Linked-out

Vooruit, de kachel een graadje hoger overdag, dus op 16 graden, want het vriest buiten redelijk vandaag en het sneeuwt heel licht.
Heel mooi die liefelijke sneeuwvlokjes. Als ik naar de weersvoorspellingen kijk, is het volgende week alweer over.

Een salade voor de lunch gemaakt van het stuk overgebleven Selderijknol die ik gedeeltelijk in de Erwtensoep gebruikte  en die soep is nu eindelijk ook op + wat in de vriezer gestopt.

Interessant allemaal; not.

Elke dag krijg ik updates van mijn LinkedIn netwerk (Feestboek in zakelijke vorm) in mijn inbox. Meestal klik ik ze weg. Dat hele 'netwerken' interesseert me momenteel geen reet. Het is ook een soort van flauwekul netwerk, want ik kreeg ook verzoeken van familie om daar te linken. He...dit is mijn zakelijke netwerkomgeving hoor.

Maar tijdens mijn zakelijke carriere heb ik veel mensen ontmoet en dus ook veel 'linkjes' gelegd. Over de 500 wel en dan ben je in LinkedIn-land een topper. Als accountmanager ontmoet je veel mensen, spreek je veel mensen, maar is de deal gedaan, dan is het wel klaar. En ga je in een andere branch werken, idem. Dan is je DMU een andere.

Maar verdwijn je in de luwte, dan is dat hele netwerk een farce. Want mensen verdwijnen naar andere bedrijven, krijgen andere functies, kennen die naam op het visitekaartje allang niet meer en in jouw plaats zijn al 26 anderen gekomen. Of je bedrijf is failliet gegaan, doorgestart, andere naam gekregen en opgeslokt in een groter concern.

En de grote vraag blijft voor mij nog steeds of ik uberhaupt weer terug moet en kan en wil in de Ratrace.

Dat soort vragen vind ik nu nog vrij stress-verhogend merk ik. Leuke columns her en der hoe je als 50 plusser moet leren omgaan met een manager van 28 (mijn kinderen zijn ouder!!) of dat je moet weten wat scrummen is of lekker netwerken rond de pingpongtafel. Yeah....Been there done that, got the T-shirt (wat niet meer past).

Net als Adam uit Cold Feet in zijn nieuwe werkkring; te herkenbaar!

En ik wil dat soort situaties gewoon niet meer. Dat je bij voorbaat als als kansloze ouwe muts wordt afgeserveerd.

Laat mij mijn stukje maar wandelen vandaag, lekker warm ingepakt met mijn kekke mutsenhoedje uit New York, de oude Timberlands ook in de USA gekocht van mijn dochter en mijn nog altijd heerlijk warme leren handschoenen van de V&D. 

V&D???? Mies Bouwman, Ruud Lubbers....wat en wie zijn dat??

Je wordt ouder papa geef het maar toe!

Traan-oog, snotneus, loop-oor

Voel me vandaag alsof ik door een bulldozer ben overreden.

Dat is gelukkig niet zo. Gisteren op weg naar mijn afspraak, in bovenstaande conditie - alles door de koude wind op de fiets -  viel ik met fiets en al om. Heel stom, want ik fietste zo klungelig (drie weken niet meer op de fiets gezeten) en met weinig energie in de benen, dat ik op de oprit naar een bruggetje niet genoeg vaart maakte en dus omviel. Het was of achteruit rijden - wat niet kan met een fiets - of opeens Danoontje Powerrrrrrrrrrrrrr of omvallen. En dus viel ik om.

Gelukkig reed er niemand voor of achter me (voorjaarsvakantie en heul koud), maar man...mijn ego kreeg de grootste deuk. Mijn kekke alpinopetje rolde af (nog net niet het water in), de fiets lag bovenop me, ik dacht alleen maar; als mijn jas maar niet kapot is en zag al dat ik me aan de brugrailing kon optrekken om op te staan. Als een bejaarde. Instant rollator.

Wat ik heel bijzonder vond is dat een jongen voorbij fietste en afstapte en me vroeg of alles in orde was. Ik schat in dat hij een jaar of 16 was. Maar zo zorgzaam.

De fiets was in orde, en blij dat ik toch(vraag me niet waar ik de moed vandaan haalde, want al maandenlang ben ik bang om te vallen met de fiets) wederom klungelig durfde op te stappen en verder te fietsen.

Maar de grootste les is dus dat ik weer kon opstaan en verder rijden en juist niet bang werd om ooit nog te fietsen. En dat er iemand naar me omkeek. En dat ik er gewoon nog ben.

De sessie bij de psycholoog verliep wel wat beter, maar alsnog kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik leidend was in hoe het gesprek ging. Ik weet ook dat mijn sessies bijna 'vol' zijn als in maximum bereikt dus nu weer zoeken naar iemand anders is aan de orde als ik nog een verwijsbrief krijg voor dit jaar. In de basiszorg zit niet zoveel 'psychologische zorg'.

En vanochtend dan toch met een rotgevoel wakker. En koppijn. Wat ik zelden heb. Alsof alle spanning van dat moment er nu pas uitkomt. Dus me maar voorgenomen extra zacht te zijn voor mezelf, want he...niemand anders doet het. Dus een lekker kopje koffie gemaakt. Douchen met Hamman Rituals geur - altijd opwekkend, want ik ruik de hele dag naar Rozemarijn.

Gisterenavond belde mijn moeder me en haar eerste vraag was 'hoe gaat het met je' , waarop ik zei dat het wel beter ging. "Nou fijn" en vervolgens was het haar bedoeling dat ik weer een uur lang alleen maar naar haar verhalen luisterde. Die ik al eerder had gehoord en die ze langdradig begon te delen.
Het lukte om af en toe ook iets te vertellen over wat ik had meegemaakt - lees gewoon inbreken en het gesprek overnemen op een voor mij tamelijk asociale manier, maar anders dendert ze gewoon door en door en door. Ik heb niet de illusie dat ik haar gedrag kan veranderen, want zelf heeft ze er geen last van. Dus dan kan ik alleen maar veranderen hoe ik zelf hiermee omga. En zoals iemand me al heel wijs zei: sommige mensen zijn gewoon beperkt.

Nee, kon en wilde haar niet vertellen dat ik van mijn fiets af was gedonderd. Of dat ik te bang ben om op te stappen. Of af.

Allez; verder met de dag. Nu geen sprake meer van tranende ogen, snotterige neuzen of lopende oren. En dat is wel weer prettig. Geen griepprik gehaald en - even afkloppen - nog niet ziek geweest. Of verkouden. Maar ja...mijn contacten met anderen zijn beperkt, dus zoveel contact met ziektekiemen is er niet. Dat is dan weer een voordeel!

Wat altijd helend werkt: net even een half uurtje wat klimop gesnoeid. Voor de rest is alles stijfbevroren en die klimop groeit sowieso tegen de klippen op. Dus nu wat snoeien kan geen kwaad. En is goed voor het humeur. Dat is bezig zijn altijd. Vooral bezig zijn met je handen.

En morgen is er gewoon weer een dag Deo volente.

Nu nog even verder met het rokje van dochter. Ook goed voor verstand op nul.

Mooie maandag

Werd relatief vroeg wakker en een paar keer eerder in de nacht wakker geworden. En toch dacht ik in de ochtend alleen maar....Nou en!

Heb nog de relatieve luxe dat als ik de hele dag zou willen slapen, dat dat kan. Alleen wil ik dat niet, omdat ik heb ervaren dat een 'normaal' of eigenlijk beter een vast ritme en genoeg slaapuren, me beter bevalt. En beter voor mijn lijf is. En mijn hoofd. De inhoud van mijn hoofd wel te verstaan.

Dus voor de wekker wakker, het viel me allemaal heel erg mee die Siberische kou, maar goed...ik ben voorzien van een extra speklaagje en al een hele tijd gewend om overdag de kachel niet harder dan op 15 graden te zetten. Pas als de zon onder is, dan zet ik de kachel wat harder.
Dat went snel. En vooral als je bezig bent, dan is het geen straf. Het scheelt wel op mijn stookkosten en dat is de eerste inzet. En ik denk dat het ook beter voor mijn weerstand is.

Maandag is rondje Bless the House. Dat was al vroeg klaar en de was - direct mijn bed afgehaald en in de was gestopt - zo direct ophangen lekker opgehangen weer. En hoppa; nu de energie er nog is, ook maar direct mijn bed weer vers en fris opgemaakt. Altijd weer een plaatje. Vind ik zelf.

Ik had gisteren zulke droge handen, dat het naaien van het rokje van mijn dochter nogal lastig ging. Alle draden en stof bleven plakken aan mijn handen, de draad ging niet makkelijk door het oogje van de naald, het spoeltje spoelde niet lekker. Dus ik besloot om het projectje maar even af te breken en mijn handen eens even in te smeren.

Vanmiddag moet ik naar mijn psycholoog. Al heb ik er weinig zin an. Ik zie niet zo goed meer de toegevoegde waarde van de inbreng van die psycholoog. Geen plan van aanpak. Iedere sessie lijkt hij verbaasd als ik iets vertel over zaken van vroeger, die iets triggeren. Of mijn financiele toestand. Of dan springt hij van de hak op de tak dat ik misschien ook wel iets aan mijn 'eetprobleem' moet doen. Geeft geprinte zaken mee over EMDR en komt er vervolgens helemaal niet meer op terug. Ik gedei niet zo goed op iemand die zo warrig is. Waarvan ik stiekem denk; goh....dat zou ik beter aanpakken!

Foto van Pixabay

Ik zie wel dat ik vooruit ben gegaan, maar wellicht heel arrogant (of hoogmoedig dat kan ook) zeg ik dat ik dat aan ondersteuning van vrienden heb te danken, net even een mooie zin, een lief kaartje of belangstelling voor me en ook aan mijn eigen inzet. Zoeken naar zachtheid, naar niet meer terug kijken naar wat is geweest of daar naar terugverlangen, maar vooral inzien dat er veel nog wel goed is. En hoe denk ik dat de rest van mijn leven eruit mag zien. Vertrouwen op mijn veerkracht en moed. En inzien dat ik wel verbonden ben met anderen. Maar die verbondenheid wel moet onderhouden.

Ik heb geen probleem met eten, juist het tegenovergestelde hahaha, dus ik ben al helemaal tevreden dat ik deze zelfingestelde 'vastentijd' redelijk goed doorkom - behalve een heerlijk stuk worteltaart in het Tropenmuseum met PourquoiPas verleden week. Daar zitten groenten in he....dan mag het :) :)

Goed opletten dat ik niet weer in de valkuil rol van oh lekkere broodjes, of lekker in de aanbieding bij de plaatselijke supermarkt...dan 'mag' het. Van wie?  Van mijn innerlijke verleider! Maar eten is meer een soort van dempen van emoties. Weg eten van frustratie, van verdriet, van pijn, van weet ik veel. Waar een ander een snuifje neemt of een fles leeg drinkt.

Gemixte hot pea-soep

Honderd jaar geleden, toen ik nog getrouwd was, ging ik met mijn ex-man naar Barcelona. Op bezoek bij een neef van hem. Die woonde in een wijk waar weinig toeristen komen. Zeg maar nul. Toen al. Daar woonden de mensen die geen officiele verblijfsvergunning hadden. Die onofficieel een woning uit onderverhuur hadden, of een kamertje. Die rotwerk deden, slecht betaald. Maar die altijd de hoop bleven houden dat er een kans kwam op verbetering.

Nu was ik al een aantal keren in de Bijlmer geweest in de K-buurt, in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw en dat was voor een Boertje van Buuten (nou ja, iemand uit de provincie, maar voor een Amsterdammer is alles buiten de Ring al een Boer) ook al een geheel nieuwe wereld. Letterlijk. Waar vrienden van mijn man op een professionele naaimachine thuis honderden rokjes in elkaar zetten voor een grote mode-keten. Die op dat moment beweerde absoluut niet van thuis-werkers gebruik te maken. Haha!! Hoe grappig.
Ook die plaatjes over de Bijlmer kwamen niet voor in het Toeristenblaadje over Amsterdam.

Ook nog in Londen ooit op bezoek bij een nicht van hem geweest. In zo'n soort flat waar onlangs een grote brand was. En een omgeving waarvan ik de troosteloosheid kon voelen, zien en ruiken. Wat een ontzettend naar wijf was dat trouwens die nicht van hem, die het predicaat moeder eigenlijk niet mocht krijgen. Maar ja..ongelukje.

Onlangs zag ik een documentaire op Vice tv (waar ik nooit kijk overigens) over rappers in Parijs. Rappers met roots in Senegal, Tunesie, Kameroen, Marokko. Het beeld wat een klein beetje uit de film Intouchables naar voren kwam. Ook weer een compleet 'nieuwe' en ook weer niet zo nieuwe wereld. Want wel bekend bij mij. Maar ik schat zo maar in voor de meesten die mijn blog lezen geheel niet.
Hard, rauw, maar ook gewone jongens die hun leven zin willen geven. Met weinig middelen. En zich boos maken om vooroordelen die er zijn. Soms terecht en soms niet.
Jongens en soms meisjes die misschien van uit huis weinig of te weinig meekrijgen. Of waarvan de ouders geen idee (meer) hebben wat hun kinderen uitspoken of de cultuur hebben dat zij in huis verantwoordelijk zijn en de politie op straat.

Frappant vond ik ook een interview in Trouw dit weekend met een van de hoofdrolspelers in De Luizenmoeder, Andre Dongelmans. Als je zijn naam leest vermoedt je niet zijn Ghanese achtergrond. Toen ik zijn hoofd zag, zag ik het direct.  Maar wat hij schrijft, hoe zijn moeder hem heeft ingeprent dat hij juist extra zijn best moet doen, dat is het mantra van heel veel ouders van vrienden van mijn kinderen geweest.

Mijn moeder heeft zich altijd extra aangepast: zorg dat je goed leert, je hebt een achterstand omdat je donker bent, dus je moet dubbel zo hard werken. Dat gold voor mij ook wel, maar mijn moeder heeft veel voorwerk gedaan: mij een Nederlandse voornaam gegeven en de achternaam van mijn stiefvader, bewust niet de Ghanese taal aangeleerd en ik leerde op school ABN spreken. Ik merk nog steeds dat als mijn mond opengaat mensen pas denken: oh, oké dan. 

En juist die vrienden doen het allemaal goed momenteel in hun leven. Door die opvoeding. En snappen hoe de samenleving in elkaar zit. Niet aanpassen aan, maar gebruik maken van. En dat de meeste mensen jou nog steeds zien als de schoonmaker. Ook in 2018.

Of aan mij vragen of die verhalen over donkere mannen waar zijn. En dan bedoelen ze niet dat ze zo goed kunnen schoonmaken.

Iemand met een allochtone achtergrond die het ver schopt, dat vinden wij niet normaal, dat vinden wij heel bijzonder! En dat zeggen wij dan vaak ook nog op een Juffrouw Ank toon.

Anyway, net terug van een lange wandeling. Daar hadden meer mensen zin in, want het was redelijk druk waar ik liep. De dijk die eerst altijd beschutting bood, was nu helemaal kaal. Alle bomen zijn gerooid. Iepenziekte. Maar nu met die 'schrale'  wind was het op sommige plekken Siberisch koud want de wind waaide zo je jas in. Nergens schaatsers te zien en de plekken in het bos die dicht waren - ik weet niet waarom, maar kennelijk vinden jongetjes dat leuk om te doen - werden met stokken weer opengeslagen. Of nog nooit ijs gezien haha!

Had het al snel warm genoeg en niet eens extra warm aangekleed. Nu een lekker kopje Winterthee maken. Gisteren liep ik tijdens het boodschappen te bedenken dat ik - misschien wel voor het laatst deze winter - toch echt wel Erwtensoep kon maken. Dus zo gezegd zo gedaan en met 2 sudderplaatjes onder de pan, want deze soep brandt snel aan is mijn ervaring en er is niets zo smerig als aangebrande soep.

Heerlijk dat ik straks alleen maar de soep hoef op te warmen. Kan ik na de thee nog even het werk-rokje van mijn dochter inkorten en smaller maken. Is bijna klaar. Tijdens de eindceremonie van de Spelen met de hand de zoom alvast gedaan. De rest kan beter met de naaimachine.

Vanavond komt op BBC1, om 20.30 uur, Hold the Sunset, een nieuwe serie met John Cleese, de tweede aflevering alweer. Hij wil ergens in de zon gaan wonen met zijn vriendin, zijn buurvrouw van de overkant en op het moment dat hij haar ten huwelijk vraagt denkt haar 50-jarige zoon dat hij na zijn scheiding gewoon weer op zijn jongenskamertje kan gaan wonen bij mammie. Weg plannen. Briljant hoe zoonlief gewoon de trap oploopt en verwacht dat alles nog net zo was en blijft als vroeger.

IJs zwijmel

Het schijnt Siberisch koud te worden dus kans op IJs en dus schaatsen en dus Elfsteden-koorts.

Toen dacht ik aan dit nummertje. Geinig zo'n witte rappert met een gestolen riff van Under Presure.
Voor diegenen die kunnen schaatsen; veel plezier!

Track & Trace

Mijn zoon gaat binnenkort een tijdje in het buitenland wonen. Omdat hem dat leuk lijkt en het nu nog kan (in verband met zijn werk). Omdat ik onderstaande berichten soms/altijd/vaak/regelmatig en dinsdag over mijzelf denk, vroeg ik hem hoe zijn sociale netwerk daar was.

Man bijt Hond maar dan andersom

Wat ooit ook Helen Fielding al beschreef in haar boeken over Bridget Jones, dat ze dacht dat ze op een dag gevonden zou worden, opgegeten door haar honden.

Mensen die veel sociale contacten hebben of een partner kunnen zich daar niets bij voorstellen. "Er is toch altijd wel iemand die je mist".

Maar dan moet je wel weten waar je ongeveer uithangt (oeps....nu krijg ik daar ook weer verkeerde beelden bij!).

Dus vertelde mijn zoon dat je op je i-phone de app "Zoek Vrienden" hebt en je zo kan zien waar hij uithangt. Of je telefoon dacht ik cynisch. Uiteraard moet hij voor het feit dat ik hem 'trace'  wel eerst toestemming geven, het is niet zo dat je zomaar ieder kan 'volgen'. Net als een pakketje kan je volgen waar hij zich bevindt.

Grappig is dat ik zijn telefoon nu Nederland zie binnenkomen. Werk is weer gedaan.

Best wel creepy, dat je zo gevolgd kan worden (wel met zijn toestemming en alleen als hij daar verblijft, om die ouwe moeder gerust te stellen). Echt iets voor stalkers. Misschien ben ik dat ook wel; stalkende moeder.

Ik vermoed zomaar dat over een tijdje demente bejaarden ook gechipt worden. Kunnen ze ook getraceerd worden, want die wonen dan natuurlijk ook nog thuis, want de zorg is dan nog meer ingekrompen en zelfredzaamheid is het hoogste goed. Mijn (demente) vader is zelfs uit een beveiligde gesloten afdeling weggelopen en werd kilometers verder aangetroffen.

En wij kunnen natuurlijk ook al via onze mobieltjes gevolgd worden. Waar je bent geweest, wanneer, hoelang. Of waar je hebt gepind. Wat je hebt aangekocht. Hoeveel. Hoe vaak. Of via je OV-Chipkaart; waar reis je en wanneer.  Om 'onzichtbaar' te zijn zou je weer terug moeten naar cash geld, nooit gefilmd worden door camera's in stad en land (dus ook weten waar ze hangen) en ook geen mobiel bij je dragen, of iedere keer je simkaart verwisselen. En die anoniem kopen of laten kopen.
Je zou van minder paranoide worden. En dan ben ik nog niet eens gechipt. Denk ik.

Net Kjeld Nuis goud zien winnen op de 1000 meter. Na een valse start. Meesterlijk dat je dan toch jezelf nog weer kan herpakken.

Goud!

Mijn donkere was hangt al aan het rekje en mijn salade staat klaar, dus zo eerst maar eens verantwoord lunchen.

Heb me vandaag voorgenomen om geen 'lastige' dingen op me te nemen. Die gemeente van mij die mag ik volgende week ook weer track & tracen, vandaag heb ik er geen zin in. En trouwens; de verantwoording voor het juist afhandelen ligt bij hen.

Vanmiddag ook maar weer eens verder met de online training; Zelfliefde en Compassie. Wie weet wordt het nog wel eens iets.

Energie bijtanken

De avond tevoren had ik nog diverse, zeer ingewikkelde reisschema's online bekeken hoe ik op de goedkoopste manier naar het KIT - Tropenmuseum kon reizen totdat ik doorhad hoe ik mezelf gek aan het maken was.

Een uur extra reizen om een of twee euro of zo uit te besparen? Kom op zeg! Je krijgt je bonus van de Energiemaatschappij terug, dus laat even de zuinige vrouw thuis. Buiten dat; ik merkte dat ik hoge stresslevels kreeg van alle overstappen die ik moest doen - zou ik het wel halen, wist ik waar de bushalte was, hoe lang liep ik daarover -, terwijl het ook in 4 x overstappen kon. 2 x Bus, trein, tram. Klaar. En met mijn goedkopere dagritkaart voor/van de plaatselijke busmaatschappij kon ik sowieso al een heel eind komen en besparen.

Blij dat ik zag hoe ik mezelf in de stress draaide en ermee op kon houden. Maar slecht geslapen, kramp in mijn bovenbeen en de dag dat ik met Pourquoi Pas de afspraak had stond ik nogal duffig op. Wat me enorm hielp was naar de bushalte lopen met in mijn hoofd de zelfbedachte mantra: Ik ga wat leuks doen, ik ga wat leuks doen, ik ga lekker wat leuks doen!!

(Ja lacht u maar).

Mijn dochter appte me dat ze ziek thuis was en niet naar haar werk kon daardoor en als ik zin had, kon ik na het uitje wel bij haar eten. Moest ik ook nog even nadenken of ik dat wel 'aankon' met mijn energiepeil van een droog druifje. Maar ik wilde haar graag een hart onder de riem steken en mijn lieve kleindochter weer even knuffelen, dus ik reageerde met een blij 'ja, leuk'. Ik was tenslotte in haar buurtje bijna.

En wat heerlijk om Pourquoi Pas weer te zien en te spreken. Te luisteren naar haar altijd interessante kijk op de zaken en wat er momenteel speelt in haar leven. En haar wijze raad te horen. Dat doet me altijd zo enorm goed. En trouwens....die buurman die een tijdje terug  zei dat ze dikker was geworden heeft een brilletje nodig!!! Ze is prachtig. Dikker?? Haar haar misschien.

Het Tropenmuseum is nog net zo mooi als ik me herinnerde. Ooit stond ik daar op een seminar, dus ik liep op die ingang af, maar die is alleen voor events. Niet voor bezoekers. Tsja. Gelukkig vond ik, op tijd, het restaurant, waar ik Pourquoi Pas trof.

Wat ik het leukste vond was de tentoonstelling over het modegevoel in Afrika.  Met de mooie waxstoffen van Vlisco uiteraard. Ooit kocht mijn ex-man die rechtstreeks bij de fabriek en dan heb je het niet over een metertje stof, maar een hele batch van zeker 12 meter. Alles met het label Vlisco op de zijkant. En ieder motief heeft weer betekenis. Leuk om weer te zien. En ik zag nog een foto van een vriendin van mijn dochter. Dochter wist al dat ze daar aan meedeed, maar had het als een verrassing voor me gehouden omdat ze wist dat ik naar het museum zou gaan.

Daarna door met - na met mijn stresshoofd even diep moeten nadenken waar ik me ook alweer bevond in Amsterdam als een boertje van buuten me orienterend en hoe ik bij mijn dochter moest komen - de bus en een andere bus, die wonderwel heel goed aansloten op elkaar en zo trof ik mijn dochter snotterend en hoestend in bed aan en haar dochter slapend naast haar.

Beetje de keuken voor haar opgeruimd en schoongemaakt, de vaatwasser uitgeruimd en zij had nog net energie om te koken en ik hielp om de bodem van de quiche in de vorm te doen. Hoe ik ook vroeg of ik verder nog wat kon doen, dat hoefde niet. Kleindochter at met smaak van de geprakte quiche met lekkere verse groenten en zalm. Niks potjes.

Nu ze loopt is de wereld een grote ontdekkingsreis en ze had in een keukenkastjes de plastic bakjes ontdekt. Wat leuk zo'n dekseltje om mee te spelen en lekker op te bijten. Veel leuker dan het duurste speelgoed! En telkens toch weer aan de laatjes zitten. Schoonzoon had wel van die beveilingshaakjes gekocht, maar omdat het allemaal laatjes onder elkaar zijn, kon hij ze niet bevestigen.

Iemand een idee hoe je dat kind-vriendelijk/veilig maakt?

Ik was wel redelijk afgeknoedeld toen ik laat in de avond thuiskwam, maar dacht dat ik de dag erna wel kon bijkomen. Het aanbod van Pourquoi Pas om naar haar crea-middag te komen, sloeg ik af.

Al vroeg appte mijn dochter me dat ze zich nog steeds niet lekker voelt, beetje koorts en ze baalde dat de dreumesmelk op was en haar man dat niet had gehaald gisteren en het laatste pak stond bij zijn moeder, die regelmatig oppast.
Tsja...veel mannen 'zien' dat soort dingen niet. Oh...zijn de luiers bijna op? Oh hebben we geen eieren meer in huis.
Dus zou ze met haar zieke hoofd en haar dochter, toch weer de deur uit moeten om die melk te halen.

En dus bood ik aan dat ik wel een pak zou halen en het dan 'even' bij haar langs zou brengen. Dat 'even' met openbaar vervoer en dan nog een pittstop bij de winkel waar ze dat spul verkopen (en nadenken wat dan de efficienste route is) betekent 2 uur onderweg, maar ik heb toch niks anders op de agenda staan en ik vind het fijn om haar te kunnen helpen. Vooral omdat ik al zo lang het gevoel had dat ik maar een Oma van niks was. Mijn gevoel, want mijn dochter zegt juist dat dit niet zo is.

Had de sleutel mee van hun appartement en ze lag nog in bed. Ze had haar dochter een lekker fruithapje gegeven van vers fruit, dus niet dat ze 'niks' te eten had. Een lekker yoghurtje gaat er ook goed in. En haar dochter lust alles, dus dat scheelt. Geen enkele groente die ze niet lust. Heerlijk toch!

Enfin; ik bood aan haar bed lekker fris op te maken en daarna kon ze even rusten. Of ik nog wat kon doen. Nou ja..de was opvouwen misschien? En ik zag dat de slaapkamer ook wel even gestofzuigd kon worden. Dus ook 'even' gedaan. Het bed was weer schoon, de slaapkamer ook, was uit de droger opgevouwen, nieuwe was in de wasmachine, de huiskamer even gekuisd en daarna heb ik kleindochter mee naar buiten genomen, dan kon haar moeder even rustig slapen en misschien kleindochter ook nog wel, want die was net een stuiterballetje; niks slapen - lekker overal aanzitten, en lopen en lopen en hahah...kijk alweer een plastic dekseltje!  He...oma...oma...ik kan echt wel dit kastje open doen hoor!!

Maar jemig zeg...ik ben echt uit het "hoe doe ik een kind in een wandelwagen" en "Hoe doe ik snel een jasje aan en wantjes en muts en dasje". En hoe werkt een wandelwagen, hoe kantel je 'm rechtop.

Muts af, wantjes uit....brrrrrrrr wat moet die sjaal om mijn nek Oma!!

Ik zweette al peentjes (sowieso, want ik heb mijn kachel nooit heel hoog en dan lijkt alles warm) voordat we in de lift waren. Maar toen....oh wat een genot.

Oma aan de wandel met kleinkind. Ik viel in de buurt geheel niet op, maar ik denk dat ik een soort van stralend sterretje boven mijn hoofd had, want wat was dat heerlijk....Ik ging nog even een winkel in, want ik zag dat er wat dingen op waren en dan hoefde mijn dochter de dag erna niet weer erop uit en hahah...ik vond het gewoon grappig samen met haar, want ook in de winkel werd alles bekeken, de wanten uitgegooid, de muts uit de wagen gegooid, de das lag ook al snel af....je moet ogen in je rug hebben met zo'n kleintje. En ik dacht weer terug aan wanten aan een touwtje, door je jas heen - waar ik als kind zo'n hekel aan had...nog niet zo'n slecht idee!

En nog steeds viel ze niet in slaap en pas toen ik haar straat inliep, toen sukkelde ze in slaap. Genoeg gezien.

Thuisgekomen voorzichtig haar slapend in haar bedje gelegd. Maar ze werd al snel wakker. En poepte wel 4 luiers vol daarna. 4!!

En wat ik heel erg leuk vond om te zien hoe ze al meedoet met Baby-tv en haar neusje aanwijst of haar oren bij het aloude "Hoofd, schouders, knie en teen".  Of lekker staat te dansen bij de muziek. En dan zich weer op Nijntje stort om te spelen. Of op de bank klimt. En eraf dreigt te storten, maar net niet. En altijd lachen.

Ondertussen nog een wasmand met een bonk wasgoed opgevouwen. En al mijn 'goede raad' voor me gehouden.

Had me voorgenomen na de spits weer naar huis te gaan, als mijn schoonzoon weer thuis was. Want ik voelde wel dat ik een beetje op was, als een uitgeknepen tube.

He...ik had vandaag de tijd om weer bij te komen, dus niks om me druk over te maken. Niks.

En zo is het precies. Sliep wat langer dan normaal, maar wel wat onrustig, maar ook niet erg. Er zit niemand op me te wachten.
Haar gewassen, lekker gedouched en leuk om het schaatsen te zien nu en alweer Goud. Ik hoef niets, maar mag wel wat. En dat is het hele verschil tussen stressen en ontspannen.

Nieuw erin = oud eruit

Deze wet geldt voor aankopen, maar ik denk nog meer voor gedrag.

Als ik naar aankopen kijk. Ik had een klein ovenschaaltje, 1 persoons, maar al heel lang een stukje af en heul oud. Goed genoeg. Bij de Appie had ik van die ovenzegels gespaard (of eigenlijk gewoon aangenomen met het idee wie weet kan ik iemand er een plezier mee doen) en ik had er eigenlijk helemaal niet naar gekeken, want ovenschotels genoeg. Maar stond toevallig tegenover het schap met de ovenschalen en zag daar een schattig minischaaltje. Helemaal glad van buiten, dus goed schoon te maken en na nameten met schaaltje van thuis, bleek de inhoud bijna dezelfde te zijn. Alleen de vorm was anders.

Dus ovenschaaltje gekocht en andere schaaltje direct weggedaan. Het viel me enorm mee, hoe makkelijk ik dat kon. Dus niet denken, ja, maar misschien wel handig....Nee. Twee kleine ovenschaaltjes = een teveel.

Mijn moeder heeft op haar zolder een kamertje wat net een winkel is. Allerlei dingen heeft ze dubbel op voorraad. Met excuus dat het voor de uitzet van de kleinkinderen (voorheen kinderen) handig is. Dus heb je een strijkijzer nodig...check eerst even bij Oma. Of een dekbed. Of een pannetje. Of handdoeken. Of kopjes (Oma...die gebruiken jonge mensen zelden nog). Een wok (die gebruikt ze zelf niet). Of een koffiezetapparaat. Nog een koffiezetapparaat. Waterkokers. En heel veel allerlei onnuttige 'gratis' geschenken die je bij een aankoop online krijgt. Toilettasjes, weekendtassen, nageletuitjes, 2 tubes handcreme, neppe en lelijke horloges etc etc. Ik krijg altijd jeuk als ik dat kamertje zie.

Mijn kinderen hebben me al gewaarschuwd dat ik dat echt niet moet doen, zo'n inpandig pakhuis aanleggen. Alles kunnen ze zelf kopen en uitzoeken en helemaal naar hun smaak (ook niet onbelangrijk). Niet nodig mam. Nou ja...heb het wel gedaan hoor, in beperkte vorm dan, als je van een collega nog een tosti-ijzer kreeg die zij uit haar kerstpakket had gehad maar niet nodig. Ik ook niet, maar handig voor een op kamer gaand kind. Maar geen kamertje met spullen. En van te voren gevraagd of ze dat handig leek, dat tosti-ijzer en we wisten dat ze binnen 6 maanden zouden verkassen.

En hoe zit dat dan met nieuw gedrag? Dat is wat moeilijker, want het is zo comfortabel en herkenbaar dat oude gedrag. Dat het me geen goed doet, dat blijkt op de lange termijn.

Ben ook erg goed in het zien van 'oud' gedrag bij anderen, waar ze zeggen 'nieuw' gedrag te vertonen, maar mijn eigen grote balk zie ik niet. Of durf ik niet onder ogen te zien. Dat kan ook natuurlijk.

Anyway: vanochtend een fijn opbeurend rondje Bless the House gedaan. Alles weer lekker opgeruimd en schoon; geen bergen kranten op de tafel, maar in de tas met oud papier. En weer even de stofzuiger door de woonkamer, gang en wc gehaald. Ook al denk ik dat het niet echt nodig is, toch is net dat beetje extra aandacht voor mijn woonomgeving helend. Omdat ik dat waard ben. Hoe slijmerig deze zin ook klinkt.

De was is ook klaar en opgehangen. Ruikt het huis weer lekker door.

Dan moet ik, als nog af te werken klus, alleen vandaag nog weer de gemeente bellen, want binnen 5 werkdagen reactie tellen ze wel heel vreemd. Of ze hebben handen met meer vingers dan 5 uiteraard.  Dat zou ook zomaar kunnen. Op maandag wordt er geen post bezorgd, dus dat geeft de gemeente nog weer een dagje extra uitstel. Digitale post is denk ik te ingewikkeld voor ze.

Foto van Pixabay

Dit weekend was het stralend weer en dan voel ik me extra schuldig dat ik zo'n weekend zit te sippen omdat ik me alleen voel. En hahaha...dat ik voel dat ik juist dat gevoel niet kan delen = alleen voelen. Dat ik zo klaar ben met alsmaar weer Dappere Dodo zijn. Dat ik daar niet overheen kan wandelen. Wandelen.....Nee...ik wil niet ongezien gezien zijn. Dan moet ik me echt bij kop en kont pakken, lippenstift opdoen en toch het huis uitgaan. Op het oog is er niets aan de hand. Dikke dame loopt een rondje. Ervaren dat die zon ook voor mij schijnt. Maar liever had ik grauw weer, waardoor ik de gordijnen vroeg dicht kon doen.
Las dit weekend een interview met Geert Dales in het Parool die in een diepe depressie was gevallen nadat hij - voor zijn gevoel - en oh dat gevoel herken ik maar al te goed - alles kwijtraakte. Dat hij op een roltrap stond die heel lang was en alleen maar naar beneden ging. Mensenschuw werd.

Dat hij niet ziet, dat er naast zijn roltrap altijd een gewone trap is. Waar je of naar beneden mee kan, of weer naar boven. Of gewoon stilstaan op die trap, maar niet gestaag naar beneden.

Wat ik heel leuk vind en dingen leuk vinden helpt bij je rot niet zo happy voelen, is dat je weer in nesten van vogels kan kijken. Klik hier maar: beleef de lente
Apart toch! Zonder je huis uit te gaan, toch zulke mooie dingen zien. Gewoon vogelporno in je huiskamer - veel beelden van parende vogels.

Keek verder het weekend naar een eerder opgenomen documentaire met Judi Dench over haar liefde voor bomen. Daarin hoorde ze hoe het water van de wortels naar de kruin werd geduwd. Wonderbaarlijk en ook weer heel mooi.

En die bomen zal het een worst zijn of ze alleen in het bos staan of met heel veel. Die boom is gewoon een boom en in de lente dan groeien zijn blaadjes en in de herfst worden die blaadjes weer mooi gekleurd en verdwijnen weer. Of die boom zich nou begrepen voelt of niet.

En wat zeik ik nou...mijn zoon was voor zijn werk ergens waar een aardbeving was. Hij appte nuchter terug dat hij in een aardbevingsbestendig gebouw zat, dus niks aan de hand.

Niks aan de hand en niks in de hand.

Dus nu maar wat werkkleding van mijn dochter kleiner maken. Echt wat doen dus.

Onbereikbare zwijmel

Heerlijk lijkt me dat, als iemand zo over je denkt, of dat soort vragen aan je stelt. Dat als je thuiskomt er altijd iemand voor je is. 

Nou ja, toen ik 13 of 14 was zwijmelde ik hier nog volop over en op. En eerlijk gezegd honderd jaar later nog steeds. Onbereikbaar ideaal. Dus ben ik eerst maar bezig om van mijzelf te leren houden. Wat nog niet meevalt.

Dan kan ik beter naar de tweede luisteren, al is de eerste perfect zwijmelmateriaal.

Paula Rego

Bekeek een opgenomen documentaire over een Portugese/Engelse vrouwelijke schilder. Heel erg interessant hoe zij haar leven indeelde, hoe de depressie uit haar werk bleek te zien en die van haar man en trouwens ook van haar vader, alleen die ogen al! Grote confronterende werken en op veilingen werd haar werk voor tonnen verkocht. Tonnen!

Paula Rego heet ze. Ik had eerlijk gezegd nog nooit eerder van haar gehoord. En ze maakt zo wordt geschreven sinistere magisch realistische werken. In your face noem ik het maar. Veel politiek geladen, maar ook sociale isssues zijn haar inspiratiebron. En haar eigen leven.

Bijzonder zo'n intiem inkijkje, vooral als je weet dat het door haar zoon is gemaakt.

Verder had ik op BBC Mum opgenomen. Ze zonden 3 afleveringen achter elkaar uit. Ik bekeek het in 2016 geloof ik al eerder, het was goed geschreven en van die alledaagse en daardoor bijzondere (herkenbare) karakters. Iedereen kent wel zo iemand. Of is zo'n iemand.

De nieuwe vriendin van haar thuiswonende volwassen zoon die op de dag van de begrafenis van haar schoonvader in een knalrode sexy korte jurk verschijnt. Zoon die nogal sukkelig en onvolwassen overkomt en een overhemd met allerlei vouwen aandoet naar de begrafenis, want zelf gestreken - voor het eerst -  en er als volwassen vent ook nog trots op is.

Zoon die altijd half aangekleed door het huis struint. Altijd in zijn onderbroek. Met een blikje drinken in zijn handen. Vriendin die keihard onder aan de trap staat te roepen alsof ze op een markt staat. Vriendin die al knauwend op koekjes achter haar (Mum)  aan door het huis loopt en ondertussen overal kruimels achterlaat, zelfs in het bed van haar schoonmoeder, met de achteloosheid van de jeugd. Zij zoekend naar haar bril, die uiteraard in haar haar zit. Zuster die als ze thee krijgt vraagt of die uit een pot komt of gewoon van een zakje...
Van die kleine jeukmomentjes. Maar de hoofdrolspeelster blijft vriendelijk; nooit eens: hou allemaal je kop nu!!. In dat geval gaat ze buiten even zitten roken.

Verder merkte ik dat ik in mijn hoofd heel moe was door alweer dezelfde reeks van gebeurtenissen bij iemand die een foute partner voor hem heeft gekozen. En daar vanaf gaat, maar weer terugkomt, vanaf gaat, maar weer terugkomt, vanaf gaat, maar weer terugkomt, vanaf gaat, maar weer terugkomt,vanaf gaat, maar weer terugkomt. Heintje Davids is er niets bij.

Dus toen hij me zei dat hij bepaalde dingen nu echt niet meer wil, zette ik daar grote vraagtekens bij gezien bovenstaande. Want wat zou hij dan nu anders doen om niet weer in zijn eigen gecreeerde GroundhogDay terug te blijven komen.
Al tijden terug zei ik hem dat hij zijn ballen bij haar heeft ingeleverd en dat is nog steeds zo. Ook zijn oogballen, want hij mag naar geen enkele andere vrouw kijken. Of de indruk wekken van kijken.

Had ik maar een beetje bitcherigheid van haar. Gewoon eisen dat zijn geld jouw geld is, dat jij wegloopt (na 3 maanden he...) en hij jou dan geld moet meegeven, want je hebt niks gespaard en jouw schulden zijn opeens ook zijn schulden uiteraard. En die van jouw zoon ook nog. Oh ja...en hij heeft twee (oude) auto's; een is voor haar uiteraard. Want als ze weggaat kan ze die te gelde maken. Oh..hoe heerlijk moet dat zijn; het leven van een Golddigger. Verkleed als een vrouw die gered moet worden van het leven.

Net de bovenverdieping en de trap helemaal gestofzuigd. Dat schijnt ook te tellen als 'beweging', dus dat is weer twee vliegen in een klap. En mijn boor/schroefmachine maar weer erbij gepakt, want er hangt een plank los van de waaibomenhout-schutting die de buren zonder overleg jaren terug neerzette. In een vloek en een zucht gemaakt. Maar het blijft slecht hout en een schutting die in haast en met slecht inzicht is neergezet. De toren van Pisa is er niets bij qua scheefhangen.

En in het kader van regeren is vooruitzien ook maar van de gespaarde punten van online enquetes mijn boekenbon besteld. Dan kan ik daarmee in de boekenweek een boek aanschaffen en met het boekenweekgeschenk een dagje gratis treinen op zondag 18 maart.  Kijk hier maar: Boekenweek 2018

Mijn mini-sjaaltje voor kleindochter ligt klaar; als het goed is komt mijn dochter in de loop van de dag nog even langs. Ze is in de buurt in verband met een begrafenis, moet daarna werken en had ook nog wat werkkleding die veel te groot is. Of ik het passend kon maken. En dat lijkt me weer leuk om te doen. Iets zinnigs en iets met mijn handen.

Dochter is net supersnel even langs geweest. Maten opgenomen, sjaaltje overhandigd en nog een kaartje met snoezige haarspeldjes voor mijn allerliefste krullenkopje. Ze zei dat ze al gekookt had, al gesport, naar die begrafenis geweest en nu snel boodschappen doen, alles thuisbrengen en daarna naar haar werk.

Mensch; wat een energiebal; dat doe ik in een week!!

Tuut tuut tuut

Wie kent het niet. Dit lied over Ruud Lubbers. Gisteren overleden.

Hij is van dezelfde leeftijd als mijn moeder dus daarom deed het me wel wat. Maar ben nooit grote fan van hem geweest als politicus. Van weinig politici trouwens. Grappig was dat ik dit weekend nog gechauffeurd werd door een oud-politicus die nu buschauffeur is geworden.

Hij rijdt pittig maar veilig door; hij lijkt me een type man die - als hij bij je in bed ligt er zelfs dan een wedstrijd van maakt en aan het einde uitroept: Eerst!!!

Het is vandaag grauw, nat en donker. Blij dat ik een lekker warm kopje koffie heb  had staan. En al van tevoren wist dat dit zo'n dag zou worden. Dus goed nadenken hoe ik 'm invul. De was draait, dat geeft altijd een 'goed' gevoel. Zo direct ook nog wat slopen strijken, dat is ook altijd heilzaam.

Gisteren maakte ik een verrassend lekker stamppotje van zoete aardappelen en boerenkool. Dat was iets teveel, maar dat betekent dat ik vandaag niet hoef te koken en er een ovenschotel van maak. Lekker met een laagje gesmolten kaas erop.

Vannacht op de Olympische Winterspelen werd de Nederlands-Ghanese skeletonrijder Akwasi Frimpong laatste. Alleen het feit dat hij meedoet is fantastisch, maar helaas niet op voor een medaille.

Straks weer mannenschaatsen en dat is fijn om naar te kijken.

Net even een plank van mijn keukenkast helemaal leeggehaald. Een aantal zaken mogen naar de Kringloop, een aantal zaken in de vuilnisbak en over nog meer dingen nadenken wat ik ermee doe. Houden of weggeven? In ieder geval de plank lekker soppen. Dat geeft het hoofd weer minder aanleiding tot teveel nadenken oftewel malen.

Ondertussen iemand gesproken die op hetzelfde inkomensniveau zit als ik - en in de Opruimings-val is getrapt. Nu 50% afgeprijsd. Een leuke jas van € 500,-- nu voor 'maar' € 250,--. Lekker warm en die wilde ze al zooooooolang. Die moest ze hebben en dus besteld.

Sta ik daar met mijn jas uit de opruiming voor 10% van haar opruimingsprijsje -met die klote ritsen!! - maar geen haar op mijn hoofd die naar jassen in deze categorie kijkt. En soms zou ik willen dat ik mezelf zo'n groot bedrag zou gunnen voor een jas. En toch weet ik direct dat dit klinkklare bullshit is. Merkkleding wensen op bijstandsniveau. Dat is niet realistisch, maar wel heel lekker. Voor even. Totdat er gaten in je budget vallen.

Oh en nog grappiger: toen ik zei dat ik haar wel terugbelde als ik iets voor haar had nagekeken zei ze; oh...heb jij niet onbeperkt bellen dan? Nee...ik heb een goedkoop Sim-only abonnement, dus let erop niet te lang bellen.

Mensch....wat voelde ik me een arme luis. Of nee...een slimme arme luis. Maar nog steeds een luis. Slim of niet.

Oh en daarna nog een spoedbericht want iemand waar ik veel van hou,  zat zo enorm in de narigheid. Help. Bel me.
Oh shit...zit hij alweer in zijn eigen film genaamd GroundhogDay.

Geen bereik op mijn mobiele telefoon.

Dan maar via Whatsapp bellen. De techniek laat ons niet in de steek gelukkig.

Tuuttuuttuut.....en nu leuke dingen doen van nul-euro budget. Of wacht...ik ga net als die Golddigger dames ook op zoek naar een man met centen. Dan zijn mijn luxeprobleempjes voorbij. Kan ik mijn verveling wegshoppen.  En af en toe ruzie maken, maar ik kan zo lekker pijpen, die man blijft toch wel bij me.

Oh nee...te oud.

Jammer...zie net dat Kramer geen goud heeft gewonnen. Maar Bergsma wel op nummertje 2 en dus zilver. Ook leuk. Toch?

Zeg het met bloemen

Er werd gisterenmiddag op de deur geklopt; de bloemist met een mega grote bos bloemen met Valentijnskleuren.

Even ....3 nano seconden wel .. dacht ik dat ze van Man met Hond kwamen, maar hem kennende was dat wel een heel erg kleine kans. Hij is niet iemand van dat soort gebaren. Ooit stuurde hij me een vriendschapsmail op 13 februari. Juist omdat iedereen het op de 14e doet. Maar dat is ook al weer meer dan 10 jaar terug.

De bloemist stond voor de verkeerde deur bij navraag.

Tsja.

You don't send me flowers eniemore.

Gelukkig had ik mijzelf dit weekend verwend met een mini bosje roze-witte tulpjes voor maar € 2,50 en die staan in een kleine accubak, kort afgesneden,  fijn de lente binnen te roepen. Groeien per dag boven de rand van de bak uit! Bloemen van mijzelf voor mijzelf. Ego tulpen zou je kunnen zeggen.

Even verder aan mijn agenda voor 2018 gewerkt; van een gratis kalender plak en knip ik dingen en die stop ik allemaal in een zwart notitieboekje wat ik voor maar € 2,--  kocht bij Flying Tiger. Een op maat gemaakte agenda. Geen Filofax, die leren omslag ligt al jaren in de la te wachten op betere tijden. Mooi leer, kadootje van mijn dochter een hele tijd terug. Ik zag dat mijn psycholoog dezelfde heeft.

Het is stralend weer, mevrouw Wust heeft haar rit gereden en ik ben benieuwd of er nog iemand sneller is dan zij.

Ireen Wüst rekent zelf niet op een medaille op de 1000 meter. "Deze tijd is niet goed genoeg. Ik had 1.14 laag moeten rijden. Nu is het deelnemersveld dat nog komt normaal gesproken te goed. Als ik een medaille win spring ik een gat in de lucht, maar dan hebben anderen steken laten vallen", zegt ze tegen de NOS.

Spannende races en uiteindelijk is het Jorien ter Mors die brons goud wint. Heel mooi die sterke benen te zien van de dames. Alleen maar spieren.

Nog wat lamellen van mijn luxaflex, nu bij de tuindeur,  schoongemaakt en zo heerlijk om te zien dat ook heeeeeeeeel langzaam werken resultaat geeft. Het is bijna klaar. Het fijne is dat ik het ook prettig vind om te doen. Voor mijzelf.

En de kranten die op mijn hoge koelkastcombinatie liggen om vuil op te vangen maar eens vervangen. Maandag gooide ik het tosti-rooster en een oude supergrote wok die al zeker 10 jaar ongebruikt daar staan en alleen maar vet opslurpen en dus telkens schoongemaakt moeten worden voor niets, weg. Oud en niet meer nodig. En ook niet meer mooi genoeg voor hergebruik. Ik haal de kranten weg en eronder is het brandschoon. Alle vet (heb geen afzuigkap) is in de kranten getrokken. Nog voor de zekerheid een doekje erover en een nieuwe laag kranten erop. Handig van kranten is, dat er een datum opstaat. Weet ik wanneer het de laatste keer was dat ik dit klusje deed.

Ben blij dat ik nog steeds oog heb voor het mooie en goede. Ook al haal ik de moed soms uit mijn tenen, ik haal het wel.

Kutkikker die maar geen prins wordt

Gisteren slikte ik nog wat kikkers door. Vandaag moest ik wederom weer even slikken.

Foto van Pixabay

Had gisteren met een man - mijn zoon - de situatie van ManMetHond doorgenomen om ook eens vanuit een mannelijk standpunt een inkijkje te krijgen op het geheel. Het is voor mij altijd belangrijk om een situatie van meerdere kanten te kunnen bezien voordat ik echt de deur dichtdoe of een besluit neem. En dat kan heel lang duren, want ik ben niet zo goed in moeilijke situaties met mensen.

Of eigenlijk; ik laat mezelf wel in een moeilijke situatie verkeren, waar ik voor een ander direct pal zou staan en ook heel snel weet en zie wat er aan de hand is.

Mijn zoon zei dat ik verder moest praten want kennelijk was mijn boodschap niet goed doorgekomen.  Had ik wat ik wil en hoe ik het wil niet duidelijk genoeg gemaakt.  Als hij vorige week dacht er met een simpel appje vanaf te kunnen komen en de loop-afspraak eenzijdig opzegde. Want al een andere afspraak en dat hoorde ik pas een kwartiertje van te voren.

Enfin; ik nam me dus voor om vandaag Nieuwe Ronde, Nieuwe kansen te spelen. Al verandert hij de spelregels bij iedere ronde. Toch speel ik vrolijk mee, want er zijn er niet zoveel die me elke week komen ophalen om te spelen. En dan neem ik maar genoegen met een keus die misschien niet zo gezond is voor me. Die me pijn doet, aan mezelf doet twijfelen of bevestigd dat ik niet zoveel waard ben.

Vandaag was een soort van Groundhog Day. Niks noppes nada, terwijl ik in de startblokken stond. En dacht dat praten wel onder het lopen te kunnen doen. Dus ik appte ManMetHond dat ik vandaag en voortaan alleen loop.

En dan nog denk ik dat hij misschien wel zijn moeder uit bad moest halen, of dat zijn ruitenkrabber kapot was of dat... voel ik me bijna nog schuldig ook.

Chagrijnig ging ik de deur uit - wat nou You Never Walk alone - maar de zon was nog niet krachtig genoeg om alle bevroren stukken stoep en straat al ijsvrij te hebben gemaakt, dus ik glibberde iedere keer bijna op mijn Kim Kardashian-kont. Dan maar de IJsberentred; een beetje schuifelen, maar zo min mogelijk je voeten van de vloer af.

Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff...Dat loopt voor geen meter!!

Na een klein uurtje was ik wel klaar met dat IJsberengedoe en verlangde naar een kop koffie en minder spelletjes.

En nam me voor dat als ik er nog zin in had, ik vanmiddag in de zon nog een stuk mocht lopen. Trouwens; gisteren toen ik weer van mijn zoon richting huis ging, zag ik de bus net vertrekken en ben ik een heel eind gaan lopen. Dat scheelt weer zones en overstappen en dus geld en het was ook nog eens goed voor me. Wist niet dat ik zo'n eind volhield.

Wat was ik gisteren blij mijn zoon weer even te zien. Hij doet het goed en heeft de zaken van zijn hart weer prima op een rijtje staan. En kent zijn prioriteiten. Ik bewonderde zijn nieuwe vloerkleed, met het leuke verhaal van de aankoop en zijn planten. Ook leuk om te zien dat hij daar plezier in heeft. En ja; het is ook helemaal trendy momenteel. Veel groene planten in je huis.

Het zal wel ontzettend slijmerig klinken, maar wat ben ik toch trots op mijn kinderen en wat vind ik het leuke mensen geworden.

Zo; kikkers doorgeslikt en nog meer kikker gerelateerde zaken gedaan, administratie bijgewerkt en vooral proberen te blijven focussen op de mooie dingen van het leven en nu nog even een lekker nieuwerwets kopje filterkoffie inschenken.

Hoppa!

Kikker weer doorgeslikt vanochtend

Er bestaat een gezegde dat als je in de ochtend als eerste een kikker doorslikt, dan is alles wat daarna volgt vrij makkelijk
Dus eerst de rotklussen klaren en dan fijn relaxen. Haha!

Soms dienen rotklussen zich aan als je er niet op bedacht bent. Bij het schoonmaken van de WC - nog voordat ik helemaal aangekleed was, als onderdeel van mijn Flylady routine - merkte ik dat de bril een beetje loszat. Dus even voelen aan die moeren onder de bril en ja hoor...losser dan het hoort. Helaas schoot eentje helemaal los (een soort van halve moer?) en ik weet uit ervaring dat dit een rotklusje is (voor mij althans, kan best zijn dat iemand nu keihard lacht en denkt "als je dat al een rotklus vindt!!").

Dus maar direct en meteen weer maken, want ik zit het liefste boven op de wc. En heb wat met loszittende wc-brillen en die constructie. Ook hier een soort van 'vreemde' constructie en ik wist al dat je tegen de klok in moet schroeven, lekker in de ochtend met je blote handen op het gevoel want die schroeven zitten op een plek waar je nou niet lekker bij kan. Na vele mislukte pogingen en diep ademhalen en mezelf pushen om toch maar weer te proberen (want; wie anders doet het??) is het gelukt. Wel een bloedende vinger opgelopen, maar dan heb je wat.

Daarna liep gisteren de rits van een jaszak vast en bij het loshalen was hij helemaal kapot, dus ook dat vanochtend vroeg ook maar bekeken. Rotrits! Maar ja...de jas moet echt nog even mee want nog geen zomer, dus toch maar weer en weer en weer en weer, heen en weer en heen en weer proberen. Met een kaars erbij om de rits soepel te maken. En de ontwerper van die jas te verwensen, want te zwakke rits voor een jaszak.
Maar goed; het is ook weer (tijdelijk ben ik bang) gelukt. En eens even nadenken of ik er zelf een andere rits in kan en ga zetten. Of op een andere manier dit ga oplossen; klitteband? Knoopjes? Drukknopen? Of gewoon maar accepteren dat de ritsen van de jaszakken niet meer werken en dus een open zak (= niet funtioneel meer) in de winterjas. Jammer, want ik prop graag van alles in een zak.

De eindafrekening van mijn vorige energieleverancier is er ook. Met een leuk bedragje terug, maar dat is een gedeelte uit eigen portemonnee. Ik zag namelijk al direct bij de start van mijn contract dat er pas per de tweede maand van het contract begonnen was met innen van de maandbijdrage, dus rekende al dat ik een maand mis. Nu heb ik wel zuinig gestookt en het is een vrij warme winter, dus wist dat ik terug zou krijgen plus bonus, maar altijd goed te weten dat er nog een maand verrekend moest worden. In ieder geval kloppen mijn eigen schattingen van het terug te krijgen bedrag en heb ik me niet rijker gerekend.

Rondje Bless the House gedaan. Dat is eigenlijk altijd prettig.

En dan maar weer aan de telefoon met de gemeente. Waar ik te horen kreeg dat mijn terugbel-verzoek in behandeling is maar dat de ambtenaar 5 dagen de tijd heeft om me terug te bellen. Waarom krijgen burgers niet een Handboek Soldaat eigenlijk?

Enfin; alle kikkers zijn doorgeslikt; tijd voor leuke dingen!

Foto van Pixabay

Het hagelt en onweert inmiddels en het is zo wit buiten dat het sneeuw lijkt. Mooi hoor. En alle vogels die bij de Nationale tuinvogelteldag (driedubbel woordwaarde bij Scrabble) zich niet lieten zien, zijn nu allemaal gezellig in de tuin aan het vergaderen. Lekker druk gekwetter. Ik zie een lekker dik roodborstje en even later een magere (vast nog een jonkie). Zo lief.

Net ook nog even een mini-meditatie gedaan. Om even stil te zijn. Om te beseffen dat ik er ben.

Kom op; maak er een fijne week van zeg ik hardop tegen mijzelf.

Gemeentelijk malen

Te vroeg gejuicht.

Want het was een jaaropgave over wat ik als bijstand en vakantietoeslag had ontvangen over 2 weken vorig jaar, maar dus nog moet terugbetalen. Waar ik vanaf de zomer mee bezig ben via alle officiele kanalen, maar wat kennelijk heeeeeeeeeeeeeeeel ingewikkeld is. En vrolijk stond er bij de jaaropgave  - wat als het goed gegaan zou zijn is terecht is - dat de gegevens ook naar de Belastingdienst zijn doorgegeven.

Shit.

Want; nu moet ik dus ook weer nakijken of mijn berekeningen over de toeslagen over vorig jaar nog kloppen. En of mijn berekeningen over de Juridische bijdrage kloppen. Dat ik niet door dat kleine foutje/sloomheid van mijn gemeente over de grens wip. En alweer merk ik dat ik er gespannen van word. Hoe ik mezelf ook voorhou dat ik vandaag er niet aan ga denken, het bericht is als de grote roze olifant in de kamer.

Foto van Pixabay

Dus ga ik een zelfbedachte oefening doen dat ik dus wel aan die roze olifant mag denken en alle scenario's door mijn hoofd mag laten gaan. En of het echt wel zo'n ramp is. En waarom denk ik dat het een ramp is. En waarom ik me dan weer de domme schuldige voel. Die het kennelijk alweer niet goed heeft doorzien, geregeld of aangepakt heeft. En waarom kan ik zo moeilijk licht en luchtig denken. Mijn bloeddruk werd er niet minder hoog door helaas.

Sliep er slecht van. Werd veel te vroeg wakker. En besloot toen maar van de nood een deugd te maken en het als een kans te zien dat ik live het schaatsen van zondagochtend kon zien. Alles. En neen...nou niet eerst douchen en aankleden; ga dan maar helemaal alles anders doen en in je nachtkleding en je badsloffen, ooit van een hotel gekregen honderd jaar terug, naar beneden en een zondagochtend-ontbijt erbij maken. En pas daarna rustig douchen.

Rustig!
Rustig!
Kalmeer dat opgewonden brein van je.
Rustig; adem in en weer uit (ook niet onbelangrijk hahah).
En dan ga ik morgen wel weer in de administratie en direct weer bellen en het dan maar een niveautje hogerop zoeken, want mijn contactpersoon die bakt er niets van. En ja..ook dat moet ik weer geheel alleen uitzoeken. Geen geruststellende vriend/partner/man/hond op de bank die zegt dat het wel goed komt.

Zucht.

Pannenkoekjes gemaakt van lijnzaad, amandelmeel, eitje en sojamelk. En een kopje koffie erbij met opgeklopte sojamelk. En dan naar de schaatsende heren kijken.

Wat leuk om Sven Kramer te zien winnen, maar ook die Canadees het heel goed zien doen. En Knabbel en Babbel aan die commentaartafel. Of het commentaar als Sven nog 2 rondes moet schaatsen dat de medaille al zeker is. Er is niets zeker. Pas als de laatste heeft gereden dan weet je het zeker. It ain't over until the Fat lady sings heren!

Dus net pas onder de douche gedoken, heel lang (voor mijn zuinige doen) en met een "happy Oranje" geur, wie weet helpt het. Het sluit wel aan bij de Oranje overwinning van vandaag en laat ik ook die van de dames niet vergeten; 3 dames in de medailles!

Sneeuw uit 1973 zwijmel

Had gisteren mooie winterse taferelen verwacht, maar het bleef bij een paar verdwaalde vlokken natte sneeuw.

Toen ik van de week naar De Groeten uit 1973 kwam dat jaar even voorbij rollen. En herinnerde me een Franstalige plaat. Iets over een meer. En sneeuw.

En die stond een paar weken in de top 40. Hoorde 'm regelmatig op Radio Noordzee voorbij komen in ieder geval. Waar het over ging??? Wist ik veel; ik leerde net het verschil tussen Etre en Avoir!

Zo'n blouse/overhemd kan ook alleen maar uit de beginjaren 70 komen met van die enorm grote puntkragen.

Even terug in 1973 weer dus. 

Olympisch Omdenken

Bij BinnensteBuiten was er iemand die de scheuren in zijn vloerbedekking zo 'authentiek' vond. Hij praatte het zo aan elkaar dat je niets anders kon dan deze kapotte vloer bewonderen. Want die vertelde een verhaal.

Goh...mijn zeil in mijn woonkamer vertelt ook hele verhalen. Ook de scheuren. Of hoe er brandplekken bij het fornuis zijn van de sisha-kooltjes van mijn dochter, toen ze nog thuiswoonde en uit Marokko een echte mini-waterpijp meebracht. Dan moet je de kooltjes opwarmen aan vuur van het gasfornuis en soms viel er een kooltje op de grond. Oeps. Maar nu weet ik hoe ik het kan verkopen als 'uniek' en 'past bij het huis'. Of mijn budget. Of misschien wel bij wat ik mezelf gun. (au...die doet pijn!).

Wat fijn is vandaag is dat de uitslag van het bevolkingsonderzoek Darmkanker al binnen is en dat het er gunstig uitziet. Geen reden tot nader onderzoek dus. Heerlijk!

Besef maar al te goed dat dit allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat zo'n onderzoek ook kan leiden tot nader onderzoek en allerlei onzekerheden.

Dus nogmaals mag ik dankbaar zijn dat de uitslag goed is. En dat mijn vriendin me aanspoorde om juist wel zo'n onderzoek te laten doen. Stelde geen drol voor,  de moeite die je daarvoor moest doen.

De was is opgehangen en alle mini-tenten/onderbroekjes wapperen in de binnenwind. En mijn witte lakens idem. Altijd word ik weer blij van schone was. Dat mijn wasmachine het doet, dat ik niet op de hand hoef te wassen, ergens in een riviertje, maar gewoon in de ochtend alle was in de machine prop, wasmiddel erbij, knopjes aan en draaien maar. Twee uur later is de was schoon en hoef ik 'm alleen nog maar te drogen.

Ik zou ervoor kunnen kiezen ook dat drogen snel en automatisch te laten verlopen, maar ik vind dat nu niet nodig en geniet zelfs van het ophangen van de was. Nu binnen en straks weer lekker buiten. De geur van buitengedroogd wasgoed is de heerlijkste parfum.

Mooi gesprek net met mijn zoon die net weer terug was vanuit het buitenland en meteen een afspraak gemaakt om elkaar in het echt te zien en nog even verder te praten, maar wat ik vooral prettig vind, elkaar te omhelzen. Wat hou ik van hem. En van mijn dochter en haar gezin. En hoe mooi en heilzaam dat besef is. Dat ik het kan zeggen en kan voelen en mag voelen.

En zo lief; valt er opeens een kaartje van een oude vriendin in de brievenbus. Daar word ik stil van. Hoe fijn, net op dit moment. En hoe attent ben ik dan voor anderen?

Ik besluit ook dat ik vandaag niet mijn gemeente achter de broek ga zitten. En vandaag vooral mijn zegeningen tel en trots mag zijn dat ik er nog steeds ben. En wat prettige dingen ga doen. En dan vind ik zelfs een Flylady klusje prettig. Want dat zorgt ervoor dat ik dat uit liefde voor mijzelf doe en mijzelf op die manier een prettige woonomgeving gun.

Raakte net ontroerd door de enige deelnemer van Ghana die de vlag binnendroeg bij de opening van de Olympische Winterspelen. Sowieso dat Ghana meedoet aan Winterspelen (dat deden ze voor het eerst in 2010). Zag Nigeria ook binnenlopen, dus zo bijzonder is het niet (meer).

foto van Getty images

Trouwens ook ontroerd bij de binnenkomst van Korea. Als 1 land. Niet verdeeld tussen Noord- en Zuid.

Jemig...ben alleen maar ontroerd vandaag en geroerd. Maakt het uit? Nee. Blij dat ik kan voelen. En ervaren en wat ik heb geleerd is door het onderdrukken van nare emoties ook 'fijne' emoties worden onderdrukt. Dat er een soort van grote grijze brij overblijft. Een soort van nikserigheid. Geen hoogtepunten en geen dieptepunten.

Nu nog maar even lekker in de benen oftewel naar buiten een stukje lopen. En bedenken wat ik vanavond ga eten. Salade van net voor lunch was lekker en groen.

Wel voelt het nu binnen een beetje Koreaans koud. Dus maar snel naar buiten, handschoenen aan en echte kou voelen, dan lijkt het bij thuiskomst weer relatief warm. Zo kan je alles omdenken.

Waar blijft die sneeuw trouwen??

Groeten uit 1973

Had gisteren behoefte aan 'niks' of even verstand op nul dus met plezier gekeken naar het programma groeten uit xx en dit keer 1973.

Leuk programma, met wel wat stylingfoutjes, maar dat is mijn kritische mode-blik. Getoupeerd haar was er niet echt in 1973. En die oorbellen ook fout. En maillots moest ik echt nog wel dragen ook al was ik 12. Gewoon totdat ze te klein waren geworden. Niks met mode te maken. Zuinigheid wel.

Het jaar waar ik naar de brugklas ging na de zomervakantie. Van mijn vertrouwde lagere school, waar je iedereen kende en ook mijn broer zat,  naar dat Grote gebouw, met al die volwassenen (de oudste leerlingen, maar in mijn ogen zo oud).

Waar ik me zorgen over maakte: ik had geen spijkerbroek. Van Lois. Of hippe schoenen. En mijn kleren waren meestal krijgertjes van nichtjes, dus niet echt up to date. En oh wat erg; ik had sinds kort ook een bril. Stom!!! (Allemaal in dat puberbrein gedacht he...).

Maar door in de Margriet van mijn moeder te lezen wist ik wel wat in de mode was. En in de Tina. En scheurde de pagina uit de Margriet waarin een tiener verlost werd van haar baby-vet. Van lelijk eendje naar Prachtige Zwaan. Met een dieet. Dat wilde ik uiteraard ook nog even snel voordat ik de brugklas begon. Slank en zonder bril uiteraard veel mooier. Vergat ik dat ik rond mijn tiende al een volwassen figuur had en veel van mijn klasgenoten nog kinderlijk waren qua lichaam. Ik was de langste van de zesde klas bijna. Wist ik veel dat iedereen me later zou inhalen, want toen pas een groeispurt.

Had een vriendin op de lagere school die me vertelde dat jongens toch al geen interesse in me hadden zonder bril en nu dat ik dan een bril had kon ik het helemaal wel vergeten. Met zulke vriendinnen heb je geen vijanden meer nodig toch! (Net even teruggelezen in mijn dagboek uit die tijd). Mijn moeder zei toen tegen me dat zij er ook niet zo leuk uitzag, dus waarom nou juist zij dat commentaar had.

De boodschap was duidelijk. Ook mijn moeder vond me niet echt een beauty. Stelde me niet gerust. Of zei iets opbouwends. En ik moest me maar schikken in het lot van lelijke dikke meisjes. Met bril ook nog. Zo leuk om te zien dat anno nu een bril een echt mode-accessoire is geworden. Ik speel er ook mee in de vorm van leesbrillen. In de kleur van mijn kleding.

Toch 'hield' ik die vriendin nog tot ver in de Brugklas. Kennelijk kon ik toen ook al slecht kappen met mensen die niet het beste met me voor hebben. Of erger.

Grappig dat Rob de IJs (ik kan de beste man nu niet anders meer noemen!) ook nog voorbij kwam uit Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer.

En Rutger Hauer, waarover ik in mijn dagboek schreef dat hij in een sexfilm speelde. Turks Fruit. Wist ik veel. Ik kreeg al rode wangen toen we met de Brugklas met de biologieleraar naar die film van Bert Haanstra moesten. En er 3 seconden naakte mensen te zien waren. Die 'het' deden.

Ook maakte ik in 1973 een spijkerrok van (kennelijk had ik toch een spijkerbroek!!) een oude spijkerbroek las ik. Toen was ik net 13 en was al kleding aan het ontwerpen en maken. En ontdekte Angie van de Rolling Stones. Als schuifelnummer op schoolfeesten.

Ik ga zo maar eens wat comedy kijken op Netflix, alhoewel ik meer behoefte heb aan zachtheid of verdoving. Of een mega borrel. Allebei niet voorhanden. En die borrel doe ik niet. Ben net terug van rondje lopen en ben er wel tevreden over dat ik alle 'ja maar voor die ene keer mag ik toch wel....en vul maar in wat verdoofd en lekker is en me over 2 maanden weer met slechte rapportcijfers brengt bij de Praktijkbegeleidster Diabetes', links heb laten liggen. Al lonkt het met alle verlonkingen.

Nee!

Foto van Pixabay

Morgen, net als vandaag, maar alweer mijn gemeente stalken. Want nog steeds geen brief noch email ontvangen. Of digitaal via Mijn Overheid.

Hebben jullie ook gekeken en herkende je dingen uit die tijd?

Aanstippen

Ben dol op stippen. En streepjes. Of een combinatie van beide.

Dat komt goed uit als je weet dat er een streepje door me loopt. Nou...zeg maar streep.

Mijn stippensjaal is af. Heb 'm geblocked zoals Lot zo lief in het commentaar aangaf. Is niet helemaal plat, maar ja...ik vind het wel goed, want zo lang koud is het niet in Nederland en ik wil de sjaal graag om. Beetje vreemde hoek, maar mijn telefoon heeft een klein mankementje.

Zag van de week in Koffietijd een dame die miniatuur breit. Echt kaboutertruitjes, zo lief. Maar ik ben momenteel op dunnere pennen een sjaaltje voor mijn eigen kaboutertje aan het breien en dat is al klein en fijn genoeg. Wel mooi als je het kan. Lijkt me vermoeiend voor je ogen. En wat die vrouw zei dat het haar kalmeerde, dat kan ik zo goed begrijpen. 

Zou vanochtend horen of ik inval-oppas Oma zou zijn vandaag, maar het is niet nodig. Helaas had het te maken met een overlijden in de familie van mijn schoonzoon. Dat doet me des te meer beseffen dat ik ruim baan mag maken voor het goede, het mooie en het zachte. Want het leven kan zomaar over zijn; of er geheel anders uitzien. 

En dat stip ik aan door erover te schrijven. Als reminder voor mijzelf. Want kort van memorie merk ik.

Op mijn Whiteboard kon ik Stippensjaal doorstrepen. 

Nu een heerlijk kopje koffie aan het drinken, van de huis-barista. Koffie met een klontje roomboter erdoor gestaafmixerd (is dat een woord?) ooit bij Gerlinde gelezen. Lekker. En ondertussen ook een groene salade gemaakt. 

Ondertussen was van het rekje opgevouwen en opgeruimd, nieuwe was opgehangen en alle spullen van het blocken weer opgeruimd. Alle spelden zitten weer het speldendoosje en in de naaidoos (doos is een themaatje) en die staat weer op zijn plekje in de kast. Niemand die dat ziet of opmerkt, maar ik wel. En het geeft me een prettig gevoel dat ik op die manier beter voor mijzelf zorg dan het huis een zooitje te laten worden. Te laten versloffen en verslonzen. 

Dat is ook de boodschap van de Flylady. Finally Loving Yourself. Stipje bij stipje en streepje voor streepje kom ik daar uiteindelijk. Dat ik daadwerkelijk voel en wil en besef dat ik er mag zijn en ruimte mag vragen.