Voorlezen

"Ik heb maar 1 boek van hem gelezen en daar vond ik eigenlijk niks aan."

Zo grappig om bovenstaande te horen, als je staat te wachten totdat de deur van de zaal opengaat voor een lezing met een fijne schrijver. Waarom ben je dan hier, want die schrijver waar je niks aan vindt, komt de hele avond voorlezen uit eigen werk (en zo bleek ook nog uit iemands anders werk. Dat moest ik toen ik thuis kwam nog onhandig opzoeken, want wel iets onthouden, maar niet zijn hele naam. Iets met een S. Gelukkig uiteindelijk wel kunnen vinden door te zoeken naar een lijst van Amerikaanse schrijvers uit de 20e eeuw en zo kan ik later in de bieb ook me in zijn werk verdiepen, van die James Salter).

Het was wel weer voornamelijk de grijze golf die aanwezig was. Waar ik denk ik ook bij hoor. Maar dat ontken ik altijd in mijn hoofd, want ik BEN niet zo. Ik wil krampachtig nergens bijhoren en ook weer wel (maar dat laatste lukt voor geen meter). Kennelijk voel ik me een jaartje of 37. En ontken dat ik grijze plukken heb. En een te dik lijf. Of te kort voor mijn gewicht. Het is maar hoe je het bekijkt.

Nou ja...het enige verschil was dat ik in mijn uppie was en de rest van publiek in paren of in groepjes. Vooral leesgroepjes (wat me heel leuk lijkt, maar wat me tegenhoudt is dat ik niet iedere paar weken een nieuw boek kan kopen. Ik lees alles uit de bibliotheek en ook daar kan ik niet hoppa zo heen; durf nog steeds niet goed te fietsen merk ik - daar moet ik nog aan werken).

Maar he...de zon komt even door dus ik besluit om maar 2 dingen te combineren: Lopen en naar de bieb. Het is wel een eind, maar dan is het lopen met een doel. Doe maar!!! Je hebt tot 20.00 uur de tijd (dan sluit de bieb).

Foto van Pixabay

We moesten nog een tijdje langer wachten, want de schrijver was verdwaald door de mooie nieuwe afslagen bij ons dorp, die mensen vaak weer naar het begin van hun afslag leiden of terug naar de snelweg de andere kant op. Zelfs inwoners hier vinden het verwarrend. Pas bij het 2e bord na de afslag kom je in het centrum of de rondweg rond het centrum. Niet over nagedacht.

Kreeg ook direct het idee dat dat touren voor een schrijver helemaal niet leuk moet zijn en vooral veel reizen is en dus vermoeiend. In de kleinste bibliotheken van het land - en vind die maar eens - een paar uurtjes over je nieuwe boek praten en dan weer in de auto of trein terug. Avond aan avond. Als schrijver moeten praten, dat lijkt me al ingewikkeld; schrijven is een ander proces dan spreken.

Enfin: hij stelde niet teleur. Ondanks dat hij veel later begon. Las stukken uit zijn nieuwste boek voor en beantwoorde vragen van het publiek. Had zelfs zijn eigen groupie (zo noem ik haar maar, maar misschien was het ook wel zijn oudtante), zo'n dame die op de eerste rij het hoogste woord heeft en de meeste en vooral langdradige vragen stelt.

Hij had nog een opmerking die een man uit zijn jeugd maakte en die me in al zijn eenvoud enorm aansprak: "Sommigen gaan gratis naar school en sommigen voor niks".

Geweldig!

Ik wacht wel totdat zijn boek in de bibliotheek ligt bij de 'normale' boeken, dus niet 'vers van de pers' waar je bij onze bibliotheek nog extra voor moet betalen en minder lang mag lenen.

Er stond ook een kraampje van de plaatselijke boekhandel. Grappig dat ik thuis zijn Joe Speedboat nog zag staan in de boekenkast met een sticker van € 4,95 erop en die lag daar - dezelfde uitvoering - voor 3 x zoveel. Dus wachten loont. Zeker als je niet al te veel te besteden hebt. Maar wel wil. Hahah!

En ja...dan maar geen gesigneerd boek. Geen groupie gedrag voor mij. Of was het meer dat ik me dat niet gunde. (En vond dat het budgettair niet kon; had al bijna een boek aan dit kaartje uitgegeven). Zou ik eigenlijk ook heel graag een praatje met hem hebben gemaakt, - 1,4 minuten onverdeelde aandacht - maar dacht/vond/was ervan overtuigd ik dat ik in het geheel niks had te melden. Ja, dat ik zijn boeken graag lees en dat ik zelfs nog een miniboekje van hem heb voor een biermerk gemaakt ooit. Heeft hij allemaal al duizend keer eerder gehoord in duizenden bibliotheken van duizenden vijftigers die denken dat ze nog 37 zijn.

Al mocht hij best een nachtje in mijn dorp blijven - zou ik hem die afslagen nog wel eens goed uitleggen -  en me nog veel meer voorlezen. Lekker inslapen met zo'n stem (vooruit en zo'n man) vlak bij je oor. Dat alles bedacht ik terwijl ik op de bus stond te wachten onder mijn paraplu op de terugweg. Geen kopje thee of koffie achteraf gekocht en direct naar de bushalte gelopen in de stromende regen. Gelukkig duurde het niet lang voordat er een bus kwam.

Vond het weer bijzonder hoe druk ik me maakte over alles om deze avond heen. Kon ik dat ticket wel printen. Zou het regenen die avond. En ja het regende; de hele middag en avond door. Wat doe ik aan voor schoenen, zodat ik niet de hele avond met natte sokken daar zit en nat haar is ook niet echt fijn. Hoe kom ik redelijk droog over. Welke bus? Hoe laat.

Niet eens dat ik er in mijn eentje naar toe ging; dat herken ik nog wel uit mijn werk - honderd jaar geleden zo lijkt het wel. Trok ik altijd in mijn eentje naar nieuwe klanten. Niet in de bus weliswaar, maar met een leaseauto, maar wel altijd alleen. Nieuwe mensen ontmoeten, luisteren en ze vervolgens overtuigen van mijn dienst of product, soms een presentatie, soms voor honderden mensen, soms voor Raden van Bestuur of Directie. Ik heb het allemaal gedaan en gekund. Dus een avond ergens alleen heen gaan, dat moest ik nog wel kunnen? En dan toch nog zoveel gedachten, ingebeelde ja-maars en angstzweet.