Ha...a window of opportunity. Oftewel even geen regen en een gat in het regenfront. Dus hoppaaaa...snel even boodschappen halen. En even eruit zijn. Uitje van de dag; naar de supermarkt!
De nieuwe supermarkt heeft een vol display met allerlei lekkere verse broodjes, maar blijf daar maar vandaan. Gewoon een halfje volkoren da's prima.
Winkelen is vaak ook toch in de verleiding komen. Denken dat je die spullen echt nodig hebt en dan toch iets kopen. De geur van vers brood is natuurlijk ook bijna niet te weerstaan. Grote displays met pepernoten, hier het alleeeeeergoedkoopst. Koop mij, koop mij!
Thuisgekomen nog even een lekkere kop koffie uit eigen filterapparaat en dan de was ophangen. Kom erachter dat ik met 2 broeken niet handig de werkwinter doorkom. Eentje bijbesteld, maar die moet ik nog inkorten. En zou nog wel een goede mooi zwarte klassieke broek erbij willen.
Willen he...niet direct kopen.
Dat zou ik allemaal wel willen. Gewoon wat je ziet, kopen. Hebben. NU. Goede passende laarsjes maar ook elegant, leuke basisjurk, goede jas. Lekkere passende dikke panties of maillots voor de winter, die niet van je heupen afrollen, of een te laag kruis hebben, of te korte benen of waar je ook nog direct ladders intrekt. Leuke auto. Overdekt fietspad. Nieuwe vloer. Gordijnen.
Laat maar; te lange lijst. En is dat werkelijk nodig? Maakt me dat gelukkig? Of is het gewoon korte termijn bevrediging.
Teveel doordenken, teveel!! Altijd dat nadenken of het wel kan, mag, moet.
Allez...laat ik dan maar eens iets gaan doen. De zoom van een K-maat jeans die nog te lang is inkorten. Lange Poten heb ik niet bepaald.
Nog net genoeg garen van die kleur om de zoom te kunnen naaien. Hoera. Klus geklaard.Nou ja, klusje van niks natuurlijk. Had het al gemeten en afgespeld.
Nadenken wat ik ga maken van een stof met Eenhoorns. Mijn oudste kleindochter is dol op Eenhoorns, maar noemt ze Unicorns. Jurkje? Vroeger maakte ik veel kinderkleding. Maar toen was er nog niet een groot aanbod van goedkope kinderkleding. Daar valt bijna niet tegenop te naaien. Voor de kosten hoef je het dan ook niet te meer doen. Wel voor iets wat uniek is en maatwerk. Als ik een bijpassend tasje wil maken of voor de Barbie een jurkje ervan, dan kan dat gewoon. Kocht op die stoffenbeurs vorige week dan ook tricotnaalden, want tricot Unicorn-stof. Maar nu nog even geen inspiratie. Komt wel. Misschien morgen.
WC-rolhouder die niet echt fraai is, toch maar weer teruggemonteerd aan de wand, want (haha...dat is 2 x want/wand) andere exemplaar werkt niet. Dus op zoek naar betere vervanging. Maar 'tijdelijk'. Hahah...tijdelijk. Mensch...hou jezelf voor de gek. Dat ding hing er al 28 jaar of zo. Functioneel ok, esthetisch niet. Of heb ik me dat laten aanpraten?
(Ga ik nu over elk dingetje met mijzelf een filosofische discussie aan? Vermoeiend.)
Voor een zaterdagavond lekker vroeg ins bed. Omdat ik zo moe wordt van mijn gezever. En gewoon omdat het kan; niemand er wat van zegt.
Gisteren eind van de werkdag zag ik het steeds donkerder worden, dus maar eerst even de uitgaande post in de brievenbus gooien, voordat de bui echt losbarst. Al onderweg begon het te stippen en was dus blij dat ik maar een klein beetje natgeregend weer thuis kwam. Verder werken en rustig alles structureel opruimen toen ik het welletjes vond, want maandag paniek omdat ik niks kan terugvinden, daar heb je niets aan. Alles opruimen, wegbergen in een kastje; niet in de verleiding komen om toch nog even...Alle brandjes weer geblust, planning komende weken weer volgepland.
Vanochtend wakker met regen op mijn dak. Schuin dak, dus dat klinkt altijd nog harder. Wel gezellig, vooral als je nog in je lekkere warme bed ligt. Toch eruit; begin de dag!
Geen klussen buitengaats, dus als ik zou willen kan ik de hele dag thuisblijven. Maar wil ik eigenlijk niet. Naar buiten is juist zo goed voor me. Ook al heb ik de pest aan natgeregend worden. Toch doen.
Eerst even genieten van lekkere verse koffie!
Krant ligt er ook al. Wat een luxe zeg! Kachel nog niet aan overdag; gewoon extra laagje kleding aan en mijn eigen aangegeten isolatielaag doen hun werk. Mag van de strenge boekhouder pas in de avond de kachel wat hoger zetten,maar nog steeds op 'bijstandsniveau'.
Ben trouwens weer geheel terug in de jaren 70 nu ik op Radio 5 Du van Peter Maffay hoor. Ernstig dat het zo mee kan zingen. Woord voor woord...Duits! hahah.. Oorworm. Wel blij met 'geluid' in huis. Want nogal stil om me heen. Ik ben voor niemand "du bist alles".
Even opletten, want een ei aan het koken en ik hoor dus de kookwekker niet (meer). En ik vind keihard gekookte eieren niet echt lekker.
Op mijn dag vrij van werk veel zaken die even gedaan of geregeld moesten worden. Dan werk ik in mijn hoofd een soort routeplanning uit. Wat moet eerst, wat kan wachten en hoe ga ik dat aanvliegen.
Normale zaken als de was doen (dat doe ik ook op werkdagen als het nodig is, maar nu kwam het zo uit), was ophangen etc. Constateren dat de strijkvrije slopen die ik op de Albert Cuyp kocht, toch niet strijkvrij zijn (volgens mijn normen dan), dus op de stapel te strijken slopen. Straks even strijken dus.
In een andere stad iets ophalen, hub hub hoera. Klein rondje stad gelopen maar geen zin in grote ronde of ergens gezellig een kopje koffie drinken. Nog meer te doen.
Wist niet dat er nu een Hema zit in het oude V&D gebouw in die stad die met een H begint. Is dat tijdelijk? Wel heeeeerlijk ruim! Maar ook hier niet mijn blauwe serviesbordjes te krijg. Uit de collectie denk ik.
Eerst even lunchpauze thuis en dan weer verder met de to-do list. Weer even ergens henen op de fiets. Gelukkig was het droog.
Had van de week een vergadering en werd daar in the flesh verwacht. Niet via Zoom dus. Dus op tijd vertrokken na al een halve werkdag thuis te hebben gehad, spullen mee zodat ik na de meeting daar kon werken. Nul werkplekken. Alles vol!
Zo vol heb ik het nog nooit gezien, extra mensen voor die vergadering ook aanwezig, maar voelde onwennig. Op elkaars lip zitten. En ook nogal raar met alle berichten dat we voorzichtig moeten zijn en dat afstand houden, thuiswerken, zo gek nog niet is.
Mensen die ik alleen via Zoom kende en dan bovendien bedenken dat ik na de vergadering dan maar weer huiswaarts ging, want vol dus kon nergens werken, dan kwam ik nog aan werken toe. Effectief zo niet fijn zo'n vergadering. En hoestende collega's. Alsof alle maatregelen direct weer in de ban waren gedaan. Hoest je? Ben je verkouden? Kom erbij!! Steek ons gezellig aan!
Nou ja. Ook daar kan ik niets aan veranderen. Ik verzin het niet. Ik constateer het alleen. Daarna weer huiswaarts. Na toch een lege werkplek te hebben gevonden om te werken, dus tot einde werkdag daar gezeten. Met de bus, de metro, de trein en de bus en fiets weer naar huis. OV dus, waar het ook supervol was, die route altijd sowieso, dus afstand houden hahah....grapjas!
Heb ik nog iets ter ontspanning gedaan, die vrije dag? Mwoah.
Wel ben ik enorm blij dat ik die dag even niet hoef te werken en kan besteden aan mijn eigen dingen. Op mijn eigen tempo en zonder impulsen van buiten. Of spoedgevallen.
Wat doen jullie in je vrije tijd? Of hou je bewust een dag 'vrij' in je agenda?
Keek met genoegen naar de Netflix-serie After Life. Hoop dat serie 3 snel ook in Nederland uitkomt. En vond de (overleden) vrouw van de hoofdrolspeler zo'n lief gezicht hebben.
Nu zat ik al heel lang te bedenken waar ik een actrice toch van kende, de vrouw die in Whitstable Pearl speelt. Op BBC First op de maandagen.
Ondanks dat ik laat klaar was met werken, maar dankzij het feit dat ik thuis werkte, nam ik toch de tijd om zelf soep te maken. Simpele soep hoor, zonder vlees, maar met courgette en broccoli, die eigenlijk net wat te lang in de koelkast lagen. Vergeten groenten.
Eerst even wat uien en knoflook fruiten, wat kruiden daarin meebakken en dan de courgette aanfruiten en de in kleine roosjes gesneden broccoli. Daarop gekookt water (hoeft niet perse gekookt, maar anders schrikken de groenten zo, die net lekker warm geprutteld hebben), wat bouillonblokjes (ZET blok!) en laten koken een tijdje. Omdat ik ook altijd de steel van de broccoli meekook, is er genoeg binding.
Staafmixer erop et voila. Heerlijk soepje. Afmaken met zwarte peper en in de soep doe ik dan graag een lepeltje volle yoghurt.
Voelt prettig dat ik snap dat ik de tijd moet nemen om goed eten te maken. Vers en gezond.
Daarna de afwas doen, dan is de keuken weer opgeruimd en nu weet ik al dat als ik morgen laat terug kom van een bezoekje aan kantoor, er een heerlijk soepje op me wacht. Tweede dag trekt de smaak van de kruiden en knoflook er lekker in.
En kan ik de soep weer op een andere manier - bijvoorbeeld met reepjes kip erin - eten.
Altijd goed plannen, daar heb ik plezier van. Dus de kleding die ik morgen aan wil, hangt ook al klaar. OV alweer opgeladen (kostbaar grapje hoor, een paar keer in de week naar kantoor) dus ben er klaar voor.
Dan mag ik de rest van de avond ontspannen vind ik. En de kachel een beetje aan.
Zondag was de F1 vanuit de USA. Dus vrij laat in de avond begon de race. Niet op tv bekeken, te laat, maar wel via de app op mijn telefoon. In bed; kon ik zo in slaap vallen. Maar het was zo spannend...dat vallen lukte niet. Niet tijdens de race.
Max alweer een race gewonnen. Op een circuit waar zijn concurrenten altijd oppermachtig waren.
Schreef eerder over de serie Mom, hoe Bonnie haar therapeut gaat 'helpen'.
Herkenbaar. Ik merk en heb gemerkt dat ik door mijn kennelijke goed (eromheen) kunnen praten, de juiste antwoorden geef, af en toe een luikje openzet (dat willen ze graag) en op die manier iemand niet tot de kern laat komen. Dat heeft alles met de stevigheid en het kunnen doorvragen van de therapeut te maken. Het niet kunnen doorprikken van mijn kunstje. Of in de war omdat ik zo 'goed' praat.
Maar zeker ook met mijzelf; tot dit muurtje mag je komen en dan is het wel genoeg. Daarachter zit de echte muur en misschien daarachter nog wel eentje. Straks is het aantal sessies toch weer voorbij en op en dan ben ook jij weer weg.
Mij de moeite waard vinden als in die L'Oreal advertenties? Ik acteer kennelijk van wel, maar let op het werkwoord.
En vriendinnen? Vind het nog steeds moeilijk ruimte te vragen. Mijn dingetjes zijn toch in feite peanuts vergeleken met leed van hen. Dat is me heel duidelijk gemaakt. Of, laat ik het correcter schrijven; zo voel/vertaal ik dat. Mag ik er (van mijzelf vooral) alweer niet zijn.
Oh..ben zo goed in het vertalen van wat er echt wordt bedoeld (denk ik). Dus haal je maar niets in je bolle kop. Niets waard. Er zijn altijd betere te vinden. Of die adopteren we. Hoeven we niet aan jouw familietrekjes herinnert te worden. Altijd tijd voor anderen, jij bungelt ergens onderaan, behalve als er wat geregeld moet worden. Door jou.
Even weer terug naar altijd als laatste gekozen worden bij gymlessen. Nooit de leukste, nooit de beste, nooit in trek. Altijd gedoogd worden of nou ja...je bent 'over' dus kom dan maar bij ons groepje.
Maar niet lastig zijn, niet opvallen, hou het rustig, val niet op. Thuis dan.
Op mijn werk sprak ik recent een client, die gebruikte ook van dit soort manieren. Goed pratend, coherent, en oh ja nog even aangeven dat hij bepaald soort werk deed bla bla bla, kende de branch. Kon er onmiddellijk doorheen prikken. Te herkenbaar. In een situatie die nogal ernstig is, zeg maar bijna hopeloos, doen of je de zaak van een afstandje bekijkt en er in zakelijke taal over praat. Maar het betreft jouzelf, jouw kinderen en de zaak gaat gierend naar de Filistijnen. Binnen 2 weken als je niet echt in aktie komt. Stort je hele wereld in elkaar. Maar dan denken de meeste mensen dat je er 'goed' mee omgaat. Jou maken ze niet gek. Zo rustig, zo beheerst. En je kan ook zo helder en goed formulerend er over praten of schrijven. Het zal dus wel niet zo erg zijn. Oh ja. En je klaagt niet. (Want geleerd dat je geen ruimte in mag nemen).
Nee, muts....dat is een manier van doen die je je hebt aangeleerd. Afstand nemen. Van de situatie, van jezelf en van je eigen verantwoordelijkheid. Niet voelen. Niet willen zien. Ontkennen wat iedereen om je heen wel ziet. En de feiten glashard ontkennen of ze als niet ontzettend ernstig willen zien.
Je bent dan eigenlijk in die Egyptische rivier, zoals ze in het Engels zeggen. You are in Denial.
Ik werd nederiger toen ik niet eens meer kon denken een paar jaar terug. Geen Engels op de BBC meer kon verstaan. Kortsluiting daarboven in de kop. Out wilde zijn. Weg! Niet voelen. Niets voelen. Nooit meer eigenlijk op zware dagen. Maar ik voelde alles. En was eindelijk op de bodem en klaar om te leren.
Nu is de hamvraag natuurlijk of ik dat ook heb gedaan. En nog steeds doe. Of zwem ik nog steeds in die rivier? Of baad ik regelmatig pootje stiekem?
Op zaterdagochtend al om 05.00 uur wakker schieten en daarna niet meer in slaap kunnen komen. (Toch nog in het geniep malende molens??)
Luisterde wat podcasts, was dankbaar dat ik een warm bed heb en bedacht even wat ik vandaag zou willen doen. Moet in ieder geval een pakketje ophalen in een andere wijk, dus een stukje fietsen. Daar ook even wat boodschappen halen, nu ik er toch was.
En dan thuisgekomen een lekkere kop koffie maken en even wachten tot de wasmachine klaar is. Kan ik die was ook ophangen.
Wacht totdat de bui weer is overgetrokken en dan de rest van de klusjes afhandelen. Leuke klusjes hoor; mijzelf opgelegd. Die ochtendkrant is er ook heel vroeg. Om 05.30 uur hoorde ik 'm al op de mat vallen.
Ben echt heel erg blij met zo'n dikke weekendkrant. En blij dat ik me dat kan permitteren. Door mijn werk word ik er nog weer elke dag mee geconfronteerd dat financiële ellende zoveel onrust geeft. Dat er jarenlang niets meer kan. Of je onvrij bent om zelf keuzes te kunnen maken.
Op zoek geweest naar een USB hub. Nergens te krijg. Mediamarkt, bouwmarkten, Hema - overal op!!!. Dus dan toch maar online bestellen. Heb dat ding voor mijn werklaptop nodig, want een nieuwe headset vraagt ook een USB poort en die zijn allemaal vol. Dacht dat de headset in de audio ingang zou gaan met een zogenaamde jack stekker en ik 'm dus ook op mijn werktelefoon kan gebruiken, maar nee...die vlieger gaat niet op. Dus eigenlijk nogal een stom ding, vind ik. Of misschien ben ik wel stom, door niet heel zorgvuldig uit te leggen waar ik de headset voor ga/moet gebruiken. Laptop en mobiele telefoon dus.
Online gevonden uiteindelijk en eens even kijken wat handig is. Ophalen of toch laten opsturen? En moet alles direct NU geregeld worden? Haal even adem en denk eerst na.
Zou er een tussenstuk voor USB naar audio stekker zijn? Vast wel toch? Ook maar even naar op zoek. Mmm...kan dit wel op die manier verbouwd worden? Eens even de technische specs doorlezen.
Maar wil nu eigenlijk nog niet teveel aankopen doen op audio gebied, want wie weet wat er uit de afspraak bij de KNO arts komt en advies audicien over gehoorapparaten. Kan ik daarna helemaal geen 'oortjes' in van mijn mobiele telefoon natuurlijk, maar zal dat anders moeten. Misschien ook wel via die dingen. Of een alu-hoedje vouwen dan vang ik ook weer van alles op! Anders dan het constante geruis van nu dan. Alsof ik een schelp tegen mijn oren heb en dan af en toe nog denken dat ik een sirene hoor. Of dat ik nu toch echt doordraai en dat overhemd met extra lange mouwen uit de kast kan halen.
Uiteraard ga ik die hub wel declareren, want voor mijn werk nodig. Maar toch grappig; kennelijk wordt er niet bedacht hoeveel poorten mijn laptop heeft en met een muis en toetsenbord is het al vol. Heb ik nog niet eens een beeldscherm extra eraan hangen, of een printer. Die zit op wifi aangesloten. Op de werkplek hebben ze een superhub; je sluit het kabeltje aan en je hebt stroom, groot beeld op extra scherm, muis en toetsenbord. En internet. Maar dat is niet mijn definitieve werkplek; die is weer ergens anders, met eigen configuratie.
Dat alles (alweer) zelf moeten uitvogelen; nogal grr@##@@.
Nog een keertje op jacht geweest, maar ook bij de Action in het Oosten van mijn woonplaats niets. Goed voor de bilspieren, al die eindjes fietsen. Wel heel veel andere zaken te zien daar. Heel veel. Een heer zei tegen mij dat het inderdaad veel keus voor weinig was en dat was fijn voor hem. Gelijk heeft u, meneer! Dus toch een mousepad en een wc-rolhouder (voldoet niet; dus die mag ook terug; ja zelfs voor die paar centen; doe nou toch geen impuls aankopen; je weet dat je altijd grondig zaken uitzoekt en ook waarom. Toch?) en een grote fles Dove gekocht. Boeken bij de bieb in de brievenbus gedaan op de terugweg, want al dicht, maar prima. Ga ik van de week nog wel een keer nieuwe boeken uitzoeken. Geen paniek; nog genoeg te lezen in huis.
En genoeg te doen. Vandaag beddengoed in de wasmachine, straks bed lekker weer schoon en fris opmaken en de was ophangen uiteraard. Een kijkje nemen in een nieuwe geopende supermarkt hier om de hoek (mmm...DAT is dus mijn uitje!) en ook even op zoek naar een oplossing voor mijn jas, die alleen drukknopen heeft, maar de jas is zo zwaar dat die drukknopen (en de drukknopen te licht) iedere keer open gaan, bij harde wind of op de fiets. Dat is niet echt handig noch prettig vooral niet in winderig en regenachtig Nederland.
Dus wil er een rits inmaken of laten maken, want denk dat mijn naaimachine dat niet aankan. Maar ook nadenken of al die zaken het wel waard zijn qua prijs en investering. Een nieuwe lange rits voor in een jas is ook niet goedkoop.
Of ik moet toegeven aan mijzelf (moeilijk!!) dat een jas zonder rits eigenlijk een miskoop is. En sowieso een erg zware jas om te dragen, dus ook niet echt prettig. Wordt alleen blij van de stippen op de jas. Maar van de rest niet dus. Onderste drukknoop drukt niet. Moet ook een nieuwe in. Is gewoon niet een goed model voor op de fiets. Dus.
Misschien (oh, dat woord gebruik ik wel vaak) tijd om afscheid te nemen van zaken die niet echt goed zijn. It does not spark joy zeg maar! Maar al zolang gewend aan 'je doet het er maar mee'. Dat zit een beetje ingebakken. Ik kan gewoon niet het beste eisen voor mijzelf. Vooraan in de rij staan. Een beetje of iets wat er op lijkt...doe maar. Is wel goed zo.
Nou; maar eens op zoek naar een rits. Er is vandaag een stoffenbeurs met gratis entree hier in de omgeving, dus heee...een uitje!! (Waarschijnlijk met alleen vrouwen, Mannie, hou-jij-mijn-tassie even vast en drie genter-neutralen)
Haha....net thuis; deelbare rits gekocht a 4,75. Jemig!!!! Dat viel mee, gewoon aannames. Wel ook nog leuke stofjes voor de kleindochters gekocht..hahah ik betaalde met 5 euro, want dat dacht ik te verstaan. Man van de stoffenkraam zei iets harder dat het TWAAALF euro was - embarrasing!! Droeg gelukkig mondkapje (erg druk aldaar) dus niet zichtbaar dat ik me nogal schaamde.
Wil eigenlijk gewoon een lichtgewicht jas, wel waterdicht en warm voor de winter, maar niet te warm en nog elegant ook, met goede zakken met ritsen (daar kan ik sleutel veilig in opruimen). Waterdicht kan ik zelf nog regelen, door 'm in te spuiten met spul. Nu droeg ik gisteren mijn zomerjas maar, want die heeft rits en goede zakken, maar bij een regenbui ben ik wel zeiknat.
Nu ik vermoed binnenkort weer elke dag naar mijn werkplek te moeten en dus met fiets en OV te reizen, is een fijne jas welkom. Dus daar moet ik naar op zoek. Niet naar "halven bak" en houtjetouwtje oplossingen!
Jassen altijd (deze ook) in de opruiming. Nooit het volle pond. Daar is niets mis mee, als het dan maar wel een fijne jas is. Zo heb ik nog een zwarte jas aan de kapstok hangen, zeker acht jaar oud, met een rot-rits (loopt elke keer vast in de voering) en een kraag met een drukknoop die iedere keer als het waait, keihard in je gezicht klapt. Iedere keer "au!!!". Maar vooral die rits...en de zakken zijn ook prut. Niet bruikbaar. Toch hangt hij er nog. Mijn innerlijke kritische Diva gilt; doe toch weg dat kreng!!! Maar wat dan? Die openwaai-stippen 5 kilo wegende regenjas, die er verder wel leuk uitziet? Zomerjas met bodywarmer eronder?
Ik schrijf dit niet om aanbiedingen van jassen te krijgen. Zeker niet. Maar om inzicht te krijgen in het waarom ik me zo gedraag. Genoegen neem met 'doe het er maar mee'.
Zo kocht ik (verjaardagsgeld gehad van mijn moeder; geen bezoek. Dan moet ze over de snelweg...brrrrrr..eng! Haar zuster gaat ze wel heen, over de snelweg, maar dat is kennelijk niet eng, maar goed; ik dwaal af) vorige week een lang shirt/heel korte jurk met capuchon en een zak voorop.
Zelfs gepast in paskamer. Mwaoh. Nou ja...hij past. Dat was toch al iets? Dan moet ik eigenlijk al heel blij zijn, vind ik. En een kleur die ook redelijk was. Stomme koordjes, maar die kon ik wel vervangen. Dus gekocht, maar thuisgekomen, merkte ik dat ik er niet echt heel blij mee was. Want: A. een impuls aankoop, want moest een half uurtje wachten totdat telefoon gemaakt was. B. Niet de goede kleur, materiaal, uitvoering en details. Koop daarom liever nooit wat in die winkel, want kwaliteit valt meestal tegen. Afzakkende broeken, zweetshirts etc. Had ik dus beter moeten weten!
Nog een keer passen thuis en kijk nou eens heel kritisch. Te groot, te zakkerig, het flatteert niet echt en over zakkerig gesproken, die zak die hangt te laag. Het klopt gewoon niet. Voor jou. Misschien wel voor iemand die 1.80 m en een langer bovenlijf heeft is, maar dit staat niet echt top. Dus breng terug! (Dat kon, stond op de bon). Breng terug!!!! Gedaan. Maar man man man...wat baal ik van dat truttegedrag. Ga toch direct naar die ene winkel waar je altijd goed kan slagen en ja, wel duurder, maar zoveel meer plezier ervan. En dat jarenlang, klassiek, goede degelijke Duitse kwaliteit. Omdat je het waard bent, oliebol!
Die auditie voor die L'Oreal reclame kan ik wel schudden dus! Want ik voel dat kennelijk niet echt zo. Niet echt. Ik zeg het, net als die actrices, omdat het in het script staat. Voel het niet vanuit mijn tenen tot mijn kruin.
Toen ik in de avond nog even voor ik naar bed ging naar de lucht keek (rare gewoonte, maar doe ik dus altijd, naar de sterren kijken, de maan, de wolken) zag ik een bijna volle maan.
Huilde er even naar - de innerlijke wolf werd wakker. Altijd een mooi gezicht die maan.
Vandaag een donkere dag, veel regen, weinig zon, heel veel wind, bijna het soort weer om terug in bed te kruipen. Maar dat doe ik niet; nooit eigenlijk. Veel te bang dat dit dan het begin van het grote afglijden is. Niks meer willen, normaal ritme kwijt.
Dus schoongewassen en met lekkere fris ruikende haren aan de koffie. Klop de sojamelk op, gewoon met een klein kloppertje en heb ik een lekker schuimlaagje erop. Verwennerij.
Nu al nadenken over wat ik aan doe als ik naar kantoor ga van de week. Wat wil ik uitstralen. Waar voel ik me prettig en veilig in. Maar ook: Met OV dus bestand tegen weer en wind en vooral regen en harde windvlagen, maar de rest van de dag op een verwarmd kantoor, dus ook weer niet te warm aangekleed, want dan breekt het zweet me uit en dat is weer niet zo representatief, met zweetsnor werken.
Nadenken over de lunch die ik meeneem. Altijd een bakje met zelfgemaakte salade. En iets van fruit voor in de middag. Alles "Al Desco" op te eten. Pauzes doen ze niet aan. Er wordt non-stop doorgewerkt. Ik zonder me bewust wel even af; ga in een ruimte zitten waar er een koffieautomaat is (vieze koffie, de lekkere koffie is waar de duurdere medewerkers zitten, dus halve gebouw doorlopen voor dat soort koffie). Of even naar buiten in de pauze.
Merk dat ik maal over mijn werk. In de nacht, overdag, die molens malen maar door. Over het gebrek aan kwaliteit (en capaciteit; dat vooral) of eigenlijk gebrek op toezicht of de taken goed worden uitgevoerd. Er wordt geschoven met incompetente mensen (maar wel goedkoop) maar dan is de werkplek wel weer gevuld. Dat gaat me aan het hart (Tegelijk denk ik dan heel cynisch dat ik OOK zo'n goedkoop mens ben, heel goedkoop en nog premie trekken omdat ik uit de bijstand kom ook en een oude muts ben).
Maar heb ook besloten dat ik dus GEEN manager ben, geen bedrijfs-analist, ook geen CEO, iemand schreef ooit als commentaar dat ze had geleerd dat het niet haar bedrijf was, dus laat het los, mijn beloning is de allerlaagste van het bedrijf qua inschaling, dus waarom zou ik me zo opwinden en druk maken als daar weinig waardering tegen over staat. Het is niet mijn verantwoording. Ik weet dat ik de dingen scherp zie, maar dat ik ook altijd de prijs moest betalen voor het leggen van mijn vinger op de zere plek. De boodschapper wordt altijd vermoord namelijk.
Kaart ik zaken aan dan krijg ik een wollig antwoord, maar geen concrete antwoorden. Doe dat bewust via de mail, maar dan nog die non-antwoorden. De kunst van het VerRutten beheerst de manager zeer goed. En weglachen.
Wat ik wel moet doen (van mijn innerlijke manager) is mijn eigen werkzaamheden zo goed mogelijk uitvoeren, menselijk contact zo menselijk mogelijk houden, even een luisterend oor bieden en dan is het af. Meer zit er niet in. En op op tijd stoppen met werken, zeker als ik thuis werk, want dan is het eenvoudig om toch nog even een uurtje door te trekken. En er is ook niemand die thuis zegt..."Joh...kom nou eens achter die laptop vandaan en lekker bij me op de bank zitten!". Dus moet ik dat zelf maar doen. Zowel stoppen als zitten.
(En toch zat ik van de week nog ruim na einde werktijd iets te regelen voor een client, omdat de stagiaire er een potje van had gemaakt. En bij navragen hoe dat zat er nog steeds geen actie werd ondernomen richting client. Nul controle tijdens mijn vakantie en nu ben ik dus al die half gedane zaken aan het recht trekken. Dubbele afspraken of juist geen afspraken geboekt).
Afwachten of er verbetering in komt in mijn werkplezier als ik mijn functie 'live' kan uitvoeren. Door de Covid-maatregelen is contact met clienten vrijwel allemaal telefonisch.
Komt die verbetering er niet; dan is het pas tijd om weer te gaan solliciteren. Maar dan dus wel vanuit een betaalde baan. Dat is alweer positiever dan vanuit een uitkering. En uiteraard blijf ik om mij heen kijken.
Maar voor nu moet ik even pas op de plaats maken. Me niet gek maken door vooral mijn eigen gedachtes over de voortgang.
Dus laat het los. Niet zoveel stressen erover. Dat is het allemaal niet waard. Doen ze andersom ook niet.
Kijk via NPOstart naar de serie Maud & Babs en zo ontroerend vind ik 'm. Maar ook met een prettig gevoel voor humor. En goed geschreven en gespeeld. De actrice die Babs speelt kan helaas uit eigen ervaring met haar moeder, die Alzheimer heeft, putten.
Aanrader.
En alweer zo jammer dat het zo laat wordt uitgezonden. Op zondagavonden om 22.20 uur. Gelukkig is er NPOStart.
Ook een leuke serie, als je van wat vreemde harde humor houdt is Deep Shit. Ook op de NPO.
En kijk ook graag naar Adem in, Adem uit op Net5.
Waarin een plaatselijke slager wel heel vreemd vlees in de diepvries heeft. Onherkenbare Jelka van Houten.
Ook een vreemde serie met zwarte humor op BBCFirst; The Cleaner.
Ben er nog niet uit of het grappig/vreemd of mwaoh is; ook nogal zwarte humor (waar ik van hou).
Jullie nog series die je graag ziet? Niet dat ik ergens voor thuis blijf; want alles is altijd wel ergens terug te zien. Of wordt herhaald dan kijk je old school.
De impact van armoede is vooral een groot gevoel van er niet bij horen en schaamte. Want in deze maatschappij ligt het aan je eigen inzet en de maakbaarheid van het leven. Wat een vernedering om te moeten toegeven dat jij kennelijk noch de wil noch de inzet toonde. Met je sociale huurwoning en toeslagen.
Als jij je maar genoeg inzet, als je maar wil, dan krijg je dat leven zonder financiële zorgen. Vooral dertigers geloven daar zeer heilig in.
Oh hoe mooi, zo'n leven net weg bij de pappotten van smoeders en dan denken dat je de wereld snapt.
Een gelukstonnetje gekregen zodat jij al wel je koopwoning hebt en nu lekker flinke overwaarde hebt (maar natuurlijk niet wil luisteren naar verhalen van Opa en Oma die vertelden dat de rente op hun hypotheek ooit wel 13% was en die hypotheek nog op 1 salaris moest worden opgebracht). En dat woningen opeens in prijs zakten. En zakten en zakten. Overwaarde? Onderwaarde; huizen stonden onder water.
Het voelt scheef als jij je vrienden nooit eens op gelijke manier kan terugbetalen of teruggeven wat zij jou wel - uit een goed hart - aanreiken.
Die scheefheid; dat is armoede.
Je dan maar liever terugtrekken uit het sociale leven, omdat je je het niet kan permitteren. Niet naar de film, niet uit eten. Geen borrel en reizen is ook al een uitdaging.
Armoedig is ook in de kou zitten omdat je de te verwachten hogere energie-rekening niet kan betalen. Of daar - nog erger - bang voor bent. Dubbele stress. Dus de kachel weinig aan. Of heel laag. Overdag naar de bibliotheek of een buurtcentrum; daar zit je warm. En het kost niets.
Je went er snel aan, kouder in huis, maar op het moment dat je van jezelf wel even mag opwarmen; hoe heerlijk!!
Maar moet er niet aan denken hoe die situatie is als je met kinderen in huis woont. En je de kachel niet aan durft te doen. Niet kan doen.
Zorg niet afnemen omdat je dat niet kan betalen. Tandartskosten, eigen bijdrage, ritjes naar het ziekenhuis. Toch vreemd in een land waar het zo goed gaat met de economie.
Als je weet dat die armoedige situatie maar een weekje duurt, dan trek je het wel. Want einde in zicht. En genoeg reserve op de botten. Zit je in een situatie, in de realiteit, zoals bijvoorbeeld de mensen die door de Toeslagen affaire zijn gedupeerd, dan is er nergens licht. Alleen maar een zwarte tunnel.
En je brein werkt ook nog slechter door de stress. Feest!
Altijd weer goed om her en der te lezen (en dan niet aangereikt door een algoritme wat Google beheert; ik google niet!) wat de impact van armoede is. Of juist het omgekeerde.
Hoe sommige jongeren in grote steden totaal in een andere wereld leven dan minder bevoorrechten, zich niet bewust van hun positie. En Paps en Mams schaven weinig bij kennelijk. Of geven zelf het 'goede' voorbeeld.
Las een stuk via Blendle uit Trouw over jongeren die thuis laten bezorgen door zo'n flits-bezorgdienst. Gewoon omdat het kan! Gaat er om 23.00 uur in de avond de bel thuis, voor twee zakken snoep en een yoghurtje voor de kids.
Supermarkt al een uur dicht natuurlijk en 'niks' in huis! Och...je zou je verlangen toch maar niet direct kunnen bevredigen!
Dan snap ik wel dat die generatie straks direct dat huis van 5 ton willen met de allernieuwste keuken en badkamer, uiteraard gaan ze niet in een laffe studentenkamer of studio zitten of oh horreur een huurwoning tenzij Pa en Ma die betaalt. Maar voor hen alleen het beste. Dat zijn ze waard. Nu en nu direct!
Vond het al heel wat dat 'opeens de supermarkten tot 20.00 uur open waren in plaats van 18.00 uur en nu zelfs hier tot 22.00 uur en in sommige steden dus tot 23.00 uur. Meer dan twintig jaar terug was ik in de UK en daar waren er supermarkten die 24 uur per dag open waren.
Dat was allemaal nog voor de thuisbezorgdiensten. En de Flits-koeriers. En maaltijdbezorgers.
Lekker nog even in de voortuin gewerkt vandaag; fijn om buiten te zijn. Stukje gefietst en meteen maar mijn voorraad plastic afval in de bak gegooid. Daarna voor het eerst sinds lange tijd weer verse soep gemaakt. Had een soeppakket gekocht bij de Appie zaterdag. Waren in de reclame, dus ik heb me laten verleiden; ik geef het toe.
Lag de wikkel nog in de voorraadkast toen ik zocht naar het recept. Maar gewoon begonnen hoe ik dacht dat het zou moeten en toen ik die wikkel weer vond (hahah) stond de soep al - geheel correct gedaan - op het fornuis te pruttelen. Ik deed alleen de kruiden (Kerrie) bij het knoflook/uienmengel en liet dit even meebakken aan het eind van het bakproces. Meer smaak daardoor. Leerde ik ooit van een hindoestaanse vriendin.
Staafmixer erdoor en fijn zo'n soepje. Geen vlees (niet nodig), wel veel groenten. Dus morgen dagje makkelijk en misschien vries ik nog wel een portie in. Er zat een appeltje bij en die kan je in kleine blokjes gesneden als garnering gebruiken. Lekker fris wel. En goede combi met de Kerrie.
Nu geniet ik van mooie pianomuziek bij Witteman. Meestal kom ik helemaal tot rust door dit programma. De buren niet, aangezien ik het volume nogal hoog moet zetten vanwege de doofheid.
Telefoon heeft een nieuwe batterij en doet het weer. Blij, want heel vervelend als ik onbereikbaar ben. Of anderen niet kan bereiken. Eerst al een weekje geen wifi, maar gelukkig nog - beperkt wel - online kunnen via mijn telefoon. Lekker, maar niet heus, dat niet verbonden zijn.
Dus ook maar weer een reserve-kopie van telefoon gemaakt op mijn laptop.
Ging al vroeg op pad om die zaken te regelen en zo heerlijk om te horen dat het kan en maar een half uurtje tijd kost. Natuurlijk; ik had zelf ook zo'n batterij kunnen bestellen online en 'm er zelf in kunnen frotten. Tuurlijk. Maar ja, gun de middenstand ook zo zijn verdiensten en gewoon ook blij dat ik het kan betalen. Geen wereldbedrag hoor gelukkig. En mijn telefoon ook nog eens netjes schoongemaakt aan de buitenkant. En gewoon direct geregeld en goed. Kon de telefoon na een half uurtje alweer ophalen en dus even door het winkelcentrum gelopen. Zoveel te zien. Koop mij, koop mij...
Al schrok ik wel van de prijzen van de allerallernieuwste modellen van dit merk bij mijn provider. Vanaf ruim 800 euro. Snap ook wel dat je in feite een minilaptop koopt, waarmee je ook kan bellen en dan valt de prijs wel weer mee natuurlijk. En de meeste mensen betalen dat in twee jaar af, via hun belcontract, dus daarom lopen er zovelen met het nieuwste van het nieuwste. Krijg je wel een BKR registratie voor je speeltje, maar ach..daar heb je dan nu, dit moment, geen last van. Of maak je je niet druk over.
Maar ik heb daar geen behoefte aan. En gun het mijzelf ook niet momenteel. Het allernieuwste. En hoge kosten van de internetprovider per maand daardoor. Die niet terug te schroeven zijn of op te bezuinigen zijn met je contract voor twee jaar. Ik weet namelijk niet wat er allemaal weer financieel over zo'n periode voor de deur staat en weet liever dat ik flexibel ben in het terug kunnen bezuinigen op vaste lasten. Een goedkoper abonnement kunnen nemen dan.
Dan is het eigenlijk - zou je toch zo'n nieuwe willen - verstandiger, mits je het geld hebt liggen ervoor - om dat toestel los te kopen. Of niet het allernieuwste te willen. Heb altijd de mazzel gehad de laatste jaren dat ik de oudjes van mijn kinderen mocht overnemen (gewoon gratis; super lief natuurlijk!).
Lekker gevoel dat mijn telefoonprobleem ook weer gefixed was. Dat fietste fijn richting de bouwmarkt, waar ik mijn bestelling kon afzeggen, want ook modem-probleem gefixed. Dus mijn eigen oplossing was niet nodig.
Heerlijk weer trouwens, zonnetje scheen, dus fijn fietsen.
Lekker in de tuin in de zon de weekendkrant gelezen, want als de zon er is, dan vind ik dat ik daar volop van mag genieten. Met een kopje koffie op mijn terras de krant lezen. Heerlijk! Voor je het weet is het weer koud en regenachtig, dus pluk de dag.
Daarna had ik zin om de voortuin te kuisen en ook dat voelde als een fijn afgestreept karweitje van een denkbeeldige lijst.
Gisterenavond was er een film met Marilyn Monroe, de Misfits (uit 1961, dus ook alweer zestig jaar oud), op tv op een zender die voornamelijk oude series uitzendt en die wilde ik graag zien. Scenario geschreven door haar ex-man. Maar was wel laat afgelopen (voor mijn huidige slaapritme) maar gelukkig stond er voor vandaag geen afspraak vroeg in de ochtend.
Lekker douchen en haar wassen, rustig en zonder haast en dankbaar zijn dat ik weer gezond mocht opstaan. Had plannen om vandaag naar een museum in de hoofdstad te bussen, maar de marathon is vandaag, dus stad is nogal afgesloten en diverse omleidingen. Doen we dat wel een andere keer. Andere indeling van de dag.
Hoop dat de zon nog even tussen de wolken komt vandaag, dat maakt het net allemaal wat milder en prettiger. Want best wel fris nu met minder zon om de huiskamer gratis op te warmen.
Kaarsen aan overal waar het kan en ja....ook die mooie, want ze zijn ervoor! Dik vest aan, pyamabroek en lekker lang nachthemd, glaasje Whisky en zalig naar Vera kijken. Geniet van haar slimheid, haar vastbijten in een zaak, haar eigengereidheid.
Tijdens het zappen ontdekte ik trouwens dat er momenteel op SBS6 een Dansmarathon gaande is. Al een dag of zo en dat gaat nog even door. Hoe dan? Val je dan niet om na een uurtje of wat te hebben gedansd?
Gaf mijn iphone de geest. Althans de batterij. Is al een oudje en een krijgertje via mijn dochter. Toen ik wakker werd, stond hij niet vrolijk op 100%, maar een leeg zwart scherm zag ik. Dus ook geen wekker die afging. Gelukkig werd ik voor de wekker om 06.00 uur ging, al vanzelf wakker. Kijken waar mijn oude nood-Nokia lag. Oh ja, op de vaste plek. Maar daar moet ik nog een prepaid simcard in doen. En de huidige sim-card van mijn mobieltje is te klein om even daarin te frotten. Geen tijd vandaag om dat te regelen, dus ik geef het nummer van mijn werktelefoon door aan mijn kinderen. Ben ik toch bereikbaar.
Enfin; dat probleem kan ik nu - in de ochtend - niet bekijken, noch oplossen, want ik moest naar de werkplek. Vergadering was er belegd (die heel heel makkelijk online had gekund) en ik moest dus aanwezig zijn.
En ja hoor, alweer vertraging op mijn reis. Terwijl ik zo lekker vroeg al onderweg was. Trein zou op dit spoor 10 minuten later binnenkomen. Sta te wachten, wachten, wachten en komt hij ondertussen op het spoor achter mij binnen (niet gehoord) en als ik het opmerk en naar de deur ren...Doei!!
De trein die daarna zou komen; die kwam niet. Dus een half uur staan wachten. Had ik wel later van huis kunnen vertrekken.
In de ochtend vroeg een collega waarom ik niet bij die vergadering ingelogd was. Vergadering in de ochtend? Ik weet nergens van en heb ook geen uitnodiging gehad. Terwijl degene die de vergadering hield mij op kantoor had zien zitten, voorbij had zien lopen, maar kennelijk niet bedacht dat ik ook lid ben van dit team.
Toen ik vroeg hoe dit zat zei de manager dat hij me vergeten was uit te nodigen. Zo druk had hij het. Ging alleen maar over de samenvoeging van 2 bedrijfsonderdelen, waar het onze er eentje van is. Lees het wel in de krant dan. Want een samenvatting kreeg ik niet daarna. Om alles moet ik kennelijk expliciet vragen. He...hoe zit dat??? Hou me op de hoogte, ik hoor er ook bij!!!
Dus daar moet ik ook nog wat mee.
Op de terugweg ging de trein niet verder dan een station voor mijn eindpunt. Alweer gedoe. Veel mensen die zich afvroegen hoe ze moesten reizen. Ik kon het niet eens nakijken, want geen smartphone bij de hand. Gelukkig wist ik wel wat sluip- en kruipwegen, dus nog redelijk voor de avondklok thuis weer.
(Zo blij dat ik gisteren al gekookt had. Kon ik het zo opwarmen bij thuiskomst).
Even helemaal niks doen lijkt me wel prettig en dan op tijd naar bed. Om lekker uit te rusten, boekje te lezen en dan nog maar 1 werkdag en dan weer weekend! Zo fijn dat ik gisteren lekker mijn bed heb verschoond en mijn herfstdekbed erop heb gedaan. Warmer!
Met de aankomende veranderingen in mijn werkkring in het achterhoofd heb ik toch maar een rechtsbijstandsverzekering voor werk en inkomen afgesloten. Extra kosten per maand, dat klopt, maar ik weet uit eerdere ervaring in mijn loopbaan dat het kunnen beschikken over juridische hulp op dit gebied rust geeft. Het rommelt in de verte dus moet ik zorgen voor een goede schuilplaats als het onweer losbarst.
Het voelt allemaal wel weer heel onveilig. Ben daar eerlijk gezegd best wel beroerd van. Al een tijdje. En ja, slecht voor mijn gezondheid. Vooral de geestelijke gezondheid en dat sleurt het lijf natuurlijk ook weer mee.
Even een paar weken vrij/superlate zomervakantie heeft niet voor echte ontspanning gezorgd. Maak me zorgen. Voor mijn eigen toekomst hier, maar ook voor de clienten. Dat het management het allemaal verkoopt als groot, groter, grootst, daarin mis ik enorm Goed Beter Best. Dat wij het beste en sociaalste bedrijf voor onze clienten zijn. Met werknemers die begaan zijn met hun clienten en ze de client en hun leef-omgeving goed kennen. En met ook genoeg capaciteit aan boord om die kwaliteit te kunnen waarborgen.
Dat soort dingen. Lastig hoor die clienten! Dat ze hun dingetjes ook niet even lekker digitaal met ons regelen. Of nee...gewoon met onze robot-adviseur. Aandacht kan je programmeren tenslotte! Geen kantoor meer nodig, geen mensen op kantoor. Zo efficient!
Verder mis ik zelf de binding met collega's, met mij. Geen eigen plekje op kantoor; leve de flexplekken! Verjaardagen daar doen ze kennelijk niets aan. Ook niets gehoord van de collega's. Moet ik dan zelf wel er iets aan doen? Is dat geen Paarl'en voor de zwijnen? (Doe het lekker toch; namaak parels!)
Vorige week op kantoor vroeg een collega wel de stagiair mee uit lunchen; mij niet. Zat ook gewoon op kantoor. Dan val ik direct terug in oud zeer. Ik doe er niet toe! Zie je wel! Hoor er niet bij. Niet leuk genoeg. (Nee joh....ze heeft die stagiair keihard nodig om haar kutklusjes gedaan te krijgen. Mij heeft ze niet nodig - kan ze niet voor haar karretje spannen; dus slijmen met mij is niet efficient).
Maanden moeten aankaarten dat ik eindelijk ook een goede headset krijg, die verder iedereen op kantoor gewoon heeft. Nog steeds niet geregeld. Kennelijk moeten mijn oren er eerst afvallen, voordat er iemand in actie komt. Of gewoon honderd foute dossiers invoeren; kijken wat er dan gebeurt (maar zo zit ik helaas niet in elkaar; bewust saboteren).
Dus ook daar moet ik enorm voor oppassen. Niet weer terug in mijn hol kruipen of ergens af willen springen, maar weten waar ik voor sta. Nobody's fucks with Frank de Grave tenslotte.
Weet dat ik misbaar ben, maar maak dan maar het verschil voor de clienten. De collega's komen en gaan trouwens bij bosjes. Dat is ook een veeg teken vind ik. En worden niet vervangen. Dat is nog erger. Oh nee; dat heet efficienter werken. Met minder mensen nog meer doen.
Dus moet ik me beraden op wat ik hiermee ga doen. Hoe ga ik ermee om zodat dit voor mij het beste is. Was het aannemen van deze nieuwe functie wel een slimme zet van mij. Does it spark joy? Kan ik er nog iets aan veranderen?
Moet ik weer gaan solliciteren dus? Begint het hele gesodemieter weer van voren af aan? Wilde zo graag dat er op het front van werk en inkomen nu eindelijk eens rust kwam. Dat ik weet waar ik aan toe ben en daar mijn talent en ervaring in kwijt kan. Iets kan gaan opbouwen.
Mag ik even zeggen dat ik enorm baal van dit alles. Mag ik dat. Ja...dat mag ik (met de stem van Mart Smeets in je hoofd dan).
Mis ook contacten. Even delen van waar ik mee zit. En dan antwoord terug krijgen. Dat ik dit voornamelijk online doe tegen een onbekend publiek is tamelijk veelzeggend, he Frank!
It's like all of the bad stuff, Cellie, is just training so that you can fly higher into the light, on magic wings, over the rainbow, on a white unicorn, with your best friends, and live happily-ever-after.
Was wel een beetje van de leg. Zo'n week onvrijwillig afgesloten zijn (en vooral voelen) van de online wereld.
Wel rustig ook; want tijd om de weekendkrant echt goed te lezen en een boek te lezen als ik in bed lig in plaats van nog even Blendle in te kijken en andere nieuwssites. Was/is dat allemaal wel nodig; dat alles willen weten? Daarom heb ik al jaren juist geen tv meer in mijn slaapkamer. Om tot rust te komen en juist niet meer de waan van alledag mee te krijgen. Of rotzooi te zien net voordat ik ga slapen.
Maar gaf me ook een inkijkje in mijn toch wel vrij kleine wereld. Waarin ik zeer makkelijk even een weekje niets van me kan laten horen. Jajajaja....ik weet al lang hoor, dat ik helemaal niet zo belangrijk ben als ik zou willen. Maar dat even benadrukt zien, dat schuurt een beetje.
Plus dat ik kennelijk ook niemand weet of ken die 'even' naar mijn verbindingsprobleem kon kijken. Of dat nou met mijn modem is of andere zaken. Dat voelt alleenig.
Door mijn doofheid voelde ik me toch anders dan normaal. Nog afgeslotener. Alhoewel het tegelijkertijd ook een zegen is, niet alles te hoeven horen. Maar niet goed kunnen horen wat iemand tegen je zegt die naast je zit in de auto is echt geen feestje. En telkens, bij vrijwel iedere zin 'wat zeg je' moeten uitspreken voelt rot. Aandachttrekkerij. Gedoe. Hou ik niet van.
Wat ik wel goed deed op mijn verjaardag gisteren, was dromen dat de acteur die James Bond speelde (want dit was zijn laatste film) Daniel Craig dus, op bezoek in de kroeg was en heel naturel aanschoof bij wat vrienden van mij. Gewoon kletsen met elkaar. Alsof hij niet die bekende acteur was, maar gewoon bij mijn vriendenkring hoorde.
Mijn splitter (van Z.) maakte kortsluiting, althans de stekker ervan en toen ik dat had uitgevonden durfde ik mijn modem niet meer aan te zetten. Want kortsluiting zit ik niet echt op te wachten.
Uiteraard direct de hulplijn gebeld en gechat, foto's geupload online en haha...u kunt ook online kijken (not!) via mijn mobiele telefoon die ik heel bewust via een andere provider heb. Want stort het hele systeem in elkaar dan kan je helemaal niets meer. Maar ik heb helaas geen ongelimiteerde bundel data op mijn mobiel, dus veel online zijn kon niet. Kon wel natuurlijk, maar wil geen hoge rekeningen achteraf.
Na 5 stoppen te hebben verbruikt, kwam ik pas achter die kortsluiting trouwens. Ik wist niet wat het veroorzaakte, zag wel in welke groep de kortsluiting zat, dus even alles uittesten en ja...dan zit je zo 5 stoppen verder.
De provider stuurde mij iedere dag weer een nieuw setje kabels ter oplossing van het probleem. Kennelijk de standaard oplossing/protocol voor een kapotte stekker en niet werkend modem. Ik gaf het door waar het probleem werd veroorzaakt, maar het kwam niet door. Nogal frustrerend.
Dus het weekend - wifi lag er nog steeds uit sinds dinsdagochtend) uiteindelijk naar de bouwmarkt geweest. En voor nieuwe stoppen en om zo'n stekker te halen (of eigenlijk heet het een adaptor). Die moest besteld worden. Maandag in huis. Nou ja...dan haal ik 'm wel op want kon me niet voorstellen dat de monteur die ik dinsdag al had besteld, die bij zich zou hebben, vooral niet nadat ik 4 setjes kabels ontving. Elke dag eentje. Waar je voor thuis moet blijven en dan achteraf merkt dat het door de brievenbus gegooid wordt. Was het vertrouwen een beetje kwijt in een goede oplossing.
Lekker thuiswerken ook. Niet dus en daarom naar kantoor geweest. Ook weer extra kosten (wel te declareren, maar altijd achteraf). Wat een fijn begin na mijn vakantie.
De kunst was om rustig te blijven en te accepteren dat het nu eenmaal zo was en dat er maandag een oplossing zou komen. En kwam die dan niet; dan nam ik wel een andere provider. Er komt altijd een oplossing uiteindelijk.
Lang en vooral saai verhaal, maar monteur die ingepland was 'ergens' tussen 08.00 en 13.00 uur kwam redelijk op de helft van de tijd, aardige en open vent (had ik me al op verheugd, een aardige man in huis!) en hij hoorde mijn analyse en gaf aan dat hij de huidige configuratie wel zou updaten naar anno 2021 (want was ooit door monteur van Z geinstalleerd tien jaar geleden), dan was er helemaal geen stekker meer nodig. En ja, die stekker/adaptor was doorgebrand. Kon je gewoon ook ruiken.
Hij wilde geen koffie, maar ging direct lekker aan de slag. Beetje praten met elkaar en ik weet dat ik dat goed kan; een eerste contact leggen, mensen op hun gemak stellen en een slap oh praatje maken. Ja, heb niet voor niets jaren in een commercieel beroep gewerkt he mensen, ook al wek ik de indruk misschien nogal een kluizenaar te zijn. Of een beetje een rare snijboon.
Een diamant heeft meerdere facetten denk ik dan altijd maar.
Monteur gaf aan dat er eigenlijk een factuur zou moeten komen voor zijn werk en bezoek omdat het probleem niet door Z was veroorzaakt. Had daar al rekening mee gehouden, maar ook in mijn hoofd al bedacht dat ik zou uitkomen op een factuur van nul euro en zo eindigde het ook. Niet omdat ik zo aandrong, maar omdat hij zelf zag dat het allemaal spullen en installatie vanuit Z. was en nu weliswaar buiten garantietijd kapot en verouderd, maar goed....een leuk kadootje mevrouw.
Zeker! En nog steeds geen koffie?
Hij moest naar zijn volgende klant en ik ontving ondertussen nog een kadootje. Bloemen via de post! Hoe leuk! Vond hij ook.
En dan ga ik maar eens aan het werk, al hoewel ik daar geen moer zin in heb. Ga zo eerst maar eens even in de zon in de tuin van een bakje koffie genieten. En dan kijken er wat er vandaag moet op mijn werk.
Tijdens mijn vakantie deed een stagiaire mijn werk. Kan best natuurlijk. Hij was er al een week. Alleen toen ik vroeg waar de afspraken dan gebleven waren, zaten die niet in die map? Nee...dat vonden wij niet nodig. Ook niet nodig om mijn systematiek te volgen. Gewoon maar een beetje wat gedaan. Ging toch prima. Leuk toch de clienten met 'je' aanspreken?
En de manager vond het niet nodig om te controleren of het allemaal wel goed of correct verliep. Want oh ja, ook hij gaat weg. Dus zonder enige begeleiding nam de stagiaire 3 weken mijn werk over.
Dus bommen!
Zo kwam het op mij over althans. Zo komt het nog steeds op mij over.
Maar goed; "ze kunnen mijn rug op" fluisterden de wijze dieren hieronder mij in.
Ouderwets aandoende maandag; Rondje Bless the House gedaan, nou ja, meer een vierkantje, witte was gedaan, de huiskamer geïnspecteerd op grijpgrage kinderhandjes, want in de middag zou ik even oppassen op jongste kleindochter. Dus sommige planten hoog weggezet (want daar zat ze vorige keer vrolijk op te kauwen), geen kleine lego-blokjes onder de banken laten slingeren, maar het Duplo voor haar neergezet. Lego is meer voor haar oudere zus.
Helaas ook een tandarts-afspraak, alweer, en nog veel meer moet ik er inplannen. Dus dat breekt de dag lekker. Not. Ook nu weer laten verdoven. En wat ik ooit als advies kreeg toen ik een spiraaltje moest laten zetten; slik een uurtje van te voren 2 paracetamol. Lekker joh, die drugs!
De oppasafspraak ging niet door; kleindochter was niet zo lekker.
Dus wat nu 'doen'. En waarom moet ik altijd wat 'doen'. Gewoon de verdoving laten uitwerken en even niets...dat mag toch ook? Oh ja...niet van de innerlijke boekhouder want die houdt bij hoe vaak ik al niks doe.
He...boekhouder; ik heb nog vakantie; dus lummelen mag!
De ronde van mijn dorp gefietst. Want had zin om nog 2 van die kleine dessertbordjes erbij te halen en een dinerbord; dat kon dan als taartbord dienen of serveerbord. Een setje!! Hoefde niet de rest van de artikelen (wel mooi, maar ik heb genoeg en een heel nieuw servies is niet nodig).
Nu was ik al wezen kijken in de grote stad vlakbij, toen ik daar was. Niks.
Kleinere stad dichtbij toen ik voor de orencheck daar was; niks
Hema hier in het centrum; de 'grote' vestiging. Niks.
Gelukkig zag ik de bordjes nog wel een weekje of zo geleden bij kleinere vestiging, maar toen dacht ik dat ik dat 'later' nog wel ging halen.
Fout!
Alles weg. Wel uit dezelfde serie bordjes, maar andere kleuren. Terwijl ik toen nog zo'n leuk gesprekje had met een jongen in de winkel die alles op een 'verleidingsplateau' uitstalde. Dat ik zo blij was dat zij deze kleur en uitvoering nog hadden. Ja, er was nog genoeg hoor.
Om met moeder Smit te spreken: Alles is weg!
Moesten ze de nieuwe kleuren uitstallen van het hoofdkantoor en MIJN kleur was naar het centrum verhuisd. Ik kon ze bellen of het al uitgepakt was en wat zij nog op voorraad hadden. Geen vaste collectie, maar dat hebben ze sowieso al nooit (meer).
Zo gezegd zo gedaan en alweer leuk gesprekje en ze hadden de kleine dessertbordjes niet meer (jammer!), maar nog wel 30 grote borden. Hahah...ik hoef er maar eentje en die heb ik toen maar gelijk opgehaald, dus weer op de fiets. Lekker gaan!
Voorheen zou ik toch wel daartegen op hebben gezien. Dat weeeeeer fietsen, maar nu gaf het me juist energie. Ik zag het als een leuk projectje. En trouwens; er zit niemand op me te wachten met de spruitjes thuis, dus bommen hoe laat of hoe vroeg ik binnen rol.
Wel lekker dat ik voordat het weer ging regenen, thuis was. En nog een prachtige regenboog zag. Gewoon gratis.
Kijk je 5 minuten later: Weg!
Dus al met al; nooit te lang wachten op mooie dingen. Voor je het weet is het er niet meer.
Gehoortest laten doen en ben nu officieel een Dove Kwartel. Leuk zo op Dierendag!
Nu moet ik eerst een afspraak bij een KNO arts maken en daarna weer terug naar de audicien om een diepgaand en passend advies te krijgen en wat zaken uit te proberen. Zo is het protocol in de wereld van gehoorapparaten en vergoeding door de ziektekostenverzekeraar.
Tenminste voor mijn leeftijd. Hebben we samen naar gekeken. En had ik zelf ook al eerder opgezocht. Dus geen verrassing. Eigenlijk wist ik het al eerder dan de audicien.
Dus eerst verwijsbrief van de huisarts vragen, want ik kan zonder niet een afspraak krijgen/maken. En dan waarschijnlijk een wachttijd. En natuurlijk eerst even checken of die KNO-arts bekend is bij mijn ziektekostenverzekeraar.
Anyway; de Eigen Bijdrage kassa hoor ik alweer rinkelen. Sowieso voor het bezoekje aan de KNO-arts.
Gelukkig kon de verwijsbrief via de huisarts online worden geregeld en ook het bezoekje regelen aan de KNO-arts was zo gepiept, online. Pas ergens eind november plek!! Dat wordt nog regelmatig 'Wat zegt u?' uitspreken vrees ik.
Had ik nog even de hoop dat opeens mijn oren open zouden ploppen, nu weet ik en accepteer ik dat het zo niet gaat.
Ouwe muts, ben een versleten oude muts aan het worden. Nou ja, in ieder geval wordt de muts nog wel gebruikt in eigen beheer dan, maar het lijf is aan het slijten. Intensief gebruik(t). Of te zwaar belast. Maar die oren? Kan je teveel hebben gehoord? Of teveel gezeik?
Ben wel benieuwd naar de wondere wereld van het gehoorapparaat, want wat ik her en der lees is dat dit ook een fijne melkkoe is. En 'men' de client graag van alles wil laten afnemen, waarbij de client zich altijd moet afvragen of dat echt wel nodig is.
Vooral de client die voor het eerst zich in die wereld begeeft.
Doet me zo denken aan dat gesprekje bij de schoolarts, rond een jaartje of 12. Dat ik toch wel een brilletje nodig had. Maar ach....er zijn zoveel leuke modellen zei die arts. Hahaha...1971. Echt niet. En met bril viel je nog meer in de categorie "Niet aantrekkelijk". Dat had ik al heel snel in de gaten. Dik (en dus lelijk hoorde ik thuis) en dan ook nog die bril erop. Nou; feest!
Plus dat die bril toen door mijn ouders moest worden betaald en die het geld toen ook niet op hun rug hadden groeien. Dus keus uit hele dure (leukere) monturen was geen optie. Model stom, stommer of mega-stom was het toen (voor mijn gevoel he...).
Leuk dat nu jonge meiden/jongens/genderneutralen een bril als modeaccessoire hebben. Maar dat kan dan nu ook echt makkelijker, want nu zijn er inderdaad zoveel leuke modellen in diverse kleuren.
Vond de titel van deze speciale tentoonstelling in het Rijksmuseum (vandaar mijn opmerking over reserveren; ik moest een tijdsslot reserveren, maar de toegang tot het museum is weer zoals voorheen; jajajaja...beetje dom, zoals uit wel meer dingen blijkt) heel mooi passen bij het Namenmonument waar deze week aandacht voor was.
Dus al een paar weken terug gereserveerd, zodat ik in ieder geval een uitje had staan en geen excuus had om maar 'gewoon' niets te doen. Of thuis te Netflixen. Of op te ruimen of lapjes te naaien op een stapel jeans met in de winkel gemaakt scheuren.
Keek er wel een beetje naar uit, want ook al weer lang geleden dat ik in een museum rondliep. Had al eerder een uitje gepland, naar een ander museum, maar dat moest ik afzeggen; er kwam iets wat voorrang van mij kreeg. Dat doe en beslis ik zelf, dus ben niet zielig dat ik nergens heen mag of kan.
En uiteraard uitgezocht hoe ik er op de goedkoopst mogelijke manier kon komen. Nu was de entree al gratis, door mijn museumjaarkaart. Da's mooi.
Vervoer had ik uitgezocht, ook met korting, want voor slechts 1,50 per rit kon ik dus voor drie euro heen en weer reizen. Want ik nam de 'toeristen' bus en die stopt vlak bij het museumplein. Eigenlijk voorheen nog dichterbij, maar er is weer eens een omleiding door werkzaamheden.
Maar hoe fijn is dat!
Zo komt Splinter wel door de Winter. Erop gelet dat ik een broek aandeed met voldoende en goede zakken. Hoefde ik geen tas of jas mee de zalen in, maar in een kluisje gestopt. Telefoon, oortjes, museumjaarkaart en betaalkaart mee (Maham...kan je ook op je telefoon zetten!) en zo heerlijk licht, zonder bagage die tentoonstelling bekijken. Alleen leesbril vergeten in mijn tas, maar ja...nobody's perfect. Via de app van het museum kon ik bij verschillende schilderijen een toelichting horen. Fijn! Dus niet voor 5 euro zo'n toestelletje huren.
Tamelijk uitgebreide tentoonstelling over meerdere zalen. Als je denkt dat het klaar is, komt er nog een heel stuk. En na heel veel portretten aan het eind een beetje 'vol'. Zoveel mooie dingen gezien en kijken naar andere mensen, op een schilderij, is intensief. Dus niet de rest van het museum bekijken. Dat kan echt nog wel op andere dagen, andere keren, maak jezelf niet gek.
Wel even een kopje koffie aldaar drinken en dan voel ik me wel mevrouw Ubermuts. Er wordt je een plaatsje toegewezen, niet zelf zoeken en dat is wel prettig. Dan kan je via de QR code op het tafeltje het menu scannen en wat bestellen. Heuh...hoe uh werkt dat? U ziet wel dat ik vrijwel nooit in de horeca kom hahaha!!
Aardige heer legde het uit, zag dat ik een smartphone heb en liet me zien hoe makkelijk het ging en och...ik voelde me Digibeet de Eerste. Gelukkig nam hij mijn bestelling zo ook aan, zonder codes of digitale uitwisseling. Betalen wel digitaal, maar dat hoort bij mij al bij normaal.
Toen ik het museum uitkwam, begon het al te spetteren. Of eigenlijk het had al geregend. Buiten was alles nat. Liep naar de bushalte, wel voldaan dat ik zulke mooie dingen kon zien. Onderweg begon het harder te gieten, maar ach...ik ging huiswaarts, dus kon thuis gewoon droge kleren aandoen. En even het water uit mijn fietstassen gieten bij de bushalte.
Aanrader deze tentoonstelling. Niet te geloven dat honderden jaren geleden er zulke mooie dingen zijn gemaakt en nu nog steeds te bekijken. Viel me op dat waar nu sommige vrouwen nu driedubbel dikke (namaak)wimpers hebben van onwaarschijnlijke lengten, in de tijden die in de tentoonstelling speelden, wimpers vrij onzichtbaar zijn.
Denk in plaats van hoed een mutsje en hij loopt zo op straat.
