Ja; ook ik ben Oma!

Gisteren geboren, de langverwachte kleindochter.

Door drukte in de hoofdstedelijke ziekenhuizen nog even een zoektocht waar ze dan wel terecht kon in plaats van het ziekenhuis bij haar om de hoek, maar gelukkig nog wel in een ziekenhuis in de stad.

Ze vertelde me die ochtend dat haar vruchtwater was gebroken en nog voor de middagthee was haar dochter al geboren. En wat was mijn schoonzoon blij dat hun kind er was. Zelden zo'n gelukkig gezicht gezien.

En wat is een pasgeboren baby klein!  Helemaal vergeten. Alles erop en eraan, maar moest bijna mijn leesbril erbij om de nageltjes goed te zien.

En die geluidjes en dat mondje. Oh, zo schattig. Ben zo dankbaar dat alles goed is gegaan en ze heerlijk met hun drietjes thuis zijn.

Partridge family zwijmel

Hoorde dat de actrice, Florence Henderson,  die de moeder van het hele zooitje speelde, overleden is. Geheel terecht gecorrigeerd; dat was een andere actrice. Bedankt Pourquoi Pas!

Nou ja...ging daardoor weer even terug naar series uit de jaren 70 en kwam bij David Cassidy uit die in de serie de Partridge family speelde als oudste zoon.

Ach...wat was die David lief en mooi vond ik in de jaren 70  en wat was het heerlijk zwijmelen bij foto's van hem en wat was die moeder gezellig. Maar ook modern.

En wat een zalige manier om deze song te gebruiken jaren later in een even zo heerlijke film. Geweldig als iemand zoiets tegen je zegt en nog fijner als het niet alleen bij zeggen blijft maar het jaren en jaren duurt. Och zwijmel..

Ophouden nou - Zip it!

Bovenstaande moest ik te vaak zeggen merkte ik op. Had gordijnen gemaakt voor de babykamer van mijn aanstaande kleindochter. En maar denken dat het nog niet goed genoeg was. Zou ik niet nog een extra vlinder erop appliceren? Zou ik niet...
Bij het nakijken van de materialen om de rail op te hangen, bleek ik de verkeerde ophangdingen te hebben gekocht dus maandag uit mijn werk, lekker in de druipende regen met de bus naar de Ikea om eea om te ruilen. Had ik het nou goed gedaan? Check, check en dubbelcheck; alles lag klaar voor de volgende dag.

En bij mijn dochter aangekomen bleef ik onzeker of het echt wel leuk genoeg gevonden werd. Ook had ik wat kussenovertrekken & kussens gemaakt (gebreid) voor hun bank, want die hadden ze nog niet. In de kleuren die bij de bank passen en eentje met een grote stoffen zelfgemaakte knoop erop. En weer...is het echt wel leuk. Ziet het er niet uit als kneus heeft ook een hobby?

Idem met het hemeltje. Was het echt wel naar de smaak van mijn dochter? Of was het zoiets wat je direct achter de rodondendrons dondert als ik in de lift van hun appartement sta.

De gordijnen konden nog niet opgehangen worden, want ik dacht dat ze een trap hadden, maar die was van een oom en nu niet meer in huis. Dus gaat haar man de rails ophangen. Hopenlijk nog voor de bevalling.

Dus moest ik echt de hele weg in de trein naar huis tegen mezelf aanlullen dat het WEL goed genoeg is. Mijn dochter zei toch dat het leuk was.

Die stem is zo dominant aanwezig. Ik snap die stem wel..Stel dat ik me opeens ga gedragen als iemand die wel dingen kan..poeh...dan heeft die stem geen werk meer!

Ik snap ook dondersgoed waar het vandaan komt en dat al die mensen die me klein hielden dat vooral deden omdat ze zelf klein van geest waren. Bang waren dat doordat iemand iets kan, zij naar hun eigen Zip it moesten luisteren. Dan is het fijn om een ander ook zo klein te maken.

Om niet een talent te prijzen, maar te zeggen dat ze iemand kennen die heel goed kan breien/naaien/schilderen/zingen/verzin het maar. Wat jij hebt gedaan of gemaakt, dat is de moeite niet waard om een compliment over te geven. Nee..die ander...die kan pas goed kleding naaien, tekenen, schilderen, opruimen, schoonmaken. Dus voor de goede orde: JIJ niet.  Ga jij maar naar je kamertje; jij bent niets om trots over te zijn. Niet als dochter, niet als echtgenote en al jaren niet meer als werknemer.

Dus Zip it! Moet het maar uit mijn tenen halen, maar Zip it, Zip it.

November: Geef maand

Her en der lees ik hele mooie geef verhalen. Over hoe mensen door kleine en vooral lieve dingen voor anderen te doen,  invulling geven aan deze maand.

En dan probeer ik ook in mijn leven te geven. Al is het maar een vriendelijk woord voor de cassiere. Want ik vind het moeilijk dat ik dat nog maar zo weinig doe. Alsof ik nu in de ' doneren' sectie terecht ben gekomen. Wat veel doet voor mijn onafhankelijkheidsgevoel.

Dus om een lang zeikverhaal heel kort te maken:

Las de blog Mijmeringen en wil graag oproepen om hieraan te geven. Geen verhalen over voedselbank, maar weer sterk maken van gebroken mensen. Wat een wereldvrouw!!

De link naar Mijmeringen Kerstactie

Regenluchtenzwijmel

Regen, hagel en donder en bliksem vanochtend en nu.  Dus heel lui lang liggen lezen en internetten en heel laat uit mijn heerlijke warme veilige bed. Soms zou ik willen dat ik daar altijd kon blijven.

Gisterenavond op tijd gaan slapen, maar werd toch in de nacht weer wakker en kon niet in slaap komen.

Prachtige luchten wel. Van de week liep ik naar mijn werk en bedacht me dat ik ervoor kon kiezen om me erheen te slepen of te kijken naar wat er aan mooie dingen zo maar om me heen te zien waren. Kijk naar de herfstkleuren van de bomen op je weg. Hoog Sammy, kijk omhoog!
En prompt keek ik omhoog naar een supermooie regenboog. Die 2 minuten later weg was, want toen was de lucht al weer veranderd.

Nog een paar weken dan wordt mijn kleindochter geboren. Het lijkt wel alsof ik er - in mijn hoofd - nog drukker mee ben dan mijn dochter. Ze is redelijk ontspannen. Van de week ga ik de gordijnen ophangen en het hemeltje om het bedje. Die stang heb ik bij hun thuis laten bezorgen, Dat scheelt weer meeslepen in de trein. Van een oude blouse die al 2 jaar in een kast lag te wachten op dunnere tijden, heb ik mooie applicaties gemaakt en zo direct nog even een strik.

Ik heb mijn OV extra opgeladen met meer saldo dan budgettair gepland staat, want stel dat mijn schoonzoon me appt dat ik Oma ben geworden, wil ik wel kunnen reizen. Dan baal ik als een enorme stekker dat ik niet direct in mijn auto kan springen (nou ja..me laten zakken in de bestuurderstoel) en naar het ziekenhuis kan rijden. Maar soit. Ik ben niet de enige zonder auto en gelukkig rijden hier veel bussen en treinen.

Onder het werk, als de telefoon automatisch doorbelt en je wacht totdat er wordt opgenomen, of een voicemail hoort of niet, maak ik altijd tekeningen, plannen en dat soort dingen. Kleuren wordt ook veel gedaan op het werk. Sommigen ontwerpen nieuwe tatoeages. Want soms hang je wel een kwartier achter elkaar voicemails af te luisteren. Dus teken ik een applicatie en kan ik die later thuis gewoon uitknippen van stof en op het gordijn naaien.  Dus het is niet alleen maar kommer en kwel. Onder het slavendrijven kan ik nog steeds mijn eigen plan trekken.

Omhoog blijven kijken dus!

En soms achter de klikko; daar heeft een Blog-Engel zomaar een tas vol heerlijkheden en planten achtergelaten!

Volkop

Vaak nemen mensen mij in vertrouwen en dan snap ik niet waarom. Praten tegen me in de bus of op mijn werk. Maar kennelijk straal ik iets uit, waardoor er van alles waar ze zich zorgen over maken vertelt wordt.

Dingen waar ze mee zitten. Die ze niet elders kwijt kunnen of bij andere collega's of vrienden of familie.

Dat heb ik al jarenlang. Dat geeft wel een prettig gevoel; dat anderen je als een rots inschatten of weinig loslippig, maar is ook gevaarlijk. Want andersom schatten maar weinig mensen in dat ook een rots behoefte heeft aan mogen delen of dat die rots ook maar van poreus gesteente is gemaakt.

Gelukkig is papier, nou ja internet, geduldig. En kan ik hier wat zaken kwijt. En dat lucht vaak al op. Mis ik natuurlijk wel een bemoedigend kneepje in mijn arm (he...in mijn familie is dit al heeeeeeeeeel wat qua knuffelen), maar goed..knijp ik mezelf wel weer.

Zou eigenlijk vandaag naar de grote stad moeten om een stuk lint te kopen voor het hemeltje voor het ledikantje van het aanstaande kleinkind. Maar het was zulk slecht weer en ik had geheel geen zin om met de bus te reizen, dat ik dan wel van de week doe.

Naar de eerste aflevering online van Cold Feet gekeken - die uit de jaren negentig. En oh wat een feest van herkenning. Maar ook dat je weet dat sommigen er niet meer zijn (Rachel!!), sommige stellen niet meer bij elkaar zijn, die kleine baby nu bijna 20 is. Alle hoofdrolspelers vijftigers met vijftig-plus problemen. Hoe snel gaat de tijd. Mijn tijd. Laat ik toch mijn tijd niet zomaar voorbij gaan door muizenissen of een opmerking van mensen of familie. Ik mag er zijn, simpelweg Omdat ik er ben.

Ook online gekeken naar die documentaire over Schulden op NPO1. Ik werd daar heel triest van. Heel triest. En wat een held die man die iedereen probeert te ondersteunen in de papierwinkel.Of door een simpel woord van troost. Het ontroerde me. Als je kop vol ellende zit en je niet eens meer geld hebt voor brood, waardoor je niet meer voldoende functioneert om de administratie goed te voeren. Op te letten en door stress schuld op schuld stapelt.

Al te herkenbare kost. En ook in de hand gewerkt doordat de afdeling Toeslagen van de Belastingen het niet leuker, maar gecompliceerder maakt, zeer gecompliceerd. En als je kop al vol zit, dan trek je dat niet meer. Ik ben zo dankbaar dat mijn administratie nog steeds klopt, er geen ongeopende brieven zijn, geen achterstanden. Maar dat kan zo maar anders zijn. Een aantal jaren achter elkaar allerlei stressfactoren, geen aandacht voor je administratie en hoppa...daar staat de deurwaarder. En lopen je schulden op.

Bedacht dat het tijd was voor (troost) Speculaas-muffins. Geen recept, maar op de bonnefooi gemaakt en ze zijn gelukt. Alleen al die geur in je huis maakt gelukkig. En even iets anders doen. Daarna nog een restje pompoensoep gegeten en een lekkere pesto spaghetti, met alleen maar groene groenten gemaakt, gewoon omdat ik vond dat ik het waard was.

Ik ga gewoon lekker vroeg naar bed. Had mijn winterdekbed aan elkaar geritst verleden week toen het overdag ook maar een paar graden was, maar nu was het vandaag zo rond de 13 graden en in de nacht ietsje minder en dan drijf ik mijn bed uit. Dus toch maar weer alleen het herfstdeel erop.

En morgen redelijk ontspannen op mijn werk want een leuk project waarin het scoren minder telt.

Piet

Altijd fijn om de nieuwe week met een lekker negatief bericht van een familielid te beginnen.

Dat deze ALTIJD alles alleen moet doen voor onze moeder, dat NIEMAND ooit eens helpt en er NOOIT eens iemand van ons de taken overneemt of alles maar half doet.

Liep net op weg naar de bushalte naar mijn werk terwijl deze persoon nog even lekker kon uitslapen en vanuit haar warme bed deze tirade over me heen stort. Zij woont om de hoek, ik moet 2 uur heen en 2 uur terug reizen met OV.

Kon me toch echt nog herinneren dat ik een paar weken terug pas na middernacht terugging naar huis, een dag onbetaald vrij nam en ook nog een aantal zaken heb gedaan die ik kennelijk nooit doe of maar half. Om maar niet te spreken van de vele telefoontjes, die zolang duren dat de batterij van mijn telefoon helemaal op is. Wekelijks.

Als commentaar op dit alles had ik dan ook het nogal vinnige: Je zeurt.'

Niet zo aardig, maar ben wel een beetje klaar met alsmaar begripvol, aardig, geduldig en weet ik veel te zijn.

Oh en daarna nog wel een afzwakkert hoor; dat ik het begrijp, maar dat ze dan niet anderen moet uitschelden (oh ja...dat zat er ook nog bij), maar bij onze moeder aan de bel moet trekken dat het teveel voor haar is. En ja, onze moeder is een kei in het bij iemand op het bordje leggen van taken en taakjes en dan zuchten dat niemand eens uit zichzelf belt of langskomt.

De komende tijd is het heerlijk rustig want er werd beloofd niet meer te appen.

En ja, ja, ja liever lezertjes; natuurlijk zag ik in de spiegel direct hoe ik dan zelf altijd miep en piep. En zeker ook een zeurdert wordt gevonden (denk ik maar zo).
Dus moet ik me hoeden om te zeuren. Dat scheelt zomaar weer een blogje of 45.

Go Max!

Geweldige race vandaag. F1, Max Verstappen op het podium op plek 3. Ouderwets inhalen en blijven inhalen ondanks de regen.

Wat een heerlijke tv om te bekijken, ondertussen her en der wat zaken te doen die nog gedaan moesten worden en genieten van mijn Pompoensoep. De tweede dag nog lekkerder.

Ik zal wel een van de weinige vrouwen zijn die van F1 racen houdt en niet alleen dit jaar, maar echt al toen zijn vader nog in de grindbak reed. Toen ik begin van deze eeuw een keer op het vliegveld van Helsinki stond te wachten om in te checken, stond er een hele rij Finnen die niet wilde inchecken, want F1 was op tv en de Finse Hakkinen deed mee en reed supergoed, dus het vliegtuig moest maar even wachten.

Wat was dat leuk om Finnen enthousiast te zien. Dat is een zeldzaamheid. Nou ja, behalve dan na een liter Vodka. 

Het sneeuwt daar nu alweer volop zo liet de foto van mijn broer zien. En niks geen code oranje. 

Had ik gisteren mijn blog geschreven nog enigszins in mineur; liep ik de deur en en bedacht me dat me down voelen nog niet de realiteit is. Want ik heb een huis, ik mag boodschappen doen, ik kan gewoon lopen dus zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeur niet. En lach een beetje. Al is het maar een klein beetje. En doe rode lippenstift op.

En jemig zeg; dat alles helpt echt.

Leuk praatje tegen de kassadame bij de supermarkt. Bij de jongen bij de andere supermarkt. Tegen een buurvrouw die ik op de terugweg tegenkwam en ook nog eens tegen een kennis die met haar kleinzoon aan de wandel was. Ze vertelde me dat ze het zo grappig vond dat tijdens die hele Zwarte Pieten discussie niemand viel over het feit dat een man een jurk aan heeft. 

Kijk, zo kwam ik stukken prettig binnen dan ik naar buiten ging. En daardoor had ik weer zin om een eindje te gaan fietsen, ik durfde het weer aan gelukkig en kwam tot de ontdekking dat er in ons dorp een Supergrote Lidl was geopend. En ik was niet eens teleurgesteld toen ze mijn wasmiddel helaas niet op voorraad hadden. Komt volgende keer wel. 

En toen ik thuis kwam zei ik in de schuur tegen mijzelf dat ik het gezellig ging maken; alle waxinelichtjes en kaarsen aan en lekker de kachel ietsje hoger dan 15 graden. En een lekker dekentje erbij als dat nodig was. Zo dan.

Heerlijk kijken naar Cold Feet en een man van 48 in wanhoop horen uitroepen dat hij weer terug bij af is qua inkomen, want ontslagen, een rotbaan op minimumniveau  en niemand die hem nog nodig heeft. Die kwam als zeer herkenbaar binnen. En lief dat zijn vrienden zagen dat hij depressief moest zijn. 

Mijn situatie is nog steeds niet veranderd, maar alleen hoe ik ermee omga. Blijf inderdaad kijken naar alles wat je zomaar gegeven wordt. Niet in tastbare zaken, maar vooral in aandacht en liefde.

Doe als Max; ook al regent het en denkt iedereen dat je nooit meer iets kan, blijf volhouden. Zolang de Dikke Dame nog niet gezongen heeft, is het nog niet voorbij.

Onze genengenoot-zwijmel

Luisterde vannacht naar een hoorcollege over primaten en hun hierachie. Altijd fijn als je niet kan slapen. Dat er ook onder apen agressie is en dominantie en dat er veel, zeer veel aan politiek wordt gedaan. Dat wij mensen helemaal niet veel verschillen van deze voorvaders.

Dit hoorcollege ging over het werk van de wereldberoemde Nederlandse bioloog Frans de Waal.Ik vond het fascinerend. Ook kijkend naar wat er nu in de wereld aan de gang is. Of in mijn eigen kleine wereldje. Hoe gedraag ik me. Wil ik te graag gevlooid worden door een grote Aap?

Want ook primaten lossen conflicten op door agressie en daarna wordt de sfeer weer goedgemaakt door vertrouwen of aanraking of sex. Ook zij kennen verzoening en empathie.

Een filosoof omschreef CEO's (bobo's in managementland) als beesten die gedreven zijn door bonussen en honger naar macht. Ook herkenbaar in de apenwereld. Wat De Waal met zijn onderzoek aantoonde is dat apen ook emoties en morele principes hebben. Dus dat wij, de mensen, niet zoveel verschillen van andere dieren. Al denken we natuurlijk van wel.

Wat De Waal ook aangeeft is dat de mens, net als de aap, een sociaal dier is, geen solitair levend wezen. Zonder aanraking, zonder sociale omgeving verpieter je.

Ben al hard op weg een Pieter te worden merk ik. En nog erger; straks ook nog een verzuurde Pieter.

Merk ook dat ik het zat ben dat iedereen zo goed weet hoe ik alles eens even recht kan breien en het dan weer goed komt. Als ik nou maar dit, of dat of wat meer van zus of zo... Wat is dat uberhaupt "weer goed komen".

Ben ik te hard in ontkenning dat dit het is en het niet meer een opgaande lijn, maar hooguit een horizontale. Want kan een ouwe aap nog wel nieuwe truukjes leren?
En is er uberhaupt nog een ouwe aap die interesse heeft in een ouwe Bonobo? Of dit nou op werk of relatiegebied is; overal voel ik me overbodig en totaal geen marktwaarde meer hebbend.

Wat wel grappig is, want op mijn werk wordt ik aangesproken door werkgever op mijn Hoge Niveau voor alweer een topproject voor een zeer bekende grote financiele instelling. Natuurlijk snap ik dat hij zich rot lacht; hoog niveau voor het minimum salaris en hij snapt, als een slimme aap dat mijn ego weer even gestreeld is. Gelukkig zie ik dit ook en is de realiteit alweer snel pijnlijk duidelijk. Omdat ik geen alternatief heb - en nee, ik vind Bijstand nog steeds geen alternatief - accepteer ik dus maar dat ik genaaid word door de Opperaap. In ruil voor inkomen. Zo werkt dat. Wat een aap al niet doet voor een banaan.

Is het niet veel zinvoller om het heden te zien en te accepteren en dat eeuwige zwemmen tegen de stroom in nu maar eens te laten. Misschien blijf ik wel gewoon drijven (nou...misschien...met zo'n zwemband heb je gegarandeerd drijfvermogen!). Geniet van het kunnen drijven. En wat er allemaal voorbij komt drijven!

Dus zaten die apen en meneer Trump nog steeds in mijn hoofd. Kwam ik op onderstaande song; kan geen toeval zijn toch?

De Noord-Amerikaanse idiotentango

Lekker dan: wakker worden met wat ik al vermoedde: Trump wordt de 45e president van de USA.

Lijkt voor het land net de Idiotentango: 4 stappen vooruit en dan weer 6 achteruit. Als een land ooit een acteur koos als hun president, waarom zouden ze dan nu niet een zakenman kiezen. Een nog betere optie kennelijk. Zijn ze toch mooi in de aap gelogeerd ben ik bang.

Nog een stichtelijk woord wat ik later op de dag aantrof:

Roze douche

Vannacht slecht, of eigenlijk heel weinig geslapen. Hopen dat ik weer in slaap viel met een hoorcollege over Wenken voor het Goede Leven op de achtergrond. Toch maar gewoon lezen en dan eindelijk als het al licht is nog even in slaap sukkelen. En een rotdroom hebben. Die moet ik nog even "duiden".

Dan is het kiezen in de ochtend of ik dit mijn hele dag laat beinvloeden of dat ik maar gewoon begin aan de dag en wel zie hoe deze verloopt.

Ik mag tenminste nog weer wakker worden. Iemand in mijn familie vond het leven vorige maand niet meer de moeite waard en stapte eruit. Nog piepjong en nu al moe van het leven.

Dus ontbijten maar  en meteen maar mijn rondje Bless the House gedaan, wat ook een beetje vergeten werd de afgelopen tijd. Terwijl ik altijd zo blij word van het resultaat. Een paar kleine standaard opruimtaken en het voelt weer lichter. Blijven doen dus maar.

Het was koud en donker, het ijs stond op mijn slaapkamerramen. Gelukkig werd ik door man met hond opgehaald om te gaan lopen. En wat was het rustig in het bos. Koud, nat en ook nog onweer erbij. Maar heerlijk die geur van herfst. Met mijn Zeeman jasje van wel tien euro liep het toch net iets warmer dan mijn zomer jas. En tijdens het lopen krijg ik het altijd snel warm dus ik hoef geen supergeisoleerde dure winterjassen.

Wel ontdekte ik de heerlijkheid van een warme sok. In plaats van een bijna doorzichtige Hema-sok. Dat soort dingen gun ik mezelf te weinig. Deze sokken lagen gewoon achterin mijn sokkenla hoor.. Ik geef nog steeds liever mijn geld aan anderen uit. En zie dan hun blijdschap. Met koude voeten weliswaar.

Anyways....de babyshower was warm, leuk en tamelijk chaotisch, maar bovenal heel liefdevol. Er was sprake van African Punctuality* bij sommige familieleden. Zo noemden ze dat in het land van herkomst van de vader van mijn kinderen. Niet zonder zelfspot.
En spreken dan voortaan gewoon 2 uur eerder af, dan komen ze op de gewenste Nederlandse tijd aan. Gelukkig word ik er niet (meer) gestressed van en had mijn dochter gewoon het te druk met met al haar vriendinnen praten en blij zijn dat dit voor haar was georganiseerd. En ach...dan is een paar uur later komen peanuts toch :)

De foto is een stukje van de taart en och wat vond iedereen deze baby schattig gemaakt. Alleen mijn eigen dochter was nog schattiger natuurlijk en ook om op te vreten. Kunstwerkje!

Niemand durfde dit gedeelte van de taart aan te snijden. Te mooi.

Ik denk dat mijn soep nu nog steeds op het aanrecht staat. Er was zoveel fingerfood (Briouat, dadelkoekjes, Chamia cakes etc etc)  en dat was zo ontzettend veeeeeeeeel en lekker dat de soep (1000 liter of zo) en brood maar door een paar mensen, voor de vorm had ik het gevoel, werd gegeten. Ook werden mijn soepkommen gebruikt om de fingerfoods in te serveren, dus ik vroeg me af hoe we iedereen soep konden gaan geven. Dus dat probleem werd ook vanzelf opgelost.

De soep werd lekker bevonden, maar dan voel ik me toch wel onzeker. Of het wel lekker genoeg was, of goed genoeg.  Ik vond het wel een mooi compliment dat sommige van haar vriendinnen me vroegen hoe ik zo had leren koken, want dit was zeker geen Nederlands recept.
Tsja...eerlijk gezegd heb ik gewoon maar wat aangemodderd. Op gevoel. Een beetje van dit en niks van Maggi. Verse groenten, kruiden en specerijen. Ik heb vegetarische linzensoep gemaakt en een soep met Schapenvlees en diverse groenten met linzen.

Wat een fijne dag. Wat is mijn dochter een gezegend mens dat er zoveel mensen zijn die om haar heen staan. En wat een leuke dingen heeft ze gehad. Schattig, lief, zacht en poezelig. Ik word er helemaal zacht en week van. Dacht terug aan hoe het was toen ik zwanger van haar was. Er was zo weinig ruimte voor dagdromen en al helemaal niet voor roze dagdromen. Ik maakte een dekbedhoesje zelf, want weinig geld en gebruikte een oud laken (ja erg he...) om een nachthemd te maken voor in het ziekenhuis. Niks geen steun vanuit thuis. En ondertussen was een vriendin van mijn man (of misschien wel de vriendin van) blij dat wij haar geld gaven om een baby-uitzet te kunnen aanschaffen.

Mijn moeder had helemaal geen tijd om moeder-dochter dingen te doen, want te druk met haar gezin en mijn veel jongere adoptie familieleden. En om staande te blijven in dat gezin met daarbij mijn vader.

Ik hoop dat ik er voor mijn dochter kan zijn als ze me nodig heeft. Toen mijn echtgenoot 3 weken na de geboorte van onze dochter even een maand naar zijn geboorteland ging, voelde ik me heel alleen en onwennig met en in mijn nieuwe rol. Lichamelijk geen klachten en de borstvoeding liep direct al prima, maar tjemig wat een verantwoording. Kon ik dat wel?Voor altijd. Dit kleine mensje was voor 100% afhankelijk van mij. Ik had geen vriendinnen die ook kinderen hadden of familie met jonge kinderen om vragen aan te stellen, of gerustgesteld door te worden.

Maar zo te zien is het wel redelijk goed gekomen; ze is een liefdevol en pracht mens geworden en nog steeds aan het worden. En geeft het stokje straks weer een generatie door.


*African Punctuality: een uurtje of twee later komen dan er op de afspraak staat. 

Soepzwijmel

Kan er niet omheen vandaag. Staat in het teken van soep. Sowieso een lekker soepje maken op zaterdagen vind ik heerlijk. Maar nu dus in iets grotere hoeveelheden.
Wat een leuke reacties op mijn blog van gisteren; veel inspiratie. Fijn!

Kwam er gisteren achter dat de megagrote pan kennelijk in mijn hoofd groot is, helaas voor "maar"20 personen is. Dus vandaag nog op zoek naar pan 2.

Soep voor 40 man/vrouw

Er is mij gevraagd om soep te maken voor de Babyshower van mijn dochter. Minstens de helft van de gasten is moslim dus Erwtensoep met spek gaat 'm niet worden.

Heb in ieder geval al een groot stuk (halal)vlees uit de vriezer gehaald, zodat ik daarvan bouillon kan trekken. Ik denk iets met linzen, dat soort soep kreeg ik ook op de trouwdag van mijn dochter en schoonzoon.

Iemand nog een receptje voor 40 dames?

Ben blij dat ik nog energie heb; vannacht spookte mijn been door helemaal verkrampt te zijn. Op de koude tegels in de badkamer dansen, ontspannen en weer op de koude tegels. Uiteindelijk maar naar beneden gestrompeld en daar 2 magnesiumtabletten geslikt en ik snap niet hoe, maar ik kon daarna toch nog weer in slaap vallen. Heerlijk.

Nu nog maar 1 dag werken en dan een druk weekend voor de boeg.

Niet handig Cavia!

Niezen met een mond vol ontbijt van havermoutpap met lijnzaad. Dat is even de laptop schoonmaken, kleding verwisselen en allemaal net voordat ik de bus moet pakken. Voel een een verwarde Cavia, met havermout in mijn vacht.

Oh ja, en dan net dit getypt hebben en dan het laatste hapje nemen en het NOG een keer doen....