Schaamde me om een titel Pijn te noemen, toen ik de herdenking van de MH17 her en der zag. En de impact op zoveel levens. De pijn die het overlijden van dierbaren nog steeds geeft. Het onrecht.
Maar ook de veerkracht van de achterblijvers. Door kunnen en willen gaan.
Schaam me ook als ik lees wat alleen al heet weer doet met de lichamelijke reacties en medicatie van iemand die ik graag mag. De pijn die ze daardoor heeft.
Ga na mijn werk een oppasklusje doen. Meteen door, bepakt en bezakt. Zie er wel tegenop, want inderdaad heet. En moet mijn draai nog in hun huis vinden. Maar weet ook dat ik minder moet miepen en meer mag genieten. Dat ze mij hun liefste toevertrouwen.
7 opmerkingen:
Geen pijn of verdriet vergelijken.
Precies wat Izerina zegt. Het is niet te vergelijken en je hóéft het ook niet te vergelijken.
Je eigen verdriet/pijn voel je het sterkst , dat is niet iets om je voor te schamen. Pas als je geen mededogen voor anderen kunt voelen moet je je daar zorgen over maken. Zolang je het ziet dat anderen ook lijden en verdriet voelen en je daar compassie voor toont hoef je daarvoor zeker niet te schamen.
Jouw pijn is niettemin net zo valide. Schaam je vooral niet om die te benoemen. Die mag er net zo goed zijn als de pijn van anderen.
De ergste pijn is de pijn die je zelf voelt.
Een uitspraak van mijn allang overleden moeder.
Je voelt je eigen zweerende vinger het meest.
Ik ben het eens met alle eerdere reacties. Pijn, verdriet, ziekte zijn niet te vergelijken, net zomin als geluk, mazzel, liefde. Geniet van het oppassen!
Jij hoeft je toch niet te schamen voor mijn ziekte, gekkerd! Onzin. Iedereen heeft recht op zijn eigen stukje ongelukkig voelen. Hoe klein of groot dat ook is. Op de schaal van wereldellende ;)
xx
Een reactie posten