Goede afspraak met de oogarts en alweer een meting, diverse zelfs, om zeker te weten dat ik de juiste kunstlens krijg.
Tijdens de afspraak nogmaals de vraag gesteld of mijn staar suikerziekte gerelateerd is, maar de oogarts gaf aan dat ze aan de soort van staar kon zien dat dit niet het geval is. Gewoon een gevalletje van extra vroeg ouwe ogen.
Maar ook de oogarts snapte waar mijn ongerustheid vandaan kwam en gaf ook aan dat het uiteraard geen kwaad kan bepaalde waarden te laten checken.
Toen had ik vrolijk op mijn fietsje weer huiswaarts kunnen gaan, maar ik had eigenlijk voor vandaag alle doe dingen wel gedaan en had behoefte aan even wat anders zien, meemaken. Bovendien had ik al tijden een idee om iets te verbeteren in mijn huis en daar had ik toch echt iets van die Blauw Gele winkel van nodig.
Waar ik met de auto binnen 10 minuten er ben, doe ik met (wachten op aansluitingen ook) OV er ruim een uur over. Nou ja....ik hoef toch niet naar mijn werk dus geniet nou maar van de rit.
Na de hele stad te zijn doorgebust, kwam ik eindelijk aan waar ik zo graag (not) naar toe wilde. En dan het liefste direct naar waar ze de dingen verkopen die ik nodig heb en dan weer meteen naar de kassa. Maar zo hebben ze die winkels niet ingericht. Er zijn wel shortcuts, maar dan kom je alsnog in een soort van doodlopende route terecht. Ik begin sowieso altijd al bij de kassa, want dan ben ik sneller bij waar ik moet zijn. En wat is het benauwd in die winkel zeg! In het ziekenhuis was het koeler. Maar wel heel veel te zien, zoveel dat ik blij was dat ik mezelf kon beheersen en echt alleen heb gekocht wat nodig was. (Nou ja...wat ik nodig vond).
Nog een gratis kopje koffie dankzij de familiekaart, heel gezellig, maar wel blij dat ik niet in de verleiding kwam om er iets 'bij' te nemen. Daarna de spullen in de meegebrachte tas, lekker onhandig in de bus, maar ja...de bus kwam in ieder geval, maar voelde gewoon een beetje ontheemd, daar als enige te wachten op een bus, terwijl achter en rondom mij de auto's en busjes werden volgeladen.
En daarna de streekbus naar mijn gehucht en weer mijn fietsje bij het ziekenhuis en dan nu lekker thuis. Soepje staat op te warmen, krant lag op de mat. Pffff....
Nu wil ik niemand meer advies geven over weggelopen echtgenotes, over na te betalen gelden...ik wil gewoon even niks.
Wat je niet weet deert je niet
Ignorance is bliss
Ik wil het liever niet weten
Mijn naam is haas
Geef mijn portie maar aan Fikkie
Enzo voort enzo voort.
Ik ben, en nu weer helemaal, een uit de kluiten gewassen Struisvogel. Zie natuurlijk wel, als ik echt goed kijk, dat ik te dik ben en daardoor meer risico loop op allerlei gewichtsgerelateerde ziekten en gebreken, maar zolang het lijf het allemaal nog doet, en even afkloppen, dat doet het ook nog, is er volgens mijn struisvogeltactiek, niks aan de hand.
Totdat ik ooit zwanger werd en in de medische molen moest. Want overgewicht was 29 jaar geleden al een medische indicatie en dus mocht ik niet thuis bevallen. Wat ik ook niet wilde, want zeer klein behuisd en een echtgenoot die bij een griepje het liefst al de specialist erbij riep. Maar goed....ik moest toen dus ook alle testen op risico's doen en herinner me, de dag na een bruiloft een suikertest, want ik liep meer risico op zwangerschapssuiker. De hele ochtend in een te warm ziekenhuis en iedere zoveel tijd zeer zoet water drinken en daarna bloed prikken.
Paniek sloeg even toe toen ik hoorde dat er iets mis was. Maar zo bleek later, dat was met de test en niet met mij. Alle waarden waren prima. Ook kwam ik weinig aan, maar dat was ook goed.
Dus toen gemeten, gewogen en toch nog goed bevonden. Kind was ook prima, dus dat gaf wel vertrouwen in het lijf.
Later bij tweede kind ook alles ok, maar weer medische indicatie en het kind bleek toch meer haast te hebben dus naar het ziekenhuis redden we niet meer en hij is lekker thuis geboren. Zonder complicaties.
Nog later trof ik eindelijk een werkgever die wel pensioen betaalde en moest ik, vanwege een eerlijk ingevulde vragenlijst, een medische test ondergaan. Vanwege hoger risico ivm gewicht. Er werd niet gevraagd of ik sportte ook niet bij de test, maar alweer...geheel gezond (op dat moment). De arts gaf aan dat als ik bijvoorbeeld binnen een half jaar 40 kg afviel en dan een nieuwe test liet doen, ik als gezond werd gezien, ook al had ik mijn metabolisme even gesloopt.
Dus suste ik mijn geweten en omdat ik bijna nooit ziek was, behalve een Mexicaans griepje een keer, leek het natuurlijk alsof mijn gewicht geen invloed had op mijn gezondheid. Hoofd, schouders, knie en teen deden het allemaal.
Had ik van de week een discussie met mijn zoon en hij stelde dat mijn staar een voorbode was van Suikerziekte. Ik vroeg hem wanneer hij als arts was afgestudeerd. Meestal kan hij mijn gevoel voor humor wel waarderen, maar hij snapt ook dat dit onderdeel is van de Struisvogel - geen moeilijke dingen bespreken en maak maar weer een grapje dan is de vrager afgeleid.
De hamvraag was dan ook; hoe weet ik of ik NU (nog) gezond ben. En mijn antwoord was dat ik het uitzoeken hiervan altijd ontwijk. Hoewel ik weet dat het vrezen voor het ergste me waarschijnlijk meer slaap kost dan het daadwerkelijke testen en de uitslag horen. Maar ook; ik ben heel erg bang voor die wijzende vinger. Zie je wel.....eigen schuld, want te dik; zelf gedaan. Vooral nu ik al mijn verloren gewicht weer teruggevonden heb.
En hoe toevallig dat een goede blogvriendin het hier ook al met me over had. Dat zij zich eigenlijk wel een keertje wil laten meten. Want meten is weten tenslotte. Mijn antwoord was dat ik dat eng vind.
Ik wil wel meten, maar niet weten.
Vandaag op de site van de Diabetes Stichting een test gedaan hoeveel risico ik loop. Gezien mijn familie-achtergrond, mijn levenswijze en mijn BMI etc. Dat blijkt 16% te zijn. Vergeleken met iemand uit mijn leeftijdsklasse die al die extra ponden etc niet heeft zit ik 6% hoger.
Ik had eerlijk verwacht gedacht in een veel hoger risicopercentage te zitten. Sust mij dat nu weer??
Ja, beetje wel.
Toch heb ik met mijn zoon afgesproken dat ik ga navragen bij de huisarts hoe of wat en hij wil graag met me mee als ik het nog steeds eng vind (jemig...ben je 54 vind je dat eng!!!). Ik vind het vooral eng om mijn zoon te moeten laten weten hoe zwaar ik ben. Dus nu nog even in een maand 30 kg afvallen...
Hoe werkt dat als je echtgenote opeens zegt, na 20 jaar huwelijk, dat ze wil scheiden. En je braaf je gezamenlijk bezit verdeeld hebt (geen kinderen, dus geen moeilijke toestanden over dat soort zaken) en zij met een grote som geld zich een vrije vrouw voelt; niet meer bij de man waar ze niet meer van houdt en lekker in haar eigen huis. En jij toch weer een hypotheek moest afsluiten om haar uit te kopen, terwijl je dacht dat je binnen een paar jaar kon stoppen met werken, of in ieder geval veel minder intensief hoefde te werken. En meer tijd kreeg om samen te besteden. De echtgenoot houdt nog steeds van die vrouw. Maar ja...in je eentje kan je niet getrouwd blijven. Die man voelt zich verloren, kapot en weet niet wat hem overkomt. Zo had hij zijn toekomst niet voorzien.
Hij werkt vanaf Dday aan zichzelf. Bezoekt een therapeut om inzicht te krijgen wat hij kan verbeteren. Voor zichzelf, maar ook voor een nieuwe partner. Toch schuurt het verdriet, want dit is niet wat hij wil.
Hoe zit dat dan als diezelfde echtgenote je iedere paar dagen weer even een berichtje stuurt. Of toch nog een paar laarzen in huis liet staan, zodat ze die kan komen halen en weer een excuus heeft om contact te zoeken. Of toevallig in jouw buurt rondloopt. Of precies belt wanneer jij klaar bent met werken. Of in je weekend.
Bij ieder contact van haar leeft hij op. Is hij blij contact te hebben. Zelf houdt hij afstand, al reageert hij binnen 20 seconden op ieder bericht van haar.
Hoe werkt dat? Eerst aangeven dat je bij je man weg wil en dan ben je weg blijf je hem als je beste maatje behandelen. Terwijl dat beste maatje het liefste wil dat jullie weer samenleven. Echt samenleven als paar. Niet als het haar een keertje uitkomt een lunch of naar een concert. Als een soort van opvulling van de lege plek.
Wat klopt hier niet? Jullie een idee? Of klopt het juist wel?
Omdat ik veel te veel had gesnoept gisteren, zo'n beetje als afsluiting van een periode en nu ga ik weer minder snacken en afvallen, werd ik gisteren wakker met brandend maagzuur of eerder zo'n overgeefsmaak in mijn mond. Eigen schuld, dikke bult (ja...inderdaad, maar dan aan de voorkant).
Ik wilde perse niet kotsen, dus slokje water en weer proberen te slapen.
Toen kwamen de morbide gedachten of dromen.
Als ik nu doodga dan kan ik gemakkelijk een week dood in mijn huis liggen. Niemand die het merkt. De buren niet, mijn kinderen ook niet, mijn vrienden niet, mijn familie komt sowieso al nooit langs hier en mijn moeder belt ook al nooit spontaan op en langskomen ook nooit, tenzij ze mag logeren.
Dus ja...dan kan ik wel een week dood in mijn huis liggen..
Hoe KOM ik erbij?
En waarom schieten dat soort stomme gedachten door mijn hoofd. Hou toch op. Het helpt niet, het is niet waar en jemig de pemig.....zelf heb je daar sowieso geen erg in als je daar dood ligt.
Ik weet dat mijn vader - volgens mijn moeder dan -ook vaak grafgedachten had. Nou...lekker dan. Of krijg je dat door teveel suiker in je lijf.
Anyways;
Beetje graftakkerig wakker geworden, maar geen zin om me door mijn gedachten mijn dag te laten afpakken. Dus hoppa, wasmand-inhoud in de wasmachine, dekbed lekker luchten uit het raam, douchen, aankleden en wel met Cher steppen. Ook al heb je geen meter zin erin. Doe het nou maar.
Daarna rondje Bless the House, waar ik ook al geen zin in had, maar hahaha....om 10.00 uur had ik wel een lekkere schone keukenvloer en kon ik met een welverdiend kopje koffie even pauze houden.
En mijn best doen om juist te kijken naar alles wat ik allemaal wel heb en niet bevreesd te zijn voor alles wat ik wel graag wil, maar er (nog) niet is. Die baan, een gezonder lijf en een algeheel weltevreden.
Wat een lekker gevoel om die 2 grote plastic tassen met boeken voor de kringloop ook echt weg te kunnen doen. Plus nog wat kleinere zaken, die ook wel mee konden in de fietstassen. En nee....niet miepen dat spullen wegbrengen met de auto zo veel makkelijker is...Je slaat nu 2 vliegen in 1 klap. Je krijgt extra beweging, je komt nog eens ergens en je bent van je overbodige boeken af. Oh...drie vliegen zelfs.
Dus adem in, adem uit en ga maar weer op weg op wat ik altijd noem The Never Ending Story.
Deze week kreeg ik een noodoproep van mijn kinderen. Dat ik kennelijk niet zag hoe gevaarlijk ik bezig was door weer zo dik te zijn geworden en dat mijn pogingen niet goed genoeg zijn om dat overgewicht kwijt te raken. En dat ik er straks misschien wel niet was om van eventuele kleinkinderen te kunnen genieten.
He...hoe bedoel je emotionele chantage :)
Zij sporten allebei, vrij fanatiek ook, dus hebben allebei een gezond slank lichaam. Tenminste, zo ziet het eruit.
Mijn zoon moet beroepshalve regelmatig medische keuringen ondergaan en weet dat hij weer gezond is, vooral na zijn plotselinge buik-operatie, begin dit jaar. Hij is toen veel spiermassa verloren in heel korte tijd en heeft zich daarna nog meer verdiept in gezonde voeding en wat dat met je lijf doet. En eet bewuster en gezonder.
Mijn dochter gaf me aan dat ze weer een dieet gaat volgen; ze wil toch nog wat extra kilo's kwijt. Ik zie niet waarom; ze is prachtig, maar haar keus en ik zeg er niets over.
En daar zit ik dan: Mijn gedrag ziet eruit alsof ik in die Egyptische rivier zit, maar dan op zijn Engels uitgesproken. I'm in denial.
Soms schiet me weleens door mijn hoofd dat ik een soort van omgekeerde Body-dysmorfia heb. Ik kijk in de spiegel en ZIE gewoon niet dat daar iemand staat met zwaar overgewicht. Ik bekijk mezelf kennelijk met heel andere ogen dan de buitenwereld. Maar ook dan de werkelijkheid.
Soms schrok ik van een foto die van mij van opzij was genomen. Tsjonge....wat een enorme buik en maag zeg... en stopte dat gevoel weer snel weg.
Gisteren zag ik een uitzending bij die goede oude Dr Phil waarin er twee mensen zaten die heel heel veel overgewicht hadden en ja hoor, daar rolde het lijstje van kwalen die ze hadden of zouden kunnen krijgen al over het scherm.
Alles was gewichtsgerelateerd en er werd nog net niet gezegd dat het dus aan jezelf en aan je eetgedrag te wijten is als je straks ziek wordt, maar dat zat wel in elke zin verpakt.
De deelnemers waren heftig in ontkenning. Een dame noemde zichzelf Fluffy..in plaats van te benoemen dat ze dik was. En haar enige motivatie om te gaan dieten was dat ze dan leuke kleding kon kopen. Ze at grote hoeveelheden. En dan denk ik altijd; nou....dat valt nog wel mee toch, bij mij?? Ik eet niet midden in de nacht, patat eet ik zelden en zakken chips haal ik sowieso niet in huis.
Dus die hele riedel die door Dr Phil en nog een andere dokter, bedenker van alweer het ultieme dieet, kwam helemaal niet binnen bij die dame; ze wilde alleen maar slanker zijn om er leuker uit te zien!
Net als bij mij.
Ik heb (nog) niks. Ik vul formulieren in voor mijn staar-operatie en op alle vragen over ziekte, pillen en afwijkingen vul ik Nee in. En ben blij dat ik (nog) niks heb, want natuurlijk snapt mijn brein wel dat ik een enorm risico loop. En toch blijf ik dat lopen en ontken ik kennelijk dat ik in die risicogroep zit.
Ik zeg niet dat toen ik een beetje te fanatiek het gras in mijn tuin kortwiekte, ik mijn knie verdraaide en daar nog weken lang last van had. Want die knie moest natuurlijk ook nog 40 kg extra gewicht meetorsen. Dat als de bus te hard optrekt, er een pijnscheut door de knie schiet.
Ik zeg niet dat mijn conditie slecht is. Ik me een hijgend hert der jacht ontsprongen voel als ik naar de bushalte zou moeten sprinten.
Ik zeg niet dat ik al blij ben met 17 minuten kunnen Steppen met Cher. Dus naar een sportschool gaan dat is gewoon een brug te ver. Buiten dat ik een bloedhekel heb aan de Sportschool.
Ik fiets ernaar toe en dan is de eerste opdracht om 10 minuten te gaan fietsen!!
Ik ga niet 100% voor een gezonder leven. Heb ik net een traject bij de psycholoog afgerond, komen mijn kinderen weer dat ik niet goed bezig ben en ze zich enorm ongerust maken. Weer geen rust aan mijn hoofd. En bovendien triggert bij mij deze aanpak enorm het gevoel van Ik ben niet goed genoeg, waar ik net zo lang aan heb gewerkt.
Dat vertelt niemand je; dat als je enorm afvalt je aan alle kanten hoort hoe goed dat is en hoeveel beter je er nu uitziet en bent. Alsof je vorige versie dus inderdaad niet goed genoeg was. Ik voelde me gedurende dat hele traject helemaal geen ander mens. Of mooier. Of leuker.
En om het helemaal vreemd en raar en ontkennend te maken; mijn kijk op te dikke mensen is inderdaad van wow...wat zonde. Tien kilo minder en alles gaat minder zwaar. Waarom ik niet met die ogen naar mijzelf kan kijken en ik de oproep van mijn kinderen om nu eindelijk eens naar de Sportschool te gaan zoveel onrust oproept.
Ik ben bovendien stront-eigenwijs; wil de dingen op mijn manier doen; ook al werkt die manier niet (genoeg). Dus step ik elke dag met Cher. Elke dag ietsje langer. Kijk bewust naar wat ik eet, maar wil never nooit meer op een dieet met pakjes en zakjes waarbij vooral mijn bankrekening afvalt. En ik daarna nog niet heb geleerd wat verstandige keuzes zijn. Ik heb wel geleerd dat ik meer groente mag eten. Dat salades voor lunch een gezonde keuze zijn. Meer vis. En portie-grootte is ook iets waar ik beter op let. Niet meer 2 x opscheppen.
Ik weet alles, maar pas niet alles toe.
Gisteren stond ik voor het eerst sinds tijden op de weegschaal. Ik durfde niet; was bang dat ik accuut zwaar depressief zou worden, terwijl mijn kleding allang aangaf wat er aan de hand was. Mijn kleding die ik begin 2012 droeg (en had bewaard gedeeltelijk).
Ik schrok er niet eens zo erg van en ik stond vanochtend ook niet zwaar depressief op. Sterker nog; ik besef dat ik die rivier uit Egypte zo snel mogelijk achter me moet laten en ook alle chocolade- en koekjes. I am a secret eater. Die geheel in ontkenning is dat ze dat zelf doet en dat ze minder gezonde keuses maakt met als consequentie dat die lege vetcellen, die de hele tijd gefrustreerd waren want hun enige doel is vol zijn, nu aan hun trekken kwamen. En zich nog sneller vulden dan voorheen.
Mijn mojo komt terug en dat merk ik aan het Ja zeggen op een leuke uitnodiging en daardoor opeens weer in de trein zitten en gewoon plezier hebben, in plaats van elke dag braaf mijn zelf opgeschreven en opgelegde To-do lijstjes afwerken. Nu wil ik elke maand in ieder geval 1 leuk ding hebben om naar uit te kijken.
All work and no play makes Jack a dull boy tenslotte!
Nu heb ik dus ook al geen Work meer, maar geen play maakt mij inderdaad een hele saaie muts.
Sinds kort heb ik mijn breiwerk weer ter hand genomen en ik ben al een heel eind:
En naaien - achter een naaimachine wel te verstaan, heb ik ook weer gedaan. Dus weet ik en merk ik dat ik voor dit soort creabea dingen ook gewoon tijd moet inplannen. En dat daardoor de Mojo weer gaat stromen.
Van de week keek ik naar de BBC, The great British Sewing Bee. Erg grappig en ook dat ik best wel mag en kan loslaten dat het alleen "goed" is als het kledingstuk er perfect uitziet. Perfect afgewerkt, het liefst, maar die heb ik niet, met zo'n lockmachine, net als in de winkel, met nergens een draadje of iets...Laat toch los mensch...Geniet gewoon van het feit dat jij een lapje stof ziet en daarin een blouse of een broek ziet. En dat niet alleen, maar het ook nog kan maken; zonder cursus of of wat dan ook. Net als breien. Zelf aangeleerd. En van het weekend zat ik met een haaknaald in mijn handen en een stukje vasten gehaakt. Simpel en oh ja...ik snap het al. Kan ik dus ook.
Zie dat nou eens!!
In plaats van te focussen op wat je niet hebt of niet kunt, kijk naar alles wat je wel kan. Je bent een stoer wijf, je kan van alles en allemaal alleen. Niet omdat je daarvoor kiest, maar gewoon omdat het zo is. Alleen laat je het aan niemand zien. Mijn schilderkunsten doe ik af als leuk, maar alleen voor intern gebruik. Och...doet me denken aan hoe graag zou ik weer eens op schilderles willen!! Of uberhaupt een cursus, maar dat kan nu echt niet. Echt niet.
Ik heb voor mijzelf de maand november omgedoopt in Movember. Niet dat ik mijn snor laat staan die maand, maar ik wil onderzoeken wat voor soort lichaamsbeweging (ok....het liefst die Marvin Gay voorstond) goed voor me is en bovendien bij MIJ past en me een soepeler, leniger en minder zwaarbelast lijf oplevert. Buiten Cher om dan, want ik weet dat ik dit kan en wil doen. DVD erin en steppen (zonder step) maar. Up up, down down.
Gisteren in bed, kijkend naar John Cleese, die ik een beetje een zure man geworden vond met zijn gezeik over zijn drie exen, bedacht ik dat als ik nou toch nog eens ga zwemmen in dat nieuwe zwembad aan de rand van mijn stad ik en fietsbeweging extra pak en eindelijk weer eens ga zwemmen. Iets wat ik altijd heerlijk vind, maar dus uit knieperigheid *want kaartje is van 3,50 naar 5,25 gestegen, maar vooral door zelfopgelegde ideeen (het is zo ver!!, het is zo duur, welke schoenen gaan snel aan en uit, pfff..moet ik sokken aan...wat een gedoe met nat haar fietsen, die hokjes zijn zo klein, ik wil niet fietsen) niet meer doe. Heb uitgezocht dat een maandabbo me 28 euro kost. Dan kan ik wel elke dag zwemmen, op de baantjes-zwemuren, maar ik weet nu al dat ik dat niet ga doen. Elke dag. Dus bereken even of losse kaartjes in mijn geval toch niet handiger zijn. En hou er rekening mee dat je eind november 4 weken niet mag zwemmen ivm je bionic oog!
En dat extra geld dat spaar ik uit door minder te stoken of minder speculaasjes te kopen. Of misschien toch nog eens ergens aangenomen worden. Iemand nog op zoek naar een 54 jarige multi-getalenteerde vrouw?? Met groot gevoel voor humor!
Als je van koken en bakken houdt (of van tv-kijken), dan kan je de hele dag door aan je trekken komen op de diverse tv-netten. En natuurlijk is daar ook nog zender 24 kitchen, waar je 24 uur per dag koken kan bekijken. Of zaken die met eten te maken hebben.
Het ene kookprogramma is nog niet voorbij of het andere begint weer. Nooit gewoon; maak een ontbijtje, boterham, hagelslag en een slap kopje thee, maar altijd ingewikkelde gerechten met meestal ook niet ingredienten van het seizoen of van het land. Maar dat hindert niet; als het er maar mooi uitziet. Of je jonge kinderen het lusten is nooit een vraag. Men kookt altijd voor volwassenen.
Van de week zag ik een Finse dame Energierepen maken en ik verbaasde me over het grote aantal ingredienten wat ze erin gooide. Food-orgasme na orgasme kwam er voorbij. Noten, nog meer noten, zaden en hoppa ook nog bessen voor wat kleur. Lekkere dure reepjes werden dat.
Gewoon recht-op-en-neer koken, de huis tuin en keuken-eetporno, is er bijna niet bij. Net als in gewone porno (heb ik van horen zeggen!!!), doet men daar niet aan.
Hoe simpel is een gewoon perfect zacht gekookt eitje op een geroosterd broodje. Maar ja, dat is kennelijk het missionaris-standje van de kookprogramma's. Te simpel.
Als je die broek ziet van meneer Stewart, dan vraag ik me af of hij 'm heeft laten vacuumtrekken, maar goed...eind jaren 70 (zo rond 1978/79) trok je dat aan op het podium. En vraag je je af of je dan sexy bent.
En die mevrouw met dat suggestieve rietje lijkt nu vrij onschuldig vergeleken met wat er nu op MTV langskomt. Niks suggestief.
Wel grappig dat de lipgloss toen ook zo trendy was. Oh ja...nu herinner me ik me zo'n soort flesje met een balletje bovenin. En een klein potje, wit, handig in de handtas, maar meer voor het betere make-up werk thuis, want met kwastje opbrengen.
Nee dan de dame van dit clipje....wow....wat vond ik haar spannend en haar outfit was zeker vacuum getrokken!! En de titel en inhoud past geheel bij dit weekend. Die Jerney kon er wat van. On-Nederlandse uitstraling
Nou ja, ik dan. En dan achter een naaimachine helaas.
Was al tijden geleden dat ik iets zelf maakte. 1,5 jaar geleden volgens mij, een jurk voor een bruiloft van een collega waar ik uitgenodigd was.
Toen kreeg ik (of zocht ik uit) als welkomstbonus begin dit jaar een naaimachine van mijn nieuwe energieleverancier, maar toen zonk de moed om op welk manier dan ook te naaien helemaal in mijn schoenen. Mijn oude naaimachine die ik al kocht toen ik nog thuis woonde stikte steeds onregelmatiger en ik wilde heel graag een nieuwe naaimachine. Dus die bonus kwam goed van pas.
Tot ik een tijdje terug op een stoffenmarkt voor een prikkie stof kocht en daardoor weer kriebels kreeg. Eigenlijk kwam dat ook door gesprekken met mijn psycholoog over mild zijn voor jezelf.
Dus ook jezelf een goed zittend kledingstuk gunnen. Niet maar met die te krappe (door teveel eten) broek lopen.
Helaas - wat ik voorheen altijd deed was een goedzittend patroon hergebruiken, maar nu dacht ik dat ik een nieuw patroon, uit een oude Knip (bent u daar nog...) wel kon gebruiken.
Fout; was een patroon voor elastische stof en ook, zo zie ik nu pas, heeeel laag op de heupen, een soort yogabroek voor maat 36 en als ik ergens een hekel aan heb is het dat soort broeken. Bij mijn figuur dan.
Als ik al eraan denk zie een bouwvakkers-decolletee van heb ik jou daar ontstaan en ook de voorkant zit de broek dan voor geen meter. Daar heb ik gewoon teveel buik om in te moeten stoppen. Dat gaat dus lelijk zitten en oncomfortabel.
Dus nadat ik alles al had geknipt en genaaid merkte ik dit pas. Bummer de bummer. Nou ja...niet miepen met je lapje van € 4,--.! Nu moet ik dus creatief verlengen, breder maken en weet ik veel en zat een broek worden waar ik altijd wat overheen draag. Oh ja...zoals al mijn broeken.
Dus naaiende vrouw wat hebben wij geleerd???
Check altijd met een goedzittende broek of het patroon daar op lijkt en zo niet, teken zelf je patroon, op maat. Jouw maat. Gun jezelf een fijne broek. Of twee. Of drie..Of doe eens gek; vier.
Als ze allemaal 4 euro kosten dan is er nog geen man overboord toch??
Nu even lunchpauze en dan zo met frisse tegenzin verder.
En lachen toch....ben ik weer even mindfull bezig geweest.
Ooit had ik een pittige discussie met een directeur van het bedrijf waar ik toen werkte. Hij vond dat gedoe rondom oorlogsmisdadigers en dat gezoek en opsporen (dit is ruim 10 jaar terug) allemaal maar onzin, want al die mannen waren nu toch oud.
Ik begreep niet wat hij bedoelde en vroeg door. Hij vond dat als iemand oud was hij tamelijk onschuldig was en ach...wat kon zo'n opa nou nog zich herinneren.
Alsof met het klimmen der jaren je een mildere versie van jezelf werd en alles wat je had gedaan toen je jonger was niet echt meer telde. Nu waren ze allemaal lieve opa's.
Van de week las ik dat de heer Van Agt dit jaar het Groot dictee gaat voorzitten. De ijdeltuit. Toen ik in mijn jonge jaren de geuzennaam Rode Vrouw meekreeg kon ik de beste man al niet uitstaan door zijn gedraai en kijk mij nou eens. En dan heb ik het niet eens over zijn politieke standpunten.
Nu is bekend geworden dat hij wel degelijk opdracht heeft gegeven tot nogal drastische maatregelen in de jaren 70.
Ik geloof dan ook helemaal niet in het credo van mijn oud-directeur dat als je oud bent je automatisch een lief oud opaatje (of omaatje) bent geworden. En je alles van wat je vroeger hebt uitgespookt je maar niet meer aangerekend hoeft te worden.
Je vel is weliswaar gekreukeld, je kop iets ouder, maar wat er in je karakter zit en je overtuigingen, die kunnen nog net zo fel (en fout/goed - ligt eraan welke kant je aanhangt) zijn als 40 jaar terug. Misschien nog wel feller zelfs.
Het doet mij altijd denken aan die Britse kok, die nogal laconiek reageerde op de stelling dat vegetariers allemaal geweldige mensen waren, omdat ze geen dieren eten.
Haar commentaar; 'Hitler was a vegetarian!
(Niet dat ik dus iets tegen vegetariers heb, maar meer tegen zwart/wit denken).
Yeah...ik mag nog een jaartje langer blijven, ik ben jarig vandaag.
Gisteren zag ik deze artiest, met een goede oude, maar zo jong ogende en doende, lieve blogvriendin
Het was grappig dat wij constateerden dat het publiek zo grijs was (shit...en wij dus ook) en de fans van toen inderdaad ook 30 jaar ouder waren.
Helaas hadden sommige dames niet begrepen dat de geuren uit de jaren 70 nu echt niet meer kunnen en rook het om ons heen naar zware zwoele parfums. Shalimar, Patchouli, Poison...en dan echt 7 x opgespoten.
En omdat Michel tussendoor allerlei leuke opmerkingen maakte, in het frans, zonder ondertiteling, zat er naast ons een grote delegatie van wat ik vermoed de Alliance Francaise want die vertaalden, op volume 'bent u doof'' iedere zin. En verder vermaakten wij ons ook nog met de superfans die a la Grunge concerten hun handen in de lucht gooiden - als enige - en enthousiast bij iedere song opsprongen. Wat een Bossche Bollen toch.
Maar wat een show, wat een leven in die man. We googleden dat hij nu al 72 is, maar heeft de heupen van 40 jaar terug, tenzij ze vervangen zijn, maar tres soupel.
Altijd als ik weer mijn verjaardag tegenkom, dan baal ik. Het is eigenlijk nooit zoals ik het echt echt echt wil. En dat is heel kinderachtig en geheel egocentrisch de hele dag in het middelpunt der belangstelling staan en helemaal niets moeten doen.
Eigenlijk een kinderverjaardag, maar dan in het groot en met volwassen traktaties. Wat heb ik vroeger genoten, toen mijn kinderen klein waren, om hun verjaardagen helemaal van de ochtend tot de avond echt hun dag te laten zijn. Altijd bij het wakker worden een stuk taart of een gebakje (bij goede tijden dan he) met kaarsjes in je leeftijd en die taart mocht je dan op bed opeten, we zongen voor je en dan daarna nog fijn op school trakteren en als je thuiskwam van school je partijtje. Heerlijk zo'n kinderfeest. En zo fijn om hun blijdschap te zien.
Mijn moeder had er een godsgruwelijke hekel aan, teveel gedoe en ze kon niet zoveel met creatief zijn, gewoon leuke dingen, dus die verjaardagen van vroeger duurden nooit lang...Hehe...dat hebben we ook weer gehad. En meer dan 4 kinderen hoefde je ook niet te vragen. En een verjaardag was dan gewoon een herhaling van de volwassen uitvoering. In de avond kwam de familie met het kopje koffie, taartje, tweede kopje koffie, koekje, nootjes en iets fris en doe eens gek, toastjes met smeersel. Het ging niet om jou, het was saai saai saai.
Mijn droomverjaardag is in de ochtend wakker worden, feestelijke kleding hangt al klaar, alles soepel en passend, mijn haar valt direct goed, zonder valse kruinen of rare slaapplekken en als ik make-up op doe dan blijft dit de hele dag perfect zitten.
Naar beneden waar de tafel feestelijk is gedekt (huh....aan tafel eten, GEDEKT????)..met bijpassende vorken en messen (mmm...) en servies wat ook bij elkaar past (gut...4 Hema borden telt niet echt als servies he...).
Dan perfect gekookte eitjes, toast of een heerlijk broodje uit de oven, niet zo knapperig dat mijn hele decolletee nog tot de middag volzit, maar net goed. Lekker jammetje erbij...en een heel heel smakelijk kopje koffie. Ik hoef niets te doen; alles staat klaar en is gedaan. Voor mij.
Dan wordt ik naar een fijn restaurant gebracht, helikopter lijkt me wel ok als vervoer en daar staat een geweldige verjaardagstaart (dus geen zelfgebakken Monchou-mislukking met zo'n taartbodem die al 3 jaar in de winkel vers ligt te zijn) met 24 lagen voor het gehele gezelschap.
Een gezelschap vrienden en familie die echt blij zijn me te zien (klein gezelschap dus) en niet omdat hun wc-kalender - of nog erger hun facebookreminder - ze opriep om vandaag me te liken of die ene keer in het jaar me te bellen en dan vooral zelf aan het woord te zijn - Halloo..hoe is het met mij.
En iedereen heeft iets leuks meegenomen wat echt bij MIJ past. Niet omdat men dat nog op zolder had liggen en daar moet ik het dan maar mee doen, of een doorgeefkado of erger iets wat ik zelf heb gegeven en nu weer terug ontvang.
Daarna gaan we met straffe tegenwind heerlijk op het strand wandelen, op mijn tempo, dus niet 1,2 in de maat anders wordt de juffrouw kwaad - opeens heb ik daar ook de juiste kleding en schoenen voor aan en ook die passen allemaal moeiteloos - lekker uitwaaien en na afloop een mooie maaltijd in een restaurant, waar ik me niet druk hoef te maken over genoeg bestek, borden en de afwas.
Maar meestal is een verjaardag in mijn familie meer als onderstaand lied. Ik heb het geprobeerd hoor, maar iedereen ging in een kringetje zitten en bleef netjes wachten totdat IK een kopje koffie bracht en een gebakje en zelf pakken??? Nee joh....Oh....staat alles klaar en mag je zelf pakken...Gatver..daar hou ik niet van hoor; kan je niet de tafel dekken???? Koffie moet uiteraard in kopjes, taart op gebaksbordjes met gebaksvorkje. Alles moet gaan zoals het altijd gaat. Anders gaat het niet. En verhalen over dat we elkaar echt echt vaker moeten zien, maar daar dan vervolgens zelf niets geen moeite voor doen. Ik ben het zat om constant de oudste te moeten zijn en dus de wijste. Ik wil me ook wel eens lekker onvolwassen gedragen en me helemaal op mijzelf richten.
Kan me nog goed herinneren de eerste keer dat ik brak met de traditie en op mijn eigen verjaardag elders was (gezellig met mijn kinderen uit eten) mijn broer me briesend belde. Wat voor idioot gedrag ik nou toch weer vertoonde. Ik was niet eens thuis op mijn verjaardag en nou was hij helemaal voor niets langsgekomen!!! Ja; hij wist het goed; ik deed altijd alles anders. Ik en die andere rare broer (die was zelfs helemaal naar het buitenland verhuisd....die gek).
Ik wil dat soort saaie verjaardagen niet meer; ik kan er niet goed meer tegen dat als ik jarig ben, het helemaal niet om mij gaat (ja....egoist he??). Dus zeg ik dat ik er niets aan doe en vind ik mezelf erg zielig. Want ik snak eigenlijk naar hele volle zalen.
Gisteren nam ik de documentaire Catwatch 2014 op de BBC op. Waarin men huiskatten observeert en je allerlei nieuwe weetjes leert over je huiskat. Er volgen nog 2 delen, vanavond ook weer.
Al heb ik geen kat - wel ooit eentje gehad toen ik op kamers woonde - toch vond ik het heel interessant.
Dat een kat voornamelijk in grijstinten ziet en dat hij juist extra goed in het donker kan zien. Dus ideaal om te jagen als het schemerig wordt. Ze lieten zien wat een kat ziet, hoe hij zich concentreert op die vlieg of mot. Ik wist niet dat een kat ook snorharen aan zijn poten heeft. En dat die op zijn kop net zo breed zijn als zijn lijf, zodat hij precies weet waar hij wel of niet doorheen past.
Dat de kat zorgvuldig zijn omgeving ontdekt. Kijkt waar hij zich kan verstoppen, waar hij wat te eten kan krijgen, een lekker hoog plekje waarvanaf hij de buurt kan ontdekken en zich veilig waant.
En wat het verschil is tussen katten op het platteland en die in de stad. De katten hadden een Catcam om en zo konden ze filmen wat ze en wanneer ze dingen deden. Je zag de beelden vanuit het standpunt van de kat. Zo grappig en ook leerzaam.
Ik zou bijna een kat nemen. Toch doe ik dat niet, aangezien mijn beide kinderen enorm allergisch zijn voor kattenharen. En een naaktkat vind ik te eng. Wel komen hier elke dag buurtkatten in mijn tuin relaxen en van het kattengroen knabbelen. Of uit mijn vijver drinken. Of gewoon op mijn loungebed dommelen in de zon. Mag allemaal. Zolang ze maar in de tuin van de buren poepen.
Net lekker weer een stapel papier uitgezocht en opgeruimd (in ordner of weggegooid). Altijd weer een prettig gevoel. Iets aan mijn papieren clutter te doen. Opruimen en afvoeren.
Momenteel waait het hier hard, het onweert en het regent pijpenstelen. En wat ben ik blij dat ik vanochtend besloot om eerst maar eens mijn rondje lopen te gaan doen, voordat ik de dag begon. Nog wat kastanjes opgeraapt en die liggen nu bij mijn herfst-tableau.
Het lopen ging nogal strammig. Alsof alles in de voeten en benen nog soepel moet worden, overal kleine pijntjes en ik daardoor nogal verkrampt loop. Als ik dan tegen mezelf zeg dat ik mag ontspannen en gewoon genieten van de frisse buitenlucht, gaat het alweer beter. Moet ik wel vreselijk om Oma lachen met haar 3 kastanjes die in haar eentje loopt te mompelen.
Gisterenavond heel lang met mijn familie op skype gepraat. Hij is ervan overtuigd dat hij geduldig is en altijd goed luistert naar iedereen, want dat geeft men op zijn werk als feedback. En ook dat hij aardig is en beslist geen klootzak (dat is hij ook, geen vreemdganger of iemand die zich als een eikel gedraagt). Hoe kan het dan dat zijn vrouw hem niet wil?
Toch moest ik hem zeggen dat hij toch niet zo goed luistert (naar zijn vrouw voornamelijk) als hij denkt. Dat goed luisteren vooral betekent dat jij niet direct met een oplossing komt, maar luistert, hoort wat die ander zegt. Op het werk betekent in een functie als manager, dat je iets hoort en dan met je team naar oplossingen zoekt. In een relatie betekent luisteren heel wat anders.
Al snel ben jij dan de alwetendende, de beterwetende en de onderwijzer, die het eigenlijk allemaal beter weet en dat ook nog even haarfijn vertelt. En staat die ander in de kou. En denkt nog wel drie keer na alvorens weer openhartig te zijn. En wordt bevestigd in het denkbeeld dat er niet geluisterd wordt naar wat er gezegd wordt. Laat staan naar wat er NIET gezegd wordt.
Ook geeft hij mij het gevoel dat doordat hij nu wel 3 maanden boeken leest over het onderwerp, voor het eerst in zijn leven, hij in feite snapt hoe of wat. En hij nu een betere versie is van zichzelf. Alsof dit een project is wat hij afhandelt.
Maar het leven is geen boekenwetenschap. Het leven moet je leven en je aanpassen naar wat er op je bordje komt te liggen. Er zijn geen zekerheden. Het is geen wetmatigheid waarin als je a doet b volgt. En het einde is; ze leefden nog lang en gelukkig. En de klootzak wordt gestraft en de vreemdganger krijgt een heeel zwaar leven.
De meeste klojo's leven een geweldig leven, schijnbaar en zoals mijn oma vroeger al zei: de Duvel schijt altijd op een grote hoop.
Vaak, regelmatig en dinsdag ga ik naar (gratis) seminars. Omdat ik er zo van kan genieten hoe men dit presenteert, maar eigenlijk, om te zien wat voor truukjes men gebruikt om ons, domme onwetende nog niet in het licht levende, sukkeltjes erin te laten tuinen om vooral toch in te schrijven bij het echte seminar.
Ja.....die kosten wel wat, maar mensen mensen....Doe als ik doe en u hoeft nooit meer te werken. U wordt slapend rijk.
Werken voelt als vakantie (vooropgezet dat je van vakantie houdt....). Het hele jaar door vakantie vieren....wat geweldig en wat bent u een loser dat u nog steeds voor een baas werkt, van 08.30 uur tot 17.00 uur op kantoor zit te zwoegen en een magere 24 vakantiedagen per jaar te besteden heeft. En natuurlijk kunt u uw passie helemaal niet kwijt in dat saaie bestaan. Of uw talent.
Nee...dan wij....wij leven volop. Voluit...Want wij volgen onze passie.
Of wij weten hoe je snel rijk kunt worden....Volg alleen maar even de vervolgtraining. Jaaa....nu voor maar € 2.999,-- en eigenlijk moet je dan ook nog het vervolg doen, die ook zo'n bedragje vraag qua investering en dan ook nog wat boekjes aanschaffen, maar dan...ja dan.....dan wordt jij ook rijk. Net zo rijk als ik.
Echt!!
Kostelijk toch??
Wat DOEN al die mensen 's ochtends vroeg die op het perron staan te wachten naar de trein naar hun werk....Die konden gewoon al financieel vrij zijn. En vandaag eens even lekker niks doen. Of nog maar weer een tripje naar de Bahama's boeken. Of gewoon een uurtje even wat werk doen (WAT DAN???) en klaar. En ondertussen groeien als mens. Oh....wat groeien wij als mens. Niet te geloven, hoe ontzettend spiritueel en weet ik veel hoe wij gegroeid zijn.
Dat merk je natuurlijk ook wel aan hoeveel beter de wereld in elkaar zit nu.
Want wij zijn a. allemaal ontzettend rijk, b. werken eigenlijk niet echt meer, c. zijn spiritueel op een niveautje waar de Dalai Lama nog wat van kan opsteken.
Dus, sukkeltje;
Schrijf je nou maar in voor dat seminar dan zullen wij je wel eens even vertellen hoe je ook zo succesvol kan worden!!
Doen hoor!
(Natuurlijk heeft ons soort mensen nooit te maken met ziekte, geldgebrek, pech, slechte schoonouders, maandagmorgen blues, angsten, spanningen, kinderen die elke nacht wakker worden, chronische ziekte om maar een dwarsstraat te noemen. Ons soort mensen kent maar een weg en die gaat recht omhoog. Altijd...tenminste als je je nou maar inschrijft voor die training bij ons instituutje).
Heel Nederland wordt ondernemer. Niemand is meer werkloos, want iedereen heeft zijn eigen passie gevolgd en verdient daar meer dan genoeg mee om een driedubbel dwarsgebakken boterham mee te besmeren.
Dit soort muziek. Op de oude radio van mijn vader die op een plankje op mijn kleine kamertje stond. Er paste net een opklapbed in, in dat kamertje. Overdag gordijntje dicht en mijn huiswerk maken achter een bureautje van een verschrikkelijk soort van ouderwets- en lelijkheid. Maar oerdegelijk, dus dat was mijn plekje.
Krakerig geluid uit die radio, maar wel mijn geluid. Mijn muziek, meestal vanuit Radio Noordzee. Ik was 13 toen dit populair was in Nederland. Ik begreep uiteraard niets van de suggestieve tekst, maar vond de mevrouw wel heel erg sexy toen ze bij Toppop verscheen.
Terwijl ik niet eens op vrouwen viel..
Lees dat ze deze week is overleden en veel teksten schreef voor diverse artiesten. 64 jaar is ze geworden. Jong zeg.
Een nieuwe maand ligt voor me. Voor sommigen is oktober een maand om te stoppen met bijvoorbeeld roken en noemen ze deze maand dan ook Stoptober.
Voor mij is het de maand om weer te beginnen met van alles en nog wat en in het kort opgenoemd eigenlijk weer voluit te leven. Het leven vooral te vieren. Me niet te verstoppen in de veilige omheining van mijn huis of mijn eeuwige tuinwerk. Of achter mijn laptop.
Maar echte ontmoetingen te hebben. Te toetsen dat ik echt weer 'normaal' ben (hahaha.....neem dit normaal met een grote korrel zout, want van jongs af aan heb ik al het label 'afwijkend van de norm' meegekregen en eigenlijk bevalt dat prima!) en weer mee doe.
Niet dat ik nu verwacht dat George Clooney inziet dat hij een grove fout heeft begaan door toch met die andere vrouw te trouwen en standtepee richting Nederland afreist om daar op zijn mooie blote knieen me vergiffenis te smeken.
Of een andere soort van George opeens out of the blue verschijnt. Of verwacht dat De Georgen van deze wereld de oplossing voor het richting geven van mijn leven zijn. Of het leven in mijn leven.
Ik zie hoe in mijn familie pijn wordt geleden als de eenheid die je vormde met die ander en de indruk die jij had van gelukkig zijn, hard onderuit wordt gehaald als die ander aangeeft dat hij helemaal niet zo gelukkig was en oh ja...I want half! Of zo is de wet en dus neem ik dat gewoon. Doei toedeloei.
En die ander nu moet toezien hoe die ander schijnbaar een heerlijk onbezorgd leven tegemoet gaat met die helft. Schijnbaar. Het lege en ongelukkige gevoel is er niet door opgelost. Er is niet gepraat over waarom je je zo voelt in je huwelijk. Hoe je dat beter kan doen de volgende keer.
Natuurlijk kan je het gevoel wel veel makkelijker verdoven door leuke kleding te shoppen, lekker lang op vakantie te gaan diverse malen per jaar, naar de Spa, uitgaan en alles wat je maar niet aan Soulsearching doet denken.
Ik bewonder mijn familielid omdat hij wel zijn best doet om naar zijn eigen aandeel in het geheel te kijken. Om bepaalde fouten in zijn gedrag aan te pakken; niet om zijn vrouw terug te krijgen, maar omdat hij zelf vindt dat het nodig is en beter voor hemzelf is om die te veranderen.
Vandaag besef ik nog maar weer een keer dat grote plannen maken voor ooit later en dan nu en de komende jaren daarvoor heel hard werken, sparen en jezelf van alles ontzeggen, niet de weg is. Je vergeet dat je nu leeft. Dat vandaag de zon schijnt en geniet van die zonneschijn. Morgen kan het namelijk regenen en dan had je gewilt dat je even lekker met je koppie in de zon zat.
Misschien haal je je pensioendatum helemaal niet samen. Is er geen samen meer dan. En zou je willen dat je niet elke avond toch nog wat langer door had gewerkt, toch nog even die 300 emails had gelezen en ook nog maar beantwoordt.
In mijn kring iemand overleden aan kanker deze week. Wilde nog graag al die reisjes maken, of gewoon nog werken en daarna met pensioen.
Of ben je tegen de tijd dat je klaar bent met hard werken ziek. Alzheimer, Parkinson of de reguliere hartkwaal, waardoor je al die bergen niet meer kan beklimmen. Al die leuke tripjes naar het buitenland niet meer kan maken. Of je vrouw moet je duwen in je rolstoel. Of je moet een vrouw hebben die wil en kan duwen. (Maar misschien hebben ze tegen die tijd wel robotduwers).
Zet niet 100% in op een financieel vrij leven over 20 jaar, maar leef ook nu. Niet omdat je dan wel ziet hoe of wat en dat anderen jouw sores mogen oplossen, maar omdat je het gewoon niet weet. Wanneer het leven over is hier.
Echt niet.
Hoeveel Superfoods je er ook ingooit.
Zo; vanaf nu is het weekend vind ik en ga ik genieten van de zon, van mijn lieve kinderen (op afstand, maar ik weet dat het goed met ze gaat) en van de herfstgeuren om mij heen.
