Dokter Bibber

Een karretje met een grote ronddraaiende bezem voorop;
Een kar met een nog grotere bezem;
Een auto met nog meer bezems eronder;
Een bladerenblowerman;
Een man met een kantjesknipper, ook electrisch uiteraard.

Allemaal tegelijk aan het werk, op hetzelfde stukje gemeentegroen en een lawaai producerend en dusdanig milieu verontreinigend dat ik me echt afvraag waarom een man/vrouw met een bezem en een onkruidhak niet meer mag/werkt. (mmm...vrouw met bezem; daar krijgen sommigen dan weer andere ideeen bij).

Er is weinig toezicht op hun werk zo te zien, dus dat lijkt me ook wel fijn werken. Gewoon machine aan en gaan. En lekker buiten zijn.

Wilde vanochtend even buiten koffie drinken en toen begon het toch weer te gieten. En bovenstaande geluiden op de achtergrond.

Dan maar de administratie bijwerken.

En zo ontzettend donker de hele dag. Moet gewoon een lamp aan als ik achter mijn laptopje zit.

Alweer met een raar gevoel opgestaan. Ik weet niet of dat het effect is van dat ene extra pilletje of suggestie. Wat ik vreemd vind is dat mijn gewicht zo schommelt. Terwijl ik toch echt al een paar weken op verantwoorde voeding let, niet snaai en ik voorheen dan wel resultaat zag. Als in een minder hoog laadgewicht.

Had natuurlijk liever willen zeggen dat ik - hoppa - al 5 kilo kwijt was.

Voel me verder nog steeds in de modus een stap vooruit en twee achteruit, wat liever andersom zou zijn. Voor lunch een omelet met bieslook uit eigen tuin en heerlijke champignons gemaakt. Dus dat is helemaal goed en verantwoord in mijn voedingspatroon.

Gisterenavond maakte ik soep van de stelen van een brocolli; had er een aantal bewaard. Lekker een uitje en knoflook aanfruiten en dan die stelen in stukjes aanfruiten er ook bij. Bouillon erop en trekken maar en tot slot met de staafmixer een gladde soep ervan maken. Met een lepel Griekse yoghurt een heerlijk soepje. Van eigenlijk afval. Kan je een paar dagen van eten.

Jemig...wat een retesaai blog lijkt dit te worden als ik het zo zelf lees.

Net het gras gemaaid. En nu zit ik geheel bibberig even uit te hijgen. Echt niet normaal hoe ik me nu voel, na mijn 1m2 meter gras te hebben gemaaid. En opgeveegd.

Kopje thee zetten - nou vooruit...heet water in mok en theezakje erin heen en weer laten bungelen, en hopen dat dat bibbergevoel weggaat. Ik hou het goed in de gaten, want wil me niet zo gammel voelen, terwijl het in mijn hoofd juist wat rustiger lijkt. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik geduld moet hebben.

Ga zo maar even wat slopen strijken; een instant bundeltje Joy (wat kleindochter ook is: en net een hele leuke foto van haar gehad; wat is ze toch een scheetje!).

Kop op; maak wat van de rest van de dag. Alles mag, niks hoeft. Trek die zin uit je tenen!

Het voordeel van grote borsten

Alsof ik van de wereld was. Raar geslapen, nog vreemder gedroomd en ingedommeld met een voorleesboek en daarna een gat in de dag geslapen.

Toch bedacht ik me dat ik vandaag weer mazzel had. Ik hoefde niets. Ik mocht wel dingen. Dus eerst maar eens naar de film The Bucket List kijken die ik had opgenomen. Het regende dus in de tuin zitten was geen optie.  En ondertussen een tweede sokje voor mijn kleinkind breien.

Zal wel nodig zijn dat ik me moet realiseren of ik inderdaad "Joy" heb gebracht in het leven van iemand anders en niet in mijn ladenkastje met opgerolde onderbroeken zoals een Japanse opruimgoeroe graag wil. Opgerold, opgevouwen....who cares!

Nee, mijn bundeltjes Joy komen vanuit tsja...levensvreugde. En dat je vanuit die levensvreugde telkens weer dingen krijgt aangeraakt die je dag een stukje fijner maken. En dat kunnen hele kleine (nou ja...in geval van die borsten niet echt) dingen zijn. Of ik Joy heb gebracht in het leven van een ander is denk ik niet aan mij om te oordelen.

Het voordeel van grote borsten dus is dat je grote beugels hebt in je beugel-bh. En als je die oude, niet meer goed passende krengen bewaard en er dan de beugel uitpeutert - wat een stuk moeilijker gaat, terwijl altijd als het niet de bedoeling is, die beugels opeens onder je kin verschijnen, op een ongewenst tijdstip.

Enfin. Beugels eruit en nu zitten deze beugels in een stukje kant en dat stukje kant zit weer in een bedlampje geklemd, want die beugels springen terug in een soort van ronde vorm. Eureka. Ik had al jaren terug weer de oorspronkelijke lelijke jaren 80 armentuurtjes eraf gesloopt

en er twee Ikea lampjes op gemonteerd alleen dat waren lampjes bedoeld als staande modellen. Dus kijk je, zoals bij deze opstelling aan de wand, recht in het peertje. Wat nogal zou verblinden, mocht er zich het vreugdevolle feit voordoen dat er nog eens een tweede persoon in mijn slaapkamer komt. Waarschijnlijk ooit de thuiszorghulp.

Maar hoop doet leven nietwaar dus heb ik heel lang bedacht hoe ik dit kon fixen. Misschien een stuk ijzerdraad kopen en dat erin monteren met stof. En met de komst van een nieuwe BH wist ik het opeens.

Hoe heerlijk van idee naar eindelijk uitgewerkt concept. En dat het werkt. En niks kost, behalve bloed zweet en tranen (draad door de naaimachinenaald krijgen).

Man man man

Voor afgelopen weekend zag ik dat er in een stad hier niet zo ver vandaan, iets leuks zou zijn te doen. En ook nog eens geheel gratis. Toch ben ik niet gegaan. Het idee dat ik in een grote massa vastzat, daar kreeg ik bij het bedenken van hoe dat zou voelen al problemen mee. Wat ik nu niet moet opzoeken. Ik wil me 'vrij' voelen. Heel vrij geheel alleen.

Nou ben ik sowieso nooit een mens geweest voor grote mensenmassa's of grote groepen, dan val ik helemaal weg en stil. Maar nu wist ik dat ik ook de keus had om niet te gaan. Niks hoeft immers! Bedacht nog dat ik dan ook 'gezellig' even naar die stad kon gaan om te window-shoppen, maar ook dat trok ik niet. Ben niet zo goed in gezellig en luchtig momenteel. Denk ik.

Daarom was het zo ontzettend heerlijk dat ik een goed gesprek had met mijn zoon. Hoe het met hem gaat, waar hij staat in zijn leven, hoe hij omgaat met diegenen die dierbaar voor hem zijn.

Ik vind het bijzonder dat iemand van zijn leeftijd al zoveel zelfkennis heeft, maar ook de hand in eigen boezem durft te steken en steekt. En onderzoek doet hoe hij een beter/wijzer mens kan worden vanuit een rotsituatie.

Zijn relatie is een paar maanden geleden verbroken.

Ben ontzettend blij met de steun die zijn zus hem geeft, want heb het idee dat ik maar weinig kan betekenen voor hem. (Maar misschien is dat maar mijn gevoel, want kreeg op moederdag een kaart van hem die zo'n mooie boodschap had. Een paar woorden, die alles zeiden. Van mijn dochter op vaderdag een idem boodschap.)

Blij ook dat hij trouwe vrienden heeft die met hem praten en lachen. Of collega's die hem hele zinvolle raad geven. Hij pot eea niet op in ieder geval en pakt zijn leven weer op.

Als mensen mij vroegen of ik mijn sores niet met mijn kinderen besprak, is dat een van de redenen. Al genoeg op hun bord.

Vandaag merk ik dat mijn stemming op en neer gaat. Man met hond bedacht alweer kort voor vertrek dat het leuk zou zijn met nog iemand erbij te gaan lopen. Dat vind ik niet leuk en dus ben ik alleen gaan lopen. Dat was goed en ik liep langer en verder dan ik dacht.

Mis man en mis hond. Andersom kennelijk niet. Maar geen zin meer in 'aardig' doen. Of zo flexibel zijn.

My Gardeners's World in the making en Formule 1 reezen

Mijn lievelingsprogramma over tuinieren, al jaren en jaren en jarenlang is Gardener's World van de BBC. Ze maken dit programma dan ook al 50 jaar. Zo lang kijk ik nou ook weer niet maar toch zeker ruim 30 jaar (zegt Oma).

Hun tuinmannen en vrouwen zijn bedreven en gedreven en planten dan niet hoppa 3 volwassen struiken ergens planten die al volop bloeien, maar heel vaak maken ze zelf stekken of hebben een plant en verdelen die in vieren zodat die kleinere planten weer doorgroeien tot grotere gezonde exemplaren.

En zo leuk dat ze in de tuin, waarin die ontzettende lieve tuinman Monty (alleen die naam is al geweldig!) tuiniert,  er allerlei verschillende soorten tuin zijn. Schaduw, droog, vochtig.

Zo kan je altijd wel iets vinden wat bij jouw tuintype past. En snap je (ik dan) beter waarom die struik of plant het helemaal niet zo goed doet in die kant van jouw tuin. Te nat. Of te droog of teveel zon. Of, zoals vaak bij mij, te geliefd bij slakken.

Monty, de hoofdpresentator, heeft 2 heerlijke honden, waarmee hij altijd door zijn tuin wandelt. Och die Monty, wat een fijne man. En toch heeft ook hij periodes gehad waarin hij last had van depressies. Je kan het je bijna niet voorstellen, hij heeft alles mee zou je denken en toch gaat het daar niet om. 

Kan me wel voorstellen dat hij heel hard moest lachen als een psycholoog voorstelde om eens lekker naar buiten te gaan. Of te gaan tuinieren!

Mijn eigen tuintje voelt af en toe net als een schildersdoek.

Welke kleuren geniet ik van. En ook al hou ik qua kleding niet zo van geel omdat het me niet staat, in mijn tuin geeft dat geel een zonnig gevoel. En mix ik dit, op die plek van de tuin met andere gelen: Vrouwenmantel, Wederik, Zonnebloemen (hoop ik straks), een soort van guldenroede met gele bloemenpluimen, waarover ik lees dat sommigen dit als onkruid zien, een gele roos. En daartussen felle kleuren; rood, felroze, blauw. Heel fijn. Minder fijn is dat sommige planten na 1 jaar verdwenen zijn. Opgegeten door slakken of gewoon toch niet een goede plek.

Ik sproei de tuin zelden, de wortels moeten zelf grondwater vinden en ik heb gemerkt dat dit goed werkt. Alleen alles in potten krijgt wel elke dag water. Het liefst uit een soort van regenton, maar die is al een tijd heel erg leeg.

Wat me aan mijzelf doet denken: ik zat niet op een goede plek de afgelopen jaren qua werk. Dus werd het niets met mij, kon ik niet bloeien en al helemaal niet groeien. Gelukkig zitten mijn wortels en mijn groeivermogen nog wel ergens en heb ik veel mest en zon nodig om weer de bloeiende persoon te worden die in mijn genen zit. Of op het kaartje voor op het schap staat.

Vanmiddag keek ik naar de F1 maar helaas viel de motor van onze Max al weer veel te snel uit. Toch bleef de race interessant en won zijn teamgenoot de eerste plek. Yeah!!  En in ieder geval niet die ontzettende vervelende herfstvrucht Vettel.

Zag van de week de documentaire over de verongelukte coureur Senna. Och...wat zag het er allemaal nog houtje-touwtje uit die races en de veiligheidsmaatregelen. De ego's waren nog even groot gebleven. Niks veranderd.

Pillen zwijmel

Moest toch wel glimlachen, zo niet grijnzen, toen ik zocht op songs over Pillen. Zie mijn log van gisteren. Kwam ik toch weer uit bij Annie!

Ook mooi!

Nu kijken of het weekend zonder stresspieken is door te komen dan is iedereen ook weer blij. Er staat niets op de agenda dus dat zou moeten kunnen lukken.

Afvallen nodig => pillen nemen waardoor je aan kan komen: schiet mij maar lek!

Ik kon de uitslag van de bloedtesten zelf ook al voorspellen, want was in een jaar tijd weer aardig (of onaardig) aangekomen. Broeken gingen opeens krimpen in de was, al mijn T-Shirt te heet gewassen; echt die wasmachine deed zo raar!!

Dat kan je jezelf een tijdje voorhouden, maar sta je na maanden weer eens op de weegschaal dan is meten toch echt weten.

Alles heb ik er zelf aangegeten. Dus niet gevoerd door een man/vrouw die van dikke vrouwen houdt.

En dus opnieuw bekeek de huisarts mijn waarden en zonder mij in te lichten, zag ik dat er al een recept lag bij de apotheek en wist ik ook al dat die waarden niet goed waren en ik waarschijnlijk nog een extra pilletje van het een of ander erbij moest gaan slikken. Volgens het protocol. Gisteren werd ik (eindelijk) gebeld door de Diabetes praktijkbegeleidster. Mijn onrust/stresslevel zat al de hele week lekker te pieken, want volgens mij hadden we afgesproken dat ik begin van de week al gebeld zou worden. Maar ja...ik en mijn stresslevels. Onbetrouwbaar als de pest of eigenlijk heel betrouwbaar momenteel.

Toch nog iets extra erbij want alhoewel de waarden wel lager waren geworden, was 1 waarde (HBa1c) nog te hoog. Dus vandaar (de simpele uitleg).

Vandaag die krengen maar opgehaald.

Of ik al bekend was met de bijwerkingen?? 

Schiet ik direct in de contra stemming. Maar geduldig aangehoord, want daar betaal ik straks ook nog weer een stukje eigen bijdrage voor. Dus dan maar voluit genieten van die uitleg.

-zweten, beven en bleek zijn (nou ja...het lijkt wel mijn normale zomer toestand!!!);

-honger (ik moest echt even keihard ongegeneerd lachen. Apotheker niet.)Fijn als je af moet vallen;

- duizelig zijn, hoofdpijn (heb ik net allemaal achter de rug);

- problemen met zien - Alleen na 3 glazen Grappa;

-Onrust, verward zijn (Godsklere zeg.....daar heb ik de afgelopen tijd wel genoeg van gehad)

- u kunt ook zwaarder worden. Echt??

Ga ik dit dus vrijwillig slikken? Bovenop de Metformine.

Ik weet uit ervaring dat ik door een Koolhydraat-arme voedingswijze (dus geen dieet, want ik moet altijd zo blijven eten en vooral niet meer uit de bocht schieten) kan afvallen. Niet snel, niet spectaculair, maar wel gestaag en blijvend. En het hoeven geen 50 kilo's te zijn. 5% gewichtsverlies is al winst. Maar daarvan denk ik vaak dat ik dat haal door 1 x poepen. 

Of ik kan natuurlijk mijn lichaam online te gelde maken: Dik tevreden Zouden ze bij het UWV een hokje hebben met als beroep Dikke Vrouw?

Ik heb het boek van Grip op Koolhydraten in de keuken open liggen. Sterker nog; ik kook er recepten uit. Ik greep ook weer terug naar lekkere - vooral dat! - recepten uit de tijd toen ik 40 kg was afgevallen door een eiwitrijk/koolhydraat dieet met pakjes en zakjes en diegene die hier wel veel is aangekomen, vooral de bankrekening, is de dietist/adviseur. 

Ik roerbak me gek en twijfel of ik deze medicatie toch moet nemen. Mijn eerste hit is een negatief NRC artikel van vorig jaar hierover. Vooral dat het middel meer kans op hypo's geeft.

Mijn dochter vroeg me nog heel lief of ze maandag na haar werk even langs kon komen; met wat tractaties voor het Suikerfeest. Niet zo'n goed idee. Die traktaties.

Ik moet over een week of twee weer bloedprikken en kijken wat het effect is. En ja, er is me al verteld dat dit niet voor altijd zo hoeft te blijven, maar dat ik kennelijk nu, door mijn ziekzijn, niet de gezonde levenstijl kan hanteren en dus de hulp van medicatie nodig heb. Alsof ik ook dat niet goed kan (wat ook zo is).

Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff.....

Neem maar mee - gratis!

Was mijn geklungel met de te zware parasol en parasol schroefstangding gisteren enorm zat. Maar nog meer mijn gedrag van 'daar moet ik het maar mee doen'.

Van het bedragje wat je als afkoopsom van je ex-werkgever hebt gehad mag je jezelf best een nieuwe parasol gunnen. Helemaal omdat het er naar uit ziet, dat je voorlopig nog wel in de tuin zit in plaats van ergens op een kantoor.

En doe je het slim, dan komen ze zo'n ding nog gratis thuisbezorgen ook. Hoef je niemand met een auto te vragen, of zelf een auto te huren (dus weer extra kosten). Doe jezelf nou eens een plezier en kijk eens slimmer naar dit soort zaken.

Oh ja...nog slimmer zou zo'n ultragrote luifelbrede -  hoe heet zo'n ding ook alweer - doek zijn, die je op kan draaien als er geen zon is. Vrijwel iedereen heeft zo'n ding hier in de straat. Oranje of met strepen.
Oh ja..Zonnewering.

Maar slim zijn is ook je beperkingen kennen en weten dat de belastingdienst volgend jaar komt aankloppen. En je inkomen nog steeds op bijstandsniveau ligt. Dus echt lekker sparen is niet het geval.

De oude parasol heb ik uit de tuin gevist en aan de weg gezet, met een briefje erbij dat dit gratis mee te nemen was.
Binnen een uurtje was hij verdwenen. Ik hoop dat iemand die iets sterkere armen heeft dat ik,  er nog veel plezier van heeft.

Ondertussen is de Lustklusser weer lekker aan het schuren, net als gisteren de hele dag. Dit zijn allemaal luxe problemen, terwijl ik dit typ besef ik dit terdege.

Ik mag de hele dag ontspannen. Als ik dat wil en kan. Werken aan mijn herstel. Mijn hoofd resetten. Hoef niet verplicht naar trainingen, cursussen of hoef aardig te doen tegen lullige collega's. Helemaal niks van dit al. En bedenken dat uiteindelijk na vloed er altijd weer eb komt. Na een dal er altijd een heuvel is. Na de winter het altijd lente wordt. Dat die winter doel heeft. Ook al voelt het nog zo koud en kil.

Uit de vechtstand, nou eigenlijk Freezestand komen

Gisteren kwam ik van het lopen met een knalrood hoofd terug en zweette ik over mijn hele lichaam. Niks mis met mijn zweetklieren, al voel ik me dan verschrikkelijk onaantrekkelijk en zwaarlijvig. Met man met hond erover gehad, hoe ik me voel, maar ik krijg niet echt het idee dat hij het snapt. Hij denkt dat het alleen maar gezellig is, nog iemand erbij. Als ik niks te zeggen heb, neemt die ander het toch over?

Maar ja, die persoon vond het toch te warm en ze moest trouwens ook werken en misschien was ze wel heel erg moe daarna. Allemaal dingen die ik zelf ook - nog steeds - zeg en toch gisteren zo'n 9900 stappen gezet in de hitte. Ik zou retetrots moeten zijn, maar ik voelde me een ontplofte mammoet met wintervacht.

De rest van de dag binnengezeten met een hoofd wat totaal ergens anders was. Niet in het nu in ieder geval.

Opeens weer een berichtje van de Apotheek; dat mijn recept er lag. Welk recept?? Zou de huisarts gewoon al de conclusie hebben getrokken, zonder gesprek,  dat ik nog weer extra andere pillen moet, want nog hoger risico door gewicht en hoppa.....pilletje erin en dan gaat het wel goed.

Ik wil zo niet aan de pillen! En tsjakka....weer gaat mijn brein met me aan de haal. Moet ik alweer het gevecht aan met....met welke windmolen nu weer??

Werd vanochtend nogal warrig wakker, de zon was nog niet eens op. Dus nog maar even proberen te slapen en nog een keer en nog een keer.

Toen ik dan echt uit mijn bed ging bedacht ik me dat er in het reptielenbrein 3 standen zijn bij stress: Fight, Flight or Freeze (Vechten, vluchten of bevriezen).

Er is geen Sabeltandtijger in de buurt, of een manager die in mijn nek hijgt dat het alweer niet goed genoeg is, geen tekorten op voedselgebied (haha...eerder andersom), ik dreig niet constant opgevroten te worden. En toch triggeren sommige situaties dat reptielenbrein om te denken dat dit wel zo is.

En daarom, net als een hond die even een tikje moet krijgen om uit zijn huidige toestand te komen, reageer ik stressvol en heeft mijn brein een tik nodig. Snap out of it!!


(Moet je natuurlijk niet proberen om toch maar weer eens die oude kloteparasol die van je moeder was, maar voor haar te zwaar, uit de schuur te halen, zo van - kom....misschien gaat het nu wel goed - en proberen de bovenkant (loeizwaar) op de onderkant te schroeven (WIE HEEFT DAT BEDACHT). Met je kippenkracht van nu. En je hete hoofd.

Dus smeet, in plaats van verdrietig te worden, dat kreng in de tuin en zit nu onder de oude parasol van mijn Opa en Oma. 100 jaar oud geloof ik, maar hij doet het nog.

Tijd om dingen weg te doen die geen Joy sparkelen. Ik zou 'm liever dwars opgevouwen in een laatje gooien.

Net wel bij de supermarkt geweest en alleen maar verantwoorde eetzaken gekocht. Stond minutenlang bij het tijdschriftenschap te drentelen, maar gunde mijzelf dat genoegen toch maar niet.
Nee joh...lekker klooien met een aftandse parasol dat is fijn!

Je hoeft nog maar 1 ding te doen vandaag; alweer bellen over een mysterieuze afspraak van wel 1 minuut morgenochtend bij de huisarts en dan hoef je niks meer. Oh ja...en direct vragen hoe dat zit met dat recept.

Dit gedoe bij de huisarts geeft mij een gevoel dat ik de controle kwijt ben. Dat er over mij beslist wordt en dat is niet prettig en angstig. Wat dat goede oude reptielenbrein weer aan het werk zet.

Maar dan denk ik terug aan wat de man van een vriendin me vertelde; dat hij de pillen in de kast liet liggen en zijn leefstijl veranderde en daardoor weer goede waarden kreeg.

Probeer te ontspannen. En onthou hoeveel mensen om je heen met echt klote-zaken te maken hebben. Het is je brein die je voor de gek houdt. Want de zon schijnt, je planten bloeien, je koelkast is vol en met je kinderen gaat het goed.

Stress als een holenbewoner die een wild dier aan ziet komen.

Dat ik nog niet,  of misschien wel nog lang niet, normaal en rustig reageer op bepaalde zaken kon ik afmeten aan een digitaal berichtje dat er een afspraak voor me gemaakt was bij de huisarts.

Kreeg de bevestiging in de middag binnen en de afspraak was voor diezelfde ochtend. Apart.

Dan slaan de stresshormonen direct op hol: "Jemig...zie je wel, alweer wat vergeten of verkeerd begrepen..Sukkel!"

In plaats van te denken: Ga maar even uitzoeken.

Het bleek niks te zijn, assistente had agenda-systeem als eigen reminder gebruikt, alhoewel ik wel op iets wacht, dus alleen dat wachten al dat geeft verhoging van stress.

Ik merk het aan mijn hartslag, die gaat onmiddellijk omhoog, ik merk het aan mijn kont, die is rusteloos en ik ga direct checken hoe wat waar en waarom. Ik merk het aan mijn Ananas (smartphone) gedrag. Die draag ik constant bij me, want stel dat 'ze' bellen en ik hoor het niet.

Gisterenavond laat alweer een melding dat er in het afsprakensysteem een afspraak voor me stond. Dus weer inloggen met DigiD en zien dat er met onbekend een afspraak staat van 1 minuut.  Dus vandaag maar weer even uitzoeken wat dit is.

Ik merk het ook als man met hond vrolijk doorgeeft dat zijn buurvrouw ook mee gaat lopen. Maar of ik dat wil wordt niet gevraagd van tevoren. Hij geeft het gewoon door. En ik wil dat niet bij nader inzien. Dat praten wat wij samen doen, dat kan ik niet delen met een wildvreemde. Dan ging ik wel op een wandelclubje voor 55plussers.

Ik weet dat ik sowieso geen vrolijke vrouw ben om eens gezellig over niks te praten. Dus ik bel hem zo wel af. Niet meer dingen gaan doen om maar aardig te lijken. Dat ik alles wel goedvind. Zo flexibel ben.
Oh...hij laat net weten dat we toch maar met z'n tweeen zijn. Man...mijn stresslevels zitten nu al weer skyhigh!!!! Gewoon totaal onbegrepen voel ik me nu.

Merk het ook dat ik de contacten mis met mijn broer en daar teveel drama van maak. Hij mist mij kennelijk niet, maar ja...heeft de vrouw van zijn dromen gevonden, dezelfde voor de 9e keer, dus wat moet hij met een ouwe zure zus. Voorheen dagelijks contact, nu niks. Kennelijk ben ik wel misbaar.

En ik voel me een geweldige dramaqueen als ik weet en besef hoeveel echt drama veel van mijn vrienden meemaken. Zit ik te pruttelen over een loop-afspraak. Hoe luxe wil je het hebben?

Tropenrooster

Gisteren een heerlijke niks-doen (nou ja...een beetje pielen met de planten, water geven, de dode bloemen uit de rozenstruik knippen) dag in de tuin met de gratis zaterdagkrant, die ik bewaard had tot zondag en een lekker kopje koffie met sojamelk in de ochtend en voor de rest niets bijzonders. En de hele dag in badpak. Wel onder de parasol, maar wat een zalig gevoel.

Wel stoorde ik me aan een achterbuurvrouw die in alle hitte bedacht eens lekker de klimplanten te gaan snoeien bij de schutting op de achtergrens en zo recht in mijn tuin stond te gluren, de hele tijd. Ik hou daar absoluut niet van. Opeens zo'n lavenhoofd over de heg. Brrrrr.

Of de buurman die zijn schutting zo halfbakken maakte dat je tussen de planken lekker kan gluren. Daar moet ik ook nog wat op bedenken. Laat me maar het idee hebben dat ik in mijn eigen domeintje zit, zonder gegluur.

Wel grappig, want eerder klaagde ik dat ik niemand zag en zie je een dan eens iemand, is het weer niet goed. Zeikerdje!

Vanochtend voor de verandering eens vroeg uit mijn bed (nou...relatief vroeg) en nu al klaar met alle huishoudelijke zaken, behalve de was ophangen, die is zo direct klaar. Expres vroeg opgestaan omdat ik weet met deze hitte ik al helemaal een laag energiepeil heb en ik wilde zo graag dat in ieder geval mijn Flylady taken voor vandaag gedaan waren. Omdat dat zo'n voldaan gevoel geeft.

En nu moet ik niks meer. Behalve goed voor mijzelf zorgen. Bloeddruk omlaag krijgen, glucosewaarden weer beter zien te krijgen en aan andere dingen durf en kan ik niet eens denken.

Maar eerst de was ophangen!

Engelachtige zwijmel

Kan me nog zo herinneren hoe deze in discotheek Cartouch werd gedraaid begin jaren 80. Niet echt een dansplaat, maar de video was heel mooi. En slowdancen kon natuurlijk wel goed en andere zaken die van langzaam naar snel gingen. Maar ook hoe het voelde als een rups uit zijn cocoon kruipt en voor die andere vlinder niet te hard mag vliegen. Want dan komt haar positie in gevaar natuurlijk. Van de mooiste, de leukste, de spontaanste. Wel de sidekick blijven he rupsje. Niet de hoofdrol willen.

Soms komen Engelen op je pad, Engelen die bemoedigen. Engelen die je iets geven wat uitgroeit tot een aantal mooie planten, Engelen die woorden schrijven waar je wat mee kan, Engelen die zeggen: kom maar even langs; je hoeft niets. Alleen er zijn is genoeg. Of Engelen die me uitnodigen voor een feest. Of me wijzen op een boek.
Hoop dat ik dat snel ook weer voor anderen kan zijn. Niet de reddende Engel, maar gewoon als de zon te heet is mijn vleugels schaduw en troost kan zijn.

Best druk hebben ze het daarboven! Je moet het ook maar net willen zien.

Bloemkolenwijkrijtjeshuistuin <-> Voordeel van de stilte

Nu ik heel even de rust en stilte van het platteland en dan nog wel een heel rustig buitenlands platteland heb ervaren (geen brommerkiekende hangboerenjongens), voelt,  nu ik alleen in mijn tuintje zit, het verschil heel groot.

Niet alleen zijn er zogenaamde Lustklussers bezig, maar mag ook de hele straat meegenieten van het bezoek van kleinkind aan Oma en Opa. En de hele familie & aanhang.
Of toen een paar weken terug A jax iets dreigde te winnen dat ik het hele repertoire van A. Hazes sr aan moest horen.
En de luchten van pretsigaretten die overkwam drijven.
Of van geblakerd vlees.

Dan weet ik ook maar al te goed dat onder die ergernis eigenlijk jaloezie zit en weer daaronder angst. Want de reden dat ik me stoor is ook dat ik eigenlijk heel graag bezoek zou willen. En die angst is dat inderdaad niemand mij de moeite waard vindt. Want: zie je wel; er komt hier toch vrijwel niemand! Stel dat mijn Bor de Wolfgevoel komt omdat ik inderdaad niet de moeite waard ben om eens op te zoeken.

Vertel je aan mensen in een echte stad mijn woonplaats, dan kijken je ze meewarig aan. Zo van gut...wat errug!

Als je hier ergens naar toe wil, - als je geen auto hebt - moet je eerst naar de bushalte lopen en dan naar een echte stad reizen. Of inderdaad; op de fiets. Of naar het grote winkelcentrum, maar daar vind ik het de grote waaihoek. Zijn de winkels dicht, dan is het vertier gedaan.
Dan sluit iedereen zich netjes in zijn eigen woning/tuin op en viert daar met eigen gezelschap de zomer.

Wel sensatie van de week want er stond een brandweerauto al vroeg in de straat. Met zo'n bakje. Dus ik vermoedde dat er iemand uit zijn raam werd getakeld die ziek was geworden en niet via de trap - arbotechnisch mag dat niet - vervoerd mocht worden. Had ik al direct visioenen van stel dat ik uitglij en dagenlang alleen in de badkamer lig...

Gelukkig was het een vogelnestje wat in het rookkanaal zat waar de brandweerauto voor was uitgerukt. Geen ernstige zaken gelukkig. Maar in mijn fantasie zag ik mijzelf al weggetakeld worden. Oh vooruit; door heel leuke brandweermannen.

Toen ik in de voortuin, nog in de schaduw, het onkruid tussen de tegels aan het weghalen was, zag ik een buurvrouw naar haar auto lopen. Had ik kunnen doen alsof ik druk bezig was 3 onkruidjes te verwijderen en haar niet zag omdat ik me zo de moeite niet waard voel. Maar ben even naar haar toegelopen hoe het met haar ging en vooral met haar man die net geopereerd was. Zo simpel is het.
5 minuten menselijk contact.

Ik geef en ik krijg tegelijkertijd.

Ondertussen, terwijl de groenbak aan de straat staat, nog maar een keer of wat de tuin ingedoken en met domme kracht (boven mijn hoofd) nog maar even snel wat uitgebloeide hoge rozen gesnoeid en direct ook maar wat klimop. Kon ik nog snel (nou ja...tempo elfendertig) 2 x een emmer vol droppen in de container. Weg is weg.

Mooie metafoor eigenlijk. Heb her en der ook wel wat snoeiwerk te doen.

Oeps..opeens even uit mijn comfortzone!

Had ik van de week op 1 dag zomaar 2 leuke dingen te doen. En was ik me aan het aanvragen of ik dat wel aankon. Omdat ik zo'n heel bejaard leven heb momenteel. Bejaard in de zin van weinig energie. En een kleine sociale kring.

En toch was ook dat tweede leuke ding enorm prettig. En alweer hartverwarmend. Misschien ook wel voor diegene die me vroeg om iets te gaan doen. Want geven is immers ook ontvangen.

Merkte dat ik minder hoefde na te denken hoe wat en waar. Dat ik gewoon naar de bushalte ging - wel op de fiets omdat ik wist dat ik vrij laat terug zou komen - maar niet meer tot in detail ging uitdenken hoe ik dat nou eens zou moeten aanpakken.
Zaken waar ik voorheen nooit over nadacht, maar alleen keek hoe laat de bus ging. Nu denk ik na over welke route ik wil lopen. Nee..niet langs die huizen, dan ziet iedereen me. (As if!!).

En na 4 maanden weer terug in de stad die ik als prettig ervaar maar ook associeer met mijn laatste werkgever en daardoor een nare bijsmaak heeft. En ik er niet meer heen durfde. Ja..echt! Durfde.

Welk een spinnenwebben in mijn hoofd allemaal.

Op een terrasje zitten, met iemand praten die interesse in je heeft en zelfs nog potentie in je ziet. Jemig....eeuwen geleden (niet dat ene geweldige superweekend bij mevrouw Engel meegerekend van onlangs). Hoe de tijd door je handen glipt. Het is al bijna de langste dag en ik zit alleen nog maar in mijn achtertuin op adem te komen!

Ik kon wel janken.

Niet gedaan hoor, maar bij wijze van spreke dan.

Vooral als je even hebt geproefd aan hoe leuk en luchtig het leven ook kan zijn, dan voelt de schraalheid van je eigen leven weer als schuurpapier.

In het boek De Lessen van burn-out van Annegreet van Bergen lees ik dat ze schrijft dat jezelf verwennen ook onderdeel is van het helingsproces. En als je dat niet kan of durft je eigenlijk je burn-out niet te boven komt.

Au!

Het ruikt hier naar baby-poep

En lekker dat ik het vind!

Mijn dochter kwam even langs met haar dochter en wat is de jongedame alweer gegroeid. Heb haar al weer veel te lang niet vastgehouden en gezien.

Maar nu was het heerlijk. Haar warme lijfje, even de kleertjes uit en lekker om zich heen kijkend in haar lieve rompertje.

Alles onderzoekend met haar handjes, voetjes, mondje en mooie bruine ogen. Ze draait zich om en het zal niet meer lang duren voor ze door de kamer tijgert.

Hierna ging mijn dochter nog verder op bezoek. Even met de kinderen van haar vader een ijsje halen, want dan doen zij ook nog eens wat leuks. Haar vader denkt nooit aan dit soort kleine dingen. Iets simpels als ergens een ijsje eten met zijn kinderen. Eerste of tweede leg.

Mijn vader deed dat wel, al was dat voor hem weer een mooi excuus om zelf ook ijs te eten. Ik heb denk ik zijn genen voor de liefde voor ijs. Het lekkerste ijs van de stad, want er stond altijd wel een rij bij de IJssalon aan het plein, net voor de binnenstad. IJs tussen een wafel of in een bekertje. Of in zo'n - in mijn kinderogen - grote beker voor mee naar huis. Ingepakt met een wafel bovenop en papier eromheen. Ik ben blij dat ik ook weer mooie dingen terug kan halen.

Mijn dochter neemt niets, want doet mee met de Ramadan en eet vanavond als de zon onder is,  pas weer. Ze klaagt niet, ze zeurt niet. Ze is zo'n lief mens. Zit ik daar met mijn Burn-out gedoe.

Life, Animated over Autisme en communicatie

Ademloos gisteren gekeken naar bovenstaande documentaire.

Die documentaire, gebaseeerd op het gelijknamige boek, vertelt het verhaal van de autistische jongen Owen Suskind, die op 3 jarige leeftijd opeens stopt met praten. 4 jaar lang zwijgt hij. Bijzonder is dat Owen op 1 ding wel reageert; Disney tekenfilms.

Mooi te zien hoe zijn oudere broer nadenkt over hoe het later met zijn broer moet gaan, als zijn ouders te oud zijn om voor hem te zorgen.

Maar ook hoe hij zijn broer probeerde te bevragen wat hij wist over relaties, sex. Maar ja...zei hij; bij Disneyfilms eindigen alle films met een kus zonder tong. En verder niks. Misschien moet ik hem wel cartoonporno laten zien of zo. Dat vond ik zo droogkomisch. En realistisch.

Hij had een vriendin, maar och germ..ze maakte het uit. En moest leren dat je leven daarna toch weer vrolijk kan worden. En verder gaat.


Aanrader deze documentaire.

Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend dat je kinderen krijgt en dat die kinderen dan ook nog eens gezond zijn en blijven. Hoe vaak besef ik eigenlijk hoe goed ik het heb; mijn kinderen zijn gezond, hebben mogen opgroeien zonder lichamelijke of geestelijke gebreken. Zo 'normaal' is dat niet.

Sex, humor en formulierengezeik

Fijn boek wat ik aan het lezen ben en wat moest ik enorm lachen toen de (erotische) spanning opliep en er een aantal ontzettend komische scenes beschreven werden. Sex en humor in 1. Ideale combinatie voor Schwermut.

Had ik ook nog een luisterboek gedowload met de hilarische titel Pluk van de Slettenflat. Tsja..ik zoek het momenteel eventjes in luchtigheid. Hilariteit zelfs. En ik ben blij te merken DAT ik kan lachen. Want dat ontspant heel erg prettig.

Toch maar een heeeeeeel klein to-do lijstje gemaakt, want sommige zaken wacht niet op uitstel. Dus straks nog maar weer even ergens een kopie van alle op te sturen stukken maken. Dan is dat ook weer klaar.

Vanochtend toch maar wel bloed laten prikken ipv morgen. Dan heb ik dat ook weer gedaan. En nu had ik wel alle spullen bij me en goed opgelet dat ik lang genoeg nuchter was van tevoren.

Verder ontving ik nadat ik al eind maart vrijstelling vroeg voor gemeentelijke belastingen en verwees bij diezelfde gemeente naar de onderliggende stukken, een brief dat ze toch nog meer info nodig hadden. Alle stukken die al bij het gemeentedossier liggen en nog veel meer, gebaseerd op de situatie van nu. Maar neen....die afdelingen communiceren niet met elkaar. Haha.....stel je voor. Efficienter werken???

Ik zit me dus heel hard af te vragen - want ik ken ook de criteria niet waarop je dan wel vrijstelling krijgt - of het zin heeft om weer die hele riedel op te gaan zoeken, uit te pluizen, in te vullen, ergens te printen en te kopieren. Om dan na 7 weken of zo te horen dat ik toch net NIET in aanmerking kom want te zuinig geweest en te weinig schulden (oh..geen!). En net nu ex-werkgever en ik een overeenstemming hebben bereikt en er een mini-opblaasbaar schip met geld is gestort. Waar ik hoogstwaarschijnlijk nog inkomstenbelasting over moet betalen, dus dat moet ik zeker reserveren.

Ik voelde direct mijn schouders onder mijn oren schieten, dus vind ik dat ik me echt moet afvragen of ik dit traject ook weer in wil. En of ik altijd alles wil en moet bevechten.

Verliefd!

Ben een heerlijk boek aan het lezen. Van Graeme Simsion, de schrijver van de boeken het Rosie project en het Rosie effect.

Bij veel van zijn herinneringen horen songs en dat alleen al maakt het boek heerlijk om te lezen. Duik je weer even terug in de tijd.

En natuurlijk, juist omdat het een fijn boek is en voor een gedeelte in Australie speelt en hij werkt in een branche waar ik zeer bekend mee was, raakte iets me. Hoe het is als je weet dat je heel erg dol, zeg maar maar niet een beetje verliefd, maar enorm verliefd bent op iemand, maar ook direct weet dat het niet kan, niks word en sowieso...ik ben toch in het geheel geen aantrekkelijke partij.

Hoe lang heb ik nog liggen fantaseren. Dat zijn vrouw bij hem weg was gegaan want ze had een ander (dan was het niet zijn schuld hahah) maar ja...daar waren zijn 3 kinderen nog...en 1 kind daarvan wat gewoon altijd begeleiding nodig zou hebben), dat hij die paar maanden in Nederland zich kon herinneren en hoe we veel dingen gemeen hadden. En graag de draad weer wilde oppakken.

Duh..Dream on.

Om met boer Olke te spreken hadden wij niet eens een "Relaaaaaazie", maar we trokken veel met elkaar op, als Mates. Misschien in mijn hoofd Soulmates. Veel gebeurde vooral in mijn hoofd. Maar altijd keurig hij op de bank, ik op een stoel; niet eens op armafstand. Ook niet met gorilla-armen.

Veel samen lachen om BBC comedyshows. Als er een bedrijfsuitje was, dan was het naar elkaar kijken en seinen dat we nog 10 minuten hadden en dan begon Have I got news for you, dus NU wegwezen!
Kreeg tientallen cassettebandjes (zolang geleden is het al) opgestuurd van Australische radioprogramma's met comedians (ik werd ooit uit een comedyclub gegooid - ik was grappiger dan de comedian en dat is not done natuurlijk).

Maar goed...in dat boek neemt de geliefde, zijn eerste echte liefde, na 25 jaar opeens contact met hem op en verder ben ik nog niet met lezen, maar dit gebeurde er in mijn hoofd alleen al door het lezen van een paar hoofdstukken.

Er zijn ergere dingen die in je hoofd kunnen gebeuren, nietwaar?

Helpzwijmel

Om hulp vragen is veel moeilijker dan hulp geven. Toegeven dat je zelf er niet meer uitkomt, dat er meer nodig is om uit de malaise te geraken.

Het voelt moeilijk omdat de verhoudingen scheef zijn. Degene die hulp nodig heeft is in een positie dat hij/zij niets meer kan. Of terug kan doen. Of dat zo voelt.

Toch maar wel hulp gevraagd. Mensen die ervoor hebben doorgeleerd. Mensen die gewoon zien wat ik nodig heb helpen me. Met een lief gebaar of een bemoedigend woord.

Of gewoon iets over hun leven vertellen, waardoor ik de zaken weer anders kan bekijken. En me tegelijk besef dat het wel een luxe probleem is waar ik hulp voor zoek. Vind ik.

De tuin/natuur helpt me, door me nodig te laten zijn, een doel te hebben. Maar ook te laten inzien dat uit kennelijke lege aarde, toch weer bloeiende struiken en planten komen. Ieder jaar weer. En dat je soms flink, heel flink moet snoeien om juist bloei te veroorzaken. Maar ook de tuin moet verzorgen.

.En ik hoop dat ik het wandelen weer durf op te pakken. De deur uit durf. Niet denk dat iedereen een labeltje boven mijn hoofd ziet:

Uitgerangeerd,Nergens goed meer voor en nog maar 3% kans op een baan.

De duif is dood en tuinieren op postzegelformaat

Voor de tweede keer deze week, na harde regenbuien en nog hardere wind, vond ik een jong, helaas dood vogeltje in de tuin. Zo te zien een musje. Ik denk net uit het nest aan zijn veren te zien en zijn snavel en misschien wel eruit gewaaid.

Daar kan ik niks aan doen. Dat is de wet van de natuur.

Vanochtend werd ik vroeg (de zon was net op) wakker en dat vond ik al vallen onder de categorie: Goed geslapen. Want een keer niet tussendoor telkens wakker geworden. En heel fijn dat ik daarna nog even door mocht en kon slapen. Hoe lekker is het geluid van regen op je raam, als je weet dat je niet daardoor heen moet fietsen of lopen. 

Las trouwens net een stuitend slechte en daarom leuke vacaturetekst: Mocht je parttime moeder zijn - zo van hehe...het is nu middag; ik gooi mijn moederschap weer in de la en morgenochtend - want ik ben parttime moeder - ben ik jullie moeder weer - reageren.

PER DIRECT GEZOCHT: Parttime MOEDERS voor onmiddellijke indiensttreding!

Mijn tuin ziet er bloeiend en vol uit. Al zijn er nog wensen en praktische zaken die ik wil realiseren. Zo heb ik al jarenlang geen goede tuinpoort. Iedereen kan zo naar binnen lopen. Het hekje wat er zat hangt los, de balken zijn verrot en staan los en ik moet echt diep nadenken hoe ik dat nou moet fixen. Nou ja..ooit; als ik genoeg energie heb. Gelukkig zit ik op het eind van de brandgang, dus geen doorlopend verkeer van buren.

De zonnebloemen (zie foto boven, met dood vogeltje) komen uit zaden die ik van een lieve blogster kreeg. Die groeien nu heel hard. Het leek me altijd zo leuk om zonnebloemen in de tuin te hebben. De slakken ook, want die vreten in een nacht een hele plant leeg. Dus heb ik oude olijvenpotjes op de jonge plantjes van klaprozen gezet, want die zaten ze ook al heerlijk op te smikkelen. En als de regen weer voorbij is, dan strooi ik weer een rondje koffiedrab.
Ook mijn trots in de tuin; de Echinacea's (Zonnehoed) eten ze helemaal op. Kon nog net een plant redden die heeft nu een jampotje om zich heen. Misschien toch maar investeren in wat nieuwe planten, want ik vind ze zo mooi en de insecten ook.

Ik zie met blijheid dat de witte prikneus precies op de goede plek staat. Bij een donker stuk tuin, waar ik vooral witte bloemen wil laten groeien. Wat niet altijd lukt, maar deze staan goed. De roze komen ook weer mooi op trouwens, in het stuk(je) tuin wat ik naar Gardeners World The Diamond garden noem. Felle kleuren, veel geel, rood en blauw omdat daar de zon het grootste gedeelte van de dag staat. Ook een mooie en heerlijk geurende gele roos. Die ik aan het leiden ben, zodat hij horizontaal gaat groeien en nog beter bloeit.
Oh ja...en het stekje wat ik van diezelfde lieve blogster kreeg van een Vlinderstruik groeit ook al zo goed. Het is nu herkenbaar als een struikje...ben zo benieuwd of hij gaat bloeien deze zomer. Heb 'm in een pot gezet, want mijn ervaring is dat slakken alle jonge planten die ze lekker vinden in de volle grond direct aanvreten. In een pot wat minder snel. En die pot kan ik op een andere plek in de tuin zetten, mocht de kleur niet goed zijn. Of de plek.

Aan de overkant poppen de lichtroze pioenrozen open. Allemaal vastgezet met rijshout en bamboestokken en daar ben ik blij mee, want die harde wind hadden ze vast niet overleefd. De zachtroze roos New Dawn ben ik nu ook beter aan het vastzetten, want hij waaiert teveel naar voren en geeft daardoor teveel schaduw, maar dat is nadenken, doen en dan merken na 5 krammen in het hek timmeren dat je energie weg is. Of je krammen. Nou ja...de hele zomer de tijd nog. De irisssen zijn uitgebloeid, maar wat waren die mooi paars. Hebben er jaren over gedaan om eindelijk eens te gaan bloeien.

Zojuist (moet meteen aan Koningin Juliana denken toen ze haar dochter Beatrix als Koningin voorstelde in Amsterdam...)..zojuist heb ik in zo'n olijvenpotje zeker 12 huisjesslakken verhuisd naar de gemeentetuin. Groen zat en genoeg te knabbelen.

Dat is meteen het hoogtepunt van mijn dag. De verhuizing van 12 huisjesslakken. Kan ik op mijn CV toevoegen: Ervaring met verhuizen van dieren.

Terug naar de basis

En heel letterlijk; ik vind dat ik moet investeren in ondergoed. Veel is kapot, oud of niet meer passend.

Gelukkig heb ik geen dure smaak, want dat gaat gewoon niet financieel, maar ik mag mezelf in ieder geval gunnen dat wat ik aanheb heel is. En passend.

Dus aan het kijken welke maat BH ik eigenlijk echt heb. Daar kom je achter door te meten en te passen en de ene BH zit beter dan de andere.

En verder kijk ik in mijn kast en zie dat ik nog meer dan genoeg kleding heb, maar ook daar kijk ik graag naar goede basisstukken.

Dus dit jaar toch dat ene zwarte T-shirt vervangen/aanvullen door een T-shirt zonder mot-gaten. Of gaten van riem of rits.

Verder merk ik dat naarmate het regelverkeer afneemt (regelverkeer is zaken rechttrekken, onderhandelen, dingen uitzoeken met overheidsinstanties of advocaat) er eindelijk tijd komt om wat rustiger te worden. In het hoofd en daardoor ook in het lijf. En soms komt daardoor juist de onrust weer terug. Onrustig slapen, telkens wakker worden.

En zie ik ook wat voor schade ik mezelf heb aangedaan door te lang door te gaan. Het maakt me niet uit of ik kapot ga.
Hopelijk is die schade  nog omkeerbaar want ik schrok wel van een bericht van een buurvrouw in mijn straat dat haar man weer in het ziekenhuis ligt en dat ze eind van de week een gedeelte van zijn been gaan amputeren (ik neem aan het onderste).

Vanmiddag eindelijk weer een de moed gehad om naar een diabetescontrole te gaan. Ik weet dat ze een begripvolle vrouw is en dan toch 'bang' zijn dat je de wind van voren krijgt. Want; ik heb mijn teveel aan gewicht er toch echt allemaal zelf aangegeten. Ik kocht die boodschappen en ik at het op.

Maar ook weten dat wanneer ik overladen wordt door complimenten, ik hier niet goed mee om kan gaan. Dan saboteer ik mijzelf. In het zicht van de haven, toch zinken. Kennelijk geloof ik niet dat het kan. Iemand die goed vindt wat ik doe. Want zo bijzonder is dat toch allemaal niet.

Zie ik een andere dezelfde dingen bereiken (20 kg afvallen door betere voeding en meer beweging), dan zie ik dat wel. Voor mijn eigen succes ben ik stekeblind en megakritisch. Moet ik dat andere oog ook maar eens laten opereren! Of een betere bril aanschaffen.

N.B.:

Net weer terug en hoe vergeetachtig/dom ik geworden ben en niet efficient; ik moest dus bloed laten prikken voordat die afspraak begon (paar dagen ervoor...) om het effect van de hogere dosering Metformine te kunnen zien vanaf februari.
Ze vertelde me dit, ik zag mezelf vaag in tranen bij de huisarts zitten en nog vager zo'n laboratoriumformulier ontvangen en ergens 'opruimen'.
Was ik in normale toestand, dan had ik direct bij thuiskomst op mijn weekkalender eea genoteerd inclusief het tijdstip vanaf dat ik nuchter moet zijn...en nu?? Jemig de pemig....Echt helemaal niks onthouden of gedaan.

Dus maar nieuwe (bel-)afspraak gemaakt, nadat ik bloed ga prikken. Alle nu te meten waarden te hoog, maar ben toch blij dat ik mijn struisvogelhoofd uit het kalahari-zand heb getrokken.

Mindful strijken

Er zal diep in mij, heel diep, wel een dienstmeisje verborgen zijn.

Want hoe blij word ik van een simpel huishoudelijk klusje als strijken.

Nou heb ik nooit een hele wasmand vol, want zodra de was van de waslijn af is gehaald, door mijn innerlijke dienstmeid, strijk ik dit ook vrijwel direct. Of de dag erna. Dus dan heb je nooit, wat Flylady noemt "Mount Washmore".

Maar hoe heerlijk, gewoon de slopen strijken. En als het nodig is, schone, gestreken slopen uit de kast kunnen trekken. En dat slaapt voor mij zo rijk.

Kan me nog herinneren dat toen ik op kamers woonde ik een rok had gemaakt met allemaal plooien bij de tailleband. Stond die rok te strijken zodat we dat weekend weer erop uit konden; lekker dansen en sjansen.

Toevallig was de moeder van mijn huisgenoot even op bezoek. En die riep mij hysterisch toe: Je moet eraan TREKKEN!!!!

He....dat zou ik later die avond doen. Dat dit ook bij strijken moest?? Wist ik veel. Mijn moeder deed haar strijkwerk altijd zelf. Ze vertelde later dat haar moeder haar thuis alle klussen liet doen, dus had ze zich voorgenomen dat haar kinderen nooit hoefde te helpen. Of niet zo ontzettend veel als wat zij moest.

Ook niet helemaal goed want zo leer je ook weinig huishoudelijke tips en trucs vanuit de praktijk.

Zijn er huishoudelijk klussen waar jullie blij en zen van worden en een ander van denkt...die is raar?

Altijd de laatste die uitgekozen wordt bij gym.

Dat gevoel, dat het team jou MOET nemen, want er staat niemand anders meer en dus moeten ze jou wel toevoegen tot hun team, de allerslechtste keus, de allergrootste kneus. Krijg je alweer bevestigd dat jij niet goed genoeg bent. En dat je niks kan.
Niet van harte gekozen, niet gemeend, maar omdat de regels nou eenmaal zo zijn. Of dat de gymlerares dat zo oplegt. Kwam er niemand op het idee om de kneuzen eens een team te laten uitzoeken?

Jij, met je te strakke blauwe sportbroek van Le Coq Sportif (wie verzint zo'n merk!!), want toen al een dikke kont (dacht je!!), voelt dit alles keihard binnenkomen, als je op de lage gymbank zit te wachten op je lot. Dat een ander dik meisje (met van die blauwe wolkjes op haar benen) nog eerder dan jij wordt gekozen; nou dan moet het wel heel erg met je zijn.

Zo voelt dat soms nog steeds. Wachten totdat iemand ziet dat ik wel leuk ben. Of goed genoeg. En beseffen dat ik kennelijk geen uitstraling heb. Ik ben goed in het verbergen van hoe ik me echt voel. Dat doet te veel pijn. 

Wachten totdat die ouwe vriend me eindelijk weer eens belt. Ik durf niet meer te bellen want ik kan er niet meer zo goed tegen dat ik weer met een loze belofte het veld word ingestuurd. Dat ik me aan iets optrek wat er niet is. 

Kan me herinneren dat ik altijd heel erg ongemakkelijk wordt als er teams moeten worden gekozen. Omdat ik dan onmiddellijk terug ben bij dat gevoel van toen. Nooit als eerste gekozen, wel altijd als laatste.

Onbegrijpelijk dat nota bene een coaching opleiding die ik ooit volgde, ook zo te werk ging. De laatste die overbleven...nou...vorm maar een team dan. Oh...jullie wonen niet echt in de buurt..Ach...geen probleem toch??

Nog stommer dat ik toen al niet inzag dat de kwaliteit van de opleiding aldaar niet te hoog was. Het ego van de trainer wel. Maar het EQ niet.

Het komt erop neer dat ik tot op heden voor niemand nummer 1 meer ben. Ook niet voor mijzelf.

Het is hoog tijd dat ik de nummer 1 van mijn eigen team ga worden. Team Mij. Team Ego. Team verdorie Mens: ga nou eens lekker voluit leven!

Je hoeft niet meer verplicht te wachten totdat de sportiefste en leukste van de klas jou kiest. Wat zeg ik; je wilt niet eens meer gekozen worden door zo'n iemand.

Je hebt zoveel dingen die je wel kan. En soms nog verdomde goed ook. Zonder zo'n Sportieve Haan broek! Letterlijk.

Hijs- en hangbruggen

De mega-grote BH is teruggestuurd. De vrachtwagen takelde het geval zo de laadruimte in.

Zoals meerdere mensen adviseerden bestelde ik verschillende maten en modellen en nam me streng voor dat alles wat niet goed oogt, zat of voelde terug ging. Niet meer genoegen nemen met 'Goed genoeg".

Op het oog leek het een leuke BH. Op het plaatje ook.

In het echt voelde het alsof mijn voorgevel in een soort van hangbrug was gevallen en er maar sneu bij hing. Hing. Alles keek zuidwaarts. Heb juist nu nog veel meer behoefte aan een opgewekt gemoed!

En altijd geleerd dat het goed is om de boel een beetje op te hijsen, want dat valt het slankste gedeelte van een dik lijf op (dat gedeelte onder je borsten) en lijk je optisch slanker.

Optisch alleen hoor.

Dus direct weer terug in de verpakking gedaan en die gaat terug. Ook al is de kleur nog zo leuk. Niet voor het hangmodel kiezen!

Nu heb ik een hijsmodel aan, met beugels uiteraard en wat ik zo jammer vind is dat het heden ten dage lijkt alsof geen enkele vrouw nog tepels heeft. Door die keiharde bekisting in de hijsbruggen is alles dichtgetimmerd. Tepels - not done!

Of ik moet natuurlijk er 2 gaten in knippen, maar dat is ook weer zowat.

Goed; eerst maar eens een dagje proefdraaien. Kijken of deze maat en dit model goed zit.

En schon wieder een Duitse Zwijmel

Omdat als ik mijn ogen dichtdoe ik daar weer ben. Waar ik me even, heel even, zorgeloos voelde en belangrijker, gezien.

Heel bijzonder als je dat mag geven aan iemand. Een soort van doorgeef-geschenk. Pay it forward. Hoop dat ik dat ook voor iemand anders mag doen.

Simpel menselijk contact met een robot

Mocht van die Engel ook nog een boek kopen en kon dat - door mijn kleine actieradius - niet vinden hier in de buurt. De enige boekenwinkel waar ze het zouden kunnen hebben is tijdelijk dicht. Dus maar online gekeken.

Zag dat ik nog een klein tegoed van een boekenbon had staan en dat ik ook nog korting kreeg op de verzendkosten (nihil dus)  ivm vaderdag.

Dat is fijn, zei de zuinige Nederlander in mij.

Bij de verwerking van mijn bestelling deed ik wat fout (ik word steeds dommer heb ik het gevoel momenteel; de simpelste klusjes moet ik heel traag doen of lang over nadenken en kosten me veel energie).

Dus riep hulp in van de klantenservice via de chat.

Dat was iemand met een naam waarbij ik vermoedde dat ze aan de Ramadan kon meedoen (haar naam stond op het wensenlijstje voor mijn tweede kind, maar dat werd een zoon, dus toch maar een andere naam gekozen). Ik dacht; doe eens spontaan, zeg wat je denkt, echt denkt en ik zei dat tegen haar; dat ik haar naam prachtig vond. En of ze aan de Ramadan meedoet. Dat deed ze dus wenste ik haar een gezegende Ramadan.

Mens. ik zat zowat te janken. Niet omdat ik mezelf zo'n goede correcte Nederlander vond, maar hoe simpel kan het zijn. Contact te hebben. En je daardoor meer mens te voelen. Ik hoop dat zij dat ook zo heeft ervaren. Inshallah.

En nu jank ik weer.

Het enige wat ik nog een beetje goed kan is snoeien. Hoe symbolisch. Want kennelijk moet ik ook snoeien in zaken die mij opgebrand hebben. Soms met wortel en al verwijderen.

Dus net alle 'wilde' takken op reikwijdte van de boom in de voortuin gesnoeid en weet dat ik de zaag er nog bij moet halen, maar nu is het wel weer genoeg. De klimop weer in model gesnoeid (modelletje doe-maar-wat), wat verdere wilgroei verwijderd en nu weer even pauze. De groenbak aan de weg gezet.

Oh ja...wat ik verder ook nog goed kan is de was doen. Ook dat is weer symbolisch schat ik in. Alles schoonwassen, de mufheid eruit en ook de vlekken verdwijnen. Daarna heerlijk in de zon drogen. Gratis op zonne-power. En daarna weer schoon in de kast.

Een heel simpel en rimpelloos leven. Kon ik mijn hele leven alleen maar rozen leiden en snoeien. Maar Somebody  Never promised me a rosegarden denk ik.

Minder = meer

Heb gemerkt dat ik sneller terug in de stresshouding schiet, als ik langer online ben dan goed voor me is.

Denk zeker dat het verslavend is, her en der lezen, meningen geven en denken dat je op die manier er nog toe doet. Dat je gezien wordt. Dat jouw mening telt. Dan kukel ik met mijn blog en de reacties wel de harde realiteit in. Zoveel lezers heb ik niet. En ga ik daar weer over malen: zie je wel; het stelt niks voor wat je schrijft. Waarover je schrijft. Laat het maar.

Soms moet het wel, het internet op, voor allerlei zaken die alleen online geregeld kunnen worden, maar dat scannen naar nieuw, ideeen, meningen...zet daar een tijdslimiet op.

Lees net dat een kenmerk van Burn-out verslavingsgedrag kan zijn. Ha! Dus dat geldt ook voor online zijn schat ik in.
En overeten, weet ik zeker.

De zon schijnt, dat is iets wat juist goed voor me is. Achter een scherm lezen over hoe zuinig anderen willen/kunnen/moeten zijn en hoe goed men bezig is; momenteel trek ik dat niet.

Laat mij maar even naar de onzichtbaarheid terugvallen.

Kreeg een boek mee over Burn-out (De lessen van burn-out – Annegreet van Bergen) en daarin vertelt de schrijfster dat ze een periode heeft gehad, juist om weer in balans te komen, van weinig tot niks moeten en alleen maar rustgevende zaken doen. Lang en diep slapen (oh hoe heerlijk lijkt me dat), tuinieren, zwemmen (net ontdekt hoe fijn ik dat vind, maar dat dus al meer dan tig jaar niet meer doe), wandelen (nou...dat doe ik dan wel, maar ook maar minimaal vind ik zelf).

Heb het idee dat die periode voor mij NU pas is aangebroken. Zodra er weer iets moet, dan trekken de stressteugels heftig aan. Blijf ik liever binnen dan te gaan wandelen of zelfs de tuin in te gaan. Beeld ik me in dat ik nu al dement aan het worden ben.

En dat er liefdevol tegen me gezegd werd dat het ooit echt weer goed komt, die strohalm daar mag ik me aan vastklampen. Al is het wel een dun halmpje voor mijn gevoel. Of ben ik te dik in verhouding tot die strohalm.

Dus zoek een strohalm zo groot als onderstaande: