De liefde

 When you consider all the faces, in all the places, at all times, Cellie, do you see every one of them as students of love?

It helps.
True,
  The Universe

Mooi oranje is niet lelijk

Had een bestelling voor Oranje Tompouces staan en die moest ik ophalen voordat de winkel dichtging. Wist dat daar ook een vrijmarkt werd gehouden, dus in de ochtend heerlijk op mijn fiets (wat een mooi weer opeens ook) daar heen. Het voelde ontspannen; weten dat er niets verplicht moet. Alles mag.

Alweer redelijk goed geslapen. Niet voordat ik ging slapen nog scrollen op mijn telefoon, maar alleen een leesboek luisteren en dan binnen de 15minuten al in slaap vallen. Heerlijk. 

Zo schattig al die kinderen op een kleedje met hun oude speelgoed, of zelfgemaakte sieraden. Ik kocht alleen een houten domino-spel. Leuk voor de kleinkinderen om te leren. Maar één eurootje!

Fietste weer lekker vroeg naar huis. Ik hoefde niets meer van mijzelf en dat is het voordeel van alleen wonen. 

En dus maaide ik het gras (haha....ik deed toch wat'  en deed ook nog een hele grote snoeibeurt in de voortuin, waar het een soort jungle was geworden. Hele groenbak weer propvol dus.

Nog even een tompouce eten. Keek helemaal niet naar de hele Koningsdag, zag een klein stukje en dacht...ik hoop dat Amalia die hele poppenkast afschaft. Het volluk dat kennismaakt met de Kroon door dansjes etc op te voeren. En de laatste jaren altijd zo´n verschrikkelijk quiz of dat de Koning moet voetballen opeens. Dan nog liever wc werpen!

Maar ja; ik moet toegeven dat ik wel vrolijk word door alle joleit en gezelligheid op deze dag. Dacht nog even terug aan hoe ik heel heel vroeger met mijn vader ergens in het centrum van de stad vroeg in de ochtend Het Wilhelmus ging zingen. Maar ook dat ik dat soort dingen nooit met mijn moeder deed; die had een hekel aan drukte en had altijd als excuus dat er wel een kind was om voor te zorgen. Met mijn vader ging ik kijken bij tennis. Hij heeft wat jaren op een redelijk niveau tennis gespeeld. 

Op zondag was het alweer een heerlijke dag, zonder plichtplegingen. Voel dat ik dat hard nodig heb. Mijn bed verschoond met beddegoed, lekker buiten gedroogd na het wassen. Wat ruikt dat toch heerlijk. Plus het weten dat ik later op de avond in een schoon bedje mag duiken. 

Alweer de hele dag buiten doorgebracht. Erg prettig. 

Zalig

Werd wakker 1 minuut voor de wekker van 05.30 uur. Wat zalig zeg. Gewoon een nacht  doorgeslapen. Niet midden in de nacht wakker worden en dan niet meer kunnen doorslapen.

Heerlijk als dat een nacht wel goed gaat. Dat merk ik direct in hoe ik de dag begin.

Al mijn treinen waren weer eens vertraagd en daardoor kon ik een trein eerder nemen, maar was er bijna dezelfde tijd als de trein die ik had uitgekozen. 

Lange, lange en een beetje saaie werkdag, want de hele dag in mijn eentje gezeten en weinig inloop. Maar wel veel te doen. En te bellen. 

Er zat maar één collega boven en rolde volgens mij ook pas rond 10.00 binnen. Vakanties, zieken en gewoon een slechte planning van de vrijdag, want dan wil iedereen thuiswerken.

Ging wederom maar eens op tijd weg. Haalde gelukkig de trein, ondanks dat collega van de opdrachtgever haar hele paasei en de kippenren qua praten op het eind kwijt moest. Die houdt van kwebbelen. Maar goed ik moest haar afkappen, want anders moest ik dus rennen en het was ontzettend druk richting het station want de vrijmarkt was al begonnen. 

Thuisgekomen had ik me voorgenomen eerst aan het werk te gaan, voordat ik geen zin meer erin had en de afgevallen roze bloesem op te vegen. Dat ligt in mijn tuin, maar ook over alle stoepen. En het loopt lekker in ook. Dacht 10 minuten nodig te hebben. Dat werden er 40. Nou ja...straks waait alles alsnog weer naar beneden en kan ik weer opnieuw beginnen. 

Maar lekker gevoel om iets te kunnen uitvoeren wat je in je hoofd hebt. 

In mijn werkstad zaten ze al rond 08.00 op de vrijmarkt klaar. Op de beste plekken. Wat hebben we toch veel spullen!

Nu een beetje de vrijdagavond prettig proberen af te ronden. Genieten van een aflevering van Poirot en proberen wat lichter gevoel in mijn hoofd en hart te krijgen. Kijk naar alles wat er goed is. En goed gaat. 

Leven is maar zo kort!

 

Contactlens zoek

Deed mijn ochtendroutine en als laatste mijn contactlens in mijn oog. Viel me op dat ik de lens kennelijk niet goed genoeg had schoongemaakt. Ik zag niet zoveel. 

Oeps. Bij voelen, zat hij niet in mijn oog. Oh bummer...Ligt het kreng natuurlijk weer op de grond, of in de wasbak. Mijn telefoon met zaklamp er maar bij gepakt en al direct snappen dat dit of betekent dat ik de lens toch zie of niet. En dan moet er een nieuwe komen. En oh ja, dat mijn tijd voor vertrek nog korter is.

Maar wat een wonder! Op de badmat zag ik iets glinsteren en ja hoor. Daar was hij.

Snel weer schoongemaakt, in mijn oog gepleurt en nou...kom maar door met de rest van de ochtend.

Het regende, dus regenjas en Vera-hoedje op. Moest ook de groenbak nog bij de verzamelplek zetten en mijn Japanse Kers had bijna al zijn bloesem laten vallen, dus ik liep door een roze tapijt, 

Op het station had mijn Intercity 5 minuten vertraging. Dus ik nam toch maar het boemeltje, want had al vaker voor nop staan wachten op een vertraagde trein. Ook het boemeltje moet halverwege wachten voor een rood sein dus toen stonden mijn eigen seinen ook al bijna op rood.

En de werkdag moest nog beginnen!

Geen tijd om 'goede' koffie te tappen. En las dat degene die ik inwerk niet kon komen. Kind ziek. En ik had een dubbele afspraak, maar had dat al half opgelost. Maar collega die de ene afspraak moest doen deed zo knorrig en warrig dat ik er de pip van kreeg. 

Temeer omdat er gepiept werd dat hij zich niet zo top voelde en liever vandaag (alweer!) thuis was gebleven. Pffffffffffff...

Plus nog inloop aan mijn balie voor de collega's van een ander onderdeel. Maar zo'n lieve man, die zat gewoon met zijn handen in zijn digitale haar, dus toch maar even wat dingen voor hem geregeld, zodat hij weer verder kon. 

Ben je digibeet dan kom je tegenwoordig nergens meer. Thuis inloggen, printen etc moet allemaal maar kunnen. Inlogcodes onthouden. Het welbekende gedoe.

Las ik ook nog een opmerking in de gezamenlijk app van dat warhoofd, alsof hij mijn manager is, dus toen moest ik echt even nadenken wat wijsheid is. 

Ja...Jopie zong het al: Tief eens even op met dat pleurisjong, maar ja dan heb ik straks nog meer mannen aan het huilen gebracht. Dus kon er maar beter om lachen. 

Zo blij dat ik in de middag thuis kon werken. Propvolle trein met veel reizenden met koffers dus.

Dan weer door de regen naar huis fietsen. Blij met Vera-hoedje. Ziet er niet uit, maar ik heb droog haar en ik zie bovendien nog iets op de fiets in plaats van een capuchon.

Veel gewerkt en nu helemaal klaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar ermee. Gelukkig gisteren al gekookt en vandaag voor de variatie rijst erbij maken. Zo klaar. Nog even mijn lunch voor morgen maken, de afwas doen en dan mag ik ontspannen. 

Was een paar dagen rond 03.00 uur wakker en sliep niet meer lekker door. Maar ja...gooi er maar wat make-up op en gaan. Dus vandaar ook dat ik minder her en der reageer. Rond 20.00 uur ben ik al bijna klaar en gaar om naar bed te gaan. 

Such fun!

Al na 10 minuten toen mijn kleindochter te logeren bij me waren, viel het eerste bekertje drinken om. Hindert niet. Met keukenpapier alles weer opgeveegd. En alle speeltjes en potloden afgedroogd. Niet miepen in ieder geval, nergens voor nodig. Hoort erbij.

Daarna snel lekker naar buiten, naar het speeltuintje om hun energie kwijt te kunnen. Lekker schommelen en klieren.

Kleine eetpauze en daarna lekker kliederen bij de regenton en alle planten ruim, heel ruim water gegeven. Altijd fijn dat er meer dan één gieter is. Plus natte sokken.

Kantoortje spelen doen ze ook graag. Boven op mijn werkkamer typen op een niet aangesloten toetsenbord. En Oma, zo druk zeg....

Had een doosje met kralen gehaald en daar begonnen ze allebei aan. Maar de oudste was er al snel klaar mee, de jongste bleek meer geduld te hebben en reeg zo een armbandje aan elkaar. Leuk om dat verschil in geduld te zien. 

Even een spelletje door dames verzonnen: paaseieren zoeken door het hele huis. En dan raden welke smaak achter welke kleur zit. Op een gegeven moment vliegen de eieren me om de oren en dat is ook niet de bedoeling. Klaar nu! Denk dat ik deze week nog een aantal paaseitjes onder de bank vind.

Ze houden vooral veel van binnen dingen verzinnen en ik juist om buiten zuurstof te happen voor ze. Dus sleur ze weer mee naar een speeltuin, al ben ik totaal niet energiek vandaag. En zou ik lekker vroeg naar bed willen. 

Nu zijn ze kleedjes aan het knippen van papier. En daarna willen ze plakken met dat papier, dus de lijm weer gepakt. Maken iets moois voor hun moeder.

Daarna wilden ze lekker met de Barbie's en Ken spelen. Die wilden ze ook mee naar alweer een speeltuintje. Prima. Doe ze in een tasje. 

Thuisgekomen maak ik het eten klaar. Dat gaat er wel in, ze snijden zelf de komkommers. Ook in hun yoghurt snijden ze zelf de aardbeien in stukjes. Vind het belangrijk ze dat soort dingen zelf te laten doen. Ook om meer waardering voor eten te krijgen. 

Het is al laat en ik stort al een beetje in, maar zij spelen nog lekker verder met de Barbie´s en die ene Ken. Hele verhalen verzinnen ze samen. 

Ze worden een beetje hangerig en zeurderig  van vermoeidheid, dus het hele spulletje inclusief mijzelf naar boven gejaagd en lekker slapen. Begint de oudste opeens dat ze naar huis wil en bij haar moeder wil slapen. En huilen. 

Even contact met haar moeder online gehad en ze snift nog wat na. Ik lees een boekje voor, de jongste valt tijdens het lezen al bijna in slaap, maar huilt niet meer gelukkig. Aangestoken door haar zus.

 Zuslief mag even door mijn foto´s op de telefoon scrollen, dat vindt ze altijd fijn om te doen en uiteindelijk is ze rustig en moe en valt ook in slaap. Ik lig in mijn bed op het uiterste puntje,  maar twee rustige kleindochters die lekker slapen, dus die ene nacht overleef ik ook wel weer. 

In de ochtend word ik op werktijd wakker. Dat hoeft nou ook weer niet. De dames slapen nog. Uiteindelijk ga ik eruit, douchen en aankleden en de Paasontbijttafel voorbereiden. 

Daar hebben ze weinig mee, behalve het Paasei-kado en de jongste wil wel een gekookt eitje, de oudste vindt dat gruwelijk. Alle bijzondere broodjes blijven staan/liggen. Ik leer het ook nooit kennelijk; gewoon 1 geel dingetje is al genoeg. Al die overvloed wordt een mens ook maar verward door.

Weer de tuin in na het eten, maar eerst aankleden en tanden poetsen. En ik moet hun haar weer vlechten of in een staart doen. Zij willen het zelf borstelen. In de tuin uiteraard weer kletsnatte sokken door het ernaast gieten van het regentonwater. 

Zij gaan weer kantoortje spelen boven. Ondertussen is al mijn koffie telkens koud geworden. 

Heb ook nog een uitnodiging van mijn zoon en schoondochter voor een brunch de Eerste Paasdag met al haar familie, pas vrijdag doorgekregen, maar ik ben echt een beetje afgepeigerd en had ook al doorgegeven dat ik niet wist hoe ik me na het oppassen voel qua energie en hoe laat ze opgehaald worden. De kamer moet een professionele schoonmaakploeg doorheen nog. 

Wil even niks meer nu. Ben denk ik ook totaal niet gezellig of sociaal. Al het werkgedoe en nieuws over mijn moeder drukt op mijn energiepeil merk ik. 

En dan staat hun moeder al op de stoep. 

Deze week ook nog op mijn jongste kleinkind opgepast. Het werkschema van de ouders overlapten elkaar en dus vroegen ze of ik een paar uurtjes kon komen.

Heel graag. 

Ook weer fijn om bij dit kleinkind te mogen zijn. Te zien hoe ze speelt, zichzelf kan vermaken. Wat ben ik dan rijk. 

Mary

Van de week las ik dat Petra Laseur is overleden. 85 jaar geworden. Moest ik direct aan mijn Opa terugdenken, die altijd een zwak had voor haar moeder, Mary Dresselhuys, tot ergernis van mijn Oma.

Mary groeide op in dezelfde stad als Opa. Misschien zaten ze ook wel op dezelfde school. 

Opa bleef zijn hele leven een plekje in zijn hart voor Mary houden. Maar kan me niet herinneren dat hij regelmatig naar het theater ging. 

Grappig hoe zo´n bericht allerlei herinneringen oproept. Mijn Opa is al meer dan 30 jaar dood. Maar  blijf altijd met liefde aan hem terugdenken. Zijn brede interesse in kunst en cultuur. Zijn liefde voor het maken van tekeningen en schilderijen. Hij zwom nog jarenlang na zijn pensioen. 

Reed een paar weken terug nog met mijn Finse broer langs hun huis. Hij huurde dat 60 jaar lang, tot hij op een dag het kocht. Cash. Wat aandeeltjes ingeleverd. Gekocht, dan hadden de kinderen er nog iets aan. 

Klaar!

Wekenlang hard gewerkt en veel gewerkt om en iemand in te werken en mijn eigen werk te doen en de achterstand in te lopen omdat het structureel drukker is geworden. Ook dat wekenlang al aangegeven.

Zo je toch denken dat dit gezien is en vooral mijn inspanning gewaardeerd. Nee hoor, koud mailtje naar iedereen die een stukje van mijn werk tijdelijk doet inclusief mijzelf, dat er toch zo was uitgelegd bla bla bla en nu wordt door een foutje iets niet gefactureerd. Noem dan fucking man en paard, ik ken dat paard namelijk, dat kan je toch zo uit de database halen.

Ik las de mail en sloeg direct mijn laptop dicht.

Klaar ermee. Lekker op tijd naar huis, gezien mijn aanvangstijd zeker en bekijk het maar verder. Haalde nog net de trein van een paar minuten voor 1700 uur, omdat die vertraging had, ondanks de ook nog extra controle op het perron. 

En ik claimde een zitplaats van 2 tassen.

Klaar!

Volle, propvolle trein, want de mei vakantie schijnt begonnen te zijn en dat is in deze trein dan altijd veel mensen met grote koffers, nog grotere rugzakken en nog grotere extra tassen her en der.

Volgens mij begon ik groen te kleuren. Zo´n De Hulk kleur. Van klaar ermee zijn. Dat het alleen om de targets gaat uiteindelijk. Linksom of rechtsom.

Thuisgekomen was het nog steeds mooi weer, dus fiets weer gepakt en even wegwezen. 

Wel een verschil met hoe ik de ochtend begon. Met muziek uit de Messiah op mijn oortjes. De Goede Vrijdag voelend.  

Las toen ook het bericht van de verpleeghuisarts via mijn bewindbroer dat mijn moeder vermoedelijk borstkanker heeft, maar dat hij na de mei vakantie erop terugkomt, want niet levensbedreigend. Nee, dat was de Alzheimer natuurlijk al.

Was een heel zakelijk mailtje van de broer. Niets over dat het rot is voor zijn moeder. Maar ja...dat was ook niet te verwachten. 

Klaar.

Huilende collega´s

Van de week werkoverleg gehad en het was een complete chaos vond ik. Leidinggevende gaf pas de agenda door toen we begonnen. Hield zich vervolgens niet aan de volgorde van de agenda en vergat daardoor ook de helft. Hij had dus geen leiding, geen controle en geen plan. 

En werd denk ik ook overrompeld door de heftigheid waarmee mijn collega´s en ik zaken op tafel legden. Omdat ik wel altijd alles noteer, kon ik heel makkelijk terugkijken wanneer het Grote Beloven was begonnen en er nu nog niets is gewijzigd. 

Toen hij ook nog tegen mij de riedel begon of ik wel wist hoe duur het is om mensen aan te nemen...my God. Denkt hij dat ik geen inzicht heb in grote mensen zaken of zo? Terwijl ik toch echt op HR afdelingen heb gewerkt, of bij Financiele zaken van bedrijven en precies wist hoe personeelskosten drukken op het budget. Maar voor hem ben ik dan kennelijk maar een omaatje die nog een paar jaartjes hoeft.

Gaf hem aan dat ik echt niet uit een ei kom en dat zeker snap. Maar halfbakken oplossingen zoeken en mensen aannemen die het niet kunnen en dan telkens weer dat inwerken voor snot. Dat is duur! Daarmee hol je ons, de bestaande medewerkers volledig uit. 

Plus de zaken waar wij hem op attent maken, daar wil hij niet aan. Zachte heelmeester op dat vlak. Er zijn collega´s die hem zo om hun vingers winden. 

Dus was er ook geheel klaar mee. 

Voorgesteld dat ik volgende week een dag helemaal thuiswerk in plaats van op de helft snel naar huis te reizen en dan een half dagje kan thuiswerken. Plus aangegeven dat ik denk dat ik anders ook ga omvallen. 

Beetje emotionele manipulatie mag toch wel? 

Maar tsjonge...dit gaat niet fijn.

Projecteren

 Projecteren kan je leren! En altijd van je af projecteren.

Toen ik mijn moeder bezocht zat ze met een andere dame nog in de huiskamer, de anderen gingen in het restaurant op de begane grond koffiedrinken. Ik vroeg haar of ze dit ook wilde. Maar nee, lekker rustig nu juist. Daar had ze zeer behoefte aan.  En daarom  kozen zij en die andere dame er juist voor om op de afdeling te blijven. 

Dus projectie wat iemand al eerder stelde, nou nee. En later, toen we even naar haar kamer verhuisden, gaf ze aan zich te storen aan de constante harde stemmen van sommigen. Die zijn zo dominant aanwezig, gekmakend vond ze soms. 

Ze geniet wel ervan als het harmonieus en gezellig is. Samen lunchen en samen eten.

Vroeg bij de verpleging na of het klopt dat mijn moeder ziek was geweest, wat ik van mijn tante hoorde. `Ja, klopt, de hele afdeling en nog een andere afdeling had een buikvirus opgelopen en ook de verzorging.`. Och..dat vond ik heel rot voor iedereen. 

Verder gaven ze aan dat mijn moeder nu een blaasontsteking heeft en daar medicatie voor krijgt. Arme moeder, ze slikt nooit iets. En zegt dat als het wel moet - bij haar heupoperaties -  dat ze niet goed pillen kan slikken, nog voordat ze het probeert. Ze had gelukkig geen pijn. En dronk ook goed dus hoop dat ze er snel vanaf is.

Gaf ook aan dat ik dit allemaal niet van de contactpersoon voor de familie heb gehoord en dat best wel vervelend vind. Mijn neef die aan de chemo zit en dan zijn moeder op bezoek bij een afdeling die allemaal buikgriep hebben. 

Nee, bewindbroer noemt dit alles transparant zijn. Hoe doorzichtig!

Dwingeland

Vraag me af waarom je in de laatste fase van je leven opeens heel anders met gezelschap om moet gaan dan bij je past.

Moet je nu ´verplicht´ gezellig gaan doen met 8 wildvreemden die toevallig dezelfde ziekte hebben. Moet je vooral veel in de gezellige, maar supervolle huiskamer doorbrengen met die acht mensen die je niet zelf hebt uitgekozen tot je kennissenkring, met de hele dag de tv op Andre Rieu?

Nee, door je liefhebbende kinderen bedacht.

En wordt er geschreven dat wij, de kinderen, vooral smoeders niet teveel alleen op haar kamer moeten laten verblijven, door daar apart met haar te gaan zitten, maar altijd en immer in de huiskamer moeten zijn. Zodat ze binding krijgt met die mensen. 

Mijn moeder genoot van rustig op haar zelf zijn. Ze heeft jarenlang het heel druk gehad met het opvoeden van zes kinderen en een moeilijke relatie met haar echtgenoot. Als ze dan even tijd voor haarzelf kon vinden, dan het liefst in een rustige omgeving. Of een boek lezen. Of in haar tuin werken. Ze vertelde me altijd dat ze het liefste naar een huisje in het bos zou willen verhuizen. Lekker rustig!

Mijn moeder genoot ervan om als in februari de zon tevoorschijn kwam, in haar tuintje de eerste stralen te kunnen opvangen, door op haar keukenstoel op haar terras daar, te genieten van de zon op haar gezicht. Alleen. Zonder gezanik om haar heen.

En nu ´gezellig´altijd mensen om haar heen. Zelfs haar wc en badkamer moet ze delen met iemand. Omdat dit zo goed door haar kinderen is bedacht. 

Nou hoezee. Wat een geweeeeeeeeeeeldige kinderen heeft ze toch. Die aangeven dat we dan niet langer dan een half uurtje op bezoek moeten komen. En niet meer dan drie keer per jaar in het restaurant met haar uit eten gaan hoor! 

Moe, moeier, moeder

 En zo blij dat ik al heb gedacht aan een maaltijd. Dat is fijn thuiskomen. 

Het was heul druk weer op mijn werk. Met in de ochtend nog een huilende man aan mijn balie. En uiteraard weer een paar minuten voor sluitingstijd.

 Breedsprakig (lastig als Nederlands niet je Moerstaal is), maar vooral gehoord willen worden. Dat zijn ex de boel manipuleert en iedereen er kennelijk in mee gaat. Want zo zielig en ze doet zich zo keurig voor bij anderen.

Tsja...ik heb zo'n broer meneer, wat zeg ik; wel twee en een zus. Waarvan er twee niet eens bloedeigen zijn. Maar wel bloedvervelend.

Maar dit alles hield ik  voor mijzelf.

Dus maakte een afspraak en de man dolblij want kon op korte termijn, door uitval van een andere afspraak. 

Begon de dag al met een vlek op mijn shirt, net nadat ik me had aangekleed. Mmm....ander shirt maar pakken, andere kleur, maar past wel in schema wat ik in mijn hoofd had en dit shirt maar even met ossengalzeep insmeren. Wist niet wat voor vlek het precies was, maar dit helpt altijd. 

Bus vroeger genomen om niet als een hijgend hert naar de trein te moeten hoppen. Had maar één minuut vertraging.

Zo grappig dat ik dan ruim een half uur lang de enige op kantoor ben. Zelfs wel 3 kwartier schat ik in. Meteen ging de telefoon onafgebroken voor afspraken. 

Mijn lunchpauze ging op aan de huilende man. Maar dat was niet zo heel erg. Wel even kunnen sparren over de mensen die vandaag weer langskwamen. 

Weer een heel divers rijtje mensen.

Nu afsluiten en opslaan en nog even niets doen en dan op tijd naar bed. Oh ja, even bedenken wat ik morgen aan doe, want regen is de verwachting, dus in ieder geval de regenjas. 

Regen; goed voor de natuur. Voor mij wat minder, maar niet zeuren.

Niet

Zeuren!

Leven

 Philip Roth: ‘Life is just a short period of time in which you are alive.’

Laten we zacht zijn voor elkaar

 Had van de week een hele fijne afspraak met een vriendin in een leuke stad en het was ook nog eens droog en zonnig. Fijn om elkaar weer te zien en te spreken. 

Belde met mijn tante hoe het met haar man en zoon gaat. Sprak mijn oom zelf die vertelde een blaasontsteking te hebben en daardoor achteruit was gegaan. Hun zoon heeft net zijn eerste chemo gehad, maar het ziet er allemaal niet zo voorspoedig uit. Alleen zijn vrouw mag hem bezoeken en dan nog onder allerlei beschermingsmaatregelen. 

Het was een lang telefoongesprek en ik was daarna ook moe van alle indrukken.

Ook hoorde ik van mijn tante dat mijn moeder ziek was of geweest, ze had last van een noro/virus. Wat ik al voorspelde is dat mijn Bewindbroer daar dus nul over communiceert. Niet met de 3 afvallige zussen en broer in ieder geval, maar ook niet met de nog enige tante en oom.

Dus ik vrees inderdaad de dag dat er een kaartje in de bus valt dat de begrafenis in stilte heeft plaatsgevonden. 

Wil dit weekend graag aan mooie, lieve en zachte dingen besteden. Niet teveel online bezig zijn dus.

Zo blij dat ik gisteren besloot nu eens echt op tijd te vertrekken na een lange werkdag en ik dus de trein wel 20 minuten eerder kon nemen. Die niet vol zat, die op tijd reed en zo was ik ook wel 20 minuten eerder thuis! Nog mooi weer dus eerst mijn bibliotheekboek weggebracht en daardoor een eindje gefietst.

Omdat het mooi weer was waren alle kinderen van tien of ouder ook lekker aan het racen op hun Fatbikes. Is soms aandoenlijk hoe jong het kind is en hoe klein ook en dan zo´n motor onder hun kont die ze nog niet echt beheersen. En bijna omvallen bij het afstappen. Welke ouders kopen die dingen toch? 

Je verdient het beste. Is dat zo?

Toen mijn allerliefste broer hier was, gingen we even langs de supermarkt om wat inkopen te doen voor het avondeten. 

Hij vroeg me wat ik nou echt het allerlekkerst vind. En of ik mezelf dat gun.

Antwoord op de laatste vraag was nee. Maar ook dat ik doordat ik heel lang zuinig heb moeten leven, ik dat soort First World eisjes naast me neer heb gelegd, want belangrijker was dat ik wat kon kopen. Gewoon boodschappen kon halen, zonder failliet te gaan. 

Elke dag biefstuk (bijvoorbeeld) kan niet. Wil ik ook niet, want ik eet al een hele tijd veel minder vlees. Maar zus, als je wel vlees zou eten, zou je dan jezelf een biefstukje gunnen. Of een moot Zalm. Nou nee. Te luxe voor mijn idee. 

Heb dat wel eens als experiment gedaan. Mocht ik van mijzelf alles kopen waar ik zin in had. Wist ik niks te kiezen! Teveel keuzes. 

Lees een artikel in de krant over hoe kantoorklerken steeds vaker elke dag buiten de deur hun lunch halen in plaats van het aloude broodtrommeltje mee van thuis. Zo herkenbaar hoe de collega´s van mij dat ook doen. Dagelijks, gewoon omdat het kan en geen zin om zelf iets te maken of mee te nemen. Zijn allemaal van een andere generatie en dus andere gewoontes. En kennelijk geld genoeg.

Ik zou dat ook kunnen doen en toch neem ik altijd zelf mijn lunch mee van thuis. Dan weet ik wat ik eet en ga ik me ook niet te buiten aan impuls-aankopen, die vrijwel altijd een verkeerde keus voor mij zijn. Te vet, teveel suiker en niets groens te zien. 

Tenzij ik het 3 weken bewaar.

De hel die Primark heet

Mijn dochter kwam even langs het weekend en moest eerst nog wat spullen in haar oude woonplaats aanschaffen. Bij de Primark gaf ze aan. 

Kom daar zelden tot nooit eigenlijk. Te goedkoop gemaakte kleding en niet mijn smaak ook. Snap wel dat je daar voor kinderkleding goed kan slagen, want dat dragen ze kort en als het vies wordt is iets duurs ook niet echt prettig. Maar genderneutraal doen ze daar niet aan. Of blauw of roze en glitters. Heel veel glitters. Nog veel meer glitters. 

Maar man.....wat errug. Zo druk en dan ook nog op een zaterdagmiddag. Showtime. En bedacht me dat ook net de Kinderbijslag is gestort, dus helemaal de hel. 

De rij was helemaal iets uit Dantes werk. Zo lang! 

Had mijn hoorapparaten ingedaan, maar werd gek van alle piepjes en geschreeuw en gedoe. En daarna naar nog een winkel. Gelukkig iets ophalen, dus zo klaar, maar geef mijn portie maar aan Fikkie. 

Sowieso shoppen op een zaterdagmiddag is niet mijn ding. Te druk, te vol, te veel.

De jongste van de twee bekeek mijn lippen en begon er over dat ik een andere kleur had en waar was die lippenstift en kon zij ook direct lippenstift op. Oh nee, dat mag niet he...Lippenstift. 

Maar de hele route begon ze weer over lippenstift. En kon ze dan thuis bij mij even lippenstift op? 

Nou nee, lieverd, want je moeder wil dat nu niet, dus klaar ermee. 

Zip it.

Zipppp it.

Lipgloss dan?

Mag ik die lippenstift nog even zien?

Klaar nu.

Lippenstift zo direct?

Ze kregen allebei een leuke zonnebril, maar de oudste was zo ongeduldig en het brilletje zo rottig gemaakt en het prijskaartje zo muurvast, dat de poot al direct scheef hing. Huilen. Ik wil een andere, deze is kapohot....

Zo heerlijk, winkelen met kinderen!! Op zaterdagmiddag. Not!!

Ik merkte gewoon dat ze heel hard lekker schommelen en spelen nodig hadden, maar daar was geen tijd voor. Nodigde ze uit voor de volgende dag om dit met ze te gaan doen, maar er stonden al andere plannen - gelukkig wel een speeltuin - voor ze op het programma. Leek me prettiger voor ze dan winkelen, al ging mijn dochter maar naar 2 winkels, dus het was ook weer niet winkel in en winkel uit. En daarna moest ze ook nog boodschappen doen. Is best wel aanpoten voor een alleenstaande moeder met 2 jonge kinderen. 

2 - 14

Toen ik vanochtend met de bus langs een buiten-thermometer reed, zag ik dat het slechts 2 graden was. Voelde het al toen ik naar de bushalte fietste. Brrr...fris. Blij met de winterjas.

In de avond reed de bus wederom langs die thermometer en die gaf nu 14 graden aan. De zon was al aan het ondergaan, dus nog niet eens op het warmst. 

Er stond trouwens iemand in die bus die rook naar Axe,  gemixed met navelpluis en een omgedraaide onderbroek van een week oud. Altijd fijn dat OV. Je beleeft nog eens wat! Alle zintuigen trouwens. Telde mijn zegelringen. Die uitdrukking heb ik van een vriendin overgenomen. Niet uit eigen koker dus.

Blij dat ik thuis een heerlijk soepje uit de diepvries kon opwarmen. Even verstand op nul en mijn neus idem. 

Want wederom heul heul druk op mijn werk. Wel op tijd gestopt. Want was gaar en kon niets meer verwerken. 

 Behalve dan Navelpluis.

Gesloten

Zo´n drukke werkweek achter de rug, waarin ik iedere dag aangeef aan de leidinggevende dat er achterstand is. Hoeveel dit is en de rest kan hij prima uit het systeem halen, iets wat hij dagelijks graag doet om te zien hoeveel er te faktureren is. 

Dat ik nog steeds elke dag extra werk om dit in te halen. Dat ik dit niet lang ga volhouden, de rek is er binnenkort uit. Vrijdag ook op tijd gestopt en ik had zelfs reuze zin om naar huis te gaan vroegtijdig.

Nu denkt hij werkelijk dat degene die hier op een UWV snuffelplek zit het wonder gaat brengen, mijn verlosser gaat zijn. De arme schat moet re-integreren, laaaaaaaaangzaam weer opbouwen en uitbouwen vanuit ziekzijn. Hoe jaag je iemand over de rooie? En we hebben net zo´n mislukt traject achter de kiezen. Gaan we, net als de wet van de waanzin, weer hetzelfde doen. En dan hopen op een ander resultaat. 

Dus dit weekend even hoofd leegmaken. Niet teveel online bezig zijn. Heb ook pijn in mijn arm van al mijn noeste getyp en pijn in mijn oren van de vele telefoongesprekken met vooral  mensen die niet kunnen spellen en exotische namen hebben. 

Commentaar is altijd welkom trouwens. 

Zoekende naar

 

In time and space, Cellie, if you just look for what's right—in others, in relationships, in yourself, and in your journey—you'll always find it. Same when looking for what's wrong. Tallyho,   The Universe

Schaakprogramma

Toevallig viel ik op BBC2 van de week (op een maandagavond) in een schaakprogramma. Met Sue Perkins. Een soort The Great British Schaakprogramma (in goed Engels).

Zo leuk en interessant vind ik.

Wil nog altijd schaken leren.

Kunnen jullie schaken?

Rot bericht

Hoorde van mijn enige tante dat haar zoon in het ziekenhuis is opgenomen met acute leukemie.  Wat een rotbericht zeg. We zijn niet heel close, hij is generaties jonger dan ik, maar ik voel wel dat het binnenkomt. 

Ga hem een kaart sturen, want bezoek kan en mag niet voorlopig. 

Vandaag lang en hard gewerkt. Dus ben al met al wel gaar. Dan is het aloude Slaap Lekker en morgen gezond weer op nog helemaal niet zo vanzelfsprekend. 

Wel of niet?

 In de trein te dubben of ik als ik thuis was, toch nog even langs de supermarkt zou gaan voor een pot sperciebonen voor bij de Rendang. 

Aangezien ik een nog latere trein nam dan bij mijn aanvangstijd hoort, besloot ik, pas in de streekbus naar huis, toch maar even door te fietsen. Het zal nu vast niet druk zijn, dus uit het schap pakken plus nog iets anders en hoppaaaaaa, afrekenen. Dan naar huis en dan kon ik in een kwartiertje eten. In alle rust en genieten van mijn eten. 

Dus het werd een Wel. 

Lange en zeer drukke dag. Collega's die opeens thuis werken, nog de collega's die langdurig zijn uitgevallen die we missen, er was een receptie in het gebouw en omdat de tussendeur open moest blijven staan, heel veel geluid mijn kant op. 

Ondertussen bellen en afspraken inplannen. 

En dan als klap op de vuurpijl een vader en volwassen zoon en een gezinsbegeleider die er nu pas achter kwamen dat over 3 dagen iets betaald moest zijn en op het laatste moment nog langskwamen. Boetes met rente op rente en zo heb je ineens een hoge schuld. En oh ja...nog wat dingen.

Vond hem vooral nogal vreemd kijken. Een rare blik in zijn ogen en dan ben ik - ken die blik van mijn vader toen hij op het punt stond een psychose te hebben - extra alert. Zoon wilde veel, maar niets lukte. Niemand wilde hem houden qua werk, school problematisch. Nou ja..alles lag uiteraard aan anderen. Vader zat met de vele deurwaarders aan de deur. 

Blij met jonge nog onervaren collega die toch even een gesprek met ze wilde aangaan, want aan mijn antwoord dat ik geen advies kan geven, maar wel een afspraak kan inboeken, kreeg hij zowat een groene kleur a la de Hulk. Hele vreemde blik. Kalmeren die hap dus. En ik schakelde de beveiliging in, om een extra oogje in het zeil te houden, vooral als back-up voor de jonge collega. 

Dus ik was niet op tijd klaar, alles liep uit. En mijn collega wilde ook nog even stoom afblazen. 

En oh ja, de vader fluisterde me bij vertrek toe, dat zoon had gezegd dat hij niets meer ziet zitten en er een eind aan wil maken. Huisarts is al op de hoogte van de situatie hoorde ik.

En dan zit ik te dubben over wel of niet een potje sperciebonen halen!