Opgepast op jongste kleinkind. Rechtstreeks uit mijn werk door en dan haast ik me en stop in de ochtend alles in mijn werktas en kom ik daar aan, dan moet er nog omgekleed, gegeten etc. worden. Dus ik gaf al aan dat ik me dan minder had hoeven haasten als ze zo laat pas weggaan. Van nog een beetje werken kwam niets, kleindochter wilde eten, moest poepen en daarna gezellig een beetje spelen. En daarna was ik moe, dus geen focus meer op werken.
Ook ingewikkeld te horen dat mijn incestbroer en familie op bezoek waren geweest bij mijn zoon. En (ik zou bijna zeggen uiteraard, maar dat is niet eerlijk) hun visie gaven op hoe erg dement zijn oma nu toch was.
"Als hij haar nog goed wilde zien, moest hij nu komen".
Dramaqueen.
Dat zei de verpleeghuisarts de laatste week van mijn vader. Toen hij dood ging. Maar toch niet in dit soort termen praten over een vrouw die nog thuis woont en kan wonen. Die nog elke dag haar AVG-tje kookt. Elke dag haar routines volgt.
Bah!
Feit is dat je ouder wordt en dingen minder gaan. Maar echt niet dat mijn moeder al zover heen was als mijn vader toen.
Word ik bijna weer in mijn allergie geduwd. Of beter gezegd laat ik me duwen. En alweer dat gevoel dat mijn mening er niet toe doet. Of dat ik het toch helemaal fout doe en zie.
En of, zo vroeg mijn zoon, ik het niet erg zou vinden dat ik straks hierdoor geen contact meer heb met zus en broers.
Lijkt me heel rustig! En trouwens; dat geen contact hebben is al jaren zo, alleen dan oppervlakkig. Koetjes en Kalfjes.
Ik laat ze niet meer toe in mijn leven, want mijn ervaring is dat ik daar teveel pijnlijk ervaringen mee heb. En zij nooit over de brug komen, maar ik altijd weer over de vrede moet gaan onderhandelen. Altijd. De rest komt nooit over de brug totdat ik weer een poging waag. En dan voelt het niet oprecht. Willen zij ook met harmonie?
Zo klaar mee.
Moest ik nog aan mijn zoon vertellen hoe die lieve schoonzus me uit zat te schelden of mijn zus die jarenlang door haar man was verkracht een borderliner noemde. En de andere schoonzus, zij die nooit praat, toen opeens wel uit de hoek kon komen en ook vond dat ik niet zo moest zeiken. Zo gaan we het nu regelen. Klaar. Uit.
Ik ga maar eens weer lekker doorlezen in het boek van Sara Kroos - Rood is Ja. En herken daar maar al te veel in. Van de lieve vrede willen bewaren voor het mooie plaatje naar buiten. Alle zes op een familiefoto. Enig! En zo goeeeeeeeeeeeeeeeeeed ook, die adoptiekinderen erbij.
Wie kijkt er eigenlijk naar dat mooie plaatje?? Wat als men ontdekt dat de appel rot is van binnen. En is dat belangrijk, dat oordeel? Ben jij ook rot dan, als onderdeel van? Klopt het dan, dan je er eigenlijk niet mag zijn. Geen plek voor iets rots? Niks waard.
Jemig...te heet hoor voor dit soort overdenkingen!
Mijn parasolvoet is kapot, dus heb ik 'm provisorisch gemaakt, maar als er een beetje wind staat, dan waait hij toch weer om. De ring waarmee je de parasol kon vastklemmen is helemaal afgebrokkeld, dus weinig te klemmen.
Met mijn zoon (voor de spierkracht en auto) ga ik een nieuwe afhalen. Wel duur, maar ja, ik vind alles duur. Gewoon te zuinig voor mijzelf denk ik.
Dus moet het uitrekenen hoeveel jaren ik met de oude heb gedaan en wat dat per dag was, dan is de verwachting voor deze zeker hetzelfde en dan vallen de kosten ook weer mee. De afschrijving bedoel ik.
Kon het goed uithouden in de hitte van vandaag. Geen ventilator gebruikt en zelfs in de tuin een beetje kunnen rommelen en lezen. Op de weerapp stond er in de avond dat het NU regende, maar niets van gemerkt, behalve donkere wolken.
Jullie nog een beetje uit kunnen houden in de hitte?
13 opmerkingen:
Gelukkig maar dat het te heet was voor sommige gedachten, want die gedachten waren toch al nergens goed voor. Laat ze maar lekker verdampen, die gedachten.
Ik las van de week een artikel in de NRC (of was het de NYT?) over hoe therapeuten tegenwoordig vaker aanraden dat mensen het contact met hun familie (een tijd) verbreken. En hoe dat vroeger echt een no-go was onder therapeuten: familie was heilig en patienten moest zoveel mogelijk gestimuleerd worden om in contact te blijven. Het is misschien een veranderende cultuur, maar misschien is het ook echt gewoon voortschrijdend inzicht dat sommige mensen, ook al zijn ze familie, gewoon echt niet goed zijn voor jouw psyche.
En helemaal met de zorg voor je moeder stoppen? Het is opboksen tegen een overmacht
Wat moeilijk dat je zoon er nu ook in betrokken wordt. Ik herken dit wel. Had vrijdag een begrafenis in mijn ook protestantse familie. Had er heel gemengde gevoelens over, het was in een bijna onbereikbare plaats in de Bible Belt. Veel overstappen met het ov, en uiteraard vertraging waardoor ik steeds moest omplannen. Moest toen veel aan jouw ov perikelen denken. Uiteindelijk kon ik de begraafplaats niet vinden (zat achter blokken bedrijfsgebouwen, dat laat Google Maps niet zien) en moest onverrichter zaken terug.
In jouw geval is iets als incest (wat met de mantel der liefde wordt bedekt, want we zijn toch een goed en christelijk gezin) natuurlijk echt over alle grenzen van de redelijkheid heen. En dan is jouw intense weerzin om contact te hebben met je broers en zussen en aanhang ook heel begrijpelijk en verklaarbaar, toch? Weet je zoon ook dat er sprake van incest was? Dat maakt denk ik voor zijn begrip van het geheel wel uit. Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat jij hem er niet mee wil belasten..
En ja, therapeuten adviseren om contact te verbreken. Ook geen echte oplossing. Maar voor iedereen ligt dit weer anders.
Nu ik geen contact meer heb met zussen en zwagers, neefjes en nichtjes, en (daardoor?) ook niet met ooms en tantes enzo - mis ik soms wel wat familie zou kunnen zijn. Maar de zussen missen om wat ze voor mij betekenden? Nauwelijks! Het is best eenzaam zonder familie, maar dat zij voortdurend ontkenden wat er allemaal mis was gegaan, hoeveel geweld er was in het gezin, dat was nog veel eenzamer.
Bijzonder om te lezen dat therapeuten tegenwoordig al snel adviseren familie los te laten. Is me ook net overkomen begin van het jaar dat mijn zus geen contact meer wilde op advies van therapeut, Vind het vooral bijzonder omdat therapeuten maar een kant van het verhaal horen, en ik nog steeds niet weet wat er nu precies aan de hand is.
Zeer herkenbaar, ook ik hou m'n familie nu op afstand en dat bevalt prima. Kreeg ook advies van psycholoog om familie te mailen hoe ik me voel. Het lucht echt op om dat te doen en weinig tot geen contact te hebben. Alleen met 1 zus contact en dat is fijn.
ik heb bij n eerder bericht op jouw blog geschreven dat ik gebroken heb met de familie vanwege ook n incestbroer. Dat kon ik omdat mijn moeder hem altijd beschermd heeft, het hand boven het hoofd gehouden heeft. Mijn vader kon niet tegen haar op een heeft ook mij daarom in de steek gelaten. Na zijn dood voelde ik pas hoeveel stress dit alles mij dat al jaren koste en daardoor ook mijn gezin. Dat wil ik niet meer en daarom gebroken en dat geeft enorme rust. Ook mijn moeder is dementerend, ik hoor zo nu en dan nog wat en ook de notaris weet mij te vinden. Je komt er nooit echt vanaf, maar het is prima zo. Onze kinderen weten ervan en vroegen vroeger waarom ik in hemelsnaam nog contact had met mijn ouders (met de rest v t gezin al lang niet meer). Ik begreep die vraag wel en zei dat dat toch dat lijntje van dochter naar ouders moest zijn.Maar nu is het genoeg. Incest is vaak een kwestie van machtmisbruik. De omgeving rond mijn ouders weten echt wel wat er gespeeld heeft, op n gegeven moment ben ik er vrij open in geweest, ook naar vrienden van die broer (ze vroegen zelf waarom ik toch geen contact meer had met die broer). Sindsdien hebben die vrienden afstand genomen van hem, ze waren erg geschrokken.
Weet jouw zoon van jouw verleden? Ik vind het nl bijzonder dat hij contact heeft met iemand die jouw leven zo verwoest/bepaald heeft.
Ik vind het zo verdrietig voor.Een therapeut ben ik niet maar wel een vrouw met een familie waar ik niet in pas.Niet gevoelsmatig mmar ook dmv,.opmerkingen.
Ik vind mij te goed om mij te laten vernederen.Je begrijpt dus wat mijn besluit is.
Een vriendin op afstand en ik hebben afgesproken dat wij nu zusjes van elkaar zijn.Elkaar fysiek zien lukt niet meer en zo gaat het ook.
ik wens je veerkracht toe.
Zomergroet van Anneke*
Och jee, wat een toestand... Ik heb ook wel familie-strubbelingen maar nu weet ik weer dat het VEEL erger kan. Volgens mij doe je het heel goed. Grenzen bewaken, adem blijven halen. Ze maken je niet gek.
Zelf heb ik sinds een paar jaar na de dood van mijn moeder geen contact meer met mijn broer en zijn gezin. Mijn moeder was de lijm die alles nog een beetje bij elkaar hield blijkbaar. Tot mijn scheiding vond mijn broer mijn ex niet iemand met wie hij op wilde trekken , maar na de scheiding hoorde ik ineens dat hij nog contact had met mijn ex. oh waarom? En waarom had hij me dat niet verteld? En al die jaren dat we wel contact hadden kwam dat doordat ik me er voor inzette die aan verjaardagen dacht, kaartjes stuurde, belde, van zijn kant was er weinig belangstelling voor mij en na de scheiding totaal niet meeer. De verjaardag van mijn dochter werd vergeten, als ik aangaf dat ik door financien niet de mogelijkheid had om hun kant op te komen wer er doodleuk gezegd, nou een andere keer dan maar. Nooit eens de vraag red je het wel ? zo in je eentje? En ineens was ik er klaar mee. Dan maar niet ,als het de ander zo weinig boeit. Zonde van mijn energie om er wel mee bezig te zijn. Vind ik het leuk dat ik al bijna 30 jaar geen contact meer heb met mijn enige broer en buiten mijn dochter om nog mijn enige familie? Nee, maar aangezien er van zijn kant blijkbaar ook geen interesse is , heb ik er vrede mee.
@Lot, er is niet 1 waarheid, het is niet zo dat iemand goed of beter kan oordelen als hij /zijn twee of meer kanten van het verhaal kent. De therapeut zal adviseren op grond van het verhaal van zijn patiënt, en oordelen wat het beste is voor diegene. Lijkt me wel moeilijk om echt geen idee hebben van wat er aan de hand is....
(In mijn geval had mijn vader geen idee, hoewel.we het meermalen hebben besproken. Ook mijn zussen zeiden geen idee te hebben waarom ik op den duur geen contact meer opnam met mijn vader, hoewel ze "wisten hoe hij in elkaar zat").
In mijn eigen familie zijn er ook wat strubbelingen. Mijn jongste broer die vindt dat onze moeder geen interesse voor hem heeft als hij op visite is. Een zwager die vindt dat mijn moeder gedrogeerd wordt...
Mijn moeder is licht dementerend. En ze is 90. Hoe zullen wij op die leeftijd zijn, mochten we dat halen?
Als mijn moeder komt te overlijden, weet ik nu al dat ik met mijn zus waarschijnlijk nog minder contact zal hebben dan nu. Er is geen ruzie, maar na alle pogingen om haar overal bij te betrekken, is het een keer klaar. Ze leeft haar eigen leven en daar passen haar broers en zus niet in. Zo is het nu en het zal wel zo blijven, denk ik.
Tja Mrs H te B, ik snap het perspectief van de therapeut en de client om dan te kiezen voor wat het beste voor die client is, ook al betekent dat dat de naaste met wie het contact verbroken wordt, onrecht aangedaan wordt. Maar als je even met een helicopterblik kijkt, waar blijven we als iedereen maar kiest wat het beste voor hemzelf is en zich nauwelijks nog bekommert om of dat ook goed voor een ander is? Ik weet het, het is een heilige geloofsregel geworden om alleen nog maar voor jezelf te kiezen en dat soort gedrag zie ik dan ook dagelijks om me heen. Ook mij overkwam wat Lot overkwam: een dierbare die het contact verbrak op advies van een therapeut. Ik geloof niet dat het ook maar iets goeds heeft uitgericht. Er is niets opgelost, integendeel, er is alleen maar zuurstof gekomen voor nog meer boosheid en rancune.
Een reactie posten