Regelen en afvinken

Zo'n regenachtige woensdag, waar ik weinig in de tuin kan doen, behalve zien dat de slakken in mijn tuin feest hebben gevierd, - dank u wel voor alle sappige nieuwe groene plantjes die u zo aardig hebt gekweekt uit een zaadje; lekkerrrrrrr -  is altijd goed om de administratie weer bij te werken (nou ja...doe ik toch al wekelijks), maar nu even nieuwe map voor Juli aangemaakt. Ok. Ook niets nieuws. Ook dat doe ik al honderd jaar. Overzicht houden is prettig voor mij. Direct weten hoe en wat en waar. 

Nakijken of alle automatische afschrijvingen ook zijn afgeschreven (ok...dat doe ik dus ook wekelijks en geef ze in mijn excel-overzicht dan een groene kleur) en ik deze maand met een gerust hart kan afsluiten. Niet in het rood, alles betaald en zelfs een beetje overgehouden. Hoera!

Ook wat zaken direct aan het begin van de dag doen die al langer lagen te wachten en ik heb ooit een begin gemaakt met een document wat er gedaan moet worden/opgezegd etc. voor als ik dood ben. Niet dat ik hoop morgen niet meer wakker te worden, maar het is wel een zaak waar ik mijn nabestaanden niet wil opzadelen met allerlei losse eindjes. 

Dus dat. 

Natuurlijk een heerlijke kop ShuttheFuckup gemaakt. Oftewel koffie. Lekker met geklopte Sojamelk erin. Gewoon; omdat het kan. 

Keek gisteren trouwens een film die ik erg kon waarderen. Gewoon op tv, lekker ouderwets, op SBS9. 

Darkest Hour. Mooi gemaakt, goede acteur (onherkenbaar in deze rol). Lang heb ik op een briefje geprint op mijn bureau zijn uitdrukking: "Never, never, never give up" gehad. Nu geen werkbureau meer, maar die tekst zit nog wel voor in mijn kop.

Dat gaf me altijd weer de moed om door te gaan. Niet alleen op mijn werk trouwens.

Then out spake brave Horatius, The Captain of the Gate: "To every man upon this earth Death cometh soon or late. And how can man die better Than facing fearful odds, For the ashes of his fathers, And the temples of his Gods."

Stofje

Als mijn tante vroeger langskwam in een zelfgemaakte creatie dan wisten wij thuis al wat mijn moeder ervan vond. "Oh, wat een apart stofje, schoonzus!"

Afbeelding van DWilliam via Pixabay 

Niets van wat mijn tante maakte kon de goedkeuring van mijn ouders krijgen. Te tuttig, te oubollig, te ouderwets, te stijf etc. etc. 

Dat zij dit kon, kleding maken en ook nog heel goed, daar werd nooit een compliment over gegeven. Dus was die kunst bij voorbaat niks waard. Dat was dan de eigenlijke boodschap. Voor ons.

Laat ik dat nou ook goed kunnen. Kleding maken. Breien, borduren, tekenen, schilderen, schrijven. Allemaal niks waard. Wat heb je eraan. 

Mijn ex-man kon dat op dezelfde manier afkraken. Niets waard. 

Dat niet eerlijk zijn en achter iemands rug om eigenlijk alles afkraken, zorgde ervoor dat ik vrij onzeker was over mijn eigen prestaties. Was het waar wat er gezegd was? Was het echt 'goed'?  Of was het een kwestie van "mooi stofje". 

Of wat Herman Finkers grapte: "Wat een lief kind".

Woorden kunnen dus wel degelijk scherp als wapens zijn. Niet de woorden op zich, maar hoe jij hebt geleerd wat de betekenis is. Of waar je bang voor bent wat iets echt betekent. Ook al is de ander zich van geen kwaad bewust.

Dat kan je natuurlijk jezelf dan ook weer ontleren. Dat dit woordenboek alleen uit je jeugd stamt en je nu in andere kringen begeeft en dus ook andere woordenboeken en vertaling. 

Maar ook dat je nu beter weet. Dat al die creatieve zaken juist heel bijzonder zijn. Dat juist dat jou uniek maakt. 

Wijs op maandag

 

Never create rules, Cellie. Not ever.  Not for others. And especially not for yourself.  Unless, of course, this is your rule.  Born free,   The Universe

Frambozen

Kocht voor het eerst in zeer lange tijd, een doosje frambozen. Vond ze altijd te duur. Zo'n klein bakje en dan die prijs. Maar nou ja; probeer het maar een keer. Het mag. En belangrijker; het kan.

Ben niet echt gecharmeerd van het mondgevoel. Snap wel dat het zurige juist lekker is in jam en taart. Jammer, maar gelukkig is er nog veel meer fruit waar ik uit mag en kan kiezen. Wat een overdaad is er. Hou wel enorm van aardbeien, maar ook daarbij heb ik gemerkt dat er echt wel verschil zit in hoe de smaak is en structuur. En alleen aardbeien in het seizoen eten. 

Die bij de Albert Heijn vind ik dus niet lekker. Als ik erin bijt en direct een zure bek trek, dat voelt niet goed. Bij de Deen hebben ze altijd - als lokkertje - op een stelling voor de winkel van die ouderwets aandoende bakjes staan en die zijn echt zoveel beter en voller van smaak, vind ik. Allebei Hollandse aardbeien. Oh ja, er zit geen groenteman in het winkelcentrum. Vrijwel nergens hier (meer).

Maar de Deen aardbeien zijn niet helemaal in plastic verpakt. Kartonnen doosje. Je moet er gewoon een papieren zakje omheen doen. Stond vorige week een beetje te hannesen met mijn pols ingepakt in zo'n brace en net die beweging dan niet kunnen maken van soepel dat bakje in dat zakje steken. Hielp een medewerkster me daarmee. Zo lief. 

En deze soort aardbeien doen me denken aan de aardbeien die mijn vader op zijn landje kweekte. Een stukje grond waar je een moestuin kon aanleggen in een tijd waarin dat heel ouderwets was, maar wel handig als je veel monden te voeden had. Moestuin vlak bij een stuk bos, dus hoera voor de konijnen!

Mijn vader had er het verstand niet van en er zeker geen geduld voor, dus ik mocht een groot stuk gebruiken voor het kweken van bloemen. Had hij minder te doen. Midden jaren 70 waren droogbloemen helemaal hot, dus dat soort bloemen kweekte ik daar. En hing ze te drogen op zolder. 

En aardbeien. Heel veel aardbeien. Uiteraard allemaal tegelijk rijp. Die aardbeien waren zoet, vol van smaak en zelfs met zand erop lekker. Dan wilden alle kinderen wel komen helpen op de tuin. Bakken vol haalden we per keer eraf. 

De rest herinner ik me niet meer goed. Alleen de andijvie, tot snot gekookt en dan nog altijd zand erin. Brrrr...En heel veel sperziebonen moeten eten, want ook allemaal tegelijk rijp. En sperziebonen van de struiken afhalen. Maar gewoon teveel neergezet en ook nog alles tegelijk. En sla. Ook altijd met zand. En een ei (of twee, want later met 8 personen) en slasaus. En 1 tomaat in stukjes erdoor. Dat was het. Niks geen fancy pancy dingen. Sla was kropsla met ei, tomaat en een dot slasaus.

Geniet straks lekker van mijn fruithapje. Wat frambozen, aardbeien en wat er zo op de fruitschaal ligt. Heerlijk en zo zomers ook. En luxe. Dankbaar dat ik me dat kan veroorloven. 

Afbeelding van pasja1000 via Pixabay 

Iemand wel liefhebber van frambozen? Moet ik gewoon doooooooorzetten en eraan wennen? 

Uit-wedstrijd

Zo gewend aan vergaderingen online via Zoom, dat er nu eentje stond ingepland en ik op locatie werd verwacht.

Zat ik, in de make-up en schone onderbroek aan, toch echt gewoon thuis, te wachten. Oeps!

De anderen zaten daar dus. Op mij te wachten. Direct ingesproken dat ik een fout had gemaakt en dus thuis zat. 

Right. Fijn. Stom. Nou ja...nieuwe afspraak gemaakt. We konden er om lachen (hoop ik oprecht) en verder met de dag. 

Wel 'blij' dat ik niet daarhenen ben gegaan, want mozeskriebel, wat een berg werk. Met de afleiding van collega's en niet een eigen bureau, werkt het dan thuis toch prettiger met alles bij de hand en op de manier zoals ik het wil.

En nog allerlei 'verborgen' klusjes. Want een inbox deed raar, verborg de ingekomen mailtjes of een web ding deed het niet en dus via het oude systeem nog even checken. Mijn 'oude' werk nog even vrolijk 'erbij' gedaan...Gaat ook weer van de tijd af. Nieuw systeem, alweer wennen aan nieuwe zaken. Pffffffffffff!

Kocht na werktijd gisteren toch nog maar even, voor de zekerheid opnieuw inkt. Waar ik het wilde kopen, die winkel was dicht. Dicht?? Maar ergens anders heen geweest waar ze ook zoiets hadden. Grotere inhoud. Oh ja..lekker prijsje! Schrok er een beetje van. Maar ja...mevrouw, u kunt het toch declareren??? Ja, schat, maar eerst voorschieten he.. Kocht 2 van die krengen en dat was voorheen ruim ruim mijn weekbudget. 

En toch maar wel telkens even een koffiepauze genomen. Nou ja, hooguit 5 minuten even heen en weer drentelen, naar de wc en doooooooorrrrrrr....

Van die checlisten maak ik dagelijks. Dingen die perse die dag gedaan moeten worden en niet kunnen wachten. Fijn om die lijstjes af te strepen. En gewoon te weten dat het dan ook klaar is voor die dag. En snappen wat prioriteit heeft. 

Klaro die klara. Ophouden. Afsluiten en naar huis. Oh nee..Je bent al thuis. Gelukkig regende het (nou ja...moest nog wel even de uitgaande brievenpost op de bus doen) en had ik geen grote ambitie om door de regen te lopen/fietsen/tuinieren. 

Maaltijdsalade gemaakt en daarna....niets meer. En dan was het al begin van de avond. Journaal gezien en oh fijn; Vera! Dus nu even blik op oneindig en verstand op nul.

Weekend. 

Jullie nog plannen? Zonder mondkapje boodschappen doen? 

Daarom

 

There's always a deeper reason, Cellie, for the emotions you feel, the doubts you have, the questions you raise, and the fears you entertain.  It's called "wanting it all."  What a system, huh?    The Universe

Mijn eerste keer

Naar het museum. Voor het eerst in 2021. Nog wel met mondkapje op, maar geen probleem. En afstand houden lukt ook prima.

Moet je dus een tijdslot reserveren van tevoren en kan mijn manier van spontaan zin ergens in hebben niet. Vooraf bedenken en dan ook nog uitvoeren (voordeel van een museumjaarkaart is voor mij dat je gewoon binnen kan lopen en weer weg als het je niet boeit of je je niet senang voelt). 

Maar gedaan, want anders kom ik natuurlijk nooit ergens en verder niet miepen. Wees blij dat je het je kan permitteren. Om te reizen en om die extra kosten te betalen voor een 'dure' tentoonstelling en bovendien vorig jaar je museumjaarkaart te verlengen. 

Dus.

Hij stond op mijn lijst: Frida Kahlo & Diego Rivera in het Cobra Museum. 

Fraai, en goh...wat voelde het heerlijk om even iets te doen wat ik al langer dan een jaar (anderhalf jaar!) niet meer had gedaan. Sowieso een uitje plannen hahah!! Niet op woensdag standaard de was en klussen waar je door de weeks niet aan toekomt. Nu even niet. 

Was interessant om te zien en dacht aan Bertiebo, want Diego is vooral bekend van zijn meer dan levensgrote murals. 

Ken haar levensverhaal al wel en wonderbaarlijk hoe ze ondanks fysieke beperkingen toch zich zo kon uiten. Op het doek, in haar leven, in haar kleding en in haar sociale contacten. En haar liefde voor haar land, Mexico. Ook heel ontroerend een aantal tekeningen over haar miskraam.

Uiteraard liepen er ook een Miep en Beppie rond. Waarvan Beppie tegen zichzelf praatte terwijl ze een schilderijtje bekeek en dan op volume 300. En veel verstandige en dure schoenen. En grijze koppies. Snap het wel, want even naar het museum zou zonder die kaart € 27,50 pp zijn. 

Als minima doe je dat meestal niet. Te duur. Vreemd dat bijvoorbeeld in London je op bepaalde dagen wel gratis naar de grote musea kon/kan. 

Nou ja, misschien geven anderen dan liever hun geld uit aan een rondje McDonalds. Ook duur en vult wel, maar voedt niet. Nu dus cultureel gevoed. Zo, dat klinkt een partijtje elitair! Had ook gewoon naar een foto kunnen kijken of een CD-tje op kunnen zetten. 

Na afloop buiten op het terras (geen mondkapjes nodig daar) bij hun restaurant genoten van een kopje koffie. Ook de eerste keer dit jaar. Alweer niet druk dus ook prima.

Fijne dag. Wilde nog even bij de Bijenkorf kijken, maar daar stond een rij, want ook daar moet je eerst een afspraak maken. Dus laat maar. Het was sowieso kijke kijke en niet kope en dat kan ik online ook wel. (Alsof ik daar ga shoppen hahaha...nee dus).

Lekker naar huis! 

De man met de hamer kwam langs, want ik was rond 05.00 uur wakker en heb verschillende podcasts gehoord voor ik een beetje indommelde in de ochtend en dus daar kwam hij, na het eten en de afwas. Die man met zijn hamer. Dus daarna nog even snel dit logje klaar zetten en retteket lekker naar bed. Beetje lezen (zo blij dat ik daar ook weer zin in heb) en dan klaar voor een nieuwe werkdag. Al voorgenomen me niet gek te laten maken. Dingen gaan zoals ze gaan en meer dan mijn best kan ik niet doen. Was dinsdag al blij dat ik toch nog al mijn dingen op mijn afvinklijst voor elkaar kreeg. 

Work work work

Heel even een soort van paniekgevoel. Dat klote nieuwe systeem genereert alleen brieven op kabouterformaat. Dan gaat er vandaag niets lukken (van wat mijn verantwoording is) .

Maar dan het besef: Ik kan alleen maar roeien met de riemen die ik heb. Het is niet mijn besluit geweest om direct te stoppen met het oude en per vandaag met het nieuwe te werken. Dus dan zijn dit de consequenties. Gelukkig melden meer collega's dat er zaken niet kloppen of nog niet kunnen.

Hulptroepen zitten alleen online. Niet even iemand waar je heen kan lopen en die meekijkt. Niemand. Oh ja, ik werk thuis natuurlijk. En onze hulptroeper is denk ik ook al tamelijk overbelast. Maar dat is weer NIVEA. Maar vaak wel een goede neus voor dat soort zaken.

Laat maar waaien, laat maar gaan en toch wel verstandig om even lunchpauze te nemen. Rond 14.30 uur werd het. Insteken, doorhalen en vooooooral af laten glijden.  Gelukkig lukte het na de lunch wel om iets te produceren, althans het kabouterPlop formaat was ok om naar buiten te sturen (Echt??). Daarna was het even doorrammen omdat het ook natuurlijk nog in een brievenbus voor 17.00 uur gestopt moest worden. Vind ik zelf dan.

Om 17.30 uur sloot ik mijn kantoor. Alles opruimen in vooral afgesloten kasten, zodat ik niet toch nog even...NEE. Genoeg voor vandaag. Ben geen manager, krijg geen managementsalaris en heb ook geen behoefte meer aan grote carrierestappen. Wel in zinvol werk.

Zo.. En dan regelen dat ik vandaag even iets heel anders ga doen. 

Midzomer

Raar idee. Dat het nu al zomer is. Wat gaat de tijd enorm hard. Mijn broer in een ver weg Scandinavisch land gaf aan dat ze daar komend weekend Midzomer vieren. En lekker de vrijdag vrij.

Hij geniet met volle teugen van het tropische weer aldaar, want de zomer is maar kort en de winter weer lang. 

Hier was de maandag nat en fris. Geen parasol buiten en zeker ook geen kopje koffie op het terras. 

Ook geen tijd voor. Maar toch maar wel even tijd voor gemaakt. Even 5 minuten weg van de thuiswerkplek. Wat anders doen. Of even iets in huis regelen. En daarna weer dooooooorrrrr. Lange werkdag ook, want je bent toch al thuis en ach...eten staat al klaar en systeem is inderdaad nog niet snel en perfect (Welk systeem wel he..). Of voor mij nog niets kunnen produceren wat naar de client moet. 

Gelukkig had ik me al op zoiets ingesteld. Geen chaos, maar gewoon zaken niet kunnen uitvoeren. Dus dan maar accepteren dat meer er voor vandaag niet inzit. En dat niet mijn verantwoording is. 

Alweer maandag

Werd zondag precies om 07.07 uur wakker. Zonder wekker. Niet eens Vera uitgekeken gisterenavond, maar voelde dat mijn lichaam die slaap nodig had. Vera kunnen we online nog afkijken tenslotte. Wel een nogal saai en braaf leventje zo. Uiteraard aan mij om dat te veranderen; als ik daar behoefte aan heb. Niet gaan vergelijken met anderen. Zinloos. 

Naar de herhaling van Gardener's World gekeken en wat een grote Sweet Pea planten had Monty al. Ik heb ze ook,  maar in een pot en kan niet wachten tot ze gaan bloeien. Elke dag kruipen ze meer de hoogte in.

Droomde weer eens raar. Dat Wopke H. aan het ontbijt zat alhier. Wopke? Ontbijt? Het type man die totaal niet op een vrouw zoals ik valt. Die wil  heeft een slanke blonde sportieve vrouw en buiten dat; hij heeft er al eentje. En ik val ook niet op zo'n man, al is zijn lengte wel een pluspunt. Maar CDA-er? Brrrrrrrr.

Anyway; het zal wel gaan over keuzes maken zei de Innerlijke Jozef,  de droomuitlegger.

Door de regen hingen veel bloemen van de Pioenroos volgezogen met regen slap aan de takken. Een aantal moeten wegknippen. Tere bloemen. 

F1: dat circuit in Frankrijk zal je alleen al een psychose van krijgen. Wat een lijnen, kleuren en bochten. Maar wat was het een mooie en spannende race. En toen iedereen dacht dat het niet meer mogelijk was om Hamilton nog te passeren, deed hij het toch! 

En won.

Veel weer in de tuin geweest. En een rondje gefietst. Het indringende verhaal in de Volkrant gelezen van een moeder die op de barricades klom door en voor de Toeslagaffaire en zelfs Rutte stil kreeg. Nou ja, hij wist een seconde geen neutraal antwoord te geven. Of zich te beroepen op zijn fabuleuze geheugen.

Toch overviel een gevoel van eenzaamheid me heel even. Heel even maar hoor, vandaar dat rondje fietsen. Weet ook wel dat gevoelens maar gevoelens zijn. Geen feiten. En NIVEA. Niet invullen voor een Ander.

Moet weer genoeg energie hebben om een supervolle maandag op mijn werk aan te kunnen. Supervol, want dag 1 van nieuw informatiesysteem en het oude is niet meer toegankelijk. Dus verwacht chaos. 

Alles wat anders loopt valt mee.

Naast nog wat privé-zaken die energie vragen. Net zoals zovelen van ons ervaren. 

Maar he....vandaag is het zomer! Officieel.

Busje kwam zo

Zo denk ik nog dat er niks ('interessants') te gebeuren staat, kom je thuis van even een fietsritje naar het Kruidvat en de Hema en de bieb (alleen brengen) in een andere wijk, staat de voordeur open.

Gelukkig zie ik ook direct de grote verhuiswagen en herinner ik me weer dat de vriendin van mijn zoon vandaag haar spullen bij hem neerzet en bij hem intrekt. En al eerder had gevraagd of haar tuinspullen en kussens bij mij opgeslagen mogen, want zij hebben daar nu geen ruimte voor. En hun nieuwe huis is pas ergens in 2023 klaar. 

"Een bankje".

Nou ja...echt zo'n mega loungebank. Wel in gedeeltes gelukkig en dus maar ergens achterin de tuin gezet, op mijn tweede terras (dat klinkt luxe he..) en gelukkig kon het gestapeld worden. Het is niet mijn smaak, want te laag om voor mij lekker in te ploffen (nou ...dat ploffen gaat wel, maar elke keer die hijskraan huren om eruit getakeld te worden..)

Gooi er zo  Heb er nog wel een dekzeil overheen gedaan en vastgezet, want twee jaar buiten in weer en wind is nooit goed voor spullen. Maar ja, dan kunnen ze altijd nog zo'n opslagruimte huren als ze daar bang voor zijn. Dus ben voor nu blij dat ik nu een oplossing kan bieden. 

De kussens konden ze op mijn zolder kwijt. En 'ze' zijn mijn zoon en zijn vriend die hij al vanaf zijn vliegopleiding kent. En ik dus ook. Leuke vent, inmiddels vader van 2 kinderen. En zijn vader had ooit een snackbar in de wijk om de hoek bij mijn ouders, dus mijn vader heeft daar ongetwijfeld ook zijn broodje kroket gehaald als hij terugkwam van het voetbalveld, ook daar in de buurt. Jaren terug hoor. Maar zo klikt het weer mooi in elkaar.

Verhuisbus via mijn dochter geregeld. En zo helpen we elkaar en ik ben echt heel blij te zien hoe broer en zus dat ook echt doen. Niet alleen elkaar nog op de verjaardag van hun moeder zien. Of met Kerstmis. Of helemaal maar liever niet meer.

Dat die banden er wel zijn en ze allebei hun best daarvoor doen, dat is een rijkdom die niet te koop is. Dat besef ik maar al te goed. 

Zo dan

Wat een drukke en volle werkdag gisteren. Direct in de ochtend al een zoommeeting. Afspraken moeten omzetten, die al een uurtje erna zouden plaatsvinden, bellen mailen en bevestigen. Belde volgens mij iemand wakker. Nieuwe collega met vragen op de chat. Nieuw systeem en daar een zeer lange en intensieve training voor, ook op zoom.  Nog een leuk introductie-uurtje ook op zoom met quiz en prijsvragen.

Daartussendoor nog bedenken dat ik iets moest eten (dan zet ik gewoon de camera uit, met 40+ mensen valt dat geheel niet op)  en oh ja nog veel mensen bellen en informatie sturen. Nog een zoommeeting en dan bellen en mailen en iedereen het schema van de komende week sturen. Nogal overbodig, want gewoon online te vinden, maar iets waar ik in overleg met mijn manager mee wil stoppen. Het zijn toch geen kleine kinderen. Kijk maar lekker online. Efficienter werken graag. En dingen printen doe ik al helemaal niet. 

Iedereen (clienten dan)  met afspraken volgende week een sms-reminder sturen. PZ die eerst zegt dat we naar links moeten en dan toch weer naar rechts. En oh ja...moet de info dan wel maandag voor 08.30 hebben. 

Collega die ik had geholpen met het nabellen van clienten was verbaasd dat ik al klaar was met al het werk. Tsja..dan ben ik net een Diesel. Eenmaal op stoom ga ik door tot ik bij het eindstation ben. Maar het is wel klaar nu. Mijn nieuwe collega mag dit gaan doen. Maar ook zij wordt als een vliegende keep overal ingezet waar er handen tekort zijn. 

Keek op de klok en het was alweer ruim, ruim na vijf uur. Afronden, afknijpen stoppen. Wat toen begon was zwaar onweer, een hoosbui van hier tot Tokio, maar kortdurig en totaal geen zin om te koken. Oh ja, geen boodschappen gehaald, want gisteren was het ook al zo'n dag. En ik improviseer wel wat dan. 

Het is te slecht weer om nu doorheen te gaan. 

En alle thuiswerkzooi opruimen. Niet in het weekend aan werk denken of toch maar even...NEE! 

Genoten van een aflevering van Vera op RTL 10 en toen was ik eigenlijk wel moe. Heel saai dus al naar bed. Opwindende vrijdagavonden!

Blij dat ik mijn Pioenrozen in de tuin hebt opgebonden, want keiharde wind en anders zouden ze finaal platliggen. Mijn ene klaproos waaide de blaadjes vanaf, maar meestal zitten die er niet zolang aan, dus dat kan natuurlijk. Nog meer knoppen zag ik. Hij groeit op een cementen vloertje, in een scheur. Zo bijzonder. Niet op een 'mooie' plek maar de eigenzinnigheid bevalt me wel. Dus mocht hij blijven staan en groeide tot een groot monster uit, meer meerdere knoppen. 

Let niet op de zooi; die moet nog met het grofvuil mee. En het heeft enorm geregend en gewaaid gisteren. Dus alles ziet er slordiger uit. Nu weer lekker vochtig en klammig buiten. 

Boodschappen net gehaald. Flink wat fruit en groenten. Wel grappig he...dat we allemaal gezonder moeten eten vooral. De grootste bakken met chips en zooi waar je zowat overheen valt in de aanbieding. Veel pakken snoep en koek. Dus vooral omheen laveren en ga voor de bleekselderijdip. Trap er niet in. Ook niet in de heerlijk ruikende verse broodjes zaken.

Wat ik onlangs ook ontdekte was vega-filet Americain. Erg smakelijk. En dankzij een pittige blogger ook als ontbijt een grapefruit (die ze constant op de kassa als sinasappel aanslaan). Leuk en lekker om wat variatie te hebben. 

Geen idee wat ik moet wil gaan doen verder. Moet mijzelf even oppeppen. Maar goed; MOET ik dan echt wat? En van wie? En voor wie? Om tegen mijzelf maandagochtend bij het koffieapparaat te zeggen hoe geweldig interessant mijn leven toch echt wel is?

Veranderingen op komst

Net de voordelen van thuiswerken ontdekt, komt er waarschijnlijk eerder dan ik wil, al een eind aan. Als de mondkapjes en de regel 'vooral thuiswerken' weer worden opgeheven.

Dan zal het niet lang duren voordat ook mijn werkplek weer van een echt mens moet worden voorzien en de optie tot thuiswerken niet meer kan.

Dus ik reken er maar op dat ik per 1 juli of misschien nog wel eerder,  vriendelijk wordt verzocht om elke dag me weer in het OV te begeven en naar mijn werkplek te reizen. Een werkplek die ik alleen heb gezien, nooit echt (want op een aparte locatie in het gebouw waar mijn bedrijf kantoor houdt) ervaring mee heb opgedaan. Of mijn voorganger er zien werken. 

Dus geniet, al schrijvende, nog maar even van het feit dat ik na mijn werkdag, al lekker thuis ben en nog een redelijk lange avond heb om zelf in te delen. 

Ja, ja, ja....luxe probleem. Zat mensen die niet konden thuiswerken en gewoon elke dag moesten reizen. En dat al jaren doen. Oh ja...hoe snel vergeet je dat je dat ook driehonderd jaar hebt gedaan. 

Dus stel je mentaal in op die veranderingen en zie die dan als verandering. Geen verslechtering. Nou ja, de innerlijke Luiaard vindt dat wel hoor. 

Maar laat die maar hangen!

Foto van Pixabay

Zeikerd

Niet mijn wekker heel vroeg gezet, maar wel normale tijd. Want wist dat het een warme dag zou gaan worden en dan merk ik dat ik liever alle taken en zaken die 'moeten' in de ochtend heb gedaan. Toch vroeg genoeg wakker ruim voor de wekker. Dus hup, uit bed en aktie. Wat wil ik vandaag doen? Wat kan ik doen?

Even strijken, bed afhalen, was in de machine (alle mondkapjes verzamelen), zelf hup even snel onder de douche, bed opmaken, planten water geven in de tuin (gietertje is nog steeds watervast). 

Administratie bijwerken. En dan mag ik pauze houden met een heerlijk kopje koffie in de tuin. Onder de parasol. 

Stond ik net de was op te hangen, nou ja, eerste shirt dan, hoorde ik geklop op het keukenraam. Telefoon niet eens gehoord! 

Stonden mijn zoon en zijn vader op de stoep. Zoon moest auto naar garage brengen. Bij adres in de buurt en zijn vader had hem daar even met zijn auto opgehaald. En naar een school hier in de buurt gekeken, want daar gaat zijn halfbroertje na de zomer heen. Speciaal onderwijs met kleinere klassen, dus meer aandacht. Goed voor die jongen hoop ik, maar ook wel triest dat hij een beetje de weg kwijt is. 

En ex-man moest nodig plassen, dus dat kon ook mooi even hier. Als het bij dit soort gezeik blijft; prima. Kan gewoon doorgetrokken worden. 

Leuk om even hun verhalen te horen. Van vaccinatie-verhalen en verhalen over de tweede leg van ex. Ik zei al dat ik nu in mijn tuinkleding sta met tuinschoenen (van die namaak-crocs, dus niet voorbereid op visite. Maar het was alleen maar even aanwaaien en dan weer doorrrrrrr..

Koffie of thee bliefden ze niet. Een plaspauze-bezoekje. Nu vond ik ex sowieso een zeikerd, maar nu hij ouder is geworden nog meer. Misschien hem maar eens erop wijzen dat hij dat even bij de huisarts moet laten checken. Prostaat etc. Of gewoon toch karakter. 

Eindelijk een telefoontje eraan gewaagd om nu toch maar eens een pedicure afspraak te maken. Nu kan ik natuurlijk Corona als boosdoener de schuld geven dat het zo lang duurde voordat ik in aktie kwam, maar het is gewoon laksheid gecombineerd met te duur en ook - dat ben ik niet waard zoiets.

Was de pedicurepraktijk om de hoek (nou ja..5 minuten fietsen) inmiddels opgeheven. Vroeg naar wie ze meestal haar clienten dan verwees (wie is een goede?) en die woont natuurlijk aan de andere kant van het dorp. 

Website opgezocht en online bericht achtergelaten en ik hoop dat het dan binnenkort een keertje kan. De eerste en laatste keer dat iemand aan mijn voeten zat was in New York in 2011 (oh...dus al tien jaar geleden!) toen mijn dochter voorstelde om samen in zo'n winkel - die zaten daar werkelijk overal toen al,  lekker onze voeten te laten doen. Gewoon gezellig, leuk en zo typisch Sex and the City.

In de ochtend even een ontbijtje halen bij de Deli aan de overkant; slappe koffie en een bagel met roomkaas en dan zo'n (voor mij) luxe bezoekje en je voeten laten verzorgen door een wildvreemde. En samen met mijn dochter. Die er ook nog nooit geweest was, maar omdat online al helemaal had opgezocht waar ze wilde shoppen, precies de weg wist. En anders hadden we altijd nog die beroemde gele taxi's. 

Wat hou ik toch van mijn kinderen en de kinderen van mijn kinderen. 

Zag trouwens meer wolken verschijnen. Mijn zeer ouderwetse onweermeter gaf een andere luchtdruk aan. Maar onweer is pas voor morgen voorspeld. Nu al? En al die vogels die zo warrig door de lucht vliegen? Afspraak kon trouwens morgenavond al, maar gezien de voorspellingen en mijn innerlijke weervrouw, toch maar liever op een vrije dag gezet. 

Ben benieuwd of ik het prettig ga vinden. Wel nodig, want goed voor je voeten zorgen is belangrijk, zeker als je diabetes hebt. 

Hie ha hietertje, ik heb een nieuw gietertje

Wederom besprekingen tijdens de werkdag, zoals altijd in Zoom. Dan moet ik eraan denken wat ik aan heb, make-up op mijn ogen aanbrengen en lippenstift. Want niets zo stom als er slonzig uitzien als thuiswerker.  Dan voel ik me ook niet prettig en een beetje mascara doet al wonderen.

Moest een afspraak maken voor een client en die dame zei me dat ik zo'n jonge stem had. Prettig om nog zo jong te zijn leek het haar. Zag haar geboortedatum en ik ben toch echt ouder dan de client.

Spannende dagen op mijn werk. Nieuw Informatiesysteem. Nieuwe software, nieuwe methodes en hoppa...in een weekend wordt alles omgezet. Even een paar uurtjes een training online. Lekker zelf oefenen jongens (wanneer?) en dan is het God zegene de greep!

Lijkt mij een beetje het weekend waarin we besluiten in plaats van rechts allemaal links te gaan rijden. Maar we gaan het wel zien. Gelukkig zit ik niet in de feestcommissie.

Even gekeken tot hoe laat het tuincentrum van de lekke gieter open is en zag tot best wel lang nog in de avond. Na het eten (doe nou verstandig, maak iets in de wok, laag in koolhydraten en veel groentes) en daarna lekker, zonder jas, op de fiets erheen gegaan. 

Iedereen zat verder voetbal te kijken, dus er was alleen een rare vrouw met een lekke gieter. Even omruilen en toch ook nog maar een traytje lobelia's gekocht. Diepte investering van € 3,00. 

Heerlijk te weten dat ik dan morgen niet in de hitte daarheen hoef. Tenzij deze ook lek is, dus zo even uittesten. 

Uitslag test: hij mag blijven.

Niet

Fijn van thuiswerken is dat er geen reistijd is. Dus ben ik klaar met werken, klap ik de laptop dicht en kan ik gaan doen wat nodig is, of waar ik zin in heb.

Zoals het gras maaien, de kantjes eraf lopen. En gewoon even genieten van alles wat groeit en bloeit. Aangezien voetbal me niet boeit en er vrijwel niets anders op de tv is, is het zo'n lange zomeravond waar je nog heerlijk buiten kan zijn. 

Had in mijn koffiepauze vanochtend de was buiten gehangen. Droog in de lunchpauze. En lekker opruimen zo direct dan is dat ook weer een karweitje gedaan en afgevinkt. Dat kan natuurlijk niet als je in de kantoortuin moet zitten. Ach...jarenlang op kantoren gewerkt, of in de 'buitendienst' en toen werd de was ook schoon en droog. Gewoon op zolder aan een rekje. Of in het weekend buiten. 

Had een gietertje gekocht van ik denk 5 liter, (zo'n grotere kan ik niet zo goed tillen. Pols is nog steeds een beetje kwetsbaar) maar toen ik 'm gevuld alvast klaarzette voor vanochtend om mee te uhm..gieten, zag ik dat hij lekte.

He bah....moet ik dus terug naar dat tuincentrum. Gelukkig nog wel te befietsen, maar dan ben ik een paar uur kwijt ipv met de auto hoppa even heen en terug. 

Nou ja..ook weer leuke dagbesteding.  Niet zeiken. Je kan tenminste nog fietsen. Je hebt een fiets, benen die het doen; dus wees vooral blij dat het kan. 

Bestelling

 Someone so cool, something so neat, and somewhere so wonderful are all on the menu, Cellie. You just have to make up your mind and order.

Tallyho,

  The Universe

Zalige zondag

Zoveel nog gedaan met de huurauto voordat hij weer terug naar het uitleenpunt moest. Jammer dat een kluswinkel dicht was op zondag, maar ach...dat komt nog wel een andere keer. En nog een ander tuincentrum bezocht, waarvan ik al had nagekeken of ze open waren vandaag. Leuk en niet druk, want iedereen zat op de fiets (zo te zien, hele bosjes mannen met dezelfde truitjes, helmen in lange rijen)

De benzine die ik moest tanken, viel me ook mee qua prijs, nog binnen de begroting die ik zelf had bedacht. En ja, tanken is een stuk duurder geworden dan een paar jaar terug. Snap ik. En zou ik alleen van A naar B zijn gereisd, dan is met de trein en de bus het goedkoper. Maar ik ben niet van A naar B gegaan. Ook nog naar C en D en E en F. En vooruit ook nog even langs G en H.

Auto ingeleverd. Terug met de bus.

Nu mag ik de rest van de dag relaxen. Dat betekent dat er niets MOET. Het mag wel, maar dat voelt anders. Een klein woordje, groot verschil.

Er ligt nog een weekendkrant, boek, nog een boek en nog zat werk in de tuin, dus ik kom de dag wel door. 

De navigatie in de auto stond nog ingesteld op de vorige bestuurder. Hebreeuws. Dus dat heb ik ondertussen ook even opgepikt. 

Thuisgekomen gisterenavond genoten van een aflevering van Vera. Alleen het einde gemist, want ik werd wakker toen het al was afgelopen. Toch in slaap gesukkeld op de bank, dus hop...naar bed.

Wat deden jullie vandaag? Of doen?

Klimaf

Zojuist......zojuist heb ik de haag en de rest van klimop in de voortuin weer gesnoeid. Dat moet in de groeimaanden, bijna iedere week, anders loopt het uit de klauwen en zie je vorm niet meer goed.  En overwoekert de klimop de openbare weg hahah!

Tijd voor een welverdiende mok koffie. Lekker op het terras. In de achtertuin, waar ook nog zat werk te doen is. Sowieso alle potten met planten en stekken en uit zaadjes opgroeiende zaken water geven.

Dus ik snap wel dat mensen liever een tuin met graftegels hebben en een pot met een struik in het midden, of gewoon plastic gras. Weinig onderhoud. Al vergissen mensen zich daar ook in. Al die grasjes en onkruid moet je toch echt wel weghalen tussen je graftegels, anders is het nog geen gezicht. 

Nu snel omkleden en iets anders gaan doen. 

Afbeelding van Hier und jetzt endet leider meine Reise auf Pixabay aber via Pixabay 

Les Miserables

Alhoewel een thuiswerkdag, toch een lange. Had twee zoom-gesprekken met mensen die wat taken van mij overnemen (en ik hoop en ga ervan uit, op den duur al mijn taken voor mijn huidige projecten). 

Die moest ik uitleggen hoe wat en waar en daarna bij mijn manager wat zaken voor ze aanvragen (toegang tot software, inboxen-toegang en ook of alles fysiek aanwezig is). Men schakelt snel of eigenlijk schuift snel met de flexibele schil zoals men dat noemt. 

Ik noem die schil graag Les Miserables. Nooit eens vastigheid of achteroverleunen in de weet dat je mag blijven. Je bij de kern hoort. Ik ben er ook eentje. Geen zicht op vastigheid. Want nee...dat 'doet' men niet. Nu. Momenteel. Goedkoop kunnen schuiven. Dus in my worst nightmare zie ik mijzelf me alweer melden bij het loket van de Bijstand. Over anderhalf jaar. Want dan moet de gemeente waarvoor ik dit werk doe, weer eens een aanbesteding doen. Oh nee, eerst nog riant wel twee maanden WW. Echt luxe!!

Pas je niet in een functie (bij nader inzien) dan puzzelen ze of er iets anders is wat wel past. Nu is mijn manager daar een kei in en ook in snel knopen kunnen doorhakken, maar daarbij zie je wel eens iets over het hoofd of onderschat zaken. Vooral dat laatste. Vind ik dan (ik werk er net he...hahahah).

Ben daar wel kritisch op en heb nu al een paar keer aangegeven dat ik mijn vraagtekens heb of mij dit allemaal wel gaat lukken. De werkweek van de huidige medewerker in een parttime functie vervullen. Plus nog een stuk van mijn oude werk erbij. Het afdoen met dat ik dat zo goed kan is een slim zoethoudertje. 

Maar voor een diabeet is een zoethoudertje heeeeel slecht. Uiteindelijk ga je daar dood aan.

Werkelijk iedereen verzucht op de werkvloer dat het enorm drukdrukdrukdruk is. Is dat hoe men de dingen doet?  Interessanterigheid. Kijk mij eens belangrijk zijn want drukdrukdruk. Of zitten er wellicht mensen die dit soort werk niet aankunnen.

Ook roken er nog veel mensen viel me op. Dat roken geeft ze een excuus om even 'naar buiten' te kunnen en zo een pauze te nemen. Wel raar, want rook je niet = ook geen extra pauze. Ben je wel gezond bezig, maar toch genaaid. Qua pauzes dan.

Heb dat altijd raar gevonden; die rookpauzes. Maar wel even een momentje buiten of op het platje of achter het fietsenhok waar de baas je niet kan horen. Vooral dat. En vaak werden bij die rookgroepjes dus allerlei zaken besproken die vooral die baas niet mocht horen. 

Dan ga ik gewoon maar een NIET-roken pauze invoeren t.z.t. Dat ik even van mijn werkplek weg ben om NIET te roken. Smoking!! 

Zit niet op mijn officiële werkplek overigens. Alles is nog gesloten voor publiek en dus doe ik mijn werk telefonisch en online. Dus thuis. He...ik hoor de vuilniswagen langskomen. Geen tijd gehad om de groenbak weer eens ouderwets goed te vullen, maar ja, halfvol mag hij ook aan de straat. 

Even voor mijn werk een overzicht gemaakt van de reiskosten die ik voorschoot vorige maand. Ruim 

€ 100,--. Dat is best fors op mijn netto inkomen. Krijg dat dan eind juni weer gestort bij mijn salaris. Plus de kosten voor wat inktcartridges. Bijna een maand huishoudgeld totaal. Voor mij dan. Hou nog steeds aan wat het NIBUD bedacht heeft voor budget per week. Want grote valkuil is om het nu maar te laten waaien. Omdat het misschien voor eventjes kan. En dan straks, als contract -tot onze spijt - toch niet verlengd wordt en ik weer op 70% moet gaan wennen, weer de duimschroeven aandraaien.

Bovendien ervaar ik het niet als straf. En weet dat als ik het zou willen, iets meer uitgeven nog steeds kan. Maar niet structureel. 

Maar eigenlijk wil ik zo niet leven. In angst en vreze van 'stel dat'. Want ondertussen kunnen er weer andere zaken gebeuren die een veel grotere impact hebben dan werk of geen werk. 

Zin in even niks hoeven en moeten in een weekend. En vooral willen. Want ik ben niet helemaal des sudderplaat hoor. 

Klein

 It is understandably human nature, Cellie, to see yourself as small. 

Until you stop seeing yourself as just human. 

Should be easy for you… 

  The Universe

Afbeelding van Meine Reise geht hier leider zu Ende. Märchen beginnen mit via Pixabay 

Boekenweek 2021 Essay

De Genocidefax door Roxanne van Iperen.

Lezen!! 

Uitermate scherp geschreven. Iets wat 'ergens ver weg' gebeurde, een interne 'stammenstrijd'. Ver van ons bed. 

Waar we in 1945 met elkaar zeiden "Dit nooit meer" en dan vooral over het feit dat er stelselmatig Joden zijn vermoord, naast nog andere groepen die men ook 'minderwaardig of gewoon lastig vond'. 

De ontmenselijking, het wegkijken. De Genocide.

Maar ook meedoen met wat iedereen doet. Om erbij te horen, blijven horen, niet uit de groep te vallen en daardoor privileges kwijt te raken (geld, carriere, vrienden). 

Wat doe je als het er echt op aan komt?

Deur

Zou de printer en mijn werklaptop wel eventjes nog in de ochtend op mijn nieuwe wifi-netwerk zetten. Toch wat vroeger alles aangezet, omdat ik uit ervaring weet dat 'eventjes' een ruim begrip is. Laptop ging snel en probleemloos. Yes!

Printer moest ik toch wat extra toeren voor uithalen. Met een ouderwetse kabel aan mijn eigen prive-laptop koppelen, netwerk connectie laten maken en weer opnieuw starten en zo de printer het nieuwe netwerk(je) laten vinden. En geef het de tijd. 

En dat ging nog goed ook. Uiteindelijk. Gewoon met het boekje in de hand. Sneller dan online hulp. Want die chatbot kent alleen maar antwoorden op 'normale' vragen.

Goed. Verder met wat de dag bracht aan werkzaamheden. Oh hahahah....weeer een nieuw project gestart. 

En mijn werkmobiel nog steeds buiten gebruik. Mijn manager is iemand die snel knopen kan doorhakken, maar niet altijd naar de details kijkt. En wat er voorgesteld werd, dat was technisch onmogelijk. Had ik gevonden op de site van de provider. Had ik ook al gezegd, dat mijn apparaatski het niet meer deed, want kennelijk moet de andere card eerst geactiveerd worden, maar enfin. Na 3 dagen klooien, werd er wat anders besloten. Ook weer een snelle knoop schat ik in.

Goed hoor. 

Mijn online telefoonservice hield er ook mee op. Goh...alles staat goed ingesteld. Klopt, net deed hij het nog...Niets veranderd aan de configuratie. Of hoe ik ermee werk.

Dan is thuiswerken even afzien. Gelukkig had ik mijn eigen mobiel nog.

En bergen printwerk. Ik vlieg door mijn papier. Oh...kan je van kantoor meenemen. He...lekker sjouwen in de bus en de trein (Dit zeggen vooral mensen tegen me die met de auto naar kantoor gaan). Haal mijn papier wel om de hoek en declareer het dan wel. Makkelijker (voor mij).

Uberhaupt weinig tijd om privé naar zaken te kijken online. En bedacht ook dat ik mensen een sms-reminder wilde sturen. Handig; want vaak zijn de papieren voor een uitnodiging alweer zoekgeraakt of vergeten ergens te noteren, dus toch nog maar even doorgebuffeld. Dan zitten morgen de collega's niet voor niets present. 

Wat een voordeel is met thuiswerken is dat je wel een mooie lunchruimte hebt. Terras onder parasol (had ik in alle vroegte toch maar neergezet en uitgeklapt. Dat was een heerlijk kopje koffie en blij met alle zaken in de tuin die groeien waar je bij staat. Zo mooi groen buiten!

Hoor de IJscoman buiten terwijl ik dit schrijf. Elke avond komt er wel eentje langs. Ik koop niks hoor. Daar voel ik me te bekeken voor. Zie je wel; staat dat dikke mens ijs te kopen! Zo komt het dus. Eigen schuld. 

Dus nog nooit gedaan, zolang ik hier woon. Uberhaupt in het openbaar iets eten; vrijwel niet. (Stiekem wel hoor..anders zag ik er niet zo royaal uit). Wie wat wat er speelt achter de voordeur?

Kikker doorgeslikt

Hoppa; uit bed en direct maar als eerste als je beneden bent mijn kikker van de dag doorslikken. Monteer het nieuwe modem en zorg ervoor dat je weer een stabiel wifi-netwerk hebt. Op al je apparaten. 

Op de doos stond dat het een kwartiertje werk zou zijn. Zou het?

Iets langer, maar het viel me niet tegen. Kreeg de coaxkabel niet los, want met moer. Dus een tang moeten pakken. En natuurlijk eerst alles van de plek halen, waar het oude modem staat. Die hangt niet keurig aan een haakje, maar ergens op een kastje gefrot. En daarachter alle kabels, zo te zien van de hele straat. Ik haaaaaaat kabels. 

Het makkelijkst was om te controleren of alles het deed op mijn telefoon. Nieuw wachtwoord ingevuld toen ik het nieuwe modem had gevonden bij de beschikbare netwerken en aansluiting! Dus ik wist dat het werkt, alles kabels goed aangesloten. En ook correct van het oude modem gedemonteerd. 

Daarna mijn laptop. Ook die werkt (anders konden jullie dit niet lezen uiteraard). Nu ook de printer nog en mijn werklaptop en ergens ligt ook nog een tablet. Die komen straks. Alles werkt en dat is prettig.

Klaar!

Alles weer opruimen, huiskamer weer netjes en door met de dag. Als eerste heb ik de was aangezet. Lekker weer buiten, dus wapperen maar. En het maakt me ook nog eens gelukkig, dus als ik door zoiets simpels me beter voel. Heerlijk! En zo makkelijk te realiseren ook. Wat een luxe.

Makkelijker dan het waterboarden van de ex-schoonzoon.

Gisteren als eerste naar een tuincentrum gereden. Zo leuk, ook omdat ik nu wist wat ik wilde aanschaffen en dus alle andere zooi links kon laten liggen en linea recta na mijn planten te hebben gevonden door naar de kassa. Heerlijk! Kreeg alleen de achterklep niet meer open, die ging eerst nog wel open en nu niet. Nou ja..alles maar op de achterbank gedropt. Ook goed. 

Reed ook nog richting Ikea (gewoontedier, maar bij de afslag voor de parkeerplaats keerde ik toch maar om. Auto is te klein om mee te nemen wat ik zou willen (tuinstoel). Geen zin eigenlijk om me in de drukte te begeven en buiten de tuinstoel niks nodig, dus ga lekker naar huis of ergens heen waar je echt plezier aan beleefd. 

Dus nog een ander tuincentrum bezocht. Ga ik vandaag een Hanging Basket fabriceren. En toen was het wel een beetje op de energie. Oh ja...daarvoor ook nog gekeken of ik hier in mijn 'durp' de ingang kon vinden tot de parkeerplek, precies achter de Supermarkt waar ik met de fiets makkelijk kan komen. Maar dat ligt op een soort eiland en alle wegen erheen zijn vrijwel fietspaden. Dus kwam ik weer terug bij af. Geen zin om via de normale route bij een andere parkeerplek te komen en dus maar 'gewoon' hier om de hoek wat kleine boodschappen gehaald. Lekker mutserig he.

 

En moest ik de auto nog terugbrengen naar de garage en daarna weer met de trein en bus huiswaarts. Of alleen met de bus. Zat ik nog te pielen met de elektrische bediening. Dacht dat hij het 'niet deed'. Je hoort geen motor brullen namelijk. Want elektrisch.

Rem goed diep intrappen.

Koppeling op P zetten bij starten.

Nu moet hij het gewoon doen. 

En die lichten zie je nu niet 'oplichten' omdat het overdag is Mam.

Videobellen gedaan en mijn dochter zag dat er in het dashboard Ready stond. Dus haal je voet van de rem dan voel je de auto bewegen. 

Voelde mij 'een beetje dom' met mega Brainfog, maar weet het aan mijn drukke schema (en het zo graag 100.000 dingen willen doen en het wennen van mijn nieuwe werk en werkzaamheden en ja, ook mijn zorgen over mijn dochter en kleindochters) en ja hoor...het karretje bewoog. Ik hoefde niet weggesleept te worden. (Al ooit een paar keer meegemaakt. Sta je daar naast de snelweg, wachten op zo'n grote gele sleper. Wel prachtig uitzicht op de weg lekker hoog in de cabine zittend).

Maar nu eerst koffie! Buiten op mijn terras. Heerlijk. Dat het weer kan. Toch maar wel de parasol uit het schuurtje gehaald. Want redelijk felle zon. 

Lekker de tuin in. 

Straks F1 bekijken. Bekeken en wat een pech voor Verstappen. Klapband terwijl hij al lang op positie 1 reed en de overwinning nabij bleek. Uitgevallen. Maar op het laatst nam regerend kampioen Hamilton de verkeerde afslag (zeg maar) en bleef de schade beperkt. Joehei! 

En de hele dag even niets MOETEN.  Nou ja, wel wat kleine zaken, maar met een licht hart gedaan.

Afbeelding van Bianca Mentil via Pixabay 

Volgens mij heet dat weekend. En vooral even andere dingen aan mijn hoofd. In mijn hoofd. 

En dan vandaag weer een normale werkweek. Nou ja...normaal. Een werkweek. 

Scheiden is zwaar k.t voor kinderen.

Vrijdag na mijn werk naar de stad van mijn dochter gereisd, dus opletten dat ik ruim op tijd begon om mijn uren voor die dag te halen en ook om al mijn werk op tijd af te krijgen en of ik op tijd de bus nam, op tijd de trein, kinderen bij de andere Oma opgehaald en met de kleindochters naar het huis van dochter om samen te eten en te kijken of ik ze nu wel op tijd in bed kon krijgen of in ieder geval niet zo 'wild', dat hun moeder nog uren bezig was. 

Wist het gelukkig nu ruim van te voren dat ik oppasdienst had, dus kon mijn werk daar mooi omheen plooien (hoera voor thuiswerken en in het nieuwe normaal wordt het veel veel veel meer haasten en vliegen, denk ik.). 

Moest voor de route naar het busstation (kwartiertje lopen voor mij ipv de 12 die de routeplanner aangeeft) eerst nog langs een brievenbus om de uitgaande post voor mijn werk te posten en dan ook nog op tijd he, want om 17.00 uur worden die bussen geleegd. Viel mij op dat waar er voorheen op elke hoek van de wijk wel een brievenbus stond, ik er nu nog maar eentje wist. Op de route dan, anders moest ik vreselijk omlopen. 

Stom.

Wat was het trouwens drukkend warm!! Tijdens de werkdag zat ik binnen, dus dat had ik niet echt meegekregen. Zag er dus weer charmant met zweetsnor uit. Gelukkig moest ik in het OV nog een mondkapje op, dus onzichtbaar die snor. 

Toen ik bij andere Oma was gearriveerd, begon oudste kleindochter enorm te huilen toen ze me zag. Ze wilde niet mee, ze wilde hier blijven, ze wilde naar Papa, niet naar Mama of hier blijven slapen. Niet mee!! Neeeeeee...

Wat ik fijn vond te horen is dat zus van mijn ex-schoonzoon er ook was( en nog een lief klein nichtje, die enorm gegroeid was want de laatste keer dat ik haar zag was ze 3,) en me vertelde dat zij hem het liefste een kopje kleiner wilde maken voor zijn besluit om een bom onder zijn huwelijk te plaatsen en er tijdens de zwangerschap van hun tweede kind al een einde aan te maken. 

Zijn ouders enorm boos op hem waren en nog steeds zijn. Ook omdat hij niet kan uitleggen waarom. En het pas vertelde toen hij al hoog en droog in zijn nieuwe appartement woonde. In een andere stad. Met niemand erover wilde praten, geen relatietherapie, geen gesprekken met familie of iemand van de moskee. Hoppaaaaaa....een Andre Hazes jr doen. (Ik denk dus dat er gewoon een ander in zijn leven is en hij dat in die andere stad mooi geheim kan houden, maar ja...ik ben natuurlijk de schoonloeder).

Dat iedereen het liefste zou willen dat ze weer bij elkaar komen (maar ik weet dat mijn dochter dat al niet meer wil en kan en bedacht dat het geen zin heeft om dat daar uit de doeken te doen en dat is ook niet aan mij) en dan vooral voor de oudste kleindochter. Het is verwarrend om dan weer hier, dan weer daar te zijn, bij Oma en dat de ene ouder strenger is en de andere alles goed vindt. Nou ja, de klassieker natuurlijk. 

En dan stond nu ook nog die witte Oma op de stoep. Moest ze daar weer mee. Weer iemand anders! Bleef rustig en kalm en haar meegekregen met de belofte dat we onderweg echt eerst even langs een speeltuintje gingen. Want ze wilde met haar  nichtje spelen in een speeltuin. Niet mee!  

Echt oma? Ja hoor. (Geleerd dat je altijd moet doen wat je zegt, niets zo frustrerend dan toch weer ander gedrag tonen. Wees betrouwbaar).

Afbeelding van S. Hermann & F. Richter via Pixabay 

Gelukkig wist ik op de route naar het huis van moeder er eentje te vinden. Lekker gespeeld en de tranen hielden buiten al op. Het is een manier om haar frustratie te uiten. Dat snap ik. Dat doet me echt diep verdriet, zo'n lief onschuldig kind die de dupe is van een vader die de handdoek in de ring gooit. Daar kan ik wel van janken en stampvoeten en zou hem het liefste willen waterboarden!! Langdurig!!! En dan nog een paar dagen. Het verandert niets aan de situatie, maar dat lucht mij lekker op. En hoop dat hij dan ook pijn voelt. (Wat een rotmens ben ik).

Nog een mini-speeltuintje aangedaan, tegenover haar appartement en toen naar huis. Was ze even lekker uitgeraasd. Bewegen is altijd goed. Wat hou ik toch van haar!! En ja, hele schema van op tijd (hahah...Nederlands) eten en op tijd naar bed in de war natuurlijk. 

Was ontroerd toen ze even ging hinkelen op een met krijt uitgeschreven parcours met cijfers en die cijfers gewoon oplas. Kind van 4,5! Er zit zoveel in dat koppie. 

Jongste kleindochter thuisgekomen uit de wagen getild en tsja...op de grond op een kleed gelegd, maar ik draaide me om en weg was ze, want die kan nu dus echt kruipen en later hoorde ik dat ze zich ook al kan optrekken! Ogen in je achterhoofd hebben, want ze stopt dus ook van alles in haar mond en neeee..niet een legoblokje, niet een sok, niet een weet ik veel wat. Wat mis ik die goede oude box. Naar de wc gaan? Hoe doe je dat in Godsnaam? (Duh...dan leg je haar maar even in haar bedje muts van een Oma!).

Eerst maar een verschoning en een fles voor de jongste. Dat ging beter dan de vorige keer. Heb nu door hoe ik dit het beste kan aanpakken, al hou ik van een vaste plek voor alles, maar dochter is daarmee allemaal wat relaxter en doet dat dagelijks, dus ik pas me aan en het gaat prima. Nou ja..prima. Had de luier verkeerd om aangedaan dus. Errug toch! Gelukkig geen jongetje, dus de schade viel mee. 

Eten opgewarmd (mijn dochter had al gekookt voor ons) en kleindochter eet vrijwel niks (maar dat snap ik ook weer; die krijgt bij andere Oma de hele dag door van alles en dan geen schalen brocolli schat ik zo in), maar ik laat het; ik hoef haar niet op te voeden. Zindelijkheid is ook nog een probleem. Ook weer te begrijpen. 

Vooral niet hysterisch over doen. Prijzen als het goed gaat. Geef haar vooral een gevoel van veiligheid en liefde.

Voorgelezen uit Pip en Woezel. Andere boekjes kon ze niet vinden. Ik wilde uit Coco voorlezen, maar onvindbaar. Nou ja...Poep en Woezel dus. Wat zeg je nou Oma?

Ze werd rustiger, ontspannen en speelde lief met haar zusje (smelt) tot ze bovenop de kast haar klei zag staan en ze daar NU mee wilde spelen. Nee, dat gaan we nu niet meer doen. Mama komt zo thuis en we gaan zo lekker slapen. 

Janken.

Frustratie-janken he.

Toen hoorde ze haar moeder thuiskomen en was alles weer even vergeten. Van die klei. Haar moeder sprak af dat ze daar morgenochtend mee kon spelen en we nu naar bed gingen. Oma zou nog een verhaaltje voorlezen en dan ging mijn lieve kleindochter lekker slapen. Lekker pyjama aandoen en naar bed.

Ze wilde in het bed bij mama slapen (oh...zo herkenbaar!!) en dat vond dochter goed. Als ze maar lekker kon en ging slapen. (Droeg ze haar daarna wel naar haar eigen bedje) Poep en Woezel voorgelezen, maar bij bladzijde 3 viel ze al in slaap. Jongste kleindochter doezelde ook lekker weg, dus die werd in haar eigen bedje gelegd. Dochter nog in haar werkkleding en ook moe na een lange dag werken. 

Het grut was rustig. 

Ik kreeg de autosleutel van een gehuurde auto van mijn dochter. Ze vertelde dat ze de volgende dag gezellig naar een vriendin zou gaan, dus ik vroeg of ze zelf die auto niet nodig had. Nee, hoor, ze pakte het OV wel en dat ging prima. Neem jij mijn auto nou maar Mam.

Reed eigenlijk zonder er bij na te denken richting huis, parkeerde het autootje (wederom automaat en elektrisch) zonder moeite in een keer achteruit op de parkeerplek recht en gratis voor mijn deur en merkte thuis pas hoe moe ik van de hele dag was. 

Nieuw werk, nieuwe functie, nieuwe werkprocessen en mensen die zaten te wachten op mijn input, inwerken nieuwe medewerkers voor oude functie, apparaten die waren uitgevallen, werktelefoon die al 2 dagen uit de lucht is, nieuwe software installeren op mijn werkcomputer, horen dat er ergens op kantoor was opgeruimd en al mijn spullen ook en niemand wist waar ze waren gebleven. 

Dat de nieuwe medewerker ze niet kon vinden. Pas ergens in de middag de spullen gevonden. Modem die iedere keer uitviel thuis (oh ja, vervanging is binnen, dus dit weekend ook nog even even vervangen - zo geen zin an, maar het MOET). Roosters bijhouden, klanten wijzigingen doorgeven, veel email beantwoorden, printen, rooster sturen. Was vrijdagmiddag toe aan rust en toen moest ik nog even actief bezig zijn. Tot ver in de avond.

Dus ook maar naar bed thuisgekomen en morgen bedenken wat ik met die auto kon doen. Er moet niks...ga nou eens gewoon genieten!! En vooral even uit je routine breken!

Want er zat nog wat reserve in de elektrische tank, dus bijvullen hoefde niet, maar ook weer niet zo royaal dat ik er naar Zuid-Limburg mee kon rijden. Qua weer ook geen optie. 

Naar een tuincentrum gaan. Dat wil ik graag. Ondertussen even wachten tot de wasmachine klaar is, want moet voor volgende week wel weer genoeg schone kleding hebben. 

Shoppen? Nee, dank je de koekoek. 

Boodschappen halen; ook niet zo noodzakelijk dat ik dat op prime-time doe. Dus ga wel later op de dag, ergens dat doen. 

Was ophangen en dan zo direct wegwezen met het autootje. Ikea op een zaterdag is ook geen goed plan. Te druk. Zo geen zin an. In die drukte, wel in even rondkijken. Misschien ook op het eind van de dag doen. 

Zalig wel, die vrijheid die zo'n auto geeft voor een dagje. 

Kent u deze realiteit

Wat kiezen we; de kachel hoger of toch maar weer onder een dekentje op de bank en een dikke trui aan. Want God weet hoe we er financieel over een paar maanden voorstaan en of we dan wel die energie-rekeningen kunnen betalen. Energie-schuw heet dat. Leerde ik in het programma van Jeroen Pauw.

Wat kiezen we: Pannenkoeken eten en daar een feestje van maken, omdat we eigenlijk geen geld voor boodschappen hebben of toch rood staan en boodschappen doen.

Wat kiezen we; Dure potten met vitamines die volgens mensen echt echt echt echt nodig zijn want zo enorm goed voor je weerstand en natuurlijk niet kopen bij een Kruidvat of zo maar bij het dure kruidenvrouwtje of toch maar eerst de rekening van de Waterschapsbelasting betalen.

Er is geen optie meer voor en/en. En zelfs en/of is geen mogelijkheid meer. Heeft u niet op tijd de bijlagen bij uw aanvraag voor een uitkering geupload. Sorry....dan mag u de uitkering gewoon weer vanaf nul af aan opnieuw aanvragen.

U gaat niet door naar start met een bonus. U gaat terug naar start met niks. Ook geen terugwerkende kracht. Terugwerkende kracht werkt alleen vanuit de Gemeente naar de burger. Andersom nooit.

Leen nog maar een keer bij vrienden. Ik sluit om 16.30 mijn computer af en heb al mijn taken weer netjes afgevinkt voor vandaag. En weet ook, als ambtenaar, dat ik hier zeker nog tot mijn pensioen kan werken. Vakantiegeld, koffiecompensatiegeld voor thuis...heerlijk!

Die onvriendelijke medewerker bij Maatschappelijk werk knalt even in je gezicht dat je maar lekker bij de bibliotheek moet gaan printen. Dat die bibliotheek vanwege corona al maanden dicht was, dus je kan dan nergens meer printen of op een computer, dat hoofdstuk heeft hij kennelijk niet geleerd op de opleiding voor Sjakies. En Empathie ook niet. Hij print zijn privézaken trouwens altijd op de zaak. Dikke pakketten, honderden pagina's. Makkelijk hoor. Ik verbaas me daar echt over. 

Woon je 10 km verderop en val je onder een andere gemeente, dan gelden er opeens andere regels wat betreft bijverdienen met een uitkering. Dat kan. En dat mag ook nog eens. Nogal onrechtvaardig. Maar wel wettelijk mogelijk. In hetzelfde land.

Huisdieren? Je hebt niet eens geld om je eigen ziektekosten te kunnen betalen. Dus ben je ook nog een zorg-mijder. Als je leest dat mensen honderden euro's besteden voor of aan een konijn, dan komt dat nogal aan. Dat konijn wordt beter verzorgd dan jij.

Gutguttegut, wat erg toch dat we niet eens meer naar een terrasje mochten. Onze vrijheid wordt zoooooo ingeperkt. 

Heb je een laag inkomen dan maak je niet druk om bovenstaande. Want je kon toch al nooit meer naar een terrasje. Maar dat begrijpen de mensen niet die niet snappen hoe verdomd vervelend het is als je ergens onderaan de financiele ladder ligt. Wegens gebrek aan empathie willen ze dat ook niet hoeven te begrijpen. 

Sukkels zijn dat, allemaal te lui om te werken, want als je wil, dan is er altijd werk. 

Hoorde toevallig vandaag dat een schrijfster met een journalist van een bekende krant het over 'mijn case' heeft gehad. Mij als voorbeeld noemde. Goh..

Van Dor Hout naar Inspirator. Zonder de luxe van een grote buffer, overwaarde, familie die geeft met de warme hand of een partner met een (riant) inkomen. 

Afbeelding van John Hain via Pixabay