Droom

Werd vanochtend te vroeg wakker en viel na een stuk te hebben gelezen en schapen te hebben geteld weer in slaap. En droomde dat mijn vader iedere keer weer exotische gevaarlijke dieren in huis haalde, die eerst in een soort van parade door de stad reden. Die dieren kwamen allemaal in mijn huis terecht en dat ik moest  mijn kinderen constant beschermen tegen deze dieren. Keer op keer.

Toen hij op een dag met een woeste leeuw kwam aanzetten, ving ik het beest met mijn blote handen boven aan de trap op en scheurde zijn bek open en zo doodde ik hem. Gevaar geweken en toen werd ik wakker.

Nou, Jozef; leg deze maar weer uit aan de Farao en het volk!

Verleiding

Heerlijke jurkjes, jasjes en zachte stoffen raakte ik vandaag aan. Wat een mooie kleuren, wat een fijne structuren en verhip....zo te zien zou ik dit ook gewoon passen!

Toen ik eind jaren 70 op kamers ging wonen in Utrecht hadden ze in Hoog Catharijne een beeldschone blouse hangen. In een poepdure (voor mijn budget althans) winkel. Maar dat blauw! Die kleur, dat materiaal....die was gewoon voor mij gemaakt!

En daar ging mijn uitzendbureau-salaris uitbetaling in een envelop. Naar de Claudia Sträter. Zo mooi. Ik voelde me ook een stuk mooier, vooral omdat ik toen mijn haar had laten knippen en permanenten (dat deed je toen) en ik ook nog lenzen had gekocht. Major Change!

Ik was van tutje naar vlotte vrouw omgetoverd (vond ik zelf) en daar hoorde die blouse helemaal bij. Niet naar het oordeel van mijn roommate. Veel te duur.  Dat zou ook best wel zo zijn, maar ik was in die tijd helemaal niet van het overdreven shoppen en maakte heel veel kleding zelf. En kon toen al niet de doorsnee spijkerbroekenmode aan en voelde me nooit zoals anderen eruit zagen. En nu even wel.

Vandaag liep ik langs de winkel van Claudia Sträter en nu ging ik eens naar binnen. Dat was zeker 33 jaar geleden. En ik was op slag verliefd op alles wat daar hing. Niet op de prijskaartjes, helaas, maar wel op de inspiratie.

Een coach zei me ooit dat ik beter in termen kon denken als in How can I achieve that...en dat is wat ik ga doen. En mezelf beloven dat ik deze zomer ook één ding mag kopen uit hun collectie. Als ik mijn vakantiegeld heb.

Deze week was weer bijzonder. We hadden een interview met de plaatselijke krant over onze activiteiten en oh ja...er kwam ook nog een fotograaf langs. Komen we ergens van de week in de krant! Spannend.

Wie ben ik?

Een aantal van mijn zussen en broers zijn geadopteerd. Nu is bekend dat iedereen, of je nou wel of niet weet wat je achtergrond is, op een gegeven moment op de vraag stuit wie je nou bent.

Van wie heb je die neus, die karaktertrek, waarom zeggen ze dat je precies op Oma De Hunter lijkt - die ken ik helemaal niet? Ben je net zoals je vader, je moeder of juist helemaal niet en ben je dan van de melkboer :)  En wat zijn de verhalen in jouw familie, pas je daarin of ben je een buitenbeentje.

Mijn zussen en broers zijn helemaal verkaasd. Ze hebben Nederlandse voor- en achternamen gekregen en praten zonder enig accent perfect Nederlands. Alleen hun uiterlijk is exotisch.
In hun dagelijks leven doen en handelen ze zoals ze zijn opgevoed door mijn ouders. Nederlandse normen en waarden en Nederlandse smaak. De aardappels staan regelmatig op tafel zeg maar. Het enige wat herinnert aan hun achtergrond is constant een potje sambal op tafel.

Een programma zoals S poorloos geeft alleen de romantische kant aan van de zoektocht naar je wortels. Het is namelijk helemaal niet over als je dan toch je roots hebt gevonden. Dan begint het pas. Want wie ben je dan echt? Het kind van je biologische ouders, wat eigenlijk liever elke rijst zou moeten lusten? En waarom gaf die moeder je weg. Hoe kan je een kind van drie 'wegdoen'? Was je toch niet lief genoeg? Niet mooi genoeg?

Heb van de week lang met een zus van me gesproken die dit soort gevoelens heel lang heeft weggestopt. En dan tikt de midlife crisis op je schouder en wordt het belangrijk te weten wie je bent. Wie je echt bent. En ik denk dan met mijn boerenverstand dat het overlijden van mijn vader ook dit proces verder in gang heeft gezet.

Ze denkt - in mijn ogen - nog een beetje kinderlijk. Dat haar echte moeder een betoverende schoonheid is , die elke dag van haar leven aan haar weggegeven dochter denkt. Daarin wil ze zo graag elke dag bevestigd worden; hoe mooi ze (nog) is. Toen ze klein was was dat het mantra wat iedereen om haar heen riep;...oh...wat een mooi kind.... Laat ik dan maar even niet de zijstraat ingaan wat dat deed met mij en mijn andere zus; wij hoorden dat nooit = wij waren niet de moeite waard kennelijk.

Ze hoopt dat door meer te weten over haar moeder, alle puzzelstukjes op hun plek zullen vallen. Ik geloof daar niet zo in.

Een relatie daar moet je aan werken, in investeren, die is er niet gewoon omdat je je genen hebt geerfd door geboorte. Is mijn mening dan. En ik weet wie mijn ouders zijn en heb nog steeds vragen op het gebied van Wie ben ik. Of wie zijn die mensen die mijn ouders zijn eigenlijk. Hoe waren ze toen ze jong waren, wat was hun hoop en ambitie en waar is dat mis gegaan of anders gelopen. Hoor soms verhalen over mijn grootouders en dan vraag ik me af hoe mensen zo geworden zijn. Zou ik ook die keuzes maken in die situatie?

Was ik dan wel zo gewenst? Door mijn komst moesten mijn ouders trouwen en God weet hoe fijn dat huwelijk is verlopen. Stel dat ik er niet was geweest, dan was alles anders verlopen. Ben ik de oorzaak van 50 jaar huwelijks-ellende (ik hoor mijn moeder nog steeds nooit over mooie jaren; alleen maar over dat ze nu haar best doet ook goede dingen van mijn vader te herinneren en dat kost haar bloed, zweet en tranen). Goh mam....wat dacht je van je 3 kinderen die jullie samen op de wereld gezet hebben....of vallen wij daar niet onder?

Voor mijn ouders was a doptie vooral iets praktisch. Helpen waar ze konden. En wat dit met een kind deed, daar stonden ze niet zo bij stil. Of wat dit met de eigen kinderen deed, wat de impact was van opeens een dubbel zo groot gezin hebben en weinig aandacht voor jou als individu, daar was door de drukte en door de pragmatiek in ons gezin nooit aandacht voor.

Maar zo'n schattig donker kindje is opeens ook een vrouw van eind dertig. En dan neemt de schattigheid af en ben je in het straatbeeld een gewone allochtoon. En wordt je helemaal nergens meer bevoorrecht omdat ze weten dat je geadopteerd bent. Ook weer wennen.

Toen ik zelf donkere schattige en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel mooie kinderen kreeg, was de standaardvraag dan ook: Geadopteerd? En mijn standaard-antwoord: Nee, zelfgemaakt.
Mijn waarde daalde wel direct, want brrrrrrrr....dus met een buitenlander getrouwd.

Nee,  dan is adopteren toch weer een paar treetjes hoger in aanzien, vooral nu de bedragen die kinderloze gezinnen moeten reserveren zo absurd hoog zijn dat adoptie bijna alleen nog maar voor hoger opgeleiden en goed verdienende mensen is weggelegd. 

Daniel Arends zei het al zo gevat: Kinderen adopteer je niet, die koop je.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=elNKQOqEYzA#!

Lanterfanteren

Om 05.45 begon de shift van mijn dochter. Het heeft wederom gesneeuwd (een klein laagje maar gelukkig) en dus door de sneeuwkou naar haar werk. En moeders...die kon zich nog een keertje omdraaien en nog een keertje want het is zondag en ook op maandag tot en met vrijdag kan ik me nog steeds omdraaien. Toch helpt het me om door de weeks een vaste routine aan te houden van op normale tijden opstaan en ook weer op normale tijden naar bed gaan. Ik slaap goed, lig niet hele nachten te stressen over te behalen targets en sta uitgerust in de ochtend op.

De hele ochtend aan de adminstratie van ons netwerk besteed en ik was al vroeg uit de veren. Wel alles op tempo elfendertig en dat is wel zo prettig. Grote kop koffie met sojamelk erbij. Lekker hoor.

Heb een (Konings)abonnement genomen op NRC next en dat kon Bruin nog wel trekken, zeker als ik bereken dat ik daardoor geen losse kranten meer koop op zaterdagen. Wat veel leesvoer zeg! Heerlijk. En ik heb nu de tijd om te lezen. Weer een voordeel.

Is het alweer bijna midden op de dag. Wat vliegt de tijd. En waarom heb ik nog steeds altijd dat idee dat ik mijn tijd nuttig moet besteden. Een dagje lanterfanten mag ook best wel eens..toch? Dat schijnt de creativiteit te bevorderen.

 

Zijn het je ogen....

Wat ben ik onder de indruk van de tentoonstelling die ik gisteren met mijn moeder bezocht. Had uitgezocht wat goedkoper zou zijn...met OV gaan of toch met haar auto, maar uiteindelijk met de auto gegaan en duur parkeren wat bijna net zoveel kost als de OV-kosten. Zo goedkoop is de trein niet meer.

Maar goed....wat een indrukwekkende tentoonstelling. Die in de Amsterdam Expo over Toetanchamon, zijn graf en zijn schatten. En wat een mooie mensen, die Egyptenaren van 3000 jaar geleden. Edele gezichten en vooral hun ogen...was diep onder de indruk. ug

 

Mijn moeder vond het prettig om gisteren wat zaken te vertellen over het reilen en zeilen van mijn familie. Vooral over hoe het was toen mijn moeder in de familie kwam en hard moest werken aan haar acceptatie, wat eigenlijk nooit echt gelukt is bij haar schoonmoeder en -zus. Wel het respect van mijn Opa gekregen, gewoon omdat mijn moeder niet bang was om de dingen te zeggen zoals zij ze zag. Ik merktte dat ze vooral nog steeds boos kan worden over onrechtvaardigheid. En vooroordelen, vooral als het over je sociale achtergrond gaat. Mijn grootouders vonden mijn moeder te min, want kind uit een wijk die nu als Vogelaarwijk te boek zou staan. En in de jaren 50/60 leefde dat nog veel sterker dan nu. Je was gewoon dat dubbeltje en werd nooit een kwartje. En zeker geen gulden. De verzuiling bestond nog in alle aspecten van het leven. En je wist wat je plek was. Het zinnetje Dat doet ons soort mensen niet is toen denk ik uitgevonden. Brrrrr...

Had de neiging om vanochtend to walk like an Egyptian, maar toch maar gewoon mijn wandeling afgelegd. Koud zeg! Er stond nog overal ijs op de sloten.  Wel heerlijk om dan weer aan een kop warme havermout te zitten!

Run Forest, Run!

Het zal het aankomende voorjaar wel zijn, maar ik sta vroeg op, bed opmaken, douchen en aankleden, als er nog een was te doen is was in de machine en dan ga ik nu al een paar dagen achter elkaar eerst een eindje lopen. Ik weet nog dat Motormaniaman me dat een aantal jaren geleden aanraadde. Een aantal jaren geleden en een flink aantal kilo's geleden.

En heel stil droom ik dat ik ooit hardloop op diezelfde route. Gewoon...zonder moeite.

 

Misschien moet ik het gewoon maar eens gaan doen in plaats van erover blijven dromen. Hardloopschoenen kopen (maar welke dan????? - voor een rasechte Weegschaal iets om sowieso heel lang over te denken) en maar gewoon kijken of ik het kan. En een indruk dat je maakt....als hardloper... :) Staat stukken sportiever dan lopen in je winterjas met een warme sjaal om. Ergens heb ik kennelijk nog veel behoefte aan applaus.

Dat zal het wel zijn wat me dwarszit; ik doe van alles, maar zet het zoden aan de dijk? En aan wiens dijk dan?

Vanochtend scheen de zon, het was droog en wat was dat even lekker lopen in de vriesdroge winterlucht. Daarna administratie doen en ja hoor...op mijn sollicitatie van gisteren had ik vanochtend al bericht. De vacature was al vervuld. Goh...toch jammer dat het bedrijf zo'n vacature op Monsterboard plaatst dan. Was er wel een vacature?

Maar goed; we gaan gewoon door met de zoektocht naar zinvol werk. Op wat voor manier dan ook, maar graag nu nog wel een beetje op mijn oude niveau.

Van de week ga ik, mijn verjaardagscadeautje, met mijn moeder naar de tentoonstelling over de schatten in het graf van Toetanchanom. Ze is dol op Egypte, maar verder dan een boek erover lezen of een mooie reportage op National Geographic of BBC kijken komt ze niet. Dit leek me alweer een stap verder. En als de plannen van mijn broertje doorgaan, gaan we dit jaar met haar naar The Real Thing.

Een goed begin is het halve werk.

Vanochtend eerste de witte was in de wasmachine gestopt. Daarna douchen en sportkleren aan en de deur uit om een stukje te gaan lopen. Heerlijk dat je dan weer thuis bent en al iets gedaan hebt voor je gezondheid!

Zag veel molshopen, dus als ik de voorspellingen van mijn Oma zaliger mag geloven, krijgen we nog neerslag deze week. Nu was het een stralende droge ochtend en dat liep lekker.

Ontbijtje erin (havermoutvlokken met sojamelk) en nu aan de slag om een rondje Bless the House te doen. En nu de zon zo pal op de ramen staat; zie ik daar ook een klusje verschijnen. :) Daarna weer solliciteren - uiteraard - en vanmiddag ...nou; de hele middag ligt nog voor me.

Gisteren was Obese weer interessant. Vooral omdat de dame nog met veel onverwerkte problemen zat en ik daar weinig van terugzag om juist die zaken aan te pakken. Ze lachte alles weg.  Na afloop kwam er uit de vetcocon een hele mooie vlinder. Toch denk ik dat het werk voor haar nog niet voorbij is. Net als voor mij.

Mijn dochter heeft gevraagd of ik voor haar een spencer wil breien, dus dat is een leuk klusje. Dat doe ik dan het liefst in de avond, als ik tv kijk. Ben ik toch nog nuttig bezig. En wat vind ik het weer leuk om te doen. Creatief bezig zijn.  Dochterlief zit alweer in de sportschool. Straks moet ze werken, maar eerst aan haar zelf werken. Wat bewonder ik haar.

Teveel 'gezonde' snacks eten

Gisteren zag ik een opgenomen aflevering van Secret Eaters en daarin was een jong stel die ervan overtuigd was gezonde eetgewoontes te hebben. Hoe kwam het nou dat ze allebei te dik waren en bleven. Zij had wel hormoon-afwijkingen en slikte medicijnen en was naar eigen zeggen daarna flink aangekomen.

Uit observatie bleek dat de dame, die 136 kg woog, op het oog goed bezig was. Ze maakte gezonde salades voor lunch op het werk (wel een enooooooooooooooorme bak vol), ze maakte alle maaltijden vers, niets uit een zakje of de beruchte Engelse Take-aways, maar ik hoorde haar zeggen dat ze veel curry's maakte, veel stoofpotjes,pasta-sausen en ik weet uit eigen ervaring dat je daarvan vaak meer eet dan goed voor je is. ze snackte tussendoor wel, maar dan alleen maar gezonde zaken. En maar heel af en toe ging ze uit eten. Dus hoe kwam het nou dat ze maar niet afviel. Alsof ik naar mezelf zat te kijken, met mijn bakje wortels mee naar het werk en toch maar altijd 125 kg wegen... En opvallend dat geen van de dieetdagboeken echt correct is; er wordt veel NIET opgeschreven, of in kleinere hoeveelheden dan wat er echt naar binnen is geschoffeld. Herkenbaar.

Toevallig in die week was ze tweemaal buiten de deur wezen eten en alhoewel ze geen bergen vet eten aten, at ze toch teveel van wat zij dacht wat een gezonde keus was.  Extra olijfolie over je pizza (nou ja...dat vind ik nou niet echt een gezonde keus; die pizza) en toch een toetje (mmm...gezond?). Teveel gezond brood (gezond - wit  ciabattabrood???) met lekker veel humus. Ik vond dat zij, als ze aangeeft te willen afvallen, maar niet snapt hoe ze zo dik blijft, niet echt goede keuzes maakt. Witte pasta en wit brood.. dan zou ze beter voor een lekkere salade moeten kiezen als lunch. Veel groene groentes.

Maar mijn eye-opener zat in het feit dat ze de hele avond voor de buis snackte met haar gezonde snacks; zonnebloempitten - daar zit dus veel (zonnebloem)olie in, wat in te grote hoeveelheden extra calorieeen levert; noten - heel gezond maar niet een hele bak vol, kokosschaafsel, het bakje wat zij opat op één avond bevatte 500 calorieen. En; wat ik zelf concludeer; ze eet gewoon heeeeeeeeeeeele grote porties. En ook daarvan kan je aankomen. Want teveel calorieen.

Het gaat er dus ook om dat je portie-controle hanteert. En niet denkt dat als iets gezond is, je onbeperkt hiervan kan eten.

Een denkfout die ook ik maak.  En dan ook nog vaak in de keus van niet zulke gezonde dingen. Deze week verder redelijk 'gezond' verlopen, maar ik weet dat ik nooit kan verslappen. Dan komen de kilo's er weer aan en ben ik terug bij af. Dat ben ik niet, maar wel een paar kilo aangekomen en dat is een nieuwe ervaring als je voorheen alleen maar afviel. Ik weet dat dit ook komt doordat ik niet meer de dieetproducten gebruik. Maar belangrijker; omdat ik dacht dat het wel kon - weer even iets lekkers en nog een dag wat lekkers en nog een dag... Hou je kop er dus bij en bedenk wat het lange termijn effect is wat een kort moment van genot. 

Vanochtend lekker gezwommen en het viel me op dat ik veel hardlopers onderweg zag. Niet zo gek hoor - eindelijk droog zonnig weer dus dan is het voor mij ook prettiger om naar buiten te gaan. Ga straks nog even lekker in de tuin frutten.

Gentlemen prefer Brunettes

Het lukt me nu al een paar dagen "mindfull"  om te gaan met eten. En dan met name snacken. Ben gaan zoeken naar hoe anderen hiermee worstelen en kwam op de site van Wondervol. Mooie site en goede informatie vooral over het accepteren van je lijf. En gewoon wat liever voor jezelf zijn! Niet wachten dus totdat je op het ideale gewicht bent, maar NU leven.

Nou heb ik daar wel wat kanttekeningen bij, want te dik zijn is een extra gezondheidsrisico. Tenzij je mega gezond leeft en veel beweegt, maar die combinatie is nogal zeldzaam. Maar om nou heel vrouwelijk Nederland aan maat 36 te helpen dat is ook niet een nobel streven. Hoera voor diversiteit.

De snaaizin is geluwd, misschien ook wel omdat ik er over heb kunnen schrijven, terug kunnen lezen en wat milder met mezelf omga dan jaren terug. Toen vond ik mezelf stom, lelijk en onaantrekkelijk. Het bandje wat ik van thuis heb meegekregen en die kennelijk ook aan mijn ex-echtgenoot is meegegeven. En waar ik jarenlang in heb geloofd. Zie je wel....niemand wil mij. Zelfs ik zelf niet. Ik was mijn ergste criticus.

En dan nog; als ik mezelf nu per ongeluk in de etalage zie dan zie ik een andere vrouw dan die ik mijn hoofd heb. Een leuke vrouw hoor, best wel uhm...normaal qua omvang.

Verder hielp het om mijn haar weer de oude brunette kleur (no. 37) te geven die ik oorspronkelijk heb en niet het rossige wat de kapper zo leuk vond staan en waar half middelbaar Nederland mee loopt. Ik heb blauwe ogen en altijd donker haar gehad en aan mijn haarwortels te zien is dan nog steeds zo. Wel is alleen de voorkant van mijn haar grijzig en nu niet meer. Zo...dat voelde lekker opgepept.

Ook nog een dag naar mijn moeder geweest om wat financiele zaken omtrent het overlijden van mijn vader te regelen. De rekening van de begrafenis gezien en fijn dat de polissen op tijd zijn uitgekeerd. Zo hoefde mijn moeder nog maar een gedeelte bij te leggen, maar daar hadden mijn ouders al rekening mee gehouden. Nou ja..ze...mijn moeder deed altijd de financieen en had dit geld op de spaarrekening staan.

Wat grappig is; ze had een jas aan de kapstok hangen die ze had gekocht maar te klein voor haar was. Hij zat wat strak om haar heupen.  Of ik 'm aan kon. Mam....IK??
Mijn moeder is echt jarenlang een zeer slanke dame geweest. Maat 34/36. Kleine boezem, maar wel heupen, vooral na het kinderen krijgen. Maar dan nog. Toen ik een tiener was moest ik omgaan met een moeder die veel en veel slanker was dan ik. Ik moest broeken kopen vele maten groter dan die van mijn moeder. Afschuwelijk vond ik dat. Vooral omdat in mijn familie mijn moeder als te mager werd benoemd. Dat is ze niet hoor, maar relatief gezien was zij altijd heel tenger. Een oma noemde mij wel eens een Kamerolifant.
Maar ik kon die jas dus moeiteloos aan. Helemaal niet te klein...Heuh....was ik nu slanker dan mijn moeder? Ik zag dat echt niet. Nog steeds niet, maar het is kennelijk zo.  Echt amazing!

Deze week ook nog koffie gedronken met een oud-collega. De dag dat er verschrikkelijke sneeuwstormen werden voorspeld, maar toen wij aan de koffie-verkeerd zaten was het gewoon droog...Niets te zien. Tot een half uurtje later de ellende begon en ik na afloop naar huis kon schaatsen. Als ik zou kunnen schaatsen.
Glad!
Gelukkig reed de trein redelijk op tijd en ook de bus bracht me veilig terug. Leuk ideeen uitgewisseld over ondernemerschap. Daar kreeg ik weer energie door.

Zou die avond een borrel gaan drinken met andere vrienden, maar door het noodweer hebben we dat maar een weekje uitgesteld. Ach...het zit in het vat. Gelukkig kon ik het makkelijk accepteren en keek die avond naar de ultieme vrijgezellen-maar-komt-toch-nog-goed film:  Bridget Jones Diary. Had de boeken al gelezen voordat het verfilmd werd, maar ik hou van die hilarische Britse humor.

Oh...die ogen van Mr. Darcy!!


En haar onderbroek!

Net een hele bejaardenkar (geweldige uitvinding; nooit meer van die gorilla-armen!) vol met boodschappen (voornamelijk groente) gehaald voor mij en mijn dochter (die alweer moet werken) en zo direct nog even langs de bibliotheek. Ik zag dat ik bijna aan mijn maximum af te nemen aantal boeken per kalenderjaar zit. Nou...dat abonnement heb ik er dus wel uit.

Nu een kop koffie en op uitzending gemist naar Borgen kijken. Geweldige serie. Wat doet macht met een mens/vrouw.

Terug naar af?

Gisteren begon de dag prima en dat duurde totdat mijn dochter voor haar collega's, dus niet eens voor haarzelf, een variatie op Kentucky Fried C hicken wraps had gemaakt. Met haar geheime 17 kruiden :)
Ik had aangeboden de kip te marineren (wat rook dat heerlijk naar knoflook!) en daarna te paneren en dat was een lang werkje. Maar zolang dat werk duurde kon ik niet gaan snaaien. (leermoment)

Toen ze thuiskwam van trainen begon ze de kip te frituren (die lucht alleen al...mmmm) en die stond op het aanrecht in een megagrote bak te wachten totdat ze die in de wraps ging verwerken. Daarna ging ze een portie naar een vriendin brengen. Toen ging bij mij het hek van de dam:

Ach....eentje mist ze niet. Dat mag toch wel. Het is toch kip. Dat is mager (neeeeeeheeee...niet met een laagje bloem, een laagje ei en een laagje paneermeel en dan gefrituurd!! Domoor) Mmmmm....de secret eater werd wakker. Nog eentje...mmmmm....nog eentje...maar ja...best wel droog. Even die pepermayo proberen. Maar 1 x dippen. Ziet niemand, maar lekkerrrrrr.

Stop!

Toen een roggebroodje, met philidelphia, dus niet echt schadelijk, maar wat had ik graag nog meer kippedingen gesnaaid. Gesnaaid, want ik doe dat als niemand kijkt en zeker niet waar mijn zeer afgetrainde superslanke mooie dochter bij is.

Avondeten was dan wel weer verantwoord; lekkere spitskool roerbakken, pepertje erdoor, reepjes courgette en een restje ongepaneerde onbruikbaar kleine stukjes kip erdoor. Lekker.

Maar nog steeds stond die bak me te roepen. Proef mij....toe maar.....kan best....neem maar.... En ik nam. En nam en nam. Alsof ik manisch was en niet kon stoppen. Alsof ik mijn verstand op het aanrecht had laten liggen.
Dit gedrag vertoon ik dus nooit in het openbaar maar altijd in het geniep. Maar  ik vertoon het wel. En weet dat ik daardoor niet echt goed bezig ben. Daarna nog in de kast gekeken of er nog wat - zonder op te vallen - te snaaien was, maar dat kon ik niet vinden. Gelukkig maar. Wel een pakje sultana's waar er nu maar 2 in zitten ipv 3 vroeger. Ook dat scheelt weer.

Gisteren bij de goede Dr Oz  het verhaal van een Amerikaanse zangeres, Carnie Wilson die ook een jojo is. Ze was door een maagoperatie vele kilo's afgevallen (van 135 naar 65 geloof ik), daarna twee keer zwanger geworden en was "iets dikker"" zoals ze zei, maar Dr Oz liet haar aan de hand van feiten zien dat ze weer Morbide Obese was. 99 kg. En pre-diabeet! Ik kon me voorstellen dat ze voorafgaand aan de uitzending zichzelf nog even flink op dieet had gezet en ze dus in feite boven de 100 was. Een oude truc als ik naar een dieetist moest was gewoon de hele dag niets eten/drinken...dan was ik toch een stuk slanker... En daarna "mocht" ik dan wel iets nemen. Dat had ik niet bij deze poging. Nooit gehad ook. Totdat ik gestopt ben met de producten en ik merk dat de snaaitrek terug is.


En wat sloeg dat in mij bij. Niet zo zeer het dikker worden, maar de ontkenning van wat iedereen al kon zien. Ze was niet een beetje dikker geworden (5 kg erbij na een dieet schijnt binnen de marges te zijn), maar gewoon weer gevaarlijk dik geworden. Kijk naar de foto's; dat is niet een beetje dikker..

En oh ze had zo'n druk leven, geen tijd met twee jonge kinderen om gezond te koken. Die dokter Oz zou het wel begrijpen als hij haar agenda zag. Maar ze liet het thuis bezorgen, dat gezonde voer. En trainen....ja hoor dat deed ze al...3 x per week met een Personal Trainer. En ze was zich echt wel bewust van wat ze niet goed deed. Dusssssss......

Die dusssss...kon van mij zijn. Ik wilde maar niet erkennen dat ik gewoon gevaarlijk dik was. Dat iets minder kilo's beter voor mijn gezondheid zijn. Dat ik er beter gekleed uitzie is een extra iets...maar die gezondheid. Dat moet de trigger zijn. Dat mensen die van me houden zich zorgen maakten. En dat ook weer zullen doen als ik weer de teugels laat gaan. En dat ik niet meer moet denken dat ik morgen wel begin, maar NU!

En dan toch daarna zo gaan snaaien. Is dat compensatie-gedrag? Wegdrukken/eten van emoties. Komt het te dichtbij?

Maar ik ben vandaag dan weer wel zo mild dat ik mezelf geen sukkel vind, maar het maar weer als een nieuwe dag beschouw. Heb net weer gestept met Tante Cher en ga straks maar eens een stappenteller halen, want meten is weten tenslotte.

Maar omgaan met verleidingen kan ik gewoon heel heel slecht nog. Ontkennen niet, daar ben ik een kampioen in.

Dus nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kans en nu een bakje koffie (zwart) maken van verse bonen. Lekker en een glas water erbij uiteraard.

Liever lui dan moe

Het heeft hier aardig gesneeuwd. Toch stapte mijn dochter met haar trainingsoutfit en tas op de fiets en is naar haar sportschool gefietst. Ik niet. Ik vind dat eng; fietsen als het glad is. Dus vanochtend maar weer eens de Step erbij gepakt en de DVD van Cher gedraaid. Up, up, down down en hotseflots.

Ik weet dat ik eigenlijk op een te laag niveau train. Ik vind het al snel 'wel goed zo' en ik hou al helemaal niet van jezelf helemaal tot aan zwetens toe afbeulen. Nee...laat ik het beter zeggen; je door een ANDER laten afbeulen. Dat er een trainer tegen je zegt: Harder, beter, hoger, sneller..
Zo'n trainer als bij Obese vind ik helemaal niets voor mij. Iemand die zegt dat je maar door moet gaan en als je moet plassen dat je het dan maar in je broek moet doen. Kom op zeg; een dik mens heeft nog steeds waardigheid. En niemand hoeft tegen mij te zeggen wat ik wel en niet mag.

Dat zal wel te maken hebben met mijn eigenwijsheid, mijn luiheid en mijn bloedhekel aan autoriteit en groepsgedrag.

Ik voel me wel een eitje als ik dan mijn superactieve dochter zie; elke dag - als het kan met haar werktijden - naar de sportschool en trainen maar. Ze vertelt dan altijd graag hoeveel calorieen ze nu weer heeft verbrand en ik kan haar alleen maar bewonderen. Ik denk dat ze mij nogal lui vind. En makkelijk. Gisteren zei ze nog maar weer eens dat ik OOK kan sporten; op haar abonnement. Gratis Mam...en dan nog doe ik het niet.
Ja, dat klopt. Ik ben nog nooit in haar sportschool geweest dit jaar en vorig jaar. 
Boosaardig denk ik dan: maar kindlief....ik doe hier alle boodschappen, de was, de afwas, kook ook nog heel vaak voor je, dus het is nogal makkelijk om alleen maar te werken en te trainen. Maar zoals ik al schreef; dat is boosaardig, want ik kan me voorstellen dat een ander denkt: jeeeeee...je hebt DE HELE dag de tijd om naar de sportschool te gaan.

En nog een allergie: ik verdenk heel veel mensen ervan om naar de sportschool te gaan om gezien te worden. Oh...ze sport. En hoor dan van mijn dochter dat ze er na een half uurtje er al weer mee klaar zijn. Maar dan wel gespot in sportkleren en met sporttas.

Oh ja...ik heb ook een hekel aan vergeleken worden met. Dat als de een zulke resultaten heeft, nou dan kan de ander dat DUS ook. Dat is te makkelijk gezegd.

Maar goed: ik weet dat ik wat harder mag en kan. Dus vanochtend maar langer getraind (wel VIJF minuten langer dan gewoonlijk) en ik weet dat ik straks ook nog even door de sneeuw ga lopen; gewoon voor de sneeuwsensatie en voor de frisse lucht. En nog wat push-ups moet doen (van wie dan??) om mijn spieren te ontwikkelen. Gewoon tegen de muur hoor.

Wat een zeiklogje eigenlijk. En wat een gezever allemaal. Kijk liever naar wat er goed gaat. Waar je blij mee mag zijn. En spoel die zuurheid uit je systeem!!

Zal wel met mijn gevoel van opgeslotenheid te maken hebben. Ik ga nergens heen, ik zie niemand en ik kom nergens. Mijn blog wordt wel gelezen, maar er wordt kennelijk maar lauw op gereageerd. Ik voel me onzichtbaar; vrienden die ik heb, hebben het te druk met hun eigen sores (terecht hoor). En ik ben kennelijk niet tevreden genoeg met mijn eigen gezelschap. Ik voel de wind van verandering, maar hij waait niet mijn kant op.

Nou...eerst maar eens een havermoutontbijtje maken een een straffe kop koffie. Weg met dat gezeik!

Uit elkaar

Mijn goede vriend, Motormaniaman, belde me gisteren dat zijn vriendin tijdelijk bij hem weg is. Ze zitten in een tijdelijke scheiding om te kijken wat zij wil.

Die zin viel me op. Wat zij wil...doe een relatie niet met zijn tweeen? Hij vertelde me dat ze al een paar keer eerder verliefd op een ander was geweest en hij haar de tijd had gegeven om uit te zoeken hoe dit zat, maar nu wil ze zelfs niet meer bij hem wonen. En het liefst in de stad gaan wonen waar ze studeert.

Ik snap het allemaal want zij zit gewoon in een heel andere fase van haar leven; moet nog ontdekken wat leven is, wie zij is en wat de mogelijkheden zijn. Daar ben je jong en student voor tenslotte. Alhoewel sommige mannen daar rond de 50 weer last van krijgen... Maar roep dan niet tegen die man dat je wel met hem wil trouwen en ga dan ook geen plannen maken om dat te regelen. Om een maand later hoteldebotel op iemand anders te zijn.

Hoop dat hij beseft dat hij ook wat in te brengen heeft en niet hoeft te zitten wachten op haar antwoord. En dat besluiten dat dit niet goed voor hem is, ook een besluit is.
Hij was zo ontzettend blij dat hij zijn droomvrouw (zijn woorden) had gevonden dat ik bang ben dat hij nu in een ontzettend gat gaat vallen en zichzelf (alweer) niet goed genoeg vindt.

Nou...counting my blessings: Heeeerlijk rustig; geen relatie en geen relatieproblemen! 

Jaaaa....daar denk ik vanavond alleen in mijn bedje vast weer anders over.

Frugal February

Maandag!
Meteen maar de sportoutfit aangetrokken vanochtend en eerst maar weer met Cher een tijdje op de step geoefend. Merk dat mijn schouderspieren ook soepeler worden en dat is goed, want een schouder was een bietsje stijf.

Daarna aan de hand van de Flylady mijn maandagochtend-programma gedraaid en tussendoor even pauze voor een kop koffie. Wasje gedraaid en opgehangen. Wat een zonnig weer opeens. De tuinkriebels namen het over en ik sprong in mijn tuinlaarzen en haalde eerst de kattendrollen van mijn gazon(netje). Gelukkig had de kat geen diarree en kon ik ze zo wegscheppen en in een krant rollen.

Daarna de sollicitatieronde en ook dat ging soepel. 

Maar wat heerlijk zeg....even weer wat aan/in de tuin doen. En opeens zie je dan ook zoveel om te doen. En borrelen de ideeen spontaan naar boven.

Kreeg van de bibliotheek een bericht dat mijn reservering binnen was dus die heb ik vanmiddag opgehaald. De Nieuwe Arme van Sacha Meijer.

 

Het is droog weer en ook nog lekker zonnig, dus een heerlijk ritje op de fiets. In de bieb de nieuwe Linda en de Jan doorgelezen dus daarmee zo'n 11 euro bespaard. En daarna weer lekker terug. Nog steeds droog en zonnig, maar net als ik hier de wijk inrij, betrekt het.

De grote kop warme thee staat al klaar en ik heb zin om mijn berg boeken soldaat te maken. Nuttige dag tot zover. En weinig snaai-zin! Vooral na het zien van Obese gisterenavond. En de strakke buik van mijn dochter :)

Secret Eaters

Uitstekend programma op TLC. Het geeft nou eens haarfijn aan waar wij dikkere medemensen (ik reken mezelf nog steeds tot de dikkere dames, ook al ben ik het niet meer echt)  in de fout gaan, zonder dat zelf in de gaten te hebben.

Want de gefilmde mensen claimen echt heel weinig te eten, soms beweren ze zelf te weinig en weten echt niet hoe het kan dat ze boven de 100 kg wegen.

Ze worden dan gefilmd, door camera's in hun huis, op de koelkast, maar wat ze niet weten, is dat ze ook nog eens door privé detectives worden gevolgd en gefilmd. Op plekken waar ze denken niet "gesnapt"te worden.

En dan komt al snel de aap uit de te dikke mouw. Ze snacken zoveel tussendoor, of drinken liters bier of wijn, dan dit een aanzienlijk extra aantal calorieeen levert. Waar geen van de deelnemers zich kennelijk van bewust is. Of wel denk ik dan boosaardig, want al die extra snacks worden niet eens in hun dieetdagboek opgeschreven. Ze liegen tegen zichzelf als het ware.

Oh...ik wist niet dat ik 15 biertjes op een zaterdagavond dronk..
Oh...ik wist niet dat ik bij de KFC een (extra) maaltijd van 3000 calorieeen naar binnen werk..
Oh...zitten er zoveel extra calorieen in alleen maar een aantal bakje sausjes of mayo??
Oh...goh....dat hapje proeven is toch niet zo erg?
Oh...dat handje kaas kan dat zoveel kwaad dan?
Oh...3 Marsen per dag is niet zo'n goed idee?
Oh...elke dag chinees eten is niet zo verstandig?
Oh..elke keer koffie met 3 klontjes suiker is niet zo goed?
Oh..een overvol bord (met kop erop) maakt dik?
Oh..even een stukje worst tussendoor is niet zo'n goede keus?
Oh...3 wijntjes is niet echt zo handig?
Oh..is toch gewoon lekker nog wat extra geraspte kaas op mijn pizza?
Oh...gefrituurd eten is toch niet de beste keus, want daardoor meer calorieen?
Oh..een pak chocoladekoekjes achter elkaar opeten is niet verstandig?

Ik zag een jonge vrouw die van haarzelf 'los' mocht gaan op zaterdag en die op één dag 7000 calorieeen naar binnen werktte. Dat is genoeg voor 3 vrouwen. En zich verbaasde over haar gewicht van meer dan 100 kg.

Oh
My
God

Alsof ik mezelf jarenlang bezig zag. Op het werk keurige bakjes salade of 3 boterhammen met mager beleg en dan beleefd de verjaarstaarten afslaan en op de weg naar huis langs de supermarkt voor een literbak ijs voor in de avond op de bank, een familiepak roze koeken, een familiepak marsen, een pak chocoladekoekjes....en zoals PacMan...hap hap hap..alles weg. En dan wel dit eten als niemand het zag. Ook mijn kinderen niet. En heel erg bewust zijn van mijn foute keuzes, maar het toch maar weer doen. De verpakkingen onder in de vuilnisbak verstoppen. Dit deden bovenstaande mensen dus ook, dus secret eating? Ze wisten het wel degelijk, maar schaamden zich voor hun gedrag denk ik.
En van collega's horen dat ze niet begrepen dat ik zo dik bleef...je eet toch niet te veel? We zien je nooit teveel eten en snoepen doe je ook niet.

Tot ik een aantal jaren de schaamte voorbij was en tegen een ook dikke maar veel jongere collega, die hiervoor al jaren bij de Obesitaskliniek liep aangaf dat ik voornamelijk veel in het geniep at. Dus daarom dik was. Zij viel zowat van haar stoel over zoveel openheid, maar kom op mensen....niemand wordt dik van lucht alleen. En maar heel weinig mensen hebben een hormoon-afwijking waardoor ze dik blijven/worden. Of door medicijnengebruik.

Bovenstaande mensen beweerden dat zij niet eens wisten dat ze ZOVEEL aten of dronken, of dat een simpel bezoekje aan de McDonalds of KFC zoveel extra calorieeen betekende. Echt niet??
Dan heb je kennelijk je nooit verdiept in je eigen gedrag of nagekeken wat je nou in je mond stopt.

Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat je veel, veel groente mag en kan eten en daardoor ook vol kan zitten. Dat het eten van meer eiwitrijke producten mij helpt. Een lekker stuk zalm, een eitje.
Dit jaar wil ik leren hoe ik door normale producten te eten, dus niet alleen bij een dieetiste te kopen, op een gezond gewicht kan blijven, of eigenlijk komen. Maar wel in een trager tempo.
Het is heerlijk om hierover te lezen, op blogs of via boeken. Nieuwe producten te leren gebruiken, geraffineerde suiker en bepaalde vetten leren te vermijden. Omdat die combinatie de eetverslaving weer opluwen.

En dingen doen die de leegte vullen. Want veel van die secret eaters aten stiekem terwijl ze op de bank zaten, niets te doen (nou ja...tv kijken). En geen van allen at gezellig rond de tafel, maar allemaal op de bank..zo troosteloos allemaal.

Voor mij is dit programma een grote eye-opener.  Het constante grazen, het in de mond stoppen van die onmetelijk hoeveelheden eten, alsmaar eten eten eten...Ik vind het gewoon smerig om naar te kijken. Smerig en diep-triest. Dit zegt in feite veel over hoe ik mijzelf zie als ik overeet. Werk aan de winkel!

Von Kopf bis fuss

Behalve auf Liebe eingestelt ook nog eens heerlijk geurend naar een pakket van de Bodyshop wat ik een jaartje terug of zo voor Kerst van een kind kreeg. Dat lag maar in de kast te liggen en ik bedacht me hoe heerlijk het zou voelen om geurend te scrubben, douchen en te bodybutteren.

Lekker in de echt kashmir pashima uit Pakistan gehuld op de bank en daarna nog mijn voeten verzorgd. Nou...geweldig lekker allemaal. Heerlijk geurend, lekker warm en dan ook nog een kop warme sojamelk.

In de tijd dat ik dit allemaal deed kon ik niet snaaien en dat is stukken gezonder zo.

 

Kreeg van een man die ik via mijn netwerk ken een uitnodiging om naar een presentatie te komen en dan konden we daarna nog wel een broodje eten. Call me silly, maar toen hij het voorstelde kreeg ik al een gevoel dat hij liever een horizontaal broodje wilde eten.

En damn....had ik zo maar, zo auf Liebe eingestellt, eindelijk eens van rambam kunnen gaan, maar het stond me gewoon tegen. Die man heeft namelijk een echtgenote. 

Dus dan maar bodybutter smeren.