Ondoordachte plannen, toch maar met iets beginnen of met een bepaalde ziekte toch als masseur willen gaan werken, wetende (of toch kop in het zand??) dat hierdoor je kwaal gaat verergeren en dan mauwen als je uitgeschakeld bent.
Maar ach...gelukkig heeft mijn partner/echtgenoot een fulltime baan, dus het maakt niets uit. Het leven gaat gewoon door. Wat gingen we ook alweer doen met Kerst? En die voorjaarsvakantie...kan ik me nu al op verheugen.
Of bedenken dat je krentenbollen en broodjes in een mobiele wagen wil gaan verkopen. Zo leuk...en echt geen hout verstand hebben van brood, broodprijzen of van verkopen of uberhaupt hygiene regels. Maar wel het avontuur aangaan en Jo helpt in zijn vrije weekenden ook zo fijn mee, want natuurlijk heeft de dame van de Krentenbollen altijd een Jo achter de hand. Die zorgt voor een goed inkomen en later een fijn pensioen.
In mijn werkende leven heb ik altijd mijn werk serieus genomen. Goed voorbereiden, alles weten van hoe,wat waar en van je potentiele afnemer/klant/markt... Maar het lijkt wel alsof ik alleen maar mensen om me heen zie die GROOT dromen. Eigenlijk met de nadruk op dromen. Want een echt basisinkomen genereren ze niet. Want oh ja....vergeten om alle investeringen van hun inkomsten af te trekken en dan in feite een negatief inkomen hebben.
Maar ook dat dondert niet. Zij doen het toch maar lekker...hun droom volgen, hun passie beoefenen en kijk eens hoe fijn we bezig zijn. Ga je doorvragen dan hoor de de hopeloze verhalen van uren op een jaarmarkt staan en na afloop alle broodjes weg kunnen gooien. Niemand koopt, iedereen kijkt alleen maar en haalt elders hun broodje. Of hoor je wat de dagopbrengst is en kan je zo wel op je handen narekenen dat er dik geld bij moet.
Of die dame die massages geeft. In feite is haar netwerk niet groter dan haar vriendinnenkring. En tsja..op een keer is het nieuwtje eraf. Of speelt die pijnlijke pols wel heel erg op.
En daardoor ben ik gewoon erg bang/schijterig/perfectionistisch om ook iets te beginnen.Wat als mijn ideeen ook nogal simpel zijn en er geen hond belangstelling heeft voor mijn diensten.
En ik dus geen inkomen genereer. Ik heb geen achterwacht, partner of iemand die dan de rekeningen wel betaalt. En besef maar al te goed wat ondernemer zijn betekent.
Zat me deze week te ergeren aan een dame die er rond voor uitkwam dat de man die interesse in haar toonde nooit De man kon zijn, want hij was niet rijk. Wel lief, maar ja...niet rijk. En tegelijkertijd aangaf dat ze het liefste lekker thuis bij haar zoontje wilde blijven totdat hij uhm...puber of zo was. Lekker.
Lekker met een rijke man, die voor het gezinsinkomen zorgt, zodat jij volop tijd hebt voor je Yogamatjes en kralentassen. Ik geloofde mijn oren gewoon niet. En dan ook nog proberen om je af te laten keuren door het U WV. Kan je nog langer legitiem niet werken. Vind het vooral erg voor mensen die graag zouden willen werken, maar dus echt afgekeurd zijn, omdat hun lichaam of geest het daadwerkelijk niet trekt. Niet uit luxe.
Heb nooit zo'n soort instelling gehad en ook nooit gekend dat er iemand in mijn leven was die voor mij zorgde. Dat was of niet aanwezig of ik zorgde voor die ander. Gewoon altijd werken, mijn best doen om vooruit te komen en nu...is carriere maken nu nog mijn topprioriteit? Ik heb niemand meer om voor te zorgen, behalve dan voor mijzelf. En hoef niet meer zonodig.
Realiseer me heel goed dat mijn ontslag in feite a Blessing in disguise was. En dat mijn energie allang helemaal op was. Dus ik voor een soort baan/werk/loopbaan moet kiezen waarbij ik niet meer onder druk sta. Of mezelf onder die druk zet.
Solliciteerde ook nog op iets wat ik via mijn werk coach binnenkreeg. En gaf aan dat ik binnenkort onder het mes ga voor mijn bionische oog. Geeft de coach aan dat ik daarom maar beter niet op deze functie kan reageren en hij me niet uitnodigt voor een gesprek met werkgever. Echt te grappig.
Maar ja, ik heb mijn goede wil weer getoond toch??
16 opmerkingen:
Ja dat zijn ook dingen waar ik me erg aan kan ergeren. Bv in Margriet - Libelle staan ook wel eens verhalen van vrouwen die "het roer omgooien" "hun passie volgen" baan opzeggen het gewoon gaan "doen" . Nooit achtergronden zoals startkapitaal, terugvalopties, want natuurlijk lukt het ze als ze hun hart maar volgen! Tja en ik twijfel er ook wel eens aan of het ware verhalen zijn.
Goed blogje!!!!
Ik gun een ieder z'n dromen . Of je nu je droom probeert waar te maken of thuisblijfmoeder prima.
Pensioen zijn de meeste vrouwen nog steeds van hun partner afhankelijk.
Ik heb zelf de fout gemaakt om te stoppen toen de kinderen kwamen(1952) , daarna mini baantjes en nu is mijn man overleden daar zit je dan zonder inkomen en een pensioen van lik m'n vestje.
Ik bedoel eigenlijk duidelijk te maken dat ook je achterwacht weg kan vallen en dan?
In mijn omgeving ken ik ook zulke dames die van hun hobby hun beroep willen maken en inderdaad een partner met een goed inkomen hebben maar waarom niet..........ze doen geen kwaad en het houdt ze van de straat!
Gewoon je eigen weg gaan zonder je aan een ander spiegelen!
Waarom zou jij je plan niet proberen waar te maken? Is het niet zo dat het UWV daaraan meewerkt door een soort uitkeringsgarantie mocht het wat minder succesvol uitpakken?
Ik vind het maar een rare boel dat je niet uitgenodigd wordt om te solliciteren alleen maar vanwege je oogoperatie. Zou toch solliciteren als ik jou was, of krijg je de gegevens niet van je werkcoach?
Tegen de tijd dat je eventueel zou moeten beginnen, is de operatie misschien al lang achter de rug.
die UWV hulp valt tegen. Uiteindelijk betaal je alles zelf. Beter de hele WW periode uitzitten en daarna beginnen.
Er zijn heel wat kleine lettertjes die je pas later merkt, wanneer het te laat is.
wil er niet al te veel over kwijt maar ik ben volledig afgekeurd vanwege een lichamelijke beperking. Alleen heeft het U.. bedacht dat er wel een re integratietraject te starten is. Eerst is geprobeerd me in functies te krijgen waar ik echt de opleiding niet voor heb en totaal geen ervaring( terwijl dat bijna altijd een harde eis is). Toen is bedacht dat ik wel een handwerkclubje vanuit huis kon beginnen. Inderdaad is handwerken een passie van mij. Maar zou het echt mogelijk zijn om daarmee te verdienen ? Die clubs rekenen allemaal max 5 euro pp per keer voor koffie en wat lekkers. Dan moet je wel heel wat dames in huis halen wil het geld opleveren. Toen werd bedacht dat ik me maar voor thuiswerk aan moest melden bij allerlei schimmige advertenties. Wilde ik niet betalen voor info was het werkweigering( veel adverteerders voor thuiswerk op oa m...plaats vragen een x bedrag voor info. Dan krijg je dus letterlijk een mail met hoe je advertenties moet zetten en geld moet vragen. Of je kan gaan werken als webcamgirl.
Ik wil best werken maar doordat ik amper kan lopen en ook niet lang stil kan zitten is mijn ouder werk onmogelijk maar ik heb nu het idee dat ik een speelbal ben van dat bureau wat me aan werk moet helpen. Ergens ook wel logisch als je ziet wat zij verdienen als ze je aan het werk krijgen.
En dat hoor ik van meer mensen, ze worden min of meer gedwongen een eigen bedrijfje te starten in iets wat leuk als hobby is. Ik ben van nature ene optimist maar ik begrijp inmiddels wel hoe ze je behoorlijk depri kunnen krijgen met rare regeltjes en eisen.
Geke
Ik vind je stukje erg negatief. Ook bij anderen kan er een verhaal achter zitten, waar wij niet van weten. En ook al zou het zo zijn dat een ander het "heel gemakkelijk" heeft; dan gun ik dat hem/haar. Of misschien hebben zij er wel op een andere manier heel erg voor geknokt. Ga voor je eigen dromen. Vooral doen! Mijn droom was ook anders, door lichamelijk falen. Ik kan het me permitteren om zonder uitkering "thuis te zitten" en te teren op de zak van mijn man. Die trouwens niet bepaald rijk is, maar we doen het ermee. Ik ben blij dat dit mogelijk is, maar weet ook dat anderen soms met wat jaloezie kijken naar mijn leven, zonder de achtergronden te weten.
Leven en laten leven, en een ander in zijn waarde laten. ( is het niet het erg makkelijk om naar een ander te wijzen en oordelen ) en als een ander voor die zo genoemde optie's kiest, prima toch ?
Geniet van je leven voor je het weet is het afgelopen,
Debora
Ik lees altijd graag je stukjes, maar al vaker is mij opgevallen dat het lijkt of je wat jaloers bent op vrouwen die een man met een goede baan en dus geen financiële zorgen hebben. In mijn omgeving zijn een aantal van dat soort vrouwen, sommige zijn meteen na de geboorte van hun oudste gestopt en zijn nu al jaren bezig met kinderen en hobby's. Anderen zijn blijven werken, ook al is het financieel niet nodig en weer anderen zijn een eigen bedrijf begonnen en draaien prima. Ieder doet waar hij/zij zich goed bij voelt. Trouwens, mijn man kon ook een eigen bedrijf beginnen dankzij mijn goedbetaalde baan. We hebben nu allebei een goed inkomen en dat is een fijn idee, mocht 1 van ons wegvallen. De ander kan zich dan altijd redden.
Dank je.
Duidelijk voorbeeld. Dank je.
Dat is altijd een goed advies, Janne.
Dat zou zo maar kunnen; dat ik jaloers ben. Op het hebben van een keus.
Jammer dat mijn stukje negatief overkomt op je. Was niet de bedoeling.
Ja, dat valt me ook op, dat je zo vaak zit te spinzen op het hebben van een man en met alle 'voordelen'.... Ik leef ook zonder man en vind het het heerlijk. Lekker voor mezelf zorgen, geen verantwoording afleggen en mijn eigen koers varen. Het is eigenlijk altijd beter om te kijken naar wat je wel hebt ipv van wat je niet hebt. Een man is niet zaligmakend, het verre van dat.
Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Ik ben af en toe jaloers op vrouwen die een man hebben met een baan van 9-5. We moeten er maar het beste van maken!
Een reactie posten