nog steeds bang dat ik straks weer veel minder inkomen heb. En die angst daar heb ik niets aan. Want niemand weet wat de toekomst brengt. Maar moet ook praktisch denken. Stel dat ik straks weer bij het UWV moet aankloppen, dan is 70% van een iets hoger inkomen toch wel fijn. Dus maar weer gaan rekenen. Wat heb ik nodig om alle bordjes weer draaiend te laten zijn. 30% bruto verhoging dus. Denk niet dat dit erin zit. Maar wie niet onderhandelt, krijgt ook niks.
Misschien win ik toch nog eens de staatsloterij (he...Moos, dan moet je wel meedoen he!!).
En de dag al begonnen met iets waar ik altijd van opknap. Bed afhalen en weten dat je in de avond in een kakelvers bed kan stappen. Lekker alles laten doorluchten. Moet ik het nog wel zelf weer opmaken natuurlijk, maar ook dat vind ik een fijne klus. Heb me aangeleerd een fijne klus te vinden. Laat ik het zo opschrijven. Want je kan uiteraard zeiken dat je 'alweer' zo'n huishoudelijke klus moet doen, maar er moet niets; ik kan ook wekenlang lekker tussen de klamme lappen liggen, maar dat doe ik niet, want niet prettig, niet hygiënisch en dit is nou net een beetje luxe. (Met dekbedhoezen van honderd jaar oud hahahah!!).
Dus zo direct de dekbedhoes en kussenslopen uit de wasmachine halen, ophangen aan het rekje op zolder. Droogt vanzelf door de opstijgende warme lucht in huis (haha...welke warme lucht???) en dan vers beddegoed uit de kast halen.
Even verder werken aan het mini-jurkje. Rustig, met focus en genietend van het feit dat het lukt. En nu, op de zak na, af is. Dus kan er nog steeds voor kiezen die zak er niet op te maken. Niet de druk te hoog laten worden. De perfectionist in mij heeft vrij.
Het concert van Adele bekijken. Alle liedjes zijn wel in mineur geschreven valt me op. Dat geeft het een triest sausje. Maar wat een prachtige jurk had ze aan. Helemaal show en geweldig mooi gemaakt. En haar oorbellen, zo passend bij het gebouw waar ze voor stond op te treden.
Wat een kneuterblogje. Geen opwindende zaken. Geen sex, geen drugs en rock & roll ook al niet. Mozeskriebel!
