Nou ben ik dat altijd, maar ik merk dat ik daardoor wel wat schroom heb gekregen om hier alles - en dat deed ik sowieso al niet - op te schrijven.
Mijn herkenbaarheid of liever gezegd mijn anonimiteit is me lief. Ik kan op die manier wat zaken opschrijven en door het commentaar (mag best meer zijn!) besef ik dat ik me aanstel, dat ik op het juiste spoor zit, of dat ik best wat luchtiger tegen zaken aan mag kijken.
Is dat dus een bevestiging dat ik een aandachttrekker ben? High maintenance??
In ieder geval weet ik dat ik niet uit een familie kom waar men vrolijk over alles kan praten. Ten eerste hadden en hebben bij mijn ouders thuis dat grote kleed waar alles ondergeschoven werd en ten tweede hebben sommige van mijn familieleden hele lange tenen, dus ben ik voorzichtig geworden om daar niet op te trappen, want de methode die dan volgt is gewoon een half jaar of nog langer helemaal geen contact.
En besef dat ik daar waarschijnlijk ook wel wat van heb meegekregen, dus heb die spiegel die mijn blog me voorhoudt hard nodig. Buiten de spiegel die de leukste kinderen van de wereld, zei ze geheel onbevooroordeeld, me voorhouden. Uit liefde; niet om me te straffen.
Anyways; vanochtend lekker naar de kapper geweest. De kapster gaf me aan dat het alweer 12 weken geleden was dat ik een bezoekje bracht en dat kan net. Dat is het voordeel van een langere coupe; kan je het opsteken en ziet het er toch nog netjes uit. En ondertussen zelf de grijze slapen bijkleuren dat is ook fijn. Maar wat zalig zeg...hoofdmassage, lekkere geurende shampoo en een lieve kapster die ook nog eens goed knipt.
Daarna nog even bij een nieuwe toko geweest - voor mij dan nieuw want zo vaak kom ik niet in het grote mensen winkelcentrum. Zoveel onbekende dingen en wat leuk om daar rond te neuzen. Maar alleen neuzen, want eigenlijk niets nodig, dus behalve een zak sesamzaadjes en een flesje sojasaus niets gekocht.
Zo maak ik een mooi bruggetje naar het land van de rijzende zon want deze week vliegt zoonlief alweer deze richting op. Zo leuk voor hem.
Voor dochterlief kocht ik het suikerzoete en uber Bridezilla tijdschrift voor Bruiden (en een heel dun extra boekje voor de bruidegom) Met echt alles wat je zou kunnen bedenken (en betalen) om die ene dag onbetaalbaar te maken. Letterlijk. Terwijl het toch meer gaat om de tijd daarna. Hoe ga je die samen invullen.
Ze willen het klein houden, wat ingewikkeld is als je veel langgeteende familie hebt, maar ze zijn gelukkig allebei realistisch en zeker geen TLC Bruidsprogramma waardig.
De zon breekt hier door; ik ga nog even wat in de tuin doen, nu dat gewoon overdag nog kan. Om met Jeroen Meus te spreken: Zalig hè!!
3 opmerkingen:
Lastig is het soms inderdaad als je steeds herkent wordt. Fijn dat je toch je draai vindt en dat je niet zit met twee bridezilla's.
Ik gebruik nooit mijn naam noch woonplaats op mijn blog. Andere mensen noem ik ook nooit bij naam. Alleen mensen aan wie ik vrijwillig mijn blogsite gegeven heb, kennen mij. En dat wil ik zo houden! Ik bewaak mijn privacy als de beste.
Groetjes Kakel
Mijn naam is wel te achterhalen op het blog, geloof ik, maar als je die zou Googelen, kom je er wel honderd tegen, zooooo algemeen en veelvoorkomend. Van en over de kinderen vertel ik niet veel, noem zeker geen namen, wat mede te maken heeft met hun beider beroep.
Ben jij je al een beetje aan het voorbereiden als moeder van de bruid :-) Ik vond het best een beetje speciaal dat m'n zoon trouwde.
En over die lange tenen: voor Echtgenoot en mijzelf was het allebei een tweede huwelijk, dat we alleen met onze kinderen (zij waren onze getuigen), moeder, broers, zus en hun kinderen gevierd hebben en ook daar kwam genoeg commentaar op. Gewoon doen wat je zelf wilt en geen acht op slaan, ze trekken vanzelf bij.
Een reactie posten