Blinde vink

Gisteren voor het eerst bramen geplukt in het bos hier in de buurt. Er hing genoeg, maar dan moet je wel 3 meter lang zijn. Fijn voor de vogels in ieder geval. Toch plukte ik een doosje (oud kwarkbakje met deksel) vol en weet nu dat ik de komende tijd gewoon wat vaker kan gaan plukken. Er hing nog genoeg wat moet groeien en kleuren. En wat lekker; gratis fruit.

Het logeerpartijtje van mijn moeder viel niet tegen. We hadden een doel - mijn moeder wilde graag dat ik haar DE punten zou inleveren voor iets leuks voor mijzelf. Uiteindelijk heb ik iets voor mijn zusje, mijn zoon en zijn vriendin gekocht, want ik ben juist zo lekker bezig met spullen weg te doen en heb genoeg. Dus waarom nog meer hebbedingen in huis halen. Wel even gezellig wat gedronken met iets erbij, maar als het aan mijn moeder lag, gingen we linea recta weer naar huis.

We liepen ondertussen door een stukje onbekend H aarlem, althans voor mij, maar wel dichtbij de winkelroute. Altijd leuk om weer iets te ontdekken. Omdat mijn moeder zichzelf had uitgenodigd omdat ze aangaf het niet meer te trekken, 50 minuten heen en 50 minuten terugrijden op één dag, heb ik het uitstapje dus ook maar kort gehouden. Dus daarna weer naar huis en samen gegeten. Mijn moeder is nog van Groente, Vlees en Aardappelen, maar daar heb ik maar Groente Vis en Aardappelen van gemaakt. Ik eet zelf al een tijdje geen aardappelen meer, dus was even bedenken hoe ik die Gouden Combinatie ging maken. En ook bedacht dat ik niet mijn moeder was en - zoals ik voorheen altijd deed - niet alles hetzelfde hoeft te gaan en te zijn als bij haar thuis. Ze is tenslotte bij mij te gast en heeft zij me niet geleerd dat je moet eten wat de pot schaft? Dus geen zoete toetjes uit een potje, maar frisse yoghurt met besjes. En ook niet meer overdadig inkopen, maar gewoon wat in mijn budget past.

Wat ik uitermate grappig en ook wel stigmatiserend vond is dat mijn moeder aangaf Iets Groots voor mij te hebben gekocht tijdens haar vakantie op T exel en dat had ze triomfantelijk bij zich. Een éénpersoons echt wollen T exels dekbed.

Niet om gevraagd, niet op mijn verlanglijstje en bovendien - en dat gaf ik haar ook aan - ik ben haar niet en slaap liever onder een tweepersoonsdekbed. Mijn moeder ligt, sinds mijn vader naar een verpleeghuis verhuisde, op haar helft van het bed, onder een éénpersoonsdekbedje. Ik vind dat uitermate triest eruit zien. Zo'n half opgemaakt bed. Koop dan een echt éénpersoonsbed.. En nu had mijn moeder, uit een goed hart hoor, dat begrijp ik echt wel, maar wel zonder eerst te vragen of ik het nodig had en WAT ik nodig had, de conclusie getrokken dat ik OOK genoeg had aan liggen in bed als een vrouw die never nooit meer iemand erbij krijgt, dus geen tweepersoonsdekbed nodig heeft.

Jezus mina...ik mag toch hopen dat er nog wel ooit ergens een man in mijn leven komt, al was het maar voor één nachtje, of één uurtje desnoods en ik dus recht heb op een tweepersoonsdekbed. Haha.

Maar goed; heb moeder dus maar huiswaarts gestuurd de volgende dag met haar dure dekbed. En daar had ze direct alweer een bestemming voor voor iemand die ze ook voorlopig in een éénpersoonsbed ziet liggen. AAAAAAAI!  Erger nog; die ze het liefste weer in haar woonplaats zag wonen. Nee...onder haar dak, in haar logeerkamertje.

Het leert mij dus dat ik altijd moet vragen of mijn kinderen behoefte hebben aan iets wat IK denk wat reuze leuk en handig is. Misschien houden zij daar helemaal niet van. En moeten ze het dan achter de Rodondenderons donderen. Iedere keer als ik op bezoek kom weer neerzetten, want oh.....het was zo'n speciaal kado van smoeders.

Onze gesprekken gingen niet echt diep. Ik wilde dat zelf niet. Had al genoeg moeite met wat ik allemaal besproken heb bij de psycholoog en ik vind het moeilijk om mijn moeder verdriet te doen om dit alles op haar bordje te leggen. Terwijl ze wel veel op mijn bord legt. Maar net als dat dekbed, heb ik geleerd om nee te zeggen; ik hoef dat niet. Bedankt voor het gebaar, maar het past niet (meer) bij mij.

Ik zie ook goed hoe mijn moeder een stuk milder en makkelijker en vooral liever is geworden in de jaren zonder mijn vader. En een soort inhaalslag aan het doen is voor wat zij allemaal wilde, maar nooit kon of ze zichzelf nooit gunde. Dus wat zou ik nu nog gaan peuren in oude dingen. Het was zo, men wist niet beter, men kon niet beter als IK het nu maar wel beter doe. Of anders. Of in ieder geval op een manier die bij mij past en die mijzelf en anderen geen pijn doet.

Zo; lekker vaag allemaal.

Bovendien is mijn moeder beter in praten, dan luisteren en praten, over ditjes en datjes kan ze als de beste. En ik ben er een ster in om de aandacht van mij af te leiden naar wat haar bezighoudt.

Vanochtend zag ik in een advertentieblaadje een leuke plantenaanbieding die past in mijn tuinbudget en ik bedacht me ook dat het goed is om weer een tas vol met dingen die klaarstaat voor de Kringloop direct weg te brengen. Niet wachten totdat je een auto hebt, maar in kleine porties kan je het ook wegbrengen met de fiets, in die Oma-fietstassen van je. Hoppa...zo gezegd, zo gedaan en lekker voordat het hier een beetje spattert weer terug. En tegelijkertijd weer lekker extra beweging gekregen, zonder dat ik na hoef te denken hoe ik veilig op mijn fiets stap, hoe ik op tijd afrem...hoe hoe hoe....Gewoon doen en niet teveel van tevoren denken wat er zou kunnen misgaan.

Van de week ook eindelijk naar de staar in mijn ene oog laten kijken. Ik had dit al zo lang voor me uitgeschoven onder het mom van niet belangrijk, of erger nog; Ik ben niet belangrijk, waarom zou ik hier naar laten kijken....en nu was ik wel klaar met mijn gedrag. Dus afspraak gemaakt en met mijn oude brilletje fietste ik naar het ziekenhuis en werd gedruppeld en werd er bekeken hoe de stand van zaken nu was.

Tsja...bijna een blindegeleidehond nodig.

En dus over een paar weken nog een keer een checkup omdat ik lenzen draag en dat de cilinder van je oog kennelijk beinvloedt en daarna nog een keer dezelfde routine en dan op de wachtlijst voor een staar-operatie. En nu niet meer uitstellen, maar gewoon doen. Met 18% zicht in dat ene oog is het niet echt fijn kijken. Dus al die tijd zonder lens in mijn ene oog, dus af en toe even goed focussen.