London calling!!

Schreef ik deze week nog dat ik carriere-technisch nu het liefste helemaal niets wil, maar dat de realiteit me gebiedt om toch wel enige aktie te ondernemen, zo werd ik gisteren gebeld door iemand uit die Engelse hoofdstad met een aanbod wat zo goed was dat niemand dat zou kunnen weigeren.

Zeker niet iemand die zo hogelijk wordt aanbevolen door Johnny als jij, Citroenvlinder!!

Heuh??

Buiten dat ik even moest schakelen naar mijn zakelijke Engels (2 nanoseconden) dacht ik ook...Johnny....??? Ik ken helemaal geen Johnny en hoe komt deze dame aan mijn mobiele nummer. Daar ben ik meestal nogal zorgvuldig mee bij het ronddelen daarvan.

Maar goed, ze ging door met haar Geweldige Verhaal en konden we nu niet even op skype bla die bla die bla. Gelukkig ging het luikje van mijn gezonde verstand open en op mijn vraag om meer details per e-mail te sturen, bleef ze nogal ontwijkend antwoorden.

Gelukkig is Google mijn vriend en via haar naam en telefoonnummer kwam ik erachter dat haar aanbod inderdaad te goed is om waar te kunnen zijn.

Namelijk een portie gebakken lucht op een Bone China bordje.

Daar trappen wij niet in Spelende Vrouw. Hoe ego-strelend (maar dat is een oude truuc die meestal nog uitstekend werkt) haar verhaaltje ook klinkt.

Gelukkig vandaag weer terug in de realiteit en zoonlief kwam vanochtend nog een keertje langs om nog wat spullen op te halen. Hij woont nog steeds in het land van de Kleine Zeemeermin en werkt daar nog steeds ook, maar kreeg een superaanbod van zijn maten voor een leuke woning in de stad aan het S paarne. En omdat hij verwacht medio 2015 in Nederland te gaan werken was dat voor hem een leuke deal. Ook gewoon fijn om zijn eigen plek te hebben.

Ik zie hem zijn dingen doen en verbaas me erover wat een leuke vent hij toch is. En wat een bijzondere dingen hij doet en meemaakt. En mij blij maakt door mijn tuinstoelen op te vouwen, want ik snapte die constructie niet, alhoewel ik ze deze zomer toch echt zelf in elkaar schroefde.

Heb trouwens met mijn beide kinderen uitgebreid kunnen praten over waar ze zich zorgen over maakten en mijn ontwijkingsgedrag en ingebeelde bangheid voor de stel-dat-het-slecht-nieuws-is-uitslag. Ze zijn allebei heel trots op me dat ik ondanks al deze zelfopgelegde hindernissen ik het toch maar doe. En aktief bezig ben om goed voor mijzelf te zorgen.

En nee Mam, je hoeft echt niet hier te blijven wonen, omdat je dan weet dat je ons kunt helpen in het geval dat nodig zou zijn (tijdelijke noodopvang etc, eten uit de graanschuren der voorraden van moeders). We redden ons wel. Ga je eigen plan volgen en denk wat minder aan anderen.

Poe....onbaatzuchtig, alleen maar aan wat ik wil denken en dat dan ook nog gaan doen? Op veel vlakken kan en doe ik dat natuurlijk al, maar nu wil ik dit in een versnellinkje hoger doen.

Dus vanochtend eerst maar een rondje lopen, MET timer en die net wat hoger gezet dan normaal, dus weer iets langer gelopen. Stelt geen reet voor op de grote schaal of bij mensen die elke dag 5k lopen/hardlopen, maar ik moet ook stoppen om me te vergelijken met anderen. Het gaat erom dat ik mijn grenzen iedere keer langzaam verleg. Elke dag een stukje. En dat doe omdat IK dat wil en voel dat het me goed doet.