Stond nogal te laat op om lekker de wijde wereld in te trekken met het OV. Maar bedacht ook dat het eigenlijk niet uitmaakt. Hoe laat of hoe vroeg ik voor de poort sta. Als ik maar ga!
Ga dan!
Doe wat!
En omdat ik het kon combineren met een ander bezoek leek het me helemaal prima om optimaal te profiteren van mijn Albert Heijn treinkaartje. Dus gisterenavond alles klaar gelegd en zelfs mijn koffie-thermoskannetje klaargezet.
En dan toch nog door de wekker slapen. En me als een zombie voelen. Echt mijn best gedaan om me geen sukkel te voelen, maar gewoon een moe mens die lekker ging douchen en iets later aan de dag ging beginnen en iets leuks in het verschiet had (want anders verliep dat treinkaartje).
Bussen en treinen naar Zwolle en toen we over de brug reden klaarde het op. De zon kwam zelfs tevoorschijn en blauwe lucht. En wat was de rivier buiten zijn oevers getreden. Wat een machtig gezicht.
Was trots op mezelf dat ik de weg nog wist, dat ik het stationsplein herkende, alhoewel het station zelf helemaal verbouwd was. Ik volgde de koperen slang en zag de zilveren koepel al blinken in de zon.
Zag wat busjes van werkmannen voor de deur en kreeg een angstig voorgevoel - ja...had de site niet geraadpleegd - en helaas pindakaas. Alweer voor niets. Gesloten. Want nog aan het bouwen voor een nieuwe tentoonstelling. Na 20 januari kunnen we er terecht.
Weet nog dat ik vorige keer me zo dom voelde dat ik zelfs ergens even zitten voor een kopje koffie me niet gunde. Eigenlijk in een diep gat zou willen verdwijnen.
En nu maar wel dat kopje koffie genomen. Even diep adem halen, want vond het wel wat chique voor mij. En iedereen zat daar in gezelschap zag ik snel.
Blij dat ik heb doorgezet. Even op adem gekomen en daarna, na een klein rondje stad want ik voelde me niet echt in de stemming om rond te lopen, dus terug naar het station en de trein in richting waar mijn moeder woont.
Die had kennelijk haar grammofoonplaat weer opstaan met het liedje "Ik ben erin geluisd" en Jemig de Pemig, ik kon het opeens niet meer aanhoren. Of me voorstellen dat ik nog een paar uur dezelfde klaagzangen zou moeten aanhoren waarin de uitkomst altijd is dat zij het grote slachtoffer is. En er niets aan kon doen. Heus niet.
Dus in plaats van heel lang, tegen mijn zin, te blijven voor haar gezelligheid en dit te verdragen, heb ik na een uurtje mijn jas gepakt en weer richting station gelopen. Waar ik voor straf nog een uur moest wachten totdat het kaartje weer geldig was. Maar liever koude billen van op een koud bankje buiten zitten, dan warme opvliegers door het gezever van mijn moeder. Ja, niet aardig van mij.
Helemaal niet aardig. Wat ontzettend onsympathiek ben ik. Wat een ondankbaar rotkind.
10 opmerkingen:
Ik kan het me zooo voorstellen. Na op Nieuwjaarsdag voor de zoveelste keer van mijn moeder te horen gekregen te hebben 'dat ik nu ook wel binnenkort en snel aftakelkwaaltjes zal gaan krijgen, ik was immers al bijna 60' (nee hoor, pas 54) heb ik haar lachend 'flikker op mam' toegeroepen. Geen spijt van. Wel wennen.. Je bent sterk en assertief! Go!
Oh wat jammer dat je voor niks voor het museum stond. Het is mij ook een keer gebeurd. Kwaad op mezelf
Ik heb werkelijk medelijden met je! Ik weet dat ik jouw blog met een flinke korrel zout moet nemen maar ook al gooi ik er een kilo Keltisch zeezout op, ik heb medelijden met je! Het is niet je moeder, niet de trein of het museum maar JIJ bent het die dit allemaal laat gebeuren.
Dat gebeurd mij ook wel eens ... denk aan Brigitte Kaandorp en de gesloten pannenkoekhuisjes in het bos! Het andere museum in Zwolle is óók gesloten; wat rest is de Primark of Waanders in de Broeke voor een fijn bezoek!
Ach, wat een pech. Ik vind het nog dapper dat je na die teleurstelling nog de moed had om naar je moeder te gaan.
Je hebt helemaal gelijk.
Haha..Brigitte..altijd fijn!
Ik ga het gewoon nog een andere keer proberen. Ik was in ieder geval een dag onderweg/onder de pannen.
Dank je!
Ach ja.
Een reactie posten